Το διάβασα το πρωί. Ρε αλήτη μπας και γράφεις εσύ τους στίχους?

Από τα καλύτερα κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει ομολογώ, αλλά ας είμαστε σοβαροί, ούτε κατά διάνοια

Φοβερός δίσκος, η ατμόσφαιρα του είναι τόσο βαριά. Ωραία τα έγραψες ρε Αποστόλη και χρόνια σου καλά!

Ωπ ναι ρε χρόνια πολλά Αποστόλη

Χρόνια σου πολλά,εγώ θα περιμένω το βινυλιο

Χρόνια πολλά και καλά Αποστολή!

Το άκουσα και εγώ (δύο φορές μόνο ως τώρα), ωραίος, ψυχωμενος δίσκος. Πολύ δυνατός και ο στιχος (απ όσα κατάλαβα εξ ακοής), συγκλονιστική η ερμηνεία του και ωραία ριφ.

Btw θυμάστε τι λέγατε (εγώ τα διάβασα εκ των υστέρων) στο πιο κάτω τοπικ περί στίχου, αμεσότητας, ελληνικών κτλ. Βάζω μια αναφορά του Αποστόλη εδώ, ισως θίγει και στο review το θέμα εμμέσως.

Είναι ωραίο αν σε ένα σημερινο πιτσιρικά μπορεί να φτάσει o στιχος αυτός, να τον προβληματισει και ίσως να ταυτιστεί όπως κάποιοι από εμας κάποτε με panx romana, αρνάκια, τρύπες ή αντίδραση, τότε που το ελληνόφωνο ροκ είχε πολλή περισσότερη απήχηση απ’ ότι σήμερα

Χρόνια πολλά, Αποστόλη! Όσο για το δίσκο, και μόνο για τον τίτλο εγώ λέω ναι

(Εντάξει, τον έχω ακούσει κιόλας, σίγουρα επιβάλλονται κι άλλες ακροάσεις του γιατί είναι πολύ καλός.)

Ωραίο θρεντ για χρόνια πολλά στο Αποστόλη

Χρόνια πολλά!!

Χρόνια πολλά και καλα Αποστολη!Οτι επιθυμεις!

Δυστυχως τους εχασα βιομε τις προαλλες, ακουσα παιξαν πολυ καλα απο ενα φιλο.
Ο τραγουδιστης κανει και πολυ ωραια κουμπα λιμπρε

Γιαυτο δεν έγραψες τιποτα στο τοπικ για τις συναυλίες κ περίμενα να διαβασω πως πηγε.

Δωσε πληροφορίες για κουμπα λιμπρε

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές εν χριστώ αδέλφια μου αλλά αφήστε τες και (ξανά)βάλτε τον δίσκο να παίζει για να είμαστε οντόπικ

Και εγώ έτσι έμαθα από άτομα που ήταν εκεί.

Αθήνα (Σκοπευτήριο) πριν κανά μήνα πάντως μαζί με Αντί, Χεκάτε κλπ ήταν κλάσικά φοβεροί και ο κόσμος με παλμό, και τα νέα κομμάτια που έπαιξαν δένανε με τη ροή του σετ.

Χρόνια πολλά στον 3T της καρδιάς μας. Ό,τι επιθυμείς, ρε άρχοντα!

Θυμήσου στην επόμενη μάχη να σου αναφέρω κάτι.

On topic: Καταλαβαίνω what all the fuss is about, καθότι, αν και όχι ακριβώς του γούστου μου η κατεύθυνση, υπάρχουν κάποια σημεία που τα λες και μεγαλειώδη.

Μπήκα να ευχηθώ στον φίλο @apostolisza8 χρόνια πολλά υγεία και καλές μουσικές !!!

Για πες!

