Καθότι μελετάμε στο forum, εκεί που βυθιζόμαστε για ανακαλύψεις στον μουσικό ύφαλο, έρχεται η στιγμή για να παραθέτουμε εμπειρίες και όχι απλά γνώμες. Πάντα, (ας πούμε στα κρυφά) στα φανερά, έρχεται η στιγμή που μπαίνει στην κουβέντα το μπάσο. Φοβερά τα φωνητικά, εγγύηση οι κιθάρες, αδυσώπητη δύναμη τα τύμπανα, αλλά μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε την κρυφή αλήθεια… αρκεί ένα τραγούδι μέσα σε μήνες, το οποίο χαράσσεται μέσα μας για το βασικότερο λόγο: επειδή μας γονατίζει το μπάσο. Τέλος το προοίμιο.
Παραθέτω για την παρούσα ώρα, μία εικοσάδα ασμάτων που με σημάδεψε η μπασογραμμή τους. Τι '70s, τι '80s, τι '90s, τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα… παραγωγάρες. Καλές βουτιές.
-
Queensryche - “Out of Mind”: Δίσκος μνημείο και επισφράγιση της οριστικής έμπνευσης, που κατατέθηκε από τη συγκεκριμένη μπάντα. Και το μπάσο εδώ, έρχεται για να σηκώσει όλο το συναίσθημα. Όλα μέσα σε αυτό το τραγούδι περιμένουν το μπάσο. Αυτές τις μπασογραμμές.
-
Fates Warning - “Part IX”: Ό,τι γράφεται, δεν ξεγράφεται και δεν επαναλαμβάνεται ομοίως. Ας πούμε, ότι αδιαφορούμε για τους στίχους. Ας πούμε ότι αδιαφορούμε για το πιάνο. Ας πούμε ότι αδιαφορούμε για τα τύμπανα. Ας πούμε ότι αδιαφορούμε για όλα, ακόμα και γι’ αυτήν, την άριστη παραγωγή. Ας μην αδιαφορήσουμε, όμως, για το μπάσο. Από αυτές τις στιγμές, που τραγουδάς τις νότες του, ξανά και ξανά. Και έτσι, δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τίποτα μέσα στο άσμα.
-
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - “Στέλλα”: Ακόμα και αν ο Ζουγγανέλης έγραφε μόνο το μπάσο και έμπαιναν πάνω του αυτοί οι στίχοι και η φωνή του Βασίλη, θα ήμασταν ευτυχείς. Και, ίσως, να αναρωτιόμασταν, ποιος εντέλει τραγουδάει…
-
Μικρούτσικος/Μητροπάνος - “Τα Πλοία των Ερώτων”: Δίσκος ιστορία, από όποια οπτική και αν το δεις. Ο Μικρούτσικος πίστευε στον κάθε μουσικό που συνόδευσε στη δημιουργία αυτού. Και οι μπασογραμμές εδώ είναι σαν κυματισμοί, μία πάνω και μία κάτω, με απλότητα και απαλότητα. Ταξίδι σε δύση και ανατολή, που έχουν το ίδιο αίμα.
-
A-ha - “I’ve been Losing You”: Μπορείς να κάνεις ποδήλατο, να το ακούς και να ξεκινάς να τραγουδάς όλη τη γέφυρα μέχρι να φτάσει η κύρια φράση. Και σαν περπατάς, πας πάνω στο ρυθμό που ορίζει το μπάσο.
-
Iron Maiden - “Rime of the Ancient Mariner”: Καλπάζεις από το Βορρά μέχρι το Νότο και από τη Δύση μέχρι την Ανατολή. Και συνεχίζεις να καλπάζεις. Όλα ακολουθούν τις τέσσερις χορδές και μετά όλα σιγούν για εκείνη τη στιγμή, τη σκοτεινή, που το μπάσο λέει μια ιστορία και μετά εκρήγνυται.
-
Pink Floyd - “Hey You”: Μιλώντας για ιστορίες, εδώ, όλοι και όλα μας λένε την ιστορία τους και δεν ξεχνάς κανέναν και τίποτα.
-
Hail Spirit Noir - “Satan is Time”: Ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Εκείνο το βράδυ, που έλαβα το promo, και μπήκε το συγκεκριμένο, χορογραφήθηκε μέσα στο ακουστικό μου σύστημα ένα βαλς, που οφειλόταν και συνεχίζει να οφείλεται, φυσικά στο μπάσο.
-
Opeth - “Folkore”: Παρότι, το “Face of Melinda” είναι ένας μεγάλος έρωτας και δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τους είδα στο Block33 και έφτασε η στιγμή του συγκεκριμένου άσματος, με τον Mendez μπροστά μου να παίζει συνεχώς με κλειστά τα μάτια του και τα δικά μου να τον χαζεύουν, εντούτοις, εδώ έχουμε μία ιδιάζουσα περίπτωση. Χρειάζεται το μπάσο για να συνοδεύσει τα πάντα μέχρι τη στιγμή που του λένε, τώρα βγαίνεις μπροστά και έρχεται εκείνη η αποκαλυπτική απογείωση για να κλείσει το τραγούδι (που στην πραγματικότητα, δεν κλείνει ποτέ).
