Πουθενα, σου εκανα πλακα για το ποστ σου που επισης δεν ειχε point 
1 Like
Α, έχει όμως. Ο ψυχίατρος είναι απαραίτητος όταν χρειαστεί να πάει κάποιος
2 Likes
Εγώ έχω χρόνιες παθήσεις βαρεσα μπιέλα από την φάση . Άρχισα να πιστεύω ότι είμαι κουβάς ασθενειών
Καλή μου φιλη μου ψυχολόγος μου έχει πει πως οι περισσότεροι ψυχολόγοι (και η ίδια) το αποφεύγουν αυτό γιατί είναι δύσκολο να διαχειριστείς την ταύτιση όταν αυτός που είναι ο ασθενής σου είναι και φίλος σου. Και πως ο ψυχολόγος είναι πιο αποτελεσματικος για τον ασθενή αλλά μπορεί και ο ίδιος να διαχειριστεί καλύτερα τα δικά του συναισθήματα όταν υπάρχει μια σχετική αποστασιοποιηση, κάτι που είναι πολύ δύσκολο όταν ο ασθενής είναι φίλος σου. Μιλάμε για μια δουλειά (αυτή του ψυχολόγου) που είναι αρκετά δύσκολη και στη διαχείριση των καταστάσεων κατά τη διάρκεια της εργασίας αλλά και για πολλά κατάλοιπα που πρέπει ο ψυχολόγος να καθαρίσει μέσα του όταν αυτή τελειώνει. Από την πλευρά του ασθενή συχνά δυσκολεύεται περισσότερο να πάει βαθύτερα όταν ο ψυχολόγος είναι κάποιος του κύκλου του και πολλές φορές μπορεί όταν φτάσει στα δύσκολα να ευτελίσει λίγο αυτό που συμβαίνει λόγω οικειότητας. Συχνά ελλοχεύει και ο κίνδυνος για συναισθηματικες επιπλοκές μεταξύ ασθενή και θεραπευτή ( ενδιαφέρον αρθρακι Sorry, Your Therapist Can’t Be Your Friend | Psychology Today )
Δεν αναφέρομαι στην περίπτωση να έχεις ένα φίλο/φίλη ψυχολόγο και να αναφερθείς σε συζήτηση σε κάτι που σε στεναχωρεί ή σου προκαλεί αλλά αρνητικά συναισθήματα, όπως συχνά θα κάνουμε όταν είμαστε με έναν καλό φίλο, αλλά στην περίπτωση ολοκληρωμένης θεραπείας.
Αν τυχαίνει να έχουμε καποιον ψυχολογο στο forum θα ήταν πολύ χρήσιμη η γνώμη του/της
3 Likes
Συμφωνώ 100% με όσα λες. Έχω όμως την εντύπωση ότι το ψυχολόγος/φίλος αναφέρεται στο να μιλήσεις σε κάποιον φίλο για τα ψυχολογικά σου, γι’ αυτό προσπαθεί επί μακρόν να ξεκαθαρίσει ότι φίλος =/= ψυχολόγος.
Αν όμως, το καταλαβαίνω λάθος, κι εννοούσε να απευθυνθούμε σε φίλο ψυχολόγο, για να αναλάβει και τους δύο ρόλους, τότε το post σου με καλύπτει 100%
2 Likes
Κι εγώ αυτό ακριβώς γνωρίζω, από ειδικούς φυσικά κι όχι από το ίντερνετ. Γενικός κανόνας είναι “σε γνωρίζω, δεν μπορώ να σε αναλάβω”.
1 Like
στην ψυχοθεραπεία όπως το έχω βιώσει εγώ,
μια από τις συνθήκες που την κάνουν αποδοτική είναι το ότι ό,τι μπει μέσα σε αυτό το δωμάτιο θα είναι πράγματα που τα έχεις φέρει εσύ. θα είναι δικές σου σκέψεις ή η ανάλυσή τους. αν προϋπάρχει σχέση με ψ αυτό χάνεται.
