Παιδιά προφανώς κάποτε και η ροκ μιλούσε για τέτοια - ασχέτως αν εμένα δεν μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα τέτοιες μπάντες ac dc, motley crue, motorhead κλπ.
Τουλάχιστον τότε δεν προβαλλόταν μαζί με όλα αυτά και ο πλουτισμος. Δηλαδή η λέξη money και ass στην σύγχρονη μουσική είναι κάτι αδιανόητα σιχαμερό.
Ούτε το χιπ χοπ μιλούσε πάντα για μαλακιες.
Στο σήμερα όμως, βάζω έναν άλλο παράγοντα.
Οι νέοι δε θέλουν να ακούσουν επιθετική μουσική. Γιατί αυτό το χαρακτηριστικό έχει κυρίως το μεταλ στον ήχο του, επιθετικοτητα.
Θέλουν να γελάσουν ή να αραξουν, δεν θέλουν να οργιστούν ή να αντιδράσουν απέναντι σε κάτι.
Δεν υπάρχει πλέον αυτή η νοοτροπία με την οποία μεγαλώσαμε παλιότερα, ότι “θα ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ”. Δεν είναι μόνο θέμα χρόνου αλλά θέμα νοοτροπίας. Γιατί και οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν με φροντιστήρια-σχολείο-αθλητισμό σε αρκετά δύσκολο επίπεδο. Σε εποχές όπου δεν περνούσες σε ΑΕΙ-ΤΕΙ με λευκή κόλλα.
Επίσης στην Ελλάδα η νεολαία δεν πέρασε καθόλου τη φάση nu metal. γι’ αυτό και βλέπουμε τέτοιες συναυλίες να πατώνουν. Μόνο λίγοι παλιοί μεταλάδες στήριξαν το nu. Δεν υπήρχε σε μεγάλο βαθμό νεολαία που να ακούει το είδος.
Μετά από τους νιρβάνα νομίζω ότι τέλειωσε η μόδα της σκληρής μουσικής.
Αυτό σκεφτόμουν καθώς τώρα τελευταία το κανάλι των Nirvana στο YouTube ανεβάζει βίντεο από το unplugged. Υπήρχε εκείνη η περίοδος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 που το MTV έπαιζε ροκ όλη μέρα σχεδόν. Nirvana, Metallica, Aerosmith, Bon Jovi, Green Day, Offspring, Bad Religion, Bush έπαιζαν στην κανονική ροή του καναλιού και όχι σε κάποια ροκ εκπομπή.
Αναφορικά με τα ως άνω λεγόμενα, υπήρχαν ισχυρά “απόνερα” και μετά το '94 - '95 και η όλη ιστορία του Έλληνας μεταλλάς “κράταγε”. Σίγουρα το nu δεν έκανε το μεγάλο “μπαμ” εδώ, ωστόσο, περίπου στις αρχές των '00s, με τις επανενώσεις των “μεγάλων” και τις δισκάρες που βγήκαν τότε, υπήρχε ακόμη πολύ ζωηρή κίνηση. Μετά (εδώ και 10-15 χρόνια λέω εγώ) που άρχισαν οι υπόλοιπες -μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς είναι η αλήθεια- μπάντες να διανύουν την “ώριμη”/“συμβαίνει τώρα” περίοδό τους, κυκλοφορώντας φοβερά album, είχαμε μείνει περίπου όσοι και τώρα. Σχεδόν “στάσιμος πληθυσμός”.
Έτσι “αισιόδοξα”, όπως τα αναλύουμε εδώ, μας βλέπω σαν κοινό στην Ελλάδα να παίρνουμε παράλληλη πορεία με το δημογραφικό ζήτημα της χώρας και κατ’ επέκταση την ηλικιακή πυραμίδα του πληθυσμού (καλά έκανα και αναφέρθηκα στην απογραφή λοιπόν).
Προβλέπω σε 10-15 χρόνια να είμαστε μία ομάδα μεσηλίκων και γερόντων που θα συναντιόμαστε σε live των 300 - 500 ατόμων ή σε φεστιβάλ του εξωτερικού (εδώ, τι να διοργανωθεί, χωρίς "μεγαθήρια"). Εκτός, βέβαια, και αν γίνει καμιά μοδάτη "στροφή" και μετατραπούμε εν μία νυκτί σε λαοθάλασσα (μέχρι να ξαναμείνουμε μερικές χιλιάδες).
