Tωρα θα ξεκινησω να διαβαζω το τοπικ γτ ειναι ωραιο το θεμα, αλλα να προτρεξω και να πω και εγω το μακρυ μου :
Εγω μισουσα τις σπουδες μου και επακολουθως την γενικοτερη επαγγελματικη ζωη μου απο την στιγμη που ξεκινησα δουλεια -την οποια σιχαινομαι 110% στα 8,5 χρονια που δουλευω τωρα, εχοντας αλλαξει και 3 διαφορετικα ποστα/aspects του ιδιου αντικειμενου-.
Ενω ο περιγυρος μου + τα οποια χομπυ ή δραστηριοτητες ειχα γαμουσαν -δεν ειχα κανενα παραπονο σχεδον απο τιποτα-, εδω και αρκετα χρονια τα εχω ολα βαλει στην ακρη και εχω απομονωθει διοτι η δουλεια νιωθω οτι μου τσακιζει την ζωη μου και δεν μου αφηνει περιθωριο (χρονικο αλλα και πνευματικο) να χαρω τιποτα αλλο.
Να μην τα πολυαναλυω, κατα τη διαρκεια των σπουδων εκανα comics -σε γνωστα περιοδικα κ εφημεριδες ενα φεγγαρι-, εγραφα σε διαφορα περιοδικα/σαιτ για σινεμα ενιοτε, ειχα ξεκινησει ζεστα το να επενδυω χρονο διαθεση και budget σε δημιουργια claymation ταινιων, οι παρεες μου ειναι κ γαμω τα παιδια ολοι, ειχα τα μεταλ μου τα ροκ μου τα λαιβ μου και πολλα αλλα ακομα, on the whole ημουν πολυ ευχαριστημενος απο αυτο το κομματι της ζωης μου. Υπηρξα πολυ εντονα μελαγχολικος και αρκετα απομακρος, αλλα οσο το σκεφτομαι οσο περνανε τα χρονια μαλλον δεν ηταν τοσο μεγαλο προβλημα οσο πιστευα τοτε -ισα ισα μου εδωσε χωρο κ χρονο να βρω καλυτερα τον εαυτο μου εκεινες τις εποχες-…
(το γιατι δεν εκανα αλλες σπουδες, δεν τα παρατησα κτλ κτλ δεν εχει νοημα πλεον να το σκαλισω, πανε 20 χρονια σχεδον)
Οταν ξεκινησα δουλεια, ολα αυτα σε διαστημα μηνων εξαφανιστηκαν σχεδον δια μαγειας και αντικατασταθηκαν απο κρισεις πανικου, τρομακτικο αγχος, πονοκεφαλους, καταθλιψη -καταθλιψαρα βασικα-, κατι ψυχοσωματικα απο πονους στο στομαχι μεχρι ιλιγγους και το χειροτερο, να ανοιγει η μυτη μου σαν βρυση καθε λιγο κ λιγακι… τεσπα αυτο που με βοηθησε κατα κυριο λογο, ηταν μια φαση που αποφασισα να στρωθω ξανα σε σοβαρη ασκηση και διατροφη, μπας και επανελθω στα ισια μου κ να μην παθω τιποτα -ειμαι 1.86 και ειχα φτασει μια φαση 69 κιλα, με junk food στα υψη + καπνισμα/που δεν ειχα βαλει τσιγαρο στο στομα μου μεχρι τα 26 μου χρονια-.
