Απάθεια

Έχετε νιώσει ποτέ εντελώς απαθείς προς τον κόσμο γύρω σας?
Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που νιώθω κενή, πέφτω σε μια μαύρη τρύπα και ελπίζω σε κάτι συγκλονιστικό που θα αλλάξει την καθημερινότητα μου έστω και λίγο.
Αυτή η “μεγάλη” αλλαγή όμως δεν έρχεται και καταλήγω να αναρωτιέμαι αν κάτι κάνω στραβά, καταλήγω να τα απορρίπτω όλα και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Και ΟΧΙ δεν είμαι emo (χαχα) και δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας. Απλά υπάρχω και πιστεύω πως δεν ζω…

Ουφ, ελπίζω να μην σας κούρασα με τον μονόλογο! Κάθε σχόλιο και προσωπική εμπειρία είναι ευπρόσδεκτη!

(δν ξέρω αν υπάρχει παρόμοια θεματική ενότητα, αν υπάρχει δώστε μου link)

Φυσικά και υπάρχουν περίοδοι που νιώθουμε έτσι, είναι ανθρώπινο. Αλλά προσπαθούμε να το ξεπερνάμε το γρηγορότερο δυνατόν με ποικίλους τρόπους.

Γιατί όπως λένε και κάποιοι θεούληδες σχετικά με το αν πρέπει κανείς να περιμένει κάτι συνγκλονηστικό να συμβεί στη ζωή του…

Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an off hand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

:slight_smile:

Το άσχημο είναι όταν αυτά τα χρονικά διαστήματα απάθειας είναι πολύ μεγάλα και καταφέρνουν να σε κάνουν κουρέλι συναισθηματικά.
Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω, όμως δεν είναι εύκολο. Η ζωή τρέχει και πρέπει να εκτιμάμε την κάθε στιγμή και είμαστε νέοι καικαι … :-s

Anyway…οι στίχοι των Pink Floyd είναι υπέροχοι και thanks για την απάντηση…Όλα θα ξεπεραστούν κάποιααα στιγμή…huh :slight_smile:

Εμενα γεματη απαθεια ειναι η καθημερινοτητα μου, ωστοσο προσπαθω να “σπαω” αυτη τη μονοτονια κανοντας κατι ουσιαστικο και παραγωγικο.

Βεβαια, η απαθεια εχει πολλους συμμαχους, μιας και ο καθενας μας εχει μια πληθωρα απο μεσα και ανεσεις…

Χαρακτηριστικό της απάθειας είναι πως έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο απόρριψης των πραγμάτων, που τις περισσότερες φορές ο εαυτός σου αρνείται να είναι παραγωγικός. Ή μπορεί να ασχολείσαι π.χ με τη δουλειά ή τις σπουδές σου χωρίς να νιώθεις πως κάνεις κάτι ουσιαστικό.

…Το έχω σκεφτεί άπειρες φορές πως αν είχα ουσιαστικότερα προβλήματα θα άφηνα τις αμπελοφιλοσοφίες και θα χαιρόμουν με μικρά πράγματα. Όμως τι να κάνεις…κάθε εποχή και κάθε γενιά έχει τα δικά της προβλήματα.

Ε ναι τωρα που το λες και το συνειδητοποιω ολοι μας περναμε καποτε μια τετοια φαση και ειδικα εμεις οι εφηβοι πιο πολυ. Πεφτεις σε ενα ειδος νιρβανας και περιμενεις κατι να σε ‘’ ταρακουνησει’’…

η αποτυχια σε κατι που το θεωρεις σημαντικο βοηθαει στο ταρακουνημα

Dark side of the moon :metal:

Οσο για τα περι απαθειας, απο την προσωπικη μου σκοπια εχω νιωσει πολλες φορες απαθης, και οτι ακομα και αν γινοταν σφαγη στο διπλα δωματιο εγω θα συνεχιζα να ακουω μουσικη ξαπλα πχ. Ισως ειναι καποια περιοδος οπου ενιωσες απορριψη και απογοητευση απο καποιον/καποια, ειτε αυτο ειναι συγγενικο ή οχι προσωπο. Τοτε ειναι που κλεινεσαι στο δωματιο σου, βαζεις μουσικη, ακους και σκεφτεσαι τι πραγματικα σε νοιαζει αυτη τη στιγμη…

πες μου αν εχω πιασει το συναισθημα σου και αν οντως εννοεις κατι τετοιο, για να συνεχισω, αλλιως θα ειμαι εκτος θεμτος :wink: :stuck_out_tongue:

χμμ…δεν ξάρω αν αυτά που νιώθω κατά καιρούς είναι απάθεια ή αδιαφορία.

