Quotάρω αυτά τα δύο επειδή τελικά ακόμη και για εσένα μάλλον υπάρχει ένα είδος μουσικής που είναι κατώτερο από κάποιο άλλο. Ξέχνα το “metal”, γενικώς μιλάω.
Ακολουθώντας τη συζήτησή σας, ακόμη αμφιταλαντεύομαι. Δεν έχω κανένα είδους αντιπάθειας για τον Φοίβο, το αντίθετο θα έλεγα. Όμως από μουσικό σε μουσικό και από μουσική σε μουσική, το αίσθημα ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλον είναι δεδομένο. “Ανώτερος”, δεν νομίζω. Αλλά “καλύτερος”, γιατί όχι;
Μπορώ να το μεταφέρω και σε άλλο πεδίο, με μία φανταστική στιχομυθία:
“Γεια σου, με λένε Λαγιονέλ, είμαι ποδοσφαιριστής”
“Γεια σου, με λένε Φανούρη, κι εγώ ποδοσφαιριστής”
“Ω, συνάδελφος, τέλεια”
Τυπικά η συζήτηση είναι 101% accurate. Η πραγματικότητα, όχι. Στα ονόματα, βάλτε Λούντβιχ και Φοίβο ή Έλβις και Σνικ ξερωγω, για να ξαναμπούμε on topic.
Κατ’ εμέ, ναι ο Μπετόβεν θα είχε δικαίωμα να νιώθει πάνω από κάθε καλλιτέχνη. Ίσως και να γινόταν μάλιστα εκείνη την εποχή. Δεν ξέρω είναι αν είναι σωστό, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Παντως το οτι θεωρουμε αυτονοητο το γεγονος οτι αν ο Σακης Τολης ηθελε να γραψει χιτακια θα μπορουσε να το κανει με την ιδια επιτυχια που το κανει ο φοιβος αλλα δεν το κανει γιατι ειναι αγνος και αμολυντος μου φαινεται λιγο αστειο, σορυ κιολας. Αν θεωρειτε οτι ειναι τοσο απλο και ευκολο παιδια θα το κανανε ολοι και θα γινοντουσαν εκατομμυριουχοι, το πραγμα θελει σαφεστατα ταλεντο. Ο Φοιβος ειναι καλος σε αυτο, αλλα το βλεπει σαν craft, παιρνει προφανεστατα την ικανοποιηση που παιρνει καποιος που ειναι πραγματικα καλος στην δουλεια του. Αυτο δεν σημαινει οτι η δουλεια σου ειναι και το παθος σου. Δηλαδη καποιος που ειναι πολυ καλος Υδραυλικος και γουσταρει την δουλεια του ολη την ημερα την περναει θαυμαζοντας σωληνες και διαβαζοντας τις τελευταιες εξελιξεις στα σιφωνια? Δεν καταλαβαινω γιατι δυσκολευομαστε να διαχωρισουμε αυτα τα δυο πραγματα ειλικρινα.
Τα αθλήματα είναι ανταγωνιστικά, γι’αυτό και μπορεί να υπάρξει διάταξη. Η μουσική πως ακριβώς είναι ανταγωνιστική? Θα μπορούσες να πεις πως ένας μουσικός γνωρίζει καλύτερα τη θεωρία της μουσικής ή να παίζει ένα όργανο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως και η μουσική που παράγει θα είναι καλύτερη απ’ τη δικιά μου, σε αντίθεση με ένα άθλημα όπου αν βάλεις το Φανούρη (μην πάμε στον Λαγιονελ) να παίξει σε οποιαδήποτε Τιτανομαχια θα μας κάνει πλάκα χωρίς καν να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Μια χαρά είναι ο Μπετόβεν, καμία σχέση να τον συγκρίνεις με έναν μουσικό του τώρα όμως, πόσω μάλλον αν σκεφτείς πως ο αντίστοιχος Hetfield το 1700 μάλλον θα είχε πεθάνει από κακή διατροφή ή θα δούλευε σαν παραγιος στην καλύτερη, και δε θα είχε πρόσβαση στο να δημιουργήσει μουσική (που ίσως αυτό εννοείς προς το τέλος)
Overall, για μένα δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα αυτή η κουβέντα, τα μόνα μέτρα σύγκρισης είναι το ποσό πουλάει ή γεμίζει τα στάδια, και αυτό είναι άδικο για καλλιτέχνες που για πολλούς λόγους δεν μπορούν να τα καταφέρουν τόσο καλά και δεν έχει και 100% σχέση με τη μουσική που παίζουν.
