Κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές κλπ

Κληρονομικό άγχος από μάνα πλευρά και γενικά μελαγχολικός από την παιδική ηλικία. Ήμουν γενικα το ήσυχο και καλόβολο παιδί. Δυστυχώς οι γονει΄ς μεγαλωμένοι σε πολ’ύ δύσκολες καταστάσεις και προβληματικές οικογένειες δεν καταλάβαινα ότι κάτι τρέχει. Ασε που στα 90s δεν έδιναν και πολύ σημασία στα ψυχολογικά των παιδιών το bullying και πάει λέγοντας. Οπότε και εγώ δεν μιλούσα μην με πουν «προβληματικό».

Το άγχος εκτοξεύεται στις πανελλήνιες ενώ μια ήπια μορφή κατάθλιψης κάνει την εμφάνισή της στην σχολή που συνυπάρχει με τα πρώτα χρόνια λιτότητας και την συνειδητοποίση για το τι σκατίλα επικρατεί εκεί έξω. Το άγχος αλλά και η κατάθλιψη με χτυπούν άσχημα τα χρόνια του μεταπτυχιακού στο εξωτερικό. Παθαίνω τις πρωτες κρίσεις πανικού. Πολύ δυνατές μάλιστα , ένιωθα ότι όντως θα πεθάνω και τις πάθαινα κυριολεκτικά παντού. Ο φόρτος εργασίας αλλά και η τελειομανία με ξεθέωσαν. Ξεκίνησα θεραπεία εκεί και έμαθα να ελέγχω τις κρίσεις όχι όμως την κατάθλιψη η οποία συνέχιζε να καλπάζει υπογείως και μου τα έσκασε πολύ άσχημα εν μέσω καραντίνας. 2 μέρες πριν την καραντίνα παραιτούμε από τη παλιά δουλειά καθώς πλέον τρείς εταιρείες εισερχόμενου τουρισμού με θέλουν για tour leader δουλειά ονείρων και σχετική με σπουδές). Αλλά η ιστορία είναι γνωστή. όλα ακυρώνται και μένω χωρίς δουλειά και πλάνα.

Καταθλιωη πλεον επικίνδυνη και οι πολλοί κοντινοί μου (κοπέλα , κολλητός) το καταλαβαίνουν και μου το λένε οι ίδιοι. Οι γονείς τίποτα ακόμα… Μετα απο αλλεπάλληλες κρίσεις και ψυχολογία τρίτο υπόγειο αποφάσισα να π΄λαρω την κατάσταση στα χέρια μου. Βρήκα πάλι δουλειά στις πωλήσεις (που το εχω αλλά δεν τρελαίνομαι) και μετακόμισα να βρω την υγεία μου. Ήδη είμαι πολύ καλύτερα και απλά ελπίζω να καταφέρω αυτά που θέλω εργασιακα έστω και καθυστερημένα. Υγεία πάνω από όλα

22 Likes

Tωρα θα ξεκινησω να διαβαζω το τοπικ γτ ειναι ωραιο το θεμα, αλλα να προτρεξω και να πω και εγω το μακρυ μου :

Εγω μισουσα τις σπουδες μου και επακολουθως την γενικοτερη επαγγελματικη ζωη μου απο την στιγμη που ξεκινησα δουλεια -την οποια σιχαινομαι 110% στα 8,5 χρονια που δουλευω τωρα, εχοντας αλλαξει και 3 διαφορετικα ποστα/aspects του ιδιου αντικειμενου-.
Ενω ο περιγυρος μου + τα οποια χομπυ ή δραστηριοτητες ειχα γαμουσαν -δεν ειχα κανενα παραπονο σχεδον απο τιποτα-, εδω και αρκετα χρονια τα εχω ολα βαλει στην ακρη και εχω απομονωθει διοτι η δουλεια νιωθω οτι μου τσακιζει την ζωη μου και δεν μου αφηνει περιθωριο (χρονικο αλλα και πνευματικο) να χαρω τιποτα αλλο.
Να μην τα πολυαναλυω, κατα τη διαρκεια των σπουδων εκανα comics -σε γνωστα περιοδικα κ εφημεριδες ενα φεγγαρι-, εγραφα σε διαφορα περιοδικα/σαιτ για σινεμα ενιοτε, ειχα ξεκινησει ζεστα το να επενδυω χρονο διαθεση και budget σε δημιουργια claymation ταινιων, οι παρεες μου ειναι κ γαμω τα παιδια ολοι, ειχα τα μεταλ μου τα ροκ μου τα λαιβ μου και πολλα αλλα ακομα, on the whole ημουν πολυ ευχαριστημενος απο αυτο το κομματι της ζωης μου. Υπηρξα πολυ εντονα μελαγχολικος και αρκετα απομακρος, αλλα οσο το σκεφτομαι οσο περνανε τα χρονια μαλλον δεν ηταν τοσο μεγαλο προβλημα οσο πιστευα τοτε -ισα ισα μου εδωσε χωρο κ χρονο να βρω καλυτερα τον εαυτο μου εκεινες τις εποχες-…
(το γιατι δεν εκανα αλλες σπουδες, δεν τα παρατησα κτλ κτλ δεν εχει νοημα πλεον να το σκαλισω, πανε 20 χρονια σχεδον)

