Ούτε εγώ αλλά παρομοίως.
Επίσης έτσι στα γρήγορα μου αρεσαν maiden,Helloween, trivium, gojira (αγαπημένο), converge, part chimp, powerwolf, yes, architects, royal blood, killers, need, mastodon, offspring, nightfall.
Αυτα μου ερχονται τωρα ισως γραψω και κανα 2 λογια αυριο
Καλύτερα δεν ξέρω, τα δικά μου αγαπημένα για το 2021 είναι αυτά:
Every Time I Die – Radical
Δίσκος της χρονιάς για 'μένα με διαφορά. Τα παιδιά παίζουν μπάλα μόνοι τους σε ό,τι ύφος γουστάρουν και το κάνουν καλύτερα από τον καθένα. Ίσως να μην είναι για όλους (όπως μου επισήμανε και ο @plex27 ), ισως όμως για ακόμα μια φορά να βρισκόμαστε 25 χρόνια πίσω από τον υπόλοιπο κόσμο και να εξυμνούμε το κάθε - αξιοπρεπές και όμορφο μεν, όχι κάτι παραπάνω από ΟΚ δε - νέο album Maiden. Παίζει ρόλο και το hype σε όλα αυτά, το συγκεκριμένο ύφος δεν πουλάει στην Ελλαδίτσα μας, δεν το προωθούμε, δεν το ακούμε, δεν το ξέρουμε. Καιρός να το μάθουμε. Περιέργως (?) δίσκος της χρονιάς στο Kerrang!
Carcass – Torn Arteries
Προσωπικά για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα τόσο καλό δίσκο από τους Carcass και στην πρώτη ακρόαση το play πατήθηκε με ενδοιασμό. Ο οποίος μου έφύγε με το που μπήκε το πρώτο και ομώνυμο τραγούδι. Τούμπανο δίσκος, φυσικά έχουν βγάλει και καλύτερους (@apostolisza8 ) Necroticism και Heartwork δεν ξεπερνιούνται ούτε ξαναγράφονται ούτε σε δέκα ζωές από τώρα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι συνθέσεις του Torn Arteries είναι κάτι λιγότερο από φοβερές. Εντάξει, έχω και ένα κιθαριστικό θέμα με τον Bill Steer, το παραδέχομαι ότι τον αγαπάω. Αν δεν είχε κυκλοφορήσει το Every Time I Die, αυτός θα ήταν ο αγαπημένος μου φέτος.
Turnstile – Glow On
Εύκολο, γρήγορο, τσιτωμένο, πιασάρικο grooveάτο hardcore punk, με μικρές τσαχπινιές που κάνουν τη διαφορά και τους ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Το Holiday νομίζω ότι μου μίλησε στην καρδιά φέτος.
Gojira – Fortitude
Πάντα μου άρεσαν, ειδικά από τη στιγμή που τους είδα ζωντανά και μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι. Δεν ήμουν όμως ο μεγαλύτερος fan και αυτό γιατί οι δίσκοι τους δε με κρατούσαν στην ολότητά τους. Αυτό έγινε με το Fortitude το οποίο το ακούω νεράκι από την αρχή ως το τέλος. Μοντέρνο metal στα καλύτερά του, θεωρώ ο καλύτερος δίσκος στο είδος του για φέτος.
Royal Blood – Typhoons
Απίστευτα feel good δίσκος! Όλα τα τραγούδια τα βάζεις σε party και χορεύεις! Μου άρεσε πάρα πολύ, φοβερό groove, κολλητικά refrains, πανέμορφη παραγωγή!
Architects – For Those That Wish to Exist
Οι Architects είναι το μεγαλύτερο όνομα στο metalcore αυτή τη στιγμή και δεν είναι τυχαίο. Έχουν βγάλει και καλύτερους δίσκους, αλλά τώρα που μιλάμε αυτή είναι η μπάντα που δείχνει τον δρόμο στις υπόλοιπες.
