- Metallica-St. Anger
- Scorpions-Eye II eye
- Discharge-Grave new world
- Celtic Frost-Cold lake
- Bad Religion-Into the unknown
- Morbid Angel-Illud divinum insanus
0 voters
Αναρωτιόταν ο Clairvoyant σ’ ένα άλλο topic ποιο είναι το “St. Anger” του punk. Οπότε με τη σειρά μου αναρωτήθηκα: «άραγε υπάρχει άλλο album στην ιστορία της μουσικής που ν’ ανταγωνίζεται το “St. Anger” σ’ επίπεδο «πατάτας» όσον αφορά την πορεία ενός συγκροτήματος;».
Προσέξτε: εδώ δεν ψάχνουμε απλά «κακά» albums -π.χ. δεν έχει κανένα νόημα να post-αριστεί το “Virtual IX”. Ψάχνουμε ΠΑΤΑΤΕΣ που μπορεί να έφτασαν ένα συγκρότημα στα όρια της διάλυσης, να έκαναν τους οπαδούς να κοιτάνε παραξενεμένοι το στερεοφωνικό τους απορώντας αν αγόρασαν το σωστό CD, ν’ ανάγκασαν το συγκρότημα ν’ «αποκηρύξει» το συγκεκριμένο album είτε αποφεύγοντας να το επανακυκλοφορήσει, είτε μην παίζοντας ποτέ κομμάτια από αυτό κλπ. κλπ.
Κι άλλη προσοχή: δεν ψάχνουμε απλά «πειραματικούς» δίσκους που μπορεί να άλλαξαν το στυλ ενός συγκροτήματος δραματικά, να έφαγαν φτυάρια την εποχή που βγήκαν, αλλά να δικαιώθηκαν μετά από χρόνια (χαρακτηριστικό παράδειγμα: “Into the pandemonium”). Η πατάτα πρέπει ν’ αποτελεί πατάτα όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ούτε ψάχνουμε «αμφιλεγόμενα» albums που μπορεί μεν να δίχασαν με την αλλαγή ύφους, αλλά αυτή η αλλαγή να έγινε, ας πούμε, «σταδιακά» (γι’ αυτό και μη μου βάλετε το “Host”, αφού διαμεσολάβησε κι ένα “One second” που προετοίμασε τον δρόμο, επίσης το topic λέει για πατάτες, όχι για δισκάρες). Η πατάτα πρέπει να έχει το χαρακτηριστικό «shock and awe», να μην έχει ρίξει προειδοποιητικές βολές.
Εγώ συγκέντρωσα όσα τέτοια albums (κατά τη γνώμη μου και το μνημονικό μου) εμπίπτουν σ’ αυτήν την κατηγορία, και γράφω και δυο λόγια:
Metallica “ St. Anger”: νομίζω ότι είναι ο βασιλιάς του topic δικαιωματικά. Θες η απήχηση του ονόματος, θες τα τόσα πολλά και διαφορετικά αρνητικά χαρακτηριστικά, απ’ όπου και να το πιάσεις, αυτός ο δίσκος ήταν, είναι και θα είναι ο ορισμός του topic (και να πω, φυσικά, ότι εμένα μου αρέσει περισσότερο από το “Death magnetic” -γούστα είναι αυτά).
Scorpions “ Eye II eye”: το ‘χω και πρόσφατο. Θέλατε, ρε Klaus και Rudolf, να το πάτε στο τίγκα εμπορικό hard rock; Εντάξει, δεν είπαμε όχι. Τι; Ήρθε το grunge και το γυρίσατε στις πιο straight-forward μπαλάντες; Και πάλι, εντάξει. Μα, τίγκα αδιάφορη pop ξαφνικά; Ε, όχι.
Discharge “ Grave new world”: Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ PUNK.
Celtic Frost “ Cold lake”: ίδιων προδιαγραφών δίσκος με τον παραπάνω; Κάπως έτσι. Μπορώ να καταλάβω το σοκ που προκάλεσε το “Into the pandemonium” -δέχομαι και τ’ ότι φάγανε κράξιμο. Τη στροφή του “Cold lake”, όμως, δεν μπορώ να την καταλάβω ακόμα.
Bad Religion “ Into the unknown”: ουσιαστικά ο λόγος της (ευτυχώς σύντομης) διάλυσής τους. Βγάζεις ΤΟ εκρηκτικό punk rock ντεμπούτο και συνεχίζεις με… κάτι-σαν-νερωμένο-hard/prog rock των 70’s με πλήκτρα κι ακουστικές κιθάρες; Στην πυρά!!!
