Ωραίοι είμαστε, αλλά πόσοι είμαστε; Μεταλλάδες στην Ελλάδα

Podium
#202

Κατ’ αρχάς, όντως, στα @@@ μας ο Χατζηνικολάου και οι αδιάφορες ερωτήσεις του και οι “αγιογραφίες” του. Κατ’ εμέ, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μία συζήτηση του Φοίβου μ’ έναν μουσικό συντάκτη των “λημεριών” μας (θα διάλεγα Χρονόπουλο, για να πάρει “επικές” διαστάσεις το πράγμα), αναφορικά με την ιδιαίτερη περίπτωσή του. Να ακούγαμε περισσότερα επί των αμιγώς μουσικών, όσο και όσον αφορά την προφανή αντίφαση του πράγματος και τα όρια του δουλειά/πελάτες και της διασκέδασης.

Για τα άλλα που αναφέρεις, δεν διακρίνω να ειπώθηκαν κάπου (όχι κατ’ ανάγκη από εμένα, αλλά και από τους υπολοίπους).

Προσωπικά, διακρίνω στον Φοίβο έναν πανέξυπνο άνθρωπο, με σαφές πάθος για το rock/ metal, ο οποίος (όπως αναφέρεται στο video), επιχείρησε να κυνηγήσει τη φάση με την μπάντα του αρχικά, “τρώγοντας” την μία πόρτα μετά την άλλη (αναμενόμενη εξέλιξη στην Ελλάδα). Επίσης, είναι μάλλον προφανές ότι ο τύπος διεκδικούσε μια καριέρα στη μουσική παντί τρόπω, γι’ αυτό και α) άρχισε να μετατρέπει τον ήχο της μπάντας σε πιο εύπεπτα πράγματα, και β) δεν “προχώρησε” τις σπουδές του στην Νομική, έχοντας ήδη “στρωμένο” γραφείο από τον πατέρα του. Άρα, διακρίνοντας μάλλον ο ίδιος ότι έχει ταλέντο στο να γράφει ό,τι έχει πέραση στο ευρύ μουσικόφιλο κοινό στην Ελλάδα (ήτοι τα “σκουπίδια” που αναφέρεις), βιοπορίστηκε εξ αυτού (καθώς έκανε κι επιτυχίες σχεδόν άμεσα), βάζοντας τα στεγανά του ανάμεσα στη δουλειά (γράφω “ψυχρά”, σαν πλασιέ, τα κομμάτια που κάνουν επιτυχία, στοχευμένα πάνω στον κάθε τραγουδιστή / δεν επιτρέπω τροποποιήσεις και παρεμβάσεις / δεν αισθάνομαι κανένα δέος και φόβο μπροστά στον οποιονδήποτε Έλληνα τραγουδιστή συνεργάτη μου κ.ο.κ.) και τη διασκέδαση (ακούω αποκλειστικά metal / θα αισθανόμουν δέος και ανατριχίλα μόνο με κάποιον rock/metal τραγουδιστή από τα είδωλά μου κ.λπ.). Υπό την έννοια του επαγγελματισμού, ο τύπος σαφώς κρίνεται ιδιοφυΐα γι’ αυτά που πέτυχε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα δε αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι περισσότερο του χρωστάνε, όσοι είπαν τραγούδια του, παρά το αντίστροφο. Εκεί θαρρώ πως εδράζεται και η ολίγον αφ’ υψηλού στάση του, καθώς και το “σφάξιμο με το βαμβάκι” που ρίχνει στους τραγουδιστές. Εν ολίγοις, γι’ αυτόν ήταν strictly business και μάλλον τα όρια του σεβασμού του με τους περισσότερους εντοπίζονταν στην etiquette της επαγγελματικής συνεργασίας, παρά στην αναγνώριση του καλλιτεχνικού τους μεγέθους (εξαιρώντας τον Πάριο και τον Βοσκόπουλο ίσως).

