Δεν υπήρχε παρόμοιο θέμα. Μιλήστε ελεύθερα.
Ενα θεμα ταμπου στην Ελλαδα, με στιγμα.
Δεν εχω περασει ποτε αυτο που λενε clinical depression, το οποιο ειναι σοβαρη κατασταση Πιστευω πως υπαρχουν περιοδοι στην ζωη καθε ανθρωπου στις οποιες η πιεση απο το περιβαλλον, τα τυχαια γεγονοτα και το κλιμα μπορουν να αποτελεσουν παγιδα, και εχουν υπαρξει και για μενα, οπως και για σχεδον καθε ανθρωπο που γνωριζω.
Το 2007… δεν ηταν μια πολυ καλη χρονια, ας το πουμε ετσι. Αλλα απο τοτε και μετα αποφασισα να ειμαι ευτυχισμενος (οτι κι αν σημαινει αυτο για τον καθενα) και το καταφερα για τουλαχιστον μια δεκαετια λιγοτερο ή περισσοτερο. Εν μεσω επαγγελματικης προοδου αλλα και στασιμοτητας, εν μεσω πολυ κοινωνικων φασεων αλλα και μοναξιας, και οντας και ελευθερος και σε σχεσεις ολα αυτα τα χρονια.
Τωρα τον τελευταιο χρονο και με το κοβηντακι… Μαιος Ιουνιος ηταν αρκετα δυσκολοι, αλλα Ιουλιο εχω ηδη παρει τα πανω μου πλεον. Δεν εχω παει ποτε στην ζωη μου σε ψυχολογο, κυριως γιατι ισως μαλλον μεγαλωσε με την ιδεα του “στιγματος” στα core beliefs μου, κι ετσι οταν περναει η σκεψη απο το μυαλο μου με πιανει ενας εγωισμος και μια περηφανεια, το οποιο με ωθει στο να λυνω μονος μου τα θεματα, αλλα θεωρω οτι ισως 1-2 φορες στην ζωη μου να με ειχε βοηθησει να ξεπερασω καποια προβληματα πιο γρηγορα και ισως και πιο ανωδυνα. It is what it is (!)
Να πουν κι αλλοι.
Οι αγχώδεις διαταραχές είναι πονεμένη ιστορία. Σίγουρα θα με πιάσει το στομάχι μου απ το άγχος 4-5 φορές τον μήνα. Το εκνευριστικό είναι πως τις μισές φορές δεν ξέρω γιατί είμαι αγχωμένος. Το παράδοξο βέβαια είναι πως δεν με έχει πιάσει ούτε μια φορά απ το lockdown και μετά .
Κατάθλιψη βαριάς μορφής δεν έχω περάσει αλλά υποψιάζομαι πως σε περιόδους της ζωής μου είχα συμπτώματα ελαφράς κατάθλιψης {κακή διάθεση και ολίγον απομόνωση}. Αλλά ντάξει κάθε άνθρωπος περνάει τέτοιες φάσεις όπως σωστα είπε ο φίλος από πάνω.
Αυτό που κατάλαβα είναι πως βοηθάει απίστευτα το να ανοιχτείς κάπου. Είτε σε φίλο/οικογένεια είτε σε ψυχολόγο {στίγματα και πράσινα άλογα}. Κουβέντες με κολλητούς με βοήθησαν πολύ ενώ σε ψυχολόγο δεν πήγα ποτέ διότι δεν χρειάστηκε {Αν στραβώσει πολύ η κατάσταση προφανώς και θα πάω δεν καταλαβαίνω την ντροπή}
Φιλική συμβουλή λοιπόν να μιλάτε για ότι σας βασανίζει. Είναι απίστευτο πόση ανακούφιση προσφερει η κουβέντα με ένα φιλαράκι ή τον αδερφό σου κλπ κλπ
Πολυ σημαντικο το να μιλας, ειτε σε ανθρωπους που νιωθεις ανετα, ειτε σε ειδικους. Ευτυχως που οι περισσοτεροι απο εμας της “νεας” γενιας δεν το εχουμε τοσο ταμπου και αν νιωσουμε οτι κατι δεν παει καλα θα το ψαξουμε. Δεν το βαζουμε κατω απο το χαλακι. Τουλαχιστον ετσι αντιλαμβανομαι απο τους κυκλους μου.
