• Dune
• Don’t Look Up

Οι δυο καλυτερες που ειδα, με διαφορα.

Επισης σε pop corn cinema, εξαιρετικο το Justice League Snyder Cut και ελαχιστα πιο κατω το Spiderman No Way Home

Επιτέλους άνοιξες τοπικ αλλά δεν ξέρω πως θα γίνει μα @_Dead (ωραίες επιλογές btw) κανονίστε να διατηρηθεί ένα μόνο

(γράφω εδώ γιατί αυτό είδα πρώτο).

Είμαι εδώ και κανά διβδόμαδο σε περίοδο γερού catch up για όσα ήθελα, οπότε θα τα αφήσω λίγο να “κάτσουν” και θα βάλω τις λίστες μου αργότερα μες τον μήνα και περιμένω να δω και άλλων χρηστών γιατί νιώθω πως ήταν ολίγον τι χαοτική χρονιά (με αρκετούτσικες ξενέρες) και έχω περιέργεια για το τι ξεχωρίσατε μερικοί χρήστες.

(κάνω copy paste το ποστ μου εδώ, το άλλο topic ας σβηστεί)

It’s that time of the year

Είδα αρκετές ταινίες μεν αλλά λιγότερες από ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα. Έχασα και μερικές που ήθελα να δω Οκτώβριο - Νοέμβριο αφού έτρεχα με διάφορα που έτυχαν… όχι και η καλύτερη χρονιά για την μακρόχρονη σχέση μου με την σκοτεινή αίθουσα.

Γενικά δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά πάντως. Βγάζω μια καλή 10αδα αλλά από εκεί και πέρα λίγα πράγματα.

Με την σειρά να μην έχει και πολύ μεγάλη σημασία…

• Riders of Justice
• Another Round
• Don’t Look Up
• The Last Duel
• Pig
• Old Henry
• C’ mon C’ mon
• Drive my car
• Land
• Josee, the Tiger and the Fish

Τα 2 πρώτα είναι μάλλον αυτά που μου έμειναν λίγο περισσότερο, χρονιά Mads Mikkelsen δηλαδή. Η τελευταία σκηνή στο Another Round μάλλον η καλύτερη της χρονιάς για μένα. Don’t Look Up έχει ήδη συζητηθεί αρκετά, εμένα με κέρδισε εύκολα πάντως. Από εκεί και μετά μεγάλη και πολύ ευχάριστη έκπληξη ο γερo-Ridley, με την καλύτερη ταινία του από την εποχή του Gladiator. Όπως ευχάριστη έκπληξη ήταν και το Pig με τον Cage να δίνει μεγάλη ερμηνεία. Old Henry μπήκε μέσα κυρίως λόγω του ξεχωριστού φινάλε που ανέβασε την ταινία σημαντικά. Πανέμορφο το C’ mon C’ mon, την περισσότερη ώρα απλά χάζευα την εικόνα παρά ακολουθούσα το, εξίσου όμορφο και απλό, story. Drive my Car έχει φονική διάρκεια, το πρώτο 40λεπτο θα μπορούσε να αφαιρεθεί χωρίς να χάσει κάτι η ταινία, ίσως όχι τυχαία μάλιστα οι τίτλοι αρχής ξεκινούν μετά τα 40 πρώτα λεπτα!! Αλλά από εκεί και μετά καταφέρνει και συγκινεί με πολλές ωραίες στιγμές και σε αποζημιώνει για την υπομονή σου. Όμορφη πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Robin Wright με το χαμηλών τόνων Land και την ίδια πρωταγωνίστρια. Josee τίμιο anime, όχι απόλυτα πρωτότυπο, στα γνωστά κάπως μελοδραματικά μονοπάτια των teen love story που βγαίνουν αρκετά συχνά, σε κερδίζει εύκολα όμως (τουλάχιστον εμένα).

Δεν είδα Halloween Kills που το περίμενα πως και πως. Θα περιμένω να βγει η extended που την διαφημίζουν τελευταία. Dune δεν το έβαλα στην λίστα αφού μου είναι πολύ δύσκολο να κρίνω μισή ταινία. Όταν βγει και το δεύτερο μέρος τα ξαναλέμε.

Στα χειρότερα…

• The Matrix Ressurections
• Benedetta
• The Tomorrow War
• Old
• Last Night in Soho

Αρκετές οι αδιάφορες ταινίες που είδα, αυτές οι 5 όμως με έκαναν και υπέφερα αρκετά. Matrix όσο περισσότερα διαβάζω για το παρασκήνιο με Warner τόσο περισσότερο πιστεύω πως η ταινία είναι μια τρολιά της Lana προς το studio, απλά πήρε και εμάς η μπάλα. Benedetta για μια ακόμα φορά, όπως και στο Elle, με επηρέασαν οι κριτικές και την πάτησα. Verhoeven ποτέ δεν ήμουν φαν του, από το Starship Troopers και μετά δεν έχω καταφέρει να δω ταινία του μέχρι τέλους. Tomorrow War, Old θα είχαν πλάκα αν δεν ήταν τόσο εκνευριστικά κακές ταινίες. Ενώ με το Last Night in Soho πλέον έχω πειστεί απόλυτα πως το Corneto trilogy είναι 100% του Simon Pegg. Ο Edgar Wright χρειάζεται σεναριογράφο επειγόντως.

