Γιατί είναι εκτός εποχής για τους νέους, δε συμβαίνουν “σήμερα”. Αν θες να το πεις και “εκτός μόδας”, πες το κι έτσι.

Ακόμα και οι Metallica, που είναι ενεργοί, στα μάτια ενός 15χρονου είναι παππούδες, όσο παππούδες ήταν στα νιάτα μας όλα αυτά τα μεγαθήρια της ροκ των 60s-70s. Πολύ δύσκολο λοιπόν ένας νέος να μπορέσει να ταυτιστεί.

Συμφωνώ. Έχει γίνει μια μίνι έρευνα του θέματος στο πολυ καλό βιβλίο του Γεωργιόπουλου https://www.public.gr/product/books/greek-books/art/mousiki-artists/665-imeres-kai-mia-zoi-metal/prod8910379pp/

Ζήτημα να είμαστε 20 χιλιάδες. Μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε και να νομίζουμε οτι είμαστε ο καλύτερος μεταλ λαός στις συναυλίες, οι πιο παθιασμένοι, οτι οι Metallica πάθανε πλάκα όταν παίξανε Ελλάδα και άλλα τέτοια φαιδρά.

Μάλλον άνοιξε το καλύτερο thread του φόρουμ. Ευκαιρία να τα βγάλουμε όλα στην φόρα!

Επιγραμματικά κάποιες παρατηρήσεις.

1. Δεν υπάρχουν σύγχρονα συγκροτήματα που να έχουν κάτι να πούν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αλλά και αυτά που υπάρχουν, είναι ζήτημα του πως και εάν φτάνουν σε αυτόν, ειδικά στους νέους.
2. Δεν ξέρω άλλο μουσικό ιδίωμα που να είναι πρώτιστο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που να το ακούνε. Θα μου πείτε είναι θέμα υποκουλτούρας και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει. Γιατί πεθαίνουν οι υποκουλτούρες, ποιες οι αξίες τους, τι έχουν να πουν στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, αν τις εκμεταλλεύεται η βιομηχανία του θεάματος.
3. Ο κόσμος δεν θέλει escapism. Τα άλλα είδη που αναφέρατε μιλάνε στον νέο για την καθημερινότητα του. Το πανκ π.χ. που είναι γενικά νεκρό, έχει μεταφερθεί σε υπόγεια πλέον γιατί υπάρχει και μια γενικότερη καθίζηση του κόσμου ως προς την δράση, την κοινωνικοποίηση, την αντίδραση κλπ.
4. Οι σπουδαίοι του ροκ/μέταλ, οι θρύλοι, είναι πλέον σπουδαίοι της μουσικής βιομηχανίας, ένα περιφερόμενο υπέροχο καταναλωτικό προϊόν, που θέλουν όλοι να το δουν σαν εμπειρία, μιας και είναι ξεπερασμένοι από την εποχή τους.
5. Μετράνε το τι συναυλίες έχει την άνεση να δει ο καθένας, ενώ, για καλό ή κακό, ζούμε σε μια εποχή που σε κάποιους δεν φτάνει η καλή μουσικούλα για να επενδύσουν σε μια συναυλία. Αυτό, για μένα έχει να κάνει και με το ότι καταγράφουμε πλέον την ψυχαγωγία μας και δεν την ζούμε. Οπότε, το να πας και να γίνεις μέλος ως κοινό, μιας συναυλίας, δεν έχει την μορφή που είχε παλιά. Έτσι για μένα, το ροκ χάνει μεγάλη από την ορμή του. Φυσικά είναι και η οικονομική κατάσταση μέγιστος και καθοριστικός παράγοντας.
6. Μεταλλάδες για μένα δεν παράγονται πλέον, μόνο σε μικρή κλίμακα. Ευτυχώς το διαδίκτυο μας φέρνει σε επαφή με πολλή περισσότερη μουσική, ενώ η φύση των κυκλοφοριών, streaming κλπ, αναιρεί πολλές από τις αξίες της υποκουλτούρας, όπως συλλογή, ενίσχυση, μπλουζάκια κλπ. Σκεφτείτε πως πλέον θα πει κάποιος, άκουσα και 5 death metal δίσκους για φέτος, γιατί παρακολουθεί την μουσική αυτή γενικότερα, όχι γιατί νιώθει τον τρόμο και το δέος και τα παράγωγα της υποκουλτούρας ακόμη και του ιδιώματος. Ακόμη και από τους μεταλλάδες που υπάρχουν, πόσοι πλέον είναι αφοσιωμένοι σε 1 είδος μουσικής; Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό πάντως.
7. Αν μιλάμε για την Ελλάδα, που την τρέχουσα δεκαετία σχεδόν όλες οι σκηνές είχαν άνθιση αλλά στον νέο μαζικά δεν φτάνει αυτό, τότε έχει να κάνει και με εγχωριους παράγοντες.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως το μέταλ και οι βασικές του αξίες είναι μάλλον ξεπερασμένες για τις ανάγκες και την ανατροφή ενός νέου σήμερα. Πλέον ο κόσμος, η αύξηση των “φασέων” που κράζουν αρκετοί και διαφωνώ, το βλέπουν ως άλλη μια εκδήλωση, άλλη μια πτυχή της προσωπικότητάς τους, μια διασκέδαση, κάτι πιο επιφανειακό, γιατί οι ρυθμοί είναι έτσι, η κοινωνία είναι διαφορετική (μπλουζάκια μπαντών σε αλυσίδες, ρούχων, μουσικές σε καθημερινές σειρές κλπ). Η ενημέρωση γίνεται πληροφορία, και η ψυχαγωγία γίνεται διασκέδαση και απόδραση.

Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε διαρκώς στο σύγχρονο μέταλ, μπάντες να κάνουν στροφή συνθετικά και στιχουργικά σε πολύ πιο επίκαιρα θέματα. Από τον επικό ήχο (Kodex, Smoulder) μέχρι το black metal (Dawn Ray’d κλπ). Δεν το πολιτικοποιώ, απλά έχει να κάνει πολύ με την σύνθεση των τωρινών κοινωνιών που σπρώχνουν κάποιους να πιάσουν μια κιθάρα να συνθέσουν, αλλά και τι θέλουν να πετύχουν με αυτό. Και φυσικά και με τα αρνητικά που φέρνει αυτό, π.χ. identity politics, και άλλα όμορφα που είναι οφ τόπικ.

Από την άλλη υπάρχουν συγκροτήματα δημιουργίες της μουσικής βιομηχανίας, όπως οι κάθε Babymetal (χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό για την όποια ποιότητά τους).
Αυτά είναι κάποιες πολύ πρόχειρες σκέψεις, ίσως αν το αναλύσω παραπάνω να διορθώσω κάποιες παρατηρήσεις μου.

Εγώ πάλι βλέπω αλλού τα αίτια της ανόδου του ποπ και ραπ και ας πούμε της πτώσης του μεταλ.

Η ταχύτητα της σύγχρονης ζωής και η ταχύτητα της πληροφορίας.
Σε συνδυασμό με την αποφυγή του escapism που αναφέρει ο Αποστόλης.

Βάλε metal σε έφηβο σήμερα και 99 στις 100 φορές θα σου πει “ποτέ ξεκινάει το τραγούδι;”

Έχεις την προσοχή των νέων για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά σε άφησε πίσω και σε ξέχασε.

Έστω και ότι κατάφερες να τον πιάσεις, μετά εσύ του μιλάς για πόνο, θάνατο κλπ και οι άλλοι του μιλάνε για κωλους και την πρώην τους και τα ναρκωτικά.

Οι νέοι σήμερα θέλουν κάτι πολύ εύκολο και πολύ γρήγορο. Περισσότερο από άλλες εποχές, προ ίντερνετ. Το μεταλ δεν είναι κάτι τέτοιο.

