2016
- To live like the normal man / To run like an “also ran” / To sink down the waterhole / It makes no sense to me
- You’ve gotta keep fighting and get back up again
#35-31
Summary
35
The Caddilac Three - Bury Me In My Boots
Κάπου ξέχασα το υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ αυτού του rock/country trio, το “Tennessee Mojo”, αλλά ευτυχώς και το δεύτερο πόνημά τους είναι ιδανικό για χαλαρές ακροάσεις, είτε σπίτι με ουισκάκι, είτε στο αμάξι. Επίσης, ενδείκνυται για καλοκαιρινά road trips.
#34
Sully Erna - Hometown Life
Αρκετά κατώτερο του “Avalon” σε όλα τα επιμέρους επίπεδα, αλλά και πάλι πολύ όμορφο, με τραγούδια σαν το “Different Kind Of Tears” να μην γίνεται να ξεχωρίσουν.
#33
Volbeat - Seal The Deal & Let’s Boogie
Μικρή παύση στην ανοδική πορεία των Volbeat, αλλά και πάλι με αρκετές κομματάρες για να κάνουν την ακρόαση του δίσκου παραπάνω από ευχάριστή.
#32
Tiles - Pretending 2 Run
Επιστροφή μετά από οκτώ χρόνια για μια από πολύ ποιοτική, αξιόπιστη αλλά και μάλλον υποτιμημένη prog rock μπάντα. Ο Mike Portnoy βάζει stamp of approval με συμμετοχή σε ένα τραγούδι. Ως τώρα, δυστυχώς, δεν υπήρξε κάποια επιπλέον συνέχεια.
#31
Evergrey - The Storm Within
Το δεύτερο μέρος της τριλογίας των Evergrey έμελλε να είναι πολύ επιτυχημένο και από τα αγαπημένα της νέας γενιάς οπαδών τους. Εγώ το βρίσκω απλώς καλό για τα δεδομένα τους, που σημαίνει ότι και πάλι στέκονται αξιοπρεπέστατα.
#30-26
Summary
#30
Billy Talent - Afraid Of Heights
Σταθερά καλοί κι αγαπημένοι οι Καναδοί στο modern hard rock τους. Και πάντα θα έχουν τουλάχιστον μια κομματάρα, όπως το ομότιτλο εδώ.
#29
Damian Wilson - Built For Fighting
Πολύ όμορφο προσωπικό άλμπουμ από τον Damian Wilson, με τραγούδια σαν το “Impossible” και το “The Fire” να μην αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης.
#28
Damian Wilson & Adam Wakeman - Seek For Adventure
Πρώτο προϊόν συνεργασίας δυο σπουδαίων μουσικών και παιδικών φίλων. Ο Damian με τον Adam είχαν ήδη μαζί τους Headspace, αλλά ήθελαν κι ένα ακουστικό project, μόνο φωνή, πιάνο και ακουστική κιθάρα. Για στιγμές χαλάρωσης και εσωστρέφειας είναι ό,τι πρέπει.
#27
Sixx AM - Prayer For The Damned
Και τα δυο άλμπουμ που έβγαλαν οι Sixx AM μέσα στη χρονιά είναι πολύ καλά, απλά αυτό εδώ είναι καλύτερο και μάλλον το 2ο καλύτερο της μπάντας μετά το απλησίαστο ντεμπούτο.
#26
Black Stone Cherry – Kentucky
Το τελευταίο άλμπουμ των BSC που ευχαριστήθηκα πολύ. Μετά ή αυτοί παραέμειναν στάσιμοι ή εγώ άλλαξα αρκετά. Μπορεί και τα 2.
#25-21
Summary
#25
Witchcraft - Nucleus
Σε σχέση με το “Legend” το λες κι απογοήτευση, αλλά με τραγούδια σαν το “Outcast” και το 14λεπτο ομότιτλο να σε παρασέρνει σε μια τόσο ελκυστική μιζέρια από εμένα είναι και πάλι ναι.
