2016
5. Knocked Loose - Laugh Tracks
Ναι, φτάσαμε! Ολοκληρωτικό hardcore με ψιλά δάνεια από τα γύρω γύρω είδη από μια μπάντα από το Kentucky. Το γκρουπ θα δώσει μια τεράστια πνοή αναβίωσης στη σκηνή που θα την φτάσει έως το φετινό Coachella. Με δύο LP και κανα 2-3 EP (μέγιστες κυκλοφορίες και αυτά) ο Bryan Garris και οι υπόλοιποι μετατρέπουν το moshpit σε έργο τέχνης. Εδώ δίνουν στίγμα και προετοιμάζουν για αυτά που πρόκειται να ρθούνε.
4. Thrice - To Be Everywhere Is to Be Nowhere
Πω γαμώτο, είχε μείνει στη ναφθαλίνη ετούτο εδώ για αρκετό καιρό, αλλά από το πρώτο δευτερόλεπτο χτύπησε άσχημα. Φανταστική παραγωγή, απλά και υπερτίμια τραγούδια, φωνάρα γεμάτη συναίσθημα. Έχει μέσα και το πέρα του σύμπαντος αυτού Black Honey, ήρθε και έδεσε.
(βιντεοκλιπαρα)
3. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Μιλώντας για συναίσθημα, υπάρχει μία πισίνα σε σχήμα φεγγαριού που δεν έχει πάτο. Βυθίζεσαι γλυκά και αβασάνιστα και σε καταπίνει. Βγαίνεις από αυτή λούτσα, αλλά οκ ο βρεγμένος την πισίνα δεν την φοβάται. Δεν είμαι φανμποις των ραδιοκέφαλων αλλά εδω με πιάνουν από την αρχή και με κοπανάνε. Αυτά. Νάνι.
(εκτελεσάρα με το αμανικο το σωστό (μπρους εσύ φταις για όλα))
2. Touche Amore - Stage Four
Και εάν το συναίσθημα δεν ήταν αρκετό, πάρε και άλλο. Από αυτό που σου ξεριζώνει την καρδιά, την τρως και λες και ευχαριστώ. Η απώλεια του γονέα αφήνει ένα κενό να, που δεν καλύπτεται με τίποτα, χασκει εκεί άφθαρτο, βαθύ, ανοιχτό. Αυτό παίρνεις και από την ερμηνεία του Jeremy Bolm, εκεί κουμπώνουν και οι μουσικάρες τους. Αυτό είναι το hardcore punk που σε κάνει να νιώσεις.
1. Architects - All Our Gods Have Abandoned Us
Όλα τα παραπάνω, όχι η πεντάδα, ούτε τα ποστς, ούτε το ίντερνετ, το σύμπαν και όλα του τα μέρη ισοπεδώνονται από το μπάσιμο αυτού του δίσκου (Nihilist).
Με το ακούγεται η κραυγή του Sam Carter να λέει “We are beggars, We are so fucking weak, And once upon a time we had the world at our feet, Well, we’re all dying to meet our maker, But all our Gods have abandoned us…” ξεχνάς οτιδήποτε και μαγνητίζεσαι.
Σε καταπίνει η τρύπα στο εξώφυλλο του δίσκου και σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι παρόμοιο με αυτό που περπάτησε ο Δαντης στην ηλικία των τριάντα πέντε ετών στην βόλτα του στον Άδη τη Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου. Περνάς τους 9 κυκλους της κολάσεως οι οποίοι εδώ ταυτίζονται με τη “σύγχρονη” ζωή, τη ρουτίνα που τη ζούμε σε καθημερινή βάση (Deathwish, Phantom Fear, Downfall) και φτάνεις στους 7 κύκλους του Καθαρτηρίου. Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα στέκουν απέναντί σου (Gone with the Wind, The Empty Hourglass, A Match Made in Heaven, Gravity, All Love Is Lost) και αφού αναμετρηθείς μαζί τους φτάνεις στον επίγειο παράδεισο, στην Εδεμ (From the Wilderness).
Και εκεί καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος σου τελειώνει, δεν σου μένει άλλη άμμος στην κλεψύδρα, όποτε στα 28 σου (Tom Searle 1987-2016) γράφεις το μεγαλύτερο και επικότερο φακ οφ προς τον κόσμο όλο (Memento Mori) και αποχωρείς.
Υπάρχουν τραγούδια σε αυτόν το δίσκο που πάντοτε αφήνουν την τρίχα κάγκελο, υπάρχουν στίχοι που αναμετριούνται με το υπερφυσικό, υπάρχει η μόνη αλήθεια απέναντι στην φθαρτότητα, οπότε και οι οποιες υπερβολές και παραλληλισμοί δικαιολογούνται.
Do you remember when you said to me
“My friend, hope is a prison”
T//S
Εξώφυλλο της χρονιάς
Ντάξει είπαμε 5αδα χωρίς Chino αλλά όχι και έτσι…
Deftones - Gore
