Μεγαλύτερη «πατάτα» συγκροτήματος

  • Metallica-St. Anger
  • Scorpions-Eye II eye
  • Discharge-Grave new world
  • Celtic Frost-Cold lake
  • Bad Religion-Into the unknown
  • Morbid Angel-Illud divinum insanus

0 voters

Αναρωτιόταν ο Clairvoyant σ’ ένα άλλο topic ποιο είναι το “St. Anger” του punk. Οπότε με τη σειρά μου αναρωτήθηκα: «άραγε υπάρχει άλλο album στην ιστορία της μουσικής που ν’ ανταγωνίζεται το “St. Anger” σ’ επίπεδο «πατάτας» όσον αφορά την πορεία ενός συγκροτήματος;».

Προσέξτε: εδώ δεν ψάχνουμε απλά «κακά» albums -π.χ. δεν έχει κανένα νόημα να post-αριστεί το “Virtual IX”. Ψάχνουμε ΠΑΤΑΤΕΣ που μπορεί να έφτασαν ένα συγκρότημα στα όρια της διάλυσης, να έκαναν τους οπαδούς να κοιτάνε παραξενεμένοι το στερεοφωνικό τους απορώντας αν αγόρασαν το σωστό CD, ν’ ανάγκασαν το συγκρότημα ν’ «αποκηρύξει» το συγκεκριμένο album είτε αποφεύγοντας να το επανακυκλοφορήσει, είτε μην παίζοντας ποτέ κομμάτια από αυτό κλπ. κλπ.

Κι άλλη προσοχή: δεν ψάχνουμε απλά «πειραματικούς» δίσκους που μπορεί να άλλαξαν το στυλ ενός συγκροτήματος δραματικά, να έφαγαν φτυάρια την εποχή που βγήκαν, αλλά να δικαιώθηκαν μετά από χρόνια (χαρακτηριστικό παράδειγμα: “Into the pandemonium”). Η πατάτα πρέπει ν’ αποτελεί πατάτα όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ούτε ψάχνουμε «αμφιλεγόμενα» albums που μπορεί μεν να δίχασαν με την αλλαγή ύφους, αλλά αυτή η αλλαγή να έγινε, ας πούμε, «σταδιακά» (γι’ αυτό και μη μου βάλετε το “Host”, αφού διαμεσολάβησε κι ένα “One second” που προετοίμασε τον δρόμο, επίσης το topic λέει για πατάτες, όχι για δισκάρες). Η πατάτα πρέπει να έχει το χαρακτηριστικό «shock and awe», να μην έχει ρίξει προειδοποιητικές βολές.

Εγώ συγκέντρωσα όσα τέτοια albums (κατά τη γνώμη μου και το μνημονικό μου) εμπίπτουν σ’ αυτήν την κατηγορία, και γράφω και δυο λόγια:

Metallica “ St. Anger”: νομίζω ότι είναι ο βασιλιάς του topic δικαιωματικά. Θες η απήχηση του ονόματος, θες τα τόσα πολλά και διαφορετικά αρνητικά χαρακτηριστικά, απ’ όπου και να το πιάσεις, αυτός ο δίσκος ήταν, είναι και θα είναι ο ορισμός του topic (και να πω, φυσικά, ότι εμένα μου αρέσει περισσότερο από το “Death magnetic” -γούστα είναι αυτά).

Scorpions “ Eye II eye”: το ‘χω και πρόσφατο. Θέλατε, ρε Klaus και Rudolf, να το πάτε στο τίγκα εμπορικό hard rock; Εντάξει, δεν είπαμε όχι. Τι; Ήρθε το grunge και το γυρίσατε στις πιο straight-forward μπαλάντες; Και πάλι, εντάξει. Μα, τίγκα αδιάφορη pop ξαφνικά; Ε, όχι.

Discharge “ Grave new world”: Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ PUNK.

Celtic Frost “ Cold lake”: ίδιων προδιαγραφών δίσκος με τον παραπάνω; Κάπως έτσι. Μπορώ να καταλάβω το σοκ που προκάλεσε το “Into the pandemonium” -δέχομαι και τ’ ότι φάγανε κράξιμο. Τη στροφή του “Cold lake”, όμως, δεν μπορώ να την καταλάβω ακόμα.

