Και για να μην ξεχνιόμαστε…
3 Likes
Ωραίος @Dr.Feelgood , παίζει πολύ και στο αμάξι τις τελευταίες μέρες το Elegant Gypsy.
Για να μην ξεχνιόμαστε, επίσης…
6 Likes
13 Likes
Βασικά, ότι κ να βάλετε από αυτήν την μπάντα, μιλάμε για οργασμό στις μπασογραμμές. Τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια, γενικά επικρατεί μουσικός οργασμός στις συνθέσεις τους. Τι μπαντάρα θεέ μου.
6 Likes
Καλα δεν ανεφερε κανεις clash?
Και κατι αλλα που με ηρθαν
7 Likes
Άκουγα προχθές και το θυμήθηκα.
Όλο το A Pleasant Shade of Gray.
6 Likes
Και αυτή η μπασογραμμη οριζόντων πάντως δεν βγαίνει από το μυαλό με τίποτα
#team_boc
#me_ti_niki
9 Likes
εγω θα ξαναβαλω Juan Alderete γιατι μετα το αρχικο χαος του πρωτου διλεπτου, ερχεται σαν ανθρωπος-μετρονομος και σου τρυπαει το μυαλο
θα μπορουσα να βαλω το ιδιο κομματι και για τον Deantoni Parks αλλα βαριεμαι να ξεθαβω θρεντς
1 Like
Εδώ και μερικές μερούλες έπαιζε στο μυαλό μου και θυμήθηκα τη ρυθμική μπασάρα που παίζει μέσα, χεράκι χεράκι με αυτά τα αξιοθαύμαστα synthια.
1 Like
Δυνατό κομμάτι, δεν το είχα υπ όψη!
1 Like
Πολλά μπορούμε να πούμε για το μπάσο στους Cynic, οπότε λέω να βάλω ένα κομμάτι μάλλον από τα παραγνωρισμένα τους
Επίσης, επειδή σήμερα το έλιωσα με Steven Wilson, ο άνθρωπος έχει γράψει some serious bass lines
(ειδικά στο 6:50)
(στο 5:43)
4 Likes
Credits στο συγκεκριμενο εχουν ολοι, οποτε πονταρω σε Colin 
. Ο οποιος εχει επισης credit και στην υπερκομματαρα Hatesong, απο τον ιδιο δισκο.
3 Likes
Τα έχω βάλει και τα δύο νομίζω στο ποστ που είχα κάνει με τις μπασογραμμες των Πορκτρη. Και εννοείται πως ο Κόλιν είναι υπεύθυνος για τις εκπληκτικές μπασογραμμες κι όχι ο Στήβεν
Ας είναι, παραμένουν όλα κομματαρες.
Colin γυρνά πίσω ή έστω τηλεφώνα
4 Likes
Λιγο ντροπη ρε παιδια, ουτε ενα EW.
5 Likes
Για να μαθαίνετε μερικοί ή όλοι κάτι καλά κουμάσια του Θεσσαλικού κάμπου. Χώρια ότι τους έχω πρήξει να κυκλοφορήσουν επιτέλους αυτό το πολυπόθητο ντεμπούτο.
Δυστυχώς, κατέβασαν το “Air”, το οποίο έχει ένα fynky/jazzy/floydy μπάσο μέσα, αλλά και γενικά είναι κόλλημα.
3 Likes
Εγώ γιατί δεν έχω γράψει ακόμα εδώ; Για αρχή, διαβάζοντας αυτό ένιωσα λιγότερο μαλάκας και μόνος για τον έφηβο εαυτό μου:
Πραγματικά κι εγώ για χρόνια ζούσα με την απορία «μα τι κάνει το μπάσο; Τι πρέπει να ακούω ακριβώς;». Και νομίζω ότι η πρώτη-πρώτη φορά που ξεκάθαρα και μ’ εντυπωσιακό τρόπο βουλώσανε τ’ αυτιά μου απ’ τις συχνότητές του, ήταν όταν έβαλα στο CD-player αυτό:
Μα καλά, ούτε μία αναφορά; Για ‘μένα ΑΥΤΟΣ ο ήχος, ΑΥΤΗ η παραγωγή, ΑΥΤΑ τα κουρδίσματα αποτελούνε ΤΟΝ οργασμό του μπάσου, πραγματικά ισοπεδωτικό αποτέλεσμα.
Για Fugazi και Red Hot Chili Peppers τα είπανε κι άλλοι. Πέρα από το “Waiting room” (των πρώτων) που ΕΠΡΕΠΕ να υπάρχει σε αυτό το thread με αυτό το κλασικό video που post-αρε ο Αντώνης, δεν μπορώ να μην post-άρω κι αυτό:
Γενικά αυτές οι δύο μπάντες (Fugazi και Peppers, ντε) μοιράζονται πολλά κοινά όσον αφορά την τραγουδοποιία (π.χ. το κλασικό hit των δεύτερων, “Throw away your television”, άνετα θα μπορούσε να είναι των πρώτων), και τα παιχνιδιάρικα θέματα στο μπάσο είναι ένα από αυτά. Να σημειώσω εδώ ότι αν και δεν είμαι φίλος της funk, πραγματικό Flea χορταίνεις ΜΟΝΟ στο “Blood sugar sex magik” (εννοώ σε σχέση με τα πιο γνωστά “Californication” και “By the way” -καλά ιδίως στο τελευταίο νομίζω ότι ο Flea δε συνέθεσε ποτέ πραγματικά, ο Frusciante έγραψε τις γραμμές του κι αυτό ακούγεται στο τελικό αποτέλεσμα): ίσως παίζει ρόλο και η (αψεγάδιαστη) παραγωγή του δίσκου, δηλαδή αυτός ο clean ήχος της κιθάρας του Frusciante που στερείται όγκου, αλλά πραγματικά αν στήσει κανείς αυτί κι ακούσει τι παίζει αυτός ο άνθρωπος, τα θέματά του είναι σαν «τραγούδι μέσα στο τραγούδι». Άπιαστος.