Βέβαια, η παραπάνω πορεία και στάση που υιοθέτησε ο εν λόγω ασφαλώς κι επιδέχεται κριτική. Επίσης, είναι προφανές το ότι για να τα λέμε και να αμπελοφιλοσοφούμε αυτήν τη στιγμή στο forum του rocking, το αισθητικό κριτήριό μας, καθώς και οι μουσικές μας προτιμήσεις απέχουν παρασάγγας από τα μουσικά πονήματα με τα οποία ο Φοίβος έγινε γνωστός και πλούσιος. Μακάρι να υπήρχε κάποιο δείγμα από τις rock/metal κασσετούλες που μετέφερε ο ίδιος στις εταιρείες, μόνο και μόνο για να λάβει την απόρριψη. Θα είχε ενδιαφέρον να τις ακούσουμε και ίσως να εντοπίζαμε και τον λόγο που στράφηκε στο λαϊκο-pop συνονθύλευμα για τα προς το ζην. Θα μου πεις, μα η σύνθεση μουσικής και η εν γένει ενασχόληση με αυτή μπορεί να γίνει μόνο υπό όρους αγοράς, προϊόντος, εταιρειών, επιτυχιών, συμβιβασμών κ.λπ.; Δύσκολο να απαντηθεί η ερώτηση με ναι/όχι, ακόμα και για τον δικό μας χώρο και τεράστια η συζήτηση. Επίσης, το να γίνεσαι εν γνώση σου και ιδία βουλήσει μέρος ενός συστήματος που κατά τ’ άλλα δεν σου προσφέρει απολύτως τίποτα ψυχικά, παρά μόνο υλικά; Δεν ξέρω, ρε γαμώτο. Αναντίρρητα, όπως προανέφερα, έχουν το μέγιστο σεβασμό μου όσοι το “παλεύουν” χωρίς συμβιβασμούς ή τουλάχιστον με συμβιβασμούς που δεν είναι τόσο ακραία αντιφατικοί, αλλά η εν Ελλάδι μουσική πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή και αντίξοη.

#203

Πάντως, παιδιά, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά αν μου αρέσουν 15-20 κομμάτια απ’ το ελληνικό 90’s pop ρεπερτόριο, αυτά είναι του Φοίβου (πράγμα που ανακάλυψα αργότερα, φυσικά).

#204

Συγκίνηση.

3 Likes
#205

εγω το βλέπω λιγο πιο γενικα το θέμα παιδιά.
Ας πάρουμε παράδειγμα τον εαυτό μου. ΠΛησιάζω τα 40, δουλευω σε μπαρ απο τα 18 μου, εχω μεγαλώσει με ροκ και μεταλ,αλλα τα μαγαζια στα οποία δουλευω παίζουν στην πλειοψηφια τους ελληνοποπ τραπ και λοιπές μπουρδες. Εγώ όμως ασχετα αν δεν την παλευω με την μουσική εκεινη την ώρα, ζω απο αυτα τα μεροκαματα.Εννοειται θα ηθελα να ακουω καθε βραδυ motorhead αντι για βερτη ή να βάζω ξερω γω μονο μπυρες αντι για κοκτεηλ με πολυχρωμους πουρεδες, αλλα πάνω απολα τα λεφτα. οκ κάποτε έλεγα μονο μεταλ γιατι ειναι η ζωη μας, αλλα τότε ημουν 15 και δεν ειχα ιδεα πως βγαινει το χρημα.
οποτε το τί γουστα έχει ο καθενας στην προσωπική του ζωη και διασκεδαση, δεν εχουν σχεση με την ρουτινα της δουλειας.
ετσι πιστευω οτι ειναι και ο συγκεκριμενος παραπανω στο βιντεο.
και εγω αν μπορουσα κ ειχα το ταλεντο του, μακαρι να εγραφα μουσικη για την κοκκινου, να με πληρωνει και το βραδυ να πηγαινω σπιτι κ να ακουω angelcorpse.

