Καλα εχουμε δει και Dogville, ταινια που ξερω κοσμο που την εκλεισε επειδη δεν αντεξε το ψυχολογικο βαρος, και η οποια εχει γυριστει με πραγματικα πρωτοποριακο τροπο, αριστουργηματικο θα ελεγα, και την θεωρουμε απο τις καλυτερες ταινιες που εχουμε δει ποτε. Καθολου αμεση, καθολου ευκολη, και σιγουρα οχι για ολους.
Το αν μια ταινια ειναι ευκολη ή αμεση ή για ολους, δεν νομιζω προσωπικα πως εχει να κανει με την ποιοτητα μιας ταινιας, τουλαχιστον οχι για μενα. Μου αρεσει ο αργος κινηματογραφος, μου αρεσουν οι πειραματισμοι, μου αρεσει να βλεπω πραγματα που δεν εχω δει σκηνοθετικα, γενικα προσπαθω να μην περιοριζω τον εαυτο μου στο πως θα απολαμβανω μια ταινια.
Το ασπρομαυρο του Lighthouse δε με ενοχλησε ιδιαιτερα αν και θεωρω σαφεστατα πως ειναι δηθενια και πως η συγκεκριμενη ταινια θα ειχε λειτουργησει καλυτερα μαλλον ως εγχρωμη, αλλα το τετραγωνο της εικονας το σκεφτομαι και με πιανει νευρικα γελια.
Εγώ πάλι θεωρώ πως και το aspect ratio και ειδικά το ασπρόμαυρο ταίριαξαν τέλεια και στην αίθουσα με είχε ρουφήξει το σκοτάδι και είχε εξαφανιστεί ο κόσμος γύρω μου. Συναρπαστικό immersion. Περί “δηθενιάς” τα ακούω βερεσέ, βρέθηκε ένας άνθρωπος να κάνει σοβαρό, με προσωπικότητα horror εν έτει 2020 και δοκίμασε κάτι διαφορετικό, κάτι που γουστάρει ο ίδιος (δηλωμένα) και που αναμφισβήτητα έχει λογική (ήθελε να είναι κοντά στην ατμόσφαιρα της εποχής που διαδραματίζεται η ταινία) και εδώ καθόμαστε και τον λέμε δήθεν. Απολύτως σεβαστό να μην γουστάρει κανείς την ταινία, αλλά μερικά πράγματα έχουν πιο αντικειμενικές βάσεις. Όπως γουστάρει ο Ταραντίνο και ο Νόλαν να γυρίζουν ακόμα σε φιλμ (και καλά κάνουν), έτσι αποφάσισε και ο Έγκερς να γυρίσει με συγκεκριμένο τρόπο την ταινία, σαν φόρο τιμής σε μια τέχνη μιας άλλης εποχής. Για το ασπρόμαυρο ουδέν σχόλιο, περί ορέξεως, υπάρχουν αρκετοί δημιουργοί που ακόμα το επιλέγουν, δεν ξύπνησε ξαφνικά ο Έγκερς και θυμήθηκε το ασπρόμαυρο.
Επίσης, ένα έργο το οποίο είναι πλήρες, με χαρακτήρα, σαφές όραμα και φυσικά τεχνική αρτιότητα και άψογη ηθοποιία, ακόμα και αποδοχή (γιατί είχε και τέτοια), μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Μιλάω γενικά τώρα. Δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να ανοίξει νέους δρόμους στην τέχνη του για να χαρακτηριστεί έτσι. Ειδικά το Lighthouse όμως, για εμένα τσεκάρει όλα τα παραπάνω τα κουτάκια αλλά έχει ένα επιπλέον, σημαντικό πλεονέκτημα. Ο Έγκερς κατάφερε (δεύτερη φορά) να δημιουργήσει μια horror ταινία στη σήμερον ημέρα που προτείνει κάτι διαφορετικό και παρουσιάζει κάτι φρέσκο στο είδος, ένα είδος απόλυτα κορεσμένο, το οποίο μαστίζεται από τόνους βιντεοκλαμπάδικης σαβούρας εδώ και 20 χρόνια. Δεν μπορώ να θεωρήσω “δήθεν” μια τέτοια δημιουργία, με τίποτα.
Το να κρίνεις μια ταινία (δεν την έχω δει, δεν ξέρω, αλλα η μάγισσα ήταν εξαιρετική. Επ´ ουδενί αριστουργημα, αλλά πραγματικά εξαιρετική) ως δηθενιά και να φέρνεις ως αντιπαράδειγμα το γελοιωδέστερο δειγμα «δήθεν» σκηνοθέτη πάντως δεν ενισχύει (νομίζω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό) τη θέση σου. Συνεχίστε (ειπε αφού προβόκαρε τον @QuintomScenario)
Το Witch το λάτρεψα.
Horror θεωρείται το Lighthouse? Ok…
Το ασπρόμαυρο δε με χάλασε ιδιαίτερα, το κατάπια εύκολα, απλά δεν το περίμενα.
Έτσι όπως θέτετε κάποια πράγματα, δε μπορώ και δεν πρόκειται να διαφωνήσω γιατί μιλάμε για προσωπικό γούστο, οπότε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εξέφρασα απλά την άποψή μου πάνω σε αυτό που σχολίασε ο Quintom γιατί επιτέλους βρήκα άνθρωπο με την ίδια άποψη για μια ταινία που βρήκα φουλ επιτηδευμένη, ενώ αρέσει σε όλους. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά μη μου λέτε ότι με αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης πρότεινε κάτι φρέσκο και διαφορετικό στον κινηματογράφο… Φρέσκο horror με βάση τη δική μου αισθητική στον κινηματογράφο ήταν το Witch, το Hereditary, το Midsommar…
Χαχαχ εμενα με κερδισε με το Dogville παντως ο Lars von Trier. Και ειναι λιγο μαλακας, και ουτε αποθεωνω ολες του τις ταινιες, αλλα την συγκεκριμενη την θεωρω οντως αριστουργηματικη.
Απο κει και περα τα εχουμε παρα πολλες φορες για την τεχνη και αντικειμενικοτητα σε παρα πολλα topics, και ο κοσμος απο οτι φαινεται γουσταρει να κανει επικληση στην αυθεντια και να μην δεχεται αποψεις εξω απο τις νορμες, το οποιο ειναι ενδιαφερον αν σκεφτουμε οτι αποθεωνει τεχνη που εχει αποψεις εξω απο τις νορμες.
Αλλα οπως εχω πει πολλες φορες, το οτι καποιος εχει μια πολυ παθιασμενη αποψη για κατι, δεν κανει αυτην την αποψη πιο ισχυρη, ειτε μιλαμε για αποθεωση του Master Of Puppets, ειτε του Lighthouse, ειτε του οτιδηποτε. Απο κει και περα, νομιζω ολοι μας εχουμε δικαιωμα να εχουμε οτι αποψη θελουμε χωρις να πρεπει σωνει και καλα να αποδεχτουμε τιποτα ως αριστουργημα ή ως αποτυχια ή μετριο ή οποιαδηποτε αλλη βαθμιδα.
Ενα σχολιο μονο πανω σε αυτο. Δηλαδη ηταν ασπρομαυρη η ζωη στην εποχη που διαδραματιζεται η ταινια? Γιατι δηλαδη δε θα μπορουσε καποιος να νιωθει μια εγχρωμη ταινια πιο κοντα σε παλια εποχη? Το Kindgom Of Heaven του Ridley Scott γιατι ειναι ικανο να μεταφερει αψογα το κλιμα της εποχης? Ή ενα σωρο ταινιες που δειχνουν τον Α’ ή τον Β’΄Παγκοσμιο Πολεμο? Αυτο νομιζω ειναι ξεκαθαρα προσωπικο γουστο, καθως στο δικο μου το μυαλο το ασπρομαυρο δεν το εχω συνδεσει με “εποχης”, ποσο μαλλον που πεφτει και η ερωτηση για τι εποχη μιλαμε ακριβως?
Αυτο που για σενα αποτελεσε συναρπαστικο immersion οπως εγραψες, για μενα αποτελεσε ακριβως το αντιθετο, δηλαδη το να με βγαλει η ταινια απο οποιοδηποτε κλιμα ρεαλισμου, και να με εμποδισει απο το να απορροφηθω, αφου ηταν λες και εβλεπα ενα παλαιακο ντοκιμαντερ σε παλια τηλεοραση λυχνιας.
Ήθελε να είναι κοντά στην ατμόσφαιρα του κινηματογράφου της εποχής, να το θέσω ορθότερα. Και μιλούσα πρωτίστως για το τετράγωνο. My bad, δεν εκφράστηκα σωστά.
Φυσικά κανείς δεν προσπαθήσε να αλλάξει την γνώμη του άλλου, δεν νομίζω πως πρόκειται να πείσω κανέναν που δεν του άρεσε το (κάθε) Lighthouse, συζήτηση γίνεται. Εγώ περισσότερο τσίνησα με το περί δηθενιάς που αναφέρθηκε, από εκεί και πέρα ο καθένας λέει πως το βλέπει το πράγμα.
@furor αυτές οι ταινίες που ανέφερες μαζί με το Lighthouse και λίγες ακόμα, αποτελούν μια κλειστή, ελπιδοφόρα “παρέα” ταινιών που ίσως εμπνεύσουν κόσμο και δούμε όμορφα πράγματα στα 20ς στο συγκεκριμένο ιδίωμα.
Πάντως το συγκεκριμένο Aspect Ratio χρησιμοποιείται αρκετά ακόμα και σήμερα. Δεν ήταν ο Eggers η εξαίρεση ε.
Από το The Grand Budapest Hotel του Wes Anderson που πήγε μέχρι και τα οσκαρ, στις ταινίες του Pawlikowski (Ida, Cold War) και σε αρκετές ακόμα μικρές παραγωγές που έχουν ακουστεί αρκετά τα τελευταία χρόνια (Tabu, No, American Honey, Son of Saul, First Reformed).
δεν ειχα διαβασει τις τελευταιες σελιδες εδω μεσα…
ρε παιδια ενα θα πω…αν δεν ειχα δει τοσο διθυραμβικα σχολια για την ταινια παιζει να την ειχα κλεισει στα μισα…περιμενα να δω τι στο @@@@ γινεται…και μεχρι το τελευταιο λεπτο ημουν σε τετοια φαση…Για να ειμαι 100% δικαιος παντως ο Dafoe, ηταν καταπληκτικος στην ερμηνεια του…
Wolfhunters - Invisible Man - The Dark and the Wicked - Come Play - Saint Maud - Run - The Hunt - Old Guard - Palm Springs - Ma Raineys Black Bottom - Little Women - Uncut Gems - His House
Worst
Wonder Woman 1984 - Sonic - Birds Of Prey - New Mutants
)