Αναρωτιόμουνα πως και δεν έχει σαρώσει στις πρωτιές, προσωπικά δεν ταιριάζει καθόλου στα αυτιά μου αλλά στο περιβάλλον μου γενικά το αποθεώνουν…
2016
- Metallica - Hardwired to Self Destruct
- Crobot - Welcome to Fat City
- Volbeat - Seal the Deal & Let’s Boogie
- Rival Sons - Hollow Bones
- Billy Talent - Afraid of Heights
1000mods - Repeated Explosure To…
Wo Fat - Midnight Cometh
Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree
The Cult - Hidden City
Wolfmother - Victorious
Alter Bridge - The Last Hero
Black Stone Cherry - Kentucky
The Temperance Movement - White Bear
Gojira - Magma
Korn - The Serenity of Suffering
Joe Bonamassa - Blues of Desperation
Tremonti - Dust
Biffy Clyro - Ellipsis
David Bowie - Blackstar
Anthrax - For All Kings
Hatebreed - The Concrete Confessional
Deftones - Gore³
Blue Pills - Lady in Gold
Nick Cave and the Bad Seeds - Skeleton Tree
Kings of Keon - Walls
Chevelle - The North Corridor
Airbourne - Breaking outta Hell
Avenged Sevenfold - The Stage
Εξώφυλλο: Deftones - Gore
33 Likes
Χωρίς λόγια αυτή τη φορά 
- Gojira - Magma
- Haken - Affinity
- Meshuggah - The Violent Sleep of Reason
- Opeth - Sorceress
- Metallica - Hardwired… to Self-Destruct
5.5 Blood Incantation - Starspawn
5.6 Gravitysays_i - Quantum Unknown
6. Mick Gordon - Doom
7. Sithu Aye - Set Course for Andromeda
8. Avenged Sevenfold - The Stage
30 Likes
Μεγάλη απώλεια από τη λίστα μου γαμω τη μνήμη μου μέσα
2016
5. Knocked Loose - Laugh Tracks
Ναι, φτάσαμε! Ολοκληρωτικό hardcore με ψιλά δάνεια από τα γύρω γύρω είδη από μια μπάντα από το Kentucky. Το γκρουπ θα δώσει μια τεράστια πνοή αναβίωσης στη σκηνή που θα την φτάσει έως το φετινό Coachella. Με δύο LP και κανα 2-3 EP (μέγιστες κυκλοφορίες και αυτά) ο Bryan Garris και οι υπόλοιποι μετατρέπουν το moshpit σε έργο τέχνης. Εδώ δίνουν στίγμα και προετοιμάζουν για αυτά που πρόκειται να ρθούνε.
4. Thrice - To Be Everywhere Is to Be Nowhere
Πω γαμώτο, είχε μείνει στη ναφθαλίνη ετούτο εδώ για αρκετό καιρό, αλλά από το πρώτο δευτερόλεπτο χτύπησε άσχημα. Φανταστική παραγωγή, απλά και υπερτίμια τραγούδια, φωνάρα γεμάτη συναίσθημα. Έχει μέσα και το πέρα του σύμπαντος αυτού Black Honey, ήρθε και έδεσε.
(βιντεοκλιπαρα)
3. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Μιλώντας για συναίσθημα, υπάρχει μία πισίνα σε σχήμα φεγγαριού που δεν έχει πάτο. Βυθίζεσαι γλυκά και αβασάνιστα και σε καταπίνει. Βγαίνεις από αυτή λούτσα, αλλά οκ ο βρεγμένος την πισίνα δεν την φοβάται. Δεν είμαι φανμποις των ραδιοκέφαλων αλλά εδω με πιάνουν από την αρχή και με κοπανάνε. Αυτά. Νάνι.
(εκτελεσάρα με το αμανικο το σωστό (μπρους εσύ φταις για όλα))
2. Touche Amore - Stage Four
Και εάν το συναίσθημα δεν ήταν αρκετό, πάρε και άλλο. Από αυτό που σου ξεριζώνει την καρδιά, την τρως και λες και ευχαριστώ. Η απώλεια του γονέα αφήνει ένα κενό να, που δεν καλύπτεται με τίποτα, χασκει εκεί άφθαρτο, βαθύ, ανοιχτό. Αυτό παίρνεις και από την ερμηνεία του Jeremy Bolm, εκεί κουμπώνουν και οι μουσικάρες τους. Αυτό είναι το hardcore punk που σε κάνει να νιώσεις.
1. Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Όλα τα παραπάνω, όχι η πεντάδα, ούτε τα ποστς, ούτε το ίντερνετ, το σύμπαν και όλα του τα μέρη ισοπεδώνονται από το μπάσιμο αυτού του δίσκου (Nihilist).
Με το ακούγεται η κραυγή του Sam Carter να λέει “We are beggars, We are so fucking weak, And once upon a time we had the world at our feet, Well, we’re all dying to meet our maker, But all our Gods have abandoned us…” ξεχνάς οτιδήποτε και μαγνητίζεσαι.
Σε καταπίνει η τρύπα στο εξώφυλλο του δίσκου και σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι παρόμοιο με αυτό που περπάτησε ο Δαντης στην ηλικία των τριάντα πέντε ετών στην βόλτα του στον Άδη τη Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου. Περνάς τους 9 κυκλους της κολάσεως οι οποίοι εδώ ταυτίζονται με τη “σύγχρονη” ζωή, τη ρουτίνα που τη ζούμε σε καθημερινή βάση (Deathwish, Phantom Fear, Downfall) και φτάνεις στους 7 κύκλους του Καθαρτηρίου. Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα στέκουν απέναντί σου (Gone with the Wind, The Empty Hourglass, A Match Made in Heaven, Gravity, All Love Is Lost) και αφού αναμετρηθείς μαζί τους φτάνεις στον επίγειο παράδεισο, στην Εδεμ (From the Wilderness).
Και εκεί καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος σου τελειώνει, δεν σου μένει άλλη άμμος στην κλεψύδρα, όποτε στα 28 σου (Tom Searle 1987-2016) γράφεις το μεγαλύτερο και επικότερο φακ οφ προς τον κόσμο όλο (Memento Mori) και αποχωρείς.
