Εξαιρετικό τοπικ για συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, debate.
Δεν ψήφισα ακόμα κάποιο από τα προσφερόμενα στην λίστα, επιφυλάσσομαι.
Αν είχα την δυνατότητα να διευρύνω την λίστα, θα έβαζα το άλμπουμ που μάλλον θέλω να ψηφίσω:
Pyogenesis - Unpop
οχι γιατί ήμουν φανατικός οπαδός ούτε γιατί το όνομα του γκρουπ δικαιολόγησε κάποιο μαζικό “μπαμ” σε οπαδούς και στην εξέλιξη του μεταλ (υποθέτω αυτά τα δύο κριτήρια μέτρησαν αρκετά σε κάποιες από τις επιλογές του poll πχ Saint Anger). Ίσα ίσα ήταν μία στροφή στο πνεύμα της εποχής, απλά ήταν αδιανόητα κουλή και έσβησε το παρελθόν τους , ενώ οι συνεντεύξεις τους στην εποχή εκείνη (για όσες/όσους θυμούνται) ήταν ιδιαίτερα αλλόκοτες.
Το “Risk” των Megadeth επίσης έρχεται κοντά, δεν ήταν τόσο η εισαγωγή beat etc όσο το ότι δεν “έκανε νόημα” κάτι στις συνθέσεις, άκουγες μία ξεκούδουνη φωνή Mustaine ανάμεσα σε άσχετους ήχους (έτσι το θυμάμαι ακριβώς δεν το έχω ακούσει από τότε).
Τα solo albums “Quorthon” σήκωσαν επίσης βλέφαρα.
Το “St. Anger” το θεωρώ part and parcel του “Some kind of monster” που ήταν σπαρακτικό σε σημεία, δεν ξέρω άλλο συγκρότημα να έχει επιτρέψει τέτοιο “βλέμμα” στα “ενδότερα” (σε βαθμό αυτο-καταστροφής) οπότε ενώ ο δίσκος δεν μαρέσει, θεωρώ πχ χειρότερη πατάτατα το “Reload” και μεγαλύτερο “σοκ” το “Load” όταν κυκλοφόρησε.
Μία ενδιαφέρουσα παράπλευρη συζήτηση αφορά στο “πνεύμα” των 90ς που ανάγκασε πολλά συγκροτήματα (για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους) να ανα-προσαρμοστούν. Τουλάχιστον στα 80ς η μετατόπιση αφορούσε το τότε “hair/AOR” και έτσι το Turbo πχ ή ακόμα και πιο controversial καταστάσεις πχ “Strange and beautiful” έμεναν μέσα σε ένα πιο οικείο “context”. Συνέβη και με περιπτώσεις που μεταγενέστερα δεν συζητήθηκαν τόσο πολύ πχ οι Saxon στα “Destiny”, “Rock the nations”.
Το “Cold lake” ήταν μία πιο ιδιάζουσα περίπτωση γιατί είχε ήδη συμβεί το πρώτο ka-boom με το “Into the Pandemonium” που εκ των υστέρων βέβαια “μόρφωσε” πολύ κόσμο για το avant-garde, τον Rozz Williams, τις Vyllies (που συμμετείχαν) κλπ, οπότε δεύτερο “αλλόκοτο” album στην σειρά θεωρήθηκε από κάποιους too much, αν και άλλοι δεν εξεπλάγησαν. Προσωπικά μου αρέσει και δέχομαι όντως ότι ο μεγάλος ήταν απλά τότε “σε happy mood”.
Το “Eye II Eye” ήταν αυτό ακριβώς που περιέγραψε ο @Leper_Jesus , απλώς δεν το ψηφίζω γιατί έστω και σε αυτό το album υπάρχει το ομώνυμο συγκλονιστικό αντιπολεμικό έπος όπου ο Klaus “μιλάει” στον πατέρα του και το πολύ μελαγχολικό “A moment in a million years” για κλείσιμο. Αδύνατον να δώσω ψήφο με αυτά μέσα.
Τα “Hear in the new frontier” και “Q2K” μάλλον ενόχλησαν κόσμο για το μπλαζέ ύφος του γκρουπ την εποχή εκείνη, παρά για τις (υπαρκτές) μετατοπίσεις. Φαινόταν ήδη στο “Promised land” εν μέρει η μετατόπιση και το εμπορικό΄/μελωδικό στοιχείο υπήρχε ήδη και στο “Empire” και δεν είναι κακό. Νομίζω ότι η pop πλευρά δεν είναι κάτι κακό και μάλιστα στο αμερικάνικο μεταλ έγινε και με έξυπνο τρόπο , βλέπε οι Fates στο “Parallels”.
Πολύ κράξιμο έφαγε και το 34.788 complete αλλά προτιμώ το “heroin chic” από “επιστροφή στον γνώριμο ήχο” που συνοδεύεται από μανιέρες. Για αυτό και προτιμώ το “Host” από κάποιες μεταγενέστερες “εργολαβίες” των Lost.
Το “Forbidden” αδικήθηκε από το απαράδεκτο mastering που έκοψε όλα τα μπασα και διέλυσε τον ήχο του snare και καταδίκασε τα καλά τραγούδια του δίσκου σε ένα flatline sound, ενώ είχε και κάποια filler, αλλά μέχρι εκεί. Πολύ πιο αισχρό το “Technical ecstasy” που προσωπικά δεν μπορώ να αντέξω, ενώ πλήρως αδιάφορο μου είναι και το τελευταίο - που το έχει κράξει και ο Ozzy (!?).
Νομίζω επίσης ότι πια έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και οι περιστάσεις για να μην θεωρείται πατάτα το υπέρτατο “X-factor” (η ώρα μηδέν του Steve) και - πολλώ δε μάλλον - ούτε μισή δισκογραφική δουλειά των υπέρτατων ασύλληπτων κοσμογονικών Βασιλιάδων (fanboy mode: eternally ON).
this post made no sense I think… Happy New Year y’all
Grave Digger - Stronger than Ever, δισκος τοσο κακος που πραγματικα μου φερνει νευρικο, ποιο μεγαλοστελεχος δισκογραφικης αποφασισε να τους πεισει να το γυρισουν στο εμπορικο ποπ ροκακι των 80ς αλλα με την αγριοφωναρα του Boldendahl, καταπληκτικη ιδεα πραγματικα.
Ψηφισα Eye II Eye, μπορει και τα αλλα να ειναι κακα αλλα το σοκ που επαθα οταν πρωτοειδα το βιντεο κλιπ του To Be No 1 δεν το εχω παθει με τιποτα αλλο τοσα χρονια μετα. Το απεριγραπτα κριντζ οφφσπρινγ-απο-50ρηδες στυλ του ειλικρινα μου προκαλει ναυτια ακομα και σημερα.
Αρχικά, να πούμε ένα μπράβο για την ιδέα να ανοίξει ένα τέτοιο θέμα, μιας και αν έχει καταντήσει μια φορά κουραστική η αποθέωση των πάντων, είναι πλέον δέκα φορές αφόρητη η καινοφανής “πολιτική ορθότητα” που υπαγορεύει ότι δεν υπάρχουν κακοί δίσκοι, απλά ασύμβατο προσωπικό γούστο, και σπεύδει να λογοκρίνει όποιον τολμήσει να αρθρώσει αρνητική άποψη!
Επί του προκειμένου, νομίζω ότι η επιλογή στο ερώτημα που τέθηκε είναι η αναμενόμενη: Το St Anger είναι η απόλυτη “πατάτα”, όσο κι αν κάποιοι, εντελώς κατανοητά, μπορεί να βρίσκουν κάποιον άλλον δίσκο των Metallica ακόμη χειρότερο!
Αυτό, όχι μόνο γιατί είναι όντως αβυσσαλέα κακός δίσκος, άθλιος σε προσβλητικό βαθμό για τον ακροατή (σε απόλυτο βαθμό κι όχι σε συνάρτηση με το μέγεθος του συγκροτήματος) αλλά γιατί υπάρχει και ένα άλλο “αντικειμενικό” κριτήριο που στηρίζει την πρωτοκαθεδρία του στον απόλυτο… πάτο: Έχουν περάσει τόσα χρόνια και κανείς από τους “αναθεωρητές” fans, αυτούς που νιώθουν ανασφάλεια αν η αγαπημένη τους μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει αποκλειστικά και μόνο δισκάρες, δεν έχει τολμήσει ακόμη να αποκαταστήσει την φήμη του στην Ιστορία!
Μόνο κάτι “περιέχει κάποιες καλές ιδέες” έχουν ψελλίσει, με αποκορύφωμα αυτό που είχα διαβάσει όταν κυκλοφόρησε το αλήστου μνήμης Λουλού. Είχε γραφτεί πως “τώρα δικαιώνεται το St Anger” λες και η ύπαρξη ενός ακόμη πιο αποτρόπαιου βδελύγματος ξεπλένει το αίσχος των προηγουμένων!
Η μόνη λογοκρισία που εισέρχεται σε οποιαδήποτε κουβέντα σχετική με το St. Anger, είναι αυτή στην οποία πρέπει να μας υπενθυμίζεται διαρκώς ότι απαγορεύεται να θεωρούμε αυτόν τον δίσκο οτιδήποτε διαφορετικό από σκουπίδι, σιχαμα, κουράδα και τερατουργημα. Δεν έχει υπάρξει ποτέ λογοκρισία όσων εκφέρουν αρνητική άποψη για το St. Anger, ούτε καν στο ίδιο το τοπικ της μπάντας, στο οποίο όταν πέφτει ο δίσκος στην κουβέντα, γίνεται πανηγύρι.
Προχθές έγραψα πως είναι τουλάχιστον υπερβολές αυτά που γράφει ο thread starter, ξεχνώντας προσωρινά ότι θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί πολύ χειρότερες υπερβολές, αλλά οι χρήστες για μια ακόμα φορά κάνουν deliver
Αντικειμενικά πάντα
Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος. Τουλάχιστον όχι για την μπάντα που αναφέρεσαι. Δεν γνωρίζω ούτε έναν άνθρωπο στον πλανήτη που να έχει δηλώσει ότι οι Metallica έχουν κυκλοφορήσει μόνο δισκαρες. Η μόνη μπάντα για την οποία λέγεται κάτι τέτοιο και δυστυχώς όχι ως χαβαλες, είναι αυτή με τα 17 δεκάρια.
Δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό. Ποια Ιστορία, και μάλιστα με κεφαλαίο?
Πάλι καλά που το έβαλες σε εισαγωγικά το αντικειμενικό… Ίσως ενδόμυχα γνωρίζεις την Αλήθεια (με άλφα κεφάλαιο)
Εδω θα παρεμβω λεγοντας οτι στα λεγομενα του φιλτατου δεν υπαρχει καμια μα καμια υπερβολη. Μιλαμε για προσβλητικα κακο αλμπουμ και το γεγονος οτι ο hetfield υποστηριζει οτι δεν ειναι κακο (οπως γραφτηκε παραπανω) και συνεχιζουν να παιζουν ακομα live καποια τραγουδια κανει την κατασταση σουρεαλιστικη - φαρσοκωμωδια το λιγοτερο- και οδηγει σε σκεψεις για την πνευματικη κατάσταση του james και λοιπων.
Δεν ειναι κακο να αποδεχθεις οτι εκανες ενα λαθος και θα μεινεις στην ιστορια για αριστουργηματα καθως και για ενα σκουπιδι.
Είναι εκπληκτικό το πόσο ένα μίσος (γιατί περί τέτοιου πρόκειται) έχει εισέλθει τόσο πολύ στον εγκέφαλο, ώστε να δημιουργεί ψευδαισθήσεις γνώσης απόλυτης αντικειμενικής αλήθειας. Αλλά τεσπά, χέβι μέτσαλ αγάπη μου, καμία έκπληξη
Ον τοπικ, ο δίσκος των Morbid Angel από I μου αρέσει μάλλον περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο τους. Έχει γαμάτο groove και χρήση εξωγενών στοιχείων με πανέξυπνο τρόπο. Επειδή τον είδα να αναφέρεται. Unpopular opinion, αλλά δε βαριέσαι.
Η αλήθεια είναι πως δεν εκφράστηκα σωστά. Το θεωρώ το χειρότερο άλμπουμ τους (προσωπική γνώμη πάντα) αλλά κακώς το είπα “πατάτα” γιατί δεν ταιριάζει με το context που δίνει στην λέξη ο @Leper_Jesus , όπως το όρισε στο αρχικό post/poll. Το St. Anger ταιριάζει σε αυτό το context, απλώς δεν το ψηφίζω λόγω της επίδρασης του Some kind of monster σε μένα προσωπικά.
Off topic trivia: οι δημιουργοί του documentary είναι το γνωστό δίδυμο Berlinger-Sinofsky που μας έδωσε την τριλογία “Paradise Lost” για τους 3 έφηβους μεταλλάδες (2+1 βασικά) που κατηγορήθηκαν για το triple homicide στο West Memphis τον Μαϊο του '93 και που οδήγησε τους Metallica για πρώτη φορά να δώσουν license για να χρησιμοποιηθεί μουσική τους στο 1ο installment το 96 που προκάλεσε κατακραυγή για το γεγονός ότι η καταδίκη στηρίχτηκε στην αγάπη των εφήβων για το heavy metal , τους Metallica, τους Slayer etc. Εκεί βρίσκεται η ρίζα της συνεργασίας για το Some kind of monster. Οι Metallica έκαναν και ειδική αναφορά ως tribute για τον πρόωρο χαμό του Sinofsky το '15. Ο Berlinger συνέχισε μετά με πολύ ενδιαφέροντα netflix-based crime documentaries για Ted Bundy, Dahmer, Gacy (η σειρά “Conversations with a killer”) ενώ με το Cecil hotel ανέδειξε το διεθνές cyber bullying που δέχτηκε ένας μεξικάνος death metaller που κατηγορήθηκε άδικα (με μόνο “αποδεικτικό” τις μουσικές του!) για την εξαφάνιση μίας asian-canadian φοιτήτριας (Elisa Lam) που βρέθηκε τελικά νεκρή. Όλα αυτά στο infamous hotel που έμενε στα 80ς o nightstalker Ramirez (!). Όσο για τους μεταλλάδες του west memphis, απελευθερώθηκαν τον Αύγουστο 2011 με μία ιδιότυπη νομοθεσία, όμως ποτέ δεν αποκαταστάθηκαν οι ζωές τους, ενώ ο αληθινός δολοφόνος παραμένει ελεύθερος (πρόσφατες εξελίξεις “φωτογραφίζουν” ως δυνητικά εμπλεκόμενο έναν συγγενή ενός εκ των ανήλικων παιδιών).
Back on topic: άνετα θα ταίριαζε όντως και στο poll και το “Stronger than ever” που ανέφερε ο @morgoth .
Όντως!
Και τι περίεργο, αλήθεια, να νομίσει κάποιος (manager? label executive?) ότι ο Chris “μπορούσε” να υποστηρίξει… AOR?
ήταν βέβαια η πίεση της εποχής
Με βαση τα μεχρι τωρα αποτελεσματα το 62% θεωρουν το stanger την μεγαλυτερη πατατα που εχει κυκλοφορησει.
Το υπολοιπο 38% δεν το εχει ακουσει.
Καποιοι δεν ψηφιζουν γιατι ψαχνουν 20 χρονια μετα καλες ιδεες.
Εξακολουθώ να πιστεύω το Forbidden σαν τη μεγαλύτερη πατάτα ever - δε συγκρίνω καν με το Technical Ecstacy το οποίο έχει μερικά καλά τραγούδια και το Dirty Women.
Τουλάχιστον το St Anger μπορεί μια φορά το χρόνο (ή τη διετία ) να με πιάσει να ακούσω το ομώνυμο και το The Unnamed Feeling. Forbidden δε θα ακούσω ποτέ και τίποτα.
) να με πιάσει να ακούσω το ομώνυμο και το The Unnamed Feeling. Forbidden δε θα ακούσω ποτέ και τίποτα.