Είμαι ο χειρότερος σε τέτοιες ανασκοπήσεις αλλά ορίστε οι δικιές μου

Καλύτερη ταινία:Belfast γιατί την έπαιξα να πάρει το oscar για best picture

Αγαπημένη ταινία το Don’t look up γιατί την έχω πρόσφατη

μου άρεσαν επίσης το dune, το quiet place 2 που την θεωρώ την καλύτερη χορορ ταινία για φέτος(δεν είδα και πολλές) και το matrix μια χαρά ήταν.

ψωμί είχαν και οι κομιξοταινίες που πέρασα καλά με black widow, No way home, Justice league και suicide squad.

Τέλος χωρις να είναι τίποτα το ιδιαίτεριο πέρασα γαματα με 2 ταινίες του Reynolds τα red notice και free guy.

Γενικά είδα πολλές ταινίες ξεχνάω αρκετές γι αυτό είμαι ο χειρότερος . λογικά θα επανέρθω

ΥΓ Χειρότερη ταινία το eternals που σκέφτηκα για πρώτη φορά να φύγω από το cinema πριν την ολοκλήρωση. Απογοήτευση και το space jam 2 αν και είχα πολυυυυυυ χαμηλές απαιτήσεις ετσι κ αλλιώς. Παραλίγο να μου χαλάσει και το original

Και εδώ ένα ωραίο βίντεο με τον σκηνοθέτης της ταινίας Thomas Vinterberg να αναλύει τη σκηνή αυτή μαζί με τον Mads Mikkelsen

Βάζω και εγώ μια 10δα από αυτές που μάρεσαν περισσότερο από όσες (λίγες) είδα φέτος, με λίγο σχολιασμό την καθεμία γιατί σχεδόν όλες τις είδα ετεροχρονισμένα και δεν φιλοτιμήθηκα στα σχετικά νήματα να μοιραστώ την αποψάρα μου.

Πρώτα όμως,
Μαλακία της χρονιάς: Space Jam 2. Θα μπορούσα να βάλω εδώ και το Matrix (έχω καλυφθεί από τοποθετήσεις άλλων χρηστών), κάποια άλλη ηπερηρωική ή το Mortal Kombat, αλλά όχι, SJ2 γιατί δεν ήταν καν ταινία. Διαφήμιση ήταν, παρά τα ωραία εφέ. Για λίγο δεν βάζω εδώ το Last Night In Soho γιατί αν και συμφωνώ με αυτό:

θα πω A for effort και για την εικόνα. Και όχι, το πρόβλημά μου δεν ήταν η “κυριολεξία” μερικών σκηνών και η αντιστοίχισή τους στον πραγματικό κόσμο, αλλά η μπουμερ επιφανειακή προσέγγιση από όλες τις θέσεις (“καλές” και “κακές”).

Απρόσμενη λατρεία της χρονιάς χωρίς καμία αιτία:

Οκ, Mia Hansen-Love, Tim Roth, Bergman, πατάω play. Στην αρχή λέω είναι κάποιο τουριστικό σουηδικό μαρκετινγκ κολπάκι, στην πορεία αλλάζω γνώμη και λέω μπα, γράμμα λατρείας προς τον μέγιστο από τη σκηνοθέτιδα, καταλήγω να το θεωρώ εκνευριστικα οικείο αλλά και αρκούντως arthouse μες την αμφισημία του και την απλή αλλά με πολλά επίπεδα ιστορία του, σε σημείο που προβληματίστηκα. Ευχάριστη έκπληξη, αν και ταινία πολύ συγκεκριμένου σκοπού.

Δεκάδα ( η σειρά, αντίστροφη, ή κάπως έτσι):

Ερμηνειάρες. Είναι λογικό τα τελευταία χρόνια να ξεπροβάλλουν τέτοιες ταινίες και σχετικά ντοκιμαντέρ, θεμιτό για μένα, αλλά το μυστικό είναι να καταφέρνεις να δεις μια ταινία όχι απλά για την ιστορική ακρίβεια, ή την επιφανειακή ενημέρωση, αλλά γιατί πείθεσαι πως αυτή συμμετέχει σε ένα δημόσιο διάλογο. Αυτό εδώ, τηρουμένων των αναλογιών και του κοινού που απευθύνεται, το πέτυχε σε βαθμό που τολμάς να το θεωρείς και πολιτική πράξη, αν και αστικής φύσεως, ακόμη και αν πάσχει από αναμενόμενα ελαττώματα. Όπως είπε και μια στιχάρα πέρσυ: “You love black panther but not Fred Hampton”.

Μια από τις 3 νετφλιξ ταινίες της λίστας μου, που μάλλον δηλώνει πως δεν πολυασχολήθηκα με σινεμά φέτος. Δεν συμμερίζομαι την τόση αποθέωση, γιατί δεν θεωρώ πως οι επιλογές ενός επιστήμονα σε τέτοιες περιστάσεις είναι ή Τσιόδρας ή να προσεύχεται παραδομένο. Επειδή όμως, όπως σωστά ανέφερε άλλο μέλος του φόρουμ, άγγιξε πολλά θέματα, και ας μην ισορρόπησε, το “Don’t Look Up” κερδίζει στα μη προφανή, όπως την κριτική του τεχνοκρατισμού, της νεοφιλελεύθερης αντιμετώπισης γεγονότων, την απροκάλυπτη τοποθέτηση ενός υγειονομικού/οικολογικού προβλήματος στο κέντρο ως μείζον πολιτικό ζήτημα (μεγάλο υπέρ), την θέλησή της, συστημικά μεν, να πει πως δεν αλλάζουν μερικά πράγματα εκ των έσω, δεν πα να πέσει κομήτης. Οπότε όχι, δεν είναι το V for Vendetta της πανδημίας ή δεν ξέρω τι, ενώ είναι σε μεγάλο βαθμό και μια γραμμή αυτοϊκανοποίησης και αυτοεπιβεβαίωσης μεγάλου μέρους του “σύγχρονου προοδευτικού χώρου” (δεν με βγάζω απ’ έξω) πως έχει το δίκιο με το μέρος του (στα όρια της διανοητικής ανωτερότητας), αλλά είναι και αφορμή συζήτησης και αυτό με κέρδισε.

Μην τα ξαναλέω. Ταινία για αρχόντους. Team thicc nuclear lizard boi 4life ξέρω γω.

Οκ, η σκηνοθεσία σε σημεία πραγματικά κούραζε γιατί δεν ήξερε τι ήθελε, αλλά το έσωζε η μουσική και οι ερμηνείες. Οι διάλογοι θα μπορούσαν να ήταν καλύτεροι, αλλά το έσωζαν τα βλέμματα. Εν τέλει όμως αυτό το αποδομημένο western είναι στον πυρήνα του πιο βίαιο από όσο θα ήταν αν είχε σκηνές αιματοβαμμένης βίας να σουλατσάρουν και πιστολίδια. Σκελετοί στην ντουλάπα, εσωτερική καταπίεση, τοξική αρρενωπότητα και εκδίκηση. Κρίμα που δεν ήταν όσο καλό θα μπορούσε, θα ήταν instant classic.

Θα ακολουθήσω τα χνάρια του Ζίζεκ εδώ (σνιφ). Θα πω μου άρεσε και αυτόματα θα απολογηθώ για τα πρωτοφασιστικά του στοιχεία. Συμφωνώ πως δεν μπορεί να κριθεί από μόνο του, συμφωνώ επίσης πως πετσόκοψε δίχως άλλο το πολιτικό σκέλος του βιβλίου (πέραν του μεταφυσικού/θεοκρατικού - που πρέπει να πάψει το mainstream cinema να το απομονώνει από τις άλλες πτυχές του), πως οι διάλογοι ήταν μέτριο exposition και μερικοί χαρακτήρες απλά ήρθαν και έφυγαν, πως ο Βιλνέβ δεν είναι Lynch και πήγε με τον σταυρό στο χέρι, πως πάσχει από οριενταλισμό. Υπάρχει ένα αλλά. Ο Βιλνέβ το έφερε στα μέτρα του με ξεκάθαρη (αν και πεζή σε σημεία), πλοκή και αφηγηματικές τεχνικές. Οπτικά, κινηματογραφικά, σκηνοθετικά, έκανε μια δική του ταινία. Επειδή ακριβώς αυτή είναι η ικανότητά του, να παράγει δύσκολο σινεμά σε καθαρά mainstream και προσιτή λογική δίχως να το ευνουχίζει εντελώς (και όχι δεν θεωρώ πως το Dune είναι τόσο χοντροκομμένο), η ταινία με κράτησε για όσο διαρκούσε και την απόλαυσα, γιατί είχε καλό ρυθμό, γιατί είχε immersion, είχα προσαρμόσει ήδη προσδοκίες δηλαδή. Υπήρχαν ψήγματα ιδιοφυίας σε μερικές σκηνές, και αν στο δεύτερο μέρος δεν μασήσει και επικεντρωθεί στο αντι-αποικιοκρατικό/αντι-μηχανοκρατικό πνεύμα και σε ένα βαθύτερο worldbuilding (που τους έκλεινε σποραδικά το μάτι αλλά θάφτηκαν στην άμμο), τότε ίσως να πετύχει πολλά περισσότερα. Δεν το νομίζω βέβαια. Μαλακία που το είδα στην τηλεόραση πάντως. Αλήθεια, έτσι νιώθατε όσοι πήγατε να δείτε Άρχοντα σινεμά έχοντας διαβάσει ήδη τα βιβλία;

Λοιπόν, δεν συμμερίζομαι την απογοήτευση που ίσως επικράτησε. Εμένα αυτή η auteur αποδόμηση του αρθουριανού μύθου και του γνωστού παραμυθιού με κέρδισε. Οκ, η εικόνα ήταν φοβερή, οι ερμηνείες το ίδιο, οι διάλογοι όχι τόσο, η μουσική έδωσε ρέστα, όπως και το σενάριο ως προς την εναλλαγή σκηνών. Συμφωνώ πως αυτή η μια σκηνή σε ένα κάστρο το γάμησε λίγο, γιατί αν ήταν πιο σαφής (το πρόσωπο της Vikander το πρόδωσε για μένα και μετά υπέθεσα εξαιτίας του ξορκιού στην αρχική σκηνή και δεν αποκόπηκα ανεπανόρθωτα) η ταινία θα έδινε ρεσιτάλ, ειδικά με την εξαιρετική δημιουργική παρέμβαση στο πρωτότυπο φινάλε που το έκανε διφορούμενο εδώ. Ο Gawain εδώ δεν είναι ιππότης, δεν συμπεριφέρεται, δεν σέβεται τα ιδανικά και ας τα βρίσκει μπροστά του. Η ταινία με κέρδισε αλλά δεν την ένιωσα, δεν με άγγιξε, αλλά για αυτό δεν φταίει αυτή καθαυτή. Φταίει η ρημάδα η μεταμοντέρνα αποδόμηση σε υποκατασκευές ισχύος που επειδή ακριβώς θέλουν να είναι διακριτές διαλύουν τις αόρατες συνδέσεις που βγάζουν νόημα ως μέρος του όλου και χάνονται στο σπάσιμο. Οκ, τέλος το rant, αλλά ναι, από τις ταινίες της χρονιάς που θα πρότεινα.

O Sorrentino πέρα από τους καλούς τερματοφύλακες στην ΑΕΚάρα της πρόσφατης ιστορίας, είναι και ωραίος σκηνοθέτης. Το βρήκα για τα δεδομένα μου εξαιρετικό το πως μια απλή ιστορία ωρίμανσης και ενηλικίωσης με κράτησε τόσο, σε σημείο να μην την διακόπτω καν για τουαλέτα. Ναι, Νάπολι και Μαραντόνα είναι η καρδιά η ψυχή και ο χώρος της ταινίας (σιγά μην την έβλεπα αλλιώς), αλλά αυτό εδώ είναι το Roma του Ιταλού, και το ξέρει και δεν το κρύβει και μπράβο του. Συνεκτική εξιστόρηση βιωμάτων και παράλληλων ιστοριών που στο κέντρο τους έχουν μια, όχι και τόσο ρομαντική ή νοσταλγική, αλλά σύγχρονη ματιά στη ζωή ενός νέου σε ένα αστικό κέντρο, αφού μερικά είναι διαχρονικά ζητήματα.

Edgar Wright, έτσι γίνεται! Ο μαστρο-Ridley επιστρέφει στα εποχιακά, αφού μελέτησε το Ρασομόν, και μου τικαρε όλα τα κουτάκια. Ταινία medieval αισθητικής, επική, ωμή, η οποία δίχως να επιχειρήσει κάποιο μεταμοντέρνο τουίστ αλλά με εντελώς παλιακά υλικά γίνεται αδιανόητα σύγχρονη και κρίσιμη. Παίρνει ξεκάθαρη θέση, δεν ισοπεδώνει ούτε εξισώνει τίποτα, χαρίζει βαρβαρότητα και οργή, ασπάζεται τις κοινωνικές εξελίξεις και συνεισφέρει. Η καλύτερη ταινία του Scott από το Prometheus

Δεν ξέρω τι λέτε ή αν κλέβω, αλλά φέτος έφτασε επιτέλους στα μέρη μας (νομίζω), οπότε στην φετινή μου λίστα την βάζω. Η μεταμόρφωση φοριέται πολύ πλέον ως κόνσεπτ, αλλά εδώ είναι περισσότερα. Horror έχει και καλό, αυτό που δεν φαίνεται στην οθόνη, αλλά δράμα θέλει να είναι. Ίσως το καλύτερο τελευταίο καρέ που έχω δει εδώ και καιρό σε ταινία. Γενικά, θεωρώ πως ανοίγει μια ολόκληρη συζήτηση για την προσέγγιση στο genre και δη από τη θεματική που το πιάνει, δεδομένων των χρόνιων στερεοτύπων, δεν θα την έλεγα ριζοσπαστική αλλά σίγουρα στο μυαλό μου σταθμό του supernatural/religious horror τα τελευταία χρόνια.

72 λεπτά. Και όμως, είναι αρκετά. Ξεκινάει ως κάτι wholesome, αλλά καταλήγει στην κάθαρση, τουλάχιστον για μένα. Το γεγονός πως αυτά τα δύο κοριτσάκια, με βλέμματα, με απολύτως ρεαλιστικούς διαλόγους και αντιδράσεις, με τις κινήσεις τους στον χώρο, εξελίσσονταν εντός μιας κατάστασης με αρκετές προεκτάσεις για αυτά, και δίχως τίποτα να φανεί βεβιασμένο ή επιφανειακό, την κάνει την αγαπημένη μου ταινία για φέτος, ενώ μου γέννησε και πολλά συναισθήματα. Έξτρα μπόνους το πως η υποβόσκουσα μεταφυσική, επειδή μιλάμε για παιδιά, για παιχνίδι και φαντασία, λειτουργεί ως συμβολισμός, ως κάτι φυσικό, και όλα αυτά σε 72 λεπτά. Επηρεάζεται πετυχημένα από Bergman, και παράγει πολιτική σε βιωματικό επίπεδο, όχι ιδεαλιστικό, δίχως ποτέ να βγάλει κράχτη, αφού επικοινωνεί όσα θέλει να πει αφού την επεξεργαστείς, και επιλέξεις τι θα κρατήσεις. Αν θέλετε διαβάστε και τη πρόσφατη συνέντευξη της Sciamma στο Luben γιατί βρήκα και τις απόψεις της άκρως ενδιαφέρουσες.

Σεβαστές οι απόψεις σου

πάρε τα ναρκωτικά σου τώρα

Κάνω αποτοξίνωση αυτές τις ημέρες, ήταν νηφάλια τοποθέτηση, deal with it

Το Mortal Kombat ηταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, οχι απλα καλο.

Ποτε μου δεν καταλαβα γιατι καποιος να εστιαζει πρωτιστα και πολυ περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο, στο τυχον πολιτικο μηνυμα που εχει ή δεν εχει μια ταινια. Που ειναι τα πρωτοφασιστικα μηνυματα στο Dune και γιατι να πρεπει να απολογηθεις για αυτα? Τεσπα… μαλλον ανουσια συζητηση.

Θεωρώ ότι λόγω πανδημίας ήταν μια μάλλον μέτρια κινηματογραφική χρονιά.

Best
Dune
Wrath Of Man
Saint Maud
Last Duel
Quiet Place 2
Nobody
Old Henry

Worst
Venom 2
Space Jam 2
Conjuring Devil Made me Do It

Πως ξέχασα το nobody;;;; Από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που έχω δει επί πανδημίας

Περίεργη χρονιά η φετινή, ενώ αρκετές ταινίες, δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολο να ξεχωρίσω δεκάδα, μάλλον γιατί λόγω πανδημίας πολλές ταινίες πήγαν πίσω ή δεν πήραν διανομή, ενώ έχασα ότι σχεδόν φεστιβάλ υπήρξε -Νύχτες Πρεμιέρας, Θεσσαλονίκης, κτλ- και πολλές ταινίες από εκεί, μη αγγλόφωνες κατά κύριο λόγο, δεν πήραν ποτέ ή ακόμα διανομή Ελλάδα… έτσι μάλλον η δεκάδα μου είναι αρκετά πιο mainstream από ότι υπολόγιζα… όχι ότι είναι αυτό κακό, προφανώς, αλλά έμεινε έξω μια πολύ μεγάλη μερίδα ταινιών από τον υπόλοιπο κόσμο και anyway, αυτά τα ‘‘μονοπώλια’’ δεν είναι και το ιδανικότερο

Χωρίς σειρά κατάταξης anyway, με αφισσάκι μόνο:

Dune

Μισή ταινία που της έλειπε και ένα μισάωρο (τουλάχιστον) ακόμα, είχε κάποια -αναμενόμενα- μικρό-θέματα, αλλά ήταν 100% μια ταινία του Villeneuve και μετά όλα τα υπόλοιπα, πράγμα που προσωπικά εκτίμησα δεόντως. Όπως και εκτίμησα επίσης τις αποφάσεις που πήρε για να διασκευάσει ένα βιβλίο που, ακόμα και τώρα, είναι στη βάση του unfilmable, κόβοντας σχεδόν το 60-70% του, ρίχνοντάς το σε basic level αλλά καταφέρνοντας να διατηρήσει έναν χαρακτήρα, κοντά σε αυτό. Ήταν ένα θέαμα εν τέλει, το οποίο έχει εκλείψει εδώ και δεκαετίες θα πω εγώ από τον mainstream κινηματογράφο, θυμίζοντάς μου τις παλιές σπουδαίες μεγάλες ταινίες του Hollywood-και μη, όταν ο σκηνοθέτης είχε τα ηνία και μετά το studio.

West Side Story

Μπορεί -αναμενόμενα- το πρωτότυπο να παραμένει ο βασιλιάς του είδους αλλά το WWS του Spielberg έχει λόγο ύπαρξης, μιας και τιμώντας αρκούντως το πρωτότυπο καταφέρνει να πατήσει και στα δικά του πόδια, δίνοντας έξτρα σημασία και προσαρμόζοντας στο σήμερα μερικές από τις βασικές θεματικές της πρωτότυπης ταινίας οι οποίες περιστρέφονται γύρω από επίκαιρα θέματα όπως ο ρατσισμός, οι ταξικές διακρίσεις και το #metoo κίνημα. Όλα αυτά σκηνοθετημένα με ένταση ρυθμό και μεράκι από τον καλύτερο Spielberg εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.

Benedetta

Paul Verhoeven στα φόρτε του, με ταινία που ακροβατεί μεταξύ της απόλυτης φάρσας και της καλοδουλεμένης σάτιρας κατά… πάντων. Καταλαβαίνω ότι το ύφος, το θέαμα και κυρίως οι προθέσεις του σπουδαίου αυτού προβοκάτορα δεν είναι για όλους, εγώ που είμαι πολύ φίλος του ναι, τον λάτρεψα!

The Father

Ίσως η αγαπημένη μου από τη λίστα, ήταν που δεν το περίμενα να εξελιχθεί έτσι όπως εξελίχθηκε η ταινία -δηλαδή από δράμα σε σχεδόν τρόμου-, ήταν που είχε μάλλον τον καλύτερο Hopkins μετά το Remains of a Day, ήταν που νιώθω ότι βρήκα ένα ταίρι για το ‘’Amour’’ του Haneke, δεν ξέρω… από τα καλύτερα σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών για τον Florian Zeller.

Spencer

Κομψοτέχνημα του Pablo Larraín με εξαιρετικής αισθητικής φωτογραφία, σκηνογραφία και μοντάζ, νευρική και παράλληλα ονειρική σκηνοθεσία με γερές δόσεις όπου χρειάζεται σουρεαλιστικού τρόμου (!), ένα πολύ καλογραμμένο και to the point ‘’φανταστικό’’ σενάριο από τον Steven Knight και, ας το πω και εγώ που δεν την αντέχω γενικά καθόλου, ίσως την ερμηνεία της χρονιάς από την Stewart!

Digger

Δεν ξέρω αν ήταν η ελληνική ταινία της χρονιάς -γιατί δεν είδα δυστυχώς όσες ήθελα-, όμως ήταν ένα εξαιρετικό βουκολικό νέο-γουέστερν με πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετική φωτογραφία, πολύ δυνατές ερμηνείες και μερικές σκηνές ανθολογίας, μαζί με ένα πραγματικά εξαιρετικό φινάλε!

Pig

.-

The Last Duel

To, από ότι φαίνεται, υποτιμημένο διαμαντάκι της χρονιάς και για εμένα η καλύτερη ταινία του Ridley Scott από το ‘’Thelma and Louise’’. Παρά τα μερικά της προβλήματα όπως η αναπόφευκτη ατυχής σύγκριση με το αριστουργηματικό και γνήσια αμφίσημο ‘’Rashomon’’, η μεγάλη διάρκεια ή το λίγο ‘’παλιομοδίτικο’’ approach του βασικού της θέματος, η ταινία χαίρει μιας εξαιρετικής σκηνοθεσίας, ενός εκπληκτικού production design και ένα σενάριο που παρά τα θεματάκια του είναι στην καρδιά αυθεντικά φεμινιστικό. Μπράβο στον γέρο-Ridley, που έδωσε την καλύτερή του ταινία εδώ και δεκαετίες στα 85 του.

Bacurau

Ένα hail \m/ νομίζω στον @apostolisza8 ου το είχε προωθήσει και με είχε τσιγκλίσει να το δω σινεμά το καλοκαίρι, πραγματικά σπουδαίο σινεμά από τη Βραζιλία, γνήσια πολιτικά αλληγορικό και αρκούντως παρανοϊκό, γενικά όπου το πετύχει κανείς ας κάνει μια χάρη στον εαυτό του και ας δει ένα από τα σπουδαιότερα διαμάντια των τελευταίων ετών!

Στις απογοητεύσεις δεν θα βάλω σκουπίδια τύπου Mortal Kombat, Venom 2, Space Jam 2 κτλ ούτε ταινίες τύπου Matrix που δεν περίμενε και κανείς τίποτα αξιόλογο -και λόγω πανδημίας κτλ ξανά, είδα ποοοολύ σαβούρα-, αλλά 3 ταινίες που για διαφορετικούς λόγους, με απογοήτευσαν:

Πρώτα το ‘’No Way Home’’, την πιο απροκάλυπτα εμπορικά χυδαία fan service φάρσα που έχω δει ποτέ μου, ένα new level of low για το σύγχρονο εμπορικό σινεμά γενικότερα.

Στη συνέχεια το ‘’Last Night at Soho’’, γιατί ενώ είναι διασκεδαστικότατο -το ξαναβλέπω πχ με παρέα, no problem- και η αισθητική του ήταν όχι κάτι λιγότερο από τυπικό Edgar Wright, ε συμφωνώ και εγώ ότι ο Wright θέλει συν-σεναριογράφο επειγόντως! Κάνει αυτοσκοπό του το tribute και το fan service απέναντι σε είδη και ταινίες που αγαπάει, ξεχνώντας ότι αρχικά, η ταινία που γυρίζει, πρέπει να είναι πάνω από όλα δική του. Εδώ επίσης πήγε να αγγίξει και ένα θέμα των ημερών και έβαλε απανωτές τρικλοποδιές στον εαυτό του. Γενικά ή βρίσκει συν-σεναριογράφο ή μαζεύει πάλι Pegg και Frost γιατί νομίζω ότι αυτοί έκαναν πολύ παραπάνω δουλειά από όσο νομίζουμε…

Τρίτο το ‘’Green Knight’’ ΘΑ ΗΤΑΝ , αλλά του αξίζει στο μέλλον μια δεύτερη θέαση γιατί είχε πολλά καλά στοιχεία και ειλικρινά θα ήθελα να το ξαναδώ κάποια στιγμή… θα πω το ‘’Τitane’’, που πήρε και το βραβείο στις Κάννες. Τα είχαμε πει και στο αντίστοιχο topic, ήταν… όχι αυτό που θα ήθελα ούτε αυτό που περίμενα και όχι αυτό που μπορούσε ίσως η σκηνοθέτης του ‘’Raw’’, με άφησε λίγο/πολύ απογοητευμένο overall και ακόμα παλεύω να αποφανθώ αν ήταν μια τιτάνια μαλακία ή απλά κάτι που δεν της βγήκε σχεδόν καθόλου παρά τις όποιες αρετές του…

Αυτά, το 2022 με Tragedy of Macbeth, Licorrise Pizza έχει ξεκινήσει γαμιώντας , οπότε πάμε δυνατά για μια ακόμα καλύτερη κινηματογραφική χρονιά!!

Με έχεις πριζώσει να δω το “Benedetta” με τόση αποθέωση, κέρδισες

Λέγε, αξίζει τόσο; Το περίμενα με φόβο.

Σε ένα εναλλατικό σύμπαν η ταινία παίχτηκε ελλάδα, οι πανάθλιοι Idles είχαν στο ευρωπαϊκό στορ τους το αποκάτω merch-έργο τέχνης και είχα σκάσει περήφανα κινηματογράφο.

I1000×1000 48.3 KB

Συνεχίστε παρακαλώ. Γκρίνιες για Green Knight, Soho και Conjuring προσπερνάω τραγουδώντας εισαγωγη Happy House με ιμπρέσσιον φωνής Σιούξι.

εχω δει δυο ταινιες και μου αρεσαν και οι δυο

The Mitchells vs. The Machines
Red Rocket

Μπράβο Lupin για το Bacurau, είναι καταπληκτικό και πλήρως αταξινόμητο!

Το Benedetta είναι ένα “ναι”, χωρίς να αποθεώσω γιατί ήταν -κλασικά για Bερχόφεν- στα όρια της φάρσας κάποιες φορές, μου άρεσε παρ’όλ’αυτά, είναι από τους τελευταίους γνήσιους δημιουργούς στον κόσμο.

Spencer δυστυχώς δεν έχω δει, με εψησες φουλ.

Το Titane είναι love or hate, εμένα παραδόξως με κέρδισε γιατί με όσα είχα ακούσει είχα προϊδεαστεί αρνητικά. Είναι body horror αλά Croneberg σε μια απόλυτη σημερινή εκδοχή. Δεν ξέρω γιατί μπερδευτηκε τόσο ο κόσμος. Σε πρώτο επίπεδο είναι η ιστορία που λέει, σε δεύτερο επίπεδο είναι η σκιαγράφιση του σύγχρονου ανθρώπου όπου στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας εκφράζονται όλα τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα του σήμερα αλλά και οι φόβοι του μέλλοντος: gender fluidity, ο άντρας που απαρνιέται το macho και τα στερεότυπα του παρελθόντος (ο πατέρας), η σύγχρονη οικογένεια που είναι ανοικτή στην αγάπη μακριά απο στερεότυπα και τέλος οι φόβοι για την εξάρτηση απο τις μηχανές και την τεχνολογία. Έχει μια ποιητική σκληρότητα. Μπορεί με άλλες θεάσεις να λειτουργήσει. Προβοκάρει που και που η Ντικουρνό οκ, αλλά δε με ενοχλεί στο γενικότερο σύνολο.

Dune συμφωνώ μέχρι κεραίας ότι ήθελε ακόμη ένα μισάωρο, το οποίο προφανώς δεν μπήκε για να μην κουράσει, in expense όμως της εμβάθυνσης χαρακτήρων, ενώ προσωπικά το έχω ξαναγράψει, οι αισθητικές επιλογές της ταινίας με έβγαλαν off, το παιρνει κανείς όπως είναι ή το αφήνει. Αναμένουμε και το δεύτερο μέρος για να είμαστε δικαιοι.

Θα βάλω κι εγώ μερικές χωρίς ταξινόμηση και χωρίς λόγια γιατί βαριέμαι ελεεινά Κυριακάτικα:

Bonus απογοήτευση: Έβγαλα στο μισάωρι το Eternals

Πάντως αν βάζουμε και σειρές μέσα (έστω mini series) τότε το Arcane τα πατάει όλα κάτω με άνεση. Ακόμα δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου αυτό που είδα.

σχετικό post in-coming

αυτό ίσως αποδειχθεί λίγο hot take γιατί πχ βλέποντας την ταινία με την δικιά μου -η οποία είναι fan της φάσης και την περίμενε πως και πως μετά τα The Crown κτλ-, ενώ εγώ ενθουσιάστηκα μπορώ να πω, αυτής δεν της άρεσε καθόλου, σχεδόν σταμάτησε να το παρακολουθεί…
Είναι αρκετά περίεργη ταινία και πάνω κάτω δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς, μιας και ακροβατεί οριακά μεταξύ πραγματικών γεγονότων και ενός ονείρου/εφιάλτη, με μια ροπή προς το ονειρικό/εφιαλτικό μέρος -βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα ναι, δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα όμως, ότι συμβαίνει στη ταινία είναι κατά κύριο λόγο προϊόν μυθοπλασίας ενός σαββατοκύριακου στο εξοχικό της Βασιλικής οικογένειας που λαμβάνει μέρος κάτι σαν συγκέντρωση όλων για δείπνα και κυνήγι-…

Ίσως γράψω και για αυτό κάποια στιγμή καμιά αράδα, αλλά δεν είναι σίγουρα η τυπική κλασσική wikipedia βιογραφική ταινία (με τα + και - της αυτό το είδος ταινιών), δεν συστήνει τα πρόσωπα ή τα ιστορικά γεγονότα, ούτε τα εξιστορεί, ούτε παίρνει θέση, απλά βουτάει στην διαταραγμένη ψυχοσύνθεση ενός γνωστού προσώπου που προϋποθέτει ότι ο θεατής ξέρει την ιστορία του και κολυμπάει εκεί… κάπως έτσι τεσπά

να το πω ακόμα πιο περίεργα , όπως το ένιωσα δηλαδή όταν τελείωσε η ταινία: αν θα μπορούσα να σκεφτώ ένα κινηματογραφικό έργο που θα έλεγα ‘‘αυτό είναι εφάμιλλης φύσης με το ‘‘Τreasure’’ ή το ‘‘Heaven or Las Vegas’’ των Cocteau Twins’’, θα ήταν αυτό πιθανότατα…

υγ. Πολλά όμως +++ στην Στιούαρτ που παίζει σχεδόν σε όλη τη ταινία πολύ συγκρατημένα και με βαθιά εσωτερικότητα, χωρίς over υπερβολές ή καρικατουρίστικες μανιέρες μιμούμενη την πραγματική Νταϊάνα -στην οποία δεν μοιάζει και ιδιαίτερα-… έχει υιοθετήσει λίγο τον τρόπο που μιλούσε ή κάποιες στάσεις του σώματός της όταν στεκόταν ακίνητη, αλλά κατά τα άλλα θα μπορούσε να ήταν η οποιαδήποτε χαρακτήρας οποιαδήποτε ταινίας, παγιδευμένη σε έναν υπαρξιακό εφιάλτη…βοηθιέται πολύ που η ταινία δεν είναι αμιγώς βιογραφική αλλά αυτό το κάτι άλλο που είναι, το οποίο της δίνει την δυνατότητα να μην κολλήσει σε μια τυπική δραματική ερμηνευτική μανιέρα… πάρα πολύ καλή, ανέλπιστα για εμένα!