Πω-πω, με μεγάλη διστακτικότητα θα τα γράψω τα παρακάτω, αλλά τι να κάνουμε που δεν μπορούμε να κρύψουμε τους ενθουσιασμούς, αλλά και απογοητεύσεις μας…

Παιδιά, εμένα δε μου άρεσε ο δίσκος, είναι η πρώτη φορά που με απογοήτευσαν τόσο οι Καταχνιά (γιατί και το 2ο δεν το λέω και «δισκάρα»). Διάβασα το review του Αποστόλη με πολύ ενδιαφέρον και η αλήθεια είναι ότι εξέλαβα την προσέγγισή του ως αρκετά «βιωματική», με την έννοια ότι το βάρος του review πέφτει δυσανάλογα πολύ στις σκέψεις και τα συναισθήματα που του δημιουργήθηκαν διαβάζοντας τους (αδιαμφισβήτητα, για άλλη μία φορά πολύ καλογραμμένους) στίχους, παρά στον καθαρά «μουσικό» τομέα ας πούμε (τα χωρίζω τώρα λίγο άγαρμπα μεταξύ τους, αλλά you get the point. Επίσης δεν εννοώ ότι δεν αναλύεται ΚΑΘΟΛΟΥ το μουσικό μέρος, απλά λέω που βρήκα εγώ ότι γέρνει η πλάστιγγα). Δεν είναι κακό αυτό φυσικά, αλλά ίσως σε κάποιο βαθμό αβαντάρει τα δυνατά χαρτιά του album σε βάρος των αδυναμιών (αδυναμίες πάντα με βάση τα δικά μου αυτιά, γιατί απ’ ό,τι βλέπω μάλλον υπάρχει καθολική αποδοχή του νέου album).

Για να μην τα πολυλογώ: βρίσκω τον νέο δίσκο να έχει πολλά κακά metal στοιχεία (γιατί το σκέτο metal στοιχείο δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό. Πάντα είχαν αυτήν την πλευρά οι Καταχνιά και ήταν πολύ ωραία μάλιστα). Αναφέρομαι π.χ. σε «εμβατηριακές» εισαγωγές και μικρές γέφυρες σε κομμάτια που δεν είναι ακριβώς riffs αλλά σκάνε πριν από αυτά. Αναφέρομαι σε riff σαν αυτό το «επικό» πριν το refrain του «Εσείς οι ζωντανοί» που με cringe-αρε ελαφρώς, τους ρυθμικούς «Maiden-ικούς» καλπασμούς που σαν ρυθμικό μοτίβο το είχαν συχνά-πυκνά οι Καταχνιά και ΠΑΝΤΑ με απωθούσε (κι εδώ νομίζω παραπάει) κλπ.

Κατά δεύτερον, βρίσκω τα, ας πούμε, «πειραματικά» κομμάτια του album, αδύναμα -κι αναφέρομαι στο “Ετών 16” και το “Νεκρό νερό”. Λέω «πειραματικά» γιατί νομίζω ότι αυτά τα δύο κομμάτια ηχητικά διαφοροποιούνται περισσότερο απ’ το γνώριμο ύφος των Καταχνιά, και τα χαρακτηρίζω «αδύναμα» γιατί νομίζω ότι η όποια εντύπωση προκαλούνε οφείλεται περισσότερο στη μορφολογική τους σύσταση, τις ενορχηστρώσεις κλπ. παρά στο περιεχόμενο των ίδιων των riffs ή των μελωδιών. Το “Ετών 16” προσωπικά μου βγάζει έναν αέρα “Dark song” (από την άποψη του πώς λειτουργούσε κι αυτό μες στο “A journey’s end”), αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τις ανατριχίλες που μου δημιουργούν οι μελωδίες της «μπαλάντας» των Primordial με αυτές των Καταχνιά. Φυσικά η μουσική δεν είναι αγώνας δρόμου, περισσότερο αναφέρω το εκτόπισμα του “Dark song” σαν παραπομπή, λειτουργία, χαρακτήρα κλπ. Από την άλλη το “Νεκρό νερό”, πραγματικά μόνο σαν cheesy συναισθηματική/ατμοσφαιρική heavy «μπαλάντα» μπορώ να τη χαρακτηρίσω, κι όταν το πρωοτάκουσα ήμουν σε φάση:

Την ίδια αντίδραση (δηλαδή να μην καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλανε να πετύχουνε) δυστυχώς είχα και σε άλλα σημεία, π.χ. στο «rap-άρισμα» του ομώνυμου ή “Στη μούχλα των καιρών”, του οποίου η βασική μελωδία (που διατηρείται σε όλο το κομμάτι) στα αυτιά μου ακούγεται σχεδόν εκνευριστική με την «παραδοσιακή»/χορευτική της κατεύθυνση (φωτεινή εξαίρεση όταν διαφοροποιείται λίγο εκεί με τα roll-αρίσματα στα τύμπανα και το tremolo στην κιθάρα).