Τώρα, από πράγματα που δεν αναφέρθηκαν και είναι από τα πρώτα που μου έρχονται στο νου όταν ακούω τη λέξη «μπάσο» είναι τα εξής:
Πρώτα απ’ όλα, ΑΥΤΗ η μπασογραμμή από έναν από τους μεγαλύτερους metal μπασίστες (ΟΚ, αυτός αναφέρθηκε βέβαια) στη μέση ενός μαγικού instrumental κομματιού:
Βέβαια, παίζει ένα μπέρδεμα αν τα συγκεκριμένα χτυπήματα ανήκουν στον DiGiorgio ή τον session-ά Carrino, αλλά όπως και να ‘χει μιλάμε για ανατολίτικη μαγεία. (Σημειωτέον: ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται το θέμα, με τον Reinert να «δοκιμάζει» το ταμπούρο και τα πιατίνια του και οι κιθάρες να μπαίνουν μ’ αυτό το fade-in είναι από τα πιο πορωτικά πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου).
Δεύτερον, μπορεί να μη μας πολύ-έρχονται στο νου, αλλά, παιδιά, οι Cradle of Filth μέχρι και το “Midian” περίπου είχαν ΤΡΟΜΕΡΕΣ μπασογραμμές, προερχόμενες από αυτόν τον περίεργο τύπο ονόματι Robin Graves, ο οποίος δεν ξέρω αν γενικότερα σήκωνε κι ένα κομμάτι του συνθετικού μέρους των Cradle of Filth. Θα μπορούσα να βάλω συγκεκριμένες στιγμές αυτού του αξέχαστου “A gothic romance (red roses for the devil’s whore)”, αλλά λέω να προχωρήσω με την all-time classic εισαγωγή του “The forest whispers my name” (φυσικά στη δεύτερη, καλύτερη εκτέλεση):
Μιλώντας για τους Crass στο άλλο topic (κι ορμώμενος κι απ’ τη συζήτησή περί της μουσικής, πέρα από στιχουργικής, σημασίας τους), δώστε βάση σ’ αυτήν την μπασο-εισαγωγή:
Μετά από τόσα χρόνια βρίσκω αυτά τα πρώτα, λίγα δευτερόλεπτα του κομματιού, την πιο μελωδική στιγμή των Crass -σχεδόν gothic. Μία στιγμή μαγείας, που ο συνδυασμός των samples με τις γυναικείες φωνές, των διακριτικών πλήκτρων και των στίχων που εκφέρει ο Ignorant, το κάνει ίσως την πιο ευαίσθητη στιγμή αυτού του συγκροτήματος (και, κατά την προσωπική μου άποψη, ανώτερη από όλο το υλικό του “Penis envy” που καταπιάνεται με το ίδιο ζήτημα, αυτό του σεξισμού και της γυναικείας υποτίμησης).
Τέλος, ένας εξοργιστικά υποτιμημένος μπασίστας είναι ο Stuart Morrow. Πρόκειται για τον μπασίστα στα δύο πρώτα CD των New Model Army, κι όποιος τα έχει ακούσει δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει ξεχωρίσει το παίξιμό του, τίγκα στις πουτανιές, bends, αρμονικές, tremolo, γενικά λογική lead οργάνου που έδωσε άλλον αέρα σ’ αυτήν την μπάντα -αέρα που κανένας μπασίστας τους μετέπειτα δεν κατάφερα ν’ αναπαράγει, παρόλο που μουσικά το συγκρότημα παρέμενε πάντα σε υψηλά επίπεδα. Βάζω καθαρά ενδεικτικά μόνο ένα κομμάτι, αλλά η αλήθεια είναι αξίζουν ν’ ακουστούν απ’ τον οποιονδήποτε στην ολότητά τους και το “Vengeance” και το “No rest for the wicked” -σπουδαία albums και τα δύο.
Υ.Γ. Μαγεύτηκα λίγο μ’ αυτά (με το πρώτο βασικά περισσότερο):
[quote=“Ninpo, post:85, topic:67323”]
Μπορεί κανείς να κάνει ένα ενδεικτικό top-5 dub δίσκων σ’ αυτό στο στυλ, μιας και δηλώνω ολοκληρωτικά άσχετος, αλλά γοητευμένος μ’ αυτό το είδος (όποτε το συναντώ τέλος πάντων); Ευχαριστώ προκαταβολικά.
9 Likes
Στα γρηγορα, τσεκαρε Dub Anthology που ειναι συλλογη με ολη την εξελιξη τηελς dub και τα αλμπουμ που ειναι τα κομματια(acid dub nucleic και vaporized). Πολλα αλμπουμ του lee scratch εχουν ωραιες μπασογραμμες επισης
Μιας και βρέθηκα σε τραπέζι μη μεταλλικό, την ομορφιά τη βρήκα στο μπαλκανολαϊκό
2 Likes
Εχθές άκουγα αυτό και αναρωτήθηκαν πώς το ξεχάσαμε. Ηχητικός οργασμός κάθε φορά που το ακούω
6 Likes