Aφού αντί να γράφω αυτά που έχω να κάνω, τα…γράφω, ας απαντήσω λίγους μήνες μετά σε αυτό που από τότε είχα στο νου μου. ;p
Συμφωνώ απόλυτα και το αρχικό μου ποστ δεν ήθελε να απαξιώσει αυτή την έκφανση της μουσικής επικοινωνίας. Ίσα ίσα και οι δικές μου οι παρέες ως επί το πλείστον έχουν αυτή την κοινή συνισταμένη και μάλιστα εν προκειμένω, 9 στις 10 συζητήσεις μπορεί όχι απλώς να σχετίζονται με μουσική, αλλά και να υποδηλώνουν μια ψυχαναγκαστική τάση του στυλ “τοπ 3 τάδε μπάντας”, “τοπ 10 τάδε χρονιάς”. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως αντιμετωπίζω αυτή τη μουσική, όπως και όλες τις άλλες τέχνες που αγαπώ, σαν κομμάτι μου και όχι σαν ξεκρέμαστη ταμπέλα, σα να υπηρετώ κάτι και να ανήκω κάπου επειδή είμαι “μεταλλού” ή “ροκού” ή ό,τι.
Παντως και μενα το σπιτι ειναι απεναντι απο λυκειο και καθε πρωι που παω δουλεια και βλεπω τα παιδια να πηγαινουν σχολειο ολο και καποιο θα δω με κανα μπλουζακι
Κι εγώ συμφωνώ με αυτό που γράφεις και - ανατρέχοντας λίγους μήνες πίσω - δεν είχα την εντύπωση ότι ήθελες να απαξιώσεις τη “μεταλλοσύνη”.
Πάντως έχω ακούσει διάφορα τραγελαφικά, π.χ. για μεταλλοπαρέες όπου υπήρχαν οι παλιοί ως πιο σημαίνοντα πρόσωπα και οι νέοι έπρεπε να σέβονται την αυθεντία τους, όλοι έπρεπε να πάνε για καφέ στο τάδε μέρος την τάδε ώρα και να μιλήσουν για συγκεκριμένα θέματα. Εκεί κολλάνε οι ξεκρέμαστες ταμπέλες που αναφέρεις κι εκεί μπορεί να “καείς” και να πεις “α στο διάολο κι εσείς και το μέταλ σας”.
Εγώ προσωπικά δεν είχα τέτοια εμπειρία και πάντα άκουγα αυτή τη μουσική γιατί με γεμίζει (μιλάμε και για κλασικό rock, λίγο progressive κλπ κλπ), οπότε καταλήγουμε σε αυτό που έκανα bold παραπάνω.
Απλώς είναι άλλο το επίπεδο επικοινωνίας όταν έχεις κάποιους κοινούς κώδικες, ακόμα και στο πολύ απλό, π.χ. να πετάξει κάποιος μια ατάκα από ένα στίχο μιλώντας για κάποιο άσχετο θέμα και να καταλάβεις αυτόματα τι εννοεί επειδή ξέρεις το στίχο.
Όχι δεν είμαστε ωραίοι. Από πότε όποιος ακούει μέταλ είναι και ωραίος; Εγώ ξέρω ένα νασγιο δημοσιογράφο που γράφει στην AV και ακούει Maiden και Rammstein και Motorhead. Δεν είναι ωραίος είναι σιχαμένος.
Υπάρχει και ένας μύθος ότι όποιος ακούει μεταλ είναι σκληρό τυπάκι. Μεγάλος μύθος. Πιο πολύ το ανάποδο συμβαίνει. Υπάρχουν πολλοί που ακούνε μέταλ και είναι φλούφληδες. Βουτυρομπεμπέδες και τέτοιοι.
Υπάρχουν και οι ωραίοι τύποι και οι σκληροί μεταλλάδες αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι η πλειοψηφία.
Τώρα για το πόσοι είμαστε δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Πάρτε κάποιες μεταλλικές συναυλίες στην Ελλάδα που δεν μαζεύουν πολλούς φασαίους δηλ. Priest, Saxon, Slayer και τέτοια. Βρείτε πόσο κόσμο μαζεύουν αυτά τα λάηβ, προσθέστε και μερικές χιλιάδες ακόμα και κάντε τη σούμα. Κάπου τόσοι είμαστε.