Είναι μια υπερήφανη υποκουλτούρα, με λίγους αλλά στην πλειονότητα τους σοβαρούς μουσικόφιλους ακροατές.

Οφείλει να αναφερθεί, ότι πέραν του ποπ και του τραπ, το ραπ που έχει ανέβει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όσο και αν μουσικά μπορεί να μην λέει πολλά, στιχουργικά λέει πιο πολλά στον νέο από το μέταλ.

Έχω ενστάσεις για το αν οι μεταλλάδες είμαστε όντως μουσικόφιλοι, ή απλά μας αρέσουν τα στοιχεία του μέταλ. Μεγάλη συζήτηση, δεν μπορώ να πάρω θέση. Το να πορώνεται ή όχι, κάποιος με ένα ριφ, έχει να κάνει και με όσα λέει ο Ακέφαλος, όσο και με το ότι η μουσική πλέον περνάει αλλιώς τα μηνύματά της και όχι με καθαρά μουσικούς όρους.

Δεν υπάρχει χρόνος να ακούσει κάποιος μουσική ως κύρια ασχολία. Δεν μεταδίδεται κιόλας αυτό, αφού δεν είναι κάτι έμφυτο.

Το να μιλήσεις για θάνατο, δράκους, ζόμπια, θρησκείες κλπ σε νέους σήμερα, είναι από άκαιρο (οι μισοί έχουν υποβόσκουσα κατάθλιψη ειδικά οι millenials) μέχρι και αστείο. Βλέπουν σειρές/ταινίες/παιχνίδια/ότι νά ναι με αυτά. Βλέπουν νόμους για βλασφημία και ενημερώνονται για σκηνικά παγκόσμιας εμβέλειας και προτιμάνε να γκρινιάξουν για μια θρησκεία στο σχολείο π.χ. παρά το να ακούσουν κρυφά Darkthrone. Θέλω να πω πολλά τα έχουν λυμένα και ενσωματωμένα και κανένα μέταλ δεν μπορεί να τους συγκλονίσει πλέον.

Έχει να κάνει και safe space. Άσε που σήμερα πολλά από όσα έλεγε το μέταλ και διεκδικούσε σαν υποκουλτούρα, πλέον δεν μπορεί να τα στηρίξει, σε μαζικό επίπεδο, μπορεί να τα προδίδει κιόλας.

Το μέταλ, είναι άλλη μια μουσική, δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Το να πίνεις μπύρες και να αγοράζεις δίσκους, σε κάνει νέρντουλα πλέον στα μάτια τρίτων, που ο καθένας έχει κάθε κουλό χόμπυ που υπάρχει και όχι κάτι ξεχωριστό που συγκρούεται με την νόρμα, ανεξαρτήτως του τι ισχύει.

Και το ροκ και το μεταλ τα έκαναν αυτά κάποτε όμως ε;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ‘‘μεταλλά’’ γιατί η λέξη παραπέμπει σε κάποιον που είναι ‘‘μόνο μεταλ’’ και δεν ακούει τίποτα άλλο.Πηγαίνω αρκετά σε συναυλίες και γενικά ξοδεύω αρκετά χρήματα για μουσική αλλά θα ακούσω οτιδήποτε μου ακούγεται γαμάτα στο αυτί.Το ότι συνήθως αυτό προκύπτει από κιθάρα,μπάσο,drums είναι άλλο θέμα.

Όσον αφορά τους νεότερους(γιατί και εγώ νέος είμαι ),για να συστηθεί το είδος χρειάζονται κάποιες μπάντες για να τους τραβήξουν. Για παράδειγμα χωρίς nu metal και pop-punk ίσως τα ακούσματα μου να μην είχαν εξελιχθεί όπως εξελίχθηκαν. Αυτό που θέλω να πω είναι πως χρειάζεσαι μεγάλες rock/metal μπάντες στο προσκήνιο.Χρειάζεσαι Avenged Sevenfold,Bring me the Horizon,Ghost και λιγότερους τρου γραφικούς ελιτιστές που γκρινιάζουν για το οτιδήποτε.