Napalm Death – Throes of Joy in the Jaws of Defeatism - ΑΚΥΡΟ - Βγήκε το 2020 
Αυτοί οι άνθρωποι δε θα γεράσουν ποτέ. Εννοείται κυρίως γουστάρω τις τσίτες τους, αλλά τους εκτιμώ και για τα πιο πειραματικά περάσματά τους.
Limp Bizkit – Still Sucks
Η έκπληξη της χρονιάς. Από το πουθενά έσκασε και έκανε όσο θόρυβο μπορούν να κάνουν εν έτει 2021 οι Limp Bizkit. Ακόμα δεν ξέρω αν είναι όντως κάποιος δίσκος, κάποιο EP, μια φάρσα ή κάτι άλλο. Απ’ όσο γνωρίζω, δε μπήκαν καν στη διαδικασία να κυκλοφορήσουν το δίσκο σε οποιαδήποτε φυσική μορφή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μου αρκεί που ακούω νέες riffάρες από τον Borland. Αρκετά μικρό σε διάρκεια, πράγμα όμως που το κάνει να ακούγεται ευχάριστα και του δίνει replayability.
edit, επειδή το ξέχασα και είναι πολύ καλό για να μην το συμπληρώσω:
Trivium - In the Court of the Dragon
Ακόμα ένας φοβερός δίσκος για τους Trivium, των οποίων σε γενικές γραμμές δεν είμαι fan. Αυτό και το Sin and the Sentence για 'μένα αποτελούν την εποποιία του μοντέρνου κιθαριστικού metal. Λίγο τη φωνή να φτιάξει μελλοντικά και να μην προσπαθεί να τραγουδάει σαν τον Dio, με αυτόν το πομπώδη τρόπο που προσωπικά απεχθάνομαι, στο τέλος θα καταλήξω fan τους.
χαχαχαχαχαχα! Το άκουσα εφέτο και νόμιζα ότι βγήκε το 2021! Γράψτε άκυρο.
Ώπα δηλαδή υπήρξε στιγμή που διάβασες τη χθεσινή λίστα μου και νόμιζες ότι δεν έβαλα στη δεκάδα το Throes of Joy;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω προλάβει να δω λίστες κανενός! χαχα!
Με ενα γρηγορά πέρασμα στα album που κόλλησα περισσότερο το 21 βαίνουν αυτα.
Θα ηθελα την άποψη του ψυχολόγου του forum για τον μουσικο μου διπολισμο φέτος.
Δεν ξέρω αν είναι το σωστό τοπικ, αλλά εδώ είμαστε
Δεν υπάρχει εαυτός σε μονήρη κατάσταση, όλοι αναπτυσσόμαστε από τις αντιφάσεις μας!
Και <3 για την Hayley Williams, και στο δικό μου Τοπ 10 για φέτος
Χωρίς σειρά προτεραιότητας…
Gojira – Fortitude
Τι να πεις για τους Γάλλους? Συνεχίζουν το άνοιγμα σε μεγαλύτερο κοινό, χωρίς να κάνουν την παραμικρή έκπτωση στο μουσικό τους όραμα και στην ποιότητα των κυκλοφοριών τους.Επίσης δεν κάνουν στην άκρη τις περιβαλλοντολογικές τους ανησυχίες, βγάζοντας πιο έυπεπτα στιχουργικά θέματα.Η φυσική συνέχεια του Magma, μιλάμε για ένα album που σε 20 χρόνια από τώρα, μπορεί να μνημονεύεται όπως το Painkiller ή το Cowboys from hell σήμερα.
Khirki – Κτηνωδία
Πρώτη ελληνική επιλογή για φέτος, σε μία μάλλον μέτρια χρονιά για τα εγχώρια μουσικά δρώμενα.Εδώ η μπάντα καταλαβαίνει και αφουγκράζεται έναν stoner κορεσμό στην Ελλάδα, οπότε βάζει μέσα περισσότερα heavy στοιχεία και καθαρίζει κάπως τον ήχο στις κιθάρες και τα φωνητικά.Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα και προσφέρει ξεχωριστή φρεσκάδα.