Οταν ξεκινησα δουλεια, ολα αυτα σε διαστημα μηνων εξαφανιστηκαν σχεδον δια μαγειας και αντικατασταθηκαν απο κρισεις πανικου, τρομακτικο αγχος, πονοκεφαλους, καταθλιψη -καταθλιψαρα βασικα-, κατι ψυχοσωματικα απο πονους στο στομαχι μεχρι ιλιγγους και το χειροτερο, να ανοιγει η μυτη μου σαν βρυση καθε λιγο κ λιγακι… τεσπα αυτο που με βοηθησε κατα κυριο λογο, ηταν μια φαση που αποφασισα να στρωθω ξανα σε σοβαρη ασκηση και διατροφη, μπας και επανελθω στα ισια μου κ να μην παθω τιποτα -ειμαι 1.86 και ειχα φτασει μια φαση 69 κιλα, με junk food στα υψη + καπνισμα/που δεν ειχα βαλει τσιγαρο στο στομα μου μεχρι τα 26 μου χρονια-.

Ξεκινησα γυμναστηριο λοιπον, πηγα διατροφολο και αρχισα να αφιερωνω χρονο στο να ετοιμαζω φαγητο πλανο παραλληλο με την γυμναστικη (να μετραω ποσοτητες, λιπομετρησεις κτλ, το πηρα πολυ ζεστα anyway -οχι σε σημειο ομως παρανοιας :p, ισα ισα να το κανω τουλαχιστον οσο πιο σωστα μου επετρεπε η καθημερινοτητα μου), σταματησα να καπνιζω (αν και δεν καπνιζα και τοσο φανατικα αλλα anyway) ενω επαναδραστηριοποιηθηκα στο ποδοσφαιρο -μεχρι τα 19-20 ειχα παιξει μπαλα μεχρι και Α’ τοπικο για λιγο + ενιοτε οπου εβρισκα ευκαιρια δηλαδη σχολη κτλ, εκανα πρωταθλητισμο στον στιβο σε γυμνασιο και λυκειο, ενω λιγο πριν τελειωσω το λυκειο επαιζα παραλληλα και Ηρακλειο + μικτη Κρητης μπασκετ, γενικα ημουν παρα πολυ του αθλητισμου- και φτιαξαμε μια ομαδα για τουρνουα εδω 8χ8 που εχουμε μεχρι και σημερα, οχι κατι τρομερο αλλα για να εκτονονωμαστε.
Εφτασα αισιως τα 85-86 κιλα λοιπον, πηρα τα πανω μου και αρχισα να νιωθω πολυ καλυτερα, τα χοντρα σκηνικα με την μυτη και το στομαχι μου κοπηκαν και γενικα για μια 4ετια-5ετια τουλαχιστον γλυτωσα τα χειροτερα με την υγεια μου. Βοηθησε σχεδον ισοβαθμα οτι στην δευτερη δουλεια μου εγινα τοσο εμπειρος που για 2-3 χρονακια τα εκανα ολα στον αυτοματο χωρις την παραμικρη σκεψη. Δυστυχως ομως η δουλεια τρωει πολυ χρονο οπως και να το κανεις -στον χωρο μου anyway- και τα χομπυ/ενδιαφεροντα μου δεν τα εκανα reboot ποτε.

Τον τελευταιο χρονο εχω πεσει παλι λιγο σε ενα τελμα γτ αλλαξα δουλεια -η προηγουμενη δυστυχως εκλεισε το τμημα μου και το μετεφερε εξωτερικο- και καθοτι πιο απαιτητικη με εχει λιγο γονατισει -εχει και ωραρια γαμησε τα-, εκοψα το γυμναστηριο και την διατροφη, εχασα τωρα κ στην φαση καραντινας κανενα 5αρι κιλα απο αγχος -δουλεια απο σπιτι ΑΚΑ 12ωρο-14ωρο τον μισο μηνα για πλακα- και εχω παλι αρχισει να μπαινω σε ενα mood καταθλιψης και καμιας διαθεσης να βελτιωθω.
Μου βγηκε και επιπλεον μια αγανακτηση με την Αθηνα γενικοτερα και την ποιοτητα ζωης εδω + προστεθηκε ενα επιπλεον σοβαρο αγχος, αυτο του να βρω τροπο να γυρισω Κρητη μονιμα -σε ενα μερος δηλαδη που ειναι το 95% των φιλων μου + oι ρυθμοι/συνθηκες ειναι ιδανικοι εαν εχεις μια δουλεια ωστε να εισαι παντα χαλαρος, αλλα δουλειες δεν παιζουν ευκολα, ειδικα για καποιον που λειπει 20 χρονια κοντα- .
Παραλληλα τελος ενιωσα πρωτη φορα και μια απογοητευση του οτι δεν εχω εξελιχθει ιδιαιτερα επαγγελματικα ουτε κ μισθολογικα -οσο θα περιμενα anyway μετα απο 8,5 χρονια δουλειας και σχετικα καλης προυπηρεσιας/σπουδων- (αν και καπου ξερω οτι ειναι λογικο μιας και δεν δειχνω την παραμικρη διαθεση να κανω το κατι παραπανω γιατι η δουλεια μου οπως προειπα δεν μου προσφερει καμια απολυτως ευχαριστηση, την κανω μηχανικα μονο για βιοπορισμο -παρολο που γενικα στις 3 δουλειες που εχω αλλαξει με εχουν παντα σε καλη εκτιμηση γτ ειμαι τυπικος και σοβαρος και ασχολουμαι 100% με οτι μου εχει ανατεθει- + του οτι οκ, δεν διεκδικω ποτε και τιποτα μιας και εχω μαθει να δουλευω χωρις τετοια κινητρα μεχρι τωρα).