Υπάρχουν τραγούδια σε αυτόν το δίσκο που πάντοτε αφήνουν την τρίχα κάγκελο, υπάρχουν στίχοι που αναμετριούνται με το υπερφυσικό, υπάρχει η μόνη αλήθεια απέναντι στην φθαρτότητα, οπότε και οι οποιες υπερβολές και παραλληλισμοί δικαιολογούνται.
Do you remember when you said to me
“My friend, hope is a prison”
T//S
Εξώφυλλο της χρονιάς
Ντάξει είπαμε 5αδα χωρίς Chino αλλά όχι και έτσι…
Deftones - Gore
37 Likes
Have you ever seen anything so full of splendor?
2016
-
Trees Of Eternity - Hour Of The Nightingale
Σκοτεινό με τον πιο αληθινό τρόπο. Βγαλμένο από τα σπλάχνα των χρυσών ημερών της ατμοσφαιρικής σκηνής. Ανατριχιαστικό ακόμα κι αν δεν ληφθεί υπόψη η ιστορία πίσω του. -
Cult Of Luna & Julie Christmas - Mariner
Κλασικό από την πρώτη ακρόαση. Τη στιγμή που ολόκληρο, ολόκληρο όμως, το Βοξ άρχισε να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πρώτο χτύπημα στο Greater Call, ανέβηκε ψηλότερα. -
Insomnium - Winter’s Gate
Αν ο χειμώνας του βορρά έπαιρνε μουσική μορφή, θα ακουγόταν κάπως έτσι. -
Black Foxxes - I’m Not Well
Ντεμπούτο για σεμινάριο. Το ότι πέρασε στα ψιλά, ακόμα και με όλους τους αστερίσκους του αλτέρνατιβ κόσμου, είναι μια αδικία που δεν θα σβήσει ποτέ. -
Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Swan song. A declaration of endlessness.
+5:
-
Anneke Van Giersbergen & Árstíðir - Verloren Verleden
Ένα μικρό, γλυκό αριστούργημα. Από τις περιπτώσεις που δύο κόσμοι ταιριάζουν στο απόλυτο και το αποτέλεσμα ξεπερνά κάθε προσδοκία.
Ή: Lacuna Coil - Delirium – Θα ορκιζόμουν ότι είχα στηρίξει το '12 ή το '14. Ειδικά το πρώτο. Ω γουελλ. -
Deftones - Gore
Τόσο γνώριμο, αλλά τόσο ανανεωμένο και με τόση καρδιά που δε γίνεται να χάσει. Σόλο Καντρέλλ στο Phantom Bride * chef’s kiss *.
Ή: Chevelle - The North Corridor – Ογκώδες. Πανέξυπνο. Ιδιότροπο. Και με έξτρα νεύρο. Επειδή γιατί όχι. -
King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity
“Και οι κύκλοι γυρνάνε έτσι.” - Stu Mackenzie
Ή: Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines – Για τα γούστα μου, από τις εξαιρέσεις στον στραβό κανόνα των σούπεργκρουπ. Κρίμα (ή και όχι) που ξέκοψαν νωρίς. -
Kvelertak - Nattesferd
Όσο ολόκληρος ο μεταλλικός λαός γκρίνιαζε, εγώ περνούσα τέλεια και τραγουδούσα λίγο πιο δυνατά τα λιντάκια του 1985.
Ή: Meshuggah - The Violent Sleep Of Reason – Μακελειό, το. -
Run The Jewels - RTJ3
You talk clean and bomb hospitals, so I speak with the foulest mouth possible.-
Ή: Avenged Sevenfold - The Stage – Άλμπουμ-δήλωση. Σβήσιμο με Exist > σύμπαν.
Μπόνους:
-
Mick Gordon - Doom
Μην τα ξαναλέμε,
Εξώφυλλο:
38 Likes
Μόνο καρδούλες για το Agatus! Τηλεεεμαχε
4 Likes
- Agatus - The Eternalist
- Eternal Champion - Armor of Ire
- Demon Bitch - Hellfriends
- High Spirits - Motivator
- Hail Spirit Noir - Mayhem in Blue
36 Likes
1. Agatus - The Eternalist
2. Eternal Champion - Armor of Ire
3. Hail Spirit Noir - Mayhem in Blue
4. Cultes des Ghoules - Coven, or Evil Ways Instead of Love
5. Blood Incantation - Starspawn
6. A Diadem of Dead Stars - Kingdoms Bathed in Golden Light
Εκτός πεντάδας αλλά παρόλα αυτά ένα πολύ ωραίο άλμπουμ από τον Βολιώτη The Pilgrim, ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Angstridden. Ένα άλμπουμ που κινείται στον χώρο του Atmospheric Black Metal και το όνομα προέρχεται από μια παράφραση του Diadem of 12 Stars των Wolves in the Throne Room. Δώστε του μια ευκαιρία όσοι αρέσκεστε σε αυτόν τον ήχο.
35 Likes
Σάββατο πρωί και στου 2016 την ποδιά σφάζονται παλληκάρια… Πολλά παλληκάρια 
4 Likes
Βγάλε πρώτο το Hardwired για να μην αρχίσει η γκρίνια για το φόρουμ κ τους ανώριμους μεταλλάδες που δεν έχουν προχωρήσει στην ζωή τους…oh, the irony.
6 Likes
Έχει κανονιστεί ηδη
3 Likes
Τι 24 Δεκεμβρίου 2016 μωρέ, όλα ανάκατα τώρα.