Green Lung – Black Harvest
Παρότι το πρώτο μου άρεσε ένα κλικ παραπάνω, αναγνωρίζω την μεγάλη μαγκιά τους, παρά την επιτυχία του, να βάλουν τόσα νέα στοιχεία μέσα.Κάνουν λίγο πέρα την doom ΄πλευρά τους, και σε σημεία θυμίζουν κλασσικό NWOBHM τύπου ακόμα και AngelWitch.Οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά πλούσιες και η παραγωγή τις στηρίζει όντας περισσότερο επαγγελματική από εκείνη του ντεμπούτου.Για packaging artwork κλπ, συνεχίζει ο occult οργασμός, αποφεύγοντας τις παγίδες γραφικότητας που παραμονέυουν σε αυτά τα στυλ.
Pretty Reckless – Death by Rock and Roll
Ποιός είπε ότι το εμπορικό είναι ντε και καλά κακό? Εύκολα στο μνημονικό, ρεφρέν, στιβαρές και καθαρές κιθάρες, και η καλύτερη frontwoman στον χώρο του rock σήμερα, κάνουν περίπατο στο είδος τους (και ο Λουμίδης στους καφέδες) και παίζουν χωρίς αντίπαλο.Πολλές πιο ‘ψαγμένες’ μπάντες θα παρακαλούσαν για τέτοια riffs.
Actors – Acts of Worship
Δεν έχει σημασία η ταμπέλα που θα τους βάλεις, αν παίζουν dream pop ή post ή οτιδήποτε.Σημασία έχει ο αβίαστος τρόπος που ο δίσκος τους γεννά συναισθήματα και κολλάει στο μυαλό και την ψυχή.Μακράν ότι πιο μελαγχολικό άκουσα φέτος, και θεωρώ την μελαγχολία παρεξηγημένο συναίσθημα οπότε δε μπορεί να λείπει.Οι Depeche Mode είναι εδώ.
Turnstile – Glow On
Δίκαια έχει πάρει τις αποθεωτικές κριτικές.Η λογική στις συνθέσεις και οι διάρκειες είναι punk.Οι κιθάρες post.Η θεματολογία Grunge.Όταν τα παντρεύεις όλα αυτά πετυχημένα και με τραγούδια – σφηνάκια αδρεναλίνης, είσαι ωραίος.Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια τους.
Halocraft – A mother to scare away the darkness
Καταπλητικό ορχηστρικό post rock από τα Γιαννιτσά.Δεύτερο και τελευταίο από Ελλάδα για φέτος.Με αίσθηση soundtrack και ταξιδιού στα δάση της επαρχίας, μια σπουδαία μουσική δουλειά, που ίσως είναι λίγο κρίμα που δεν έχει έστω λίγα φωνητικά, για να είναι πιο εύκολα προσιτή σε περισσότερους ακροατές.
Count Raven – Sixth Storm
Πρέπει να έιχαν πάνω από δεκαετία να κυκλοφορήσουν κάτι οι Σουηδοί θεοί.Άξιζε η αναμονή για το Sixth Storm, που είναι αγνό ατμοσφαιρικό doom με την κατάλληλη ατμόσφαιρα και δικαιολογημένα τσιμπημένες διάρκειες.Βαριά riffs,λογική ογκόλιθου ηχητικά, οι Candlemass του πρώτου άλμπουμ θα ήταν περήφανοι.
The Cold Stares – Heavy Shoes
To παραδοσιακό heavy rock πέρασε κρισάρα στα 00ς, και την επόμενη δεκαετία πήρε ξανά τα πάνω του (ευτυχώς), με ηγέτες τους Rival Sons.Oι ψυχρές ματιές, συνεχίζουν αυτή την σχολή, με λίγο περισσότερη παραμόρφωση στα κιθαριστικά μέρη.Άξιοι και hold my beer.
The Limit – Caveman Logic
Δε τους λες ακριβώς super group, αλλά έχουν αρκετούς γνωστούς μουσικούς, με αρχηγό τον μύθο Bobby Liebling των Pentagram.Ο ίδιος δίνει πραγματικά τρομακτική ερμηνεία, ξεχνάει την ηλικία του και τραγουδάει ακόμα καλύτερα απότι με το κλασσικό του group.Τα riffs είναι προσβάσιμα και κολλάνε εύκολα, ενώ το η δουλειά στα ρυθμικά μέρη είναι φοβερά αισιόδοξη και groovy.Αναπάντεχο feelgood διαμαντάκι.
Green Leaf – Echoes From A Mass
Έγραψα για κορεσμό στο ελληνικό stoner, αλλά το φαινόμενο υπάρχει και εκτός.Το συγκρότημα ξεφεύγει γιατί όπως και οι Khirki, βάζει και άλλα πράγματα στον ήχο του.Επίσης οι ομοιότητες και οι στιχουργικές συνδέσεις ανάμεσα σε κάποια τραγούδια, δίνουν μια ωραία αίσθηση συνέχειας και ολοκλήρωσης (στο φινάλε).Αρκετά συναισθηματικός δίσκος.
Mastodon – Hushed and Grim
Βουτιά στη θλίψη και στα σκοτεινά μέρη της ψυχολογίας.Εμφανώς επηρεασμένοι από τον θάνατο του manager τους, φαίνεται ότι είχαν αδερφικές σχέσεις.Ο χαμός του και τα διάφορα συναισθήματα που τους έβγαλε, γέννησε αυτό το άλμπουμ.Με την λεπτομέρεια ότι δεν υπάρχει καμία κάθαρση πουθενά.Ίσως στο επόμενο.Θα δείξει.Θαρραλέοι για τον αριθμό των κομματιών και την όλη διάρκεια.Δεν είναι για όλους ο δίσκος και δεν είναι και για όλες τις ώρες.
Neighborhood Brats – Confines Of Life
Punk οδοστρωτήρας σαν από άλλη εποχή.Με σύγχρονους προβληματισμούς στους στοίχους.Φουλ επίθεση γενικά.Τα γυναικεία φωνητικά ταιριάζουν και σπανίζουν σε τέτοιες μπάντες.Κομμάτια για ντου και αντιναζί.Μικρό αλλά κάργα εθιστικό.
Wheel – Preserved in Time
Okay προφανώς μοιάζει πολύ με Solitude Aeturnus.Όσοι ψάχνουν αυστηρά την πρωτοτυπία θα το προσπεράσουν.Άδικο θεωρώ.Θα χάσουν σπουδαία riffs, μυσταγωγική επιβλητική ατμόσφαιρα, δουλεμένα solos.Για μένα είναι ίδιου επιπέδου με τις καλύτερες στιγμές των Αμερικανών.
The Vintage Caravan – Monuments
Αυτό που λέει το όνομα τους αυτό παίζουν.Vintage rock από Ισλανδία με ξεκάθαρες 70ς καταβολές.Καταφέρνουν και ακούγονται πολύ σφιχτοί αλλά και τεχνικοί ταυτόχρονα, έχουν άψογο rhythm section.Υπερπλήρες επίσης έχοντας μέσα δυνατές στιγμές, κάποιες πιο ευάισθητες, λίγο jam κλπ.Υποτιμημένοι γενικά.
Black Soul Horde – Horrors from the void
Ο αγαπημένος μου δίσκος από τον χώρο του παραδοσιακού heavy metal για φέτος.Εμπνευσμένοι κατά πολύ από τον Lovecraft, κινούνται σε γνωστά Κθούλου λημέρια.Τα δυναμικά leads δείχνουν το δρόμο, το μπάσο χτίζει και χτίζει, η μίξη είναι τέλεια.Ελπίζω να γίνουν μεγαλύτεροι εμπορικά.Τους αξίζει.