Αν δεις το επίπεδο μας θα καταλάβεις πως και κουτσός μας κάνει πλάκα
Έχω παίξει με Βαζεχα και Κοβασεβιτς πριν καμιά δεκαετία, αυτοί οι άνθρωποι είναι/ήταν επαγγελματίες αθλητές, δεν μπορείς να διανοηθείς τη διαφορά επιπέδου, μια πάσα που κάνουν φεύγει με 1000, καλά μην πούμε για το physical, σαν πέτρα είναι
Καλά εδώ είχα παίξει απέναντι σε ομάδα που είχε τον Αλέκο ΤΑΤΣΗ κάτω Ρέντη και μας έκανε πλάκα οπότε ήθελε, αυτό έλειπε να μην σας ξεφτιλιζουν ο Ντάρκο κι ο Βαζέχα που ξέρουν και μπάλα
Άλλο τα αθλήματα άλλο οι τέχνες, άκυρη η σύγκριση, συμφωνώ μαζί σου.
Πάντα υπάρχει κάποιος μουσικός που παίζει “καλύτερα” από έναν άλλον, αλλά το παράδειγμα του Λαγιονελ ήταν τέτοιο ώστε να γίνει λίγο πιο παραστατικό το point μου. Αυτό έλειπε να μην υπάρχουν μετρήσιμα skills.
Εντελώς άκυρο το να παίξει ο Φανούρης σε μία Τιτανομαχία και να είναι καλύτερος. Κι εγώ αν παίξω σαντούρι με ένα 5χρονο που μαθαίνει σε ωδείο, ε… μάλλον θα με κερδίσει. Τι χαζό παράδειγμα είναι αυτό;
Αν εσείς βλέπετε όλους τους μουσικούς ίδιους, no problem guys, είμαι μαζί σας. Αλλά δεν είμαι κιόλας.
Επανέρχομαι με αφορμή τη συνέντευξη του Φοίβου και τα όσα ενδιαφέροντα (οι περισσότεροι) γράψατε, για να επεκτείνω κάποιες αρχικές μου σκέψεις.
Το να καταδικάζουμε κάποιον επειδή ασκεί ένα επάγγελμα που δεν συνάδει με τα… μεταλλικά ιδεώδη είναι από πάσης απόψεως, προφανούς ή όχι, ένα τεράστιο σφάλμα.
Κατ’ αρχάς το ποια είναι αυτά τα “ιδεώδη” είναι δύσκολο να το ορίσουμε, ειδικά όταν πολλοί έχουν την τάση να προβάλλουν τα πιστεύω τους στη μουσική που ακούν για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης (ζωτική ανάγκη για πολύ κόσμο).
Επίσης, όλοι περάσαμε (λιγότερο ή περισσότερο πρόσφατα!) από την τρυφερή ηλικία των 15-17, όταν και είχαμε την πεποίθηση πως ο “σωστός” μεταλλάς ντύνεται με συγκεκριμένο τρόπο, δεν κουρεύεται, δεν υπακούει σε κοινωνικές συμβάσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το να διατηρείς αυτές τις ιδέες όμως μετά από μια ηλικία συνιστά επικίνδυνη καθήλωση ή είναι μια ασυνείδητη προσπάθεια να δικαιολογήσεις τα όσα δεν σε ικανοποιούν στη ζωή σου, επικαλούμενος την… ασυμβίβαστη πίστη σου στο metal και τα όσα πρεσβεύει (ναι, καλά), ή το κυνηγητό από το “κατεστημένο” και τους “καθωσπρέπει” φιλήσυχους πολίτες (αλήθεια, ποιος νομίζουμε ότι νοιάζεται;)
Στην πραγματικότητα, όλα όσα προσφέρει το metal σαν μουσική, ψυχαγωγία, τρόπος σκέψης ενδεχομένως, τα έχουνε πρωτίστως ανάγκη όσοι διαβιούν σε μια πραγματικότητα εντός της κοινωνίας και όχι σαν αντάρτες στις παρυφές της.