3 Likes
Η μεγαλυτερη ειρωνεια σε αυτο το το φανταστικο σεναριο που εβγαλες απο το μυαλο σου (στο οποιο απο οτι φαινεται υπαρχει αρκετος rent free χωρος για ενοικιαση), ειναι πως ο τελευταιος που γκρινιαξε για τα αποτελεσματα αυτου του παιχνιδιου ησουν εσυ πριν κανα 2-3 βδομαδες, με σχολιο που ταιριαζει σε ανωριμο μεταλλα ηλικιας 15 ετων. Doesn’t get any better 
1.Gojira - Magma
Ισως ο καλυτερος τους δισκος.Ολα τα κομματια αγαπημενα αλλά έχω τεραστια αδυναμια στο Silvera
2.Fates Warning - Theories of Flight
Ουτε δευτερολεπτο περιττο…Ανωτερο του προηγουμενου αλλα και του αμεσως επόμενου…
3.Aurora - All My Demons Greeting Me as a Friend
Δυσκολο να περιγραφει…Εχει τοσα πραγματα μεσα…Θα πω απλα οτι ειναι πανεμορφο…
4.Evergrey - The Storm Within (+cover)
Συνεχιζουν με φορα απο τον προηγουμενο και ισως και να τον ξεπερνανε λιγο…
5.Messenger - Threnodies
Απο τους πιο ποιοτικους Prog δισκους της 10ετιας…
28 Likes
Αν κ αποφεύγω να σου απαντάω γιατί δεν αξίζεις ούτε το σάλιο μου, ας το κάνω με το λειψό μυαλό που έχω, που δεν το φτάνεις ούτε κατά διάνοια όσα πτυχία κ να πάρεις. Να παραθέσω λοιπόν ένα σχόλιο από έναν πρώην μεταλλά 15 χρονών, μάλλον σκληρό άντρακλα με βάση κάποιο σχόλιο.
Οπότε, κάνε μου τη χάρη κ ξεκαβάλα.
Το ιδιο πραγμα ειπαμε!
Χωρίς πολύ χρόνο για σχόλια ή σκέψη αυτή την εβδομάδα, οπότε είναι σίγουρο ότι θα έχω ξεχάσει αρκετά. Εξαιρετική χρονιά όσον αφορά τα μη metal ακούσματα.
1. Vektor - Terminal Redux
Τρίτο σερί αριστούργημα για μια μπάντα που δυστυχώς σταμάτησε εκεί.
2. Metallica - Hardwired …To Self Destruct
Ξανά άκουσα το δίσκο με πιο κριτική διάθεση σήμερα. Δεν άλλαξα άποψη. Όταν οι Metallica χωράνε σε μια κυκλοφορία τους 4-5 κλασσικά κομμάτια (για εμένα τέτοια είναι το Spit Out The Bone, όπως και τα Halo, Moth, Hardwired, τραγούδια δηλαδή που χωρούσαν στους τοπ δίσκους τους), τότε νομοτελειακά πάει για τοπ-5.
3. Gojira - Magma
Η καλύτερη μπάντα της γενιάς τους, η αγαπημένη μου μπάντα την τελευταια 20ετία, πλάι στους Brutus.
4. Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue
H καλύτερη μπάντα της ψωροκώσταινας την τελευταία 10ετία
5. David Bowie - Blackstar
Το κύκνειο άσμα του σημαντικότερου καλλιτέχνη του τελευταίου μισού αιώνα. (έχω διάθεση για edgy σχόλια μάλλον απόψε 
)
Όπως είπα παραπάνω, ήταν μια απίστευτη χρονιά οτιδήποτε δεν μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του μεταλ (ποπ-ροκ-country-hip hop, r’n’b, whatever) οπότε ξεκινάω από αυτά
Fantastic Negrito - The Last Days Of Oakland
Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree
Run The Jewels - Run the Jewels 3
Sturgill Simpson - A Sailor’s Guide to Earth
(τα 4 παραπάνω άλμπουμ φλέρταραν έντονα με την 5άδα)
Beyonce - Lemonade
Death Grips - Bottomless Pit
Kyle Dixon & Michael Stein - Stranger Things, Volume One and Two
Iggy Pop - Post Pop Depression
A Tribe Called Quest - We Got It From Here… Thank You 4 Your Service
Honorable mentions:
Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Purson - Desire’s Magic Theatre
Alcest - Kodama
Death Angel - The Evil Divide
Megadeth - Dystopia
Cobalt - Slow Forever
Hammers of Misfortune - Dead Revolution
Aenaon - Hypnosophy
Asphyx - Incoming Death
Eternal Champion - The Armor of Ire
Alter Bridge - The Last Hero
Schammasch - Triangle
Electric Citizen - Higher Time
Oceans of Slumber - Winter
Sarabante - Poisonous Legacy
Οδός 55 - S/T
The Neal Morse Band - The Similitude of a Dream
Ihsahn - Arktis
Convixion - Days of Rage, Nights of Wrath
Devin Townsend Project - Transcendence
The Dillinger Escape Plan - Dissociation
Meshuggah - The Violent Sleep of Reason
Sumerlands - Sumerlands
Virus - Memento Collider
Khemmis - Hunted
Ulcerate - Shrines of Paralysis
Agatus - The Eternalist
King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infiniry
Cult of Luna & Julie Christmas - Mariner
Edit: και 3 εκτός συναγωνισμού
Ghost - Popestar EP
Black Viper - Storming with Vengeance Demo
Deathspell Omega - The Synarchy of Molten Bones EP
36 Likes
2016 → “Δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα να πούμε, μας έχεις…”
12. – 6.
12. ILL OMEN “Æ.Thy.Rift”
Διπλή συμμετοχή στη λίστα φέτος απ’ τον Μήτσο εξ Αυστραλίας, καθώς το τελευταίο -μέχρι σήμερα- full-length του ως ILL OMEN πλέον παίρνει σημαντικές αποστάσεις απ’ το πώς ξεκίνησε το συγκεκριμένο project, μια και στην πράξη περισσότερο κινείται σε post/doom έως και funeral μονοπάτια παρά σε οριοθετημένα bm μοτίβα. Τα τελευταία κάνουν την εμφάνισή τους ως ξεσπάσματα αποτυπώνοντας τις στιγμές έντασης των ενδοσκοπικών ιστοριών που ο Keepin αφηγείται/ψιθυρίζει, σε μια αναζήτηση εξόδου από κάποιον εφιαλτικό, ονειρικό κόσμο στον οποίο μοιάζει εγκλωβισμένος.
