Στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ εμπορική η μεταλ μουσική όπως σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Δεν υπήρχε περίοδος που να άκουγε δηλαδή ολη η Ελλάδα μεταλ.
Ισως μόνο σε κάποιες περιόδους να έγιναν εμπορικές ορισμένες μπαλάντες. Στα 80’s-90’s κυκλοφορούσαν αρκετές συλλογές με ροκ/μεταλ μπαλάντες αλλά ως εκεί.
Προφανώς βέβαια δεν μπορούμε να συγκριθούμε με Αγγλία-ΗΠΑ, γι’ αυτούς η μεταλ είναι η λαική μουσική τους 
Είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον θρεντ του φόρουμ εδώ και καιρό. Χαίρομαι να το διαβάζω και ειλικρινά, νιώθω ότι όλοι έχετε δίκιο και τα λέτε και μια χαρά.
Υποκειμενικά μιλώντας, δεν ακολουθώ καμία νέα τάση, εδώ και χρόνια. Δεν αντέχω νέα ακούσματα, σορυ ρε παιδιά. Πολύ καλά κάνετε και ακολουθείτε, ψάχνετε, κρίνετε. Σας ζηλεύω, μακάρι να το έκανα, αλλά, αν και θα μπορούσα να επικαλεστώ δικαιολογίες, δεν το κάνω.
Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο ή περισσότερο μεταλλά. Ούτε σε ποια κατηγορία με βάζει. Θεωρώ, πάντως (το είχα γράψει και στο θρεντ των Helloween), ότι είμαστε λίγοι.
Είμαι ευχαριστημένος που κοντεύω στα 50 και συνεχίζω. Έστω και παραδοσιακά.
Υγ. Το 1988 αγόρασα το βινύλιο του Kings of metal από το Jazz Rock στην Ακαδημίας. Θυμάμαι σαν και τώρα τον ιδιοκτήτη να μου λέει ότι “το heavy metal είναι μουσική για καταπιεσμένους βιομηχανικούς εργάτες”. Δεν το ξέχασα ποτέ. Προσπάθησα να το καταλάβω. Ποτέ δεν τα κατάφερα. Και, εννοείται, δεν συμφώνησα. Αλήθεια πόσοι είναι οι καταπιεσμένοι βιομηχανικοί εργάτες στην Ελλάδα;
…Και πιο αναλυτικά μερικές σκέψεις. Κυρίως από την προσωπική μου εμπειρία, αλλά σε σύνδεση με ραντομ πράγματα που έχουν ειπωθεί και παραπάνω. Προειδοποιώ δηλαδή για όποιον βαριέται, θα κάνω μία αναδρομή στην δική μου πορεία και δεν θα ανακαλύψω καμιά τεράστια αλήθεια για το μεταλογραφικό (?!) πρόβλημα στην Ελλάδα. ;p
Και όντως, εξαιρετικό θρεντ btw!
Σόου… Kάποιος σημείωσε πως δεν ακούν πλέον οι νεολαίοι ολόκληρο δίσκο. +1928494. Όταν ήμουν στο δημοτικό ('97 και μετά) μου έπαιρνε ή μου αντέγραφε ο πατέρας μου δίκους ποπ μουσικής της εποχής (μπρίτνευ εντ σταφφ) και ανάθεμα κι αν το άκουγα/με με ξαδέρφες-αδερφή-φίλες ολόκληρο. Μας κόλλαγαν τα χιτάκια και ό,τι έπαιζε το μαντ/ό,τι δηλ είχε βίντεο κλιπ και σα να μέναμε εκεί. Παρόλο που μεγάλωσα σε ένα σπίτι με άπειρη μουσική, με δύο γονείς που αγόραζαν και άκουγαν δίσκους κι ενώ έπαιζα κι εγώ πιάνο. Επίσης επειδή είχα από μικρή πισι και ίντερνετς και κατέβαζα αβέρτα, μου κάναν λίστες τα παιδιά της τάξης και τους έγραφα σιντί. Όλοι ζητούσαν μόνο κομμάτια. Οπότε αν μπορώ να προβώ σε μία κρίση, είναι ότι από εκείνα τα χρόνια δεν ήταν διαδεδομένη η λογική ακρόασης ολόκληρου δίσκου. Κι αν αυτό συνέβαινε τέλη 90s με αρχές 00s, τώρα που πάμε για 20s και ζούμε στην εποχή της εικόνας και της πληροφορίας, δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να έχει διαφοροποιηθεί κάτι τέτοιο. Μόνο σε περιπτώσεις άκρατης λατρείας και φανμποισμού ίσως απέναντι στο πρόσωπο κάποιου καλλιτέχνη (ανεξαρτήτως μουσικού είδους), χωρίς να έχω στοιχεία γι αυτό βέβαια.
