Έτσι και το κατάφερες αυτό στο “And Justice for All…”, είσαι αξία ανεκτίμητη. Θα το θυμάμαι σε δύσκολες ώρες (μαζί με άλλα κορυφαία απ’ τη μέχρι τώρα ζωή μου) και θα γελάω με σεβασμό.
Θα ήταν σίγουρα πολύ δυνατό, αλλά όχι, αυτό ακόμα το ψάχνω ;p
Εντάξει, κλασικό αστειάκι για να πειράζω φίλους κιθαρίστες ήταν αυτό! (απορώ που δεν αντέδρασε ακόμα κανείς)
Λογικά θα χαμουρεύουν γκομενάκια.
Θυμάμαι κουβέντα με πολύ καλό φίλο και άριστο γνώστη πολλών μουσικών σκηνών, να του λέω “δεν υπάρχει μπάσο μέσα σ’ αυτό τον δίσκο”, και ενώ βρισκόμαστε στη Μονή Ιβήρων (Άγιον Όρος), λίγο πριν κοιμηθούμε, παθαίνει σοκ το βλέμμα του και με λέει, χαμογελώντας και προσπαθώντας να συνέλθει από αυτό που άκουσε “Γιάννη, δεν παίζει αυτό που λες!”. Η κουβέντα αυτή συνεχίστηκε για ώρα, μέχρι που έβαλε το “One” και συνεχίσαμε τα “δεν ακούγεται” - “ακούγεται”… επική στιγμή.
Είπαμε, οι ντράμερ είναι αυτοί.
τουλαστιχον απο εδω και στο εξης στην ερωτηση κιθαριστας η ντραμερα,αντι απλα να κοιταω τα αστρα και να χαμογελαω,βαση αυτων που εγραψες(με τα οποια συμφωνω),θα λεω και ενα “γαμησε τα…μπασιστας ηθελα να γινω΄΄”
Η αποκάλυψη του “δεν ακούω το μπάσο… Α να το!” Νομίζω ήρθε όταν ένας κολλητός μου λέει “Μα καλά, δεν θυμάσαι το μπάσο στην εισαγωγή του Sweet Child O Mine?”
Μέχρι τότε άκουγα το μπάσο όπου ήταν το μοναδικό πράγμα που έπαιζε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να το ψαχνω
Επίσης το χω ξαναγραψει κ θα το ξαναγραψω. Ο ηχος του αλμπουμ θα ηταν κατι διαφορετικο αν δεν υπηρχε ΑΥΤΟ το μπασο. Προσδιορίζει ολο το αλμπουμ κ οχι απλά ενα τραγουδι. Πανταχου παρων δινει τα πάντα.
Long live Markus
By the way, επειδη το σκεφτηκα ωριμα και ηρεμα, δεν μπορω παρα να πω οτι εισαι λιγακι ********* που επελεξες αυτο το ονομα. Στους αστερισκους βαλε οποιο κοσμητικο θεωρεις εσυ καταλληλο. Ουτε ενα αστειακι δεν μπορουμε να κανουμε πια, ποσο μαλλον ενα αστειακι που δεν θιγει και κανεναν, και πρεπει να δεχομαστε τετοιες απροκλητες και ξεδιαντροπες επιθεσεις (!)
Για παμε ον τοπικ ομως:
Κεφαλαιο Porcupine Tree:
Πιες καφε πρωτα να ξυπνησεις, χαβαλε κανουμε
Καλος παπαρας που δεν εφερε τον Colin στο reunion. Φαουλ.
Ωραία πράγματα λέτε εδώ. Άργησαν να μπουν οι Sabbath, για εμένα το τόπικ έπρεπε να αρχίσει από το NIB.
Κατά τ’άλλα, ένας λόγος να αγαπήσεις το τεκ θρας είναι οι φανταστικές μπασογραμμές.
Ακούστε πως χοροπηδάει και γκρουβάρει εδώ το μπασάκι:
Ή εδώ που γίνονται όργια:
Ή εδώ που πραγματικά ακούγεται σαν οδοστρωτήρας, στα αυτιά μου είναι ο ορισμός του πως να παίξεις επιθετικά, πληθωρικά, ολοκληρωτικά μπάσο σε αυτόν τον ήχο.
Και για να αφήσουμε λίγο τις αβρότητες στην άκρη, οι διδαχές του Lemmy έπιασαν τόπο από νωρίς. Δεν έχει σουξου μουξoυ μανταλάκια εδώ πέρα.
Βάζω εδώ κάτι καγκουριές του Ellefson, διότι παρ’ όλο που αποδείχτηκε μαλάκας (pun intended), στο δίσκο αυτό και στο Peace Sells έκανε πολύ κόσμο να θέλει να πιάσει το μπάσο