11. TEMPLE NIGHTSIDE “The Hecatomb”
Στη δεύτερο λοιπόν χτύπημά του εντός του ’16, ο IV παραμένει αργόσυρτος σαν τον θάνατο που έρχεται βασανιστικά, αλλά σαφώς πιο θρησκευτικός και απόκρυφος σε σχέση με την περισσότερο ψυχαναλυτική διάσταση των ILL OMEN. Έχοντας εδώ και συμπαίκτες στο πλευρό του και άρα παρουσιάζοντας μια κατάσταση κανονικής μπάντας, παραθέτει μια σειρά αβυσσαλέων συνθέσεων που έρχονται από τα βαθύτερα μπουντρούμια του black/death και -αν με ρωτάτε- στην πράξη είναι μια βδελυρή διαστρέβλωση του αρχέγονου thrash, καθώς οι πρώτες ύλες είναι εδώ (σκότος, ακρότητα, ριζοσπαστισμός) αλλά αποδίδονται μέσω αντιθέσεων (ασαφής δομή έναντι κουπλέ/ρεφρέν - εκτεταμένα έρποντα περάσματα έναντι ταχύτητας - έμφαση στα distortion effects έναντι δυναμικών riffs - leads περισσότερο ενσωματωμένα στα κομμάτια παρά διάλειμμα μεταξύ των βασικών κιθαριστικών θεμάτων).
10. VOID MEDITATION CULT “Utter the Tongue of the Dead”
Στο ίδιο μονοπάτι με το προηγούμενο της λίστας, το πνευματικό παιδί του Dave Ingram ηχεί ακόμα πιο καθηλωτικό, θαρρώ αφενός λόγω της φωνής που είτε ψιθυρίζει είτε παραμορφώνεται, πάντα μετρημένα όμως, σαν το «Κακό» που ξέρει ότι στο τέλος θα νικήσει (κινηματογραφικός παραλληλισμός → ο Robert de Niro στο “Angelheart” –they don’t make movies like this anymore… ). Και αφετέρου λόγω των «τζιτζικέ» riffs, η σταθερή εκτέλεση των οποίων οδηγεί σε ένα βαθύ trance state, όπου κυριαρχούν -τι άλλο- τα λόγια των νεκρών…
9. BLOOD INCANTATION “Starspawn”
Επιτέλους, λίγο death metal ξανά στο δρόμο μου -απ’ αυτό που θέλω εγώ εννοώ… Που αγαπάει τα πλοκάμια των MORBID ANGEL. Που χρησιμοποιεί την τεχνική και την προοδευτική προσέγγιση για να ενισχύσει το συνθετικό “death” αντί να το ξεπλύνει -το ίδιο και τις όποιες μελωδίες και «ψυχεδέλειες». Που ασχολείται με τα κοσμικά ζητήματα της ύπαρξης και της προέλευσης. Που δε φοβάται να ξεκινήσει με ένα κοπιαστικό 13-λεπτο κομμάτι προκαλώντας μας να αντέξουμε και να ανταμειφθούμε με τον κόσμο που αποκαλύπτει…
8. ANTAEUS “Condemnation”
O βασικός πυρήνας επιστρέφει μετά από μια δεκαετία σιωπής. O Storm μπορεί να μην είναι εδώ αυτή τη φορά αλλά ο αντικαταστάτης του (Menthor) είναι απ’ τους καλύτερους session-άδες στον χώρο. Και οι ANTAEUS συνεχίζουν να μη χαρίζουν κάστανα με ηχητικό παροξυσμό όπως μόνο αυτοί ξέρουν, ωστόσο απόλυτα λογικά μέσα εδώ κρύβεται πλέον μια πιο ώριμη αποστασιοποίηση από τον πάτο του κόσμου που πάντα ήθελαν δουν να εξαφανίζεται. Το ριζοσπαστικό τους μανιφέστο το κατέθεσαν τις εποχές του CYFAWS, τώρα είναι περισσότερο παρατηρητές και περιμένουν τη νέα γενιά να συνεχίσει τις πάλαι ποτέ διδαχές τους -το αν αυτή υπάρχει είναι άλλη ιστορία.
7. IRKALLIAN ORACLE “Apollyon”
Η κρυπτική οντότητα των IRKALLIAN ORACLE χτύπησε (με βαθύ, γεμάτο χτύπημα, σαν τα απίθανα τύμπανα και κρουστά του δίσκου) την πόρτα μας προ τριετίας με το “Grave Ekstasis” και επανήλθε με στόμφο «φέτος», πάντα χωρίς να μας αποκαλύπτει τα πρόσωπα πίσω από αυτήν -φήμες και υπόνοιες υπήρξαν και υπάρχουν, αλλά ως εκεί. Το σερνάμενο death metal τους ηχεί βασανιστικό, σαν διαδρομή σπαρμένη με καρφιά κι αγκαθωτά σύρματα -τίποτα εδώ δεν αφήνει χαραμάδα για ελάχιστο έστω φως. Πώς το λέγε ο ποιητής να δεις, “Αbandon hope all ye who enter here”, κάπως έτσι…
6. PANPHAGE “Drengskapr”
Γενική η viking πλευρά του blackmetal ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, πάντα με τραβούσαν οι πιο σκοτεινές και σατανικές πτυχές. Ωστόσο όταν είδα αυτό το album σε ετήσια λίστα ατόμου που σέβομαι τις προτάσεις του, είπα να δοκιμάσω (βοήθησε το αρκετά γουστόζικο όνομα και logo) και βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα περίπου υπέροχο κράμα από BURZUM (και μάλιστα εποχής “Belus”), παλιών ENSLAVED (αναμενόμενα) αλλά και pagan καταστάσεων που βρίσκονται σε δίσκους όπως το “Imrama”. Έξτρα ενισχυτικό στην όλη εμπειρία το άχαστο εξώφυλλο -όπου θάλασσα και χάραμα εγώ πρώτος!
5.
RECITATIONS “The First of the Listeners”
Νορβηγία – Trondheim… Demo (και καλά) κυκλοφορία του μισάωρου χωρίς οποιαδήποτε λοιπά στοιχεία για τα συμμετέχοντα μέλη… Αλλά όχι Terratur, όχι Nidrosian hype, ως εκ τούτου δεν ασχολείται σχεδόν κανείς (ούτε κι εγώ)… Ευτυχώς το τσιμπάει η πάντα εκλεκτική Avantgarde και σε ένα distro clearance πέφτει στα χέρια μου το βινύλιο. Όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτόν τον ήχο είναι εδώ -τo originality, το ατίθασο, η αίσθηση του αναπάντεχου, οι (εδώ λιτοί) avantgard-ισμοί, η υφέρπουσα παρουσία του Άλλου. Το “First of the Listeners” πιθανότατα είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία από την σκανδιναβική χώρα την τελευταία δεκαετίας και θα πρότεινα σε όσους ενδιαφέρονται και (λογικά) δεν έχει πέσει ακόμα στον δρόμο τους, να μη προσπεράσου ελαφρά τη καρδία. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω είναι γιατί το label άλλαξε το εκπληκτικό εξώφυλλο της αρχικής digital και κασετικής κυκλοφορίας…
4.