-
Camel - “Rhayader Goes to Town”: Να το ξαναγράψω. Η μισή δισκογραφία των Iron Maiden βρίσκεται μέσα σε αυτό το τραγούδι. Φυσικά, η άλλη μισή των Opeth βρίσκεται μέσα στον υπόλοιπο δίσκο. Εδώ, λοιπόν, ο Latimer παραδίδει μαθήματα κιθάρας και λέει “θέλω ένα γερό στήριγμα, θέλω κάτι που να κάνει τα δικά του. Ποιος μπορεί;”, και σηκώνει χέρι το μπάσο.
-
Θάνος Μικρούτσικος - “Σιντάρτα”: “Το φως που ρίχνει η κάμαρά σου στην αυλή σου, για μένα είναι σινεμά του Παραδείσου”. Μπρος - πίσω, μπρος - πίσω, και ο δείκτης πάνω - κάτω κατ’ επανάληψη. Αδύνατον να το αποφύγεις, να το προσπεράσεις. Τελικά, πίσω από την τρομπέτα, το μπάσο αναπαριστά την τρομπέτα σε βαρύ ύφος;
-
Electric Litany - “Tear”: Ακούς στην αρχή τον Ρίτσο και σου 'ρχεται η εικόνα της νύχτας πάνω από την Αιγαιανή θάλασσα και μετά, μπαίνει το μπάσο και σκέφτεσαι μία ολόκληρη Αγγλική σκηνή να ξετυλίγεται και μία λεπτή gothic αύρα. Εννοείται, ότι επί σκηνής τα πάντα, και δη ο μπασίστας, αποκτούν άλλη ένταση.
-
Διονύσης Σαββόπουλος - “Άδεια μου Αγκαλιά”: Είναι γεγονός, πως ο Σαββόπουλος έκανε μία πολύ δυνατή διασκευή στον Nick Cave και το κατάφερε, λόγω των μουσικών που τον πλαισίωσαν. Ειδικά, όταν έχεις τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο, τον αφήνεις να σου δείξει τι έχει για σένα. Είμαι τυχερός, που τον έχω απολαύσει δύο φορές και μάλιστα, στην τελευταία (στο live του Αλκίνοου), μαζί με τον Σταύρο Λάντσια και τους άλλους δύο παικταράδες, απόδωσαν στο άριστο τούτο το άσμα.
-
Death - “The Philosopher”: Όλα μπόμπα μέσα σε αυτόν τον δίσκο, όλα όμως. Και σ’ έναν τόσο ακραίο και ταυτόχρονα, άρτιο μουσικά, δίσκο, το μπάσο είναι μία κατηγορία μόνο του.
-
Jim Matheos - “The Last Light of August”: Όταν δεν χρειάζεσαι φωνητικά, γιατί βάζεις τα μουσικά όργανα να σου τραγουδήσουν.
-
Γιώργος Χατζηνάσιος - “Το αγκίστρι”: Αυτές οι αθάνατες παραγωγές, οι ελληνικές, των περασμένων δεκαετιών, που ήταν ένα αγνό μεγαλείο και πάνω σε μεγάλες και κολλητικές συνθέσεις αναδείκνυαν το καθετί με μία αγνότητα ήχου.
-
Steven Wilson - “The Watchmaker”: Από τον αγαπημένο μου δίσκο, το αγαπημένο μου τραγούδι. Και σε λένε και Nick Beggs, ποστπάνκη.
-
DHG - “Architect of Darkness”: Σ’ έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, στην οποία γεννήθηκε, η πιο τρελή μπάντα της Νορβηγικής black metal σκηνής, κάνει τη μαγκιά και ρίχνει αυτή την παραγωγή, αναδεικνύοντας παράλληλα το πιο γλυκό μουρμούρισμα του μπάσου.
-
Rush - “Jacob’s Ladder”: Η εισαγωγή που ψαρώνει και που έμαθε στους Sacral Rage πως να παίξουν σπουδαία μπάλα. Στρατηγός το μπάσο.
-
Aldebaran - “Was It A Dream”: Είχα σκοπό εξ αρχής να το βάλω εδώ, στο κλείσιμο, για την πιο γλυκιά καληνύχτα. Και βάζοντας το “Jacob’s Ladder”, μου το είχε ως επόμενο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε και αυτό το άσμα. Πως είναι που δυο σπουδαίες φωνές, κοιτάζουν η μία την άλλη ερμηνεύοντας κάτι αγαπημένο τους… έτσι κι εδώ το πιάνο με το μπάσο. Δε γίνεται να υπάρξει το ένα, χωρίς το άλλο. Μεγάλη αδυναμία.