Αργότερα, σε φροντιστήρια αγγλικών κτλ θυμάμαι έντονα μεγαλύτερα παιδιά που άκουγαν λινκιν παρκ και νιρβάνα. Ή ρεντ χοτ τσιλλι πεππερς ας πούμε. Το αναφέρω έτσι σαν μία ανάμνηση κάποιας υπαρκτής κατάστασης του τότε, απ’την οποία εγώ βέβαια δεν πέρασα ούτε απέξω. Και μου έμεινε και σαν κόμπλεξ/σύνδρομο, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω το λόγο απαραίτητα, το κράξιμο στο “νου μεταλ”. Just sayin.
Στο γυμνάσιο γνώρισα μια κοπέλα που είχε μεγαλύτερο αδερφό -σημαντικότατο αυτό- και άκουγε ντορς, ζεππελιν, σαμπαθ. Και ένα παλικάρι που έπαιζε κιθάρα και άκουγε Βασίλη. Εντ δατ γουοζ ιτ. Σε ένα ολόκληρο σχολείο ήταν κατά βάση αυτοί οι άνθρωποι. Κάναμε παρέα με αυτούς και άλλους και κάπως όλοι μαζί στις μαζώξεις βάζαμε κάνα paranoid ή σκόρπχιονς και γουστάραμε όλοι παρέα, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποια ζύμωση. Και πώς το εννοώ. Εγώ από δευτέρα γυμνασίου που άρχισα να κάνω στροφή προς αυτή τη μουσική μέχρι και γ’ λυκείου εξελισσόμουν και πωρωνόμουν και γενικά το έλιωνα. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν απλά εκεί γύρω, αλλά ποτέ μέσα, αν γίνομαι κατανοητή. Και αυτό το δείγμα ανθρώπων υπήρχε σε ένα ολόκληρο σχολείο, γυμνασιολύκειο συστεγασμένο, έξι τάξεων. Και μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα γιατί ήταν η εποχή που διψούσα να βρω ανθρώπους της ηλικίας μου να μοιραστώ αυτό το πάθος.
Anyway, γυρνώντας στα δικά μου, 14-15 χρονών άκουσα ζέππελιν. Να ναι καλά ο μπαμπάκας (ναι ρε! ;p). Ακολούθησε μία πορεία σε ευρύ φάσμα κλασικών ροκ ακουσμάτων και μέσα από το combo rainbow - purple - whitesnake και έναν τρελό έρωτα με τον coverdale (…), το γύρισα μέσω dio στο μέταλ. Και το μέταλ ήρθε σαν μια κλωτσιά στο στομάχι. Λόγω μουσικής, ριφφ, απίστευτων φωνών και επιθετικότητας. Και μεταξύ άλλων επειδή είχε μαλλιάδες να χαζεύω, βεβαίως. ;p Η θεματολογία του έπιασε αργότερα, μαζί με τη λογοτεχνία που διάβαζα τότε, κόλλησε το fantasy στοιχείο, το μυθολογικό στοιχείο, το επικό στοιχείο, το σκοτεινό στοιχείο. Τα κομμάτια των bathory πχ με αναζητήσεις περί υπερφυσικών θεμάτων ή ιστορικών θεμάτων κλπ κλπ. Επουδενί επειδή ήταν “επαναστατικό” πάντως. Άντε όταν πρωτοάκουγα μπλακ και ένιωθα ότι αντιτάσσομαι στην οργανωμένη θρησκεία. Ακόμα και τότε πάντως στις καταλήψεις ή στις κινητοποιήσεις με παπακωνσταντίνου την βγάζαμε. ;p