Η γενιά μας (των σημερινών 35-45ρηδων εννοώ) δηλαδή απέναντι σε τι είχε οργιστεί ή αντιδράσει? Στα στίφη των Όρκ της Μόρντορ? Στο glam? Στην κυριαρχία του Beverly Hills 90210 στο lifestyle? Στα πέτρινα χρόνια χωρίς Youporn? Στο Πασόκ της αλλαγής?
Μια χαρά αντιδραστική είναι η νέα γενιά. Το ότι δεν κόβει φλέβα για το παραδοσιακό μέταλ μάλλον οφείλεται στο ότι ξεκινάει την σεξουαλική της ζωή πολύ νωρίτερα και δεν φαντάζεται να σώζει παρθένες από δράκους.
Ωραίο θέμα με πολλές προεκτάσεις. Ήδη οι απαντήσεις σας είναι εύστοχες. Να προσθέσω κι εγώ κάποιες παρατηρήσεις;
Αν θεωρήσουμε ότι το metal κοινό μειώνεται αριθμητικά, πρέπει να συνυπολογισουμε τα εξής:
Το metal τραβούσε νέο κοινό όσο ήταν το πιο “επικίνδυνο” είδος. Από τα τέλη των 90s την σκυτάλη πήρε το hip hop.
Το heavy metal έχασε σε μεγάλο βαθμό την ταξική του δυναμική, η οποία ήταν ισχυρή μέχρι το 92-93 στην Ελλάδα. Μετά όλοι “ανεβήκαμε” τάξη, καταναλωτικες συνήθειες κλπ.
Τα δύο παραπάνω δεν επηρέασαν μόνο το metal αλλά πολλές ακόμα υποκουλτουρες.
Επειδή δουλεύω στην βιομηχανία μουσικών οργάνων, να πω επίσης ότι η κιθαριστικη μουσική ήταν σε ανάπτυξη για 5 δεκαετίες, με promotional όπλο την δύναμη που είχε η ηλεκτρική κιθάρα ως σύμβολο, ως παραγωγή μύθων και τα λοιπά. Αυτό έχει αλλάξει εδώ κι 20 χρόνια. Κάθε χρόνο οι πωλήσεις ηλ. κιθάρας καταποντιζονται. Αντίθετα τα ακουστικά όργανα έχουν διαρκή άνοδο.
Ακόμα κι έτσι όμως, το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Δεν με απασχολεί αν είμαστε 5000 η 50000. Αυτοί που ακούμε metal με σύγχρονο τρόπο, χωρίς ταμπέλες, ακούγοντας όλα τα είδη μουσικής, παρακολουθωντας εξελίξεις και τάσεις, δεν πρέπει να είμαστε πάνω από 2000 άτομα. Νομίζω πως μιλάμε για χαμηλοτατο αριθμό. Κι εδώ βρίσκεται κατά την γνώμη μου και το μέγα μας πρόβλημα : η έλλειψη σκηνής. Όχι γκρουπ. Σκηνής. Μας λείπουν τα φεστιβάλ, τα labels, οι καλλιτέχνες που συνεργάζονται και δημιουργούν υβρίδια, πράγματα που θα έκαναν την σκηνή ελκυστική για νέους δημιουργούς.
Wutang Clan: INS the rebel, I make more noise than heavy metal.
Όταν το μέταλ έκανε το βήμα και μπήκε στα σαλόνια, έπαψε να είναι υποκουλτούρα, πιθανώς. Σταδιακά, γίνεται άλλο ένα είδος μουσικής. Πλέον, ένας μουσικόφιλος, που τα βλέπει αχταρμά φάση pitchfork, μπορεί να ακούει λίγο πολύ τα πάντα.
Από την ανάποδη βέβαια, αξίζει να επικεντρωθεί κανείς σε αυτό το πολύ εύστοχο σχόλιο:
Η υποκουλτούρα, έχει χάσει τις αξίες της, δεν είναι αυτό που ήταν το 87 ή το 91. Πρέπει να εκσυγχρονιστεί, με διαφορετικούς όρους και διαφορετικούς σκοπούς. Δεν είναι τυχαίο που υποβόσκει συχνά, όχι πάντα, ένας συντηρητισμός και μια λογική κλειστού κύκλου σε παρέες “μεταλλάδων”, τουλάχιστον από την εμπειρία μου.
Καμία μουσική δεν είναι πλέον, εν έτει 2019, επαναστατική όσο λειτουργεί με όρους εντός της μουσικής βιομηχανίας. Μπορεί να φέρνει αλλαγές και να εξελίσσει ένα ιδίωμα, αλλά δεν υπάρχει κοινωνική βάση, αφού η κοινωνία ζυμώνεται με διαφορετικούς όρους.
