Ανέφερα παραπάνω ότι σήμερα πολλοί νέοι δεν ταυτίζονται με το metal λόγω επιθετικότητας. Ταυτόχρονα είδαμε την δημοφιλία της stoner όμως για παράδειγμα, που είναι φουλ διασκεδαστική και “αραζουμε” μουσική.
Προσωπικά το συνδέεω με το ευρύτερο κοινό συλλογικό αίσθημα που έφερε η κρίση.
Η κρίση μας συντηρητικοποίησε. Η κρίση (ή μάλλον τα νεοφιλελέ σκουπίδια) μας έπεισαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική (There Is No Alternative). Η αντίδραση της γενιάς του Γρηγορόπουλου μετατράπηκε σε ψήφο στον… ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε 9 μήνες πήρε πίσω ο, τιδήποτε ριζοσπαστικό και έγινε το ίδιο με όλα τα άλλα.
Όλο αυτό έγινε γιατί η φτώχεια τρομάζει. Η ανασφάλεια τρομάζει. Και η νεολαία με όλα αυτά φοβήθηκε και συντηρητικοποιήθηκε δεν μπόρεσε να διοχετεύσει την όποια οργή της πουθενά. Γιατί αν το έκανε, είχε πειστεί ότι θα καταρρεύσουν όλα (θα βγούμε από την αγία Ε.Ε. κ.λπ.).
Προφανώς δεν ήταν κανένας metal παράδεισος η χώρα πιο πριν, ούτε κατά διάνοια. Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι γιατί δεν δημιουργούνται εδώ τουλάχιστον τόσοι νέοι μεταλλάδες και γιατί η δικιά μου γενιά (γεννήθηκα το '93) είμασταν στο σχολείο ελάχιστοι μεταλλάδες.
Με τόσο γρήγορη ζωή και με πλήρη απολιτικοποίηση, η ζωή είναι εύκολη με insta, κώλους, video games, να βλέπουμε άλλους να παίζουν video games (!!!), ψευδαίσθηση λεφτών (post malone και snik) και μπάοκ. Η σοβαρότητα θεωρείται uncool, η επιθετικότητα εντελώς άκαιρη.
Βρε παιδιά, εσείς όταν αρχίσατε να ακούτε rock/metal μουσικές και κολλήσατε μαζί τους είχατε τόσο αναπτυγμένη αντίληψη και κριτήρια γύρω από κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες;
Μόνο εγώ ψήθηκα βλέποντας videoclip του Alice Cooper και των Aerosmith στην τηλεόραση;
Προσωπικά ναι, συνδέθηκε άμεσα με την απέχθεια μου για τον μικροαστισμό, συντηρητισμό και την υποκρισία της κοινωνίας, εκεί κάπου στα 13-14 μου. Μου φάνηκε γαμάτο να μου αρέσουν νεκροκεφαλές και θόρυβος, που όμως μουσικά ήταν πολύ μπροστά και η κοινωνία το απέρριπτε με μη-μουσικά κριτήρια.
Νομίζω σε πολύ κόσμο ταίριαζε αυτού του είδους η αναζήτηση ταυτότητας. Γιατί όλοι ταυτότητα αναζητούμε σαν έφηβοι (και αργότερα) για να διακριθούμε από τον διπλανό.
Εγώ θυμάμαι μικρός είχα την τάση να προτιμώ μουσικές που “έχωναν”… και όχι στιχουργικά αλλά μουσικά. Σε εποχές δημοτικού για παράδειγμα μου καθόταν καλύτερα να ακούω Β. Παπακωνσταντίνου παρά οτιδήποτε λαϊκό σε ότι έχει να κάνει με ελληνική μουσική. Μου φαινόταν ασύλληπτο το πόσο “έχωνε” το αρχικό ριφ του Χριστόφορου Κροκίδη στο “Ελλάς” και γούσταρα κάργα…
Μετά αφού πέρασε ο καιρός και έμαθα ότι ο ήχος που μου αρέσει λέγεται ΡΟΚ έβαλα τον πατέρα μου και μου αγόρασε από το τηλεμάρκετινγκ μια συλλογή με ξένες ροκ επιτυχίες… εκεί έμαθα ότι η μπάντα που μου αρέσει λέγεται Deep Purple (αρχές γυμνασίου)… ενώ μάθαινα αγγλικά τότε μου ήταν αδύνατο καταλάβω στίχους, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου γιατί το μουσικό κομμάτι με κάλυπτε πλήρως.