Τρίτον, ανεξαρτήτως στυλ βρίσκω, δυστυχώς, πληθώρα αδιάφορων riffs και μελωδιών -σε σημείο να μη χαρακτηρίζω κανένα κομμάτι συνολικά καλό, αλλά μόνο σημεία. Π.χ. το “Εσείς οι ζωντανοί” ενώ έχει σχετικά ωραίο couplet, έχει εντελώς αδιάφορο refrain για τα γούστα μου. Το “Στον πηγαιμό για ωραίο θάνατο”, ενώ έχει μάλλον το πιο ωραίο riff του δίσκου όταν γκαζώνει, η εξέλιξή του είναι εντελώς βαρετή (ανεβοκατέβασμα 3 ίδιες νότες), π.χ. ολόκληρο το τελευταίο λεπτό όπου υπάρχει αυτή η επιστροφή στους τίγκα epic metal ρυθμούς εγώ το κάνω skip. To “Νεκρό νερό” επίσης πολύ απλοϊκή και φτωχή μελωδία, το “Έρεβος” ενώ ξεκινά με δυνατή μελωδία (και στην αργή, και στη γρήγορη εκδοχή της) μετά έχει πολύ επαναλαμβανόμενα riffs, ενώ το “Το όνομά μου είναι άνθρωπος” (που στα αυτιά μου είναι ένα “Εζμαχάλ” νούμερο 2) αποτυγχάνει παταγωδώς να εντυπωσιάσει το ίδιο. Και το ”Εζμαχάλ” μουσικά ήταν σχεδόν αδιάφορο και μονότονο, παρ’ όλα αυτά οι στίχοι και η ερμηνεία το απογείωναν. Εδώ το ποίημα είναι πραγματικά συγκλονιστικό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι η ερμηνεία φτάνει στο ίδιο επίπεδο.

Γενικά όσον αφορά τις ερμηνείες (κι επιμένω σε αυτό γιατί ήταν πάντα ένα από τα δυνατότερα χαρτιά των Καταχνιά), βρίσκω ότι πατάνε πάνω σε ό,τι αναπτύχθηκε στα 3-4 πιο δυνατά/πρωτότυπα κομμάτια του “Κρεσέντο απελπισίας” (“Χθόνιος τρόμος”, “Γκάλιες” κλπ.) που με τη σειρά τους πατούσαν πάνω στο τελευταίο κομμάτι του “… Στη σκιά μιας λαιμητόμου”. Δηλαδή αυτό το πιο αφηγηματικό στυλ που δε βασίζεται στο καθαρό μέτρο, τη ρίμα κλπ. Ε, εδώ εγώ βρίσκω ότι κάπου αυτό τραβιέται απ’ τα μαλλιά ή, τέλος πάντων, δεν μπορεί πια να εντυπωσιάσει το ίδιο.

