Η μόνη παρηγοριά για την μοναξιά που σε επιλέγει είναι ;ότι επιλέγει όλους τους ανθρώπους στον κόσμο σε κάποια φάση της ζωής τους.Δηλαδή μπορεί να νιώθεις μόνος αλλά δεν είσαι μόνος:wink:.Το αν θα φύγει εξαρτάται απόλυτα από εσένα και τον χαρακτήρα σου.Πολλές φορές χρειάζεται η μοναξιά για να καταλάβεις κάποια πράγματα και να σκεφτείς.Αν γίνει μόνιμη όμως εκεί αρχίζει το πρόβλημα.Κάτι κάνεις εσύ λάθος.Δικαιολογίες τύπου “κανείς δεν με κατάλαβε” δεν ισχύουν(πάντα).Μπορεί εσύ να μην έδωσες την ευκαιρία να σε καταλάβουν,και αυτό θα το καταλάβεις όταν μείνεις μόνος.Αυτά πιστεύω μέχρι στιγμής,τώρα όταν πάω 30 φαντάζομαι θα έχω αλλάξει γνώμη:p
αργά η γρήγορα όλοι έχουμε νιώσει κάτι τέτοιο… αν και δεν είναι όμορφο πράμα η μοναξιά πολλές φορες πιστεύω ότι βοηθάει στο να σκεφτείς και να πάρεις απόφασις και είναι μια καλή ευκαιρία αυτοκριτικής
Πώς γίνεται μωρε να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε μόνοι μωρε; Αυτό πιστεύω είναι κάτι πάρα πολύ απαισιο(δοξο). Ναι, υάρχουν στιγμές που νιώθουμε εντελώς μόνοι, και εγώ το έχω νιώσει, αλλά αμέσως σκέφτομαι βλακείες! Υάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για μας και είναι πολύ άσχημο για αυτούς όταν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο! Εγω όταν νιώσω κάπως έτσι, όταν έρχομαι στα λογικά μου νιώθω σαν να τους πρόδωσα που είναι διπλα μου και με στηρίζουν και εγώ σκέφτομαι βλακείες.
Εκτός και αν το επιδιώξουμε που εκεί αλλάζει το θέμα. Απλα θέλω να πώ πως δεν γίνεται απο την μία στιγμή στην άλλη να είμαστε εντελώς μόνοι όταν έχουμε ανθρώπους να μας αγαπάνε. Και όποτε το νιώθουμε αυτό ειναι επειδή χάνουμε την αισιοδοξία μας και μας καταβάλλει μια μελαγχολία. Για αυτό θέλω να καταλήξω πως είναι ηλιθιότητα απο μέρους μας απο την στιγμή που έχουμε ανθρώπους να μας στηρίζουν να χάνουμε την ώρα μας σκεφτόμενοι κάτι τέτοιο. Δεν θα πρέπει να φέρνουμε την καταστροφή… Και always look on the bright side of life ε! 
Γενικά όσοι έχουν φίλους να τους αγαπάνε και αλλα στενά πρόσωπα δεν νιώθουν μοναξιά.Ίσως νιώθουν μελαγχολια κατά καιρούς όταν κάτι πάει να αλλάξει σε όλο αυτό το σκηνικό.Μελαγχολία ίσως για το τι πρόκεται να γίνει.Κάπως έτσι.Εγώ μέχρι στιγμής όταν πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι είναι μόνος πιστεύω ότι είναι μελαγχολία επειδή ακριβώς δεν έχω πρόβλημα μοναξιάς.Απλά μετά από κανά τσακωμό με καλό σου πρόσωπο,ή άμα δεν μιλάτε καιρό τότε έρχεται και παίρνει μία θέση στην καρδιά μου το συναίσθημα αυτό:p
Η μοναξιά δεν είναι απαραίτητα κακή,αρκεί να την αντέχεις.Υπήρξαν φορές στο παρελθόν που εγώ προσωπικά αναζητούσα αυτή τη μοναξιά,αλλά υπήρχαν και φορές που δεν άντεχα να έχω κάποια άτομα γύρω μου.