Αυτός ο μύθος για τους "σκληρούς"μεταλλαδες, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ίσως πηγάζει και από τα 80ς και 90ς όπου οι μεταλλαδες ήταν μπλεγμένοι - ταυτισμένοι με τους χούλιγκανς. Μπαχαλα πολλά με τον Eddie 13 ή τον Manowar 7 και τον Rattlehead 21.
Γενικότερα το μέταλ ήταν μουσική που δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε αρχικά στο δρόμο από τη νεολαία της εποχής η οποία ήταν εκτός συστήματος, αντισυμβατική. Επίσης, ακουμπούσε η θεματολογία συνήθως θέματα ακραία, κοινωνικά, ταμπού για τις κοινωνίες, γεγονός ρηξικέλευθο τοτε. Όλα αυτά δημιούργησαν στους υπόλοιπους το στερεότυπο του σκληρού μεταλλα το οποίο πια δεν ισχύει. ( Και λογικό είναι)
Ξέρω πολλούς στην εφηβεία που στα 90ς άκουγαν απλά και μόνο για να είναι “σκληροί” και να πουλάνε μούρη, οι οποίοι μετά το πέρας του λυκείου ή όταν βρήκαν γκόμενα (ότι έρθει πρώτο) το γύρισαν στα σκυλαδικαδικα.
Το πόσο σκληρός γαμάτος είσαι νομίζω δεν έχει να κάνει με τη μουσική που ακούς.
Ίσως να θεωρείται ότι είσαι πιο αντισυμβατικός καθώς το μέταλ έχει αυτό το χαρακτήρα.
Σε αυτό συμβάλλουν και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Έχετε δει σε οποιοδήποτε περιοδικό (ένα έμεινε πλέον βέβαια) ή ηλεκτρονικό site (που να έχει κάμποσα κλικς) κακή άποψη για δίσκο Rotting Christ, Septic Flesh, Nightstalker, 1000 mods, Planet of Zeus, Need, Mother of Millions, Varathron κτλ; Αν όλα είναι καλώς καμώμενα, οι μπάντες ακολουθούν την πεπατημένη.
Για το ότι τα σημερινά παιδιά δεν έχουν χρόνο όπως εμείς, δε θα συμφωνήσω. Οι ίδιοι που δεν είχαν χρόνο τότε (αυτοί που πήγαιναν φροντιστήρια, διάβαζαν, έκαναν ξένες γλώσσες κι ένα σπορ) είναι και οι ίδιοι που δεν έχουν χρόνο τώρα, απλά ίσως να έχουν αλλάξει οι ασχολίες τους.
Ναι, είναι πολύ περισσότεροι οι πειρασμοί τώρα (και πιο εύκολα προσβάσιμοι) αλλά πιστεύω δεν υπάρχει το ίδιο engagement πια με τη μουσική. Πόσα παιδιά θα αγοράσουν κάτι σε φυσική μορφή; Ακόμα κι εμείς, όταν δεν είχαμε λεφτά για να αγοράσουμε το CD και να διαβάσουμε τους στίχους, πόσο χρόνο θα περνούσαμε ψάχνοντας τη σωστή TDK κασέτα, γράφοντας τα ονόματα των κομματιών και τη διάρκεια, σκαλίζοντας το λογότυπο της μπάντας ή αντιγράφοντας τους στίχους; Η επένδυση χρόνου αυτή έχει υποκατασταθεί με ένα πάτημα κουμπιού. Προσωπικά μου κάνει διαφορά μεγάλη. Σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου, μου είναι μεγάλη ευκολία (και δίνει ικανοποίηση) να ακούσω τόσες φοβερές μουσικές από streaming αλλά στην κρίσιμη εφηβική ηλικία όπου διαμορφώνονται τα πιο κρίσιμα κομμάτια για το ποια μουσική θα αγαπήσεις, ε αυτός ο χρόνος που αφιερώναμε, ήταν σημαντικότατος.