HEAD OF THE DEMON “Sathanas Trismegistos”
Ο Konstantin Papavasiliou κάποια στιγμή στη ζωή του αποφάσισε να ακολουθήσει τις προτροπές του Δράκοντα, αφήνοντας τα υπόλοιπα project του (μεταξύ των οποίων και οι φοβεροί KAAMOS) και να αφοσιωθεί σε ένα πλήρως «αντιεμπορικό», ξερακιανό doom metal. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε ούτε θεολογική εσχατολογία (βλ. CANDLEMASS ας πούμε), ούτε θρήνο, ούτε τάσεις φυγής προς το επικό. Τα έξι κομμάτια είναι μια σπουδή επάνω σε επαναληπτικά μοτίβα, απόλυτα προσηλωμένα στον τελετουργικό στόχο και προφανώς δεν είναι για όλους (χωρίς διάθεση ελιτισμού, απλά η υφή τους λογικά αφορά αρκετά περιορισμένο ακροατήριο) ούτε για όλες τις ώρες. Παρολαυτά, για όσα ενδιαφέρονται να συντονίσουν τις ανάσες και το νου τους με τους ρυθμούς του Τρισμέγιστου, είναι αρκετά πιθανό για κάμποση ώρα μετά το τέλος του δίσκου να επαλαμβάνουν -φωναχτά ή από μέσα τους- το “L” τρίπτυχο:
Λ.ΙΛΙΘ 
Λ.ΟΥΣΙΦΕΡ Λ.ΕΒΑΪΑΘΑΝ
3.
ADAESTUO “Tacent Semitae”
Αλαλαγμοί συνόδευσαν κάποτε την εμφάνιση αυτού του project και εν τέλει όχι άδικα. Αν και προσωπικά πλέον δεν συμμερίζομαι σχεδόν κανέναν ενθουσιασμό για οτιδήποτε (δικό μου πρόβλημα), εδώ ο VJS των NIGHTBRINGER/DEMONCY συναντά τον Vainaja με θητεία σε διάφορα επιφανή (αλλά όχι απαραίτητα συγκλονιστικά) σχήματα της Φινλανδικής σκηνής και μαζί βουτάνε στα «αρχαία νορβηγικά νερά», στροβιλιζόμενοι τόσο γύρω απ’ το σκότος του DMDS όσο και το majestic ύφος των EMPEROR. Τι άλλο χρειάζονταν; Μια φωνητική ιδιαιτερότητα. Τους την έδωσε και με το παραπάνω η πολωνέζα Hekte Zaren, τόσο ως σαγηνευτική Λίλιθ όσο και ως δαιμονισμένη Σούκουμπους.
2.
NOX FORMULAE “The Hidden Paths to Black Ecstasy”
To alter ego των SERPENT NOIR είναι γεγονός… Σε άλλη μια κατάβαση (ή ανάβαση -as above so below δε λένε; ) στη Σίτρα Άχρα η έμφαση εδώ είναι στον πηγαίο τρόμο του ανεξερεύνητου και στο πάγωμα μπροστά στην πρόκληση ενός giant leap of faith. Οι υστερικά ασταμάτητες (και ασταμάτητα υστερικές) κιθάρες μοιράζονται οπωσδήποτε αναφορές με το αδελφό σχήμα, όμως αν το “Erotomysticism” ήταν ας πούμε πιο αιθέριο και εσωτερικό, στο “Hidden Paths…” επικρατεί ένα διαρκές αίσθημα του κινδύνου στην επόμενη γωνία του λαβύρινθου.
1.
METALLICA “Hardwired… To Self-Destruct”
To 2016, ειδικά το δεύτερο μισό του (αλλά και μεγάλο μέρος του ’17), ήταν μια περίοδος απ’ τις πιο πιεσμένες ίσως της ζωής μου, τόσο από άποψης δουλειάς όσο και προσωπικών υποθέσεων. Όλα έμοιαζαν δύσκολα, τα ωράρια, οι άνθρωποι, οι συνεννοήσεις. Έχοντας αποκοπεί απ’ τα σόσιαλ και χωρίς καμία πραγματική διάθεση για ενασχόληση με τη μουσική πέρα από ρεμπέτικες βραδιές στη Γη, παίζει να πήρα χαμπάρι ότι υπάρχει νέο METALLICA μπορεί και κάνα χρόνο μετά την κυκλοφορία του -κι ενώ μέχρι τότε (αλλά και φέτος) η φάση ήταν αγορά αν όχι την πρώτη μέρα, την πρώτη εβδομάδα οπωσδήποτε.
Τέλος πάντων αφού το αντιλαμβάνομαι, πετάγομαι κέντρο, χωρίς να έχω ακούσει νότα, το αγοράζω (την έκδοση με το τριπλό CD) χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες παρότι το “Death Magnetic” το είχα αγαπήσει παράφορα στην εποχή του. Αλλά τα χρόνια είχαν περάσει, το underground είχε γίνει εμμονή, τι να μας πει κι ο Χέτφιλντ τώρα μωρέ…
Και πάρε την κεραμίδα κατακέφαλα όλη δική σου κύριε μαυρομέταλλε! Γιατί μέσα στο “Hardwired…” με κάποιον μαγικό τρόπο βρίσκονταν όλα μα όλα εκείνα τα στοιχεία που είχες αγαπήσει από μικρό παιδί σ’ αυτή τη μπάντα. Και τα ξυραφένια riffs, και τις ρεφρενάρες και το βαρβάτα mid-tempo και τις southern-ίλες, πολλές φορές να μπλέκονται μέσα στο ίδιο κομμάτι και τίποτα να μην μοιάζει παράταιρο. Μα πάνω απ’ όλα, με κάποιον ακόμα πιο μαγικό τρόπο όλο αυτό να βγάζει μια απόλυτη feel-good διάθεση, να ρε οι 50-55ρηδες τα χώνουν και γουστάρουν, ε πώς θα γίνει θα γουστάρεις κι εσύ!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με αντικειμενικότητες και παπαριές και πού στέκεται πραγματικά ανάμεσα στα υπόλοιπα άλμπουμ τους, ούτε αν έχει fillers ούτε αν το “Halo on Fire” κόβει τη γη στα δύο (το κάνει) και μπαίνει σε μελετημένο τοπ-10 τους. Όπως είχα γράψει στο «τι ακούτε» νομίζω, το “Hardwired…” ήταν ακριβώς ο δίσκος που ήθελα εκείνη την εποχή και το ότι ήρθε απ’ τους METALLICA ήταν ό,τι πιο αναζωογονητικό μπορούσε να συμβεί.