Το χειρότερο είναι να έχεις φίλους γύρω σου και πάλι να νιώθεις μόνος.Να αγαπάς κάποια άτομα(και να σε αγαπάνε και αυτά) αλλά να νιώθεις ότι δεν έχεις κανένα δίπλα σου να σε στηρίξει.
Να μην έχεις κάποιον να πεις τα προβλήματα τα σου και να σε ακούσει πραγματικά…Αυτό το βίωσα πέρσι,από το καλοκαίρι και μετά,όπου όλοι οι φίλοι μου έφυγαν από Αθήνα για να σπουδάσουν και εγώ έμεινα πίσω.Ακόμα και τηλέφωνα που έπαιρνα(συχνά πυκνά) πάλι μόνη ένιωθα.Είναι ότι χειρότερο έχω βιώσει.
Mεγάλες αλήθειες έχουν ειπωθεί εδώ πέρα περί μοναξιάς…Γενικότερα (διαβάζοντας τα 2 τελευταία ποστς) θα διαφωνήσω με τον οτιναναι και θα συμφωνήσω με την αμαραθ…Ότι δηλαδή πολλές φόρες ακόμα και αν υπάρχουν άτομα που να σε υπεραγαπάνε και να σε νοιάζονται (και να αισθάνεσαι κι εσύ το ίδιο), εσύ αισθάνεσαι και πάλι -απίστευτα- μόνος, κυρίως λόγω της εσωστρέφειας που σε διακρίνει, και από την οποία δύσκολα απαλάσεσσαι…
Τα χειρότερα είναι αυτά αλλα ακόμα χειρότερα είναι να τα αντιλαμβάνεσαι και απλά να μην μπορείς να κάνεις κάτι για να τα αλλάξεις…
Το να εισαι μονος σημαινει οτι εισαι ανεξαρτητος απο το εξωτερικο περιβαλλον, κ κοιτας ενδωτερα για τις απαντησεις, αρα γινεσαι ποιο 'πνευματικος΄ ανθρωπος κ ως οντοτητα απελευθερωνεσαι απο κοινωνικα δεσμα, εξελισεσαι ποιο γρηγορα, κ ετσι ερχεσαι ποιο κοντα σε αυτο που ο Νιτσε ονομασε ‘υπερ-ανθρωπος’.
Ναι αλλά είναι λύση πράγματι να απελευθερωθείς από κοινωνικά δεσμά?Νέμεν είναι ωραία η πνευματικότητα αλλά δεν θα πρέπει να επιζητείς μόνο αυτή γιατί άμα απομονωθείς από το κοινωνικό περιβάλλον και γίνεις φουλ διανοούμενος και δεν εξαρτιέσαι από τα άτομα τι νόημα έχει?
Για τον Αριστοτέλη όμως εκείνος που είναι απομονωνένος εντελώς απο το κοινωνικό του περιβάλλον είναι “ή θηρίο ή θεός”…
Δεύτερον, λέμε για απαντήσεις που βρίσκονται “μέσα μας”, αλλά πως μπορούμε να κάνουμε με σιγουριά τον διαχωρισμό ανάμεσα στο “μέσα” και στο “έξω” (τόσα και τόσα απ’ όσα κουβαλάμε μέσα μας είναι κοινωνικά προδιαμορφωμένα, και αυτό που βλέπουμε “έξω” σχετίζεται με το πως το ερμηνεύουμε μέσα μας).
ελανορ, εισαι απο τους λιγους ‘‘θεωρητικους’’ εδω μεσα και σε γουσταρω γιαυτο:D
η μοναξια ειναι ασχημο πραγμα, ειδικα οταν ειναι αυτο το ‘‘ειδος’’ που εχεις ατομα γυρω σου πιο νιωθεις οτι ειναι μακρια σου.δυστυχως αυτον τον καιρο ετσι νιωθω γιατι οι κοντινοι μου φιλοι εχουν φυγει για σπουδες και οι τωρινες μου παρεες ειναι πολυ επιφανιακες και ποζεραδικες, δεν λεω καλα ατομακια αλλα δεν ταιριαζουμε και πολυ.(ουπς, κλαψομουνιασα παλι:oops:)
Asyftae:
Η μοναξιά είναι σαν ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Αν βγεις έξω χωρίς να είσαι έτοιμος και ανθεκτικός, μπορεί να λυγίσεις. Αν πάλι είσαι “εξασκημένος” σ’ αυτή, μπορεί να είναι λιγότερο επώδυνο (αν και λιγότερο επώδυνο δε σημαίνει και ευχάριστο). Υπάρχουν και κείνοι που επιζητούν τέτοια καιρικά φαινόμενα βέβαια, αλλά αυτοί είναι άλλη περίπτωση.