Εγω παιδια πριν 5-6 χρονια περασα ενα πολυ ιδιαιτερο σκηνικο. Ειχε πολυ σοβαρα προβληματα υγειας ο πατερας μου και ενω δεν ενιωθα ποτε κανα τρομερο δεσιμο, ακομα και αγωνια πχ εκεινη την περιοδο, ενα βραδυ και ενω κοιμομουνα, ξυπναω και περναω μια φοβερη κριση πανικου. Δεν ειχα ξαναπαθει. Τρομοκρατηθηκα. Πηγα νοσοκομειο. Μου λενε δεν εχεις κατι. Τις επομενες μερες αρχισα να χω πονοκεφαλους, να μην περνανε με τιποτα, αυπνιες κτλ οποτε αρχισα να την ψυλλιαζομαι την φαση. Με τα πολλα και μεσα σε λιγες μερες ενιωθα φοβερη ανησυχια στο σπιτι μου και δεν μπορουσα να κοιμηθω με τιποτα. Και μιλαμε για ανθρωπο που πραγματικα την εβρισκε να καθεται ακομα και μερες σπιτι και να μην κανει τιποτα.
Τελικα πηγα σε ειδικο και μου εξηγησε το ο,τι επαθα αυτη την κριση πανικου ενω κοιμομουνα μεσα στο σπιτι, μου δημιουργησε αυτο το φοβερο υποσυνειδητο αισθημα ανασφαλειας για τον χωρο. Για κανα μηνα κοιμομουνα σε εναν φιλο. Ευτυχως ξεπεραστηκε γρηγορα και ενω δεν ξανα επαθα κατι αντιστοιχο, μου πηρε πολυ καιρο να ξανανιωσω πραγματικα χαλαρος μεσα στο συγκεκριμμενο σπιτι, και την πραγματικη διαφορα την καταλαβα οταν πριν κανα χρονο μετακομισα.
Ειναι καταπληκτικο βασικα το πως λειτουργει ο εγκεφαλος. Πως δημιουργει καταστασεις, εστω και λανθασμενες. Εστριβα την γωνια που βγαζε στο σπιτι μου και νομιζα οτι βλεπω την Μορντορ και το ματι
Είναι δύσκολες φάσεις αυτές. Και εγώ δεν έχω περάσει “κλινική” κατάθλιψη όπως γράφει ο φίλος πιο πάνω, αλλά έχω περάσει πολύ δύσκολα μετά το θάνατο κολλητού φίλου πριν πολλά χρόνια. Μιλάμε για μήνες σε κακή διάθεση με άσχημες σκέψεις κτλ και είχα και άλλα μικρότερα προβλήματα που μου φαινόντουσαν βουνό. Ευτυχώς ο χρόνος βοηθησε να το ξεπερασω. Και άλλες δύσκολες φάσεις ήταν κάποιες περίοδοι με πολύ άγχος στη δουλειά, με την τελευταία να είναι φέτος τον Απρίλιο Μάιο με τον κοβιντακο, πόνοι στο στομαχι, εμετοί σχεδόν καθημερινά για 2 βδομάδες κτλ. Δεν πήγα ποτέ σε ψυχολόγο γιατι ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να είναι επείγουσα και άμεση ανάγκη, αλλά είμαι σίγουρος πως θα βοηθούσε κάποια στιγμή να πάω
Ο ΠΟΥ υπολογίζει πως ένας στους 5 στο Δυτικό κόσμο έχει καποιο ψυχικό νόσημα και το ποσοστό αυτό αυξάνει (άλλες εκτιμήσεις λένε ένας στους τρεις). Εικάζεται πως συχνά οι αιτίες βρίσκονται στον ετεροπροσδιορισμό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας (πχ δεν είσαι καλός στα μαθηματικά αν δε γράφεις καλύτερα στα τεστ από τους άλλους γύρω σου ή δεν είσαι πετυχημένος αν βλέπεις γύρω σου καλύτερα αυτοκίνητα από το δικό σου) αλλά και στα …μη βιολογικά προϊόντα που σκοτώνουν μικροοργανισμούς απαραίτητους για την καλή λειτουργία του εγκεφάλου.