Προφανώς και δεν είμαστε το καλύτερο και πιο πωρωμένο metal κοινό του κόσμου. Για όσους βέβαια πρόλαβαν '90s και early '00s καταστάσεις (για '80s δεν ξέρω καν τι να υποθέσω), η εικόνα των “βαστοκινητάκηδων” στις συναυλίες προκαλεί ταυτόχρονα θλίψη και νοσταλγία.

Δεν ξέρω ρε παιδιά.

Πείτε με ρομαντικό, ονειροπόλο, ακόμα και γραφικό, αλλά αν αυτή η -“May the Force be with you”- γλυκιά και ζεστή αίσθηση της ακρόασης του metal δεν δύναται πλέον να ερεθίσει βαθιά εσωτερικά έναν έφηβο στην Ελλάδα (που είμαστε κατ’ εξοχήν συναισθηματικός και μελωδικός λαός), τότε απορώ τι παραπάνω στοιχεία έχουν τα υπόλοιπα “μοδάτα” είδη.

Προφανώς και δεν παραγνωρίζω τις συνθήκες της εποχής και την "fast-food" τάση ικανοποίησης των ψυχαγωγικών αναγκών. Ωστόσο, ένα τόσο ποικιλόμορφο είδος όσο το metal (που έχει και την "εύπεπτη" και "γρήγορη" πλευρά του) δεν μπορεί με την καμία να βρει ανταπόκριση; Και κώλους έχουμε, και drugs έχουμε, και δράκους έχουμε, και κοινωνικοπολιτικά έχουμε, και, και, και… Επίσης, συμφωνώ στο ότι δεν υφίσταται πια το "σκληροπυρηνικό" στοιχείο περί περιορισμού των μουσικών ακουσμάτων σε ένα είδος.

Αναφορικά με τον αριθμό μας, αν είμαστε γύρω στους 20.000, ποιοι είναι οι υπόλοιποι 10.000 - 15.000 που έχουν "συμπληρώσει" το κοινό σε συναυλίες όπως των Maiden και Sabbath;

Ως ακροατης hip hop εδω και πολλα χρονια μπορω να σου πω οτι το ραπ δεν μιλαγε παντα για κωλους .ΕΙδικα τα 80s και 90s. Εβγαινει ο μαυρος και ο καθε μαυρος και μιλαμε για το πονο του και πως περναει την ζωη στα γκετο . Η μπορει να ελεγε ενα τραγουδι οπου περιειχε κοινωνικα μηνυματα βλ, 2pac. Το ιδιο βεβαια με τα ναρκωτικα που ειχε και εχει το ραπ ειχε και η ροκ

Αυτό! Έχουν αλλάξει οι εποχές και πλέον ο ελεύθερος χρόνος που έχει ο τωρινός έφηβος για να ακούσει εμπεριστατωμένα μουσική (να ανοίξει booklet, να διαβάσει στίχους) είναι ελάχιστος ως μηδενικός. Τα βλέπω δυστυχώς από τον δικό μου… πρωί σχολείο, μεσημέρι φαί, λίγο διάβασμα, μπάσκετ ή φροντιστήριο μέχρι το βράδυ, μπάνιο, φαί, ύπνο! Στις 22-22.30 είναι ξερός! Οπότε δυστυχώς όταν αποφασίζει να ακούσει μουσική, ακουστικά, κινητό, YouTube και πάμε… και η πλάκα είναι ότι πολλές φορές δεν ακούν ολόκληρα τα τραγούδια. Στα 2-3 λεπτά αν δεν κάνει το “κλικ”, έφυγες, επόμενο!
Εγώ θυμάμαι ακόμα και όταν ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο και"υποτίθεται" ότι διαβαζα, φόραγα τα ακουστικά. Τελείωνα και όταν δεν έβγαινα έξω, ξανά μουσική!

Οι φασαίοι.

