Η ιδέα μου ‘ρθε με δύο αφορμές: απ’ τη μία ο νέος δίσκος των Mastodon, γραμμένος για τον θάνατο του manager και φίλου τους, Nick John. Απ’ την άλλη, διάφορα αφιερώματα για δίσκους που κυκλοφόρησαν το 1991 (μία χρονιά της οποίας θέλω να πλέξω το εγκώμιο άλλη στιγμή), που μου θύμισαν να ξανακούσω τη δισκάρα που ακούει στο όνομα “Temple of the Dog” -φόρος τιμής του Chris Cornell στον εκλιπόντα φίλο του και τραγουδιστή των Mother Love Bone, Andrew Wood. Υποθέτω θα υπάρχουν ΔΕΚΑΔΕΣ τέτοιοι δίσκοι, αλλά εμένα μόνο άλλοι δύο μου ήρθαν στο μυαλό: το “Pentecost III” των Anathema (σύμφωνα με παλιά συνέντευξη του Danny στο Metal Hammer) βγήκε τόσο ασήκωτα πεσιμιστικό λόγω ενός τραγικού συμβάντος: ένας φίλος της μπάντας είχε πεθάνει, κι ενώ πήγαιναν στην κηδεία του, άλλος ένας φίλος τους που πήγαινε εκεί σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό καθ’ οδόν (κάτι γραφόταν επ’ αυτού και στα liner notes). Οι Lagwagon, από την άλλη, συνέθεσαν και ηχογράφησαν το τρομερό “Resolve” μέσα σε μία εβδομάδα -προς τιμήν του πρώην μέλους τους Derrick Plourde που αυτοκτόνησε.
Το ”Hushed and grim” είναι πολύ πρόσφατο για να κριθεί, αλλά δεν μπορεί να είναι τυχαίο: όλα τα άλλα αποτελούνε δυσθεώρητες δισκάρες. Μήπως η αιτία που γράφτηκαν, οι συνθήκες που τα γέννησαν τα έκαναν και τόσο ιδιαίτερα; Για το “Resolve” σίγουρα ισχύει -ποτέ οι Lagwagon δεν ξανακούστηκαν έτσι, πριν ή μετά. Οι Temple of The Dog δυστυχώς δεν πρόφτασαν ώστε να τους συγκρίνουμε με κάτι άλλο. Όσο για τους Anathema; Πάντα μες στη θλίψη ήταν, αλλά εύκολα τάσσομαι με την άποψη που λέει ότι το “Pentecost III” είναι από τα πιο έντονα πράγματα που ηχογράφησαν ποτέ. Προσοχή: υπάρχουν διάφορα albums αφιερωμένα σε νεκρούς που, όμως, δε φαίνεται να γράφτηκαν για το συγκεκριμένο σκοπό (π.χ. δε νομίζω οι Tool να έγραψαν το “Aenima” για τον Bill Hicks…). Εμείς ψάχνουμε δίσκους που εμπεριέχουν τον πόνο ενός τέτοιου τραγικού γεγονότος στο μεδούλι τους. Το poll έτσι το ‘βαλα -δεν ξέρω πόσοι θα υπάρχουν που θα ‘χει τύχει ν’ ακούσουν αυτά τα συγκεκριμένα albums.
Οι Mastodon είναι κατεξοχήν death metal μπάντα, γιατί το Crack the Skye, το Hunter, το Emperor of Sand και το Hushed and Grim είναι όλα φόροι τιμής σε κάποιον νεκρό (Skye η αδερφή του Dailor αυτοκτόνησε στην εφηβεία, o αδερφός του Hinds σκοτώθηκε σε ατύχημα ενώ κυνηγούσε, η μάνα του Kelliher πέθανε από καρκίνο εξ ου και ο Χρόνος που περνά ως αυτοκράτορας της άμμου), και βέβαια η Aunt Lisa που επίσης μνημονεύεται στο ομότιτλο από το Once More Round the Sun… Ουφ, πολύ θανατικό…
Το The Wall και το Final Cut γραμμένα για τον νεκρό στον πόλεμο πατέρα του Waters νομίζω είναι απάτητες κορυφές για όλα τα υπόλοιπα, αν και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των ειδών…
Από τα φετινά είχαμε βέβαια και το Ascension Codes των Cynic.
Άλλες προτάσεις:
Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase. γραμμένο για την Joyce Carol Vincent, μια νεαρή γυναίκα που πέθανε μόνη στο διαμέρισμά της και δεν την αναζήτησε κανένας για χρόνια…
Gojira - Magma για την μάνα των αδελφών Ντουπλαντιέρ (ναι αυτά είναι τα γαλλικά μου) που πέθανε
Αν είναι να διαλέξουμε από δίσκους που δεν υπάρχουν στο πολλ, να πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου.