Για τους στίχους που λέτε πολλοί, πάλι δε θα συμφωνήσω απαραίτητα γιατί, ενώ ήξερα απ έξω όλους τους στίχους των “μεγάλων” τα πρώτα 3-4 χρόνια που άρχισα να ακούω metal, μετά κυριάρχησε η μουσική ως κριτήριο του τί θα επιλέξω να ακούσω κι όχι η ποίοτητα των στίχων ή σε ποια γλώσσα θα εκφραστούν. Αντίστοιχα, ο στίχος έχει πρωτεύοντα ρόλο στο hip-hop, την ελληνική λαϊκή μουσική και κάποιες φορές και στην pop. Τα είδη αυτά λοιπόν έχουν πολύ πιο άμεση πρόσβαση σε έναν νέο ακροατή καθώς οι στίχοι (αν υποθέσουμε ότι είναι ελληνόφωνοι) είτε σου κάνουν είτε όχι, στιγμιαία.
Η ιδεα πως η μουσικη που ακουει καποιος δειχνει και πραγματα για τον χαρακτηρα του ή το ποσο ταιριαζει με σενα, περαν των συναυλιων που μπορειτε να πατε μαζι, ειναι αρκετα επιπεδη.
Ενας ανθρωπος εχει εκατονταδες στοιχεια στον χαρακτηρα του και την συμπεριφορα του, και η μουσικη ειναι μονο ενα μικρο κομματι του προσωπικου του γουστου και της προσωπικοτητας του. Γι αυτο και φρασεις τυπου “ναι ενταξει εσενα σου αρεσει και το Χ Υ Χ” ή “αν δεν ακουμε την ιδια μουσικη δεν γινεται να ειμαστε ζευγαρι” που λεει κατα καιρους καποιος κοσμος, ειναι απλως αστειες κατ’εμε.
Και ενταξει αν το τραβηξουμε ακομα πιο πολυ και παμε σε ιδεολογια, εκει κι αν γινονται ακυρες τετοιες πεποιθησεις.
Για να αποφευχθούν τυχόν παρανοήσεις, ο τίτλος του topic σε καμία περίπτωση δεν υποδηλώνει ότι όποιος είναι μεταλλάς είναι de facto και ωραίο άτομο, καλός χαρακτήρας κ.λπ.
Ο τίτλος αποτελεί μία χιουμοριστική αναφορά στην παλιά διαφήμιση της ΕΛΣΤΑΤ, αναφορικά με την απογραφή του 2001 (εξ αφορμής και της απογραφής του επόμενου έτους).
Για του λόγου το αληθές:
Παπαδόπουλος παντού: Απογραφή, κορωνοϊός, you name it
Ο τιτλος μπορει να μην το υποδηλωνει, ομως διαβασα παρα πολλα ποστς που περιγραφουν μια “ανωτεροτητα” της φυλης των μεταλλαδων και μια σχεδον τηλεπαθητικη συνεννοηση μεταξυ τους, οπως επισης μου δημιουργηθηκε και μια εντυπωση πως αν κανω παρεα μονο με μεταλλαδες, θα γινω παντογνωστης, γαματος, κουλ και θα κανω transcend σε καποιο αλλο επιπεδο υπαρξης. Ειναι απλως λιγο αστειο ολο αυτο, και γενικοτερα η ταυτιση με ενα ειδος μουσικης (οποιοδηποτε ειδος) σε βαθμο lifestyle ειναι για μενα εντελως ξενη και απωθητικη.
Ελα μωρε παντου υπαρχουν αυτα. Γενικα η ιδεα οτι ο ανθρωπος με τον οποιο θες να περνας χρονο (ειτε μιλαμε για σχεση ειτε μιλαμε για φιλια) καλο ειναι να εχει κοινα ενδιαφεροντα με εσενα δεν ειναι λαθος, λαθος ειναι να αποκλείεις ανθρωπους που δεν πληρουν την συγκεκριμενη προυποθεση.
Στο θεμα των πολιτικων πεποιθησεων θα διαφωνησω, εκτος αν μιλας για κομματα (εγω ειμαι ΠΑΣΟΚ εσυ ΝΔ) που ναι εκει ειναι θεμα χαζου οπαδισμου. Η πολιτικη ιδεολογια ειναι θεμα κοσμοθεωριας, δεν θα μπορουσα να βρω κανενα κοινο σημειο επαφης με εναν Χρυσαυγιτη, οχι απο την αποψη των ενδιαφεροντων αλλα απο το πως αντιλαμβανομαστε, ερμηνευουμε και αντιμετωπιζουμε τον κοσμο γυρω μας.