Με αυτούς τους όρους, έχουμε ευθύνη και εμείς από το πόστο μας. Μια σκηνή, δεν της φτάνουν 15 μπάντες, αν το κοινό δεν είναι ενεργό. Το τι σημαίνει αυτό, είναι μια ωραία συζήτηση, και σκοπός είναι νομίζω να θέσουμε ερωτήματα. Τι σημαίνει κοινωνικοποίηση των ατόμων σήμερα;
Στην χώρα μας συγκεκριμένα; Πως αυτό συνδέεται με τις σκηνές του εξωτερικού;
Σημασία έχει να έρθει μεγάλο όνομα κράχτης σε ένα φεστιβάλ να μαζέψει κόσμο, ή ο κόσμος να βρει τρόπο να ψάχνεται με αυτή την τέχνη και να ωθήσει την βιομηχανία μέσω προσφοράς και ζήτησης να φέρνει και φεστιβάλ με μικρότερου βεληνεκούς ονόματα, σύγχρονα όμως, και ας είναι και 15 τέτοια και ας είναι και 5 χιλιάρικα το κοινό; Roadburn π.χ.
Ξεπερνώντας τα ζητήματα σύγχρονων ρυθμών ζωής, χρόνου, μουσικής κλπ, νομίζω πως καταλήγω σε μια διαπίστωση. Ο κόσμος, οι μπάντες, το κοινό, τα μέσα και όλοι, πρέπει να διαλέξουν αν θα αντιμετωπίζουν το μέταλ σαν μια δήθεν αντιδραστική μουσική, δήθεν επαναστατική, η σαν άλλη μια μορφή τέχνης, και στην πορεία, η όποια ζύμωση των συμμετεχόντων να δημιουργήσει ένα χώρο να δράσουν οι καλλιτέχνες.
Αυτό γενικά συμβαίνει στον κόσμο. Δείτε το Ascension Festival στην Ισλανδία. Πως γίνεται μια σκηνή σε μια τέτοια χώρα να ξεπήδησε; Δεν έφταναν 2-3 μπάντες, πάντα υπήρχαν.
Η, αλλού, στην παρουσίαση μου του νέου Mizmor, αναφέρω την συνέντευξη του ιθύνοντα νου στην Emma Ruth Rundle, και οι 2 από το Portland. Καμία σχέση τα μουσικά είδη όμως.
Δεν πιστεύω λοιπόν, συμφωνώντας με τον συνάδελφο, πως είναι ποσοτικό.
Η μουσική είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια αντίδραση στο κατεστημένο. Οποιος βλέπει τη μουσική με ταξικά κριτήρια ή ως στρατευμένη τέχνη έχει χάσει πλήρως το νόημα.
Υπάρχουν βιβλία τα οποία μπορεί να διαβάσει κανείς αν θέλει να μορφωθεί. Δεν περιμένει από ένα συγκρότημα να του πει τι είναι σωστό ή λάθος.
Πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι μουσικοί είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου.
Νομίζω έκανες λάθος ερώτηση. Αν έβαζες στην πρόταση τίποτα Between the Buried and Me, Breaking Benjamin, Linkin Park, A7X, Slipknot μάλλον θα έβρισκες μερικούς/ες.
Scorpions πιθανόν να μην απαντούσα ούτε εγώ όταν πήγαινα σχολείο!
Και εγώ πρώτα ανακάλυψα τους Metallica, Maiden κλπ και μετά τους Sabbath, Rush κοκ. Για αυτή τη γενιά, οι Metallica είναι ότι ήταν για εμάς οι Sabbath και οι Zeppelin.
Νομίζω πως το Hip Hop ήταν ανέκαθεν πιο “επικίνδυνο.” Έπαιζαν οι NWA live και καίγονταν το Detroit. Ίσα-ίσα θα έλεγα που το hip hop είναι πλέον η νέα ποπ μουσική. Δεν έχει σχέση με το τι ήταν στα 70s/80s όταν ξεπήδησε από το Bronx και το Harlem στα χρόνια του Reagan, είναι καθαρά mainstream.
Η μουσική μπορεί να είναι το ερέθισμα ώστε να πιάσεις ένα βιβλίο. Πολλοί το έκαναν ακούγοντας RATM για παράδειγμα.