μια άλλη είναι ότι για να υπάρξει εμπιστοσύνη δεν πρέπει να υπάρχει ιδίων όφελος. όταν η σχέση σας δεν είναι απόλυτα σχέση θεραπευτή θεραπευόμενου αιρείται κι αυτή η συνθήκη.
μπράβο ρε @Silent_Winter για το τοπικ και για όσα παιδιά έχουν μιλήσει
10 Likes
Επειδή τυχαίνει κι εγώ να έχω πολυετή γνωριμία με ανθρώπους της συγκεκριμένης ειδικότητας, είναι όντως απαράβατος κανόνας ότι με τον θεραπευόμενο δεν πρέπει να έχει/είχε κοινωνικές σχέσεις ο θεραπευτής. Είναι μάλιστα επιβεβλημένο και ο χώρος που τον δέχεται να είναι εντελώς ουδέτερος από κάθε άποψη.
Πέραν των προφανών, ένας επιπλέον λόγος είναι ότι η σχέση θεραπευτή /θεραπευόμενου είναι μια από τις τρεις σχέσεις που δεν μπορούν, και δεν πρέπει, να είναι ισότιμες – με τις άλλες δύο να είναι η σχέση γονέα/τέκνου και διδάσκοντα/διδασκόμενου.
Το να έχεις φίλους που να μπορείς να τους εκμυστηρευτείς πράγματα και να ακούσεις μιαν άλλη γνώμη είναι πάντα χρήσιμο, είναι όμως και κάτι εντελώς διαφορετικό.
8 Likes
Ένα άλλο θέμα πάνω σε αυτό που γράφεται παραπάνω, στις ψυχικές διαταραχές (και σε όλα τα ζητήματα της υγείας) είναι το δέλεαρ και ο κίνδυνος της αυτοδιαγνωσης.
Το να νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά στο κεφάλι σου και να μην καταλαβαίνεις τι, είναι πάρα πολύ βάναυσο, και το να μπει μια ταμπέλα ένα όνομα σε αυτό είναι ίσως ανακουφιστικό. Το πρόβλημα όμως είναι ότι χωρίς εμπειρία, χωρίς ψυχραιμία όχι μόνο θα κάνεις overestimate τα “συμπτώματα” για να μπει επιτέλους αυτή η εξήγηση, αλλά γίνεται ύστερα και ετεροκαθορισμός ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ακόμα παραπέρα, είχα την τύχη να βρεθώ στα χέρια ανθρώπων που παρότι είχαν πολύ εμπειρία, δεν μου πετάξανε μια λέξη για διάγνωση. Αντίθετα μου είπε “στην ψυχολογία έχουμε όνομα για αυτό που περιγράφεις”.
Και μετά από μήνες κατάλαβα ότι όπως σε πάρα πολλά πράγματα στη ζωή έτσι και στην ψυχιατρική δεν υπάρχουν δίπολα on/off αλλά φάσμα που εκτείνεται πολύ πολύ μακριά. Σε κάποια σημεία του φάσματος και ανάλογα το άτομο μπορεί να κρίνει ο θεραπευτής ότι η φαρμακευτική αγωγή θα βοηθήσει, σε αλλά ότι μπορεί να μην χρειάζεται καν αναφορά η υποψία. Ξέρω σίγουρα όμως ότι αν μου πέταγε την λέξη τότε, αμέσως μετά θα το έψαχνα και θα επεδίωκα να ταυτιστώ με όλα τα ενδεχόμενα συμπτώματα, το οποίο σίγουρα δε θα μου έκανε καλό.
Τεσπά δεν θυμάμαι πού ήθελα να καταλήξω. Να μας φροντίζουμε παιδιά.