7 Likes
#206

Αν τα γούστα του καθενός δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά του τότε δεν καταλαβαίνω γιατί ξεκίνησε αυτή η κουβέντα για τον Φοίβο που οκ η δουλειά του είναι για τον πούτσο αλλά έχει γαμάτο γούστο που ακούει μέταλ ξέρω γω.

Εγώ τα πράγματα τα βλέπω εντελώς διαφορετικά και έχω άλλες απόψεις για τους καλλιτέχνες που αφήνω να μπουν στον κόσμο μου και να ταιριάξουν στην αισθητική μου, προτιμώ τον οποιονδήποτε Σάκη Τόλη ή τον Chuck, μια που έχεις και το ανάλογο άβαταρ.

Και τελευταίο παράδειγμα, τους need τους λατρεύω, έχω κλάψει κυριολεκτικά με τραγούδια τους. Αλλά όταν βλέπω τον Τζαβάρα να διαφημίζει τράπεζες ή τον Βογιατζή που έχει τραγουδήσει δίπλα σε έναν Ολίβα στο progpower να ανεβάζει περιχαρής φωτογραφία με γαρύφαλλα που του πέταξαν όταν τραγουδούσε με την Πέγκυ Ζήνα, σίγουρα δε σκέφτομαι “πω πω πρώτοι μάγκες”. Ας κάνουν ό,τι μπορούν για να ζήσουν οι άνθρωποι, επιλογές τους είναι, αλλά από μένα κανένα “ρησπέκτ”.

#207

620×753

2 Likes
#208

Μου φαινεται απιστευτα σουρρεαλ το οτι ολοκληρη η αποπανω κουβεντα για τον Φοιβο, τους Need, την δουλεια του καθενος σε ροκ και μεταλ μπαρακι, και ολα μα ολα οσα συνδεονται με καποιον τροπο στο οτιδηποτε εχει αναφερθει, κινουνται ολα υπο το πρισμα του αξιωματος οτι “το μεταλ ειναι ανωτερο” ή οτι “το μεταλ αξιζει μεγαλυτερο σεβασμο απο τις αλλες μουσικες”.

Το οποιο ειναι απλα αστειο απο οποια αποψη και να το δει κανεις.

5 Likes
#209

Την είδα κι εγώ τη συνέντευξη με τον γλειωδη Χατζηνικολάου. Δεν είχα ξαναδεί το Φοίβο, φαίνεται ένας πανέξυπνος τύπος και 100% επαγγελματίας. Έχει γράψει πολλά ωραία κομμάτια (πχ το χαμένα είναι από τα πιο ωραία κομμάτια της εποχής και του στυλ του) αλλά κυρίως χαζοτραγουδα. Αλλά δουλειά είναι, κακό δεν κάνει σε κανέναν, ο κόσμος διασκεδάζει με τα τραγούδια του, όλα κομπλέ, άσχετο που είναι κομμάτι όλης αυτής της κουλτούρας που θεωρώ ότι οι περισσότεροι από εμάς ψιλό (ή πολύ) αντιπαθουμε. Γενικά συμπαθεστατος μου φάνηκε.

9 Likes
#210

Εγώ πάντως μετά τις Προφητείες του, άρχισα ν’ ακούω μέταλ. Πόσο τυχαίο είναι αυτό; :stuck_out_tongue:

4 Likes
#211

Καθόλου ένοχη απόλαυση.

1 Like
#212

Σε ειχα κάνει κάπου ταγκ πριν κάνα 2 βδομάδες για Μάστερ Σεφ. Το βλέπουμε φέτος ή όχι?

1 Like
#213

Ωχ, συγγνώμη, τώρα πρόσεξα την ερώτηση.

Δυστυχώς, όχι. Ό,τι βλέπω αποσπασματικά από λούμπεν και Τζον Μάικ. Τα 2Κ είναι όλα τα λεφτά, ειδικά ο Κουτσόπουλος.