Και πιο επαναστατικο επισης εκεινη τη εποχη οπως και καυστικο στο θεμα στιχων. Οταν οι Nwa ελεγαν το 89 fuck the police ηταν κατι το επαναστατικο για την εποχη εκεινη και ακολουθησαν τρελα σκηνικα τοτε. Πριν 20 χρονια το hip hop ηταν υποκουλτουρα τωρα πλεον ακουνε ολοι.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση σου και συμφωνώ.
Ας δεχτούμε λοιπόν ότι το metal δεν είναι πια κάτι το ανατρεπτικό αλλά μια νέα μορφή τέχνης. Ιδού και η απάντηση μας στο γιατί δεν μπαίνουν πολλοί νέοι άνθρωποι. Είναι σαν την jazz. Σπάνια την εκτιμάς στα 18. Μετά τα 30, ίσως.
Η απάντηση στα περί σκηνής βρίσκεται στην Σκανδιναβία. Εκεί που οι ίδιοι μουσικοί συνεργάζονται συνεχώς σε νέα, φρέσκα project και αναγκάζουν το κοινό να ψάχνεται. Το κάναμε στην Ελλάδα το 90 με το black metal και voila, υπήρχε σκηνή.
Είναι όμως και κάτι ακόμα που δεν εξετάζουμε αρκετά κι έχει μεγάλη σημασία:
ΚΑΘΕ πολιτιστικη έκφραση για να ριζώσει κάπου πρέπει να συνδεθεί τοπικά. Επαναλαμβάνω, τοπικά. Πρέπει μια μουσική να συνδεθεί με τους ανθρώπους, να γίνει “λαική” (folk). Το metal στην Ελλάδα - πέρα από πολύ μεμονωμένους δημιουργούς- ΔΕΝ έχει κάνει τέτοια κίνηση. Παραμένει απλώς ένα “στυλ”. Το punk, το hip hop έβαλαν για παράδειγμα ελληνικό στίχο, για το metal παραμένει ανέκδοτο.
Αν το καλοσκεφτείς, κάθε καλη ελληνική ροκ μπάντα που έκανε μια αξιοπρεπή καριερα έξω, είχε ένα κάποιο ελληνικό στοιχείο. Αντιμετωπίστηκε έξω με ενδιαφέρον και αγκαλιάστηκε μέσα στην χώρα. Διότι βασίστηκε και στο ΒΙΩΜΑ, όχι απλώς στην μίμηση ενός στυλ.
Το στυλ είναι καταδικασμένο να συρρικνώνεται ή και να εξαφανίζεται. Και πιστεύω ειλικρινά ότι αν οι δημιουργοι μας ήταν πιο τολμηροί, θα ενδιαφέρονταν και περισσότεροι άνθρωποι.
Λοιπόν, ας μην “εξιδανικεύουμε” (με πολλά εισαγωγικά αυτό) καταστάσεις, το metal στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανατρεπτική - επαναστατική μουσική, επειδή ακριβώς ανέκαθεν ήταν και εξακολουθεί να είναι κάτι ξενόφερτο. Δεν έγινε ποτέ μέρος της εγχώριας κουλτούρας, όπως σωστά παρατηρεί ο @Aldebaran , ακόμη και όταν είχε την μέγιστη απήχηση. Και σκηνή να υπάρξει, κάτι που ούτως ή άλλως προϋποθέτει παράδοση, αυτό δεν θα γίνει με τις μπάντες να πιθηκίζουν τα ξένα συγκροτήματα σε ύφος, image και θεματολογία.
Από προσωπική εμπειρία, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι πριν από 30 χρόνια δεν το έκανα με καμία ταξική συνείδηση, όπως και κανένας από τους συνομηλίκους μου. Το ότι κάποιοι μεσήλικες μεταλλοπατέρες απολαμβάνουν να προβάλλουν στη μουσική τις ουσιώδεις αυταπάτες τους περί ιδεολογίας δεν σημαίνει κάτι, πέραν της ανάγκης αυτοδικαίωσης των εν λόγω για τις επιλογές τους.
Απλά τότε (late 80’s, early 90’s), το metal βρισκόταν “παντού”, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχεις κάποιον αδελφό/ ξάδελφο/ συμμαθητή/ φίλο που να ακούει. Κάποια στιγμή θα έπεφτε κάτι από τα κλασικά στα χέρια σου, οπότε όσοι ήταν να κολλήσουν, θα κόλλαγαν, ήταν απίθανο να ξεφύγουν. Η μόνη αντίδραση που θεωρούσαμε ότι βγάζαμε ήταν απέναντι στην όλη κοσμοθεωρία των σκυλάδικων – α, και το ότι οι γονείς δεν γουστάραν ήταν επίσης μια καλή ένδειξη για το… ορθόν της επιλογής!