Και για να κλείσω το κεφάλαιο “συνέντευξη Φοίβου”, ο άνθρωπος διατράνωσε την αγάπη του για το metal δηλώνοντας ότι ακούει αποκλειστικά αυτή την μουσική στο σπίτι του, όπως επίσης ότι δεν δυσκολεύτηκε σε καμιά συνεργασία του με τα “ιερά τέρατα” της ελληνικής μουσικής αφού δεν ένοιωθε κανένα μεγαλείο σε αυτούς – αντίθετα, κάποιον metal μουσικό θα τον έβλεπε με δέος!
Το λες και αντιεπαγγελματικό εκ μέρους του να τα λέει όλα αυτά!
Να προσθέσω τέλος, ότι επειδή έπαιζαν πολλά από τα σουξέ του σαν “χαλί”, νοερά με μετέφεραν πίσω 20-25 χρόνια, αφού αυτά τα κομμάτια ακόμη κι αν δεν είχες το CD στο σπίτι σου, τα άκουγες παντού (και μόνο γι’ αυτό άξιζε τον κόπο που αφιέρωσα σχεδόν δύο ώρες και το είδα!)
Πρακτικά, ο άνθρωπος για μια εκτεταμένη χρονική περίοδο (συν)διαμόρφωνε τα γούστα του ευρέως κοινού, κάτι που όπως και να το κάνουμε, απαιτεί μεγάλες ικανότητες.
Κατ’ αρχάς, my bad διότι ο Μπετόβεν ως συνθέτης είναι άλλο πράγμα από τον Μπετόβεν ως μουσικό. Άρα η σύγκριση Λαγιονέλ-Μπετόβεν είναι πράγματι άκυρη.
Ωστόσο, τα κριτήρια σύγκρισης για μουσικούς μπορεί να είναι ό,τι και για τους ποδοσφαιριστές. Τίτλοι; Τεχνική; Επιρροή; Ντρίμπλες; Απόκρούσεις; Κάρτες; Name it. Όσο δύσκολο είναι να συγκρίνουμε Μέσι-Μαραντόνα, άλλο τόσο είναι το Vai-Satriani.
Αν δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα για το Μέσι-Μαραντόνα ή το Vai-Satriani, σίγουρα μπορούμε να βγάλουμε για το Μέσι-Φανούρης ή το 5χρονος απο ωδείο-Εγώ. Κριτήρια υπάρχουν. Αν είναι αποδεκτά από όλους, είναι άλλο πράγμα.
Η απάντηση είναι Messi σε όλα, τα υπόλοιπα είναι γι’αυτούς που έχουν μείνει κολλημένοι στο παρελθόν
Anyway, ας ακούει ο καθένας ό,τι θέλει, ας νιώθει ανωτερίλα ή οτιδήποτε, αν έτσι του αρέσει του καθενός μια χαρά. Εγώ περνάω καλά και με τραγούδια Φοίβου πάντως, για 3-4 χρόνια το Πλυντήριο ήταν η αγαπημένη μου έξοδος (προτού πάει στο Γκάζι και γεμίσει πλεμπαίους χαχαχαχα)
Κάπου στο 2005 είμαι στο δισκάδικο που δούλευα εκεί στο δαχτυλίδι της Κηφισίας στο εμπορικό κοσμοπολις.
Καλοκαιράκι βαρετή ημέρα ποιος θα έρθει στο τσιμεντένιο νησί πανω στην Κηφισίας καθόμουν στο ταμείο κ άκουγα μουσική κάτι σε μεταλ θα ήταν σίγουρα αλλά που να θυμάμαι τώρα.
Σηκώνω το βλέμμα μου αφού είδα κάποιον πελάτη να μπαίνει κ βλέπω μπροστά μου τον Φοίβο.
-το τελευταίο των Europe το έχεις ακουσει; με ρωτάει.
Μπα του λέω καθόλου.
Το χεις με ρωτάει.
Ναι το χω.
-άνοιξε το κ βάλε το 1ο κομμάτι.
Το ανοίγω το cd κ το βάζω να παίξει.
Άκου άκου τραγουδαρα μ λέει. Άκου παραγωγή κ κάτι άλλα τεχνικά δεν κατάλαβα Χριστό.
Κάνει αεροκιθαρα χτυπιεται λίγο “άκουσε το άλμπουμ” μου λέει κ έφυγε.