Ξεκινησα γυμναστηριο λοιπον, πηγα διατροφολο και αρχισα να αφιερωνω χρονο στο να ετοιμαζω φαγητο πλανο παραλληλο με την γυμναστικη (να μετραω ποσοτητες, λιπομετρησεις κτλ, το πηρα πολυ ζεστα anyway -οχι σε σημειο ομως παρανοιας :p, ισα ισα να το κανω τουλαχιστον οσο πιο σωστα μου επετρεπε η καθημερινοτητα μου), σταματησα να καπνιζω (αν και δεν καπνιζα και τοσο φανατικα αλλα anyway) ενω επαναδραστηριοποιηθηκα στο ποδοσφαιρο -μεχρι τα 19-20 ειχα παιξει μπαλα μεχρι και Α’ τοπικο για λιγο + ενιοτε οπου εβρισκα ευκαιρια δηλαδη σχολη κτλ, εκανα πρωταθλητισμο στον στιβο σε γυμνασιο και λυκειο, ενω λιγο πριν τελειωσω το λυκειο επαιζα παραλληλα και Ηρακλειο + μικτη Κρητης μπασκετ, γενικα ημουν παρα πολυ του αθλητισμου- και φτιαξαμε μια ομαδα για τουρνουα εδω 8χ8 που εχουμε μεχρι και σημερα, οχι κατι τρομερο αλλα για να εκτονονωμαστε.
Εφτασα αισιως τα 85-86 κιλα λοιπον, πηρα τα πανω μου και αρχισα να νιωθω πολυ καλυτερα, τα χοντρα σκηνικα με την μυτη και το στομαχι μου κοπηκαν και γενικα για μια 4ετια-5ετια τουλαχιστον γλυτωσα τα χειροτερα με την υγεια μου. Βοηθησε σχεδον ισοβαθμα οτι στην δευτερη δουλεια μου εγινα τοσο εμπειρος που για 2-3 χρονακια τα εκανα ολα στον αυτοματο χωρις την παραμικρη σκεψη. Δυστυχως ομως η δουλεια τρωει πολυ χρονο οπως και να το κανεις -στον χωρο μου anyway- και τα χομπυ/ενδιαφεροντα μου δεν τα εκανα reboot ποτε.
Τον τελευταιο χρονο εχω πεσει παλι λιγο σε ενα τελμα γτ αλλαξα δουλεια -η προηγουμενη δυστυχως εκλεισε το τμημα μου και το μετεφερε εξωτερικο- και καθοτι πιο απαιτητικη με εχει λιγο γονατισει -εχει και ωραρια γαμησε τα-, εκοψα το γυμναστηριο και την διατροφη, εχασα τωρα κ στην φαση καραντινας κανενα 5αρι κιλα απο αγχος -δουλεια απο σπιτι ΑΚΑ 12ωρο-14ωρο τον μισο μηνα για πλακα- και εχω παλι αρχισει να μπαινω σε ενα mood καταθλιψης και καμιας διαθεσης να βελτιωθω.
Μου βγηκε και επιπλεον μια αγανακτηση με την Αθηνα γενικοτερα και την ποιοτητα ζωης εδω + προστεθηκε ενα επιπλεον σοβαρο αγχος, αυτο του να βρω τροπο να γυρισω Κρητη μονιμα -σε ενα μερος δηλαδη που ειναι το 95% των φιλων μου + oι ρυθμοι/συνθηκες ειναι ιδανικοι εαν εχεις μια δουλεια ωστε να εισαι παντα χαλαρος, αλλα δουλειες δεν παιζουν ευκολα, ειδικα για καποιον που λειπει 20 χρονια κοντα- .
Παραλληλα τελος ενιωσα πρωτη φορα και μια απογοητευση του οτι δεν εχω εξελιχθει ιδιαιτερα επαγγελματικα ουτε κ μισθολογικα -οσο θα περιμενα anyway μετα απο 8,5 χρονια δουλειας και σχετικα καλης προυπηρεσιας/σπουδων- (αν και καπου ξερω οτι ειναι λογικο μιας και δεν δειχνω την παραμικρη διαθεση να κανω το κατι παραπανω γιατι η δουλεια μου οπως προειπα δεν μου προσφερει καμια απολυτως ευχαριστηση, την κανω μηχανικα μονο για βιοπορισμο -παρολο που γενικα στις 3 δουλειες που εχω αλλαξει με εχουν παντα σε καλη εκτιμηση γτ ειμαι τυπικος και σοβαρος και ασχολουμαι 100% με οτι μου εχει ανατεθει- + του οτι οκ, δεν διεκδικω ποτε και τιποτα μιας και εχω μαθει να δουλευω χωρις τετοια κινητρα μεχρι τωρα).
