Μπα, ακούς και pop εσύ;
φυσικά
Κάπως τα είχα καταφέρει μέχρι το 2009 και από Dark Tranquillity είχα ακούσει μόνο διάσπαρτα κομμάτια.
Το σύμπαν (ή ο @nikatapi) με φώτισε και άκουσα το Where Death Is Most Alive. Κάθε δύο λεπτά πανηγύριζα.
Με συνοπτικές διαδικασίες επόμενη στάση The Gallery, γιατί τα τραγούδια που μου κόλλησαν περισσότερο ήταν από κει.
Κι αφού ο δίσκος με έχει τσακίσει εφτά φορές, τη στιγμή που περιμένω πλητκράτη εισαγωγή για να ανασάνω, σκάει το μπάσο.
Πείτε μου αν υπάρχει στο σύμπαν καλύτερη αγνωστη μπασ(ιμ)ογραμμή από αυτή:
(116) Full Moon - [My Life is] Dangerous - YouTube
Tool θα έβαζα αλλά με προλάβανε. Απ τα λίγα συγκροτήματα που η κιθάρα είναι τελευταία στην συζήτηση.
Κατά τ άλλα έχω σε τεράστια εκτίμηση τους μπασίστες και το μπάσο αν και δεν είχα το παραμικρό ταλέντο για να παίξω
πρώτο τραγούδι που κατάλαβα τον ήχο του μπάσου πιτσιρικάς
αγαπημένες μπασογραμμές πολλές ενδεικτικά μια που με στοιχειώνει (ειδικά στην ακουστική του έκδοση)
Θα επανέλθω λογικά με μπόλικα τραγούδια
Εκπλήσσομαι που κανένας δεν ανέφερε
κλπ
Γαμάτη ιδέα για thread.
Μπασογραμμή που πάντα ραγίζει κάτι μέσα μου, από εποχές που ο Myung έβγαζε ψυχούλα στους Theater
Δεν γίνεται να έχουμε thread για μπάσο χωρίς τον υπέρτατο Geddy Lee
Κομμάτι που είναι 90% μπάσο, και slappadabass forever
Και ναι το Power Windows ειναι δισκάρα
Άλλη αγαπημένη στιγμή από έναν δίσκο που με έχει σημαδέψει, χωρίς κάτι “in your face” αλλά έρχεται να χτίσει τόσο όμορφα το σύνολο του κομματιού
+1000
Από Flea και Tool διάθεση να έχουμε να λέμε.
Για μένα αγαπημένο κομμάτι RHCP και ίσως περισσότερο πωρωτική μπάσο γραμμή είναι τούτο δω
Όπως επίσης, ατελείωτη Μπασάρα έχει εδώ με το καλημέρα (@Aldebaran I summon you)
Και εδώ στο 2:35
Και όμως, κιθάρα, όχι μπάσο
(πρώτη φορά κι εγώ το έμαθα από συνέντευξή του, λίγο μετά την αποχώρηση του Kristoffer)
Nani???
Ωραία. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι είναι μπασογραμμή, που για fail λόγους την παίζει η κιθάρα
Δεν πάει να το παίζει και με καζου, τι μπανταρα θεε μου.
(Χαμο)γελάω από το πρωί με το θρεντ καθώς έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το μπάσο, την οποία δεν θα αναλύσω τώρα για να μην ρεζιλευτώ. ;p
Κατά τα άλλα, μέσα στα πάμπολα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ, το πρώτο ίσως να είναι πάντα το The Chain (cheers @Aldebaran) και το πρώτο που θα ήθελα να αφήσω εδώ, αν και πλήκρο / not that it matters, είναι τούτο
Να το αναλύσεις, δεν θα ρεζιλευτείς, βασικά άσε με να σε βοηθήσω λίγο:
ΟΙ ΜΠΑΣΙΣΤΕΣ ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΡΩΤΕΥΣΙΜΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ.
Μετά από 30 χρόνια παίζοντας σε μπάντες, έχω καταλάβει πια κάποια συγκεκριμένα patterns.
Οι γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν, πάνε στον μπασίστα.
Αυτές που θέλουν πιο psysical πράγματα, ποντάρουν πολλά στον ντράμερ.
Ο κιθαρίστας τραβάει αυτές που δυσκολεύονται γενικώς να ωριμάσουν.
Ο τραγουδιστής τραβάει αυτές με τα πιο πολλά ψυχολογικά.
Και ΚΑΜΙΑ δεν θέλει τον πληκτρά.
Βγαλμένα από την ζωή είναι όλα αυτά.
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ γι αυτά κι αν έχω feelings and opinions, αλλά όχι δεν εννοούσα κάτι τέτοιο τώρα. Η σχέση μου με το μπάσο είναι αστεία γιατί για πάρα πολλά χρόνια ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΩ να το καταλάβω να βρω τι σκατά είναι, ειδικά ακούγοντας μέταλ. Δεν θυμάμαι πότε πώς κλπ έγινε το κλικ, απλώς κάποια στιγμή είπα την φράση “Ακούω το μπάσο!!!” το οποίο επαναλάμβανα και κάθε φορά που κατάφερνα να το απομονώσω/εντοπίσω κλπ και έχει γίνει κάπως σαν inside joke. Αυτά…
Εγω απλώς ένιωσα πως είμαστε στο κατάλληλο θρεντ για να ειπωθούν μερικές αλήθειες!
Kαι που να εχεις να τσαγκρουνας το οργανακι σου και να τραγουδας κιολας…εκει τραβας…αστο καλυτερα… πολυ ευστοχο το σχολιο σου παντως