Μέσα σε όλα αυτά, να σημειώσω ότι κάπου εκεί, από τα 16 και μετά, άρχισα να ακούω δίσκους συνειδητά και όχι κομμάτια. Και να αγοράζω σιγά σιγά. Έως τότε κατέβαζα απ’το καζαα τα χιτάκια των σκορπχιονς. Να εξομολογηθώ επίσης ότι ο πρώτος δίσκος maiden που άκουσα ήταν το AMOLAD επειδή έτυχε να έχει βγει τότε και ο προαναφερθείς κιθαρόβιος φίλος να έχει πάθει τον έρωτα του αιώνα με τους τύπους και κάπως πήρε και εμένα η μπάλα. Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά σε πάρτυ να έχει βάλει το fear of the dark και να βαριούνται όλοι και εγώ να λέω “ωραίο κομμάτι. αν ερχόντουσαν για λάιβ θα πήγαινα μόνο γι αυτό”. Κι ευτυχώς ήρθαν κι ακόμα πιο ευτυχώς τήρησα το λόγο μου και πήγα. Ξεκάθαρα ως φασαία, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινάει κανείς. (Σημείωση σχετική με το θέμα επομένως : χρειάζονται και οι φασαίοι, ακόμα κι αν ένας από όλους αυτούς βρει κάτι παραπάνω σε αυτή τη μουσική). Και να πω πως πριν ακούσω maiden έτυχε να έχω ακούσει genesis ή camel. Και πριν ακούσω metallica να έχω δει socrates ή να έχω ακούσει robert johnson. Οπότε για εμένα τουλάχιστον, το mainstream ή η εμπορικότητα των ονομάτων δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην επαφή μου με το σπορ. Ήταν όλα αποτέλεσμα πώρωσης και, καλώς ή κακώς, ίντερνετ. Μόνη μου τα έψαχνα, μόνη μου τα άκουγα. Και όταν πήγαινα στον φίλο μεηντενά να του πω “ρε μαλάκα, ποιοί μεηντεν, άκου εδώ τι βρήκα, άκου εδώ κιθάρες” και του έβαζα το angel witch, αυτός δεν έριχνε δεύτερη αυτιά. Φαν φακτ, πρόπερσι δεν πήγε στο λαιβ γιατί “ποιοί μεηντεν μωρέ, έχουμε 2020 ξερωγω”. Φαν φακτ νο 2, στην όμορφη αυτή μεταλλική μου πορεία και αναζήτηση, ο πατέρας μου χαιρόταν τόσο πολύ που κατέβαζε μεταλ συλλογές (με μουσική που ούτε του άρεσε ούτε τον ένοιαζε, παλιοροκάς είναι ο άνθρωπος) και μου έκανε τεστάκια. Κομμάτι, καλλιτέχνης, δίσκος, χρονολογία. Βεβαίως. <3
Εν συνεχεία, στο πανεπιστήμιο σε ολόκληρο το έτος μου (400+ άτομα) ήμασταν 2, δύο, δ ύ ο “μεταλλάδες”. Το αφήνω κι αυτό εδώ να υπάρχει.