Ολα αυτα με εχουν φερει ξανα Αυγουστο του 2020 να ειμαι λιγο ρακος απο το αγχος για τουλαχιστον τις μισες μερες του μηνα που η δουλεια ειναι στα κοκκινα και να βιωνω μια εντονη καταθλιψη που ξανα με αποτρεπει απο το να κανω σχεδον τιποτα απο μονος μου αλλα μονο με εντονη παροτρυνση τριτων. Εννοω αυτο το συναισθημα που πχ πρεπει να διπλωσω μια μπλουζα και μου φαινεται απιστευτα δυσκολο και δυσαρεστο σαν κινηση, που μπορει να φτασει η Παρασκευη και να περασω σκ αποκλειστικα στον καναπε μην κανοντας απολυτως μα απολυτως τιποτα σκεπτομενος μονο πως η Δευτερα ειναι σε δυο μερες παλι κοκ, ποσο μαλλον το να παω ενα σινεμα, μια εκδρομη, ενα ταξιδι.
Δεν βοηθησε η καραντινα που με πετυχε πανω στην αλλαγη και οτι training εκανα ηταν απο το σπιτι + δεν εκανα ικανοποιητικο blend in με τους νεους συναδελφους, οποτε ζοριστηκα μια παραπανω.

Σε ψυχολογο δεν πηγα, γιατι στο προσωπικο κομματι ειμαι πρωτη φορα καλα…ever :stuck_out_tongue: οποτε η κυρια μου ειναι πολυ σπαθι και εχει βρει 100% τα κουμπια μου ωστε να με ξεσηκωνει και να με ανεβαζει οταν πεφτω τις περισσοτερες φορες. Περασαμε πολλα βεβαια, θανατους γονιων, πολυ εντονες επαγγελματικες απογητευσεις, καποια θεματα υγειας και διαφορα αλλα δυσαρεστα τα τελευταια 5 χρονια + ομως πετυχαμε και μια απολυτως υγιη διαπροσωπικη σχεση, οποτε εχουμε δεθει σε ενα τετοιο σημειο που νομιζω ειναι κ ο κυριος λογος που δεν εψαξα λυση σε ψυχολογο. Βεβαια δεν αρκει μονο αυτο αλλιως δεν θα ημουν και ετσι, αλλα ειναι σιγουρα κατι που βοηθαει αρκετα και πιστευω deep inside πως σε λιγο καιρο, και μεσω αυτης της σχεσης, θα βρω και το πατημα να κανω ενα επομενο βημα για να φτιαξω καποια απο τα προβληματα μου.

Anyway, καταθλιψη και πολυ πολυ πολυ εντονο αγχος, οι ‘‘συμμαχοι’’ μου εδω και αρκετα χρονια. Η διατροφη σε συνδιασμο με την ασκηση, βοηθησαν τρομακτικα, καθως και μια ισσοροπημενη σχεση + καποιοι καλοι φιλοι (που για εμενα δυστυχως ειναι ολοι σχεδον σε αλλο νομο, αλλη χωρα θα ελεγε κανεις :stuck_out_tongue: αλλα ας ειναι καλα το skype και κατι πακετα της vodaphone), αλλα θα προσθετα για οποιον μπορει/εχει ακομα χρονο/ψαχνετε, το οτι αν κανεις κατι που το αγαπας ή εστω μπορεις να ζησεις με αυτο σαν καθημερινη ασχολια και δεν σε ριχνει αλλα σου προκαλει εστω και το παραμικρο ενδιαφερον, να το κυνηγησεις.
Θεωρω πολυ σημαντικο παραγοντα πλεον το να μπορεις να βρισκεις και καποιο νοημα σε αυτο που θα κανεις 10-12 ωρες την ημερα Χ 5 μερες τη βδομαδα Χ 365 μερες τον χρονο. Δυστυχως, οι δουλειες σημερα ουτε δεδομενες ειναι ουτε δεν προσφερουν απλοχερα αγχος και πιεση. Τουλαχιστον να βρισκουμε σε αυτες ενα ενδιαφερον ή να εντοπιζουμε ενα κομματι τους που μας προκαλει πνευματικα, ωστε να μην νιωθουμε οτι πεταμε 8 ωρες απο τη ζωη μας καθε μερα στα σκουπιδια. Αυτο νιωθω 8,5 χρονια τωρα εγω. Για αυτο το λογο δεν μπορω να χαρω τιποτα σχεδον πλεον απο αυτα που ουτε μια δεκαετια πριν εδιναν αυτο το λιγο νοημα που ηθελα στην ζωη μου. Ειναι ισως αδικο να ‘‘γκρινιαζει’’ κανεις για την δουλεια του οταν υπαρχει κοσμος που πεθαινει στην πιεση γιατι δεν εχει δουλεια και χρεη/οικογενεια. Δεν μπορω να βρω κατι ομως σε αυτο που να με κανει να νιωσω καλυτερα ή εστω μια ηρεμια. Υπαρχει και κοσμος που εχει μεν μια δουλεια και δεν εχει τιποτα αλλο μετα απο αυτη κοκ.