Morbid Angel “ Illud divinum insanus”: δεν έχει σημασία αν 3-4 κομμάτια ακούγονται «φυσιολογικά» (δε λέω καν «καλά»). Ας διαβάσει κανείς το topic εδώ στο forum όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος -είναι μνημειώδεις οι αντιδράσεις των users!
Αμφιταλαντεύτηκα αν έπρεπε να βάλω κι άλλα albums που (για κάποια περίοδο τουλάχιστον) είχαν αποκτήσει τον χαρακτηρισμό της «πατάτας», αλλά τελικά για μια σειρά από λόγους θεώρησα ότι δεν ταιριάζουν (αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν μπορεί να τους βάλει κάποιος άλλος!). Π.χ. το “Risk” των Megadeth μπορεί να σόκαρε τους παραδοσιακούς οπαδούς επειδή (άκουσον άκουσον!) τόλμησε να βάλει λίγες παραμορφωμένες κιθάρες, φωνητικά και μπιμπλίκια, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για τραγούδια που δεν είναι ΤΟΣΟ απομακρυσμένα από το στυλ του “Cryptic writings” -απλά πολύ-πολύ πιο αδιάφορα. Για το “Same difference” των Entombed επίσης άκουγα τις ίδιες κατάρες, κι όντως μιλάμε για το album με την πιο καθαρή χροιά του LG και τις πιο rock δομές που είχαν ποτέ, αλλά και πάλι δε μιλάμε για μεγάλο σοκ αν έχεις ακούσει πρωτύτερα το “To ride, shoot straight and speak the truth”. Άσε που είναι και μια χαρά δίσκος γενικότερα! Το “Falling into infinity” των Dream Theater δεν το έχω ακούσει, αλλά νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς κανείς πλέον δεν το χαρακτηρίζει έστω κακό/μέτριο album, πόσο μάλλον «πατάτα». Δεν ξέρω γιατί απέκτησε την κακή φήμη που κουβαλούσε κάποιον καιρό. Τέλος, το “Hear in the now frontier” των Queensryche οριακά χωράει στο poll, μάλλον οι οπαδοί τους τότε πρέπει να πάθανε απανωτά εγκεφαλικά με το radio-friendly ύφος των τραγουδιών, αλλά νομίζω ότι, εν τέλει, για μία μπάντα που μέχρι τότε επέλεγε συνεχώς να αλλάζει τη μουσική κατεύθυνσή της, ίσως κάτι τέτοιο να μην ήταν αναπάντεχο, αλλά απλά να έδειξε τα «όρια» του μέχρι που μπορούσαν να φτάσουν -όχι με όρους «πατάτας», αλλά στραβοπατήματος.
Τέλος πάντων, πείτε κι εσείς.
Υ.Γ. Ένα καλό tip για ν’ αναγνωρίζετε τις «πατάτες», είναι ότι συνήθως οι οπαδοί του συγκροτήματος (ή κάποιες φορές και το ίδιο συγκρότημα -βλέπε Mustaine για “Risk”) υπεραμύνονται της «πατάτας» ξεστομίζοντας το γραφικό «άλλες μπάντες θα σκότωναν για ένα τέτοιο album». Ε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα το ακούσετε αυτό, να ζητήσετε να μάθετε και ποιες μπάντες συγκεκριμένα είναι αυτές, π.χ. ποιοι Cinderella θα ζήλευαν το “Cold lake”, ποια σχολική, ερασιτεχνική -κάτιcore (; ) μπάντα θα δεχόταν για ντεμπούτο της το ”St. Anger” κλπ. κλπ.
Υ.2 Οι παλιότεροι, αν έχετε να μεταφέρετε εμπειρίες, δισκοκριτικές, τον θόρυβο γενικά του κάθε album που θ’ αναφέρετε, please κάντε το! Π.χ. ακόμα θυμάμαι το 8 (!) του Γιοβανίτη στο “St. Anger” κι ότι στο τέλος της χρονιάς το έβαλε στην προσωπική του λίστα με τα καλύτερα albums της χρονιάς.
Υ.Γ3 Προφανώς, δεν ψηφίζετε ποιο album σας αρέσει περισσότερο, αλλά ποιο θεωρείτε μεγαλύτερη «πατάτα».