Μετά ξαναέβαλα τον πατέρα μου και πήγαμε δισκάδικο να μου ψωνίσει 3-4 δίσκους Deep Purple. Ακούγοντας τους δίσκους ήταν σαν να έβλεπα ντοκιμαντέρ του National Geographic… ένοιωθα ότι μορφώνομαι. Μου έκανε εντύπωση (εκτός από τα ριφ και το ρυθμό) και η δομή των τραγουδιών με εισαγωγικά ριφ και μελωδίες, 2-3 γεμάτα κουπλέ, γέφυρες, σόλο που μου έκαναν το τραγούδι στα αυτιά μου να μοιάζει πλήρες και όχι σαν αυτά της ελληνικής κατάντιας που στηρίζονται σε ένα πιασάρικο ρεφρέν που το λένε 4 φορές τουλάχιστον επειδή δεν υπάρχει έμπνευση.
Τα χρόνια περνούσαν και ενώ άκουγα συνέχεια δίσκους (τον είχα ρημάξει τον πατέρα μου) Deep Purple, Queen, Twisted Sister, Led Zep, Pink Floyd, Alice Cooper κλπ κλπ κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου το Paranoid… ΩΠ λέω τι γίνεται εδώ, αυτό χώνει περισσότερο. Τι παίζουν αυτοί; Ποιος είναι ο κύριος που κρατάει την κιθάρα με το δεξί και παίζει με το αριστερό και φοράει έναν τεράστιο σταυρό στο στήθος;; Το πρώτο χτύπημα του μέταλ ήταν αυτό!
Το δεύτερο ήταν όταν στην εκπομπή Monsters of Rock στην ET3 έβαλε αφιέρωμα Metallica με τραγούδια μόνο από το Live Shit! Ω ΣΚΑΤΑ! Πως γίνεται να παίζουν τόσο γρήγορα και να μπορώ να ακούσω τι παίζουν και να μην ακούω οχλαγωγία;; Πως γίνεται αυτός ο ξανθός ο μαλλιάς να τραγουδάει με τόσο μίσος και να έχει τόσο καθαρά φωνητικά;; Μετά από 1 μήνα πήγα μόνος μου δισκάδικο και τον μοναδικό μεταλ δίσκο που είχε ήταν το Peace Sells … νταξ είπα… τόσο καιρό κοιμόμουν ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ επιτέλους μουσική για μένα
Βλέπω με πρόλαβε ο @Outshined… γι’ αυτό και τον αναφέρω… είχα ψηθεί και γω από την εικόνα και κυρίως από τον ήχο και τον τσαμπουκά του ήχου. Δεν με ένοιαζε κανένας άλλος παράγοντας. Η μεγάλη μου απορία είναι πως όλα αυτά που ανέφερα στο “ιστορικό” μου δεν κάνουν κλικ σε πολλούς για να ακολουθήσουν το σκληρό ήχο χωρίς να υπάρχει ανάγκη για κάποια αντίδραση με βάση τα πιστεύω τους. Για να το ισοπεδώσω αλλά για να γίνω εντελώς κατανοητός, στις 100 φορές τις 99 θα προτιμήσω να ακούσω Πλοκάμι του Καρχαρία - Είμαι Νίντζα παρά οποιοδήποτε 1000 φορές σοβαρότερο λαϊκό τραγούδι μόνο και μόνο για τον ήχο
Το θέμα είναι εκπληκτικό, θα μπορούσα να γράψω ατελείωτα κατεβατά με εντελώς διαφορετικές σκέψεις για να δικαιολογήσω πόσο “λίγο” μου φαίνεται οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος. Να έχεις ακούσει 2-3 ριφ για εισαγωγή και 1-2 σόλο και να ξεκινάει ο αοιδός και να λες “α έχει και στίχους, τι λες τώρα!”