Αυτά, ρίχτε μου όσες ντομάτες θέλετε, αλλά τουλάχιστον αναγνωρίστε ότι προσπάθησα πολύ να εξηγήσω τι με απογοήτευσε, ακριβώς γιατί τους Καταχνιά τους έχω ψηλά. Τόσες μέρες έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ότι κάνα ανατομία στον δίσκο για να ξεκαθαρίσω γιατί δε με γεμίζει αυτό που ακούω. Σ’ αυτό ίσως κανείς να μου πει πως αυτός δεν είναι τρόπος ν’ αντιμετωπίζεις ένα μουσικό έργο, κι ότι ακριβώς ο τρόπος του Αποστόλη π.χ. προτείνει ν’ «αφήνεται» ο ακροατής να παρασυρθεί απ’ το γενικότερο κλίμα του album. Δεν αντιλέγω, ωστόσο επειδή μιλάμε για το 4ο album (και πολυαναμενόμενο) μιας μπάντας (και γενικότερα επειδή βρισκόμαστε σε μουσικό forum και μας αρέσει να γινόμαστε ψείρες), αναπόφευκτα το μυαλό αναζητά στοιχεία πρωτοτυπίας, συγκρίνει, βρίσκει επαναλήψεις κλπ. Για να το πω αλλιώς (κι επειδή ξέρω ότι ο Αποστόλης ιντριγκάρεται με κάτι τέτοια): άραγε το review πόσο διαφορετικό θα ήταν για να περιγράψει ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ album των Καταχνιά μέχρι τώρα; ΟΚ, φυσικά θα μου πεις πάντα υπάρχουν περιπτώσεις στυλ Tragedy (και τα 3 πρώτα δεκάρια), αλλά, ρε γαμώτο, εδώ εγώ δεν αναγνωρίζω κάτι τέτοιο. Μπορεί, βέβαια, εγώ απλά να έγινα γερο-παράξενος, ν’ αναζητώ ακόμα παντού δεκάρια ή απλά να μην «έπιασα» το τι παίζει ακόμα…

Ναι περιμενα εναν φιλο που περιμενε να κοιμηθουν τα παιδια για να παμε αλλα αργησαν τα τζαναμπετικα
Το κουμπα λιμπρε μου το κανε καποτε αστεροσκοπειο και τον ειδα μετα στη σκηνη και λεω κοιτα να δεις κανει και μπαρμαν. Πολυ καλη αναλογια ρουμι λάιμ παντως

Γενικα σαν να ειχε αρκετους maiden το αλμπουμ

Βασικά δεν θα έγραφα κάτι αλλα…Χρόνια πολλά @apostolisza8 …

Τώρα για το άλμπουμ,απλά δισκάρα, μέχρι και στην παραλία, αραχτός στον ήλιο ΚΑΤΑΧΝΙΑ ακουω!

Λεπερ, πρεπει ν διφωνω με το 95% του ποστ σου, πραγματικα ομως (ρε το Εζμαχαλ ρε?) αλλα οκ γουστα, οπως καθεται και ο,τι γουσταρει ο καθενας.

Εγω το Νεκρο Νερο το βαζω παρα πολυ ψηλα στην λιστα με τα αγαπημενα μου κομματια τους, οντως οχι τοσο χαρακτηριστικος ηχος Καταχνια, οπως και το Στην Μουχλα των Καιρων. Καταλαβαινω γιατι σε χαλασαν (πιο μεταλ κομματια, ξεφευγουν πολυ απο το κραστ και γενικα ο δισκος ειναι πολυ λιγοτερο πανκ και γκαζιαρικος) αλλα εμενα μου αρεσει η κατευθυνση που παιρνουν. Το μονο που με χαλασε ειναι οτι μετα απο 4 χρονια θα ηθελα λιγη περισσοτερη μουσικη προσωπικα (32 λεπτα οκ, ειναι κοντα στα συνηθισμενα τους αλλα μεσολαβησε πολυς καιρος γαμωτο) και οτι ισως να εχουνε περισσοτερα κομματια με προζα απ’οσα θα προτιμουσα.

Πάντως το λατρεύω το κομμάτι ε, απλά φαντάσου το instrumental.

++ αυτό που έγραψες και ξέχασα, ότι σε 8 κομμάτια τα 2 ήταν ήδη γνωστά, αλλά ΟΚ, αυτό είναι το λιγότερο.

Πάντως περιέγραψες κι εσύ με λίγα λόγια πάνω-κάτω καλά την κατεύθυνση του δίσκου και τι με χάλασε σε αυτήν.

Φυσικά κατανοώ ότι πολλοί μπορεί να γουστάρουν αυτήν την κατεύθυνση.

Σου χρωστάω μια απάντηση φίλτατε, επειδή θίγεις πολλά, και ενδιαφέροντα (πως αλλιώς, για post σου μιλάμε - αλλά και ιντριγκαδόρικα, βεβαίως).

Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ξετυλίγοντας το “δώρο σου”, ανατομία στην ανατομία δηλαδή. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν έγραψα την κριτική πριν ακούσω τον δίσκο, ή μετά από την πρώτη ακρόαση

Θα ήταν αρκετά διαφορετικό, για τον απλό λόγο πως με τα κριτήριά μου η “Λαιμητόμος” και η “Απελπισία” δεν θα ήταν R! επιλογές αν ήμουν τότε στο site και τύγχανε να γράψω κριτική για αυτές.

Τι εννοώ με αυτό; Πως το πρώτο, βελτίωσε κατακόρυφα τον ήχο του, κλασικού πλέον, ναι, ντεμπούτου, αλλά παρείχε μια, σε υπερβολικό βαθμό συνθετική ομοιογένεια η οποία, αν και ποιοτική αισθητικά, δεν είχε όσες εξάρσεις θα αναζητούσα προσωπικά. Το δεύτερο, το θεωρώ μεταβατικό δίσκο. Είναι άνισο, έχει μερικές κορυφαίες, και διαφοροποιημένες, καλλιτεχνικές στιγμές, φαίνεται να ασπάζεται μια άλλου είδους προσέγγιση στην “καταραμένη” ηχητική μορφή του crust (όχι δεν ξεφεύγει από αυτό η “Γάτα” - θα επανέλθω) η οποία το κάνει, όταν είναι καλοπαιγμένο να ηχεί ως το πιο κρίσιμο είδος στη μουσική για μένα.

Κοινώς, η “Γάτα” είναι ο πρώτος δίσκος μετά το ντεμπούτο, που δεν κάνω skip κομμάτι, κάτι που εμφανίστηκε ως πρόβλημα γρήγορα στα δύο προηγούμενα άλμπουμ και δεν άλλαξε στα μετέπειτα χρόνια.

Μουσικά, θεωρώ πως έχει τα καλύτερα τύμπανά τους (παραλλαγές του d-beat), όπως και ήχο φυσικά, ενώ οι επικές μελωδίες, εξαιτίας της ταχύτητας (αλλά και της διάρκειας - κοφτές) με την οποία παίζονται, παίρνουν τον (ναι, καλπασμό, indeed), και τον απογειώνουν. Έτσι, αυτό το πηχτό πράγμα ηχεί συμπαγές μεν αλλά κάθε κομμάτι σου δίνει κάτι παραπάνω μέσω σύντομων εκτονώσεων, για μένα τουλάχιστον, αυτά τα ανέφερα και στην κριτική μην τα ξαναλέω.

Ξέρεις πόσο εκτιμάω τέτοια σχόλια, και εδώ, όχι ως αυθεντία, θα βάλω στην εξίσωση και την παρόμοια παρατήρηση του @Aldebaran , πως θεώρησε την κριτική μου ως “λιγότερο επιστημονική και περισσότερο βιωματική”. Βέβαια κάπου λέω μέσα πως “το θέμα όμως δεν είναι τα προσωπικά μου βιώματα”, οπότε εδώ έρχεται το ερώτημα που θίγεις και εσύ:

Είμαι της άποψης πως η αποδόμηση σε επιμέρους “τεχνικά” ζητήματα μορφής ενώ βοηθάει μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου, καθώς υπάρχουν και διαισθητικές διασυνδέσεις μεταξύ τους, το έχω αναφέρει και σε άλλες μου κριτικές, οι οποίες εμφανίζονται μόνο στο όλο και όχι στα επιμέρους (Η ας πούμε “αύρα”) και εδώ υπάρχει λόγος που δεν έριξα το βάρος τόσο (δεν θεωρώ πως με αδικείς - δεν είναι αυτό το νόημα) και όχι επειδή:

Η ορμητικότητα του δίσκου και τα αρκετά πιο μελωδικά σημεία εναντι τόσο σκληρών ρυθμικών, σε πιο έντονο βαθμό από τα προηγούμενα για μένα, καθώς και οι πιο οργισμένες φωνητικές γραμμές δημιουργούν όντως ένα πολεμικό κλίμα. Φτιάχνουν όμως και ένα δίσκο που ακόμα και όταν διαφοροποιηθεί (η δόμηση του tracklist είναι φανταστική για μένα - δημιουργεί ανάβαση, κατάβαση, επιβίωση), παραμένει επιθετικός. Αρκεί; Όχι, αλλά βλέπω το πιο πλήρες ηχητικό οπλοστάσιο της μπάντας σε κυκλοφορία της έως τώρα, γεγονός που παίζει σημαντικό ρόλο. Κοινώς, ασπάστηκαν τη νέα κατεύθυνση δίχως να ξεχάσουν τι τους έφερε ως εδώ.