@Leper_Jesus γαμώ ήταν. Μπορεί να έχω να τ’ ακούσω κοντά εικοσαετία, αλλά παίζει να ήταν από τα πιο άρτια ποπ-ελαφρολαικά της εποχής.

1 Like
#214

Ε ναι.

Άλλος ακούει μέταλ, άλλος σκυλοπόπ, άλλος τραπ, άλλος τζαζ και πάει λέγοντας.

Το ίδιο είναι, ανάλογα πώς τη βρίσκει ο καθένας.

1 Like
#215

Δεν έχω δει την συνέντευξη ( αν έχει πει κάτι ξεκάθαρα αντίθετο από αυτό που θα πω), αλλά το να φτιάξεις μουσικη είναι μια σύνθετη διαδικασια, που για να γίνεται πολύ ψυχρά και συγχρόνως επιτυχημένα για τόσα χρόνια, το βρίσκω αδύνατο. Μια μικρή ικανοποίηση από την όλη διαδικασία την παίρνει, δεν υπάρχει περίπτωση. Και για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου κακό, ούτε βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό.
Δηλαδή η εικόνα " είναι μεταλλας, δεν παίρνει ικανοποίηση από αυτά τα σκουπίδια, το κάνει μόνο για τα λεφτά", είναι γελοία. Για την ακρίβεια, ακόμα και να το έχει πει, δεν το πιστεύω.

Edit: να προσθέσω επίσης, ότι δεν βρίσκω τίποτα ανειλικρινές στην στάση του Φοίβου,σε σχέση με του Σάκη, που αναφέρθηκε πιο πάνω. Ο καθένας επιλέγει τι να κάνει. Δεν κάνει τον έναν ειλικρινή άνθρωπο και το άλλον υποκριτή. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κάνει, ο Σάκης γουστάρει άλλα πράγματα, του βγήκαν και συνέχισε. Του Φοίβου ίσως να μην του βγήκε και να πήγε σε άλλα μονοπάτια. Και αυτό που έκανε, το έκανε καλά, όπως και ο Σάκης.

3 Likes
#216

Το ακριβώς αντίθετο λέει στη συνέντευξη. Ότι ανατριχιάζει πολλές φορές όταν συνθέτει.

1 Like
#217

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ανθρωπος που συνθέτει και έστω απλά δεν χαμογελάει με αυτό που έβγαλε( έστω ψυχικό χαμόγελο).
Πολύ αναμενόμενο αυτό που είπε και εξαιρετικά λογικό.

1 Like
#218

Δεν το έγραψα για τον Φοίβο αυτό το σημείο που παραθέτεις, ακριβώς επειδή έχοντας δει τη συνέντευξη τον άκουσα να λέει αυτό που σημείωσε ο Leper.

Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ απόλυτα, καθότι ασχολούμαι με τη μουσική εδώ και 25 χρόνια περίπου.

Συνεπώς, το ακόλουθο σημείο δεν το έφερε κανείς στην έως τώρα κουβέντα.

#219

Προσωπικά δεν θέτω κανένα θέμα γενικής ανωτερότητας, είναι όντως γελοίο σαν συζήτηση. Θέτω όμως θέμα “ειδικής” ποιότητας και εξηγούμαι… δεν μπορώ να εκτιμήσω το ίδιο έναν καλλιτέχνη/συνθέτη που το πόνημα του είναι ένα 2112, ένα Bohemian Rhapsody ή ένα Operation Mindcrime ξέρω γω με κάποιον που την ώρα που χέζει γράφει 4λεπτα χιτακια του κιλού ή με κάποιον που ψάχνει να βρει τρόπο να βρίσει για 25η φορά την άδικη κοινωνία στις ρίμες του τραπ κομματιού του.