#24
Opeth – Sorceress
Ο Akerfeldt έχει διαλέξει τον δικό του δρόμο και ξέρει πως τον υπηρετεί με συνέπεια και ποιότητα. Τώρα για όσους θέλουν (ή θα θέλαμε) άλλα πράγματα δεν δείχνει διάθεση να κάνει κάτι για αυτό.
#23
Katatonia - The Fall of Hearts
Και πάλι θα μπορούσε να θεωρηθεί σχετικά μέτριο άλμπουμ για τα δεδομένα της δισκογραφίας των Katatonia, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς λιγάκι πιο δύσκολο και θέλει λίγο περισσότερο χρόνο για να σε ρίξει κι αυτό στα τάρταρα. Κι εν τέλει έχει κι ένα “Old Heart Falls”, τι να λέμε τώρα…
#22
Big Big Train – Folklore
Καλοφτιαγμένο, ποιοτικό, παλιακής κοπής progressive rock για ανθρώπους που είτε είναι μιας ηλικίας είτε νιώθουν κάποιες στιγμές σαν να είναι αυτής της ηλικίας.
#21
Steven Wilson - 4 ½
Ο Steven είναι on fire. Το ep αυτό περιέχει 5 νέα τραγούδια και μια επανεκτέλεση του “Don’t Hate Me” που αθροίζουν σε επιπλέον 38 λεπτά τελειότητας.
#20-16
Summary
#20
The Pineapple Thief - Your Wilderness
Μαζί με το “Someone Here’s Missing” η καλύτερη δισκογραφική στιγμή της παρέας του Bruce Soord. Μελαγχολικό, εσωστρεφές, σε σημεία πορκουπαϊνικό, βρετάνικο rock, που το χρειαζόμαστε ώρες-ώρες.
#19
Avantasia – Ghostlights
Ο Toby είναι μεγάλη παιχτούρα. Το “Ghostlights” το λες και επιστροφή στα πολύ καλά άλμπουμ του με τους Avantasia, με τους οποίους παρεμπιπτόντως δεν έχει βγάλει κακή δουλειά στην πραγματικότητα.
#18
Kristoffer - Gildenolow - The Rain
Ο μικρός εκ των αδερφών Gildenlow μετράει τις προσωπικές του δυνάμεις και στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ τα καταφέρνει φανταστικά. Ο Kristoffer είναι ένας καταπληκτικός τύπος σαν άνθρωπος και πέραν της μουσικής ποιότητας σε αυτό το άλμπουμ αντανακλάται πλήρως αυτό.
#17
Crobot - Welcome To Fat City
Μπάντα-λατρεία. Heavy rock, με ριφάρες, με φωνάρα και πολύ χαβαλέ. Και με το video της χρονιάς για το “Not For Sale”.
#16
Rival Sons - Hollow Bones
Οι Rival Sons έχουν πιάσει το επίπεδο που γράφουν μόνο δισκάρες και συγκρίνονται πλέον μόνο με τους εαυτούς τους. Στο hard rock που πρεσβεύουν δεν υπάρχει κάποιος να τους κοντράρει, και το 2016 στο είδος του το “Hollow Bones” είναι και πάλι ό,τι καλύτερο βγήκε.
#15-10
Summary
#15
Devin Townsend Project – Transcendence
Κλασσικά υπέροχος Devin. Αυτός μεγαλουργεί μέσα από το πειραγμένο μυαλό του, κι εμείς απολαμβάνουμε.
#14
Redemption - The Art Of Loss
Redemption με Ray Alder στα φωνητικά: πράξη τελευταία. Και, όπως θα έπρεπε, το “Art Of Loss” είναι από τα καλύτερα άλμπουμ της εν λόγω συνεργασίας. Πονεμένο όσο θα έπρεπε κι αδιαπραγμάτευτα ποιοτικό, με σπουδαίο τελείωμα.
#13
Headspace - All That You Fear Is Gone
Μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο τους οι Headspace επανέρχονται με ένα πιο δύσκολο και φορτωμένο άλμπουμ, που στο μόνο που υστερεί είναι στη σύγκριση με το “I Am Anonymous”. Κατά τα άλλα είναι μια ακόμα δισκάρα.