Εκείνα τα χρόνια πάντως το ζούσα εντόνως ομολογουμένως και ήθελα να με λένε μεταλλού και το παιζα και λίγο ιφγιορνοτιντουμεταλγιουαρνοτμαηφρεντ και θεωρούσα ότι ανήκω σε μια εξαιρετική κάστα και χαιρετούσα στον δρόμο κόσμο με μπλουζάκια κάνοντας ντεβιλ χορνς (ΚΑΡΑΛΟΛ) και ιστορίες τέτοιες. Και τότε που μέτραγαν όλα διαφορετικά, οφείλω να ομολογήσω ότι και περίεργα με αντιμετώπιζαν επειδή “είμαι κοπέλα και δεν ξέρω” και στα μαγαζιά ή στα λαιβ έπαιζε το “δειξε μας πόσο μεταλ είσαι”. Σίγουρα όχι στο βαθμό που αυτό γινόταν παλιότερα, αλλά κάπως το έχω πετύχει το σκηνικό, έστω και σε αυτούς τους πιο ήπιους τόνους
Αργότερα ευτυχώς τα αποτίναξα όλα αυτά και έμεινα στην μουσική. Η οποία εξελίχθηκε τόσο πολύ μέσα μου και πέρασε από το ροκ ξανά στην κλασική, από εκεί στην τζαζ, στην φανκ, στο προγκ, στα μπλουζ και πάλι πίσω στο μεταλ και σε πιο μοντέρνους ήχους και και και, και το χαίρομαι πολύ αυτό. Γιατί με γεμίζει και θέλω να έρχονται και να παρέρχονται όλες αυτές οι μουσικές φάσεις, να εναλλάσσεται το παλιό με το καινούριο και κάπως όλα αυτά να γίνονται ένα γιατί είναι, στην τελική, μουσική.
Τι θέλω να πω (ανάθεμα κι αν ξέρω, χαχα, παρασύρθηκα μάλλον στους δρόμους της νοσταλγίας)… Λατρεύω και θα λατρεύω το μεταλ, κάνω σαν αγρίμι όταν με αφήνουν σε λαιβ ή μεταλλάδικα, το στηρίζω οικονομικά, ταξιδεύω για λαιβ και αυτό το πράγμα δεν θα φύγει ποτέ. Όμως ούτε μου φαίνεται (κάποιος το ανέφερε παραπάνω κι αυτό, το τονίζω για να μην είναι τόσο ηχηρό το οφφ τόπικ ;p), ούτε μπορώ να πω ότι επηρεάζει άλλες εκφάνσεις της ζωής μου. Είναι σαν κάπως να έχει μετουσιωθεί απλά σε μουσική. Σε μορφή τέχνης που δένει με τις υπόλοιπες με έναν δικό μου τρόπο. Χωρίς να έχει ξεφουσκώσει. Και το συμπέρασμά μου είναι αυτό, it’s just fuckin music. Επικοινωνία και συναίσθημα. Είτε προς τα μέσα είτε προς τα έξω. Ανεξαρτήτως κουλτούρας, υποκουλτούρας και αντικουλτούρας. Εν έτει 2019 πλέον, at least. Και δεν ξέρω τι πάει τόσο στραβά με τα νέα παιδιά τελοσπάντων, αλλά το ότι δεν ακούνε μεταλ είναι ένα πολύ πολύ μικρό πρόβλημα σε σχέση με όλα τα άλλα που θεωρώ ότι αντιμετωπίζουν [προγονόπληκτη/γιαγιάκα μόουντ ;p]. Ή επακόλουθο όλων των υπολοίπων. Κάπως στο δικό μου το κεφάλι είναι σα να έχει χαθεί ο ρομαντισμός και μαζί του συμπαρασύρεται η ομορφιά και η λυρικότητα αυτής της μουσικής. Δεν είναι τόσο appealing ίσως, δεν κολλάει στο τώρα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τα είπατε κι εσείς καλύτερα, σταματάω να γράφω γιατί το παράκανα. ;p Oh well.
Σε αυτό το θρεντ έχουμε και καταθέσεις ψυχής…
Τώρα δεν είμαι σε θέση να γράψω πολλά, επιφυλάσσομαι για αργότερα, αλλά θα πω ένα πράγμα: πάντα τα μέταλ άτομα ήταν τα πιο εντάξει (με όποιες εξαιρέσεις φυσικά) και χαίρομαι που με τον έναν ή άλλον τρόπο η μουσική αυτή ήταν και είναι μέρος της ζωής μου και γνώρισα αρκετούς καλούς ανθρώπους στον μουσικό αυτό χώρο.