Ολα αυτα με εχουν φερει ξανα Αυγουστο του 2020 να ειμαι λιγο ρακος απο το αγχος για τουλαχιστον τις μισες μερες του μηνα που η δουλεια ειναι στα κοκκινα και να βιωνω μια εντονη καταθλιψη που ξανα με αποτρεπει απο το να κανω σχεδον τιποτα απο μονος μου αλλα μονο με εντονη παροτρυνση τριτων. Εννοω αυτο το συναισθημα που πχ πρεπει να διπλωσω μια μπλουζα και μου φαινεται απιστευτα δυσκολο και δυσαρεστο σαν κινηση, που μπορει να φτασει η Παρασκευη και να περασω σκ αποκλειστικα στον καναπε μην κανοντας απολυτως μα απολυτως τιποτα σκεπτομενος μονο πως η Δευτερα ειναι σε δυο μερες παλι κοκ, ποσο μαλλον το να παω ενα σινεμα, μια εκδρομη, ενα ταξιδι.
Δεν βοηθησε η καραντινα που με πετυχε πανω στην αλλαγη και οτι training εκανα ηταν απο το σπιτι + δεν εκανα ικανοποιητικο blend in με τους νεους συναδελφους, οποτε ζοριστηκα μια παραπανω.
Σε ψυχολογο δεν πηγα, γιατι στο προσωπικο κομματι ειμαι πρωτη φορα καλα…ever 
οποτε η κυρια μου ειναι πολυ σπαθι και εχει βρει 100% τα κουμπια μου ωστε να με ξεσηκωνει και να με ανεβαζει οταν πεφτω τις περισσοτερες φορες. Περασαμε πολλα βεβαια, θανατους γονιων, πολυ εντονες επαγγελματικες απογητευσεις, καποια θεματα υγειας και διαφορα αλλα δυσαρεστα τα τελευταια 5 χρονια + ομως πετυχαμε και μια απολυτως υγιη διαπροσωπικη σχεση, οποτε εχουμε δεθει σε ενα τετοιο σημειο που νομιζω ειναι κ ο κυριος λογος που δεν εψαξα λυση σε ψυχολογο. Βεβαια δεν αρκει μονο αυτο αλλιως δεν θα ημουν και ετσι, αλλα ειναι σιγουρα κατι που βοηθαει αρκετα και πιστευω deep inside πως σε λιγο καιρο, και μεσω αυτης της σχεσης, θα βρω και το πατημα να κανω ενα επομενο βημα για να φτιαξω καποια απο τα προβληματα μου.
Anyway, καταθλιψη και πολυ πολυ πολυ εντονο αγχος, οι ‘‘συμμαχοι’’ μου εδω και αρκετα χρονια. Η διατροφη σε συνδιασμο με την ασκηση, βοηθησαν τρομακτικα, καθως και μια ισσοροπημενη σχεση + καποιοι καλοι φιλοι (που για εμενα δυστυχως ειναι ολοι σχεδον σε αλλο νομο, αλλη χωρα θα ελεγε κανεις αλλα ας ειναι καλα το skype και κατι πακετα της vodaphone), αλλα θα προσθετα για οποιον μπορει/εχει ακομα χρονο/ψαχνετε, το οτι αν κανεις κατι που το αγαπας ή εστω μπορεις να ζησεις με αυτο σαν καθημερινη ασχολια και δεν σε ριχνει αλλα σου προκαλει εστω και το παραμικρο ενδιαφερον, να το κυνηγησεις.
Θεωρω πολυ σημαντικο παραγοντα πλεον το να μπορεις να βρισκεις και καποιο νοημα σε αυτο που θα κανεις 10-12 ωρες την ημερα Χ 5 μερες τη βδομαδα Χ 365 μερες τον χρονο. Δυστυχως, οι δουλειες σημερα ουτε δεδομενες ειναι ουτε δεν προσφερουν απλοχερα αγχος και πιεση. Τουλαχιστον να βρισκουμε σε αυτες ενα ενδιαφερον ή να εντοπιζουμε ενα κομματι τους που μας προκαλει πνευματικα, ωστε να μην νιωθουμε οτι πεταμε 8 ωρες απο τη ζωη μας καθε μερα στα σκουπιδια. Αυτο νιωθω 8,5 χρονια τωρα εγω. Για αυτο το λογο δεν μπορω να χαρω τιποτα σχεδον πλεον απο αυτα που ουτε μια δεκαετια πριν εδιναν αυτο το λιγο νοημα που ηθελα στην ζωη μου. Ειναι ισως αδικο να ‘‘γκρινιαζει’’ κανεις για την δουλεια του οταν υπαρχει κοσμος που πεθαινει στην πιεση γιατι δεν εχει δουλεια και χρεη/οικογενεια. Δεν μπορω να βρω κατι ομως σε αυτο που να με κανει να νιωσω καλυτερα ή εστω μια ηρεμια. Υπαρχει και κοσμος που εχει μεν μια δουλεια και δεν εχει τιποτα αλλο μετα απο αυτη κοκ.
Γιατι δεν αλλαζεις δουλεια τωρα θα μου πεις, ε αυτο δεν ειναι ουτε τοσο απλο ουτε τοσο ευκολο, το ξερουμε ολοι. Και δεν εχω και την οικονομικη ανεση να κανω τετοιες αλλαγες ευκολα. Αλλα το εχω ηδη στο μυαλο μου και τα επομενα 1-2 χρονια θα προσπαθησω να κανω καποιες θεαματικες αλλαγες. Εξαρταμαι ομως πλεον και απο την κυρια μου γτ εχει κ αυτη τα δικα της εργασιακα, οποτε το δουλευουμε/κανουμε καποια πλανα σε βαθος διετιας, μηπως τα καταφερουμε να κανουμε κατι καλυτερο και για τους 2 μας.
Αυτα, οποιος εντοπιζει σοβαρα προβληματα στη δουλεια του τα οποια εχουν ως επακολουθο να νοσησει πνευματικα αλλα και σωματικα στο μελλον, ας επεξεργαστει λιγο την φυση τους και να κανει πλανα για αλλαγες και βελτιωσεις και να μην φοβηθει να παρει ρισκα. Μπορει να μιλαω εκ του ασφαλους, μπορει και οχι -οχι, δεν μιλαω εκ του ασφαλους γιατι δεν ειναι δεδομενη η δουλεια μου ουτε ηταν ποτε, δεν ειμαι απο Αθηνα, δεν ειχα ποτε καποιον θειο/,πατερα/νονο/whatever εδω να με βοηθησει καπου-, αλλα πιστευω οτι μονο με ριζικες αλλαγες και ρισκο μπορει καποιος να βγει απο ενα τετοιο εργασιακο τελμα.
(Να πω και ενα παραδειγμα, πως αλλαξα την πρωτη μου δουλεια… Καναμε ελεγχο σε εναν πελατη σε ρυθμους στα κοκκινα -πολυ μεγαλη εταιρεια εισηγμενη-, καθως δημοσιευαμε Οικονομικες Καταστασεις μεχρι Τριτη 1 Απριλιου 9.00 το πρωι…καθε μερα πηγαινα 9 το πρωι, σχολουσα 2-3 το βραδυ για ενα μηνα περιπου + ολα τα σκ πλην μιας Κυριακης…πηγα λοιπον Παρασκευη 28 Μαρτιου, εφυγα Δευτερα 31 Μαρτιου 9 το βραδυ μετα απο πολλες παρακλησεις και καυγαδες -κοιμηθηκα 3 βραδια 2-3 ωρες το καθε βραδυ σε μια καρεκλα γραφειου με το κουστουμι, μεσα σε ενα δωματιο με 15 ατομα να καπνιζουν και να δουλευουν μανιωδως-. Δεν ηταν η πρωτη φορα, ηταν σιγουρα για μενα η τελευταια ομως μιας και μετα απο 2 χρονια δεν ημουν το ιδιο ψαρωμενος.