Καλή κι υγιεινή διατροφή όλοι μας πρέπει, και όπως δε διστάζουμε να πάμε σε οδοντίατρο αν πονάει το δόντι, ή σε οθφαλμίατρο αν δε βλέπουμε καλά, έτσι να μη διστάζουμε να πάμε στο γιατρό αν υποψιαζόμαστε ψυχικό νόσημα.
Και σωματική άσκηση, βοηθάει
Έχω περάσει κι εγώ τη φάση της κατάθλιψης πριν 5 χρόνια με τον θάνατο της μητέρας μου. Ευτυχώς είχα και έχω δίπλα μου την σύζυγο μου που με βοήθησε σε δύσκολες στιγμές. Ήταν μια περίοδος που είχα βουλιάξει πραγματικά.
Για να χαρακτηριστεί μια κατάσταση ως ψυχικό νόσημα, είναι αρκετά και σε υποκατηγορίες χωρισμένα, πρέπει να συνυπάρχουν τουλάχιστον 3 συμπτώματα, όπως αυτά έχουν οριστεί από την παγκόσμια ψυχιατρική κοινότητα. Θέμα ταμπού ακόμα για την Ελλάδα, με μία μεγάλη ιδιαιτερότητα: η απουσία πόνου και εμφανών σωματικών ενοχλήσεων, κάνει δύσκολη και καθυστερημένη την αναγνώρισή τους από την πλειοψηφία του κόσμου.
Σωστός ο @shadowking69 για τη σωματική άσκηση, όντως βοηθάει πολύ.
Επίσης προσωπικά με έχει βοηθήσει ο διαλογισμός (ψάξτε το headspace όποιος ενδιαφέρεται) σε περιόδους πολύ έντονου άγχους που με επηρέαζε και σωματικά (διαταραχές ύπνου, στομαχικά προβλήματα κλπ).
Προφανώς και δεν είναι ταμπού να πας σε ψυχολόγο. Ούτε και πάντα νιώθεις οικειότητα να μιλήσεις ανοικτά με κοντινούς σου ανθρώπους, γιατι έστω κ υποσυνείδητα υπάρχει η σκέψη οτι κάποιος σε κρίνει.
Επίσης σημαντικό εμπόδιο είναι το να θες να είσαι δυνατός και να μη δείχνεις αδυναμία στους γύρω σου, να μην ανοίγεσαι κλπ. Πολλές φορές οι άνθρωποι που φαίνονται πιο δυνατοί η λογικοί, είναι πολύ ευαίσθητοι και συναισθηματικοί, απλώς δεν εκτονώνουν/εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με τον ίδιο τρόπο.
Εγώ πάντως σε φάσεις παλεύω με τους δαίμονές μου ίσως και νωρίτερα από την εφηβική ηλικία, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι. Το θέμα είναι να μην τα παρατάς και να απευθυνθείς και σε έναν ειδικό όταν νιώθεις οτι δε μπορείς να βοηθήσεις πια τον εαυτό σου.
Πολυ μ αρεσε το κομικ. Θα το κλεψω για εσωτερικη λαικη καταναλωση στα σοσιαλ μιντια μου
Εγώ, προσωπικά,έχοντας περάσει κατάθλιψη, αλλά διανύοντας τα τελευταία δύο χρόνια -από το τελευταίο επεισόδιο- μια παρατεταμένη περίοδο στασιμότητας και θλίψης, δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως έχω κατάθλιψη ή απλώς, μετά από ένα σημείο και πέρα, συνήθισα να ζω με αυτό σε βαθμό να έχει συστηματοποιηθεί.