12 Likes
1 Like
To γεγονός ότι η υποψία περί νόσου δεν είναι δυνατόν να μας καθορίζει άρρωστους. Ή αμφιταλαντευση σε κάποιον που έχει γενικά χρόνιες αρκετές παθήσεις από ένα σημείο και πέρα είναι φυσικό .Ο γιατρός οφείλεται σε κάθε περίπτωση να αμφιταλαντεύεται σιωπηλός . Έχω ένα σωρό σύνδρομα που πλήττεται η υγεία μου ( ψυχολογικά το φέρνω έως την κανονικότητα μου ,δύσμορφα δύσχρηστα σε κάποιες περιπτώσεις άκρα). Το γεγονός ότι ο ψυχίατρος αναμένει συμπεριφορά που θίγει την αξιοπρέπεια μου . Και με τρομοκρατεί με πολλαπλές διαγνώσεις . Πιστεύει αλλά δεν είναι σίγουρη ότι η εχω σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή και ο νευρολόγος αφού μου είπε ότι τα χ χρόνια προβλήματα μου ορατά ορθοπεδικης φύσεως …είναι ψυχωσωματικα έπειτα με πήρε τηλέφωνο σπίτι μου και μου είπε ότι ε χω " σχιζοσυναισθηματικη διαταραχή".
Έχω μία δυσκαμψία των αγκώνων ενώ έχω σύνδρομο υπερευλυγισιας των αρθρώσεων. Μου έκανε ερωτήσεις για ψυχιατρική εκτίμηση και του είπα ότι θελω να εξετάσει τα χέρια μου μην είναι νευρολογικο .εχασκε και με κοίταξε .Τι να κάνω ας σε εξετασω λες και θα μου κάνε χάρη . . Με έβαλε να τεντωσω τα χέρια από μία μοίρα και πέρα μαγκώσαν τα τεντωσα κάνοντας θόρυβο οι αρθρώσεις μου αυτός τρόμαξε και του ρωτησα ηλεκτρομυογραφημα θα μου κανετε; Και μου είπε είναι ψυχωσωματικο .Θέλουν τον αγανακτισμένο ανάπηρο να φωνάξει παθαινω εξαρθρώσεις έχω τενοντίτιδες,δεν βλέπεις τα χέρια μου τα πόδια μου και τατιαυτα .
1 Like
Καλησπέρα. Ειμαι νέα στο forum . Μολις γραφτηκα. Απλά ήθελα να απαντησω σε εσενα διότι νιώθω πολλές φορές τα ίδια πράγματα. Και εγω κοινωνικά απομακρη. Με 2 φιλες. που είναι η μία μενει σε αλλη πολη και η αλλη που μενει στην ιδια πολη εχουμε lock down και δεν τη βλεπω αλλά γενικά δε μιλαμε και πολυ συχνά. περιπλοκη σχεση με πατερα? Εμενα θα μου πεις… αυτο… Ηθελα απλως να το εκφρασω σε εσενα που ισως εσυ καταλαβεις γιατι νιωθω πολλες φορες οτι οι γυρω μου δεεν με κατααβαινουν… πρωτη φορα γραφω… οποτε αν σε ενοχλησα που σου μιλησα ευθεως σου ζητω συγγνωμη… να εισαι καλα
15 Likes
Σε έχω στο μυαλό μου, αλλά δεν έχω κουράγιο να σκεφτώ και να γράψω, και κυρίως κουράζομαι.
Καλώς σε βρήκαμε. Ελπίζω να τα λέμε από δω και μπρος.
(Θα απαντήσω κάποια στιγμή όμως.)