Bad Religion “ Into the unknown”: ουσιαστικά ο λόγος της (ευτυχώς σύντομης) διάλυσής τους. Βγάζεις ΤΟ εκρηκτικό punk rock ντεμπούτο και συνεχίζεις με… κάτι-σαν-νερωμένο-hard/prog rock των 70’s με πλήκτρα κι ακουστικές κιθάρες; Στην πυρά!!!

Morbid Angel “ Illud divinum insanus”: δεν έχει σημασία αν 3-4 κομμάτια ακούγονται «φυσιολογικά» (δε λέω καν «καλά»). Ας διαβάσει κανείς το topic εδώ στο forum όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος -είναι μνημειώδεις οι αντιδράσεις των users!

Αμφιταλαντεύτηκα αν έπρεπε να βάλω κι άλλα albums που (για κάποια περίοδο τουλάχιστον) είχαν αποκτήσει τον χαρακτηρισμό της «πατάτας», αλλά τελικά για μια σειρά από λόγους θεώρησα ότι δεν ταιριάζουν (αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν μπορεί να τους βάλει κάποιος άλλος!). Π.χ. το “Risk” των Megadeth μπορεί να σόκαρε τους παραδοσιακούς οπαδούς επειδή (άκουσον άκουσον!) τόλμησε να βάλει λίγες παραμορφωμένες κιθάρες, φωνητικά και μπιμπλίκια, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για τραγούδια που δεν είναι ΤΟΣΟ απομακρυσμένα από το στυλ του “Cryptic writings” -απλά πολύ-πολύ πιο αδιάφορα. Για το “Same difference” των Entombed επίσης άκουγα τις ίδιες κατάρες, κι όντως μιλάμε για το album με την πιο καθαρή χροιά του LG και τις πιο rock δομές που είχαν ποτέ, αλλά και πάλι δε μιλάμε για μεγάλο σοκ αν έχεις ακούσει πρωτύτερα το “To ride, shoot straight and speak the truth”. Άσε που είναι και μια χαρά δίσκος γενικότερα! Το “Falling into infinity” των Dream Theater δεν το έχω ακούσει, αλλά νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς κανείς πλέον δεν το χαρακτηρίζει έστω κακό/μέτριο album, πόσο μάλλον «πατάτα». Δεν ξέρω γιατί απέκτησε την κακή φήμη που κουβαλούσε κάποιον καιρό. Τέλος, το “Hear in the now frontier” των Queensryche οριακά χωράει στο poll, μάλλον οι οπαδοί τους τότε πρέπει να πάθανε απανωτά εγκεφαλικά με το radio-friendly ύφος των τραγουδιών, αλλά νομίζω ότι, εν τέλει, για μία μπάντα που μέχρι τότε επέλεγε συνεχώς να αλλάζει τη μουσική κατεύθυνσή της, ίσως κάτι τέτοιο να μην ήταν αναπάντεχο, αλλά απλά να έδειξε τα «όρια» του μέχρι που μπορούσαν να φτάσουν -όχι με όρους «πατάτας», αλλά στραβοπατήματος.

Τέλος πάντων, πείτε κι εσείς.

Υ.Γ. Ένα καλό tip για ν’ αναγνωρίζετε τις «πατάτες», είναι ότι συνήθως οι οπαδοί του συγκροτήματος (ή κάποιες φορές και το ίδιο συγκρότημα -βλέπε Mustaine για “Risk”) υπεραμύνονται της «πατάτας» ξεστομίζοντας το γραφικό «άλλες μπάντες θα σκότωναν για ένα τέτοιο album». Ε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα το ακούσετε αυτό, να ζητήσετε να μάθετε και ποιες μπάντες συγκεκριμένα είναι αυτές, π.χ. ποιοι Cinderella θα ζήλευαν το “Cold lake”, ποια σχολική, ερασιτεχνική -κάτιcore (; ) μπάντα θα δεχόταν για ντεμπούτο της το ”St. Anger” κλπ. κλπ.

Υ.2 Οι παλιότεροι, αν έχετε να μεταφέρετε εμπειρίες, δισκοκριτικές, τον θόρυβο γενικά του κάθε album που θ’ αναφέρετε, please κάντε το! Π.χ. ακόμα θυμάμαι το 8 (!) του Γιοβανίτη στο “St. Anger” κι ότι στο τέλος της χρονιάς το έβαλε στην προσωπική του λίστα με τα καλύτερα albums της χρονιάς.