Το hip hop/ rap/ whatever έχει πλέον μεγαλύτερη διείσδυση στις νεώτερες ηλικίες, αφ’ ενός γιατί έχει ελληνικό στίχο, αφ’ ετέρου διότι είναι λιγότερο απαιτητικό της προσοχής – βολεύει περισσότερο σαν μουσική υπόκρουση όταν ασχολείσαι με το κινητό π.χ.
Επίσης, από αυτά που έχω την ατυχία να έχω ακούσει, σου βγάζει μια μιζέρια παρόμοια εκείνης που έβγαζαν κάτι… Πυξ Λαξ τω καιρώ εκείνω. Αυτό μωρέ το “με παράτησες γιατί ήσουν σκάρτη/ και τώρα γυρνάω πιωμένος για τη δική σου πάρτη”!
Παρεμπιπτόντως, πάντα έβρισκα εντυπωσιακά παράδοξο πως νεαροί άνθρωποι, εκ των πραγμάτων στερούμενοι παρόμοιων εμπειριών, μπορούν – επιδιώκουν, σωστότερα – να ταυτίζονται με κάτι τέτοιο!
Παντως ρε παιδια εγω δεν βλεπω λιγοτερο κοσμο στις συναυλιες. Ισως να ισχυει και το αντιθετο. Απλα δεν υπαρχει η πωρωση που υπηρχε παλια. Επισης πλεον δεν νομιζω οτι υπαρχει αυτη η στενη οριοθετηση που υπηρχε παλιοτερα. Ειμαι μεταλλας. Δεν αυτοπροσδιοριζεται ετσι πλεον ο κοσμος.
Δεν εχω ιδεα ποσοι ειναι οι μεταλλαδες, αλλα, και μεταλ, ακουνε πολυ περισσοτεροι απο 20χιλ. Επισης πολυς κοσμος δεν ασχολειται με συναυλιες κτλ. Το ξερω και απο τους κυκλους μου. Παρεες, δουλεια κτλ. . Ακουνε απλα την μουσικη.
Ενα αλλο ειναι ο,τι στην χωρα μας ειδικα, υπαρχει ενα θεματακι γτ εχουμε μια ροπη προς το παραδοσιακο και δεν ειμαστε δεκτικοι στις νεες τασεις που σχετιζονται με τον χωρο. Τουλαχιστον οχι στον βαθμο που αυτες αποθεωνονται στα εξωτερικα. Ειμαι σιγουρος οτι για το τι εστι “μεταλ” ενας μεσος Ελληνας μουσικοφιλος θα χει πολυ διαφορετικη απαντηση απο ο,τι ενας αντιστοιχος Αμερικανος.
Ο Ιαν παραπάνω τα λέει πολύ καλά.
Και ειδικά αυτό που εχει quot-άρει ο outshined.
Γενικά το θέμα της γλώσσας υπάρχει πάντα στην μουσική. Για αυτό και τότε που “ευδοκιμούσε” το μεταλ στην Ελλάδα(μεσα 90s), συγχρόνως το ελληνικό ροκ ήταν ακόμα πιο πάνω (να σκεφτούμε τα ονομα που υπήρχαν τότε) και τότε άρχιζε και η hip-hop/low bap σκηνή.
Γενικά πάντως, δεν υπάρχει κάποιος κανόνας για την μουσική. Ειδικά από την στιγμή που μιλάμε για 2 διαφορετικές εποχές, οσων αφορά την δυνατότητα ακροάσης. Τότε για να ακούσεις κάτι νέο, είτε έπρεπε να πετύχεις καμία άκυρη εκπομπή 12-2 το βράδυ (που να κάτσεις με σχολείο την επόμενη μέρα), είτε έπρεπε να αγοράσεις cd, είτε έπρεπε να γράψεις καμιά κασέτα.
Η όλη διαδικασία και προσπάθεια σε έκανε να αφιερώσεις χρόνο σε αυτό το hobby.
Αυτή την στιγμή όμως (και είναι εντελώς αδικο να κατηγορούμε τους νεολαίους ότι δεν ακουνε “σωστά” μουσική), τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν 3000 περισσότερα πράγματα να ασχοληθεί κανείς, όντας μόνο καθιστός στον καναπέ, πόσο μάλλον όταν σηκωθεί και από αυτόν.