Αυτό δεν νομίζω να με κατατάσσει σε κάποια ελίτ μουσικής αντικειμενικότητας, ούτε κρατάω τίποτα σκήπτρα “μεταλλικής” επανάστασης. Απλώς θεωρώ ότι πρέπει να εκτιμώ λίγο περισσότερο καλλιτέχνες που πασχίζουν για κάτι πιο πολύπλοκο - τέλειο.

2 Likes
#220

Μια διαφοροποιηση μπορει παντοτε να τεθει οσον αφορα την ποιοτητα και τον ογκο δουλειας που εχει βαλει καποιος ας πουμε για να πετυχει αυτο που θελει να πετυχει στην μουσικη του. Ομως με την ιδια λογικη που παρουσιαζεις, κι ενας Μπετοβεν ας πουμε μπορει να λεει οτι “δε θα βαλει στο ιδιο βαθρο εναν κλασικο καλλιτεχνη που εχει περασει 1000αδες ωρες να γραψει συμφωνιες που εχουν μεινει στην ιστορια της ανθρωποτητας, με εναν κλασικομεταλλα κιθαριστα που γραφει 5-10 ριφφακια τσαγκα τσαγκα την ωρα που χεζει για να γεμισει εναν δισκο”.

Συμφωνω οτι πρεπει να εκτιμουμε καλλιτεχνες που πασχιζουν περισσοτερο, και εν τελει ο Φοιβος ειναι ενας τυπος που “απλα” γραφει πιασαρικα χιτακια εδω και 30 χρονια ξερω γω πλεον. Τα οποια μπορει να θεωρουνται ευπεπτα και “κατωτερα” απο πολυ κοσμο φυσικα. Το θεμα ειναι πως υπαρχει η αγορα για ολο αυτο, κι εφοσον υπαρχει η αγορα, θα συνεχιζει να τα γραφει μεχρι να πεθανει.

Η νοοτροπια με την οποια διαφωνω εγω, ειναι οτι αφου ειναι μεταλλας ο Φοιβος στην ψυχη, “χαραμιζεται” ή “ξεπουληθηκε” επειδη παιζει κατωτερα ειδη μουσικης. Εν τελει σε ολα τα ειδη της μουσικης υπαρχει μεγαλειο και υπαρχει και ευτελης τροπος να γραψεις μουσικη. Τωρα οκ μου εβαλες κι εσυ ως παραδειγμα την τραπ που ειναι σε συντριπτικο ποσοστο απλα για πεταμα οσον αφορα την θεματολογια της :stuck_out_tongue:

2 Likes
#221

Τι σημαίνει ποιότητα στη μουσική, ας προσπαθήσουμε να το απαντήσουμε.

Σε μια ανάλυση, θα μπορούσε ειτε θα έχει να κάνει με τη στιχουργικη ποιότητα (όπου υπάρχει στίχος) είτε με τη μουσική ποιότητα (σύνθεση, ενορχήστρωση, εκτέλεση) είτε σε ότι βγάζει στον ακροατή της.

Όσον αφορά τη στιχουργικη ποιότητα, τα σύγχρονα λαϊκά (με τα οποία καταπιάνεται ο Φοίβος) αν δεν μου διαφεύγει κάτι συνήθως καταπιάνονται με θέμα της καψουρας και του έρωτα, στην τραπ η θεματολογία- επίσης αν δεν μου διαφεύγει κατι- είναι συνήθως γκανς ντραγκς καρς μπιτσιζ. Στα δικά μας μουσικα θέματα, υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία, από ιστορίες σπλατερ και τρόμου, άφθονη μυθολογία, ιστορικά γεγονότα, fantasy, εσωτερικές αναζητήσεις, κοινωνικές, αλλά και πιο χαλαρά θέματα όπως γκερλς εντ μπουζ. Τι είναι όμως αυτό που κάνει πιο ποιοτικό ένα στίχο? Μήπως καμιά φορά γινόμαστε ο λύκος της στέπας (μιας και με χαρά βλέπω πως σε αρκετούς εδώ αρέσει ο Έρμαν Έσσε) και δεν εκτιμάμε τα απλά και σταρατα πραγματα (σπάει η φωνή μου σίδερα πόσο σε θέλω σήμερα είπε ο καλλιτέχνης και εμένα ο συγκεκριμένος με πείθει πως είναι τίμιο αυτό που λέει- πέρα από τα $$ που λίγοι τελικά εμισησαν). Βάζουμε ένα ερωτηματικό εδώ.