Κατεβηκα στην Σταδιου και ξεκινησα για το σπιτι ποδαρατο, οπου στη μιση διαδρομη προς το Μεγαρο κοντα, θυμηθηκα οτι ειχα παει με το μηχανακι και ειχε μεινει στο κεντρο. Εκεινη τη στιγμη, που δεν θα την ξεχασω ποτε, θυμαμαι που αραξα στα γρασιδια διπλα στο Μεγαρο και ξαπλωσα κατω κανα μισαωρο μη κανοντας τιποτα και με απολυτη ψυχραιμια να λεω στον εαυτο μου, οτι αυριο δεν πας δουλεια γιατι εισαι χωμα, δεν ξαναφευγεις μετα τις 5.30 και δεν ξανασχολεισαι με απολυτως τιποτα πλην των τυπικων. Αν σε απολυσουν σε απελυσαν, στελνεις βιογραφικα ομως απο την επομενη Δευτερα κανονικα.
Καπως ετσι εγινε, δεν ξανασχοληθηκα με κανεναν και τιποτα περαν των απολυτων προβλεπομενων, υπηρξαν φωνες και υπηρξαν αντιδρασεις σε σκηνικα που εφευγα 5.30 και ελεγα ‘‘τα υπολοιπα αυριο’’, υπηρξε απαντηση σε μανατζερ οτι ‘‘μπορειτε καλιστα να ζητησετε να απολυθω και να παρω ομως την αποζημιωση μου’’ και τελικα βρηκα δουλεια τελη Μαιου και εφυγα μεσα Ιουνιου κυριος, κλεινοντας οτι υποχρεωση ειχα. Δεν ειχα καμια ασφαλεια ουτε δουλεια ετοιμη να με περιμενει ουτε κανεναν γνωστο τοτε να με πλασαρει πουθενα, αλλα μονο ρισκο εκεινη τη στιγμη για να απεγκλωβιστω απο αυτο το περιβαλλον με αγνωστο επομενο προορισμο)
Kαι να προσθεσει ασκηση και καλη διατροφη στην ζωη του. Πολλες φορες ενα τρεξιμο 9 το βραδυ Παρασκευης στο Νεο Ψυχικο με ενα καλο Podcast για την United ή ενα καλο playlist στα αυτια για να ξεμπουχτισω απο την συσσωρευμενη μαλακια μιας βδομαδας + ενα καλο φαι μετα σπιτι χωρις σαπιλες και junk αηδιες, εκανε το σκ μου να ηταν το καλυτερο σκ της χρονιας, μεχρι το επομενο…Ειναι βαρετο ισως σε πολυ κοσμο το να σκεφτει οτι θα αφιερωσει 45 λεπτα τρεξιματος + 10 λεπτα να πας/10 να γυρισεις/10 για μπανιο κτλ ή 1 ωρα γυμναστηριου ή πιλατες ή κατι παρομοιο, ολομοναχος χωρις παρεα, αλλα αν γινει η αρχη και υπαρξει λιγη επιμονη στη συνεχεια, θα γινει τροπος ζωης που μονο καλο θα φερει στην καθημερινοτητα…
Υγ. Ημουν σε ελεκτικη εταιρια 2,5 χρονια, σε πολυεθνικη εμπορικη εταιρεια στο Λογιστηριο/Finance τμημα αλλα 5,5 και πλεον ξανα σε πολυεθνικη εταιρεια του τραπεζικου κλαδου, στο κομματι του Financial Analysis τωρα. Αυτα τα ωραια 
