Χωρίς λόγια
Για μένα το μπάσο μάλλον δεν είναι βασικό όργανο (sic) σε σχέση με τα υπόλοιπα, μάλλον με την έννοια του prominent, αν και είναι το αγαπημένο μου όργανο (παίζω 15 χρόνια on & off κιθάρα, αλλά ότι ακόμα δεν έχω μάθει να σολάρω και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω, παρά μόνο να παίζω rhythm κάνει αυταπόδεικτο ότι πιτσιρικάς επέλεξα μάλλον λάθος όργανο να μάθω).
Λέγοντας αυτά δεν έχει υπάρξει υπάρξει καλή μπάντα ή/και τραγούδι που ο μουσικός που παίζει μπάσο να μην είναι υπερπαίχτης και βασικότατο κομμάτι, γιατί…απλά είναι λογικό.
Στα Duran Duran, όπως είπε ο Παντελής, ο John Taylor κάνει αυτό που πρέπει να κάνει ένας χαρισματικός συνθέτης και οργανοπαίχτης, να εξυπηρετεί το τραγούδι και την τέχνη του (γι’αυτό και ο Lars θα είναι για πάντα στη λίστα με τους καλύτερους drummers ever για μένα). Ακόμα πιο συγκεκριμένα, NAI στο Duran Duran, NAI στο RIO, αλλά αυτό είναι το πιο (βάλε ό,τι επίθετο θες) τραγούδι τους στον αιώνα τον άπαντα.
Όταν σκέφτομαι Βρετανική μουσική, πάντα το πρώτο όνομα που μου έρχεται είναι οι Duran Duran (μαζί με Depeche και Smiths), εκεί αρχές 80s, αυτή η electropoprock με τις αγγελικές φωνές και το αδιανόητο συναίσθημα που βγάζουν.
Όποιος δε, ακούσει το Save A Prayer και δεν τον πιάσει, τότε είτε λέει ψέμματα, είτε είναι ρομπότ. Φυσικά (και επειδή εδώ μιλάμε για μπάσα και όχι τους Duran Duran), τεράστιο ρόλο έχει η μπασογραμμή, που και πάλι ενώ δεν είναι prominent με όλα αυτά τα υπέροχα που συμβαίνουν στις φωνές, στα synths, στις φλογέρες και στα ντουμπλαρίσματα των φωνών, όταν την προσέξεις, αυτή η “σκαστή” μπασογραμμή δίνει τον τόνο στο τραγούδι, και αφήνει όλους τους υπόλοιπους να κάνουν το παιχνίδι τους. Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και από τα καλύτερα τραγούδια ever
Αν δεν ήταν οι Rush, δε θα ήταν οι Watchtower και ακολούθως, η tech εξέλιξη και μεταμόρφωση των Death. Φυσικά, και οι Protest the Hero δε θα έκαναν εκείνη τη μουσική έκρηξη, στρέφοντας πάνω τους πολλά βλέμματα. Στο παρακάτω άσμα, δεν είναι απλά ότι το μπάσο έχει πρωταρχικά ίσο ρόλο με κιθάρα και τύμπανα, αλλά είναι η ηχητική οπτασία που εμφανίζεται στη μέση, αντιγράφοντας ανένοχα το μεγαλείο των Rush.
Πάμε και στον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο, που άκουσα ενώ ήμουν 6 ετών και που για δυο βδομάδες τον άκουγα σερί κάθε μέρα σε κασέτα και σε κασετόφωνο μ’ ένα ηχείο. Εδώ, γίνεται λόγος για την αθόρυβη δουλειά του μπάσου, μ’ εκείνο το “ανέβα - κατέβα” τουν τουν. Αγάπη παντοτινή.
Κάθε φορά που βλέπω αυτό το μπασταρδάκι να παίζει θέλω να πάρω όλα τα όργανα που έχω στο σπίτι, να τα βάλω σε μια βάρκα, να πετάξω ένα φλεγόμενο βέλος και να πάνε στο καλό με τιμές βίκινγκ…
όταν ακούω μπασογραμμή το μυαλό μου πάει αυτόματα σε αυτό το δίδυμο
+
όλο το κομμάτι χτισμένο πάνω στη μπασογραμμή, που θα μπορούσε να παίζει για καμιά ώρα ακόμα χωρίς να κουράζει.
Το λίγο μου άρεσε!
Αγαπάω καλές παραγωγές με το μπάσο μπροστά και οι μπασίστες είναι από τα πιο κουλ άτομα (δεν είμαι,ούτε κουλ ουτε μπασίστας) είναι τεράστιο το πώς μπορεί ένα τραγούδι να “σφραγιστεί” είτε από τον ήχο του μπάσου είτε από την τεχνική,έμπνευση κτλ…
Με μια γρήγορη σκέψη οσο κάνω τον δουλευταρα εδώ που ειμαι (δηλ τον τύπο που παίζει πλάτες συγχορδίες στα πλήκτρα ) μου έρχεται όλη η δισκογραφία cure,fields/eden house και τρύπες…αλλά τι να πρωτοσκεφτεις,δε πειράζει βάζετε εσείς να ακούμε μπασαρες
Να πω εδώ επίσης πως αυτό το μπασάκι στο 2:47 αποτέλεσε το σημείο 0 της μουσικής μου ταυτότητας και το απόλυτο highlight του 13χρονου εγώ. Όχι πια δάκρυα, μόνο ξύλο.
Μεγάλος μλκας αυτό το παιδί αλλά παιχταρας, τι να λέμε τώρα;
καποτε πριν πολλα χρονια εδω στο φορουμ σε καποιο αντιστοιχο θρεντ, ειχα ποσταρει το παρακατω κομματι και υπηρξαν ατομα που με κορόιδεψαν επειδη μιλουσα συνεχεια για τους Mars Volta
200 νεα θρεντς να ανοιξετε 200 φορες θα το ποσταρω
κομματάρα, αδερφέ μου
Τρομερή μπασογραμμή¨, ισχύει! Το μόνο πρόβλημα με το κομμάτι είναι ότι θα έπρεπε να αναφέρεται ως παράδειγμα του “πως ενα ρεφραίν καταστρέφει μια άψογη σύνθεση”