Ελπίζω να βγαίνει κάποιο νόημα. Όπως και νά’χει, θυμάμαι ότι όντας παιδί ακόμα και έχοντας στενή επαφή με γιατρούς, νοσοκομεία κτλ, τη θλίψη και την στενοχώρια μου τις πυροδοτούσε αιφνιδίως το άγχος και ο φόβος του επικείμενου θανάτου μου -τον οποίο περιμένω μια ζωή, με τη διαφορά ότι κάθε φορά η φοβία αλλάζει προσωπείο και η υποτιθέμενη αρρώστια μορφή. Πάντως, είναι γεγονός ότι έχω νοσήσει από σοβαρή και ανίατη ασθένεια και αυτό, για όσο ζω, θα πυροδοτεί και θα ενισχύει την ψυχική νόσο.
Φίλους κοντά μου δεν έχω, διατηρώ πιο στενή επαφή με δύο καλούς φίλους που μένουν μόνιμα στο εξωτερικό, αλλά, ανάλογα τις φάσεις που περνάμε, μπορεί να επικοινωνήσουμε μετά το πέρας ενός μηνός. Η σχέση με τους γονείς μου, ιδίως τον πατέρα μου, είναι αρκετά περίπλοκη. Αυτό με κάνει να ασφυκτιώ, γιατί είναι οι άνθρωποι που περνάω μαζί τους 24/7, και προς το παρόν λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα δεδομένα, κλεισούρα, αναπηρία, ανεργία, αδυναμία εύρεσης άλλης απασχόλησης (εκτός σπιτιού) λόγω έλλειψης προσβασιμότητας, δεν μπορώ να ‘‘αποδράσω’’.
Ενταξει τωρα αυτες οι στατιστικες κι αυτα τα νουμερα οσο περνανε τα χρονια γινονται ολο και πιο περιεργα. Κυριως γιατι πλεον υπαρχει μια σχεδον εμμονη να κατηγοριοποιηθει και να χαρακτηριστει με εναν καινουριο ορο η οποιαδηποτε ανθρωπινη συμπεριφορα, με αποτελεσμα να θεωρουνται “νοσηματα” και “ψυχικες διαταραχες” πολλες συμπεριφορες οι οποιες στο παρελθον ηταν φυσιολογικες. Και δεν εννοω φυσικα τιποτα ακραιο.
Ομως και το να χαρακτηριζει κανεις ως ψυχικη διαταραχη μια στιγμη στην οποια καποιος μπορει να εχει καποια νευρα ή το να δημιουργειται αισθημα ζηλειας ή ανασφαλειας σε καποιον επειδη ο διπλανος του εχει Mercedes, αυτο ειναι τουλαχιστον υπερβολικο κατα την γνωμη μου. Και οδηγει σε μια κοινωνια εντελως αποστειρωμενη, η οποια στην ακραια της μορφη θα καταντησει οπως στην ταινια με τον τιτλο Equilibrium.
Απο και και περα εννοειται πως ειναι παρα πολυ σημαντικο το να μπορει ο καθενας να βελτιωνεται ως ανθρωπος και να ξεπερναει οτιδηποτε τον κανει να αισθανεται το οποιοδηποτε αρνητικο συναισθημα, αλλα καπου πρεπει να το δουλευουμε και μονοι μας, δεν γινεται να αναζητουμε βοηθεια σε ψυχολογο επειδη καποιοι αλλοι τα πηγαν καλυτερα απο μας σε ενα τεστ μαθηματικων ξερω γω.
Αυτο με τα μη-βιολογικα δεν το πολυκαταλαβα. Αν και φοβαμαι για την απαντηση, τι ακριβως εννοεις?
ΥΓ. Καρδουλες σε ολους σε αυτο το τοπικ.