Να θυμίσω μόνο, πως στα 90ς, ένας μέσος όρος είχε να κάνει τα εξής: παιχνίδια, τηλεόραση, καμιά μπάλα έξω, κανα αγγλικό, κανά μπασκετ (βαριά) και οι τυχεροί είχαν κάποια παιχνιδομηχανή.
Και επειδή θα μιλήσουμε για καθημερινές, να πούμε ότι το διαβασμα και το φροντιστήριο ήταν ο περισσότερος χρόνος και απο εκεί και πέρα τηλεόραση και ότι αλλο, στο σπίτι κυρίως. Τα υπόλοιπα το ΣΟΥΚΟΥ. Μου φαίνεται ότι αν κάποιος τότε ανακάλυπτε την μουσική ως “χομπυ” μπορούσε να την χωρέσει.
Fast foward, πάμε στο σήμερα.Σήμερα λοιπόν, εκτός των παραπάνω, ως είθισται, τα παιδιά έχουν 2-3 δραστηριότητες, αγγλικά, ίσως γαλλικα, διαβασμα και κυρίως κινητό-υπολογιστή. Μόνο και μόνο αν καθεσαι στο καναπέ, χωρίς καν να σηκωθείς, μπορείς να κάνεις περίπου 800 φορές περισσότερα πράγματα. Θες να επεξεργαστείς φωτογραφίες? Θες να στέιλεις μηνυματα με φίλους? Θες δεις κανά βίντεο? θες να ακούσεις μουσική? Θες να δείς τσοντες? Θες να παίξεις παιχνίδι? Ε όλα τα έχεις κάνει, χωρίς καν να σηκωθείς από τον καναπέ. Μην σχολιάσω το γεγονός ότι πλέον η ζωή, λόγω όλων των παραπάνω, έχει γίνει υπερβολικά πιο γρήγορη από τότε, οπότε ουσιαστικός χρόνος για μουσική, δεν υπάρχει.
Εκεί θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ερέθισμα που να σου προκαλέσει κάτι τέτοιο. Ενας φίλος με τέτοια γούστα, ένας συγγενής, ένας γείτονας, να υπάρχουν πχ όργανα στην ίδια την οικογένεια κλπ.
Τεσπα, οι χρόνοι αλλάζουν. Σαν χθες θυμάμαι να πηγαίνει στο rock city στο πειραιά και να παίρνω το BE και το μόνο πράγμα που είχα να κάνω ήταν να πάω σπίτι και να το ακούσω (όντας φοιτητής τότε). Ούτε adsl είχε τότε για να με αποσπάσει, ούτε τίποτα.
Αυτά περί σκηνής, δεν μου φαίνονται λογικά, με καλυψε ο Ιαν και πάλι.
edit: Red_viper, ναι ο κόσμος έχει μειωθεί, γιατί ο πληθυσμός έχει γεράσει. Νέοι ακροατές είναι λιγοστοί και ακόμα πιο λίγοι αυτοι που θα πάνε σε συναυλία, και οι μεταλλο-πατέρες/μητέρες (επειδή έχουν κάνει οικογένεια), πλέον έχουν άλλες προτεραιότητες από το να λιώνουν σε ότι έρχεται. Συν το γεγονός ότι αν συγκρίνεις τον αριθμό των συγκροτημάτων που έρχονται τώρα, με τον αριθμό που ερχόταν τότε, θα δεις τεράστια διαφορά, για το ίδιο κοινό όμως.
Σου φαίνεται περίεργο δλδ Ίαν που η πιτσιρικαρία ταυτίζεται περισσότερο με το “προσωπικό δράμα” και τα βιωματικά τραγούδια (ασχέτως αισθητικής και ποιότητας φυσικά) που μάλιστα μιλάνε στη γλώσσα της και όχι με τους στίχους των Manowar που λένε για ατσάλι, βασιλιάδες, βαρβατίλα, ιερούς πολέμους και για εκτελέσεις των εχθρών στα αγγλικά? Το φαντασιακό της εφηβείας, όσο ζωντανό και γόνιμο κι αν είναι, δεν είναι κοινό. Το ότι εγώ πχ ταυτίστηκα με τους στίχους των Guardian επειδή διάβασα Τόλκιν, δεν με κάνει πιο ιδιαίτερο και ξεχωριστό από τον χ-ψ συμμαθητή που τον παράτησε η κοπέλα του και γι αυτόν άλλαξε (που δεν άλλαξε, αλλά έτσι νιώθει) ο κόσμος του?
