Ειχα παντα της συγκεκριμενη απορια και θα ηθελα σας παρακαλω να με βοηθησετε να τη λυσω…
Γιατι λεμε “η ταδε ταινια του Αρονοφσκι” (εντελως τυχαιο ονομα σκηνοθετη) και δεν αναφερουμε οτι η ταινια ανηκει στον σεναριογραφο?
Δεν ειναι κατι αντιστοιχο με εναν μουσικο δισκο?Εκει αναφερουμε “ο ταδε δισκος των Μεταλικα” (αναφερουμε τον καλλιτεχνη αλλα ποτε δε λεμε " ο ταδε δισκος του Ροκ" (γραφουμε ζμπουτσαμς τον παραγωγο)
Σας ακουω…
Το χα κι εγω απορια καποτες. Προφανως γιατι ο σκηνοθετης ειναι αυτος που δινει ζωη στο εργο και αυτο που βλεπουμε τελικα. Και γενικα αυτο που θα δημιουργησει ο σκηνοθετης ειναι η πιο δυσκολη δουλεια απ’ ολες σε μια ταινια.
Είναι σαν την ελληνική μουσική.
Λέμε το τραγούδι του Σφανιανάκη (τυχαίο όνομα) , ενώ έχει γράψει άλλος τον στίχο (εννοείται ----> κακία!!!)…
Νταξ δεν γίνεται πάντοτε αυτό με τους στίχους αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία έτσι είναι.
Απλά ο κόσμος θυμάται τον ερμηνευτή πάντοτε.
Αυτόν θα πάει να δει live , αυτόν τον καλλιτέχνη θα ακούσει σε διάφορες ώρες κλπ…
Θα θυμάται την ερμηνεία του και όχι τον στιχουργό (εξαιρέσεις υπάρχουν).
Γιατί άλλο το να διαβάζεις τους στίχους και άλλο να τους τραγουδάς , τους ερμηνεύεις αλλιώς έτσι.
Στον κινηματογράφο ο σκηνοθέτης θα περάσει στο κοινό την δική του ματιά για το σενάριο της ταινίας.
Αν αρέσει στο κοινό πολύ η ταινία με την σειρά του θα βραβευτεί , θα κερδίσει δόξα άρα στο τέλος θα θυμούνται τον σκηνοθέτη περισσότερο.
Όπως με τα τραγούδια , θα γουστάρει τους στίχους (σενάριο) , αλλά στο τέλος θα θυμάται περισσότερο και θα γουστάρει με την ερμηνεία (σκηνοθεσία), άρα τραγουδιστή και ερμηνευτή αντίστοιχα.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός…
αδικία είναι αυτό, να μην αναφερουν δλδ τον σεναριογραφο, αλλα νομιζω οτι το κανουν γιατι μια καλή σκηνοθεσια μπορει να “απογειωσει” το σεναριο όταν αυτό “μπαζει νερά” (αν και πολλες φορές μπορει να χαντακωσει ενα καλό σεναριο). Ισως παιζει το πιο σημαντικο ρολο…
Το λάθως είναι ότι δεν λέμε πάντα αυτό το πράγμα αλλά πολλές φορές λέμε η “νέα ταινία του Brad Pitt” π.χ. επειδή δε θυμόμαστε το σκηνοθέτη ή επειδή μας έρχετε στο μυαλό ο πιο γνωστός συντελεστής, το όνομα του σκηνοθέτη της “Αιώνιας λιακάδας ενός καθαρού μυαλού” ακόμα δεν το έχω μάθει συνέχεια το σκέφτομαι σαν την ταινία του Charlie Kaufmann. Βασικά μάλλον θα έπρεπε να λέμε η ταινία ΤΩΝ π.χ Clooney(Σκηνοθέτης) / Kaufmann(σεναριογράφος) μιας και στον έναν ανήκει η υλοποίηση του δημιουργήματος και στον άλλο η έμπνευση.
γιατι ο σκηνοθετης αποφασιζει πως θα δειξει μια σκηνη
το ιδιο θα δειξει ενα σκοτεινο δωματιο με χαμηλο φωτισμο ο lynch
και το ιδιο ο γκοντρι?
το ιδιο θα γυριζε ο fincher το fight club
και το ιδιο ο nolan
το σεναριο ειναι η βαση
το πως θα το δεις εσυ ειναι δουλεια του σκηνοθετη
επισης ο σκηνοθετης ειναι αυτος που καθοδηγει τους παντες
απο ηθοποιους μεχρι καμεραμαν
σιγουρα θα πρεπε να δινεται credit και στον σεναριογραφο
απλα εξηγησα την αποψη μου γιατι συνηθως λεμε η ταινια του ταδε σκηνοθετη
υπαρχουν περιπτωσεις βεβαια
οπως αναφερθηκε πιο πανω
σαν του καουφμαν
που εχει credit ισο με σκηνοθετη
για οσους ασχολουνται βεβαια!
Γιατι ο παραγωγος δεν αποφασιζει πως θα ακουστει ενας δισκος?
Aν τη παραγωγη του Black album δεν την ειχε κανει ο Bob Rock ο δισκος θα ακουγοταν ετσι?
Πολλες φορες βεβαια ο σκηνοθετης ειναι και ο σεναριογραφος της ταινιας.
