θα επιστρέψω με γιγαποστ
ορθώς πάντως η ταινία είναι του σκηνοθέτη κ κανενός άλλου τραμπάκουλα
θα επιστρέψω - πάω γκογκολ
Καλά σε αυτό με βρίσκεις εντελώς αντίθετο, όλα αυτά είναι για να συνοδεύουν το ένα το άλλο, πόσες και πόσες ταινίες φαντάσου τες χωρίς ένα από τα χαρακτηριστικά που ανέφερες. Φαντάσου τώρα “Raging Bull” με Seagal αντί για Deniro, τι θα ήταν το “Truman Show” και “Dark City” χωρίς αυτό το καταπληκτικό σενάριο που είχαν. Όλα παίζουν το ρόλο τους, αν και όντως το πως θα παρουσιαστεί η ιδέα πάνω στο πανί παίζει ίσως το μεγαλύτερο ρόλο(το “Requiem For A Dream” π.χ με αυτό το σενάριο θα μπορούσε να είναι άλλη μια βαρετηή και δήθεν ηθικοπλαστική σούπα). Απλά αν κάτι απόλα αυτά δεν πείθει, η ταινία θα βγει μάπα, απλώς το σκηνοθετικό άγγιγμα είναι αυτό που θα δώσει το κάτι παραπάνω και θα απογειώσει μια ταινία.
ολα χρειαζονται
απλα ο σκηνοθετης ειναι αυτος που με ολα αυτα τα “υλικα” θα κανει μια ταινια
ειναι το αφεντικο
απο αυτον περνανε ολα
αυτος παιρνει ολες τις αποφασεις
πχ η αριστουργηματικη σκηνη στο 28 μερες μετα
που βγαινει ο σιλιαν μερφι στο ερημωμενο λονδινο και απο πισω παιζει gybe
και μετα ξεκιναει το κυνηγητο και παραληλα χωνει και το τραγουδι
ολη αυτη η αδρεναλινη που βγαινει και εισαι στην τσιτα ειναι δουλεια του σκηνοθετη
και οχι του σεναριογραφου
εγω,ενα σεναριο,το βλεπω οπως ενα βιβλιο…οταν μεταφερθει στη “μεγαλη” οθονη,χανεται αυτη η ελευθερια σκεψης και φαντασιας που σου χαριζει απλοχερα ενα βιβλιο…συγκεκριμενοποιουνται ολα [-X
Δεν είναι τυχαίο πως οι δύο ταινίες που ανέφερες σαν χαρακτηριστικές για καλό σενάριο είναι από τις αγαπημένες μου ever.
Ίσως τελικά να είναι θέμα τι κριτήρια βάζει κανείς για μια ταινία. Πχ, το pulp fiction είναι μεν πολύ ωραία ταινία αλλά για μένα μπροστά στις άλλες 2 δεν είναι τίποτα.
εσένα σε πάω πολύ τελικά, να μη σου αρέσαν και οι Theater θα σε διάλεγα για δεύτερο Account μου.
:lol: :lol: :lol:
ρε παιδιά, ο κινηματογράφος είναι τέχνη της εικόνας. χωρίς εικόνα δεν υπάρχει κινηματογράφος. χωρίς σενάριο/λόγια μπορεί κάλλιστα να υπάρξει και να είναι και υψηλότατου επιπέδου. υπεύθυνος για να υπάρξει ταινία, λοιπόν, είναι ο σκηνοθέτης και όχι ο σεναριογράφος. το αν θα είναι καλή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. εκτός αυτού, συνήθως, ο σκηνοθέτης είναι γενικός δερβέναγας. σχεδόν τα πάντα περνούν από τα χέρια του και πρέπει να εγκριθούν από αυτόν. ακόμα και το σενάριο μπορεί να τροποποιήσει - τους διαλόγους δηλαδή. ειδικά όταν μιλάμε για φτασμένα ονόματα. πάνω κάτω αυτό.
εδώ τα είπες όλα:wink:
Οντως, αρκεί να θυμηθούμε αριστουργήματα του βωβού κινηματογράφου, όπου ήταν φανερό πως ο κιηματογράφος ήταν πάνω απ’ όλα μια μορφή τέχνης.
Απο την άλλη, δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου ποιά είναι η σχέση του σεναρίου (το οποίο έχω ταυτίσει κυρίως με τους διαλόγους) με αυτό που λέμε “πλοκή” ή “αφήγηση” μιας ταινίας. Στον βωβό κινηματογράφο π,χ, μπορεί να μην υπήρχε ομιλία και οι διάλογοι ήταν πολύ περιορισμένοι, πλοκή όμως υπήρχε. Και σίγουρα η πλοκή/αφήγηση είναι σημαντικό μέρος μιας ταινίας.
αυτο ακριβως θα ελεγα και γω…
To Raging Bull δεν πιστεύω ότι έχει τόσο δυνατό σενάριο, ωστόσο ερμηνείες και σκηνοθεσία το απογειώνουν πραγματικά!