Ειδικές Καταστάσεις
-
SOMBRE SKIN, ACCURSED DOOM: Έλεγα -ελέω και ταξιδιού- να μη βάλω τίποτα αυτή τη φορά, αλλά η τελευταία ως σήμερα κυκλοφορία των DEAD CONGREGATION ήταν αδύνατο να με αφήσει ασυγκίνητο. Αν η επαναπροσέγγιση του death/doom που συμβαίνει στο “Redemptive Immolation” είναι οδηγός για τι πρόκειται να ακούσουμε στο (άιντε επιτέλους) επερχόμενο full-length τότε η περιέργεια εξάπτεται ακόμα περισσότερο. Αν όχι, no harm done, κάτι καλό θα έχουνε σκεφτεί έτσι κι αλλιώς. Οι TEITANBLOOD απ’ την άλλη συνεχίζουν το μοτίβο να βγάζουν EP με ένα νέο κομμάτι και στη δεύτερη πλευρά να προσθέτουν το αμέσως προηγούμενο. Πάντως το “Accursed Skin” παρότι και αυτό είναι σπουδή στον ορυμαγδό που σηματοδοτεί την τελική καταστροφή, δεν με κέρδισε ποτέ στο βαθμό που το έκαναν τα κομμάτια του “Death”. Η τελευταία -χρονικά- μπάντα που με είχε συναρπάσει ήταν οι QRIXKUOR με τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Εδώ βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ αυτών και των πρώιμων demos, ως εκ τούτου το “Three Devils Dance” EP περιέχει κατά βάση μια καλή μαθητεία στο έως τότε γνωστό black/death μαζί με κλεφτές ματιές στα όσα τερατώδη είναι να έρθουν. Τέλος, η συλλογή “Ancient Meat Revived” είναι μία -αν μη τι άλλο- πολύ ενδιαφέρουσα οπτική έξι ακραίων σχημάτων της σύγχρονης εποχής επάνω σε ισάριθμα κομμάτια μπαντών της κορυφαίας στο είδος της Cold Meat Industry. Αν και δεν είναι ό,τι πιο εύκολο και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι και απόλυτα πετυχημένο, η απόπειρα black/death διασκευών σε industrial/darkwave/neoclassical είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς.
36 Likes
2016
- To live like the normal man / To run like an “also ran” / To sink down the waterhole / It makes no sense to me
- You’ve gotta keep fighting and get back up again
#35-31
Summary
35
The Caddilac Three - Bury Me In My Boots
Κάπου ξέχασα το υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ αυτού του rock/country trio, το “Tennessee Mojo”, αλλά ευτυχώς και το δεύτερο πόνημά τους είναι ιδανικό για χαλαρές ακροάσεις, είτε σπίτι με ουισκάκι, είτε στο αμάξι. Επίσης, ενδείκνυται για καλοκαιρινά road trips.
#34
Sully Erna - Hometown Life
Αρκετά κατώτερο του “Avalon” σε όλα τα επιμέρους επίπεδα, αλλά και πάλι πολύ όμορφο, με τραγούδια σαν το “Different Kind Of Tears” να μην γίνεται να ξεχωρίσουν.
#33
Volbeat - Seal The Deal & Let’s Boogie
Μικρή παύση στην ανοδική πορεία των Volbeat, αλλά και πάλι με αρκετές κομματάρες για να κάνουν την ακρόαση του δίσκου παραπάνω από ευχάριστή.
#32
Tiles - Pretending 2 Run
Επιστροφή μετά από οκτώ χρόνια για μια από πολύ ποιοτική, αξιόπιστη αλλά και μάλλον υποτιμημένη prog rock μπάντα. Ο Mike Portnoy βάζει stamp of approval με συμμετοχή σε ένα τραγούδι. Ως τώρα, δυστυχώς, δεν υπήρξε κάποια επιπλέον συνέχεια.
#31
Evergrey - The Storm Within
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Evergrey έμελλε να είναι πολύ επιτυχημένο και από τα αγαπημένα της νέας γενιάς οπαδών τους. Εγώ το βρίσκω απλώς καλό για τα δεδομένα τους, που σημαίνει ότι και πάλι στέκονται αξιοπρεπέστατα.
#30-26
Summary
#30
Billy Talent - Afraid Of Heights
Σταθερά καλοί κι αγαπημένοι οι Καναδοί στο modern hard rock τους. Και πάντα θα έχουν τουλάχιστον μια κομματάρα, όπως το ομότιτλο εδώ.
#29
Damian Wilson - Built For Fighting
Πολύ όμορφο προσωπικό άλμπουμ από τον Damian Wilson, με τραγούδια σαν το “Impossible” και το “The Fire” να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
#28
Damian Wilson & Adam Wakeman - Seek For Adventure
Πρώτο προϊόν συνεργασίας δυο σπουδαίων μουσικών και παιδικών φίλων. Ο Damian με τον Adam είχαν ήδη μαζί τους Headspace, αλλά ήθελαν κι ένα ακουστικό project, μόνο φωνή, πιάνο και ακουστική κιθάρα. Για στιγμές χαλάρωσης και εσωστρέφειας είναι ό,τι πρέπει.
#27
Sixx AM - Prayer For The Damned
Και τα δυο άλμπουμ που έβγαλαν οι Sixx AM μέσα στη χρονιά είναι πολύ καλά, απλά αυτό εδώ είναι καλύτερο και μάλλον το 2ο καλύτερο της μπάντας μετά το απλησίαστο ντεμπούτο.