Το κοινό συλλογικό αίσθημα σίγουρα συντηρητικοποιήθηκε, ως επακόλουθο της κρίσης και του στοιχείου της ανασφάλειας που αυτή ενέχει. Αυτή όμως η ανασφάλεια σχετίζεται άμεσα με την απώλεια των όποιων κεκτημένων του καθενός, από την πρότερη περίοδο “ασυδοσίας”, η οποία απετέλεσε εξ αρχής την κύρια αιτία της κρίσης.
Το metal “εισήχθη” και “μεγάλωσε” στην Ελλάδα την εποχή που οι “κότες γεννούσαν χρυσά αυγά”. Ναι, κάποιοι βρήκαν ερείσματα και “ξεμπούκωσαν” την επιθετικότητα, την καταπίεση, τα κονωνικοπολιτικά τους ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ, καθώς ήδη βελτιωνόταν εκθετικά το επίπεδο ζωής και οι συντηρητικές απόψεις οικογένειας και κοινωνίας “αμβλύνονταν”.
Προσωπικά, πιστεύω ότι η σημερινή νεολαία είναι πάρα πολύ οργισμένη και επιθετική, αλλά η στοχοθέτησή της είναι διαφορετική: “Θεός” είναι το (εύκολο) χρήμα και η βελτίωση της μελλοντικής επαγγελματικής και κοινωνικής προοπτικής, σε ΑΤΟΜΙΚΟ επίπεδο όμως. Αυτή είναι η “ταυτότητα” του fast-paced νέου σήμερα, γι’ αυτό και ταυτίζεται με τον X ράπερ που μοστράρει βίλες, γυναικάρες, αυτοκινητάρες και attitude στα social media.
Η επιθετικότητα είναι εκεί, όπως και η σοβαροφάνεια (όχι η σοβαρότητα). Το metal -μάλλον τείνω να συμφωνήσω με άλλα παιδιά του forum- είναι πολύ old-fashioned και ρομαντικό για να “εκφράσει”. Εξάλλου, δεν το έκανε και ποτέ τόσο έντονα στην Ελλάδα.
Το οτι το metal ως υποκουλτουρα ειχε ταξικο ερεισμα λογω φυσεως και αντιδραστικοτητας, ειδικα παλιοτερα, δεν το κανει ταξικη μουσικη.
Αν καποιος πηγε στο μεταλ για ταξικους και επαναστατικους λογους και οχι στο ραπ και το πανκ μαλλον τα εχει μπερδεψει. Εκτος αν μισος στιχος των Megadeth αναιρει το πλαισιο. Ετερον εκατερο.
Η διατηρηση μιας μπαντας, προβες, συναυλιες, κλπ, το κανει καθαρα αστικη μουσικη.
Το οτι επαιξε με κλισε συντηρητικα και ταμπου για να το παιξει ακραιο, πιο πολυ luben το κανει σαν ιδιωμα.
Αλλο πραγμα η φυση μιας υποκουλτουρας και αλλο οι στοχοι της.
εδιτ: Κάποιος έκανε νομίζω τον διαχωρισμό, πάρα πολύ εύστοχα, αντικουλτούρας με υποκουλτούρα. Τα είπε όλα.
Ούτε καν.
5η δημοτικού, απλά έπεσε μια κασσέτα στα χέρια μου, που είχαν γράψει στην αδερφή μου, που ήταν Aerosmith το Nine Lives. Την επομενη χρονιά, το fear of the dark. Aπλά μου άρεσε ο ήχος. Τίποτα άλλο.
