Σου το έχω ξαναπεί ότι σε πάω?
βεβαια αφου ειναι μοδ.
μετραει και το σεναριο αλλα ο σκηνοθετης δινει την εικονα της ταινιας το τελειο σεναριο με κακη σκηνοθεσια δεν λεει πολλά.ναι και ο ταραντινο εχει φιαξει αριστουργηματα και οχι δεν είναι γελειοτητε.φιλια
Το πόσο καλό θα είναι το αποτέλεσμα εξαρτάται πάντα από το σκηνοθέτη δεν είπα ότι το σενάριο είναι το παν απλά όσο καλός και να είναι ο σκηνοθέτης, χωρίς σενάριο της προκοπής πάει λίγο ξεβράκωτος σταγγούρια. Από εκεί και πέρα δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω με το αν ο Tarantino βγάζει αριστουργήματα. Αφού εσύ το βλέπεις έτσι τότε για εσένα είναι αλλά εγώ δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό για ταινίες με μηδενική θεματική και τόσο επιτηδευμένα χαβαλετζίδικη και Cool απόδοση.
νταξει.γουστα ειναι αυτα ουτως η αλλως.
εγω γουσταρω ταραντινο εσυ οχι.
απλα το θεμα ειναι πως το εκφραζεις.
Κοίταζα λίγο τα Posts μου και είδα ότι έχεις όντως δίκιο, ήμουν λίιιιγο απαξιωτικός. Sorry.
Βασικά καλά έκανες γιατί υπάρχει μια αντίστοιχη θεοποίηση του Ταραντίνο. Έτσι ντου και ξύλο:!:
Δλδ, όταν είδα το Pulp Fiction είπα εντάξει, φοβερή σκηνοθεσία, γουστάρω ξύλο, ερμηνείες κτλ. Όλα τέλεια. Αλλά στο τέλος σου έμενε ένα “Ε και?” “Τι νόημα είχε ακριβώς αυτό που είδα;”
Δε σημαίνει ότι δεν ευχαριστήθηκα όσες φορές το είδα, ή ότι δε θα το ξανάβλεπα τώρα που το δείχνει η τιβι αν ήμουν Αθήνα (ειδικά με παρέα και πίτσες). Απλά η απουσία ανάλογης ποιότητας σεναρίου μου δημιουργεί ένα ατελές συναίσθημα.
Αλλά όπως είπα και πιο πριν, το πιο σημαντικό είναι το τι ψάχνεις από μια ταινία
για τον ταραντίνο
όταν όλοι έβλεπαν την ούμα να χορεύει κ “έπρεπε” να προσκυνήσουν, οι λίγοι προσκυνούν τον Mr. Pink. τέλος. τα άλλα είναι τσιχλόφουσκες. και ο άνθρωπας είναι θεούλης…
για τη σκηνοθεσία
ο Χίτσκοκ έλεγε ότι μια ταινία για να είναι επιτυχημένη χρειάζεται 3 πράγματα: 1.σενάριο, 2. σενάριο και 3. σενάριο. και το έλεγε ο Χιτσκοκ, όχι ο μπάμπης52 που θεωρεί σκηνοθέτη τον Χάρη Ρώμα…
το σενάριο είναι η βάση, αλλά η σκηνοθεσία είναι η ματιά. υπάρχουν πολλές ταινίες που έχουν θαφτεί με υπέροχο σενάριο (πχ Black Dahlia - με τον Ντε Πάλμα να είναι ακαδημαϊκός όσο ποτέ), και άλλες χωρίς σενάριο, που είναι για αποθέωση (πχ. the fountain)
ο σκηνοθέτης είναι το Α κ το Ω καθώς υποχρεώνει τον θεατή να δει το “κάτι” από το όλον, του οδηγεί την ματιά. για να καταλάβετε την διαφορά, σκεφτείτε το θέατρο: βλέπεις όλη τη σκηνή κ εστιάζεις όπου θες εσύ. στο σινεμά δεν μπορείς: πρέπει να δεις αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης…
επιπρόσθετα ο σκηνοθέτης έχει μεγάλη ευθύνη ΚΑΙ στις ερμηνείες. ο jim carrey έχει παίξει από πράγματα που αποτελούν προσβολή της νοημοσύνης, μέχρι ποιήματα - είναι ο ίδιος άνθρωπος κ (τολμώ να πω), πως κάνει κ κάποιες κοινές γκριμάτσες. άλλο όμως το eternal sunshine κ άλλο το ace ventura…
το στήσιμο, το κάδρο, το πλάνο, οι ερμηνείες είναι όλα δικά του. επίσης οι σκηνοθέτες συχνά (οι μεγάλοι, οι “auteurs”), έχουν λόγο ΚΑΙ στο σενάριο και φυσικά και στο casting. στο μόνο που δεν έχουν λόγο είναι στο budget, αλλά και εκεί, αν είσαι μεγάλος, μπορείς να διαπραγματευτείς το κάτι παραπάνω. ή απλά να μην το χρειάζεσαι καν (βλ. woody).