Καλό είναι να μη συγχέουμε μοναξιά με μοναχικότητα. Το δεύτερο είναι ιδιότητα του χαρακτήρα περισσότερο (λιγότερο ή περισσότερο παροδική), το πρώτο είναι μια κατάσταση στην οποία έχεις βρεθεί…
Αγαπητέ, συμφωνώ με όσα υποστηρίζεις. Αυτός ειδικά ο διαχωρισμός μοναξιάς και μοναχικότητας μου άρεσε. Το πρώτο (μοναξιά) έρχεται και σε βρίσκει αναπάντεχα, και όταν δεν είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις -βλέπε το πιασάρικο παράδειγμα των ακραίων καιρικών φαινομένων- θα έχει αρνητικές επιπτώσεις, σε ποικίλο βαθμό και ένταση. Το δεύτερο ωστόσο (μοναχικότητα), πολλές φορές στην ζωή αποδεικνύεται μη βλαβερό, αν όχι απαραίτητο. Εννοώ τις στιγμές που οικειοθελώς αποκόβεσαι από τους περιβάλλοντές σου, για να συλλογιστείς κάποια πτυχή της ζωής σου, κάποια απόφαση που πρόκειται να πάρεις ή πήρες και αναρωτιέσαι την ορθότητά της και ούτω καθεξής.
Και εγώ πολλές φορές αποζητώ αυτήν την μοναχικότητα, όπως όλοι, λίγο ή πολύ, και επίσης όπως όλοι* μετά από μικρό χρονικό διάστημα αποζητώ και πάλι την κοινωνική επαφή. Είναι γνωστό ότι ‘‘φιλάλληλον γαρ είναι και κοινωνικόν ζώον ο άνθρωπος’’. Επιπλέον, πολλές φορές μετά από αποτυχίες συνηθίζεται να αποσύρεται στον εαυτό του ο αποτυχημένος, αντί να ζητήσει συμπαράσταση. Αυτό κατ’ εμέ δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αφού πιστεύω ότι ο εαυτός μας είναι ο απόλυτος παρηγορητής στις δυσκολίες, αλλά και αντίθετα ο καλύτερος και ο καταλληλότερος για να μας επιβραβεύσει στις επιτυχίες. Είναι, μάλλον, θέμα χαρακτήρα.
Εκτός από τους ερημίτες.
Πολλές φορές πρέπει να ζητάμε συμπαράσταση γιατί τα προβλήματα που έχουμε όταν τα αντιμετωπίζουμε μόνοι τα αντιμετωπίζουμε μονοδιάστατα.Μου έχει τύχει αρκετές φορές να σκέφτομαι ένα θέμα μόνος μου(γκομενικό) και να είμαι κάπως άσχημα και να μιλήσω με ένα φίλο μου γι’αυτό και μετά από την συζήτηση να αναφωνήσω “μα πως δεν το είχα σκεφτεί”.Άρα δεν ειναι πάντα λύση η μοναχικότητα.Χρειάζεται και κοινωνική επαφή στις δύσκολες στιγμές
Πρέπει σε τέτοια θέματα βέβαια να έχεις και τους κατάλληλους φίλους… Με κάποιους γίνεσαι απλά χειρότερα. 
Γενικά πρέπει να έχεις άτομα που ενδιαφέρονται.Τώρα άμα κάθεσαι εσύ και του λες την ιστορία και σου απαντάει ο άλλος “ναι γάμησε τα όλες πουτάνες είναι”,“θα περάσει” άστα να πάνε ειναι.Άμα σου τύχουν τέτοιες περιπτώσεις τότε ναι προτιμώ την μοναχικότητα:p
Καλά, δεν εννοούσα τα γκομενικά προβλήματα ως αποτυχίες. Εννοούσα λόγου χάρη αποτυχία σε εξετάσεις, ή απόλυση από την δουλειά. Για τα γκομενικά εγώ ούτε καν το σκέφτομαι. Πάμε για άλλα. Δεν ιδρώνει το αυτάκι μου. Δεν αξίζει δηλαδή, σχεδόν ποτέ.