7 Likes
Πάνε δύο χρόνια, ε; Δεν θυμάμαι την αφορμή που ξεκίνησα αυτό το θέμα, διότι την τελευταία δεκαετία, ίσως και παραπάνω, ούτως ή άλλως, δεν περνάω καλά. Όχι απλώς δεν περνάω καλά, βιώνω μία διαρκή κατάσταση στενοχώριας και θλίψης. Οκ, γνωστό, έχω μιλήσει γι’ αυτό πολλές φορές, αλλά δεν μπορώ ρε παιδιά, κάθε βράδυ που πέφτω στο κρεβάτι νιώθω ότι σβήνω. Κουράστηκα να σφίγγομαι να καταπιώ και να νιώθω τον λαιμό μου να στεγνώνει, να ανεβάζω παλμούς και να αισθάνομαι ότι είτε θα πεθάνω, είτε θα τρελαθώ. Αύριο θα αρχίσω νέα αγωγή, αλλά στο διάολο τα φάρμακα, τί να σου κάνουν όταν νιώθεις μόνος και αβοήθητος; Φίλους δεν έχω έδω που ζω και οι δικοί μου άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορώ να γιατρευτώ αν ξεκινήσω να σκέφτομαι διαφορετικά. Αλήθεια τώρα; Σκατά.
27 Likes
Σου εβαλα καρδουλα που σημαινει καρδουλα σε ολο το ποστ, κι οχι γιατι μου αρεσουν αυτα που γραφεις (ισα ισα που προφανως με στεναχωρουν, οπως μαλλον ολους μας εδω μεσα), αλλα καρδουλα ως στηριξη.
Θα σταθω ελαχιστα στο κομματι που εγραψες. Οταν καπου το 2006-2007 ημουν σε παρεμφερη φαση (αλλα οχι παρομοια), μου φαινοταν επισης “χαζομαρα” μια τετοιου τυπου συμβουλη, αλλα ξεκινησα να αισθανομαι καλυτερα μονο οταν πηρα αυτην την συμβουλη λιγο πιο σοβαρα. Η δικη μου ασημαντη προσωπικη εμπειρια και το οποιο φλερτ με καταθλιψη, με εχουν μαθει πως δεν υπαρχει πιο επικινδυνο βημα απο την παραιτηση ή την ιδεα πως “δεν γινεται να αλλαξει κατι”. Διχως να λεω σε καμια ανθρωπινη ψυχη σε αυτον τον κοσμο πως πρεπει να το βλεπουν με τον ιδιο τροπο.
Απο κει και περα, δε νιωθω ο καταλληλος να πω κατι παραπανω. Αν νιωθεις οτι εχεις τοσο σοβαρο ψυχικο προβλημα, φανταζομαι οτι η απαραιτητη λυση ειναι επαγγελματικη βοηθεια, την οποια σιγουρα εχεις σκεφτει (ή ηδη εχεις). Προς το παρον και σε αυτον τον χωρο, το μονο που εχω να πω ειναι οτι ειμαστε εδω ολοι μας (και μιλαω με 100% σιγουρια χωρις να ρωτησω κανεναν, γιατι το εχω δει εδω μεσα αυτο πολλακις) ΕΔΩ για σενα και οτι χρειαστεις. Οτιδηποτε κι αν ειναι αυτο. Μονο αγαπη κοινως εδω μεσα.
Τα λεει πολυ συχνα κι ο James Hetfield τωρα τελευταια. The intention is to communicate about the darkness we feel inside. You are not alone.
26 Likes
Σ’ ευχαριστώ κουίντομ! Όσο αστείο και αν ακουστεί σε κάποιους, μ’ έχετε ήδη στηρίξει πολύ και πολλοί εδώ μέσα, ηθελημένα και αθέλητα, και σας είμαι ευγνώμων!
Έχω ζητήσει βοήθεια και αναμένω να δω τι αποτέλεσμα θα έχει, εν τω μεταξύ, υπόσχομαι να μην παραιτηθώ.
34 Likes
Προσυπογραφω καθε byte του μνμ του Q. Ποτε δεν ειναι 100% ευκολο να εισαι “εκει” για οποιονδηποτε, ειδικα αν δεν ξερεις τον αλλον και δεν εισαι κοντα (στον φυσικο χωρο). Ουτε καν ελευθερος χρονος δεν υπαρχει για μερικους απο εμας.
Ωστοσο, ναι ειμαστε εδω για εσενα ή οποιονδηποτε αλλον, οποτε το χρειαστεις/τε. Θα βρουμε και τον χρονο.