Δεν αναφερόμουν στο σενάριο αλλά στις ερμηνείες στη συγκεκριμένη ταινία. Το σενάριο όντως είναι πολύ στερεότυπο(άνοδος και πτώση ινδάλματος, συζηγικά οικογενειακά προβλήματα, προβληματικός κεντρικός χαρακτήρας) και αυτή η ταινία είναι όντως περίπτωση που ο σκηνοθέτης έδωσε το κάτι ΠΟΛΥ παραπάνω και το έκανε αριστούργημα αντί για ΚΛΑΚ film Productions(για όσους δε θυμούνται η ΚΛΑΚ είναι η εταιρία που έβγαζε τις ταινίες του Ξανθόπουλου και όλες αυτές τις αηδίες).
Γιαυτό λέω ότι ταινία χωρίς σενάριο ΜΠΟΡΕΙ να γίνει αριστούργημα.
Σενάριο δεν είναι μόνο το κεντρικό plot αλλά και η απόδοση του και η πρωτοτυπία και η ποιότητα δεν έγκειται μόνο στο να είναι το plot κάτι κουφό και πρωτόγνωρο αλλά και το πως θα αποδοθεί αυτό(όποιο και να είναι). Οπότε δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτό που λες. Κλασσικό παράδειγμα ο Tarantino και ο Rodriguez που σενάριο δεν έχουν και βγάζουν ένα εντυπωσιακό, διασκεδαστικό οπτικό θέαμα αλλά με την καμία αριστούργημα. Από την άλλη ο Mann έχει συνήθως απλά plots αλλά συμβάλλει πολύ ουσιαστικά και διακριτικά σε αυτά και κάνει εξαιρετικές επιλογές στην απόδοση τους(κλασσικό παράδειγμα το Heat). Άλλωστε και το Aeon Flux το ίδιο θέμα με το Brazil διαπραγματεύεται αλλά νομίζω ότι η διαφορά βγάζει μάτι(πιο συγκεκριμμένα το Aeon Flux θα πρέπει να είσαι τυφλός για να σου αρέσει, μη πω και κουφός).
Χωρίς να θέλω να διακόψω την πανέμορφη θεωρητική συζήτηση που γίνεται…
Απαντώ στο ερώτημα:
Σύμφωνα με το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας, δημιουργός μιας κινηματογραφικής ταινίας θεωρείται ο σκηνοθέτης της και το όνομά του αναφέρεται μαζί με τον τίτλο της λόγω του λεγόμενου «ηθικού δικαιώματος».
Το σενάριο αποτελεί ξεχωριστό προστατευόμενο έργο του πνεύματος, του οποίου δημιουργός θεωρείται ο σεναριογράφος. Ας ληφθεί υπόψη ότι από το ίδιο σενάριο μπορεί προκύψουν πολλές κινηματογραφικές ταινίες.
Νόμος 2121/93
Άρθρο 4: Το ηθικό δικαίωμα
Το ηθικό δικαίωμα δίνει στο δημιουργό ίδιως τις εξουσίες: … β) της αναγνώρισης της πατρότητάς του πάνω στο έργο και ειδικότερα την εξουσία να απαιτεί, στο μέτρο του δυνατού, τη μνεία του ονόματός του στα αντίτυπα του έργου του και σε κάθε δημόσια χρήση του έργου ή, αντίθετα, να κρατάει την ανωνυμία του ή να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο…Άρθρο 9: Οπτικοακουστικά έργα
Ως δημιουργός ενός οπτικοακουστικού έργου τεκμαίρεται ο σκηνοθέτης.
Συγνώμη, αλλά το Pulp Fiction ΕΙΝΑΙ αριστούργημα.
Ο Ταραντίνο προσωπικά δεν μου αρέσει και τον θεωρώ έναν από τους πιο γελοίους σκηνοθέτες που έχουν περάσει ποτέ στον κόσμο. Αρέσει σε πολλούς και καταλαβαίνω ότι το fun που βγάζει και η αισθητική του για αυτούς που τον γουστάρουν είναι εθιστική αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορώ να τον πάρω και στα σοβαρά για να πω ότι οι ταινίες του είναι αριστουργήματα απλά εγώ δεν τα γουστάρω.
Darth, αυτο ακριβως κανει και ο Ταραντινο. Γελοιοτητες. Αλλα ειναι το πως και το τι γελοιοποιει.
Δεν είπα ότι κάνει κάτι διαδορετικό και στα σίγουρα αυτό που κάνει δεν το κάνει άσχημα αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να δεχτώ τις γελοιότητες του και από την άλλη δεν μπορώ να δεχτώ σαν αριστούργημα μια γελοιότητα μόνο και μόνο επειδή γίνεται με δεξιοτεχνία. Χίλιες φορές η καφρίλα και η ερασιτεχνίλα του “Δράκουλα των εξαρχείων” και του “Καράτε, η τυφλή φυγή”, τουλάχιστον αυτά είναι πραγματικά B-Movies.
Xoχο, έμπαινε Νταρθ :thumbup: