Sorry για το λαθος. Αν μπορει ας τα μεταφερει καποιος, μην κανουνε μπουρδελο το thread
Εξαρτάται τί σημαίνει για τον καθέ έναν η μοναξιά. Ακόμα και με ανθρώπους γύρω σου, μπορεί να αισθάνεσαι μόνος. Στην τελική, θα έπρεπε να σε αφήσουν να καταλάβεις από μόνος σου αν έκανες σωστά ή όχι, και όχι να σε κατακρίνουν και να σε κάνουν πέρα. Τέτοιοι συγγενείς/φίλοι είναι ανάξιοι λόγου, με όλο το θάρρος, αλλά ρόλος της οικογένειας και των φίλων είναι να σε στηρίζουν και όχι να θίγονται από πράξεις που στο κάτω κάτω μόνο για σε σένα μπορεί να είναι επιβλαβείς.
Παρατα το πανεπιστημιο και μετα ελα σφυρα μου κλεφτικα. Στην Ελλαδα ζουμε.
Ισως ομως οντως οι δικοι σου να ειναι ανοιχτομυαλοι και να μην σου κανουν κυρηγμα.
ΥΓ: Γουσταρα που με εκαναν περα οι συγγενεις. Θα τους εκανα εγω περα ετσι κι αλλιως!
Εξαλλου ειμαι αντιθετος με το γνωστο τριπτυχο της χουντας: πατρις, θρησκεια, οικογενεια.
Και στα 3 εχω πεσει μεσα. Εξω δηλαδη! Συνειδητα. Χαιρομαι για αυτο.
Και για αυτο και δεν ειναι τυχαιο οταν καποιοι με γνωριζουν, μετα απο λιγο να μου λενε πως διαφερω κατα πολυ απο τον μεσο Ελληνα…
Όσοι είμαστε γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας έχουμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις για την επιλογή του πρώτου σχολείου του παιδιού μας, με τους συνακόλουθους προβληματισμούς: «Ιδιωτικός ή δημόσιος σταθμός»; «Αγγλόφωνο ή ελληνόφωνο σχολείο»; «Μοντεσοριανή ή άλλη διδακτική μέθοδος;».
το τι μουρμούρα είχε ρίξει η μάνα μου στο πατέρα μου για να πάω σε αγγλόφωνο παιδικό σταθμό που εφαρμόζει την μοντεσοριανή μέθοδο δε φαντάζεσαι.
εκείνη τη περίοδο ήταν κοντά στο να χωρίσουν, αλλά ο παππούς μου, o οποίος στη κατασκευαστική στο πέραμα είχε ακούσει από τους συναδέλφους ότι η μοντεσοριανή μέθοδος εντέλει αφήνει κουσούρια με το πέρασμα των χρόνων, την έβαλε στα λογικά της.
από τότε είπαν “τέρμα, ποτέ πια μοντεσοριανή. το επόμενο παιδί μας θα απολαμβάνει άλλες διδακτικές μεθόδους”.
10 χρόνια μετά την δική μου γέννηση ήρθε ο αδερφός μου. την περίοδο λοιπόν που ο μικρός νικόλας είχε φτάσει στη προσχολική ηλικία ήρθαμε αντιμέτωποι με το μεγάλο ερώτημα: ελληνόφωνος ή αγγλόφωνος παιδικός σταθμός?
το θέμα ήταν ότι εκείνη τη περίοδο - 1993 - είχε φτάσει δυσθεώρητα ύψη η επιστήμη της μετάφρασης, η ποιότητα πραγματικά βάραγε κόκκινα εκείνα τα χρόνια, κι έτσι αποφάσισαν ότι δεν θα ήταν αναγκαία η φοίτηση του μικρού νικόλα σε αγγλόφωνο παιδικό σταθμό.
με το πέρασμα των χρόνων οφείλω να παραδεχτώ ότι κάναμε λάθος, καθώς κατάντησε εν έτη 2012, ώντας 19 χρονών, να μην έχει ΚΑΝΕΝΑ δίπλωμα ξένης γλώσσας και να δίνει για lower ( που λάθος το λέμε lower, το υποβαθμίζουμε έτσι. η σωστή ονομάσία είναι first certificate.), πράγμα προφανώς ντροπιαστικό για τη μικρή κοινωνία του αιγάλεω.
καταλήγωντας θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι όλα τόσο απλά όσο φαντάζουνε, μερικές φορές ανοίγουμε πόρτες που δε ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν παιδιά. δεν είναι όλα για να τα σχολιάζουμε ελαφρά τη καρδία.
…και μόλις ξύπνησαν οι γείτονες :")
[SIZE=“7”][B]ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ[/B][/SIZE]
Λες και υπάρχει δημόσιος παιδικός σταθμός που θα πάρει παιδί του οποίου ο πατέρας βγάζει πάνω από 70 χιλιάρικα το χρόνο (τόση είναι η βουλευτική αποζημίωση).
Γνωστός βλάκας ο συγκεκριμένος δημοσιοκάφρος.
Δε θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλοι στο συγκεκριμένο θέμα των σπουδών. Η μάμα μου λέει ότι αν δεν πάρω πτυχίο θα σταματήσουν να μου μιλάνε οι γνωστοί μου (για να με τρομοκρατήσει, και καλά), με τη διαφορά βέβαια ότι ήδη η επικοινωνία μας έχει αραιώσει πολύ, εδώ και καιρό, για να μην πω ότι ζήτημα είναι να μιλάμε, μέσω fb κατά βάση, δύο φορές τον χρόνο, ίσα-ίσα για να πούμε ένα “χρόνια πολλά”. Δεν το λέω με παράπονο, αλλά έχω πάψει να βασίζομαι σε γνωστούς και “φίλους” εδώ και δύο, τρία χρόνια. Αυτούς τους δύο, τρεις φίλους που θεωρώ αδελφικούς τους κρατώ και μέχρι τώρα έχουν δείξει μεγάλη ανοχή μαζί μου. Ειδικότερα σε περιόδους που κλεινόμουν και με έπιαναν τα ψυχολογικά μου, συν τα προβλήματα που αντιμετωπίζω. Έχουν δοκιμαστεί με άλλα λόγια. Εννοείται ότι κι εγώ είμαι κοντά τους ακόμα και αν περνάω μέρες, και εβδομάδες, χωρίς να τους μιλήσω, ή να τους δω. Άρα οι υποτιθέμενοι φίλοι σου, δεν ήσαν ποτέ πραγματικοί φίλοι. Φίλοι θα ήσαν αν σου έριχναν ένα καλό ξε-χέσιμο:p και μετά σ’ αγκαλιάζανε. Γενικώς όμως, θεωρώ ότι είναι θέμα ανθρώπων κυρίως, δηλαδή χαρακτήρα και νοοτροπίας. Και η νοοτροπία διαμορφώνει χαρακτήρα. Και δεν είναι κατ’ ανάγκην θέμα του μέσου Έλληνα, αν και η ψωροπερηφάνεια, η ζήλια, ο δηθενισμός, και όλα αυτά, είναι κατά βάση χαρακτηριστικά της επαρχίας και των κλειστών κοινωνιών.
H AGAMIA K TO POLY PC VLAPTEI
…στα τέρματα(οχι στα γκολποστ)