αν πεις ότι η ταινία δεν είναι του σκηνοθέτη, είναι σαν να λες οτι οι megadeth δεν είναι του mustaine, ή ο γαύρος του κόκαλη. τόσο απλά
Σε αυτά που είπες μάλλον συμφωνώ σε όλα. Απλά να διαχωρίσω λίγο τη θέση μου σε ένα πράγμα και να πω ότι ο Tarantino αυτό που κάνει το κάνει καλύτερα από τον καθένα μάλλον απλά αυτό που κάνει δεν θα το θεωρούσα και τόσο σπουδαίο όσο οι βαμένοι οπαδοί του που νομίζουν ότι στο Pulp Fiction βρήκαν τον πολίτη Kane των 90’s. Και εμένα προσωπικά το Rocky π.χ. μου αρέσει απείρως περισσότερο από τον Ταξιτζή αλλά αν μου πει κανείς ότι είναι και ανώτερο θα τον πλακώσω στις μούτζες και όχι επειδή υπάρχει η μόνιμη καραμέλα για το πόσο σπουδαίος είναι ο Scorseze και πόσο μεγάλη αδικία ήταν το Οσκαρ τη συγκεκριμμένη χρονιά αλλά γιατί η διαφορά κλάσσης βγάζει είναι ορατή και από κουφό τυφλοπόντικα.
Για το Foyntain δεν θα έλεγα ότι δεν έχει σενάριο, απλά η υπόθεση του είναι αρκετά διάσπαρτη, φιλοσοφική και αφηρημένη και δεν έχει πολλή σχέση με συμβατική αφήγηση σε σημείο που να μην μπορείς να την πολυδιακρίνεις. Τώρα το γεγονός ότι το έπαιξε λίγο τσάτσικα και άφησε περισσότερο το συναίσθημα να παρασύρει το θεατή παρά να χρησιμοποιεί πιο κινηματογραφικά μέσα για να το κάνει δεν το αγνοώ αλλά μόνο και μόνο ο τρόπος που υλοποίησε κάτι τέτοιο ήταν για μενα προσωπικά υπεραρκετό για να το κάνει μια από τις πιο λατρεμένες ταινίες που έχω δει ποτέ μου.
Όσον αφορά τη συμβολή του σκηνοθέτη στην απόδωση των ηθοποιών πάλι με βρίσκεις 100% σύμφωνο μιας και παραδείγματα άθλιων ερμηνειών από τεράστιους ηθοποιούς υπάρχουν άπειρα όπως και το αντίθετο(για την ακρίβεια σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για κρυμμένες δυνατότητες που κανείς μέχρι τότε δεν μπόρεσε να τις ξεκλειδώσει). Ο σκηνοθέτης φυσικά και είναι το Α και το Ω σε μια ταινία απλά αν έχει και καλό σενάριο από πίσω του είναι ένα επιπλέον Boost στο όλο εγχείρημα του. Ούτως ή άλλως πέρα από το γεγονός ότι ο σωστός σκηνοθέτης βάζει χέρι στο σενάριο για να το ράψει καλύτερα στο δικό του στυλ, η εικονοπλασία του πολλές φορές μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και σεναριακή παρεμβολή με πλάνα που μπορεί και να αντικατοπτρίζουν συμβολισμούς που στο σενάριο του δεν φαίνονται, κλασσικό παράδειγμα ο Burton που κάθε καδράρισμα σε πρόσωπο και κάθε πλάνο συμβάλλει στην χαρακτηριολογική ανάπτυξη και σε συμβολισμούς που κανονικά δε φαίνονται καν.
Απλά όπως το βλέπω εγώ και κάνοντας έναν λιγουλάκι μανάβικο διαχωρισμό, υπάρχουν ταινίες περισσότερο εικονοπλαστικού χαρακτήρα όπου περισσότερο ρόλο παίζει η δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη και η ικανότητα του να σου δίνει οπτικά ερεθίσματα και συμβολισμούς(π.χ. Metropolis και οι περισσότερες ταινίες του Lynch απόσο φαντάζομαι μιας και με το συγκεκριμμένο σκηνοθέτη δεν έχω ασχοληθεί καθόλου αλλά απόσα έχω ακούσει φαντάζομαι ότι σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται) και από την άλλη υπάρχουν και ταινίες που βασίζονται περισσότερο στο Story Telling όπου εκεί πέρα από την οπτική του σκηνοθέτη, εξίσου μεγάλο ρόλο παίζει και το σενάριο(π.χ. Dark City, Truman Show όπως είχα αναφέρει και πιο πριν) το οποίο φυσικά από το σκηνοθέτη αποδίδεται και δική του ευθύνη είναι να βγει σωστά, να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο τρόπο και να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του, αλλά δεν παυει να είναι και το ήμισυ της ταινίας. Πάντως όπως και να χει η ταινία είναι του σκηνοθέτη.