Πολύ ωραία τα λες και προσωπικά χαίρομαι να διαβάζω το πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε η γνωριμία ανθρώπων με το rock/metal, ιδιαίτερα σε μεταγενέστερες εποχές που άλλαξε το μέσο κι ο τρόπος επικοινωνίας. Το άλμπουμ ως “μονάδα μουσικής” είναι για μένα τόσο αυτονόητο που “τρομάζω” στην ιδέα της μουσικής που θα σερβίρεται ως μεμονωμένα κομμάτια.
Καλή φάση τα εισαγωγικά, ε;
Δηλαδή και παλιότερα υπήρχαν mixed tapes και mixed CDs και μια χαρά ήταν, αλλά στη “δική” μας μουσική έπρεπε να πας και στο επόμενο στάδιο, δηλαδή για κάθε “Stairway to heaven” υπάρχει κι ένα “Misty mountain hop” και πρέπει να τα κρίνεις όλα μαζί - συν το εξώφυλλο/artwork.
Δε μου αρέσει να quotάρω σκέτες προτάσεις, είναι κάπως δημοσιογραφικό και παραπλανητικό, αλλά θα το κάνω προσεκτικά. 
Ναι, αυτό είναι και ίσως όχι η “καλύτερη” μουσική ή η μοναδική καλή μουσική του κόσμου. Και υπάρχει πολλή κλισαδούρα. Έχω κάτι δίσκους που τους πήρα 20+ χρόνια πριν γιατί διάβασα για αυτούς σε κάποιο αφιέρωμα και δεν έχουν γεράσει καθόλου καλά. Ειδικά διαβάζεις τίτλους κομματιών και λες “πω ρε φίλε, πόσο κλισέ”.
ΑΛΛΑ. Δεν είναι μόνο μουσική και δεν θα κάνω κάποια βαρυσήμαντη δήλωση τύπου “είναι τρόπος ζωής”, “είμαστε αδέρφια, απέναντι σε όλους τους άλλους” κλπ. Τι θέλω να πω: με εξαίρεση 2-3 παιδικούς φιλους που δεν έχουμε και πολλά κοινά πια αλλά μας ενώνει αυτό (η παιδική φιλία), όλοι οι άλλοι φίλοι μου έχουν σχέση με το metal. Μπορει πια να ακούμε διαφορετικά παρακλάδια και 9 στις 10 συζητήσεις να μην έχουν σχέση με μουσική. Μπορεί να μιλάμε για πολιτική ή για το South Park ή για τις δουλειές μας ή για ένα ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους. Αλλά η χημεία κι ο κοινός τρόπος επικοινωνίας δε θα υπήρχαν αν δεν είχαμε μεγαλώσει έχοντας κοινά ακούσματα - κι αν δεν συνεχίζαμε να το κάνουμε αυτό, έστω κι αν ο ένας δε γουστάρει πια το παρακλάδι του άλλου.
Προσωπικά δεν “απέκλεισα” κάποιον επειδή δεν άκουγε metal, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κάπως ξεμείναμε οι “μεταλλάδες” - που ούτε καν μας φαίνεται όπως γράφεις κι εσύ - κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου θεωρία.
Δυστυχώς αυτό το νιώθω κι εγώ. Πολλές φορές πιστεύω ότι φταίω εγώ που από οπαδός έχω γίνει ακροατής, άλλες φορές όμως πιστεύω ότι είναι σκατά η τελευταία δεκαετία (και βάλε) γενικά και παγκοσμίως και αυτό προφανώς επηρεάζει και τη μουσική.
Πολυ ενδιαφερουσα κουβεντα αλλα γαμωτο δεν μπορω αυτα τα “old man yells at cloud”, εμεις ημασταν ετσι η νεα γενια δεν νοιωθει κτλ. Ετσι λεγαν και για εμας οι προηγουμενοι και παει λεγοντας.