Απάθεια θα νιώσω λόγου χάρη όταν κάτι θα γίνει ή κάτι θα δω γύρω μου που πραγματικά θα με κάνει να σιχαθώ την ανθρώπινη ύπαρξη και απλά δεν θα δίνω δεκάρα για τίποτα (πχ 15χρονα με κόκα)

Αδιαφορία από την αλλή δεν χρειάζεται να είναι κάτι που είναι απαραίτητα “κακό”, δηλαδή η F1 με αφήνει αδιάφορο πχ.

Αλλά ειλικρινά σε νίωθω, και ειδικά αυτό που λες για τισ μεγάλες περιόδους, γιατί το ένα χτύπημα πάνω στ’άλλο μπορεί να σε καταρρακώσει όσο τίποτα και ειδικά αν δεν έχεις και κανέναν να σου σταθεί, τότε ίσως περνάς μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής σου…

Παντως η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να έχουμε την πολυτέλεια για απάθεια…

Βασικά νιώθω απαθής προς το γενικότερο περιβάλλον. Αν κατηγορούσα κάτι που με κάνει να απογοητεύομαι θα ήταν η αντίληψη των ανθρώπων, η έλλειψη κρίσης και συναισθημάτων. Είναι μια κατάσταση που με έχει επηρεάσει πολύ, να μην μπορώ να βρω άτομα να με ακούσουν και να με καταλάβουν. Και αυτό με έχει αποθαρρύνει να βρω τη χαρά και σε άλλα πράγματα. Συνήθως είμαι εγώ, η ζωγραφική “μου” και η μουσική “μου”. Πλέον έχω επιλέξει ένα τρόπο ζωής που δε συμβιβάζεται με τη βλακεία γύρω του και μου εξασφαλίζει αξιοπρέπεια… Αλλά όταν έχεις γίνει απαθής και έχεις απορρίψει τα πάντα κάτι σε τρώει μέσα σου. Δεν είναι ό,τι καλύτερο…

Δε ξέρω αν κατάλαβες τι εννοώ. Μπερδεμένη κατάσταση. :-s

Correct!

Αφήστε τις απάθειες και τις καταθλίψεις στις οποίες οι περισσότεροι αυθυποβάλλονται και κοιτάξτε να ζήσετε δημιουργικά τη ζωή σας. Πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνουμε και άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζουμε. Κρίμα είναι να μην ψάχνουμε να τους βρούμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας.

Eolande, πόσο χρονών είσαι? Ρωτάω γιατί αυτό που περιγράφεις είναι κάτι που λίγο πολύ οι περισσότεροι νέοι σε κάποιες φάσεις της ζωής μας το έχουμε βιώσει. Ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες δεν είναι καθόλου σπάνιο. Ας πω 5-6 γενικά (που δεν απευθύνονται σε κάποιον συγκεκριμένα) πράγματα…

Η απάθεια δεν είναι κάτι ευχάριστο. Το οτι το καταλαβαίνουμε αυτό οι ίδιοι όταν τη βιώνουμε τα λέει όλα. Θα θέλαμε σίγουρα κάτι διαφορετικό στη θέση της, κάτι “άλλο”, δε μπορούμε με σιγουριά όμως να πούμε τι. Κι αυτό διότι και εκείνα τα άλλα που ενδεχομένως να μας φαντάζουν ως καλές λύσεις να τα βλέπουμε πλέον με έναν σκεπτικισμό και μια αμφισβήτηση: Τις σχέσεις, τη φιλία, μια απασχόληση (που τόσοι κάνουν μία για καθαρά οικονομικούς λόγους και όχι για την ευχαρίστηση της), προβλήματα με τους γονείς, τι θα κάνουμε στη ζωή μας, την κοινωνία ολόκληρη και πως λειτουργεί. Και έτσι μένουμε “εμείς και η μουσική μας” (ή τα βιβλία μας, ή η τέχνη μας, κλπ).

Θα λεγε κανείς πως η απάθεια (όπως δηλώνει και η λέξη) είναι το “αντίθετο του συναισθήματος”, το “να μη νιώθεις τίποτα” και μερικές φορές αυτό νομίζουμε και οι ίδιοι. Κι όμως, το να μας ενοχλεί κάτι τέτοιο φανερώνει ακριβώς το αντίθετο πολλές φορές: ένα έντονο συναίσθημα που υπάρχει μέσα μας και θέλει να εκδηλωθεί με κάποιον τρόπο, μια ενέργεια, μια θέληση για ζωή, για να βιώσουμε πολλά και όμορφα πράγματα… Και επειδή αυτό το συναίσθημα κατά κάποιο τρόπο έχει μπλοκαριστεί, ή δεν έχει βρει τις διεξόδους που θέλουμε, εκδηλώνεται μερικές φορές μέσω της απάθειας.