Και συνέχισα να ακούω για απλά μου άρεσε, ούτε γιατί την εμπαινα στους γονείς μου, ούτε γιατί την εμπαινα σε φιλους, ούτε τίποτα.
Αυτά, που είναι πιο προσωπικά και πιο στοχευμένα, ήρθαν πιο μετά, με αλλες μορφές βέβαια, αλλά ήρθαν. Είναι μου φαίνεται έτσι και αλλιώς κομμάτι της εφηβείας. Είτε ακουγα rap που εβριζαν, είτε ακουγα μεταλ που ακουγόταν πιο βίαιο, οι “μεγάλοι” την ίδια αντίδραση θα είχαν. Γενικά έχουμε ιδανικοποιήσει λίγο την μουσική που ακούμε, που σε ηλικίες εφηβίας (και σπασιματος δεσμών με γονείς/μεγάλους), οτιδήποτε πέρα από mainstream πραγματα, ήταν σοκαριστικό. Είτε ήταν μεταλ, είτε χιπ χοπ, είτε δεν ξερω γω και τι.
Τότε ήταν η μουσική που έπαιζε τέτοιο ρόλο(όχι παντα), γιατί τα δεδομένα της εποχης σε ωθούσαν εκεί. Τώρα τα δεδομένα, έχουν αλλάξει.
Σχετικά με το στιχουργικό, το μαυρίλα/πόνος vs ναρκωτικά/κώλοι, υπάρχουν σύγχρονα αντιπαραδείγματα (βλ. Eminem, Lana Del Rey) που έπιασαν κορυφή εμπορικά και δεν είναι στη δεύτερη κατηγορία. Δε λέω ότι υπάρχει κάποια πλειοψηφία που θα κάτσει συνειδητά να ψαχτεί, ποτέ δεν πήγαινε έτσι, και οι παραπάνω εξαιρέσεις στον κανόνα είναι. Αρνούμαι όμως να πιστέψω ότι από άποψη δυνάμει κοινού τα πράγματα ήταν καλύτερα στο '90 της πασοκάρας ας πούμε.
Για τον νέο κόσμο, συμφωνώ απολύτως με αυτό που ειπώθηκε παραπάνω για την έλλειψη πολύ μεγάλων ονομάτων. Βιομηχανία, κορεσμός, λίγο απ’ όλα, δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρει. Και η αντιμετώπιση που έχουν οι μπάντες που δεν παίζουν με κλασικούς κανόνες ή/και έχουν μια κάποια προβολή παραέξω δε βοηθάει καθόλου.
Απλά κοιτάξτε πχ πόσος κόσμος θα κάτσει να κράξει νουμέταλ. Όχι να πει ότι δεν βρίσκει ενδιαφέρον ή να μην ασχοληθεί, να κράξει. Και μιλάμε για δύο δεκαετίες μετά. Ολόκληρες γενιές μεγάλωσαν με Iowa και Toxicity και ο τρου μέταλ οπαδός θα κάτσει να αναλύσει γιατί δεν είναι μέταλ και να εξηγήσει γιατί η αρχή και το τέλος είναι Maiden και Metallica.
Όταν πας να μπεις στη φάση και τρως με το κιλό τέτοιες αποψάρες, ε δεν είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τους κάθε Volbeat, τους κάθε Bring Me The Horizon και τους κάθε Asking Alexandria [elitist-mode-on]που οκ, σε αυτούς τραβάω κι εγώ γραμμή αλλά λέμε τώρα[elitist-mode-off].
Γιατί προφανώς, όπως είπατε παραπάνω, άλλη εποχή άλλοι ακροατές. Αν βάλεις το Master Of Reality σε κάποιον συνηθισμένο σε σύγχρονες παραγωγές, που το πιο ροκ πούχει ακούσει στη ζωή του είναι ρεντ εφέμ, θα τον χάσεις και δε θα φταίει.
Το να κράξεις το nu metal κι όλα τα παράγωγα είναι όντως λάθος. Αλλά και το να περιμένεις από κάποιον να ασχολείται ψυχαναγκαστικά με κάθε νέα τάση στο metal, αλλιώς είναι “παρωχημένος τρου μπάρμπας μεταλλάς” είναι επίσης λάθος.
Προσωπικά το 95% των συγκροτημάτων/τάσεων που εμφανίστηκαν στον ευρύτερο χώρο του metal μετά το 2000-2005 μου είναι τελείως αδιάφορα μέχρι και ενοχλητικά. Προσπάθησα να ακούσω διάφορα, γιατί έπρεπε να είμαι ενημερωμένος, και κατάφερα να καταπιέζω τον εαυτό μου.
Γουστάρω τρελά Audrey Horne, μου αρέσουν οι Mastodon και οι Baroness (χωρίς να τρελαίνομαι κιόλας), μου αρέσουν κι οι Volbeat. Αυτάαααα. Επίσης, ακολούθησα με μεγάλη αγάπη το ρεύμα του occult rock/metal στα τέλη 00’s, όχι γιατί είμαι occult τύπος, αλλά γιατί κυκλοφόρησαν πολλά διαμάντια σε ύφος/ατμόσφαιρα 70’s που μου είναι οικεία.
Αν το σκεφτώ θα βρω κι άλλα πράγματα (π.χ. τώρα θυμήθηκα τους Riverside, τους Haken και τους Rival Sons), αλλά δε λέει τίποτα.
Όλα αυτά τα αναφέρω ενδεικτικά, όχι γιατί θέλω να πω κάτι για τον εαυτό μου. Το βλέπω και σε φίλους. Σε έναν σαραντάρη και μόνο το όνομα “Bring me the horizon” ακούγεται τρομερά γελοίο για να ασχοληθεί καν να ακούσει ένα κομμάτι. Τα τυπάκια με τις φράντζες και τα “μανίκια” είναι τόσο μακριά όσο τα μπουζούκια και το χιπ-χοπ. Και είναι λογικό, ο καθένας με την εποχή του, εμείς είμαστε πια εκτός εποχής.
Η ένστασή μου βασικά είναι στο ότι δε μπορείς να αποκλείεις όλο αυτό τον κόσμο που ξεκίνησε να ακούει metal στην Ελλάδα στα τέλη 80’s - αρχές 90’s, επειδή δεν τη βρίσκουν με τις σύγχρονες τάσεις.
Είναι ηλικιακό το θέμα, εκτός από το γούστο. Όχι μόνο του ακροατή, αλλά και του μουσικού, που με το image και την μουσική του, στοχεύει σε συγκεκριμένο ηλικιακό group.
Άλλοι είναι πιο διαχρονικοί και δεν έχουν περιορισμένο εύρος, άλλοι είναι πιο στοχευμένοι.
Πχ, με το δικό μου γούστο και οπτική, δεν μπορώ να καταλαβω πως είναι δυνατόν να είσαι πάνω από 22-23 και να ακούς Sabaton, χωρίς να θελω να προσβάλω αυτούς που ακούνε φυσικά.
Ενώ το image και το μηνυμα που θέλει να περάσει ο Manson, παρόλο που είναι πιο εξεζητημένο, μου φαίνεται πιο διαχρονικό.
Προφανώς δεν αποκλείεται κανείς. Αν δεν υπήρχαν τα 80ς και τα 90ς δεν θα είχαμε φτάσει εδώ, και σε αυτό που λέτε για το καθένας με την εποχή του συμφωνώ απόλυτα.
Το σχόλιό μου έχει να κάνει με αυτό που συζητιόταν παραπάνω σχετικά με το γιατί δεν ψάχνεται περισσότερος νέος κόσμος με μέταλ.