Προσωπικα οταν πηγαινα Λυκειο (98-2001) στο τμημα μου ημουν ο μονος μεταλλας (με την εννοια του μελους της υποκουλτουρας, μακρυ μαλλι, μεταλλομπλουζες, συναυλιες κτλ) και αντε να ηταν ακομα κανας-δυο που ακουγαν περιστασιακα. Στο Γυμνασιο ακομα χειροτερα. Δεν ηταν τοσο ροδινα τα πραγματα τοτε και τοσο χαλια τωρα, νομιζω οτι τεινω να συμφωνησω με την αποψη του apostolisza8 (εσυ δεν το ειπες?) οτι στην εποχη μας εχουν λιγοτερη ισχυ οι υποκουλτουρες γενικα, ειτε μιλαμε για μουσικη, ειτε μιλαμε για οπαδους κτλ, ισως να ειναι απορροια της κοινωνικοοικονομικης καταστασης, ισως γιατι λογω του ιντερνετ τα νεα παιδια εχουν πλεον πολλα πραγματα να ασχοληθουν και δεν κολλανε με ενα πραγμα οπως εμεις, ποιος ξερει, ωραιο αντικειμενο για κοινωνιολογικη μελετη οντως. Δεν νομιζω και εγω οτι ακουνε λιγοτεροι μεταλ, απλα το εχουν πολυ λιγοτεροι σαν τροπο ζωης πλεον, και αυτο δεν ειναι ουτε καλο ουτε κακο, απλα “ειναι” κατα την ταπεινη μου αποψη.
Πάντως εγώ χθες έκανα ερώτηση σε παιδί τρίτης γυμνασίου για το πόσα παιδιά στην τάξη του ακούν μεταλ και η απάντηση ήταν αυτή ακριβώς που περίμενα, κανένας. Άντε να ακούσουμε κανένα χαρντ ροκ κομμάτι τύπου Scorpions μου είπε χαρακτηριστικά.
Σε αυτή την ηλικία ας πούμε μου είχε μπει το μικρόβιο του να αγοράζω κασέτες.
Ενα αλλο θεμα που ηθελα να θιξω, ειναι οτι η μεταλ μουσικη συνδεεται με αλλες μορφες τεχνης και θεματολογιας.
Πρωτη γυμνασιου, ειχα αρχισει να μπαινει στη σφαιρα των κομιξ, λογοτεχνιας, fantasy, videogames και κινηματογραφου, οπου ηταν λογικο να ακους και μεταλ μουσικη με ολα αυτα.
Lovecraft, Τολκιν, Magic The Gathering, Call of Cthulhu, Warhammer, Spawn, Chaos! comics, Star Wars, Conan, 80ς gore, Serious Sam, DOOM …etc
Ολα αυτα δημιουργουν ενα συνονθύλευμα τεχνων και ενα niche εναλλακτικο κοσμο οπου το μουσικο χαλι ειναι το μεταλ.
Διαβάζοντας τις απόψεις και προβληματιζόμενος επί του θέματος, θεωρώ ότι αξίζει να αναφερθούμε και στο πώς τα γνωστά (ή το γνωστό αν θέλετε), έντυπα, συναφή μέσα επηρέασαν ή/και επηρεάζουν τον έλληνα μεταλλά. Προφανώς, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθούμε στον ηλεκτρονικό τύπο, καθώς εκεί είναι τόσο πολυποίκιλη η πηγή που θα χαθούμε σε “κυκεώνα”.
Η προσωπική, γενική άποψή μου είναι ότι τα περιοδικά έχουν θετικό “ισοζύγιο”, ιδιαίτερα δε στις εποχές του, εν Ελλάδι, ηλεκτρονικού “αναλφαβητισμού”. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχουν απωλέσει την “πρωτοκαθεδρία” της αποκλειστικής άποψης και της “καθοδήγησης” των ακουσμάτων των ελλήνων μεταλλάδων, εδώ και τουλάχιστον 10-15 έτη. Γι’ αυτό άλλωστε κι έμειναν όσα έμειναν (το εξής ένα κατ’ ουσίαν), αλλά και οδηγήθηκαν στο να “ευθυγραμμίζονται” πολλάκις με τις τάσεις και τα συγκροτήματα που γίνονται γνωστά στον κάθε ακροατή με ένα κλικ.