Craneium – Unknown Heights
Είναι πολύ δύσκολο να παίξεις πιασάρικο psych rock και να μην πέσεις στην λούπα του ανελέητου jamming που ταλαιπωρεί τέτοιες κυκλοφορίες.Από Φινλαδία οι Craneium το παίζουν μια χαρά πάντως (το ροκ ε) και ξεχωρίζουν όχι μόνο για τις κιθάρες τους, αλλά για τις φρέσκιες ιδέες στην παραγωγή, ιδιαίτερα στο κομμάτι των στρώσεων στα φωνητικά.Με πολλές δόσεις groove αυτό εδώ.
Ειδικά αυτό που λες για Black Soul Horde είναι μεγάλη αλήθεια. Και δικαίως έχουν αποθεωθεί και στο εξωτερικό για αυτόν τον δίσκο.
φέτος δεν ασχολήθηκα με το τίμιο θρεντ του κλασικοχεβιμεταλαδικου ήχου και πάρα πολύ κακώς έκανα
ακούω το αποπάνω και γουστάρω τρομερά , θενξ 
Βέβαια το FuckedUp ειναι και στην δική μας λίστα άρα εμφανίστηκε και αλλού! Κατσε να δεις και στην δική μου…
Όσων αφορά το τελευταίο, να εκφράσω τον προβληματισμό μου, πως παρόλο που το “Act Two” στο σύνολο του έχει όμορφους ήχους και ωραίες ιδέες, δεν μπορώ να καταλάβω πως το βάπτισαν ως ένα κομμάτι 26 λεπτών.
Θα μου πείς που κολλάς? Κολλάω στο γεγονός πως υπάρχουν ξεκάθαροι διαχωρισμοί μεταξύ των διάφορων σημείων του Act Two, οπότε πως ακριβώς το βαφτίζουν κομμάτι? Οκ, αντε να δεχτώ το γεγονός ότι λέγεται Act Two, έχει να κάνει με μια ενιαία θεματική ενότητα (με αυτή την λογική βέβαια οι concept δίσκοι θα έπρεπε να είναι ένα κομμάτι). Τι εξυπηρετεί όμως τελικά η τεράστια διάρκεια ενός τελικά όχι τόσο συνεκτικού, στο σύνολο του, κομματιού?
Τι εξυπηρετεί αυτή μου η απορία όμως? Πραγματικά τίποτα, είναι γνήσια απορία.
To blog του Καραολίδη είναι αυτό;
ναι, να το διαβαζεις, ειναι ωραίος τύπος. κάθε χρόνο ποστάρω τη λίστα του 
Tίποτα απολύτως δεν εξυπηρετεί imho. Μια χαζομάρα και μισή είναι που λειτουργεί προς όφελος του ξεχειλώματος και της υπερβολής. Ένα καλό αντιπαράδειγμα σε αυτή τη λογική είναι οι Theater που στο όμώνυμο 6DOIT τουλάχιστον split-άρανε τα τραγούδια τους.
Ο Καραολίδης είναι εφηβικός (αλλά και μετέπειτα) ήρωας, χάρη στην “ξεροκεφαλιά” του.ως συντάκτη του ΜΗ έμαθα ένα σωρό αγαπημένες μπάντες (και γέλασα πραγματικά με κάποιες απίθανες κριτικές του) από τους SOAD και τους SCREAMING TREES μέχρι τους GOGOL BORDELLO, τους DANAVA και τους HOLD STEADY που βλέπω και τώρα στη λίστα του.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι πριν κάποια χρόνια θυμάμαι να είχα ξαναρίξει μια ματιά/αυτιά στην τότε λίστα του και δεν είχα βρει κάτι που να με εντυπωσιάσει. Θα τσεκάρω και τα φετινά παντως.