Μπορει να την ξανά έχω γράψει την ιστορία αλλά εδώ ανήκει τέλεια.
Δεν εχω απαντηση ασπρο-μαυρο σε αυτο που με ρωτας, για αυτο και δεν το εθιξα και παρα πολυ. Αν υπαρχουν ανωτερες μουσικες απο αλλες… η πιο βασικη ερωτηση ειναι ποιος το καθοριζει? Και ποιο ειναι το επιπεδο της κουβεντας? Και το ερωτημα? Σε τι να ειναι ανωτερες? Σε στιχουργικο επιπεδο? Πολυπλοκοτητα? Απηχηση στο κοινο? Αντοχη στο χρονο? Υπαρχουν παμπολλες παραμετροι και ειναι ως επι το πλειστον υποκειμενικες.
Απο την αλλη, υπαρχει και μια ολοκληρη Μουσικη με το μ κεφαλαιο, η οποια ειναι πανεπιστημιακο αντικειμενο, επαγγελμα βιοπορισμου, τεχνη με ιστορια και κανονες, και ολα τα σχετικα. Οποτε αν ρωτησεις εναν καθηγητη μουσικης, θα σου πει οτι η ταδε συνθεση εχει το Α και το Β θετικο, συμφωνα παντα με την θεωρια της μουσικης, ενω εχει το Γ και το Δ “σφαλμα”, το οποιο μπορει να ειναι το οτιδηποτε , ειτε στην συνθεση, ειτε στην εκτελεση, ειτε ακομα και στην παραγωγη.
Θεωρω πως υπαρχει λογος για τον οποιον οι ανθρωποι πανε και αποκτανε μια κλασικη παιδεια και μορφωση στον χωρο της μουσικης, πως υπαρχει λογος για τον οποιον εχουμε το πενταγραμμο, κ.ο.κ. Απο κει και περα, κανενας μας δεν μπορει να ξερει πως θα αντιδρουσε ο Μπετοβεν αν σηκωνοταν απο τον ταφο του τωρα και ακουγε το νεο χιτακι του ΣΝΙΚ. Το σιγουρο ειναι οτι θα παθαινε ενα πολιτισμικο σοκ. Και το πιο πιθανο να επεστρεφε στον ταφο του. Που ξερεις ομως? Μπορει και να εβρισκε αυτο που ακουει απιστευτα ξεσηκωτικο και μοναδικο και πρωτογνωρο, οσο μικρη και να ειναι η πιθανοτητα αυτη.
Η ουσια ειναι εν τελει, πως σε μια τεχνη και δη αυτην της μουσικης, υπαρχουν τοσες παραμετροι και τοσοι βαθμοι ελευθεριας, που οτι και να πω εγω για την τραπ (που την σιχαινομαι και την θεωρω ευτελη μορφη τεχνης), δε νομιζω οτι μπορω να πω πως υπαρχουν αντικειμενικα ανωτερες και κατωτερες μορφες τεχνης. Εν τελει, αν κατι τυποι που εγω τους θεωρω σκουπιδια, βλεπε Kanye West, αγγιζουν εκατομμυρια ανθρωπους στον κοσμο, οι οποιοι τραγουδανε τα τραγουδια του και λικνιζονται στον ρυθμο του, ποιος μπορει να το ακυρωσει ετσι αβασανιστα αυτο?
Συγκρινεις δυο ανομοια πραγματα. Προσωπικες προτιμησεις μπορει να υπαρχουν στον αθλητισμο οπως και παντου, αλλα σε καθε ατομικο και ομαδικο αθλημα εχουμε συμφωνησει σε ενα συνολο ΚΑΝΟΝΩΝ, με βαση τους οποιους αναδεικνυουμε νικητες και χαμενους. Διχως να προχωρησουμε σε αναλυτικα στατιστικα τυπου γκολ, ασιστ, κτλ, και χωρις να κανουμε μια συγκριση ενα προς ενα τιτλων (γιατι ετσι τυποι σαν τον Gareth Bale που παιζει για την Ουαλια και τον Μεσσι που παιζει για την Αργεντινη αδικουνται σε διεθνες επιπεδο - και ναι, βαζω την Αργεντινη στις ΛΟΥΖΕΡ ομαδες γιατι πολυ απλα ειναι), το ζητουμενο στο ποδοσφαιρο ειναι ενα: το να κερδιζει η ομαδα σου.
Οποτε η συγκριση γινεται λιγο πολυπλοκη οταν συγκρινεις τον Messi με τον Ronaldo και τον Lewandowski ας πουμε, γιατι ειναι 3 ποδοσφαιριστες των οποιων οι ομαδες εχουν εκπληκτικα ρεκορ νικων με αυτους στο ροστερ τους, αλλα οταν συγκρινεις τον Messi με τον Φανουρη ή τον Αλεκο Τατση ή ακομα και τον κατι υπερεκτιμημενους ημι-γιδοβοσκους οπως ο Mbappe, ε εκει δεν υπαρχει θεμα προτιμησης. Ειναι αντικειμενικη η αληθεια, και βασιζεται σε ενα συνολο παρατηρησεων που εχουν να κανουν με το ποσο επιτυχια εχει μια ομαδα οταν εχει συγκεκριμενους ποδοσφαιριστες. Οποτε δεν καταλαβαινω καθολου την συγκριση με την μουσικη που κανεις.
Το τελευταιο χιτακι του ΣΝΙΚ μπορει να φερνει εναν 17χρονο καγκουρα στα δακρυα και να συγκινεται οσο κατεβαινει την παραλιακη στο τσαλακι του, ενω το τελευταιο πονημα των Queen πριν πεθανει ο Freddie Mercury με τιτλο Show Must Go On να του φαινεται οτι πιο βαρετο εχει ακουσει. Και αντιστροφα αν παρεις εναν 45χρονο ροκερ. Ειλικρινα βρισκω την συγκριση μεταξυ προτιμησεων σε μια τεχνη και επιδοσεων στον αθλητισμο πληρως ακυρη προσωπικα.
Καλά υπερεκτιμημένος και γίδι ο Εμπαπέ που πήρε μόνος του τη Ρεάλ πριν λίγες μέρες και σφάζονται Ρεάλ και Παρί με τεράστια αδιανόητα συμβόλαια που του δίνουν λίγο δύσκολο.
Θενκς για την απαντηση σχετικα με τα “κατωτερα” ειδη μουσικης. Αποκαλεσες παντως σκουπιδι την τραπ (καμια αντιρρηση απο εμενα προφανως), συνεπως κατα βαθος νομιζω οτι τη θεωρεις κατωτερη. Αυτος ηταν ο λογος που ζητησα την αποψη σου.
Για το δευτερο quote, απαντησα στα κριτηρια συγκρισης ποδοσφαιριστων. Η δικη σου απαντηση αφορα τη συγκριση μουσικων, αλλα δεν πειραζει. Κραταω ομως το παρακατω, διοτι δεν το καταλαβα:
Εννοεις συγκριση “τεχνης vs αθλητισμου”; Γιατί δεν επιχειρησα κατι τετοιο, αν αυτο φανηκε. Εννοω οτι οπως μεταξυ ποδοσφαιριστων υπαρχουν κριτηρια, ομοιως θεωρω οτι και μεταξυ μουσικων υπαρχουν κριτηρια. Αν μου/σου/μας αρεσουν ή οχι, αυτο ειναι αλλο θεμα.
Χαρακτηριστικο παραδειγμα:
Εσυ το λες αυτο, αλλα δεν ισχυει για εκατομμυρια κοσμο εκει εξω. Υποκειμενικα κριτηρια λοιπον, αλλα δεν κανει τον Μεσι χειροτερο/καλυτερο, ετσι δεν ειναι;
Επισης προσθεσες την ομαδα, ενω μιλάμε για παιχτη. Σαν να λεμε οτι “ο ταδε μουσικος ειναι καλος/κακος συνθετης επειδη εγραψε μουσικη για το δεινα συγκροτημα”. Δεν μου κολλαει.
Ακομη κι αυτος ο μηδενισμος αποδεικνυει ποσο υποκειμενικα ειναι τα κριτηρια συγκρισης. Ειμαι πλεον 101% σιγουρος οτι οποιος μας διαβαζει τωρα, αντιλαμβανεται οτι υπαρχουν και στη μουσικη. Απλως ισως δεν μου/του/μας αρεσει η αναγνωση τους
Για να κανω συνδεση με το βασικο θεμα συζητησης:
Ο Φοιβος γραφει τραγουδια. Για διαφορες μπαντες και καλλιτεχνες. Ειναι ο Μεσι της ελληνικης συνθεσης επειδη τα ειπαν καλα οι μουσικοι ή επειδη εγραψε “καλα” αυτος; Και σε καθε περιπτωση, ηταν καλα επειδη “πουλησαν”; Ο Μοτσαρτ πεθανε φτωχος, μηπως αυτο τον κανει χειροτερο συνθετη; Καπου πρεπει να υπαρχει ενα μουσικο κριτηριο. Και σωστα το ειπες: καποιος λογος θα υπαρχει που εχουμε σπουδες μουσικης. Αλλιως θα ηταν ολοι Sid Vicious.
Δεν μπηκα καν στην ουσια της συζητησης, διοτι θελω να κρινω τον καθε παιχτη σε βαθος χρονου, οχι σε ενα ματς. Επισης, τα συμβολαια που του δινουν 9στα ματα μου) μοιαζουν αρκετα με “τα εκατομμυρια κοσμου που ακουνε τη μουσικη του”. Ισως ειναι υπερεκτιμημενα, ισως οχι. Σιγουρα δεν ειναι υπερεκτιμημενο το ταλεντο του ομως. Το τσαναει το τοπι
Καλα το οτι εβαλε ενα σημαντικο γκολ σε εναν αγωνα δεν αποτελει επιχειρημα για το αν ειναι υπερεκτιμημενος ή οχι.
Επισης, επειδη ειναι πολυ συχνο το λαθος να παρερμηνευεται η λέξη “υπερεκτιμημενος”, ενας παικτης ή ενα αλμπουμ ή το οτιδηποτε τελος παντων, μπορει να αποτελει και μια τεραστια κορυφη, και παλι να ειναι υπερεκτιμημενο.
Ο Μπαμπε ειναι ενας εξαιρετικος παικτης. Αλλα οταν ακουω τα περι “νεος Μεσσι και Ροναλντο μαζι” και “καλυτερος κι απο τους δυο” και “στην ηλικια τους αυτοι ειχαν λιγοτερα γκολ” και κατι αλλα τετοια γραφικα, μπορω νομιζω να τον λεω υπερεκτιμημενο. Οπως λεω υπερεκτιμημενο και τον ΛεΦλοπ στο ΝΒΑ, κι ας ειναι απο τους κορυφαιους που εχουν παιξει το αθλημα.
Σε τεχνικη υστερει πολυ ο Μπαμπε σε σχεση με αλλους παικτες, κι αν θελεις και την γνωμη μου πιστευω οτι ο Ερβιν Χοολαντ ξερει πολλη περισσοτερη μπαλα απο τον Μπαμπε, και ειναι πολυ πιο υπερπληρης παικτης.
Ναι δεν ειπα πουθενα το αντιθετο. Ισα ισα που ειπα πως ο Μεσσι για μενα ειναι ατυχος που αναγκαζεται να παιζει με αυτην την θλιβερη Αργεντινη στις μεγαλες διοργανωσεις, οταν αλλοι παικτες γεννηθηκαν Γερμανοι, Ιταλοι, Βραζιλιανοι, Γαλλοι, Ισπανοι, και εχουν ενα πολυ καλυτερο συνολο συμπαικτων διπλα τους, αν ειναι να κανουμε την κλασικη (και αστοχη συζητηση) για το “ναι ρε μολοκο αλλα δεν λες ποιος εχει περισσοτερα Μουντιαλ”, λες και ο αριθμος των Μουντιαλ δειχνει ποιος ειναι ο καλυτερος παικτης ας πουμε.
Παλι κανεις αναλογια μουσικης με τεχνης, και εχω ηδη πει οτι δεν την θεωρω ουτε για πλακα εγκυρη αναλογια. Για μενα ΟΧΙ δεν ειναι το “ενα σαν το αλλο”. Ειναι διαφορετικα εντελως θεματα προς συζητηση, που δεν συγκρινονται μεταξυ τους, και δεν μπορει να υπαρξει καμια αναλογια μεταξυ τους.
Μα την παναγια αυτην την συγκριση μουσικων και την αναλογια με ποδοσφαιριστες απλα δεν την καταλαβαινω καθολου
Ή πολυ απλα στην μουσικη υπαρχει ενας πολυ πιο τεραστιος βαθμος υποκειμενικοτητας απο οτι στην μπαλα.