Εγώ ακόμα δεν μπορώ να μην ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, όχι το τραγούδι…

Παιδιά προφανώς κάποτε και η ροκ μιλούσε για τέτοια - ασχέτως αν εμένα δεν μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα τέτοιες μπάντες ac dc, motley crue, motorhead κλπ.

Τουλάχιστον τότε δεν προβαλλόταν μαζί με όλα αυτά και ο πλουτισμος. Δηλαδή η λέξη money και ass στην σύγχρονη μουσική είναι κάτι αδιανόητα σιχαμερό.

Ούτε το χιπ χοπ μιλούσε πάντα για μαλακιες.

Στο σήμερα όμως, βάζω έναν άλλο παράγοντα.

Οι νέοι δε θέλουν να ακούσουν επιθετική μουσική. Γιατί αυτό το χαρακτηριστικό έχει κυρίως το μεταλ στον ήχο του, επιθετικοτητα.

Θέλουν να γελάσουν ή να αραξουν, δεν θέλουν να οργιστούν ή να αντιδράσουν απέναντι σε κάτι.

Δεν υπάρχει πλέον αυτή η νοοτροπία με την οποία μεγαλώσαμε παλιότερα, ότι “θα ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ”. Δεν είναι μόνο θέμα χρόνου αλλά θέμα νοοτροπίας. Γιατί και οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν με φροντιστήρια-σχολείο-αθλητισμό σε αρκετά δύσκολο επίπεδο. Σε εποχές όπου δεν περνούσες σε ΑΕΙ-ΤΕΙ με λευκή κόλλα.

Επίσης στην Ελλάδα η νεολαία δεν πέρασε καθόλου τη φάση nu metal. γι’ αυτό και βλέπουμε τέτοιες συναυλίες να πατώνουν. Μόνο λίγοι παλιοί μεταλάδες στήριξαν το nu. Δεν υπήρχε σε μεγάλο βαθμό νεολαία που να ακούει το είδος.
Μετά από τους νιρβάνα νομίζω ότι τέλειωσε η μόδα της σκληρής μουσικής.

Φοβερό θέμα! Τα λέτε πολύ ωραία παίδες… εγώ έχω πολύ σκόρπιες σκέψεις ακόμα για να γράψω κάτι ουσιαστικό

Αυτό σκεφτόμουν καθώς τώρα τελευταία το κανάλι των Nirvana στο YouTube ανεβάζει βίντεο από το unplugged. Υπήρχε εκείνη η περίοδος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 που το MTV έπαιζε ροκ όλη μέρα σχεδόν. Nirvana, Metallica, Aerosmith, Bon Jovi, Green Day, Offspring, Bad Religion, Bush έπαιζαν στην κανονική ροή του καναλιού και όχι σε κάποια ροκ εκπομπή.

Χαίρομαι που το θέμα έχει απήχηση.

Αναφορικά με τα ως άνω λεγόμενα, υπήρχαν ισχυρά “απόνερα” και μετά το '94 - '95 και η όλη ιστορία του Έλληνας μεταλλάς “κράταγε”. Σίγουρα το nu δεν έκανε το μεγάλο “μπαμ” εδώ, ωστόσο, περίπου στις αρχές των '00s, με τις επανενώσεις των “μεγάλων” και τις δισκάρες που βγήκαν τότε, υπήρχε ακόμη πολύ ζωηρή κίνηση. Μετά (εδώ και 10-15 χρόνια λέω εγώ) που άρχισαν οι υπόλοιπες -μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς είναι η αλήθεια- μπάντες να διανύουν την “ώριμη”/“συμβαίνει τώρα” περίοδό τους, κυκλοφορώντας φοβερά album, είχαμε μείνει περίπου όσοι και τώρα. Σχεδόν “στάσιμος πληθυσμός”.

Έτσι “αισιόδοξα”, όπως τα αναλύουμε εδώ, μας βλέπω σαν κοινό στην Ελλάδα να παίρνουμε παράλληλη πορεία με το δημογραφικό ζήτημα της χώρας και κατ’ επέκταση την ηλικιακή πυραμίδα του πληθυσμού (καλά έκανα και αναφέρθηκα στην απογραφή λοιπόν).

Προβλέπω σε 10-15 χρόνια να είμαστε μία ομάδα μεσηλίκων και γερόντων που θα συναντιόμαστε σε live των 300 - 500 ατόμων ή σε φεστιβάλ του εξωτερικού (εδώ, τι να διοργανωθεί, χωρίς "μεγαθήρια"). Εκτός, βέβαια, και αν γίνει καμιά μοδάτη "στροφή" και μετατραπούμε εν μία νυκτί σε λαοθάλασσα (μέχρι να ξαναμείνουμε μερικές χιλιάδες).

Η γενιά μας (των σημερινών 35-45ρηδων εννοώ) δηλαδή απέναντι σε τι είχε οργιστεί ή αντιδράσει? Στα στίφη των Όρκ της Μόρντορ? Στο glam? Στην κυριαρχία του Beverly Hills 90210 στο lifestyle? Στα πέτρινα χρόνια χωρίς Youporn? Στο Πασόκ της αλλαγής?

Μια χαρά αντιδραστική είναι η νέα γενιά. Το ότι δεν κόβει φλέβα για το παραδοσιακό μέταλ μάλλον οφείλεται στο ότι ξεκινάει την σεξουαλική της ζωή πολύ νωρίτερα και δεν φαντάζεται να σώζει παρθένες από δράκους.

Ωραίο θέμα με πολλές προεκτάσεις. Ήδη οι απαντήσεις σας είναι εύστοχες. Να προσθέσω κι εγώ κάποιες παρατηρήσεις;
Αν θεωρήσουμε ότι το metal κοινό μειώνεται αριθμητικά, πρέπει να συνυπολογισουμε τα εξής:

1. Το metal τραβούσε νέο κοινό όσο ήταν το πιο “επικίνδυνο” είδος. Από τα τέλη των 90s την σκυτάλη πήρε το hip hop.
2. Το heavy metal έχασε σε μεγάλο βαθμό την ταξική του δυναμική, η οποία ήταν ισχυρή μέχρι το 92-93 στην Ελλάδα. Μετά όλοι “ανεβήκαμε” τάξη, καταναλωτικες συνήθειες κλπ.
3. Τα δύο παραπάνω δεν επηρέασαν μόνο το metal αλλά πολλές ακόμα υποκουλτουρες.
4. Επειδή δουλεύω στην βιομηχανία μουσικών οργάνων, να πω επίσης ότι η κιθαριστικη μουσική ήταν σε ανάπτυξη για 5 δεκαετίες, με promotional όπλο την δύναμη που είχε η ηλεκτρική κιθάρα ως σύμβολο, ως παραγωγή μύθων και τα λοιπά. Αυτό έχει αλλάξει εδώ κι 20 χρόνια. Κάθε χρόνο οι πωλήσεις ηλ. κιθάρας καταποντιζονται. Αντίθετα τα ακουστικά όργανα έχουν διαρκή άνοδο.

Ακόμα κι έτσι όμως, το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Δεν με απασχολεί αν είμαστε 5000 η 50000. Αυτοί που ακούμε metal με σύγχρονο τρόπο, χωρίς ταμπέλες, ακούγοντας όλα τα είδη μουσικής, παρακολουθωντας εξελίξεις και τάσεις, δεν πρέπει να είμαστε πάνω από 2000 άτομα. Νομίζω πως μιλάμε για χαμηλοτατο αριθμό. Κι εδώ βρίσκεται κατά την γνώμη μου και το μέγα μας πρόβλημα : η έλλειψη σκηνής. Όχι γκρουπ. Σκηνής. Μας λείπουν τα φεστιβάλ, τα labels, οι καλλιτέχνες που συνεργάζονται και δημιουργούν υβρίδια, πράγματα που θα έκαναν την σκηνή ελκυστική για νέους δημιουργούς.

Wutang Clan: INS the rebel, I make more noise than heavy metal.

Όταν το μέταλ έκανε το βήμα και μπήκε στα σαλόνια, έπαψε να είναι υποκουλτούρα, πιθανώς. Σταδιακά, γίνεται άλλο ένα είδος μουσικής. Πλέον, ένας μουσικόφιλος, που τα βλέπει αχταρμά φάση pitchfork, μπορεί να ακούει λίγο πολύ τα πάντα.

Από την ανάποδη βέβαια, αξίζει να επικεντρωθεί κανείς σε αυτό το πολύ εύστοχο σχόλιο:

Η υποκουλτούρα, έχει χάσει τις αξίες της, δεν είναι αυτό που ήταν το 87 ή το 91. Πρέπει να εκσυγχρονιστεί, με διαφορετικούς όρους και διαφορετικούς σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο που υποβόσκει συχνά, όχι πάντα, ένας συντηρητισμός και μια λογική κλειστού κύκλου σε παρέες “μεταλλάδων”, τουλάχιστον από την εμπειρία μου.

Καμία μουσική δεν είναι πλέον, εν έτει 2019, επαναστατική όσο λειτουργεί με όρους εντός της μουσικής βιομηχανίας. Μπορεί να φέρνει αλλαγές και να εξελίσσει ένα ιδίωμα, αλλά δεν υπάρχει κοινωνική βάση, αφού η κοινωνία ζυμώνεται με διαφορετικούς όρους.

Με αυτούς τους όρους, έχουμε ευθύνη και εμείς από το πόστο μας. Μια σκηνή, δεν της φτάνουν 15 μπάντες, αν το κοινό δεν είναι ενεργό. Το τι σημαίνει αυτό, είναι μια ωραία συζήτηση, και σκοπός είναι νομίζω να θέσουμε ερωτήματα. Τι σημαίνει κοινωνικοποίηση των ατόμων σήμερα;
Στην χώρα μας συγκεκριμένα; Πως αυτό συνδέεται με τις σκηνές του εξωτερικού;

Σημασία έχει να έρθει μεγάλο όνομα κράχτης σε ένα φεστιβάλ να μαζέψει κόσμο, ή ο κόσμος να βρει τρόπο να ψάχνεται με αυτή την τέχνη και να ωθήσει την βιομηχανία μέσω προσφοράς και ζήτησης να φέρνει και φεστιβάλ με μικρότερου βεληνεκούς ονόματα, σύγχρονα όμως, και ας είναι και 15 τέτοια και ας είναι και 5 χιλιάρικα το κοινό; Roadburn π.χ.

Ξεπερνώντας τα ζητήματα σύγχρονων ρυθμών ζωής, χρόνου, μουσικής κλπ, νομίζω πως καταλήγω σε μια διαπίστωση. Ο κόσμος, οι μπάντες, το κοινό, τα μέσα και όλοι, πρέπει να διαλέξουν αν θα αντιμετωπίζουν το μέταλ σαν μια δήθεν αντιδραστική μουσική, δήθεν επαναστατική, η σαν άλλη μια μορφή τέχνης, και στην πορεία, η όποια ζύμωση των συμμετεχόντων να δημιουργήσει ένα χώρο να δράσουν οι καλλιτέχνες.

Αυτό γενικά συμβαίνει στον κόσμο. Δείτε το Ascension Festival στην Ισλανδία. Πως γίνεται μια σκηνή σε μια τέτοια χώρα να ξεπήδησε; Δεν έφταναν 2-3 μπάντες, πάντα υπήρχαν.

Η, αλλού, στην παρουσίαση μου του νέου Mizmor, αναφέρω την συνέντευξη του ιθύνοντα νου στην Emma Ruth Rundle, και οι 2 από το Portland. Καμία σχέση τα μουσικά είδη όμως.

Δεν πιστεύω λοιπόν, συμφωνώντας με τον συνάδελφο, πως είναι ποσοτικό.