Δεν ειπα αυτο, ειπα πως η θεωρηση πως οι μεταλλαδες εχουν και κοινες κοσμοθεωριες ή ιδεολογιες ειναι αστεια.
Κατα τα αλλα εννοειται πως δε θα εκανα ποτε παρεα με καποιον νεοφιλελε ας πουμε. Δε θα ηταν πολυ σωστο για την φιλια μας να λεει συνεχως μαλακιες κι εγω να τον κανω ρομπα μπροστα στον οποιονδηποτε.
Για τις κοινές ιδεολογίες συμφωνώ απόλυτα και γενικότερα όπως το είπε λίγο πιο πάνω ο quintom θα ήταν το ιδανικό να συμβαίνει… αλλά…
… ένα κόμπλεξ ανωτερότητας το έχω ρε πούστη μου και δυστυχώς ή ευτυχώς τα παραδείγματα γύρω μου με δικαιώνουν (κυρίως απέναντι στους βλαχο-τρεντο-κλαρινο-σκυλο-γαμπρογκόμενες)
κάποιοι είχαν πληρώσει για παράδειγμα για να δουν Σφακιανάκη και Βανδή να διασκευάζουν Phantom of the Opera (υπάρχει όντως αυτό το έκτρωμα, ψάξτε youtube) και να προσκυνάνε κιόλας την “τέχνη” που έβλεπαν…
και κάποιοι το είδαν από τους Nightwish… ε δεν είναι το ίδιο
Πιο πολυ εχει να κανει με τα κοινα ενδιαφεροντα του μουσικοφιλου vs του επιδερμικου ακροατη. Αυτο δεν εχει να κανει αυστηρα με το μεταλ, αλλα επειδη δεν ειμαστε στα 80s οπου πολλοι “επιδερμικοι” ακουγαν μεταλ για την μαγκια, μπορεις να πεις με αρκετη ασφαλεια οτι καποιος που ακουει ροκ/μεταλ θα ειναι κατα πασα πιθανοτητα και μουσικοφιλος γενικα, δηλαδη αντιμετωπιζει την μουσικη σαν ασχολια η χομπυ, οχι απλα σαν μπακραουντ οταν οδηγαει η παει σε ενα κλαμπ. Οποτε το να συγχρωτιζεσαι με μουσικοφιλους αντιστοιχα, ειτε ειναι μεταλλαδες ειτε οχι, σιγουρα προυποθετει κοινους κωδικες επικοινωνιας.
Ένας μπετοβλακας, είναι μπετοβλακας, ότι μουσική και αν ακούει.
Ούτε οι μεταλλαδες έχουν κάτι ανώτερο από κάποιον άλλον, ούτε τίποτα.
Έχουν (καποιοι μόνο), μια στενοτερη σχέση με την μουσική, την οποία φυσικά μπορεί να χει ο οποιοσδήποτε.
Το ότι υπάρχουν κάποια κοινά γούστα συνολικά σε μια “ομάδα” ανθρώπων, ισχύει για όλες τις ομάδες ανθρώπων.
Δεν βρισκω τίποτα το ξεχωριστό στα παραπάνω.
Ότι έχεις μια ανώτερη μουσική παιδεία ισχύει αυτό.
Άλλο να ακούς και να ανατριχιάζεις με το Afraid To Shoot Strangers και άλλο να ακούς “όταν πονάω το γλεντάω” και να γουστάρεις στο αμάξι ή όρθιος και να κουνιέσαι στο κλαμπ με ένα ποτό στο χέρι.
Ναι αλλά να το προσδιορίσουμε αυτό. Ποιος είναι ο πιο γαμάτος?
Ένας που ακούει thrash? Ένας που ακούει industrial? Ένας που ακούει power? Ένας που ακούει nu metal? Ένας που ακούει black? Ένας που ακούει alternative? Ένας που ακούει epic? Ένας που ακούει progressive?