Υ.Γ3 Προφανώς, δεν ψηφίζετε ποιο album σας αρέσει περισσότερο, αλλά ποιο θεωρείτε μεγαλύτερη «πατάτα».

4 Likes

Δεν μιλάμε για αυτό.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως ήταν ο μόνος δίσκος που συνέθεσε ενώ ήταν χαρούμενος και σε καλή φάση της ζωής του. Εμένα με καλύπτει αυτό :stuck_out_tongue:

Bonus:

Υ.Γ.1. Οι Morbid Angel δεν έχουν βγάλει άμπουμ από Ι μην μπερδευόμαστε :upside_down_face:

Υ.Γ.2. Περί “Grave New World”, μου έχει κάνει εντύπωση πόσους πιο παραδοσιακούς μεταλλάδες έμπασε στο πανκ. Ούτε για αυτό δεν μιλάμε. Btw το “End Of Days” του 2016 για μένα είναι κορυφαίο, 2ο καλύτερο LP τους.

Υ.Γ.3.

Αγαπημένη ατάκα προσωπικά. Αγαπημένες και οι απαντήσεις που έρχονται μετά την απορία

1 Like

Πολλοι θα συμφωνησουν με το Slayer - Diabolus in Musica (Αν και ηταν απο τα πρωτα μου CD).

Είναι λίγο σχετικά βέβαια όλα αυτά τα περί πατάτας. Σε τέτοιες συζητήσεις πάντα επισέρχεται το προσωπικό γούστο.

Εσένα σου αρέσει περισσότερο το St. Anger από το Death Magnetic και πολύ καλά κάνεις ενώ ένας άλλος θεωρεί σούπερ δίσκο το Magnetic και άθλιο το στάνγκερ.

Τα πάντα είναι σχετικά λοιπόν.

1 Like

Τρελη υπερβολη ολο αυτο για το St. Anger. Ειναι ενας δισκος τον οποιον κραζουν σε δυσθεωρητα επιπεδα οι φανατισμενοι haters που για καποιον λογο συμπεριφερονται λες και μιλαμε για τερατουργημα, κουραδα, σκουπιδι, και ενα σωρο αλλα γραφικα, αλλα στην ουσια μιλαμε απλως για εναν κακο δισκο για τα δεδομενα της μπαντας που τον κυκλοφορησε, με καποιες καλες στιγμες, ο οποιος ταυτοχρονα ειναι πολυ περισσοτερο αξιοπρεπης (και προσωπικα τον ακουω πολυ πιο ευχαριστα) απο εκατονταδες αλλους generic βαρετους δισκους στον ευρυτερο χωρο του μεταλ, ποσο μαλλον απο τις “πατατες” αλλων συγκροτηματων.

Που ακριβως ειδες να το εχει αποκηρυξει η μπαντα? Ο James Hetfield πρεπει να εχει πει γυρω στις 200 φορες τα τελευταια χρονια σε συναυλιες οτι ο κοσμος μπορει να λεει οτι θελει, αλλα ο δισκος ειναι πολυ καλος. Και παιζουν ακομα και μεχρι στην πιο προσφατη συναυλια περιστασιακα τραγουδια οπως το ομωνυμο, το Frantic και το Dirty Window.

Προφανεστατα η συντριπτικη πλειοψηφια των μπαντων στον χωρο, μιας και εχουν ντεμπουτο που ειναι χειροτερο.

Γενικα ολη αυτη η αντιμετωπιση που ειναι πολυ συνηθης με δισκους οπως το St. Anger, ειναι απο τα πιο υποκριτικα και αστεια πραγματα στον χωρο της μουσικης δημοσιογραφιας και ερασιτεχνικης καφενειακης τρολλοκουβεντας.

“Παιδια ειμαστε ανοιχτομυαλοι και ολα ειναι υποκειμενικες αποψεις, αλλα για καποια ιερα κειμηλια που δεν τα αγγιζει κανενας και για καποια αντικειμενικα σκουπιδια που δεν επιτρεπεται να γραψεις ουτε καν μετριοπαθη αποψη, δεν υπαρχει υποκειμενικοτητα”

2 Likes

ST. ANGER BEFORE IT WAS COOL :sunglasses:

1 Like

Ο μαλάκας, ξέχασα να βάλω poll, κάνω edit και το βάζω τώρα.

ChrisP, και για εμάς που δε διαθέτουμε γνώσεις ορυκτολογίας, αυτός ο δίσκος είναι…;

Ρε Quintom, δεν έγραψα πουθενά ότι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ για το “St. Anger” πάνε οι φράσεις περί αποκήρυξης ή άρνησης εκτέλεσης live τραγουδιών. Γενικόλογα το έγραψα. Δε χρειάζεται τέτοιον τρόπο υπεράσπισης το “St. Anger”, μπορείς κάλλιστα απλά να πεις ότι γουστάρεις μία τόσο μεγάλη πατάτα, εδώ δεν κρίνουμε γούστα.

3 Likes

Εγώ πάντως το Risk των Megadeth μια χαρά θα το έχωνα.

Εκείνη την περίοδο ήμουν εντελώς κολλημένος με τους Megadeth. Και ναι μεν στο Cryptic είχαν δώσει μερικά πρώτα σημάδια αλλά εγώ μια φορά θυμάμαι να έχω βάλει το cd του Risk να παίζει και να μην μπορώ να αναγνωρίσω την μπάντα που αγαπούσα.

Πέρα από αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ των Megadeth που βρίσκουμε άτομα εκτός μπάντας να συνεισφέρουν στις συνθέσεις, τον Nick Menza να είναι εκτός συγκροτήματος, στην πρώτη αλλαγή line up μετά από χρόνια και τον Marty Friendman να βρίσκεται εκτός μετά το άλμπουμ. Αμέσως μετά από το Risk έγινε μεγάλο πισωγύρισμα στις ρίζες τους με το World Needs a Herο.

Καθόλου τυχαία νομίζω μετά από λίγο καιρό ήρθε και το, προσωρινό έστω, τέλος των Megadeth πριν επανασυνδεθούν με εντελώς αλλαγμένο line up για το System.

Δεν ξέρω σε τι βαθμό τα χρόνια έχουν δικαιώσει τις επιλογές του MegaDave εκείνη την περίοδο.

To “Long Defeat”

Πατάτα το Long Defeat; :crazy_face:

Πολλά μου έρχονται στο μυαλό αλλά, από την άλλη, μάλλον θεωρούνται απλά «κακά albums ».

Πχ απόψε ακούω In Flames. Μπάντα που έχει βγάλει αρκετά (ποσοτικά) κακά-μέτρια αλμπουμς. Άλλο παράδειγμα οι Annihilator… Αυτοί ίσως να μπαίνουν στην κουβέντα με το Remains.

Anthrax έχουν βγάλει κάμποσα αμφιλεγόμενα, προσωπικά δε βρίσκω κανένα πατάτα.

Συνεχίζω με Strange and Beautiful από Crimson Glory, ένας αναπάντεχος δίσκος που έφερε το hiatus (παρόμοια περίπτωση με Cold Lake).

Πατάτα το Chameleon από Halloween. Τι όχι;

ΥΓ: Dream Theater δεν έχουν πατάτα. FiI είναι δεκάρι. Κακός δίσκος το Astonishing… ή μήπως όχι; :thinking:

Savatage - Fight for the Rock απλά κακός. Black Sabbath - Technical Ecstasy, το αυτό.

Να post με τροφή για κουβέντα! Π.χ. συνηθίζεται μετά από πατάτες οι μπάντες να “επιστρέφουν” μ’ ένα “back-to-the-roots” album; Ισχύει, και για Metallica (“Death magnetic”) και για Celtic Frost (“Vanity/nemesis”) και για Megadeth (“The world needs a hero”) από αυτά που αναφέρθηκαν. Albums, μάλιστα, που μάλλον αναδείχθηκαν ακριβώς γιατί επέστρεψαν στις ρίζες παρά για την ποιότητά τους αυτή καθ’ αυτή.

Κάτι άλλο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι πολλές από αυτές τις πατάτες ήταν ίσως και σημεία των καιρών -είτε σαν απόπειρες για “αρπαχτές” με βάση τη μόδα, είτε σαν μια ειλικρινής διάθεση πειραματισμού με βάση το τι κυριαρχούσε τότε. Βλέπε π.χ. Discharge και Celtic Frost με hair metal, όπως και το “Hear in the now frontier” ή το “Skunworks” του Dickinson (δεν το αναφέραμε αυτό) με το grunge.

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ :exclamation:

“Furnaces of Palingenesia” → αρνάκι στον φούρνο (sic) με πατάτες
“The Long Defeat” → σκέτες πατάτες

1 Like

Θα αναγκαστώ να κάνω summon @apostolisza8 και - να ξέρεις- δε θέλει να σχολιάσει τη διαμάχη μας.

Μια χαρά το LD, δώσανε ψωμάκι να φάει ο απλός ντουνιάς. Επίσης μια χαρά οι πατάτες στον φούρνο με λαδάκι και δενδρολίβανο.

On topic, θα μιλήσουμε για Lulu ή κάνει τζιζ;

1 Like

Πιο ενδιαφέρουσα μου φαίνεται η περίπτωση των Morbid Angel πάντως. Μιλάμε για μεγάλη και ξαφνική αλλαγή ήχου που φαίνεται να έχει επηρεαστεί από παλιότερο μέλος που επανήλθε στο line up, κάτι που με έκανε να αναρωτιέμαι για τον ρόλο του Trey εκείνη την περίοδο.

Το άλμπουμ ουσιαστικά διάλυσε την μπάντα, ο Vincent έφυγε και πάλι και οι Morbid Angel έκαναν και αυτοί το κλασικό πισωγύρισμα με το επόμενο τους.

Black Sabbath - Forbidden;

Δεν ειναι θεμα υπερασπισης, δεν γουσταρω καν πολυ τον δισκο, μου ειναι δυσκολος στην ακροαση, ουτε εχει μεγαλωσει πολυ ωραια στον χρονο (σε αντιθεση με τα υπολοιπα τους), ουτε τον θεωρω καλο δισκο. Συγκεκριμενα τον θεωρω τον χειροτερο τους και ειναι μια αρκετα ευκολη αποτιμηση. Απλα θεωρω στα ορια του γραφικου την θρησκευτικη πωρωση και τον φανατισμο που συνηθως συνοδευει κουβεντες για τον συγκεκριμενο δισκο, ειδικα οταν προερχεται απο ανθρωπους που κατα τα αλλα θεωρουν τους εαυτους τους ανοιχτομυαλους και στηριζουν σχεδον παντα την υποκειμενικοτητα στην τεχνη, εκτος απο εκει που για καποιον λογο τους φαινεται ακραια η υποκειμενικοτητα των αλλων.

Εχω προσπαθησει να το ακουσω με καλες διαθεσεις αρκετες φορες το Astonishing. Ειναι κακος δισκος. Για μενα σιγουρα η πατατα τους.

Το Risk των Megadeth ειναι πολυ καλος δισκος. Απλα εσκασε σε εντελως λανθασμενη περιοδο, με κανα 2-3 τραγουδια που δεν ειναι και πολυ καλα, και σε μια φαση που “μας τα ειχαν πει κι αλλοι” οσον αφορα το ρισκο που ειχαν παρει προηγουμενως. Δισκος με τραγουδια οπως Insomnia, The Doctor Is Calling, Prince Of Darkness, Breadline, I’ll Be There και τα δυο Time ειναι αστειο να θεωρειται κακος δισκος για μενα, αλλα οπως ειπαμε περι ορεξεως κολοκυθοπιτα. Προσωπικα βρισκω πολυ χειροτερους τους 4 δισκους των Megadeth μετα την επανασυνδεση της μπαντας το 2007.

Για δισκο project μεταξυ 2 καλλιτεχνων? Για ποιους ειναι πατατα? Για τους Metallica? Για τον Lou Reed? Και για τους δυο?

το st anger, απλά είναι μια προβά. γι αυτο ειναι τοσο χάλι. 80 % συφωνάνε. 1-2 παραπαιδια του παπαχετ δεν μπορούν να το χωνέψουν.

Εσυ γιατι δηλαδη διαφωνεις με τον μπαμπα σου?

Οχι - ειναι το χειροτερο αλμπουμ με διαφορα που εχει γραψει και κυκλοφορησει μεγαλη μπαντα. Τετοιο κουραδι once in a lifetime

5 Likes