Γιατι δεν αλλαζεις δουλεια τωρα θα μου πεις, ε αυτο δεν ειναι ουτε τοσο απλο ουτε τοσο ευκολο, το ξερουμε ολοι. Και δεν εχω και την οικονομικη ανεση να κανω τετοιες αλλαγες ευκολα. Αλλα το εχω ηδη στο μυαλο μου και τα επομενα 1-2 χρονια θα προσπαθησω να κανω καποιες θεαματικες αλλαγες. Εξαρταμαι ομως πλεον και απο την κυρια μου γτ εχει κ αυτη τα δικα της εργασιακα, οποτε το δουλευουμε/κανουμε καποια πλανα σε βαθος διετιας, μηπως τα καταφερουμε να κανουμε κατι καλυτερο και για τους 2 μας.

Αυτα, οποιος εντοπιζει σοβαρα προβληματα στη δουλεια του τα οποια εχουν ως επακολουθο να νοσησει πνευματικα αλλα και σωματικα στο μελλον, ας επεξεργαστει λιγο την φυση τους και να κανει πλανα για αλλαγες και βελτιωσεις και να μην φοβηθει να παρει ρισκα. Μπορει να μιλαω εκ του ασφαλους, μπορει και οχι -οχι, δεν μιλαω εκ του ασφαλους γιατι δεν ειναι δεδομενη η δουλεια μου ουτε ηταν ποτε, δεν ειμαι απο Αθηνα, δεν ειχα ποτε καποιον θειο/,πατερα/νονο/whatever εδω να με βοηθησει καπου-, αλλα πιστευω οτι μονο με ριζικες αλλαγες και ρισκο μπορει καποιος να βγει απο ενα τετοιο εργασιακο τελμα.

(Να πω και ενα παραδειγμα, πως αλλαξα την πρωτη μου δουλεια… Καναμε ελεγχο σε εναν πελατη σε ρυθμους στα κοκκινα -πολυ μεγαλη εταιρεια εισηγμενη-, καθως δημοσιευαμε Οικονομικες Καταστασεις μεχρι Τριτη 1 Απριλιου 9.00 το πρωι…καθε μερα πηγαινα 9 το πρωι, σχολουσα 2-3 το βραδυ για ενα μηνα περιπου + ολα τα σκ πλην μιας Κυριακης…πηγα λοιπον Παρασκευη 28 Μαρτιου, εφυγα Δευτερα 31 Μαρτιου 9 το βραδυ μετα απο πολλες παρακλησεις και καυγαδες -κοιμηθηκα 3 βραδια 2-3 ωρες το καθε βραδυ σε μια καρεκλα γραφειου με το κουστουμι, μεσα σε ενα δωματιο με 15 ατομα να καπνιζουν και να δουλευουν μανιωδως-. Δεν ηταν η πρωτη φορα, ηταν σιγουρα για μενα η τελευταια ομως μιας και μετα απο 2 χρονια δεν ημουν το ιδιο ψαρωμενος.
Κατεβηκα στην Σταδιου και ξεκινησα για το σπιτι ποδαρατο, οπου στη μιση διαδρομη προς το Μεγαρο κοντα, θυμηθηκα οτι ειχα παει με το μηχανακι και ειχε μεινει στο κεντρο. Εκεινη τη στιγμη, που δεν θα την ξεχασω ποτε, θυμαμαι που αραξα στα γρασιδια διπλα στο Μεγαρο και ξαπλωσα κατω κανα μισαωρο μη κανοντας τιποτα και με απολυτη ψυχραιμια να λεω στον εαυτο μου, οτι αυριο δεν πας δουλεια γιατι εισαι χωμα, δεν ξαναφευγεις μετα τις 5.30 και δεν ξανασχολεισαι με απολυτως τιποτα πλην των τυπικων. Αν σε απολυσουν σε απελυσαν, στελνεις βιογραφικα ομως απο την επομενη Δευτερα κανονικα.
Καπως ετσι εγινε, δεν ξανασχοληθηκα με κανεναν και τιποτα περαν των απολυτων προβλεπομενων, υπηρξαν φωνες και υπηρξαν αντιδρασεις σε σκηνικα που εφευγα 5.30 και ελεγα ‘‘τα υπολοιπα αυριο’’, υπηρξε απαντηση σε μανατζερ οτι ‘‘μπορειτε καλιστα να ζητησετε να απολυθω και να παρω ομως την αποζημιωση μου’’ και τελικα βρηκα δουλεια τελη Μαιου και εφυγα μεσα Ιουνιου κυριος, κλεινοντας οτι υποχρεωση ειχα. Δεν ειχα καμια ασφαλεια ουτε δουλεια ετοιμη να με περιμενει ουτε κανεναν γνωστο τοτε να με πλασαρει πουθενα, αλλα μονο ρισκο εκεινη τη στιγμη για να απεγκλωβιστω απο αυτο το περιβαλλον με αγνωστο επομενο προορισμο)

Kαι να προσθεσει ασκηση και καλη διατροφη στην ζωη του. Πολλες φορες ενα τρεξιμο 9 το βραδυ Παρασκευης στο Νεο Ψυχικο με ενα καλο Podcast για την United :stuck_out_tongue: ή ενα καλο playlist στα αυτια για να ξεμπουχτισω απο την συσσωρευμενη μαλακια μιας βδομαδας + ενα καλο φαι μετα σπιτι χωρις σαπιλες και junk αηδιες, εκανε το σκ μου να ηταν το καλυτερο σκ της χρονιας, μεχρι το επομενο…Ειναι βαρετο ισως σε πολυ κοσμο το να σκεφτει οτι θα αφιερωσει 45 λεπτα τρεξιματος + 10 λεπτα να πας/10 να γυρισεις/10 για μπανιο κτλ ή 1 ωρα γυμναστηριου ή πιλατες ή κατι παρομοιο, ολομοναχος χωρις παρεα, αλλα αν γινει η αρχη και υπαρξει λιγη επιμονη στη συνεχεια, θα γινει τροπος ζωης που μονο καλο θα φερει στην καθημερινοτητα…

Υγ. Ημουν σε ελεκτικη εταιρια 2,5 χρονια, σε πολυεθνικη εμπορικη εταιρεια στο Λογιστηριο/Finance τμημα αλλα 5,5 και πλεον ξανα σε πολυεθνικη εταιρεια του τραπεζικου κλαδου, στο κομματι του Financial Analysis τωρα. Αυτα τα ωραια :slight_smile:

19 Likes

Είναι πολύ δύσκολο αυτό φιλαράκι να σε δυσαρεστεί τόσο πολύ η δουλειά και να είσαι και εκεί τόσο πολλές ώρες- το έχω περάσει κι εγώ και ευτυχώς βελτιώθηκε αρκετά όταν πριν μερικά χρόνια άλλαξα πόστο εντός της ίδιας εταιρείας. Είναι καλύτερα όταν σου αρέσουν κάποιες πλευρές της (να σου αρέσουν όλες νομίζω είναι πάρα πολύ σπάνιο έως και ουτοπικό) ακόμα και να σου προκαλεί άγχος κάποιες περιοδους. Απ ότι έχω καταλάβει όταν δεν αρέσει σε καποιον καθόλου η δουλειά του αυτό από μόνο του δημιουργει αγχος, που πολλαπλασιάζεται όταν υπάρχουν και deadlines ή άλλες αγχωτικές καταστασεις. Σου εύχομαι να βρεις κάτι πολύ καλύτερο και από το οποίο να αντλεις περισσότερη ικανοποιηση.

Είναι πολύ καλύτερα όταν έχεις εναν στόχο στη δουλειά σου που σου δίνει κίνητρο αληθινό δηλαδή θέλεις να φέρεις μια αλλαγή ή να δημιουργήσεις κάτι ωραίο, έστω και αν τρως σκατό μέχρι να τα καταφέρεις, πάρα εξαρχής να μην έχεις κίνητρο και επιθυμία.

Άσχετο, και εγώ οικονομολόγος είμαι σαν σπουδες, απ’ ότι κατάλαβα κι εσύ κάτι τέτοιο έχεις σπουδάσει. Πάντα ζηλευα τα επαγγέλματα που έχουν έντονο το στοιχείο της δημιουργίας, να ξεκινάς από το μηδέν και να δημιουργείς κάτι καινούριο, όπως ο πολιτικός μηχανικός ή ο ζαχαροπλάστης ή ο μουσικός κτλ κτλ. Η αλλαγή πόστου από κάτι γεμάτο χαρτουρα και κανονισμούς σε κάτι πιο “πραγματικό” (σχεδιασμός προϊόντων, διαπραγματεύσεις, έλεγχος αποθεμάτων και διάφορα τέτοια που πατανε περισσότερο στην πραγματικη ζωή και λιγότερο σε obscure λογιστικές καταστασεις) προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ, αλλά στον καθένα αρέσουν διαφορετικά πράγματα

4 Likes

Όπως είχε πει και ένας “σοφός” : Αν η δουλειά ήταν γλυκιά θα την λέγανε Ζαχαρούλα!

6 Likes

Διαβάζοντας το θρεντ και βλέποντας και τα δικά μου που δε θα γράψω γιατί ο @QuintomScenario θα μου πει για προτζέκτορες και νταλίκες, το συμπέρασμα είναι αυτό που έχει πει ο μοναδικός Edika. Ότι τελικά όλοι μας

edika

5 Likes

θα εδινα τα παντα να γυρναγα πισω στο χρονο και να εκανα κατι παρομοιο… ειναι ακριβως αυτο το πραγμα που λεω παντα σε παρεες, αν δεν φτιαξω κατι με τα χερια μου απτο, δεν μπορω να νιωσω ικανοποιηση. Για αυτο και ολα μου τα χομπυ/ασχολιες που προεκυψαν ανα τα χρονια ειχαν εντονο το στοιχειο αυτο… τωρα που διαβαζω νουμερα ολη μερα ή φτιαχνω τιποτα αναλυσεις ή ακομα και ισολογισμο καμια φορα παλιοτερα, δεν με γεμιζει με τιποτα.

7 Likes

Eγω μία ζωή είχα κατάθλιψη. Το θέμα είναι ότι μέσω της απομόνωσης που επιλέγει ο καταθλιπτικός μετά από ένα σημείο και πέρα αγγίζει την σχιζοφρένεια . Θεσπίζεις κανόνες συμπεριφοράς που να μην χαλάνε την μαυριλα σου . Σε μία άρνηση ότι πάσχεις και αρχίζεις και την καταβρισκεις που τα χεις κάνει σκατά και είσαι ολομόναχος. Χαμογελας με περηφάνια που καταφερες το επιδιωκόμενο.

5 Likes

Σιγά μην κάνω και διατριβή.

Ο @Lupin έχει αφήσει ένα πολύ προσωπικό μήνυμα εδώ μέσα, που νομίζω ότι εκφράζει μεγάλη μερίδα του κόσμου. Προσωπικά, κι εγώ έχω σπουδάσει κάτι που όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι δε μου αρέσει και απομακρύνομαι ολοένα και περισσότερο απ’ αυτό + η ανεργία, η έλλειψη κινήτρου και το γεγονός ότι δεν μπορώ να στηριχτώ σ’ έναν άνθρωπο να μου εξηγήσει τυχόν απορίες, να μου μάθει τη δουλειά προσφέροντάς μου μία δουλειά/εργασία, κι ας είναι αμισθί - δεν είναι θέμα επιβίωσης, αλλά αυτοπραγμάτωσης.

Συγγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα σε όλα τα παιδιά, σας είχα στην σκέψη μου να ξέρετε…
Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω τόσο τον λούπιν όσο και τους υπόλοιπους, αλλά και εμένα, με κάποιον τρόπο, αλλά, δυστυχώς, δεν ξέρω πως.

Σκοπός του τόπικ είναι να μας φέρει πιο κοντά με έναν αλλιώτικο τρόπο, πιο πνευματικό, μέσα από κοινά βιώματα, εμπειρίες και ενθυμήσεις.

Ως θεματοθέτρια, @Myname ή Κυριακή, αν προτιμάς, σε καλοσορίζω και χαίρομαι που μοιράστηκες κάποια από τα (συν)αισθήματά σου μαζί μας. Να νιώθεις άνετα εδώ μέσα. Η μοναξιά όσο περισσότερο σε μαστίζει τόσο περισσότερο την επιζητάς, το παράδοξο της κατάθλιψης!

6 Likes

Θα σου πω μία ιστορία που λέει και ο μπουκάι
Κάποτε ήμουν μέλος σε μία βραδυνή ραδιοφωνική εκπομπή . Ειμασταν το fun club μπαλάντες ,αγάπες . Εγώ σαν παιδί ήμουν πολύ μπάσο. Ο παραγωγός της εκπομπής με κάλεσε στον σταθμό,ειχα φτιάξει φρενίτιδα στα κορίτσια,ολες καψουρες μαζί μου . Μόλις πήγα στο ραδιοφωνικό σταθμό. Ο τυπος έπαθε σοκ . Αντί για έναν 20 χρόνο είδε ένα 12χρονο κορίτσι . Αφιερωνω με πολλή αγάπη…είχα το ψευδώνυμο κόκορας. Από την μέρα που με γνώρισε μου έκανε τόσα σπασίματα. Ο κόκορας θα πάει για ύπνο κορίτσια . Ο κόκορας έχει σίγουρα δύσκολα μαθήματα στο γυμνάσιο που πάει . Ο κόκορας είναι ανήλικο. Ο κόκορας ευχεται να ταν στην συνάντηση μαζί μας θα φροντισουμε να την κάνουμε νωρίς γιατί μόλις τέλειωσε το δημοτικό .

2 Likes

Από τις συζητήσεις που έχω κάνει και εγώ αλλά και από τις γραπτές εμπειρίες εδώ, καταλαβαίνω ότι ένα βασικό πρόβλημα είναι η δυσκολία (ακόμα και όταν υπάρχει η θέληση) αναζήτησης κάποιου ατόμου (όχι κάποιου ειδικού) για να μιλήσουμε για ένα πρόβλημα που μας απασχολεί. Πρέπει πάση θυσία να κοιτάξουμε γύρω μας, το παρελθόν μας, ακόμα και όταν βλέπουμε πως δεν υπάρχει κανείς, κάπου θα υπάρχει μια χαραμάδα επαφής. Γιατί επιμένω σε αυτό…

Όταν αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα είχα καποιο διάστημα που δεν το έλεγα - ενημέρωσα σε κανέναν, όταν αναγκαστικά λόγω των συγκυριών έπρεπε να αρχίσω να το λέω, όλοι επικεντρωθηκαν στην καθυστέρησή μου, όταν με συμβούλευσαν κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είχα πράξει καλύτερα και να αποφύγω τα χειρότερα. Το επόμενο διάστημα πήρα την πρωτοβουλία να μιλησω και σε άτομα που δεν είχα ιδιαίτερη σχέση ή που είχαμε αποξενωθεί (διότι ανιλήφθηκα πως πόσο ποιο κακό θα μου κανει μια συζήτηση με κάποιον σε σχέση με το να το σκέφτομαι συνέχεια και να μην μπορώ να κοιμηθώ;) και εκεί διαπίστωσα ανέλπιστα πως υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι άνθρωποι που επιθυμούν να σε στηρίξουν, να σε βοηθήσυν, να σε καθοδηγήσουν, να σε αποτρέψουν. Αν δεν υπήρχε και η πανδημία η επαφή θα ήταν ακόμα καλύτερη. Ακόμα και τώρα που το πρόβλημα υφίσταται (διότι εξαρτάται από συμπεριφορές άλλων προσώπων) δεν διστάζω να παίρνω τηλέφωνο, για παράδειγμα πήρα κάποιον που έφυγε στην Αθηνα εδώ και ένα χρόνο ή καποιον άλλον στη Σάμο που έχω να τον δω δύο χρόνια. Σε όλες τις περιπτώσεις το μόνο άσχημο ήταν η πρότερη δειλία μου ή η ντροπή μου μην ενοχλήσω ή με κακοχαρακτηρίσουν που τώρα τους σκέφτηκα (αρκετοί βρίσκονταν στην ίδια θεση με εμένα) και το μόνο θετικό ότι μετά απο κάθε συζήτηση αισθανόμουν πολύ καλύτερα και είχα ένα σωρό εφόδια συμβουλών στην περίπτωση που δυσκολεύομαι. Οπότε ψάξτε βαθειά και με επιμέλεια για τέτοια άτομα και συζητήσεις… τα οφέλη είναι πολυεπίπεδα.

14 Likes

Το θέμα είναι να μην έχεις ενοχικά συμπλέγματα. αυτά τα γεννάει κατά κύριο λόγο η οικογένεια η κοινωνία (ειτε γειτονιά, είτε κοινωνικός/εργασιακός κύκλος, είτε ευρύτερη).
Καλώς η κακώς είσαι φτωχός, πλούσιος (ελέω γέννησής) κι αυτό παίζει να σου δημιουργήσει κάποια κόμπλεξ. Μετά είναι η σεξουαλικότητα. Είσαι έτσι, είσαι αλλιώς ? έχεις μικρά βυζιά, μεγάλα? μικρό, μεγάλο πέος ? γουστάρεις αυτό που δεν είναι φυσιολογικό απο μια σύμβαση κοινωνική, σημερινή ? ΑΠΕΙΡΑ κόμπλεξ εδώ που σε συνδυασμό με τη θρησκεία, μια αχρείαστη δαμόκλειο σπάθη απο δυό χιλιάδες χρόνια πρίν *(που κρατούσε τους πληθυσμούς απο το να αλληλοσφάζονται περισσότερο (αλλά σε βάθος χρόνου - απλά γινόμενη θέσφατο/εξουσία έγινε ένας λόγος για να σφάζεται κόσμος -κ-οπαδίστικα ) που σε φορτώνει με άλλες τόσες ενοχές και απροσδιόριστο μεταφυσικό άγχος, για μια τάχα “κρίση”.
Ουσιαστικά η ζωή χρειάζεται μια προσαρμοστικότητα, μια ηρεμία και μια σχετική σκληρότητα, χωρίς όμως να λείπει το συναίσθημα.
Να νιώθεις, αλλά μην αφήνεις αυτό που νιώθεις να σε καταβάλλει. Να επεξεργάζεσαι και να λύνεις τα προβλήματα σου - όσο πιο σύντομα μπορείς. Να μην προσπαθείς να ξεφύγεις του ego bubble για να βοηθήσεις απαραίτητα άλλους, αν ΔΕΝ μπορείς, οχι απο ενοχή, αλλά επειδή μπορεί να μην μπορείς να τους βοηθήσεις, ή να πληγωθείς αν φερθούν αχάριστα.
Συμπεριφέρσου εγωιστικά - για να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Δεν σημαίνει οτι απαραίτητα θα συμπεριφερθείς μαλακισμένα στους άλλους, γιατί άπαξ και ικανοποιήσεις το εγώ, μπορεί να είσαι δοτικός. Αν δεν το ικανοποιήσεις όμως, σίγουρα θα είναι προβληματική η φάση.

Δυστυχώς οι άνθρωποι μπαίνουμε σε μεγάλο ποσοστό σε συμπεριφοριστικά “κουτάκια”, είτε το καταλαβαίνουμε, είτε όχι. Ευτυχώς πάλι η τέχνη και ο έρωτας και μπορεί να γίνουν το διαβατήριο για να βγούμε από τα έμψυχα κλουβιά μας, καθώς και αυτά των τεσσάρων τοίχων που μας κρατούν αφελώς “ασφαλείς”. Κάποιες φορές συνειδητά αλλά τις περισσότερες ασυνείδητα.

Breathe and live.

1 Like

Προσυπογραφω αυτο το ποστ και καθε του λεξη…

Ευτυχως παντοτε στην ζωη μου εξωτερικευα τις σκεψεις μου και τις ανησυχιες μου και τα συζητουσα με οικογενεια και με τους φιλους τους κολλητους, ενω συγκεκριμενα πραγματα βοηθαει να τα συζητας με κοσμο που δεν ξερεις πολυ καλα, γιατι λειπει το συναισθημα της κρισης ή της ντροπης σε καποιο βαθμο.

Δεν ειναι παντα ευκολο, και σιγουρα ολοι μας εχουμε ανησυχιες και σκεψεις που ειναι δυσκολο να εκφρασουμε πολλες φορες και τα κραταμε μεσα μας, αλλα γενικα ειναι πολυ πιο υγιες να τα συζηταμε και να τα βγαζουμε απο μεσα μας. Ακομα κι αν δεν μας δωσει βοηθεια καποιος αμεσα, μονο και μονο το να τα βγαζεις απο μεσα σου ειναι καθαρτικο.

Επισης, ποτε μα ποτε δεν ειναι ντροπη ή προβλημα το να παμε σε ψυχολογο. Πιθανοτατα να βοηθουσε καθε ανθρωπο κατι τετοιο βασικα.

6 Likes

Ναι, αυτό με το ψυχολόγο είναι το άλλο κομμάτι της εξωτερίκευσης το οποίο έχει να κάνει με την οικειότητα ή μη του προσώπου.

Προφανώς υπάρχουν δύο ειδών κατευθύνσεις σκέψεως (το συμπεραίνω αυτό γιατί τις έχω επιλέξει και τις δύο αναλόγως της σοβαρότητας του προβλήματος και της ηλικίας - ωριμότητας):

  1. αυτός που δεν επιθυμεί να επισκεφτεί ψυχολόγο/ψυχίατρο διότι είναι ένας άγνωστος και αισθάνεται αμήχανα

  2. αυτός που επιθυμεί να επισκεφτεί ψυχολόγο/ψυχίατρο διότι είναι ένας άγνωστος και αισθάνεται άνετα (υπάρχει η ασφάλεια του πεπερασμένου των επισκέψεων όταν λυθεί το πρόβλημα και η πεποίθηση πως δεν θα τον αντικρύσει ξανά)

Κάτι συνδυαστικά ιδανικό -αλλά εφικτό σε μικρή κλίμακα πιθανοτήτων στην πραγματικότητα- είναι ο ψυχολόγος/ψυχίατρος να είναι κάποιος φίλος μας, εκεί μάλλον εξυπηρετούνται πιο εύκολα και ταυτόχρονα και οι δύο κατευθύνσεις

ΟΜΩΣ, σε κάθε περίπτωση πρέπει να επικεντρωθούμε σε ένα βασικό στοιχείο: ο ψυχολόγος/ψυχίατρος δεν παύει να είναι ΓΙΑΤΡΟΣ και όσο και αν εγώ θέλω να βοηθήσω ένα γνωστό μου σε ένα πρόβλημα με όλες τις δυνάμεις μου, έχω ένα “όριο ίασης” με την ένοια πως δεν είμαι ΕΙΔΙΚΟΣ/ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ, δεν έχω σπουδάσει και δεν έχω ΓΝΩΣΗ όσον αφορά τη ψυχή, δεν έχω ΜΕΘΟΔΟ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ (εκτός αυτού έχω και ανθρώπινες αδυναμίες, δηλαδή αστάθμητους παράγοντες - μπορεί να εκνευριστώ, να λυπηθώ, να γίνω συναισθηματικός, να μην έχω υπομονή (κατά την διάρκεια της βοήθειας στον γνωστό μου) - πράγματα τα οποία δεν μπορώ να καλύψω με την ανεπάρκεια των γνώσεών μου, όπως έντεχνα και με συνέπεια μπορεί να πράξει ο γιατρός και πράγματα τα οποία μπορεί να προκαλέσουν οπισθοχωρήσεις και εμπόδια.

Ας σκεφτούμε πως ποτέ δεν θα αφήναμε ένα σπασμένο πόδι χωρίς επέμβαση και τη βοήθεια του γιατρού, επομένως ούτε θα ρισκάραμε να μην περπατήσουμε ξανά. Έτσι και στην περίπτωση κατά την οποία δεν είμαστε ψυχολογικά καλά για ένα μεγάλο και βαθύ χρονικό διάστημα (δηλαδή το “σπάσιμο” εξακολουθεί να υφίσταται) ποτέ δεν πρέπει να το αφήσουμε στα χέρια της αδιαφορίας ή μόνο των γνωστών μας και πρέπει να απευθυνθούμε σε αυτόν που ΓΝΩΡΙΖΕΙ να κάνει την “επέμβαση” και να μας οδηγήσει στο να “περπατήσουμε” ξανά.

5 Likes

Πιστεύω ότι έχω δείξει το κόλλημα με τους ορισμούς στο φόρουμ, είτε θα προσπαθώ να είμαι όσο πιο ακριβής γίνεται είτε θα τα γράφω όλα και δε θα δίνω σε σημασία, και τα δύο καταντανε εκνευριστικά :stuck_out_tongue:

Ο ψυχολόγος όμως, όσο και να βοηθήσει κάποιον, δεν είναι γιατρός και είναι σημαντική διαφορά μεταξύ τους.

3 Likes

Αν εχει διδακτορικο στην Ψυχολογια ειναι ντοκτορ και με τη βουλα

1 Like

2 Likes

Νομίζω η έννοια του γιατρού κολλάει περισσότερο επειδή σκεφτόμαστε με όρους ‘‘θεραπείας’’. Ναι, γιατρός ο ψυχολόγος δεν είναι, αλλά ‘‘θεραπευτής’’ είναι.

1 Like

εχοντας βιωσει το παραπανω, δεν ειναι παντα η σωστη προσεγγιση αυτη και σιγουρα εχει να κανει με αναλογα το θεμα.

Και περα απο αυτα που ανεφερες, να αναλογιστεις και τη μερια του φιλου, ο οποιος “επωμιζεται” το βαρος του προβληματος σου, και αναλογα τα επιπεδα εμπαθειας που εχει, αυτο μπορει να εχει τεραστιες ψυχολογικες επιπτωσεις πανω του (να νιωθει πχ υπευθυνος για την υγεια αυτουνου που εκανε το μεγαλο βημα να ανοιχτει κλπ.). Οπως ειπες, δεν ειναι επαγγελματιας, και οσο καλη θεληση μπορει να υπαρχει, δεν ειναι παντα αρκετη.

Ξαναλεω, αναλογα το θεμα, σε καμια περιπτωση δεν λεω ‘μη μιλας στους κοντινους σου ανθρωπους’ αλλα σιγουρα δεν ειναι υποκαταστατο της επαγγελματικης βοηθειας (οπως ειπες).

3 Likes

Κι αν έχει πτυχίο Ιατρικής, ποιο είναι το point σου?