Υ.Γ. Το πιάσε το φτυάρι είναι θεική στήλη με τρελό γέλιο(ναι το ξέρω είμαι κακός και μικρόψυχος) παρόλο που αν θυμάμαι καλά είχα διαφωνήσει με αρκετά θαψίματα(δε θυμάμαι τώρα κάποια συγκεκριμμένα, πάντως δεν ήταν ξεκάρφωτο θάψιμο απλά κάποια πράγματα προτιμώ να τα παραβλέπω και να μη γίνομαι τόσο ψείρας). Αλήθεια η Bride τι απέγινε? Τα θαψίματα της ήταν θεικά.
Βασικα ο Ταραντινο το κανει εν γνωση του περισσοτερο για να ειρωνευτει τον Αμερικανικο τροπο σκηνοθεσιας και καποιες καταστασεις γυρω απο την πραγματικοτητα. Δεν ξερω αν μπορω να γελασω οταν βλεπω ταινια του η να πορωθω κτλ. Με πιανεις;
Και δεν ειναι τα θεματα που θα σ’ εντυπωσιασουν απαραιτητα σε μια ταινια του Ταραντινο αλλα ο τροπος αποδωσης τους-επαναλαμβανω. Η οπτικη του γωνια ειναι διαφορετικη - και ειναι επιτηδες βαλμενη ετσι. Οταν δεις μια ταινια του και γουσταρεις (ας παρουμε το ποστ του μανου για παραδειγμα) και μετα πεις ε και, ταυτοχρονα συνειδητοποιεις τον μηδενισμο ολων αυτων που ειδες που αλλοι (σκηνοθετες) σε κανουν να τα παιρνεις στα σοβαρα.
Ο ταραντίνο δεν έχει σενάριο?Η μόνη ταινία που παραδέχομαι πως μπορεί να σου δώσει τέτοια εντύπωση είναι το death proof,αν και εξαρτάται πως το βλέπεις.Αν θεωρήσεις ότι είναι μια “2007 b movie”,πολύ πιθανό να σου φανεί πατάτα.
Το όλο concept τωαν ταινίων του,βία-στυλ-κουλιά(το να είσαι cool ντε) ίσως είναι κλασσικό,αλλά σενάριο δεν είναι απλά ένα χαρτί που γράφει “ο τάδε μπένει στο δωμάτιο-απαγγέλει κάτι περίεργα απ’ τη βίβλο-τους σκοτώνει στεγνά-τέλος σκηνής”.Μην ξεχνάτε το ζουμί.
a. to fountain παίζει να είχε ολόκληρο το σενάριό του γραμμένο σε post-it. ξέρω για τις αναλύσεις κ επεξηγήσεις, αλλά προσωπικά δεν με έπεισαν. έχω κ ένα κόλλημα με τα σενάρια κ το fountain δεν νομίζω ότι είχε. ήταν πολύ καλό παρ’όλα αυτά.
β. ο ταραντίνο δεν έχει κάνει τπτ επιπέδου πολίτη κέην. είναι μεγάλος, ενδεχομένως ο καλύτερος, αλλά από τους σκηνοθέτες Β κατηγορίας. χωρίς αυτό να τον μειώνει. πάντως αυτό που παραδέχονται ΟΛΟΙ είναι ότι έχει στυλ στην κινηματογράφηση κ στους διαλόγους. αν έχεις δει μια ταινία του κ πέσεις σε απόσπασμα οποιασδήποτε άλλης, αποκλείεται να μην τον καταλάβεις. και αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα.
αναλόγου χαρακτηριστικού ύφους - αλλά στην κωμωδία - είναι ο wes anderson. τον αναφέρω μιας κ μόλις είδα το rushmore που ΚΑΙ αυτό, τα σπάει
α) Καλά ότι το όλο plot συνοψίζεται μπακάλικα στο “Μπούκα στο ναό και να σου ένα δέντρο”, “Λιποθυμία στο μουσείο και βουρ νοσοκομείο” και “συνομιλία με το δέντρο μέχρι το τέλος της ταινίας” ισχύει και εκεί αναφέρομαι όταν λέω ότι το έπαιξε τσάτσικα, απλά από όλο αυτό κατάφερε και έβγαλε περιεχόμενο. Και το Post it που ανέφερες μάλλον μεγάλο είναι. Για την ακρίβεια είναι μάλλον ένα Post It και ένα τετράδιο με τις επεξηγήσεις που κανονικά μπαίνουν στο κάτω μέρος της σελίδας.
β) Ότι είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει δε διαφωνώ, και το στυλιζάρισμα άψογο από κάθε άποψη ούτε ο Truman στο Truman show δεν είχε τέτοιες λήψεις απλά είναι περίπτωση love or hate σκηνοθέτη που είναι το αν θα σου κάνει το κλικ η αισθητική του. Εγώ ανήκω στη 2η κατηγορία και οι διάλογοι του μου φαίνονται εκνευριστικά εξυπνακίστικοι. Σε παρόμοιο στυλ προτιμώ πολύ περισσότερο την καφρίλα του Rodriguez(της El Mariachi τριλογίας και Sin City γιατί κάτι Spy Kids και Shark Boy and Lava Girl ούτε με απειλή κλύσματος δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω) παρόλο που ανήκουν ακριβώς στην ίδια σχολή, είναι και οι 2 τους εξίσου ποζέρια στη σκηνοθεσία και οι διαφορές τους είναι ανύπαρκτες για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί πολύ, απλά είναι το κλικ που έλεγα. Πάντως όπως και ναχει είναι καθαρά διασκεδαστές χωρίς να έχουν κάποιο τρελό περιεχόμενο ότι κάνουν(φυσικά και δεν είναι κακό αυτό).
Από Wes Anderson μόνο το “The Royal Tenenbaums” έχω δει και το λάτρεψα. Το πήρα χωρίς να ξέρω τι είναι, βλέπω και Stiller, Wilson στο εξώφυλλο και περίμενα καμιά καφροκωμωδία έτσι για να περάσει η ώρα αλλά τελικά έπεσα από τα σύννεφα. Πολύ σπουδαίο μαύρο τίγκα στη χολή χιούμορ. Θα ψάξω και τις υπόλοιπες ταινίες του όταν έχω χρόνο.
για τους cohen μιλησαμε???
όχι αν θυμάμαι καλά. Μόλις τώρα κάναμε μια μίνι σούμα για τον Tarantino και τον Aronofsky(για το Fountain μάλλον).
άριστο ποστ. συμφωνώ 100%, με την διαφορά ότι εμένα μου αρέσει πολύ, για τους λόγους που σε ξενερώνει
από wes anderson δες το rushmore και το φετινο κ σουπερ the darjeeling unlimited !
Εντάξει τολκι είσαι ΣΑΤΥΡΟΣ!!!χαχαχα έκανες το θρεντ μετά από εκείνη την κουβέντα έτσι???
Ακούω με ενδιαφέρον τα όσα λέτε, όμως θα σας παρακαλούσα να μη βρίζετε τον άνθρωπο που μας έδωσε στο πιάτο τα πατουσάκια της Salma Hayek και της Rosario Dawson…
:vibrate:
Ε??:-k
Εδω ειναι η ουσια!Ο σκηνοθετης δεν μπορει να φερνεται στα ισια με τον παραγωγο στη μουσικη…Πολυυυυ μεγαλυτερος ο ρολος του πρωτου.Αλλωστε σε ταινιες εκτος της πλαστικουρας του χολιγουντ οπου το σεναριο ερχεται ετοιμο και ο σκηνοθετης απλα υλοποιει οι 2 τους(αν δεν ειναι το ιδιο προσπωπο) συνεργαζονται.
Απο την αλλη βεβαια θα συμφωνησω με τον ΝΤΑΡΘ (αν και τα σταργουοες δεν μ αρεσουν) οτι ο Ταραντινο ειναι υπερεκτιμημενος σκξνοθετης…Διασκεδαστικος σιγουρα αλλα οχι θεος.
Το εχω σκεφτει και 'γω πολλες φορες οτι ειναι αδικη οσο να 'ναι η αντιμετωπιση που λαμβανουν οι σεναριογραφοι σε σχεση με τους σκηνοθετες.
Και αν λετε “ιδια θα ηταν η σκηνη με αλλον σκηνοθετη??” εγω να σας πω οτι η σκηνη ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ χωρις τον σεναριογραφο. Στην ουσια οπως και να το κανουμε ο σκηνοθετης πλαθει μια δοσμενη απο αλλον ομως ιδεα. Βεβαια μ’αυτα φαινεται σαν να λεω οτι ο σκηνοθετης ειναι κατωτερος αλλα κατα την γνωμη μου πρεπει να υπαρχει μια ισοτητα μεταξυ τους.