Εγώ πιστεύω ότι όλη η μαγκιά, σε κάθε μορφή τέχνης, είναι η σύλληψη.
Γι’ αυτό αν αποφάσιζα εγώ, θα έλεγα η τάδε ταινία του [σεναριογράφος] και όχι για τον σκηνοθέτη.
Όπως επίσης θα έλεγα το τάδε τραγούδι του [συγκρότημα] και όχι για τον παραγωγό
Εκει θελω να καταληξω
Δεν λεει κανεις οτι ο σεναριογραφος ειναι αχρηστος. Αλλα ενα τυπικο σεναριο μιας συναισθηματικης ιστοριας πχ θα μπορουσε να το αποδωσει καλυτερα ενας σκηνοθετης απο εναν αλλον και με διαφορετικο τροπο παντα.
αλλα ολες οι μεγαλες ταινιες εχουν καλο σεναριο, δηλαδη μια ταινια του τσακ νορις ποσο καλυτερα μπορει να την αποδοσει ενας σκηνοθετης απο καποιον αλλο… Τελοσπαντων μια καλη ταινια χρειαζεται και σκηνοθετη και σεναριο και φωτισμο και παραγωγη… κ.ο.κ
Ναι αλλα και η σκηνοθεσια δεν ειναι συλληψη;Βλεπεις ταινιες που εχουν βασιστει σε μετρια εως κακα μυθιστορηματα (πχ. Belle de jour) και ειναι αριστουργηματα η οπου το σεναριο ειναι μια απλη χολιγουντιανη ιστορια (πχ Pulp Fiction) αλλα η αποδοση της τις κανει ξεχωριστες.
Δεν γινεται να συγκριθει η δουλεια του παραγωγου με αυτη του σκηνοθετη ουτε η δουλεια του συνθετη με αυτη του σενιαριογραφου.Αλλη βαρυτητα εχει η δουλεια του καθενα στη μουσικη κι αλλη στο κινηματογραφο.
Πάρε και το ποδόσφαιρο…
Λέμε η ομάδα του Ματτ Μπάσμπυ (τυχαίο όνομα επίσης) , εννοώντας την ομάδα της Μάνστεστερ στα μέσα του '50 που σάρωσε τα πάντα.
Αυτός ήταν ο αρχιτέκτονας της επιτυχίας , όπως λέμε πάντα.
Είχε τους παίκτες του , αλλά αυτός και ο κάθε Ματτ τους οργάνωσε έτσι ώστε να φτάσουν στην επιτυχία.
Για μένα ταινία χωρις καλό σενάριο ΔΕΝ είναι καλή ταινία. Ό,τι και να κάνει ο σκηνοθέτης, το πολύ να την κάνει συμπαθητική.
Βασικα αλλη η μια δουλεια αλλη η αλλη. Ολα ειναι πολυ σημαντικα αλλα πρεπει να καταλαβουμε οτι “ζωη” στην ταινια δινει ο σκηνοθετης. Αν πχ εγω γινω σκηνοθετης και παρω Ντοστογιεφσκι και πολυ καλους ηθοποιους,μουσικους,παραγωγους κτλ και τραβαω ολο τις φατσες τους και τους πω να παιξουν χωρις ενταση και και και θα βγει κατι ωραιο;
Και αν ο παραγωγός κάνει χάλια παραγωγή στο δίσκο, επίσης δε θα βγει ωραίο αποτέλεσμα. Έχουμε ήδη απειρα παραδείγματα.
Αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος ειναι του παραγωγού
Αγαπάμε ειδικιές περιπτώσεις/εξαιρέσεις πάντως.
Παράδειγμα: “Η καινούρια του Κάουφμαν θα χώσει τη γη.”
Οι σεναριογράφοι όντως χαντακώνονται κάπως, αλλά δεν ξέρω τον λόγο. Το σενάριο πάντως δεν είναι “η ιστορία”, δεν περιέχει αφήγηση, ενδοσκόπηση χαρακτήρων, αξιολογικές κρίσεις, στήσιμο σκηνικού (λέει απλά τα στοιχειώδη, π,χ “μέρα, εσωτερικό δωματίου”), δεν είναι το ίδιο με ένα δίηγημα ας πούμε, όπου ξετυλίγεται όλη η αφήγηση σε κάθε της λεπτομέρεια, ούτε ο σεναριογράφος ταυτίζεται απαραίτητα με αυτό που λέμε “συγγραφέα”.
Τα σενάρια είναι ουσιαστικά όλοι οι διάλογοι της ταινίας, συνδυασμένοι με τα απαραίτητα σκηνικά. Αυτό απο μόνο του είναι σημαντικό βέβαια… δε ξέρω εξάλλου πόσο συμμετέχει ο σεναριογράφος σε όλο το στήσιμο της πλοκής πέραν του να γράφει τους διαλόγους. Όσο περισσότερο μερίδιο συμμετοχής έχει, τόσο πιο σημαντικό είναι το έργο του.
Κι εγώ είχα την απορία, όμως όταν έπαιξα στο θέατρο κατάλαβα πως όλη η δουλειά ήταν του σκηνοθέτη, εκείνος δίνει ζωή στην ταινία. Μια ταινία χωρίς σενάριο παλεύεται, μια ταινία χωρίς ερμηνείες το ίδιο, μια ταινία χωρίς σκηνοθεσία όχι.