Είναι λογικό και κατανοητό να μην αρέσει σε οποιονδήποτε ή σε οποιαδήποτε ομάδα μια μπάντα, ένα είδος, οτιδήποτε. Από εκεί στο να παίρνει κάποιος μία ταμπέλα και να μηδενίζει ό,τι δεν πληροί μια λίστα από εσσένσιαλ τρου κριτίρια, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Κατανοητό, κι εγώ έγραψα κάτι αποσπασματικά γιατί δεν έχω καταφέρει να διαβάσω όλα τα προηγούμενα posts, παρόλο που μου φαίνεται το πιο ενδιαφέρον topic εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Βασικά ναι, αν εγώ μιλούσα με έναν εικοσάχρονο και του έλεγα: “η δική μας εποχή ήταν γαμώ, τώρα όλες οι μπάντες είναι για τα σκουπίδια, κάτσε να σου βάλω λίγο Q5 να δεις ποιο είναι το πραγματικό Metal”, το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να τον αποθαρρύνω.
Από την άλλη, ακόμα κι αν προσπαθήσω με καλό κι όχι δασκαλίστικο “κάτσε-να-σου-πω-εγώ-που-ξέρω” τρόπο, δε νομίζω ότι μπορώ να μεταδώσω αυτά μου με συγκίνησαν κάποτε σε έναν άνθρωπο 20 χρόνια νεότερο. Δεν μπορείς να ταυτιστείς με ασπρομάλληδες - αυτό φαντάζομαι έχει γραφτεί και παραπάνω. Θα κάνω catch-up και θα επανέλθω.
Αν θέλουμε να εξετάσουμε και από δημογραφικής πλευράς το metal, ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια μουσική την οποία ακούν και παίζουν κυρίως λευκοί άνδρες, με ελάχιστο diversity και εκπροσώπηση από άλλες ομάδες. Η μυθολογία των στίχων και το φαντασιακό του παραπέμπει συνήθως σε θέματα που δεν ενδιαφέρουν μεγάλη μερίδα του κοινού. Όντας τεχνικά απαιτητική μουσική και ενίοτε καθόλου εύπεπτη, με περίεργες παραγωγές σε μεγάλο μέρος της ιστορίας της, βγάζει εκτός mainstream αρκετά subgenres της με το καλημέρα.
Ο τρόπος γραφής των εξειδικευμένων μουσικών εντύπων της, ας πάρουμε την Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως είναι γενικό το φαινόμενο, δημιουργεί συχνά οπαδισμό, χρησιμοποιεί ένα ιδιόλεκτο, μια ορολογία, που για να τη μάθεις θα χρειαστεί χρόνο και αντιμετωπίζει χλευαστικά άλλα είδη μουσικής ως κατώτερα και ανάξια ενασχόλησης. Το brotherhood μέσα στο οποίο δημιουργείται η ταυτότητα του “μεταλλά” από τη μία κάνει τα μέλη του εκλεκτά μέσω του “ανήκειν”, από την άλλη τα αυτοπεριθωριοποιεί και πολλές φορές τα κάνει να αντιμετωπίζουν με έναν όχι και τόσο λανθάνοντα ελιτισμό τους ακροατές άλλων ειδών μουσικής.
Οπότε πιστεύω ότι το μέταλ βάζει αυτογκόλ από τα αποδυτήρια, έχοντας αφενός τα μεγάλα ονόματα του είδους για κράχτες, αλλά δεν φαντάζει τόσο φιλόξενο στα πιο underground του, τουλάχιστον στους απ’ έξω και σε όσους δεν έχουν καμιά πρεμούρα να ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα/υποκουλτούρα.
Θα είχε ενδιαφέρον και μια στατιστική έρευνα για την ταξική προέλευση των μεταλλάδων εν Ελλάδι. Μακάρι να ασχοληθεί κάποιος.
Καλή ιδέα για ένα διδακτορικό σε κάποια σχολή Κοινωνιολογίας. Τουλάχιστον ένα master thesis, τα περισσότερα είναι τόσο εξειδικευμένα έτσι κι αλλιώς, που ένα τέτοιο θέμα θα ήταν πολύ πιο ευρύ.
Το συμπέρασμα ότι λίγοι ασχολούνται από που βγαίνει? Από τα live? Και τι σημαίνει ασχολούνται με metal? Ακούνε και μέταλ ή περισσότερο μέταλ από άλλα είδη? Αγοράζουν άλμπουμ πχ?
Επίσης πως βγήκε το συμπέρασμα ότι δεν ασχολείται περισσότερος νέος κόσμος? Από που βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα? Αυθόρμητα μου φαίνονται αν και στοιχεία να τα αντικρούσω δεν έχω και δεν νομίζω να μπορείς κάποιος να βρει.
Περι live πάντως εγώ θεωρώ ότι το πολύ ένα 30% να πηγαίνει γενικότερα σε live και αυτοί πάλι δεν είναι μετρήσιμοι εύκολα γιατί η πλειοψηφία θα τιμήσει διαφορετικά live, δεν είναι όλοι σαν τον @pantelis79 που έχει βγάλει κάρτα απεριορίστων :P. Μην ξεχνάτε την επαρχία επίσης, πολύ μέταλ από πάντα πόσο μάλλον τώρα λόγω του internet.
Γενικά η σκηνή του live έχει αλλάξει για πολύ κόσμο από ξύλινο πάτωμα και τσιγαρίλα σε καρέκλα, οθόνη και internet.
Με Poison (uncensored κιόλας) πως να μη γίνεις μέταλλο το μακρινό 89? Είχε προηγηθεί το Armageddon It από Def βέβαια και είχε προετοιμάσει το έδαφος για μένα προσωπικά.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει μετρήσιμος τρόπος να υποστηρίξει κανείς ότι ασχολούνται λιγότεροι τώρα από ότι πριν 10-20-30 χρόνια, αλλά είναι εμφανές.
Ακόμα και σε αυτό το forum - που δεν είναι κατ’ ανάγκη metal - πόσοι είμαστε; Να πεις, πολύς κόσμος - και παλιός και νέος - δε θα ασχοληθεί με ένα forum. Αλλά η δική μου εντύπωση είναι ότι αν πας σε μία τάξη Λυκείου και ρωτήσεις “ποιος ακούει έστω και λίγο rock/metal”, θα απαντήσουν 2-3, όταν κάποτε θα απαντούσαν τουλάχιστον 10.
Εγώ δε νομίζω να ασχολουνται λιγότεροι. Ισα, ίσα βλέπεις πλέον σε συναυλίες 3 γενιές κόσμου και μεσαία ονόματα να γεμίζουν χώρους 2 φορές σαν το Ροδον. Η μέση συναυλία μαζεύει εμφανώς παραπάνω κόσμο απ ότι στα 90s (και μιλάμε πλέον για υπερπροσφορα, όσο κι αν γκρινιάζουμε) . Πολύ περισσότερο στα μεγάλα ονόματα. Δείτε που έπαιζαν οι Slayer τότε και που τώρα. Ακόμα και το Rock of Gods να βάλεις (με όλη τη δίψα για φεστιβάλ που υπήρχε τότε). Οι Maiden είχαν παραπάνω κόσμο πέρυσι από το 1988.
Απλά το μεταλ αλλάζει. Αν πας σε ένα 20αρη ποιο πιθανό είναι να ακούει Gojira η Parkway Drive παρά Megadeth. Και είναι θεμιτό έτσι;
Στο γυμνασιο στην ταξη μου (οχι στο τμημα), παιζει να μην ειμασταν 10 σε 120 περιπου. Στο λυκειο ηταν παραπανω, αλλα περιστασιακοι οι περισσοτεροι, 10-20 βαρια σε συνολο 120 της ταξης παλι. Εποχες 96’-01’.
(δάκρυ συγκίνησης)