Δεν είναι ο τομέας μου, αλλά από διάφορους συλλόγους επιστημόνων που ανήκω έχω ακούσει ομιλίες από ψυχολόγους και ψυχίατρους. Αυτό που είχε πει μια ψυχολόγος και τώρα θα σου ‘αντιγράψω’ τις σημειώσεις που κράτησα εκείνη τη στιγμή στα γρήγορα: τα μη βιολογικά προϊόντα συχνά χρησιμοποιούν Glyphosate το οποίο σκοτώνει μαζί και οργανισμούς, η απουσία των οποίων οδηγεί σε πτώση της ντοπαμίνης, της σεροτίνης και των νευροδιαβιβαστών (?) του εγκεφάλου μας. Αυτή η πτώση μπορεί να οδηγήσει/συμβάλλει με τη σειρά της σε ψυχικά νοσήματα σε ενήλικες αλλά και σε παιδιά (π.χ. υπερκινητικότητα, έλλειψη προσοχής, κα). Δε μπορώ όμως ούτε να το υπερασπιστώ ούτε να το κρίνω, ενώ υπάρχει και η πιθανότητα να έγραψα κάτι λάθος στις σημειώσεις μου. Απλά μου είχε κάνει πολύ εντύπωση και το είχα κρατήσει. Κι αφού το έντερο μας είναι στενά συνδεδεμένο με τον εγκέφαλο μας (σχεδόν προέκταση), έκτοτε αγοράζω μόνο bio προϊόντα.
Τα νούμερα του ΠΟΥ για το 1/3 μου τα είχαν πει μια καθηγήτρια ψυχολογίας του πανεπιστήμιου της Ζυρίχης και μια καθηγήτρια παιδιατρικής στο ΕΚΠΑ, ως πρόβλεψη του ΠΟΥ για το 2020 που είχε γίνει πίσω στο 2000, όπου τότε την κορόιδευαν την πρόβλεψη την οποία τελικώς είδαν να ‘επαληθεύεται’. Στο internet βρήκα 20% να λέει ο ΠΟΥ οπότε αυτό έγραψα ως νούμερο αλλά δεν εξηγεί ο ΠΟΥ για ποιες κοινωνίες είναι το νούμερο (π.χ. οι πολύ φτωχές/κατεστραμένες κοινωνίες δεν έχουν μεγάλα φαινόμενα κατάθλιψης).
Λεπτομέρειες να σου πω την αλήθεια δε γνωρίζω για τα κριτήρια με τα οποία θεωρούν κάτι ψυχικό νόσημα. Αλλά είχα μείνει με την εντύπωση πως υπάρχουν concrete κριτήρια. Η ίδια καθηγήτρια ψυχολογίας μας είχε πει πως κάποια περίοδο η πιο risky κατηγορία στην Ελβετία ήταν αρκετά απρόσμενη: οι έμπειροι δάσκαλοι στα σχολεία. Παρά το job security και τις καλές συνθήκες εργασίας, ήταν η κατηγορία στην Ελβετία με τα μεγαλύτερα ποσοστά για να παρουσιάσουν κάποιο ψυχικό νόσημα. Η αιτία ήταν πως με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των Ελβετών στα 90s-00s, τους ζητούνταν να εφαρμόσουν νέες παιδαγωγικές μεθόδους, τις οποίες δε τις είχαν διδαχθεί κατά τις σπουδές τους. Αυτό τους προκαλούσε πολύ στρες γιατί ήθελαν να διδάξουν σωστά τα παιδιά, το οποίο στρες στη συνέχεια μπορούσε να εξελιχθεί σε κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πολύ προβληματικό ύπνο, κ.α. Οι άνθρωποι δεν είχαν κάνει τίποτα λάθος, αλλά το στρες της αλλαγής που συνάντησαν ήταν βαρύ ακόμη και για τόσο πεπειραμένους σπουδαγμένους ανθρώπους.
edit: Επίσης μας είχαν προτείνει το κανάλι της Emma McAdam στο youtube (εγώ ψάχνω πάντα μια ευκαιρία να τα αναφέρω στους διδακτορικούς φοιτητές μας που ξέρω πως βρίσκονται υπό μεγάλη πίεση - υπήρξα εξάλλου διδακτορικός με μεγάλη πίεση). Π.χ. Sleep, Anxiety and Insomnia: How to Sleep Better when You’re Anxious και Catastrophizing-How to stop making yourself depressed and anxious
Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Όπως και με τη διατροφή, παραδείγματος χάριν ο παχύσαρκος άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να νοσήσει από κατάθλιψη σε σχέση με κάποιον που έχει ελεγχόμενο βάρος και έχει εντάξει στο διατροφολόγιό του περισσότερες θρεπτικές ουσίες. Όλα είναι χημεία. Εκεί που η διατροφή συμβάλλει στην όξυνση του προβλήματος προάγοντας την παραγωγή της κορτιζόλης στο αίμα και τη μείωση της σεροτονίνης κλπ, η φαρμακολογία αναλαμβάνει, με τον πιο δραστικό τρόπο, να εξισορροπήσει τη χημεία αυτή προωθώντας έτσι την καλή λειτουργία του εγκεφάλου.
Αυτο που λεω ειναι πως τα κριτηρια αλλαζουν, και σε μια υπερβολικη ας πουμε εκφραση, μπορει κανεις να πει οτι “θα μας βγαλουν ολους τρελους” τελικα. Δηλαδη οκ, το ADD, το ADHD, και ενα σωρο αλλες “ασθενειες”, δεν ειναι στην πραγματικοτητα ασθενειες, πως θα μπορουσαν αλλωστε να ειναι οταν τις εχει ενα 30% του πληθυσμου. Σε ενα πιο απλο παραδειγμα (οχι Mental), εχουν βγαλει την ορολογια “lactose intolerant” , το οποιο σε συντριπτικο ποσοστο σημαινει ανθρωπους που αν καταναλωσουν γαλακτομικα θα εχουν και καποιες αρκετα συνηθισμενες διαδικασιες μετα
Για το παραδειγμα που εθεσες υπαρχουν concrete κριτηρια φυσικα, αλλα σε γενικες γραμμες υπαρχει μια ταση για υπερβολη στο οτιδηποτε πλεον.
Οσον αφορα τα “βιολογικα” προιοντα, δυστυχως δεν μπορω να ακολουθησω τον διαλογο. Δεν υπαρχουν βιολογικα προιοντα. Ή μαλλον πιο σωστα, ολα βιολογικα και οργανικα ειναι. Δεν εχει αποδειχθει σε καμια μελετη πουθενα στον κοσμο πως τα γενετικα μεταλλαγμενα εχουν την οποιαδηποτε αρνητικη επιπτωση, και κυριως, ο κοσμος δεν ξερει καν τι σημαινει γενετικα μεταλλαγμενα, και το θεωρει κατι διαβολικο. Οταν κυριολεκτικα σχεδον ολες οι τροφες που τρωμε ειναι γενετικα μεταλλαγμενες.
Καμια ψυχολογος δεν θα επρεπε να δινει συμβουλες σε τετοια επεκταση για τροφες. Αυτο ειναι δουλεια των διατροφολογων. Οι ψυχολογοι μαλλον θα επρεπε να περιοριζονται στις συμβουλες περι υγιεινης διατροφης και σε σωστες ωρες, κι οχι να μπαινουν σε χωραφια (κυριολεκτικα) με τα οποια ειναι πιθανοτατα παντελως ασχετοι.
με το που έσκασε η κρίση εφαγα τρελή καρπαζιά, αναγκαστηκα να κλεισω την επιχείρηση στην οποια δουλευαμε οικογένεια, τα χρέη είχαν φτάσει πολύ ψηλά, τράπεζες καλούσαν στα τηλ 10 φορές την ημέρα και γενικότερα μια φάση γμσέτα.
αυτο με επηρέασε πάααρα πολύ σε φάση να χάσω πολλους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και όχι επειδη δεν με στηριζαν,αλλά επειδη εγω ημουν πολύ κλειστός και δεν γούσταρα πολλα πολλα. για καμια 3 ετια μέσα στο σπίτι,έξοδοι μηδεν, διακοπές φυσικα ουτε καν, η σχεση που είχα τότε ενώ εκανε προσπάθεις να με σηκώσει απο τα πατώματα,εγω καταφερα να την διωξω και γενικότερα νευρα πολλά,στεναχώρια και κλεισιμο στον εαυτό μου. η ζωη μου ηταν μονο σειρες και μουσική. τπτ άλλο.