#12
Avenged Sevenfold - The Stage
Αφού εμπορικά έχουν φτάσει σε ένα τεράστιο στάτους, το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν… ε κάνουν ό,τι θέλουν. Δυσκολεύουν την μουσική τους πρόταση, φορτώνουν την παραγωγή και την πληροφορία κι ασχολούνται με κάπως πιο «σημαντικά» θέματα. Και πολύ καλά κάνουν και πολύ καλά τα καταφέρνουν. Αξίζει να δει κάποιος το video της ομότιτλης τραγουδάρας και να δώσει λίγο παραπάνω σημασία σε στίχους, artwork κλπ.
#11
Tremonti – Dust
Tremontαρος δεν σταματάει να γράφει τραγουδάρες, riffάρες κλπ και στο προσωπικό του σχήμα.
#10-6
Summary
#10
The Dear Hunter - Act V: Hymns With The Devil In Confessional
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε το “Act IV”, το “Act V” είναι εξίσου ταξιδιάρικο και μαγικό. Ένα ακόμα κόσμημα για το progressive rock.
#9
Fates Warning - Theories Of Flight
Καλώς τους πραγματικά καλούς Fates. Ποτέ δεν ήταν κακοί, αλλά μας έλειψε και να είναι τόσο καλοί όσο στο “Theories Of Flight”.
#8
Marillion - F.E.A.R
Γάμα τα όλα και ξεκίνα να ακούς Marillion. Θα σου κάνει καλό.
#7
Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines
Τρεις μουσικάρες όπως ο William DuVall (Alice In Chains), o Brent Hinds (Mastodon) κι ο Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan) με τον Thomas Pridgen (The Mars Volta) φτιάχνουν μια μπάντα που μας πετάει στη μάπα το ένα (και μοναδικό ως τώρα) άλμπουμ της και δεν έχουμε σταματήσει να γουστάρουμε από τότε. Θέλουμε κι άλλο!
#6
Poem - Skein Syndrome
Η ολική επαναφορά των Poem και όχι μόνο η καλύτερη δουλειά τους, αλλά ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ που έβγαλε ποτέ η ελληνική σκηνή. Τεράστιος Προκοπίου, φανταστική παραγωγή, επιρροές ενσωματωμένες στο προσωπικό φίλτρο της μπάντας, όλα σούπερ.
#5
Metallica - Hardwired… To Self-Destruct
Έχουν ειπωθεί όσα πρέπει (και μάλλον αρκετά περισσότερα από όσα χρειάζεται). Οι τεράστιες κορυφές του εν τέλει υπερσκελίζουν τα δευτερεύοντα κομμάτια που ρίχνουν λίγο τον μ.ο., αλλά δεν αναιρούν την ετυμηγορία ότι οι Metallica κυκλοφόρησαν δισκάρα αντάξια του ονόματός τους.
#4
Haken – Affinity
Για κάποιο λόγο άργησα πολύ να μπω στην ουσία αυτού εδώ του υπέροχου δίσκου, με αποτέλεσμα εκείνη τη χρονιά να μείνει – απολύτως αδικαιολόγητα – εκτός λίστας μου. Δεν είναι μόνο το “The Architect” που είναι ίσως και το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, δεν είναι μόνο τα υπέροχα vibes του “1985”, δεν είναι μόνο ο κακός χαμός που συμβαίνει στο “Endless Knot”. Είναι το πόσο καλοδουλεμένα είναι τα πάντα: οι στίχοι & το κεντρικό θέμα, η αισθητική, η παραγωγή, οι κρυμμένες αναφορές, τα παιξίματα προφανώς. Τεράστιοι Haken για μια ακόμα φορά.
#3
Gojira – Magma
Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που με τον τρόπο τους πάνε το metal ένα βήμα μπροστά. Το “Magma” είναι τέτοιος δίσκος και ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει οι Gojira ως και σήμερα.
#2
Alter Bridge - The Last Hero
Με πιο hard rock κατεύθυνση σε σχέση με την πιο metal προσέγγιση του “Fortress” οι Alter Bridge διαφοροποιούν λίγο την παραγωγή τους, αλλά δεν σταματάνε να γράφουν ύμνους, παγιώνοντας την θέση τους ψηλά στο διεθνές στερέωμα.