βασικα τα ειπες ολα και πραγματι ειναι μακραν προτιμοτερο να τα λες τα πραγματα αυτα απο κοντα.
για εμενα απλα να πω οτι τον τελευταιο καιρο υπαρχουν μερες που νιωθει πολυ μονος και καποιες που νιωθω ασφυκτικα τους ανθρωπους γυρω μου.ισως να φταιει που ειμαι και στην εφηβεια,αλλα ωρες ωρες νιωθω ετσι.
τελος,για τη μοναξια των αλλων που ανεφερε ο τολκκι στο εισαγωγικο ποστ,και εγω το νιωθω ετσι μερικες φορες.δηλαδη βλεπω ατομα που ενω ξερω οτι δεν εχουμε κατι κοινο και δεν ταιριαζουμε,ειναι μονοι τους και δεν εχουν παρεα και εγω προσπαθω να τους κανω να νιωσουν καλυτερα ή να κανω παρεα,απλα και μονο επειδη νιωθω ασχημα που τους βλεπω μονους τους.
γενικα ειναι περιεργο το θεμα και ισως να μην διατυπωσα πολυ σωστα αυτα που ηθελα να πω.
αν εχω νιωσει…ιδιαιτερα τον τελευταιο μηνα μου ρχεται να φουνταρω απο το συναισθημα αυτο παλι καλα που χω τα παιδια και ξεχνιεμαι αλλα οταν κοιμουνται…μου γυρναει ο εγκεφαλος
Ε, βασικά, νομίζω ότι (σήμερα), κατά βάση, είναι κοινωνικοί οι παράγοντες που οδηγούν στη μοναξιά. Ακόμα κι όταν αυτή χρεώνεται στον χαρακτήρα του ατόμου, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων κάποιες κοινωνικές νόρμες έχουν μπει στη μέση και έχουν οδηγήσει εκεί. Νομίζω πως τέτοια συμπλέγματα είναι σπανίως εγγενή. Όσον αφορά αυτό τώρα:
δεν μιλάμε για μοναξιά εδώ. αυτό που περιγράφεις είναι η ιδανική περίπτωση της κατ’ επιλογή κοινωνικής απομόνωσης. για να φτάσεις σ’ αυτού του είδους την εσωτερικότητα όμως (που ουσιαστικά ταυτίζεται με τη θέωση) πρέπει να έχεις αντιληφθεί, να έχεις αποδεχθεί και να έχεις ξεπεράσει τα υπαρκτά κοινωνικά συμπλέγματα και τις κοινωνικές νόρμες κι όχι να τα ρίξεις απλώς κάτω από το χαλάκι. ε, αυτό σίγουρα ελάχιστοι το έχουν πετύχει (αν το έχουν πετύχει), οι περισσότεροι απλώς στρουθοκαμηλίζουμε.
ένα παλικάρι έχει κάνει μια σειρά εξαιρετικών σκίτσων που ταιριάζει στην κουβέντα. θέμα τους έχουν τις καταστάσεις που έκαναν τον καλλιτέχνη να νιώσει ντροπή για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε
έχουν μαζευτεί πάρα πολλές κοινωνικές φοβίες στους περισσότερους από εμάς και από τη στιγμή που δεν συνειδητοποιούμε καν την ύπαρξή τους είναι δύσκολο να τις λύσουμε, οπότε οδηγούμαστε στην αποξένωση. στο σκίτσο ας πούμε, υπάρχει φόβος και από τις δυο μεριές. ο ένας φοβάται να ζητήσει βοήθεια και απομονώνεται κι ο άλλος φοβάται να δείξει ότι ενδιαφέρεται. γενικά ό,τι σχετίζεται με την ουσιαστική κοινωνική επαφή έχει εξοστρακιστεί από την κοινωνία.