Ο πρώτος δίσκος που σκέφτηκα όταν διάβασα τον τίτλο του θρεντ, αν και δεν είναι ακριβώς δίσκος για εκλιπόντα, ήταν το Handful Of Rain. Που δεν ήταν ΓΙΑ ΤΟΝ Ολίβα ώστε να ταιριάζει στο θρεντ, αλλά για μένα θα είναι πάντα ο δίσκος για τον Ολίβα, οπότε ναι.
Παρομοίως και εγώ, δεν έχω ακούσει τίποτα από πολλ, αλλά δίσκος που μου φέρνει στο μυαλό απώλεια χωρίς όμως να είναι κάτι γραμμένο για κάποιον συγκεκριμένα αλλά το κάνεις τόσο εύκολα δικό σου…μα τόσο εύκολα…είναι το Songs of Darkness, Words of Light των My Dying Bride, είτε μέσω μουσικής και μόνο είτε σε συνδυασμό και με κάποια lyrics δε νομίζω να μ έχει βγάλει κάποιο άλλο άλμπουμ τόσο έντονα το συναίσθημα της απώλειας γενικότερα είτε φυσικής απώλεις είτε γενικότερα απώλειας. Άντε για να χαρούμε και λίγο:
Ο Cerpin Taxt προσπαθει να αυτοκτονησει με μορφινη και ποντικοφαρμακο, πεφτει σε επταημερο κωμα στο οποιο φανταζεται διαφορα περιεργα, ξυπναει, βλεπει οτι η ζωη δεν του αρεσει και αποφασιζει να αυτοκτονησει ξανα πεφτωντας απο μια γεφυρα. Ο Cerpin Taxt δεν ειναι υπαρκτο προσωπο αλλα το αλμπουμ ειναι εμπνευσμενο απο τον θανατο του Julio Venegas, φιλου των Omar και Cedric. Ένα μηνα πριν κυκλοφορησει το αλμπουμ, ενα αλλος μελος της μπαντας, ο Jeremy Ward, θα πεθανει απο υπερβολικη δοση ηρωινης και θα δωσει κατα καποιο τροπο εμπνευση για το επομενο αλμπουμ, Frances The Mute.
Nick Cave - Skeleton Tree
Ο δεκαπενταχρονος γιος του Nick Cave πεφτει απο εναν γκρεμο και χανει τη ζωη του. Το μεγαλυτερο μερος του αλμπουμ ειχε γραφτει πριν το ατυχημα και ειναι στοιχειωτικο το ποσο προφητικο ακουγεται σε σημεια. Σε επομενες ηχογραφησεις ο Nick Cave αρχιζει και αυτοσχεδιαζει/αλλαζει καποιους στιχους. Ο θανατος του γιου του δεν αναφερεται ποτε ξεκαθαρα στον δισκο αλλα οι αλληγοριες ειναι εκει και σε κανουν κομματια.
και δυο που δεν μου αρεσουν ηχητικα αλλα εχουν λαβει τρομερες κριτικες και σιγουρα τους αξιζει να διαβαστουν οι στιχοι αν σας ενδιαφερει το θεμα:
Ασχετο, αλλα αν μου πειτε οτι γαμιεμαι επειδη εχω δει Temple Of The Dog ζωντανα, θα το δεχτω . Μακαρι να μην τους ειχα δει ποτε και να ηταν ο Chris κοντα μας . Μεσα στους 2-3 αγαπημενους μου τραγουδιστες .
Ο δίσκος που έφτιαξε ο Juha Raivio (βλ. Swallow The Sun) μετά το χαμό της συντρόφου του, Aleah Stanbridge.
Κατάμαυρο, πανέμορφο death doom. Με τις ατμόσφαιρές του, με τα ξεσπάσματά του, και με τον Tomi-των-Amorphis-Joutsen να μοιράζει ερμηνείες ζωής.
Κάποιο από το υλικό προοριζόταν για τον δεύτερο δίσκο των Trees Of Eternity*, του πρότζεκτ που είχε το ζεύγος, και γενικά φως ούτε για δείγμα.
Ενδεικτικό κομμάτι, αν και μιλάμε για άλμπουμ που απαραιτήτως ακούγεται από την αρχή ως το τέλος.
*Για ολοκληρωμένο κόψιμο φλέβας, υπάρχει και το Hour Of The Nightingale. Πιο ήπιο, με τελείως διαφορετικό σκοτάδι, είχε γραφτεί από καιρό οπότε δεν ταιριάζει αυστηρά στο τόπικ, αλλά η συμφωνία με τη Svart έγινε πολύ αργά και κυκλοφόρησε μετά θάνατον.
. Μακαρι να μην τους ειχα δει ποτε και να ηταν ο Chris κοντα μας 
. Μεσα στους 2-3 αγαπημενους μου τραγουδιστες 