Δεν εχει σημασια αν γνωριζομαστε face to face, σε μια online κοινοτητα ή καθολου, αν έχουμε ιδιες ιδεες, ιδιες μουσικες ή ο,τι αλλο. Ειμαστε ανθρωποι.
12 Likes
εύχομαι να σου πάνε όλα καλά και να βρεις την βοήθεια που ψάχνεις, εννοείται είμαστε εδώ, πάντα δίνουμε ένα χέρι βοήθειας σε οποιονδήποτε το χρειάζεται. Ποτέ μην το βάζεις κάτω, οι περισσότεροι έχουμε τα βάσανα μας, το θέμα είναι να τα αναγνωρίζεις και να προσπαθείς να τα αντιμετωπίσεις.
6 Likes
Ενδιαφέρον θέμα. Σίγουρα τα τελευταία ~14 χρόνια είναι δύσκολα για την πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας. Οι περισσότερες χώρες ζήσαν 1-2 χρόνια κρίσης και μετά επανήλθαν, κάποιες και δυνατότερες (πχ Πορτογαλια, Κύπρος…).Εμείς πάμε από κρίση σε κρίση.
Εκεί που τέλος 2019 φάνηκε ότι κάπως θα μπούμε σε έναν πιο βατό δρόμο ήρθε ο Κόβιντ και τώρα έχουμε τον πληθωρισμό λόγω πολέμου στην Ουκρανία και άλλων συγκυριών.
Θα είναι θετικό να ευθυγραμιστούμε με την παγκόσμια οικονομία, διότι την τελευταία δεκαετία, που σε όλο τον πλανήτη έβρεχε χρήμα εμείς κρατούσαμε ομπρέλα. Αυτή τη στιγμή έχουμε αντιστοιχα οικονομικά προβλήματα με τον υπόλοιπο αντεπτυγμένο κόσμο, ελπίζω ότι θα λάβουμε και τις αντίστοιχες “θεραπείες”/λύσεις εν καιρώ.
Προσωπικά, με έχει κουράσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Η ελπίδα είναι τεράστιο κίνητρο, είναι γιγαντιαία δύναμη (βλέπε Morpheus vs Lucifer στο Sandman ή όπως έλεγε και ο Αρχιτέκτοντας στο Μάτριξ, “Hope, simultaneously your greatest strength and greatest weakness”) αλλά μετά από τόσα χρόνια έχω κουραστεί να μην βλέπω πρόοδο γύρω μου, συλλογικά, θα έλεγα, ότι μάλλον οπισθοδρόμηση έχουμε παρά πρόοδο.
Όσο για την τρέχουσα συγκυρία μου. Πριν 2 μήνες τραυμάτισα την μέση μου κάνοντας βάρη χωρίς να έχω κάνει καλό ζέσταμα και τώρα κάνω φυσικοθεραπείες + φαρμακευτική αγωγή μπας και γλυτώσω την εγχείρηση.
Η έλλειψη άσκησης μου έχει κάνει τεράστια ψυχολογική ζημιά. Εν τέλει η τεστοτερόνη, ντοπαμίνη, ενδορφίνες και άλλες ουσίες που παράγονται όταν αθλούμαστε (και όταν κάνουμε κάτι ευχάριστο γενικότερα) είναι τεράστιας σημασίας.
Θα χρειαστεί πολυ σθένος για να μπορέσω να επανέλθω και με προβληματίζει η ακεφειά μου.
Έχοντας σαρανταρίσει βλέπω ότι πλέον δεν αρκεί η θέληση και ο ενθουσιασμός, χρειάζεται σύστημα, οργάνωση και πολλά άλλα.
Αυτές ήταν διάφορες Παρασκευιάτικες σκόρπιες σκέψεις.
12 Likes
εμένα αυτό με έχει βαρέσει άσχημα… γέλαγα όταν άκουγα “κρίση μέσης ηλικίας” και τώρα πραγματικά το λούζομαι
7 Likes