Στα καλά, αναντίρρητα, πολλοί εξ ημών οφείλουμε την πλειοψηφία της “ασκόνιστης” συλλογής μας σε μπάντες που προτάθηκαν μέσα στις σελίδες τους (των περιοδικών) και αυτό δεν “αγοράζεται” με τίποτα. Επίσης, όσο και αν ακούγεται περίεργο, τη σήμερον ημέρα -για κάποιον διαδικτυακά ανοργάνωτο όπως εγώ, που μεγάλωσα με το χαρτί και όχι με το πληκτρολόγιο- αποτελούν καλή και συνεκτική πρώτη ύλη name-dropping, ώστε να ακολουθήσει η λεπτομερέστερη ηλεκτρονική αναζήτηση. Τέλος, τα fun και “κουφά” πράγματα που έχουμε διαβάσει εκεί μέσα (κατά κύριο λόγο από οπαδούς) τους προσδίδουν μία ρομαντική, συλλεκτική αξία.
Στα άσχημα, νομίζω ότι όταν άρχισε να τα ξεπερνάει η εποχή τους, διατήρησαν μία στάση επιφυλακτικότητας απέναντι στον ηλεκτρονικό τύπο και άργησαν να προσαρμοστούν. Επίσης, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την “περιχαράκωση” της μεταλλικής κοινότητας από τους “αλλόθρησκους”, όσο και τον κατακερματισμό και το διαχωρισμό των ίδιων των μεταλλάδων, αναλόγως του είδους αρεσκείας (θυμάται κανείς τις, αλήστου μνήμης, απόπειρες του γνωστού περιοδικού για δημιουργία δύο ξεχωριστών “cult” οπαδών;). Μέγα foul αυτό, ειδικά για μουσική όπως το metal, που το μεγάλο του “όπλο” είναι η πολυσυλλεκτικότητα των ήχων και των καλλιτεχνών του. Τέλος, θεωρώ ότι τους “χρεώνεται” και η ενίσχυση του αισθήματος του “συνδρόμου καταδίωξης” του μέσου έλληνα μεταλλά (βάσει και όσων ήδη έχουν γραφτεί παραπάνω), ιδιαίτερα σε εποχές που τα πράγματα “ομαλοποιήθηκαν”.
Στο τελικό “ζύγι”, πάντως, με τα καλά και τα κακά τους, είχαν καίριο ρόλο στο να μεγαλώσουν “γερά” παιδιά.
Δεν ξέρω αν κάποιος παρακολουθεί MasterChef, αλλά πλέον έχουμε τον «δικό» μας εκπρόσωπο στην συγκεκριμένη εκπομπή.
Αναζητήστε τον Δημοσθένη, ο οποίος χθες έκανε «ντου» στο σπίτι, με μπλούζα “Vulgar Display of Power”. Έχει δηλώσει ότι όταν μαγειρεύει τραγουδάει στο μυαλό του Slipknot και στο γάμο του χώθηκε στη δεξίωση με “Fear of the Dark”. Ως γνήσιος Έλληνας μεταλλάς, το διατρανώνει παντού κι εμείς ακολουθούμε και στηρίζουμε δυνατά.
Βλέπω ό,τι μεταλλο-μπλούζα έχει να «μοστράρεται» σε prime time, σε μία από τις εκπομπές με την μεγαλύτερη τηλεθέαση στη χώρα, με μεγάλη απήχηση σε νεαρό κοινό. Άραγε, θα «προσηλυτιστούν» αρκετοί νεολαίοι;
Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, φαίνεται καλός μάγειρας και ξηγημένος παλίκαρος.
Είμαστε λίγοι αλλά είμαστε οι ποιο όμορφοι 
A trip down the (Greek and metallic) memory lane. “OK Boomer” reactions pending…
Σήμερα αναπόλησα ελαφρώς (έως πολύ) τα μεσημέρια της εφηβείας μου.
Μετά την επιστροφή από το σχολείο και πριν τα φροντιστήρια, υπήρχε η “ιεροτελεστία” της παρακολούθησης του Jammin, στην ΕΡΤ3. Μάλιστα, όταν έπαιζε κάποιο video που μας ενθουσίαζε ή αντίστοιχα υπήρχε φιλοξενούμενη μπάντα της αρεσκείας μας, τηλεφωνιόμασταν (στο σταθερό τηλέφωνο) με φίλο για να μοιραστούμε τη χαρά μας.
Θυμήθηκα πολύ έντονα δύο σκηνικά από την εκπομπή (συν ένα “παρελκόμενο”).
Πρώτον, την (αν δεν λανθάνω) πρώτη, αποκλειστική προβολή του video του “After Dark I Feel”, των Rotting Christ (μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας). Πόση εντύπωση μου είχε κάνει τότε αυτή η “σέπια” τεχνοτροπία με τις φάτσες των μελών και τα γραφικά τύπου Windows Media Player visualizations. Κομματάρα και “αρρωστημένη” βιντεάρα.
Jammin & Rotting Christ bonus:
Δεύτερον, η προβολή του video του “The Wicker Man”. Σχεδόν έκλαιγα, τόσο από την αναμονή, όσο και την κ@%λ@ της στιγμής. Το “The Wicker Man” κι εγώ έχουμε κι άλλη μία (σουρεαλιστική) ιστορία (βλ. παρακάτω), που προηγείται της πρώτης θέασης του video…
Θυμάται κανείς ότι οι Maiden, πριν την κυκλοφορία του “Brave New World”, είχαν “ανεβάσει” στο site τους ολιγόλεπτα teasers κάποιων κομματιών του επερχόμενου album; Το είχα μάθει τότε και πήγα με φίλο σε ημί/ψευδό/κονσομασιόν cafe-bar του προαστίου μου, το οποίο διέθετε (επί πληρωμή) και πρόσβαση στο Internet (δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι). Κλικάραμε το “The Wicker Man”, πέρασαν κάτι “αιώνες” μέχρι να φορτώσει κι “έσκασε” το εναρκτήριο riff. Περιττό να πω ότι ανεβάσαμε την ένταση στο μέγιστο και την διατηρήσαμε εκεί, καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης (αν δεν με απατά η μνήμη μου υπήρχε και το “Ghost of the Navigator” και το ομώνυμο ή/και το “Blood Brothers”). Αυτό το ιδιότυπο listening session έληξε λίγο αφότου μας προσέγγισε εργαζόμενη (κονσοματρίς) του καταστήματος, η οποία και παραπονέθηκε για την ένταση και τη δυσφορία που προκαλούσε στους παριστάμενους πελάτες. Αφού καπνίσαμε ένα τσιγάρο και τελειώσαμε το Gordon Space και το Smirnoff Mule αντίστοιχα, αποχωρήσαμε διακριτικά…
Ότι καπνίζανε και ότι έπιναν αλκοόλ οι ανήλικοι δεν το πείραζε το μαγαζί, η ένταση το πείραξε 
Εντάξει ρε, τα Gordon Space και Smirnoff Mule δεν τα λες και “αλκοολ” 
@The_Black_League δηλαδή το μαγαζί άνηκε στην κατηγορία “κ**όμπαρο” ή στο περίπου;
Τότε, αν δεν κάπνιζες και αν δεν έπινες δεν έμπαινες μέσα (ανεξαρτήτως ηλικίας).
Τότε δούλευε αντίστροφα απ’ ό,τι σήμερα το σύστημα.
Αποκλειστικά εξομολογήσεις σε “πρόθυμα” να ακούσουν (με το αζημίωτο) αυτιά και μπόλικο ταυτόχρονο “οφθαλμόλουτρο”.
Γι’ αυτό κι έβαλα τα “ημί” και “ψευδό”.
therapy, sweat, a bit of noise, a few pyrotechnics here and there
Similar video…Στο 2.52 διαβάζουν και μήνυμα του 19χρονου εαυτού μου αλλά ξέχασαν να διαβάσουν εκεί που τα χώνω στη διοργάνωση
απο το περασμενο καλοκαιρι ετυχε να γνωρισω αρκετα 18-19χρανα ατομα μεταλλαδες και ειπα ενταξει υπαρχει ζωη ακομα στο μεταλ ιδιωμα
και σας στο λεει καποιος που ζει σε μια μικρη πολη 