μέχρι που σκάνε καποια προβληματα υγείας
και ενω δεν είναι σοβαρά,υπάρχουν και με εκνευριζουν.και επειδη ειμαι κ αρρωστοφοβηκός,αρχιζω και τα ψαχνω.εχω πάει σε οτι γιατρο υπάρχει,εχω ψαξει ολες τις ειδικοτητες και κανεις τους δεν ξερει τι εχω. φαρμακα βεβαια ουτε καν.
μέχρι που με τσεκάρει φίλος νευρολογος και μου λεει…’‘μάγκα δεν έχεις τπτ, τα προκαλεις όλα μονος σου. βρες τροπο να διωξεις το άγχος απο την ζωη σου και να την φτιάξεις γιατι ενω δεν εχεις προβληματα υγειας, ΘΑ ΤΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙς!’’
Εκεί είναι που την ειδα αλλιώς.
σε λιγοτερο απο χρόνο άρχισα να στρωνω με δουλειες και οικονομια, επανήλθα στους κυκλους των φιλων μου,εκοψα το κάπνισμα( πολυ μεγαλη υποθεση παιδιά αλλα αυτο ειναι άλλη συζητηση), άρχισα μια ας πούμε λιγο πιο νορμαλ διατροφή σε σχέση με πριν, η σχέση που είχα τοτε υπάρχει ακόμα, τα ενδιαφέροντα αυξηθηκαν, άρχισαν να μου αρέσουν οι blind guardian, δεν επιτρέπω οσο ειναι στο χέρι μου κανεναν να μου χαλάει την διάθεση.οτιδηποτε τοξικο το διαγραφω αμέσως.και οποιονδηποτε.
γενικα ειμαι σε μια φαση που ολα αρχισαν να πηγαινουν καλα και οποιαδηποτε καταθλιπτική φάση ζουσα,τωρα τα σσκεφτομαι και μου δινουν ας πουμε δυναμη για να μην τα ξαναπεράσω.
αυτα. sorry για ορθογραφικά ειμαι απο τσιπουρα!
Για το Roundup ειπε ο @karvou. Γνωστο παρασιτοκτονο της Monsanto που κατηγορειται για διαφορες επιπτωσεις στην ανθρωπινη υγεια. Δεν ειπε για τα μεταλλαγμενα, αυτα ειναι αλλη υποθεση.
@spiritcrush μπραβο ρε μαγκα. Μπραβο και για το καπνισμα. Προσωπικα απορω πως γινεται καν να ξεκινησει καποιος αυτη τη συνηθεια.
Κυρίως αυτό!
Ωχ δεν μου αρέσουν οι Blind Guardian, να αρχίσω να ανησυχώ για κατάθλιψη;
Πολυ ομορφα ολα αυτα! Ευχομαι να διατηρησεις την φαση αυτη. Ειμαι σε παρομοια νοοτροπια αλλα χωρις να εχω αυτην την στιγμη στην ζωη μου τα πραγματα ουτε καν οπως τα θελω. Ομως ενα ενα τα βηματα. Ομως δεν δινω ουτε ενα δευτερολεπτο σε οτιδηποτε τοξικο πλεον.
πάθαινα πολλα χρονια κρισεις πανικου επινα και διαφορα και ξυδια παλιοτερα και γενικα ειμαι ψιλοαγχώδης,εχω παει σε ψυχολογο παλιοτερα κανα 2 συνεδρίες μου προτεινε zanax και δεν ψήθηκα,εκοψα το καπνισμα εκανα γυμναστικουλα μπαλα 5χ5 και τωρα εχω coolαρει αρκετα,επισης απο μουσικης αποψης ενα αλμπουμ που θυμαμαι να με ‘βοηθησε’ οσο γραφικο και αν ακουγεται στη φαση που ειμουνα ηταν το Nola,εβαζα το βινυλιο στο σπιτι μου επαιρνα αγκαλια σκυλο και γατι και αραζαμε καναπε υπο της ηχους του βινυλίου