Το metal στην Ελλάδα (και όχι μόνο) υπήρξε πάντα υποκουλτούρα και ποτέ αντικουλτούρα. Άντε εκεί στα 80’ς να ήταν λίγο αντί- αλλά από κει και πέρα η περιχαράκωση των οπαδών, που εν πολλοίς κρατάει μέχρι σήμερα, το κάνει αρκετά niche και όχι τόσο ανοιχτό genre. Υπάρχει μια αχρονικότητα στον μεταλλά, μία σταθερότητα που έχει ψήσει πολλούς να ασχοληθούν με το metal ως αγοραστικό target group, βλέπε Didi κτλ, που αν δεν υπήρχαν οι μέταλ μέρες στο Rockwave όχι τα 25, αλλά ούτε τα 10 δεν θα γιόρταζε το φεστιβάλ. Το ίδιο βλέπω και από περιπτώσεις καλλιτεχνών όπως οι VIC, οι οποίοι βλέποντας-σοφά κατά την ταπεινή μου- ότι η “φάση” θα ξεφουσκώσει κάποια στιγμή, τσουπ να σου τα κολλητιλίκια με το Χάμμερ και τα εξώφυλλα και η μικρή στροφή στον ήχο για να πιάσουμε το metal ακροατήριο που είναι σιγουράκι, ακόμα κι όταν ο φασαίος θα μετακινηθεί στο παραδίπλα μαγαζί.
Όντας αρκετά τυχερός ώστε να έχω υπάρξει μεταλλάς από τα γεννοφάσκια μου (Ανθολόγιο και Metal Hammer πλάι-πλάι), λόγω της ύπαρξης μεγαλύτερων αδερφών-μεντόρων, είχα την τύχη να βιώσω δύο γενιές “μεταλλικής σφυρηλάτησης” (τη μία ως παρατηρητής και την άλλη ως μέλος): αυτή των early ‘90s και την αντίστοιχη των late ‘90s.
Αναφορικά με τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η ιστορία του metal στην Ελλάδα ήταν στα “ντουζένια” της και in-fashion. Τουλάχιστον στο αθηναϊκό, μεσοαστικό προάστιο που μεγάλωσα εγώ, δεν υπήρχε ιδιαίτερα σημαντικός ταξικός χαρακτήρας στους οπαδούς ή/και ταύτιση με τις όποιες θεμελιώδεις αρχές της επαναστατικότητας και της αμφισβήτησης του metal. Σίγουρα, σημαντική μερίδα οπαδών είχε προσδώσει μία κοινωνικοπολιτική διάσταση στην ιστορία, αλλά (από τη δική μου οπτική και 30 χρόνια μετά) αυτό οφειλόταν περισσότερο στις “αναθυμιάσεις” από τους παλαιότερους οπαδούς των ‘80s, οι οποίοι προφανώς και είχαν δεχθεί κοινωνικές και ψυχολογικές πιέσεις, απόρροια της συντηρητικής νοοτροπίας οικογένειας και κοινωνίας εν γένει, λίγα μόλις χρόνια μετά το τέλος της Δικτατορίας και με τα “απόνερα” του Εθνικού Διχασμού και του Εμφυλίου πολύ “ζωντανά”. Ωστόσο, το όλο trend του metal στην Ελλάδα “έμπασε” πολύ “clean-cut” κόσμο, o οποίος, κατά την άποψή μου, αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό του ενεργού metal πληθυσμού του σήμερα. Όσοι ακολούθησαν το metal παραλλήλως των κοινωνικοπολιτικών τους απόψεων και “επαναστάσεων”, δεν νομίζω ότι “μένουν” πια εδώ, πολλά χρόνια τώρα. Όπως ανέφεραν και οι προλαλήσαντες, άλλα είδη κάλυπταν και καλύπτουν επαρκέστερα αυτό το στοιχείο.
Για τα late ‘90s/early ‘00s, τι να πρωτοπώ. Η ιστορία ήταν ακόμη ισχυρή, αλλά σαφώς αμήχανη, δεδομένου του τι είχε προηγηθεί μερικά χρόνια πριν. Οι “εγκαταλείψεις” γίνονταν με γοργούς ρυθμούς, αλλά οι -εντελώς clean-cut και “υπεράνω πάσης υποψίας”- μεταλλάδες που έμεναν πίσω άρχισαν να γίνονται πιο “ψαγμένοι” και ώριμοι ακροατές (κατά τη γνώμη μου βοήθησαν και τα συναφή περιοδικά). Εδώ βέβαια ξεκίνησε και ο όλος “καταιγισμός” πληροφορίας και υπερ-προσφοράς μουσικής, γεγονός που πιστεύω πιο πολύ μας μπέρδεψε, παρά μας βοήθησε.
Επί της ελληνικής σκηνής και της εν γένει “εναρμόνισης” metal και ελληνικής νοοτροπίας, συμφωνώ εν πολλοίς με τον Ian. Πιο πολύ αντιγράφουμε (πολύ καλά σε ορισμένες περιπτώσεις και είδη), παρά παράγουμε κάτι καινοτόμο. Για τις “αιώνιες” διχόνοιες κι έριδες και την απουσία ενότητας, δεν θα αναφερθώ καν. Είναι ίδιον του λαού μας να “τρωγόμαστε” μεταξύ μας. Για να το ελαφρύνω και λίγο, ακόμα και από την PMRC “πήραμε δάνεια”, όταν κάτι τραγελαφικές εκπομπές (με συμμετοχή και ευθύνη και της Εκκλησίας) επιδίωκαν να εντοπίσουν τις βαθύτερες αιτίες των πράξεων των Σατανιστών της Παλλήνης στο metal. Φυσικά ακολούθησε και ο Χαρδαβέλλας, αργότερα, με τις “Πύλες του Ανεξήγητου”…
Εχω διαφορετικη εικονα. Οσα γκρουπ ερχοντουσαν στα 90ς κ ρχονται κ τωρα μαζευουν πολυ περισσοτερο κοσμο πλεον, η εστω παρομοιο. Προφανως παιζουν ρολο κ τα σοσιαλ μιντια. Επισης νομιζω οτι τωρα ερχονται πολυ περισσοτερες μπαντες. Οταν λεω τωρα, εννοω τα τελευταια 15 χρονια ξερω γω. Πλεον κ η πιο ασημη μπαντα ερχεται κ παιζει κ δεν το παιρνεις καν χαμπαρι. Αυτο που ποτε δεν γινεται στην Ελλαδα, ουτε τοτε, ουτε τωρα, ειναι η ελευση των χοτ ονοματων κ τασεων, περα απο ελαχιστες εξαιρεσεις.
Ολα αυτα δεν σημαινουν απαραιτητα περισσοτερο κοσμο. Ειναι πολλοι οι παραγοντες που παιζουν ρολο. Προσωπικα παντα με εκπλησσει το ποσους ανθρωπους γνωριζω που ακουνε κ μεταλ κ δεν τους φαινεται καθολου. Για την νεα γενια οντως δεν εχω ιδεα κ μου φαινεται κ μενα λογικο να μην υπαρχει τοσο μεγαλη απηχηση, αλλα συμφωνωμε αυτο που ειπωθηκε. Δεν θα τους βρεις ρωτωντας ποσοι ακουτε Μεηντεν. Αλλες ειναι οι “ιν” τασεις στον σκληρο ηχο
Κάποια ναι και κάποια όχι.
Παίζει ρόλο και σε τι φάση έρχεται ένα γκρουπ. Οι μειντεν παλιότερα είχαν φτάσει να μαζεύουν 10 χιλιάρικα με το ζόρυ, και πέρσυ μάζεψαν όσο μάζεψαν γιατί είχαν να έρθουν χρόνια.
Οι faith no more το '10 γέμισαν το βράχων, γιατί απλά δεν είχαν έρθει ποτέ (και ήρθαν και 10 αυγουστου).
Ο Wilson κάποτε γέμιζε ΡΟΔΟΝ, τώρα παίζει στο badminton.
Oi Skyclad γέμιζαν ΡΟΔΟΝ και τώρα γεμίζουν κύτταρο.
Ερχονται όμως 2α ονοματα απο άποψη δημοφιλίας και μαζεύουν 200-300 άτομα και λέμε μετά “ε πως να ξαναρθουν”, αλλά αν είχε blind guardian θα γινόταν 2 μερες σολντ αουτ ξέρω γω.
Τεσπα, λαιβ γίνονται πολύ περισσότερα και ο κόσμος είναι ο ίδιος, αν όχι λιγότερος.
Edit: πάντως αυτό που παρατηρώ είναι πως δεν εξετάζουμε τον “πιθανό” ακροατή σε τι συνθηκες ζει και τι ερεθίσματα έχει και εστιάζουμε στην μουσική αυτή καθεαυτή. Μου φαίνεται ότι χάνεται η μεγάλη εικόνα έτσι.
