Ο @vagalex το έθεσε πολύ σωστά, είναι οπωσδήποτε και θέμα χρονικής συγκυρίας. Δηλαδή, κάποια στιγμή όταν ξεκίνησε να μπαίνει δυνατά στο συναυλιακό χάρτη η Ελλάδα, αρχίζαμε να βλέπουμε ζωντανά και συγκροτήματα που ήταν στα ντουζένια τους ή σε ανοδική πορεία – έστω κι αν προέρχονταν μόνο από συγκεκριμένα υποείδη! Έτσι, με κάτι Paradise Lost, Anathema, Iced Earth π.χ. οι Έλληνες fans απέκτησαν μια ιδιαίτερη σχέση (αμφίδρομο πιστεύω) που συνεχίστηκε και συνεχίζεται, άσχετα με το αν οι μπάντες αυτές βρέθηκαν στα κάτω τους συνθετικά σε κάποια περίοδο, ή απομακρύνθηκαν παρασάγγας από αυτό που ήταν όταν τους γνωρίσαμε.
Ορισμένοι θα πουν ότι το εγχώριο κοινό είναι συγκινητικά πιστό, άλλοι ότι είναι συντηρητικό και αρέσκεται στα ίδια και τα ίδια ονόματα, εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία – πιθανόν βέβαια να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα!
Κατ’ αρχήν δεν βάζω τους κανόνες, εγώ προσφέρω απλώς την αφορμή 
!
Αν θες την γνώμη μου αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα παρεκτροπή μεν, εντός θέματος δε, απλά με αντίστροφη λογική. Μιλώντας πάντα για συγκροτήματα που δοκιμάστηκαν στο χρόνο, όχι περαστικές μόδες που δεν έπιασαν εδώ!
Οι Rush είναι ένα πολύ ωραίο παράδειγμα. Για όσους θυμούνται, μέχρι τα mid nineties οι συγκεκριμένοι είχαν το status ενός “διευρυμένου cult” στην Ελλάδα, όσο κι αν αυτό φαίνεται απίστευτο τώρα! Εγώ, και δεν νομίζω να είμαι ό μόνος, ξεκίνησα να τους ψάχνω από ένα εκτεταμένο και πολύ χρήσιμο αφιέρωμα που έκανε το ΜΗ το 1996, που περιείχε δισκογραφία με βαθμό χωρίς να αποθεώνει τα πάντα, αλλά και με ουσιώδη συνοδευτικά σχόλια (π.χ. το Grace Under Pressure είναι φοβερό, αλλά μην περιμένετε να ακούσετε metal). Το αρχικό έναυσμα ήταν βέβαια οι δηλώσεις θαυμασμού από τους Dream Theater, όμως πάντα βοηθάει να ξέρεις από πού να αρχίσεις, ποιοι δίσκοι είναι οι καλοί κλπ.
Παρεμπιπτόντως, την δημοφιλία των DT εν Ελλάδι, ούτε καν την πλησίασαν ποτέ οι Καναδοί. Ίσως να έφταιξε που δεν ήρθαν ποτέ για live εδώ, ειδικά τα πρώτα χρόνια τους…
…κάτι που μας φέρνει στην κουβέντα του Rory Gallagher! Θεός ο Ροράκος και λατρεία, όμως δεν είναι ο μοναδικός λευκός bluesman που αξίζει να ακούγεται “παντού” και από “τους πάντες”, όπως συμβαίνει στη Ελλάδα! Σίγουρα η θρυλική, από κάθε άποψη, συναυλία του το 1981 στην Αθήνα, μια από τις πρώτες 2-3 rock συναυλίες στη χώρα μας έχει παίξει καθοριστικότατο ρόλο!
