Eolande, πόσο χρονών είσαι? Ρωτάω γιατί αυτό που περιγράφεις είναι κάτι που λίγο πολύ οι περισσότεροι νέοι σε κάποιες φάσεις της ζωής μας το έχουμε βιώσει. Ειδικά στις νεαρότερες ηλικίες δεν είναι καθόλου σπάνιο. Ας πω 5-6 γενικά (που δεν απευθύνονται σε κάποιον συγκεκριμένα) πράγματα…
Η απάθεια δεν είναι κάτι ευχάριστο. Το οτι το καταλαβαίνουμε αυτό οι ίδιοι όταν τη βιώνουμε τα λέει όλα. Θα θέλαμε σίγουρα κάτι διαφορετικό στη θέση της, κάτι “άλλο”, δε μπορούμε με σιγουριά όμως να πούμε τι. Κι αυτό διότι και εκείνα τα άλλα που ενδεχομένως να μας φαντάζουν ως καλές λύσεις να τα βλέπουμε πλέον με έναν σκεπτικισμό και μια αμφισβήτηση: Τις σχέσεις, τη φιλία, μια απασχόληση (που τόσοι κάνουν μία για καθαρά οικονομικούς λόγους και όχι για την ευχαρίστηση της), προβλήματα με τους γονείς, τι θα κάνουμε στη ζωή μας, την κοινωνία ολόκληρη και πως λειτουργεί. Και έτσι μένουμε “εμείς και η μουσική μας” (ή τα βιβλία μας, ή η τέχνη μας, κλπ).
Θα λεγε κανείς πως η απάθεια (όπως δηλώνει και η λέξη) είναι το “αντίθετο του συναισθήματος”, το “να μη νιώθεις τίποτα” και μερικές φορές αυτό νομίζουμε και οι ίδιοι. Κι όμως, το να μας ενοχλεί κάτι τέτοιο φανερώνει ακριβώς το αντίθετο πολλές φορές: ένα έντονο συναίσθημα που υπάρχει μέσα μας και θέλει να εκδηλωθεί με κάποιον τρόπο, μια ενέργεια, μια θέληση για ζωή, για να βιώσουμε πολλά και όμορφα πράγματα… Και επειδή αυτό το συναίσθημα κατά κάποιο τρόπο έχει μπλοκαριστεί, ή δεν έχει βρει τις διεξόδους που θέλουμε, εκδηλώνεται μερικές φορές μέσω της απάθειας.
Σε ένα βαθμό και η κοινωνία μας τείνει να προωθεί την απάθεια ως γενικευμένο συναίσθημα. Οι καιροί που ζούμε είναι απαθείς. Γίνονται τόσα γύρω μας, αλλά σε μας περνάνε απλά σαν διαδοχικά μηνύματα μπροστά απο την οθόνη μιας τηλεόρασης. Μέχρι που αλλάζουμε κανάλι. Κάπου είχα διαβάσει πως η “ανία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας”. Η ανία, το να βαριέσαι, το να περνάει η ώρα και να μη βρίσκεις τίποτα το ενδιαφέρον για να σου κεντρίσει την προσοχή, δεν είναι κάτι δεδομένο στον άνθρωπο, σα να λέμε η πείνα ή η δίψα. Εφόσον τραβάει σε μάκρος και γίνεται επαναλαμβανόμενη σημαίνει κάτι. Σαν ένα καμπανάκι που λέει “άλλαξε κάτι!”.
Και αλλαγή δε σημαίνει απαραίτητα κοινωνικοποίηση, ατελείωτη “διασκέδαση” κλπ. Σαν εκείνον που βρίσκεται σε ένα πάρτυ και χαμογελάει συνέχεια, αλλά όλα είναι για να φαίνεται έτσι στον κόσμο. Κατά βάθος μπορεί να μην περνάει καλά. Το θέμα είναι να καταλάβει ο καθένας κάποια πράγματα σχετικά με τον εαυτό του (και θα πρόσθετα: σχετικά με τον κόσμο στον οποίο ζει). Να κοιτάξει μέσα του και να θέσει κάποια ειλικρινή ερωτήματα στον εαυτό του: τι επιθυμώ? γιατί το επιθυμώ? τι μου αρέσει γύρω μου, τι με ενοχλεί, και γιατί μου αρέσουν και με ενοχλούν τα συγκεκριμένα πράγματα? με τι ανθρώπους θέλω να περιστοιχίζομαι, τι επιζητώ απο τους άλλους? και γιατί επιζητώ τα συγκεκριμένα πράγματα? Σε τι κόσμο ζω και σε ποιόν βαθμό αυτός ο κόσμος έχει καθορίσει την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου, και την εικόνα μου για τους άλλους?.. Κάπως έτσι.
Πιστεύω πάντως πως το κλειδί σε πολλά πράγματα εστιάζεται στην σωστή επικοινωνία. Προσοχή, τονίζω το “σωστή”. Όχι απαραίτητα με τους άλλους. Και με τον εαυτό μας. Και αυτό δεν γίνεται μια μέρα, και πάει, τέλειωσε. Είναι μια συνεχής και αμφίδρομη διαδικασία (γιατί και στην τελική “οι άλλοι” και ο “εαυτός μας” αλληλοσχετίζονται διαρκώς).
Αυτά μάλλον, ψυχολόγος mode off. 