Ενδεικτικό του στάτους που είχαν κατακτήσει εκείνη την εποχή; Στην περιοδεία για την υποστήριξη του εν λόγω δίσκου είχαν 1ο support τους Volbeat και δεύτερο τους Gojira. Καλοί-Καλοί.
#1
The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream
Κάποιοι δίσκοι αποκτούν τεράστια σημασία στο προσωπικό σύμπαν που δημιουργεί ένας μουσικόφιλος. Το “The Similitude Of A Dream” είναι ένας τέτοιος δίσκος για εμένα: με ανυπολόγιστη αξία.
Το τέλος του 2015 με άφησε κάπως χαμένο, ζαλισμένο και μάλλον λαβωμένο, ενώ το 2016 είχε πολύ κούραση, άγχος και πνευματική αναζήτηση. Στο σκοτάδι του χρειαζόμουν λίγο φως κι αυτό το άλμπουμ μου το προσέφερε.
Προφανώς, ήμουν ήδη μεγάλος οπαδός των μουσικών του Neal Morse, αλλά εδώ στο δεύτερο άλμπουμ του με τους The Neal Morse Band, και με την σπουδαία (κι εμφανή) συνεισφορά των Eric Gilette και Bill Hubauer (και των Portnoy και George φυσικά), παρουσιάζει το σπουδαιότερο έργο που στη μαρκίζα φέρει το όνομά του.
Πρόκειται για διπλό άλμπουμ, 100% progressive rock, πρότυπο concept σε όλα του: στην αφήγηση, στους χαρακτήρες, στη ροή, στα recurring themes, στις κορυφώσεις, στα overtures. Φτιάχνεις handbook μέσα από αυτό αν θες.
Έχοντας ως πηγή έμπνευσης ένα πανάρχαιο και απαρχαιωμένο θρησκευτικό βιβλίο, το The Pilgrim’s Progress του John Bunyan, ο Morse μεγαλουργεί προσφέροντας ένα έργο – που όπως και το “The Whirlwind” έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την πνευματική παρά με την όποια θρησκευτική αναζήτηση. Μάλιστα, όταν είχα συναντήσει την μπάντα στη Γερμανία (έπαιζαν όλο το άλμπουμ και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει) ο Randy μου είχε πει ότι σε αυτό το άλμπουμ φαίνεται το πόσο ταλαντούχος είναι ο Neal: πήρε ένα από τα πιο βαρετά βιβλία όλων των εποχών και το έκανε ένα συναρπαστικό δίωρο, progressive rock μουσικό άλμπουμ.
Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν απομείνει να αγοράζουν ένα άλμπουμ, να το βάζουν να παίζει και ταυτόχρονα να ανοίγουν το booklet και να αφήνονται στους στίχους και στο artwork του. Να το ξανακούνε, ώστε να συνδέσουν κομμάτια μεταξύ τους, να καταλάβουν καλύτερα πως έχει δομηθεί η κεντρική ιδέα, να επαναξιολογήσουν τους στίχους, να εστιάσουν σε λεπτομέρειες κοκ. Είναι μια ιεροτελεστία που για μένα προσωπικά θα παραμένει πάντα σημαντική και θα την επιζητώ. Το “The Similitude Of A Dream” είναι από εκείνα τα άλμπουμ που μου προσφέρουν αυτή την απόλαυση ξανά και ξανά, κάνοντάς με να ακολουθώ νοητά το ταξίδι του πρωταγωνιστή σε διάφορα από τα πολλά σταυροδρόμια της ζωής.
Ποιος μπορεί να ξέρει πως μπορεί η μουσική να δουλεύει για κάθε άνθρωπο… Όπως λέει και το τραγούδι… the ways of a fool, they are right in his own eyes.
)
Λ.ΟΥΣΙΦΕΡ 
Ο χοπέτο σχολιάζει ότι κάτι που γουστάρουν άλλοι είναι too redneck for him?