#26
Black Stone Cherry – Kentucky
Το τελευταίο άλμπουμ των BSC που ευχαριστήθηκα πολύ. Μετά ή αυτοί παραέμειναν στάσιμοι ή εγώ άλλαξα αρκετά. Μπορεί και τα 2.
#25-21
Summary
#25
Witchcraft - Nucleus
Σε σχέση με το “Legend” το λες κι απογοήτευση, αλλά με τραγούδια σαν το “Outcast” και το 14λεπτο ομότιτλο να σε παρασέρνει σε μια τόσο ελκυστική μιζέρια από εμένα είναι και πάλι ναι.
#24
Opeth – Sorceress
Ο Akerfeldt έχει διαλέξει τον δικό του δρόμο και ξέρει πως τον υπηρετεί με συνέπεια και ποιότητα. Τώρα για όσους θέλουν (ή θα θέλαμε) άλλα πράγματα δεν δείχνει διάθεση να κάνει κάτι για αυτό.
#23
Katatonia - The Fall of Hearts
Και πάλι θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετικά μέτριο άλμπουμ για τα δεδομένα της δισκογραφίας των Katatonia, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς λιγάκι πιο δύσκολο και θέλει λίγο περισσότερο χρόνο για να σε ρίξει κι αυτό στα τάρταρα. Κι εν τέλει έχει κι ένα “Old Heart Falls”, τι να λέμε τώρα…
#22
Big Big Train – Folklore
Καλοφτιαγμένο, ποιοτικό, παλιακής κοπής progressive rock για ανθρώπους που είτε είναι μιας ηλικίας είτε νιώθουν κάποιες στιγμές σαν να είναι αυτής της ηλικίας.
#21
Steven Wilson - 4 ½
Ο Steven είναι on fire. Το ep αυτό περιέχει 5 νέα τραγούδια και μια επανεκτέλεση του “Don’t Hate Me” που αθροίζουν σε επιπλέον 38 λεπτά τελειότητας.
#20-16
Summary
#20
The Pineapple Thief - Your Wilderness
Μαζί με το “Someone Here’s Missing” η καλύτερη δισκογραφική στιγμή της παρέας του Bruce Soord. Μελαγχολικό, εσωστρεφές, σε σημεία πορκουπαϊνικό, βρετάνικο rock, που το χρειαζόμαστε ώρες-ώρες.
#19
Avantasia – Ghostlights
Ο Toby είναι μεγάλη παιχτούρα. Το “Ghostlights” το λες και επιστροφή στα πολύ καλά άλμπουμ του με τους Avantasia, με τους οποίους παρεμπιπτόντως δεν έχει βγάλει κακή δουλειά στην πραγματικότητα.
#18
Kristoffer - Gildenolow - The Rain
Ο μικρός εκ των αδερφών Gildenlow μετράει τις προσωπικές του δυνάμεις και στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ τα καταφέρνει φανταστικά. Ο Kristoffer είναι ένας καταπληκτικός τύπος σαν άνθρωπος και πέραν της μουσικής ποιότητας σε αυτό το άλμπουμ αντανακλάται πλήρως αυτό.
#17
Crobot - Welcome To Fat City
Μπάντα-λατρεία. Heavy rock, με ριφάρες, με φωνάρα και πολύ χαβαλέ. Και με το video της χρονιάς για το “Not For Sale”.
#16
Rival Sons - Hollow Bones
Οι Rival Sons έχουν πιάσει το επίπεδο που γράφουν μόνο δισκάρες και συγκρίνονται πλέον μόνο με τους εαυτούς τους. Στο hard rock που πρεσβεύουν δεν υπάρχει κάποιος να τους κοντράρει, και το 2016 στο είδος του το “Hollow Bones” είναι και πάλι ό,τι καλύτερο βγήκε.
#15-10
Summary
#15
Devin Townsend Project – Transcendence
Κλασσικά υπέροχος Devin. Αυτός μεγαλουργεί μέσα από το πειραγμένο μυαλό του, κι εμείς απολαμβάνουμε.
#14
Redemption - The Art Of Loss
Redemption με Ray Alder στα φωνητικά: πράξη τελευταία. Και, όπως θα έπρεπε, το “Art Of Loss” είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της εν λόγω συνεργασίας. Πονεμένο όσο θα έπρεπε κι αδιαπραγμάτευτα ποιοτικό, με σπουδαίο τελείωμα.
#13
Headspace - All That You Fear Is Gone
Μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο τους οι Headspace επανέρχονται με ένα πιο δύσκολο και φορτωμένο άλμπουμ, που στο μόνο που υστερεί είναι στη σύγκριση με το “I Am Anonymous”. Κατά τα άλλα είναι μια ακόμα δισκάρα.
#12
Avenged Sevenfold - The Stage
Αφού εμπορικά έχουν φτάσει σε ένα τεράστιο στάτους, το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν… ε κάνουν ό,τι θέλουν. Δυσκολεύουν την μουσική τους πρόταση, φορτώνουν την παραγωγή και την πληροφορία κι ασχολούνται με κάπως πιο «σημαντικά» θέματα. Και πολύ καλά κάνουν και πολύ καλά τα καταφέρνουν. Αξίζει να δει κάποιος το video της ομότιτλης τραγουδάρας και να δώσει λίγο παραπάνω σημασία σε στίχους, artwork κλπ.
#11
Tremonti – Dust
Tremontαρος δεν σταματάει να γράφει τραγουδάρες, riffάρες κλπ και στο προσωπικό του σχήμα.
#10-6
Summary
#10
The Dear Hunter - Act V: Hymns With The Devil In Confessional
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το “Act IV”, το “Act V” είναι εξίσου ταξιδιάρικο και μαγικό. Ένα ακόμα κόσμημα για το progressive rock.
#9
Fates Warning - Theories Of Flight
Καλώς τους πραγματικά καλούς Fates. Ποτέ δεν ήταν κακοί, αλλά μας έλειψε και να είναι τόσο καλοί όσο στο “Theories Of Flight”.
#8
Marillion - F.E.A.R
Γάμα τα όλα και ξεκίνα να ακούς Marillion. Θα σου κάνει καλό.
#7
Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines
Τρεις μουσικάρες όπως ο William DuVall (Alice In Chains), o Brent Hinds (Mastodon) κι ο Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan) με τον Thomas Pridgen (The Mars Volta) φτιάχνουν μια μπάντα που μας πετάει στη μάπα το ένα (και μοναδικό ως τώρα) άλμπουμ της και δεν έχουμε σταματήσει να γουστάρουμε από τότε. Θέλουμε κι άλλο!
#6
Poem - Skein Syndrome
Η ολική επαναφορά των Poem και όχι μόνο η καλύτερη δουλειά τους, αλλά ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ που έβγαλε ποτέ η ελληνική σκηνή. Τεράστιος Προκοπίου, φανταστική παραγωγή, επιρροές ενσωματωμένες στο προσωπικό φίλτρο της μπάντας, όλα σούπερ.
#5
Metallica - Hardwired… To Self-Destruct
Έχουν ειπωθεί όσα πρέπει (και μάλλον αρκετά περισσότερα από όσα χρειάζεται). Οι τεράστιες κορυφές του εν τέλει υπερσκελίζουν τα δευτερεύοντα κομμάτια που ρίχνουν λίγο τον μ.ο., αλλά δεν αναιρούν την ετυμηγορία ότι οι Metallica κυκλοφόρησαν δισκάρα αντάξια του ονόματός τους.
#4
Haken – Affinity
Για κάποιο λόγο άργησα πολύ να μπω στην ουσία αυτού εδώ του υπέροχου δίσκου, με αποτέλεσμα εκείνη τη χρονιά να μείνει – απολύτως αδικαιολόγητα – εκτός λίστας μου. Δεν είναι μόνο το “The Architect” που είναι ίσως και το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, δεν είναι μόνο τα υπέροχα vibes του “1985”, δεν είναι μόνο ο κακός χαμός που συμβαίνει στο “Endless Knot”. Είναι το πόσο καλοδουλεμένα είναι τα πάντα: οι στίχοι & το κεντρικό θέμα, η αισθητική, η παραγωγή, οι κρυμμένες αναφορές, τα παιξίματα προφανώς. Τεράστιοι Haken για μια ακόμα φορά.
#3
Gojira – Magma
Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που με τον τρόπο τους πάνε το metal ένα βήμα μπροστά. Το “Magma” είναι τέτοιος δίσκος και ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει οι Gojira ως και σήμερα.
#2
Alter Bridge - The Last Hero
Με πιο hard rock κατεύθυνση σε σχέση με την πιο metal προσέγγιση του “Fortress” οι Alter Bridge διαφοροποιούν λίγο την παραγωγή τους, αλλά δεν σταματάνε να γράφουν ύμνους, παγιώνοντας την θέση τους ψηλά στο διεθνές στερέωμα.
Ενδεικτικό του στάτους που είχαν κατακτήσει εκείνη την εποχή; Στην περιοδεία για την υποστήριξη του εν λόγω δίσκου είχαν 1ο support τους Volbeat και δεύτερο τους Gojira. Καλοί-Καλοί.
#1
The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream
Κάποιοι δίσκοι αποκτούν τεράστια σημασία στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργεί ένας μουσικόφιλος. Το “The Similitude Of A Dream” είναι ένας τέτοιος δίσκος για εμένα: με ανυπολόγιστη αξία.
Το τέλος του 2015 με άφησε κάπως χαμένο, ζαλισμένο και μάλλον λαβωμένο, ενώ το 2016 είχε πολύ κούραση, άγχος και πνευματική αναζήτηση. Στο σκοτάδι του χρειαζόμουν λίγο φως κι αυτό το άλμπουμ μου το προσέφερε.
Προφανώς, ήμουν ήδη μεγάλος οπαδός των μουσικών του Neal Morse, αλλά εδώ στο δεύτερο άλμπουμ του με τους The Neal Morse Band, και με την σπουδαία (κι εμφανή) συνεισφορά των Eric Gilette και Bill Hubauer (και των Portnoy και George φυσικά), παρουσιάζει το σπουδαιότερο έργο που στη μαρκίζα φέρει το όνομά του.
Πρόκειται για διπλό άλμπουμ, 100% progressive rock, πρότυπο concept σε όλα του: στην αφήγηση, στους χαρακτήρες, στη ροή, στα recurring themes, στις κορυφώσεις, στα overtures. Φτιάχνεις handbook μέσα από αυτό αν θες.
Έχοντας ως πηγή έμπνευσης ένα πανάρχαιο και απαρχαιωμένο θρησκευτικό βιβλίο, το The Pilgrim’s Progress του John Bunyan, ο Morse μεγαλουργεί προσφέροντας ένα έργο – που όπως και το “The Whirlwind” έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την πνευματική παρά με την όποια θρησκευτική αναζήτηση. Μάλιστα, όταν είχα συναντήσει την μπάντα στη Γερμανία (έπαιζαν όλο το άλμπουμ και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει) ο Randy μου είχε πει ότι σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται το πόσο ταλαντούχος είναι ο Neal: πήρε ένα από τα πιο βαρετά βιβλία όλων των εποχών και το έκανε ένα συναρπαστικό δίωρο, progressive rock μουσικό άλμπουμ.
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν απομείνει να αγοράζουν ένα άλμπουμ, να το βάζουν να παίζει και ταυτόχρονα να ανοίγουν το booklet και να αφήνονται στους στίχους και στο artwork του. Να το ξανακούνε, ώστε να συνδέσουν κομμάτια μεταξύ τους, να καταλάβουν καλύτερα πως έχει δομηθεί η κεντρική ιδέα, να επαναξιολογήσουν τους στίχους, να εστιάσουν σε λεπτομέρειες κοκ. Είναι μια ιεροτελεστία που για μένα προσωπικά θα παραμένει πάντα σημαντική και θα την επιζητώ. Το “The Similitude Of A Dream” είναι από εκείνα τα άλμπουμ που μου προσφέρουν αυτή την απόλαυση ξανά και ξανά, κάνοντάς με να ακολουθώ νοητά το ταξίδι του πρωταγωνιστή σε διάφορα από τα πολλά σταυροδρόμια της ζωής.
Ποιος μπορεί να ξέρει πως μπορεί η μουσική να δουλεύει για κάθε άνθρωπο… Όπως λέει και το τραγούδι… the ways of a fool, they are right in his own eyes.
36 Likes