Όσον αφορά τη μουσική ποιότητα, πως θα μπορούσαμε να την ορίσουμε? Με βάση την πολύπλοκοτητα? Σε κάθε περίπτωση δεν έχει κανένα νόημα να το παίζουμε Μαεβιους Παχατουριδηδες ειδικά από τη στιγμή που αν μαζευόμαστε εμείς εδώ του φόρουμ και βάζαμε τα απλά και basic ακορντα των Acdc θα τα χορεύαμε όλοι. Το ίδιο συμβαίνει και στα λαϊκά, η μουσική για να είναι ενδιαφέρουσα για εμένα είτε απευθύνεται στα ένστικτα μας είτε στην πιο υψηλή μας διανόηση, όταν συμβαίνει μόνο το ένα ή μόνο το άλλο κάτι χάνουμε. Η κατηγορία της λαϊκής μουσικής, θεωρώ αν και δεν την γνωρίζω τόσο καλά, έχει βγάλει και διαμάντια, ειδικά αν αναζητήσουμε παλιότερα, αλλά ακόμα και σήμερα είμαι βέβαιος πως υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες που αγαπάνε τη μουσική τους και είναι 100% δωσμενοι σε αυτήν. Για κάθε Βανδή δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι τύποι που ο τρόπος που προσεγγίζουν τη μουσική τους περισσότερο μοιάζει με τον δικό μας. Πάλι ερωτηματικο λοιπόν και εδώ.

Τελος, όσον αφορά το τι βγάζει σε κάποιον η μουσική, μια ανάλυση θα μπορούσε πάλι να είναι η διαφορά του ενστικτώδους, ας πούμε μουσική που χορεύεται ή φτιάχνεται για διασκέδαση με το πιο πνεύματικο. Και φυσικά ένα μεγάλο φάσμα ανάμεσα στα δυο. Στην πρώτη κατηγορία, η διαφορά που έχουμε με τα λαϊκά κατά βάση είναι στον τρόπο που επιλέγουμε να εκτονωθουμε και τη θεματολογία που συνδέουμε με αυτό. Χιουμοριστικά θα μπορούσαμε να πούμε πως ο σκυλας χορεύει το περήφανο-δαπιτικο ή οχι- ζεμπεκικο του και αναπολεί την πρώην του ενώ εμείς αρεσκομαστε σε good friendly violent fun φωνάζοντας γαμω την κενωνια όπως έλεγε ο Ζουγανέλης παλιότερα στις θεϊκές μιμησεις του μέταλλα που έκανε. Και οι δύο πάνε μετά σπίτι χαρούμενοι, κουρασμένοι και γεμάτοι οπότε σημειώστε Χ. Όσον αφορά την πιο πνευματική πλευρά της μουσικής, οκ σαφώς και θα ήταν υποκριτικο να εξισωσουμε τους in the woods και τους Primordial με τη… Βανδή αλλά και έχουμε και εμείς άφθονη μουσική που η πνευματική της ποιότητα είναι μηδέν και την ακούμε καθημερινα και περνάμε ωραία. Αλλά από την άλλη είναι εντελως υποκριτικο και αυτό που είχα ακούσει από ένα γνωστό μου κάποτε ότι “εγώ ακούω ποιοτική μουσική”. Αν δηλαδή αυτό είναι το κριτήριο, ή στραβος είναι ο γυαλός μετά. Σημασια έχει η μουσική να μιλάει στην καρδούλα σου. Οπότε και εδώ ερωτηματικό και further research should be conducted.

2 Likes