και για εμένα είναι το νέο “Εζμαχάλ”, και όχι, δεν θεωρώ πως το φτάνει, αλλά μόνο το κόψιμο στο 1:15 που δένει άψογα με το “θετικό” μέρος των στίχων είναι αρκετό. Φαντασιακές συνδέσεις ε; Ναι, αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό πως πατάει πολύ καλύτερα η ένωση μουσικής και στίχων.

Δεν θα σου πετάξω το “άποψή σου” αλλά ποιοι Primordial μωρέ Δεν περίμενα να το συμπεριλάβουν το “Ετών 16” στο δίσκο, χάρηκα που το έβαλαν με μια νέα μορφή που δένει συνολικά.

Όσο για το “Νεκρό νερό”, μόνο για το lead μετά την “επανάληψη” του συγχωρώ την βαρετή μουσική του δόμηση.

Εν τέλει, και για να ολοκληρώσουμε, προφανώς και δεν σκοπεύω να σου αλλάξω άποψη, το/με ξέρεις, ένα σχόλιο για αυτό και κλείνω:

Η “Γάτα” για μένα, είναι υπόδειγμα συνοχής χωρίς να είναι ομοιόμορφη, με αισθητή βελτίωση (δεν ξέρω για τελειοποίηση) σε στίχους, φωνητικά, καθώς και ολοκληρωμένα κομμάτια. Στο “Έρεβος” π.χ., που σκεφτόμουν btw την ίδια εκφορά του στο φετινό, ομότιτλο άλμπουμ των Venom Prison, κάθε τι εξυπηρετεί ένα όλο. Αποκτά περισσότερο νόημα εντός του πλαισίου του, τροφοδοτείται από τα μέτρα πριν, καθώς και αυτά μετά. Είναι μια πορεία. Αυτό λοιπόν, δεν είναι ένα αόριστο κλίμα ή απλά μια υπεργενική αίσθηση, ούτε κάτι τόσο βιωματικό. Και το συναίσθημα του δίσκου τι είναι; Έλα ντε, αν είχα ένα στόχο ήταν να εξηγήσω αυτό το όλο που ερμηνεύω, και το οποίο σε πληροφορώ πως δυσκολεύτηκα πολύ να εντοπίσω και να περιγράψω, κοινώς, μηδέν αυθορμητισμός και τυφλή αποθέωση.

Θα μου πεις τώρα, γιατί τα γράφεις ρε Αποστόλη όλα αυτά τα τεχνικά εδώ και όχι στην κριτική; Γιατί θεωρώ πως τα ανέφερα

Όσον αφορά την πρωτοτυπία, (και όχι δεν έχουμε περίπτωση Tragedy), δεν την αναζήτησα. Θα έπρεπε; Πιθανώς. Γιατί δεν το έκανα; Όχι επειδή ήθελα να ακούσω κάτι ασφαλές και οικείο (δεν θέλω 30 “Νεκροβατώντας” από τους Καταχνία), αλλά γιατί ήθελα να δω αν τα εκφραστικά μέσα του προσωπικού ήχου τους μπορούν να μου πουν κάτι καινούριο με αναδιάρθρωσή τους, να ανανεώσουν τον λόγο που τους έχω ψηλά. Να είναι σκληροπυρηνικά αλλά και προσιτά προς άλλους. Να μην πατάνε μόνο σε σουηδικά crust galloping ή σε πιο folky/epic σημεία, αλλά να τα επανοικειοποιούνται.

Ε, το έκαναν, και να ξέρεις, σιχαίνομαι τις ντομάτες οπότε δεν θα σου πετάξω