Σε ένα βαθμό και η κοινωνία μας τείνει να προωθεί την απάθεια ως γενικευμένο συναίσθημα. Οι καιροί που ζούμε είναι απαθείς. Γίνονται τόσα γύρω μας, αλλά σε μας περνάνε απλά σαν διαδοχικά μηνύματα μπροστά απο την οθόνη μιας τηλεόρασης. Μέχρι που αλλάζουμε κανάλι. Κάπου είχα διαβάσει πως η “ανία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας”. Η ανία, το να βαριέσαι, το να περνάει η ώρα και να μη βρίσκεις τίποτα το ενδιαφέρον για να σου κεντρίσει την προσοχή, δεν είναι κάτι δεδομένο στον άνθρωπο, σα να λέμε η πείνα ή η δίψα. Εφόσον τραβάει σε μάκρος και γίνεται επαναλαμβανόμενη σημαίνει κάτι. Σαν ένα καμπανάκι που λέει “άλλαξε κάτι!”.

Και αλλαγή δε σημαίνει απαραίτητα κοινωνικοποίηση, ατελείωτη “διασκέδαση” κλπ. Σαν εκείνον που βρίσκεται σε ένα πάρτυ και χαμογελάει συνέχεια, αλλά όλα είναι για να φαίνεται έτσι στον κόσμο. Κατά βάθος μπορεί να μην περνάει καλά. Το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας κάποια πράγματα σχετικά με τον εαυτό του (και θα πρόσθετα: σχετικά με τον κόσμο στον οποίο ζει). Να κοιτάξει μέσα του και να θέσει κάποια ειλικρινή ερωτήματα στον εαυτό του: τι επιθυμώ? γιατί το επιθυμώ? τι μου αρέσει γύρω μου, τι με ενοχλεί, και γιατί μου αρέσουν και με ενοχλούν τα συγκεκριμένα πράγματα? με τι ανθρώπους θέλω να περιστοιχίζομαι, τι επιζητώ απο τους άλλους? και γιατί επιζητώ τα συγκεκριμένα πράγματα? Σε τι κόσμο ζω και σε ποιόν βαθμό αυτός ο κόσμος έχει καθορίσει την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, και την εικόνα μου για τους άλλους?.. Κάπως έτσι.

Πιστεύω πάντως πως το κλειδί σε πολλά πράγματα εστιάζεται στην σωστή επικοινωνία. Προσοχή, τονίζω το “σωστή”. Όχι απαραίτητα με τους άλλους. Και με τον εαυτό μας. Και αυτό δεν γίνεται μια μέρα, και πάει, τέλειωσε. Είναι μια συνεχής και αμφίδρομη διαδικασία (γιατί και στην τελική “οι άλλοι” και ο “εαυτός μας” αλληλοσχετίζονται διαρκώς).

Αυτά μάλλον, ψυχολόγος mode off. :stuck_out_tongue:

[…]

Ένας ακόμα μουσικός μιλάει για την απάθεια σε πολλούς στίχους του. Βέβαια χρησιμοποιεί πολλές φορές την έννοια με τις κοινωνικο-πολιτικές προεκτάσεις της.

Cling to wasted beliefs and visions and bathe in apathy again
No solution, the retribution of spiritual sickness begins

εγω παλι νοιωθω μια απαθεια για τις γυναικες οταν μου σπανει τα νευρα μια συγκεκριμενη…

Υπέροχο ποστ…Έχεις μεγάλο δίκιο σε όσα είπες. Μόνο αυτό θα πω :" Τι συμβαίνει όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, έχεις κάνει επιλογές όμως και πάλι δεν νιώθεις καλά? " Αυτό είναι το περίπλοκο στην υπόθεση :wink:

α…είμαι 19.(Μπορεί να περνάω τώρα την εφηβεία,ποιος ξέρει…:P)

Όλο αυτό λέγεται εφηβική και μεταεφηβική ηλικία. Μη φοβάσαι περαστικό είναι

Ο δάσκαλος τα λέει σοφά (αναμενόμενο)

Χαχα :slight_smile:
¶σχετο, αλλά θα σχολιάσω την υπογραφή σου…PAPERCUTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT :stereo: