Πάρε καμπριολέ
μπανάλ
Άρα θα ταιριάζει με τα μουσικά σου γούστα 
Θέλετε να ακούσετε κάτι metal??
Τετάρτη δημοτικού πνίγηκα απο καλαμάρι ( τις κατεψυγμένες ροδέλες) και φοβήθηκα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να ξανακαταπιώ, έχασα την λειτουργία τελείως. Το εκρύβα όμως απο γονείς(κατεστραμένη οικογένεια ,δεν θα υπήρχε καμία κατανόηση), “έτρωγα” μόνος και πετούσα με διάφορα τεχνάσματα το φαί στα σκουπίδια και ζουσα με κοκα κόλα και ψίχα ψωμί (έλιωνε στο στόμα). Αυτό διήρκεσε 1 χρόνο και φυσικα έμεινα σκελετός (κανένας δε νοιάστηκε όπως το χα φανταστεί). Εν συντομία όπως ήρθε έτσι έφυγε ,ξαφνικά μια μερα κατάπια κάτι στερεό και άρχισε σταδιακά να φεύγει ο φόβος μέχρι που επανήλθα τελείως.
Πέμπτη δημοτικού έβλεπα ένα θρίλερ και έδειξε μια γκορ σκηνή όπου μου έκοψε την ανάσα, αυτό ήταν, απο εκείνη την στιγμή φοβόμουν μη σταματήσει η αναπνοή μου με αποτέλεσμα να την ελέγχω συνειδητά…εισπνοή- εκπνοή και όποτε ξεχνιόμουν και έμπαινε στον αυτόματο πάθαινα κρίση πανικού. Αυτό διήρκεσε 6-7 μήνες , ΟΧΙ ΝΙΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ, παρτε μια συνειδητη αναπνοή και φανταστείτε να το κανετε αυτό ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ ΧΑΧΑΧΑΧΑ. Ναι ήταν κόλαση
Έκτη δημοτικού, ρέπο. Φυσικά πολυ άγχος γιατί ήμουν αγχώδης τύπος αλλά συγκριτικά…χαλαρά.
Γυμνάσιο, δεν ξέρω απο που ήρθε , φαινομενικά κανένα αίτιο πυροδότησης , μου κόλλησε στο μυαλό πως είμαι άρρωστος πως κάτι έχω στα σωθικά (δεν ήξερα που ακριβώς) και πως θα πεθάνω. Αρχισα να έχω μόνιμο πόνο στην κοιλιά (ψυχοσωματικό ,το πιθανολογούσα ακόμα και τότε αλλά αυτο δεν αλλαζε κάτι )… ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ θα μου πείτε , τράβα στον γιατρό να σου πει τι έχεις, αν έχεις κάτι. Σε αυτό έχω να απαντήσω: ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΛΑ ΑΚΟΜΑ γιατί ο θάνατος και η αρρώστια ήταν ο Νο2 φόβος μου ο Νο 1 ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ήταν Το χειρουργείο , ναι , προτιμούσα να πεθάνω απο κάτι που ίσως είναι ιάσιμο πάρα να χρειαστώ χειρουργείο(που πίστευα τότε πως χρειάζομαι) , κάτι που φυσικα θα με ανάγκαζαν να κανω οι γονεις αν είχα κάτι . Αυτή η ΚΟΛΑΣΗ διήρκεσε 6 χρόνια μέχρι τριτη λυκείου ,τα 2-3 πρωτα ήταν τα έντονα και μέτα αφου έβλεπα πως δεν ψοφάω μειώνονταν σταδιακά στα υπόλοιπα.
Τώρα θα με ρωτήσετε για την κοινωνική μου ζωή τότε…Απλά θα πω πως δεν ήξερα κάποιον ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Περα απο την πλάκα δεν είχα κανέναν φίλο όπως είναι λογικό μόνο εναν ξάδελφο που με ψιλοπλησίαζε απο οίκτο που ήμουν μόνος.
Περάσαμε πανεπιστήμιο(έφυγα μακρυα) και για πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να νιώθω κάλα με αποτελεσμα να κάνω και 2 φίλους. Παράτησα τα μαθήματα και άρχισα να βγαίνω και να κάνω ότι πιο εξωστρεφές γίνονταν ( λογικό ξέσπασμα). Για 2-3 χρόνια ένιωθα άλλος άνθρωπος όλα τα ψυχικά θέματα είχαν φύγει. Σιγά σιγά όμως λόγω της πίεσης να τελειώσω την σχολή και του ότι έν τέλει έπρεπε να γυρίσω πίσω στην έδρα μου(όπου δεν είχα κανέναν φίλο) και ότι δέν είχα ποτέ σχέση με γυναίκα (άρχισε να με πιέζει και αυτο) άρχισα σταδιακά να νιώθω όλο και πιο άσχημα με αποτέλεσμα να πάθω κρίση πανικού και στη συνέχεια διαταραχή πανικού ( συνεχής κρίσεις πανικου γιατί φοβάσαι μην πάθεις κρίση πανικού, κλασσικο λουπ ) . Μια καινούργια κόλαση είχε ξεκινήσει.
Τώρα όντας ενήλικος και μακρυά απο τους γονείς αποφάσισα να παω ψυχιατρο , εν συντομία δοκίμασα 15-20 διαφορετικα χάπια με κανένα να μη με πιάνει συναισθηματικά τουλάχιστον γιατί σωματικά καναν δουλειά (είχα στομαχικα θέματα, που τα βελτιώσαν) αλλά για το κύριο θέμα των κρίσεων δε κάναν τίποτα.
Εδω στην ιστορία μπαίνουν ναρκωτικά και τόνοι διαβάσματος ψυχολογίας όπου μετατρέπουν την διαταραχή πανικου σε διπολική διαταραχή , μια ήμουν σκατά (κατάθλιψη) και μια ο θεός ο ίδιος ( ναι τοσο καλα ένιωθα ). Τα χάπια άλλαξαν αλλά και πάλι δεν κάναν κάτι στο συναίσθημα μόνο τα σώματικα διορθώνανε ( διάρροια , μυτηκες στα γεννιτικα όργανα κ.α).
Μετά απο χρόνια αυτοβελτίωσης ( η μονη μου επιλογή, ) μπορώ να πω πως έχω βελτιωθεί ενα 75% . Δεν έχω κατάθλιπτικά επισόδεια και κρίσεις πανίνου και εχω άγχος για λογικά πράγματα ποιά. Επίσης σταμάτησα την χρήση εδω και πολλά χρόνια.
Εχω δοκίμασει τα πάντα ,έχω διαβάσει όποιο βιβλίο υπόσχεται βελτίωση της ψυχολογίας και απο αυτά έχω να σας κάνω πολλές προτάσεις πραγμάτων που δούλεψαν σε μένα. Θα επανέρθω με τις προτάσεις κάποια στιγμή.
Σας υποσχέθηκα κάτι μεταλ…μη πείτε.
32 Likes
Δε μπορω να πω, ηταν πολυ μεταλ.
Τωρα οκ δεν εχω κανενα μα κανενα σχολιο σε ολα αυτα.
Απλα χαιρομαι για το 75% και ελπιζω να παει στο 100% !
7 Likes
Εχω πολυ κοντινο προσωπο με κατι παρομοιο, οχι σε τοσο ακραιο βαθμο βεβαια. Καποια συγκεκριμενα πραγματα της τριγκαρουν κρισεις πανικου και εχει περασει στο σταδιο που λες, διαταραχη πανικου, εχει κατι χρονια να βγει απο το σπιτι λογω αυτου, βγαζει συνεχως καινουριες φοβιες κτλ κτλ. Φαρμακα, ψυχοθεραπειες, λυση δεν φαινεται στον οριζοντα. Καλη δυναμη τιποτα αλλο.
3 Likes
Έχεις την αμέριστη υποστήριξη όλων μας και σ’ ευχαριστούμε που μας ανοίχτηκες!
Πραγματικά, νιώθω πολύ μικρή και ασήμαντη όταν διαβάζω / ακούω τόσο στενάχωρα πράγματα. Δυστυχώς, ο κόσμος υποφέρει και υποφέρει πολύ.
Διαβάζοντας τις περιπέτειές σου, σκέφτηκα πως και εγώ πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία άρχισα να ψάχνομαι με γιατρούς (άσχετους με τον υπάρχον πρόβλημα υγείας μου) από φόβο μην πάθω κάτι. Οι μεγαλύτεροι μου φόβοι ήταν και είναι η καρδιά και ο πνιγμός (κατόπιν η αυπνία κ.ο.κ.), αλλά μέχρι στιγμής τα διαχειρίζομαι ως έναν βαθμό παρά τις κρίσεις πανικού, δεν έχουν διαρκέσει πάνω από 6μηνο αυτά τα επεισόδια, απλά ανά 3-4 χρόνια επαναλαμβάνονται. Επίσης, έχω διαγνωσθεί με κατάθλιψη.
Εν κατακλείδι, είσαι πολύ φίλος μου. Σου εύχομαι να είσαι καλύτερα, υγιής και πιο αισιόδοξος, διότι είσαι ΜΑΧΗΤΗΣ.
21 Likes
Please do
1 Like
λοιπόν επαναφέρω το θέμα για τον εξης λόγο.
Κάτι το οποίο επηρεάζει την ψυχολογία μας πάρα μα πάρα πολύ (αρνητικά ε)
είναι η δουλειά μας και οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε στον εργασιακό μας χώρο.
Θα μου πεις, σιγά ρε μεγάλε το νέο, το ξέρουμε αυτο…
ναι οκ κ εγώ το ήξερα αλλα ποτέ δεν αντιδρούσα.
τεσπα για να μην λέω παρα πολλά και κουράζω, δουλευω στην εστίαση εδω και πολλά χρόνια και ζω απο οικονομικής άποψης πολύ καλά. Είμαι απο αυτούς που υποστηρίζουν οτι αω δουλέψεις σωστά η εστίαση μπορεί να σου αφήσει ΣΧΕΤΙΚΑ καλά λεφτα. Λέω και τονίζω, δεν ειμαι πλούσιος, αλλά δεν μου έχει λείψει κ τπτ και βγάζω και τα γούστα μου.
εκτος απο την ψυχική μου υγεία…
σταμάτησα εδω και 1 μήνα περίπου απο τον χώρο που δούλευα και ενώ στην αρχή δεν το καταλάβαινα γιατί απλα ξεκουραζόμουν και ελιωνα στην μουσική, τώρα άρχισα να συνηδητοποιώ πόσο καλό μου έχει κάνει τελικά. ΟΚ ξερω οτι στην ουσία είμαι άνεργος αλλά αυτο δεν με φοβήσει μόλις αποφασίσω θα βρώ εύκολα δουλειά λόγω γνωριμιών στον κύκλο και ας πούμε κάποιας εμπειρίας.
απλά μάγκες δεν φανάζεστε πόσο καλά νιώθω, είναι σαν να έχει φύγει ενα τεράστιο βάρος απο πάνω μου που τόσο καιρό δεν το καταλάβαινα…
για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω οτι γλύτωσα απο την δουλειά και τώρα αράζω και κλάιν…
είναι η τοξικότητα του μέρους, των συνθηκών, των ανθρώπων και γενικά όλης της φάσης που πλέον δεν την βλέπω μπροστά μου.
όσο δύσκολο και να ειναι για την γενιά μας όσο αφορά το οικονομικό κομμάτι, νομίζω οτι οταν φτάσουμε σε σημείο να ζωριζόμαστε ψυχικά στο κομμάτι της εργασίας μας, καλά θα είναι να παμε παρακάτω.
μου το έλεγαν αλλά δεν το πίστευα γιατί είχα καλομάθει…
25 Likes
σορρυ για τα ορθογραφικά 
Πιθανότατα να είναι way off αυτών που μπορεί να πρέπει να πει ένας άσχετος σε ένα φόρουμ, αλλά με βάση αυτά που λες, εγώ θα αξιοποιούσα τη διαύγεια και την ηρεμία που λες ότι έχεις για να δω τι θα κάνω από εδώ και πέρα.
Don’t get me wrong, αλλά νομίζω ότι (για το ύφος του thread) όλοι παρατηρούμε ότι στην εστίαση γενικά έτσι είναι τα πράγματα από άποψη συνθηκών, και δευτερευόντως καλώς ή κακώς η εστίαση είναι κατάλληλη για πιο νέους στην ηλικία που τους εκμεταλλεύονται και όσο μεγαλώνεις δεν έχεις τις ίδιες αντοχές (σωματικές ή/και ψυχικές) να κάνεις ό,τι έκανες και μετά ίσως βρεθείς σε κάποιο αδιέξοδο. Ποιες είναι οι δυνατότητες να “αλλάξεις” επάγγελμα ή να πεις “Δεν τρώω αλλό τέτοιο σκατό, έφτασα 40-50-60” , δηλαδή ρε παιδί μου εννοώ. Όσα παραδείγματα έχω δει (τα οποία είναι λίγα, να ξέρω εγώ δηλαδή), συνήθως δραστηριοποιούνται σε κάτι παρόμοιο, δηλαδή να ανοίξουν ένα μαγαζί, το οποίο είναι πολύ διαφορετικό απ’ το να εργάζεσαι, πράγμα εντελώς αυτονόητο.
Όπως και να 'χει, από τη στιγμή που νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου και έχεις και την άνεση (δε σε τρώει η καθημερινότητα δηλαδή), είναι το πιο βασικό βήμα για να βρεις και να κάνεις ό,τι σου ταιριάζει
2 Likes
Για πείτε, όσοι έχετε επισκεφτεί ψυχολόγο…σας βοήθησε καθόλου; Κυρίως στο να τα βρείτε με τον εαυτό σας.
Μην μου ζητήσετε να εξηγήσω κάτι περισσότερο, δεν είμαι σε φάση…ίσως κάποια άλλη στιγμή.
9 Likes
work in progress, συνέχεια και για πάντα
αλλά ναι, στο άμεσο διάστημα που τα πράγματα ήταν καλά, βοηθάει φουλ
5 Likes
Με χιλια. Ναι βοηθαει. Οσο και να ειναι να τα λεφτα αξιζει να τα επενδυσεις στον εαυτο σου και να βρεις ψυχικη ηρεμια.
Μακαρι να το ειχα κανει πιο πριν
Απο σενα εξαρταται ποσες συνεδριες θελεις να κανεις το μηνα. Επισης ειναι πολυ σημαντικο να βρεις εναν ψυχολογο που να σε εκφραζει και να σου δινει δυναμη και να αισθανεσαι καλα μαζι του/της. Δεν κανουν ολοι για ολους. Εμενα μου βγηκε με την πρωτη. Αλλοι αλλαξουν 2-3 ψυχολογους μεχρι να βρουν τον καταλληλο. Ειναι θεμα χημειας.
13 Likes
Προσωπικά δεν έχω επισκεφθεί ψυχολόγο/ψυχίατρο ως θεραπευόμενος, έχω όμως άτομα του κλάδου στον κοινωνικό μου περίγυρο. Απ’ ότι λοιπόν μου έχουν πει, βασική προϋπόθεση για να βοηθηθείς είναι πρώτον να έχεις συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Ένας ψυχολόγος διαθέτει τα “εργαλεία” να σε βοηθήσει, όμως είναι αναγκαίο να υπάρχει και από την άλλη πλευρά διάθεση.
Κακά τα ψέματα, χρήσιμοι οι φίλοι, καλή και η επικοινωνία στα διαδικτυακά fora (μην το υποτιμάμε, το να συζητάς με άτομα έξω από τον μικρόκοσμο σου που δεν θα ανακυκλώνουν τις ίδιες κουβέντες για κάποιο ενδεχόμενο δυσάρεστο ζήτημα αφού δεν το γνωρίζουν, δεν είναι καθόλου λίγο πράγμα), όμως ένας ειδικός με τον οποίο δεν υπάρχει κοινωνικοποίηση μπορεί να προσφέρει ουσιαστική αρωγή.
Καλώς επέστρεψες φίλε @Old_Boy .
16 Likes
τους τελευταιους 13 μηνες επισκεφτομαι ψυχολογο και ψυχιατρο παραλληλα. βοηθαει, εχω ξεπερασει καποια προβληματα που ειχα, μενουν να λυσω πολλα ακομα. Απαιτει χρονο η διαδικασια, αλλα θα δεις διαφορά.
7 Likes
Ναι. Απλό και ξάστερο. Μην προσδοκάς άμεσες λύσεις αλλά στο προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν μου ζητούσες να περιγράψω τη δίκη μου εμπειρία (μικρή, 13 μήνες περίπου όπως ο αγαπητός @Sofa_King ) είναι μια πολύ όμορφη πολυτέλεια πρώτης ανάγκης που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου, να το κάνεις και να τον αγαπάς.
6 Likes
Ως γενική παρατήρηση, όπως ανέφερε και ο Ιαν, το πρώτο σημαντικό βήμα είναι το άτομο αφενός να αναγνωρίσει σε πρώτη φάση ότι έχει ανάγκη επαγγελματική βοήθεια και αφετέρου να έχει τη διάθεση να δουλέψει συνεργατικά και όχι να περιμένει να του δοθεί κάποια λύση ως τυφλοσούρτης.
Από κει και πέρα, αν τα παραπάνω ισχύουν και υπάρχει η διαπίστωση το άτομο δεν βοηθιέται όσο θα ήθελε/περίμενε, τότε ενδεχομένως να χρειάζεται επαγγελματία με άλλου τύπου εξειδίκευση/μέθοδο.
7 Likes
Καταφερα τελικα και πήρα την αποφαση, έκλεισα ραντεβού για την Παρασκευή.
Προφανώς δεν υπάρχει μαγική συνταγή και θέλει πολύ δουλειά εκ μέρους μου, θεωρώ ότι γνωρίζω τι φταίει, άπλα δεν έχω καμιά διάθεση να προσπαθήσω να το αλλάξω αφού έχω βολευτεί στην comfort zone της μιζέριας μου και πάντα βρίσκω δικαιολογίες για να αποτρέψω τον εαυτό μου να ξεφύγει από αυτήν.
Έστω και αυτό το μικρο βήμα πάντως μου έδωσε ένα ψυχολογικό boost…τώρα τι θα βγει… άγνωστο!
38 Likes
μαγική συνταγή δεν υπάρχει, αλλά ένας μαγικός εσωτερικός κόσμος θα ανοίξει μπροστά σου με τη βοήθεια του ειδικού
3 Likes