Αν και βαριέμαι φοβερά και τρομερά και μιας και κανείς άλλος δεν το ξεκίνησε ακόμα… ας τον κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς.
It’s safe to say πως ήταν η χειρότερη χρονιά σε ότι αφορά το mainstream cinema. Τρομακτικές μαλακίες και πολλές αδιάφορες ταινίες. Το superhero genre μοιάζει dead and buried και από εκεί και μετά δεν φαίνεται κάτι να μπορεί να πάρει την θέση του.
Κατά τα άλλα δεν μπορώ να πω, βγήκαν αρκετές καλές ταινίες. Όρεξη να έχεις να ψάχνεις.
Σχετικά με ημερομηνίες κυκλοφορίας κάθε ταινίας τώρα… οκ γίνεται ένας χαμός. Poor Things έπαιζε σε αρκετές αίθουσες στο τέλος του 2023 αλλά κυρίως Θεσσαλονίκη και Αθήνα, εγώ στο 2024 το είδα, αυτή ήταν και η επίση κυκλοφορία του… το αφήνω για του χρόνου. Holdovers επίσημα κυκλοφορεί σε κανένα μήνα. Αλλά είναι διαθέσιμο online εδώ και 2 μήνες. Όπως το πάρει κανείς λοιπόν για μερικές ταινίες που βρίσκονται στα όρια κάθε χρονιάς.
Προσωπικό Top 10
The Holdovers.
Past Lives
Suzume
Call Me Chihiro
Zone of Interest
Anatomy of a Fall
The Whale
Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One
Knock at the Cabin
My Small Land
Holdovers και Past Lives σίγουρα οι 2 που ξεχώρισαν αρκετά για μένα. Μεγάλη επιστροφή για Payne, κοντράρει το Sideways για την αγαπημένη μου. Γενικά Paul Giamati και Payne δείχνουν ανίκητοι μαζί. Ανθρώπινο, γλυκό, μελαγχολικό, αβίαστα συγκινητικό και πολύ αληθινό. Σε όλα αυτά προσθέσεις τον χαρακτηρισμό “ρομαντικό” για το εξαιρετικό Past lives.
Από εκεί και πέρα δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα anime από την λίστα μου. Το Suzume δείχνει πως η φαντασία και η δημιουργικότητα των Ιαπώνων δεν έχει όρια, ευτυχώς για όλους εμάς τους κολλημένους δηλαδή. Πανέμορφο και πολύ χαμηλών τόνων το Call Me Chihiro επίσης από Ιαπωνία μεριά. Κρίμα που δείχνει να έχει περάσει πολύ στα ψιλά.
Zone και Anatomy είναι μακράν οι ταινίες που έχουν συζητηθεί και αποθεωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φέτος. Εξαιρετικές και οι 2 προφανώς αλλά βρήκα την τρελή αποθέωση κομματάκι υπερβολική. Το Zone πάντως έχει κάποιες πολύ δυνατές στιγμές που σε καθηλώνουν.
The Whale μάλλον η πιο αμφιλεγόμενη της χρονιάς. Υπήρχαν σημεία που με καθήλωσαν, με συγκίνησαν και στιγμές που μούτζωνα την οθόνη. Μου έχει μείνει πολύ μέσα μου όμως και δεν μπορούσα να την αφήσω εκτός.
Mission Impossiple και Knock at the Cabin μακράν ότι καλύτερο έδωσε το mainstream φέτος.
My Small Land πιάνει το μεταναστευτικό χωρίς την έντονα ακτιβιστική διάθεση πολλών ανάλογων ταινιών και σε κερδίζει εύκολα.
Δεν έχω δει Oppenhaimer και τον νέο Martin. Ομολογώ σε μεγάλο βαθμό επειδή οι τελευταίες ταινίες και των 2 σκηνοθετών με είχαν κουράσει πολύ. Σήμερα δεν μου έχουν μείνει τίποτα από αυτές. Βάλε και το 3ωράκι από την κάθε μια… δεν ήταν τελικά και τόσο δύσκολη απόφαση να τις αποφύγω. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα.
Στις χειρότερες τώρα…
Barbie
Ant-man
65
Return to Seoul
Indiana Jones 5
John Wick: Chapter 4
Πολλές οι αδιάφορες άλλα με αυτές δοκιμάστηκε πολύ η υπομονή μου. Return to Seoul είναι η indie παραγωγή της χρονιάς που αποφάσισα να βγάλω στη σέντρα αφού πραγματικά με δοκίμασε πάρα πολύ. Για τις υπόλοιπες δεν έχω να πω και πολλά. Η Barbie θα μείνει για μένα ως ένα τεράστιο κινηματογραφικό x-file και μια πραγματικά ανυπόφορη ταινία.
Αυτο τον χαμο με την Barbie δεν τον εχω καταλαβει ειλικρινα! Μονο η φωτογραφια μου αρεσε. Απο εκει και περα, πολυ βαρετη ταινια.
Οσον αφορα τις καλυτερες ταινιες και εχοντας αρκετες ελλειψεις φετος (εχω πολυ πραγμα ακομα που πρεπει να δω) θα εβαζα τις παρακατω, χωρις σειρα προτεραιοτητας:
-Oppenheimer
-M:I - Dead Reckoning p1
-The Equalizer 3
-Scream 6
-Tetris
-They Cloned Tyrone
Απογοητευσεις / Μουφες:
-John Wick Chapter 4 (μονο και μονο γτ τα βρισκω εντελως ανουσια ολα τα Wick)
-Expend4bles (πιο κατω δεν υπαρχει για αυτο το franchise)
-Meg 2 - The Trench
Το 2023 για εμένα, θα είναι στο μέλλον μια από τις καλύτερες πρόσφατες κινηματογραφικές σεζόν, καθώς πάνω από όλα είδαμε μια επιστροφή στο σινεμά του δημιουργού, με πολλές ταινίες να δείχνουν απαγκιστρωμένες από studi-ακές επιτάξεις (στο πιο mainstream μερίδιο τους έστω) ενώ πολλοί νέοι και νέες δημιουργοί πήραν φωνή και έκαναν ταινίες με δικούς τους όρους, κάτω από δικές τους συνθήκες -και παραδόξως, βρήκαν χρηματοδότηση (!).
Ο κόσμος κάπως άρχισε να γυρίζει πάλι στην αίθουσα και οι stream πλατφόρμες δεν κατάφεραν να περιορίσουν αυτό το φαινόμενο στο βαθμό που θα περίμενε κανείς, δεδομένης της τάσης των τελευταίων ετών, ενώ τέλος, το εμπορικό σινεμά έδειξε να γυρίζει την πλάτη του στην υπέρ-ηρωική λαίλαπα (αν και αυτό ήταν εν μέρει και αποτέλεσμα της πολύ κακής διαχείρισης της phase4 του MCU, ενώ το DCEU είναι ήδη σε πορεία reconstruction) και να αγκαλιάζει ταινίες σαν τα Barbie και Oppenheimer -εμπορικές ταινίες που προφανώς ξέφυγαν από τη νόρμα με τον ένα ή άλλο τρόπο και διέλυσαν το box-office.
Βγήκαν πολλές καλές ταινίες -όχι απαραίτητα όλες άψογες αλλά τουλάχιστον με μια καλή διασπορά ποιότητας/ποσότητας- ενώ οι μεγάλοι δημιουργοί που επέστρεψαν το 2023, σχεδόν κανένας τους δεν απογοήτευσε -ακόμα και οι πιο αναιμικές τους προσπάθειες, βλέπε πχ το The Killer του Fincher, είχαν καλά στοιχεία και αν μη τι άλλο δεν πέρασαν απαρατήρητες. Φτάσαν μάλιστα στο σημείο, ταινίες που μου άρεσαν πολύ όπως πχ το Killers of the Flower Moon, να μην καταφέρουν καν να μπουν στην 20άδα μου -άλλο ένα δείγμα του πόσο υψηλό ήταν το φετινό επίπεδο.
Tέλος, η γενικότερη τάση για το μέλλον, δείχνει καθ’ όλα θετική (το ανεξάρτητο σινεμά παίρνει τα πάνω του, το εμπορικό ψάχνεται, το mainstream αρχίζει να από-συντηρητικοποιείται σε σημαντικό βαθμό)
Σχετικά με τη λίστα μου, αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα -και κάνει και τη φετινή χρονιά τόσο δυνατή στα μάτια μου- είναι ότι πχ τις 3 πρώτες μου επιλογές τις θεωρώ αριστουργήματα. Μπορεί εν τη ρύμη του λόγου πολλές φορές να αναφέρομαι στο Χ - Ψ έργο σαν αριστούργημα, όμως στην τελική αποτίμηση, είμαι πολύ δύσκολος στο να κατηγοριοποιήσω μια ταινία έτσι στο μυαλό μου - γιατί αυτομάτως της δίνω και άχρονο χαρακτήρα, αναγνωρίζοντας παράλληλα όλα της τα επιμέρους κομμάτια σαν κάτι το απόλυτο στο μυαλό μου. Αυτό ισχύει, για εμένα προσωπικά πάντα, για τα Tar, Zone of Interest και Anatomy of a Fall, ταινίες που θεωρώ πλέον κλασσικές εις το εσαεί - δίπλα στα μεγάλα έργα του σύγχρονου σινεμά.
Όμως και οι επόμενες ταινίες είναι σε ένα επίπεδο που δεν έχω συνηθίσει τις τελευταίες σεζόν, ιδιαίτερα υψηλό και απόλυτα κερδισμένο.
(σσ. είναι ότι είδα εντός 2023, με διανομή δλδ 2023 στη χώρα μας, ΕΚΤΟΣ κάποιες που πέτυχα σε Φεστιβάλ ή avant premieres)
(σσ2. πιθανότατα να προσθέσω/αλλάξω κάτι στο σύντομο μέλλον, γιατί τα γράφω όλα από τη δουλειά και λίγο στο πόδι, χωρίς πολύ έρευνα για το τι άλλο κυκλοφόρησε και είδα το 2023)
Tar
Tα είχα γράψει και παλιότερα, επαναλαμβάνω συνοπτικά: ανατομία μιας ολόκληρης εποχής από το τολμηρό νυστέρι του Todd Philips, το Tar είναι ο 21ος αιώνας, λιτά και απέρριτα.
Zone of interest
Η πιο σοκαριστική απεικόνιση του εγκλήματος του Άουσβιτς από την εποχή του Γιού του Σαούλ και του Shoah του 1985 -κρατώντας πελώριες αποστάσεις από τις πορνογραφίες συναισθημάτων που μας έχει συνηθίσει το αμερικανικό σινεμά επί του θέματος. Όμως το αριστούργημα του Glazer κοιτάει πίσω από τα γεγονότα και στρέφει το δάχτυλο σε εμάς - όπου με ασυνείδητα «λογικά» επιχειρήματα δημιουργούμε αποδείξεις της ορθότητας αποτρόπαιων πράξεων όπως αυτή του Ολοκαυτώματος, χρησιμοποιώντας εκείνες σαν ένα είδος κυνικού ανοσοποιητικού συστήματος της ψυχής εναντίον στρεσογόνων και αναμφίβολα ανήθικων καταστάσεων.
Anatomy of a Fall
Ο Χρυσός Φοίνικας 2023 ανοίγει μια ώριμη συζήτηση με τον θεατή για το φαίνεσθαι των πραγμάτων αλλά και όλα όσα ορίζουν την πραγματικότητά γύρω του. Μπορεί να ερμηνευτεί μια ανθρώπινη ύπαρξη και η συμπεριφορά αυτής, από στοιχεία, πορίσματα και εικασίες, όταν όλοι όσοι μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι μέρος της προσωπικότητας που εξετάζουν; Ασύλληπτα καλογραμμένο σενάριο με απύθμενο βάθος, καθώς επίσης και η ερμηνεία της χρονιάς, από την ηθοποιό της χρονιάς Σάντρα Ούλερ.
Fallen Leaves
Μελαγχολική μπαλάντα για τους μοναχικούς και αισιόδοξους και το ζεστό και ανθρώπινο σινεμά του Kaurismäki μοιάζει πιο επίκαιρο -και αναγκαίο- από ποτέ. Οι ρίζες του ανιχνεύονται στις ταινίες του βωβού κινηματογράφου, στα θλιμμένα blues, στη rock ‘n’ roll ποίηση του περιθωρίου, στο σινεμά του Jarmusch και του Ken Loach, ενώ ποιος ο λόγος να μην διεκδικήσει κανείς μια καλύτερη μέρα, όταν όλα τριγύρω μοιάζουν πλέον χαμένα;
EO
Ο 84χρονος Γέρζι Σκολιμόφσκι κινηματογραφεί το οδοιπορικό του γαιδαράκου ΕΟ. σε μια ομηρικών διαστάσεων ιστορία γεμάτη από μια ανώτερη υπαρξιακή αγωνία που βρίσκει μια άμεση αντίστιξη με το σινεμά του Ρομπέρ Μπρεσόν (“Στην τύχη ο Μπαλταζάρ”).
How to Have Sex
Σοκαριστικά spot on στην ανάδειξη των πολυπλοκοτήτων της σεξουαλικής συναίνεσης και απόλυτα ειλικρινές απέναντι σε θέματα που αναλώνονται διαρκώς σε κρυφές συζητήσεις, το έργο της Molly Manning Walker είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών.
Poor Things
Tα έγραψα και νωρίτερα, Lanthimos levels up στην πιο αστεία κωμωδία της χρονιάς αλλά και ένα τολμηρό coming of age φεμινιστικό οδοιπορικό χειραφέτησης, με πολλά σημεία που εκλιπαρούν συζήτηση και περαιτέρω ανάλυση.
Past Lives
Α24 και Κορέα → γνήσια ανθρώπινο και αυθεντικά γλυκόπικρο δράμα μικρής κλίμακας αλλά τεράστιας καρδιάς. Win!
All the Beauty and the Bloodshed
Η φωτογράφος Ναν Γκόλντιν μετατρέπει το προσωπικό της τραύμα σε σανίδα σωτηρίας για τον υπόλοιπο κόσμο και ο φακός της Laura Poitras ακολουθεί τον επίμονο αγώνας της πρωταγωνίστριας, να ξεσκεπάσει τη δυναστεία μεγιστάνων φαρμακοβιομηχάνων που κρυβόταν πίσω από τη θανατηφόρα επιδημία οπιοειδών OxyContin. Χρυσός Λέοντας του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας στο ντοκιμαντέρ της χρονιάς.
Close
Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής των Καννών για το 2022 στο πιο τρυφερό αλλά και σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης για το 2023, γεμάτο ποιητικό λυρισμό και αληθινά ειλικρινή συναισθήματα.
και μια 10άδα ακόμα για να συμπληρώσω άτυπη 20άδα - θα μπορούσα να φτάσω και 50άδα άκοπα, αλλά ίσως σε κάποιο άλλο post να γράψω για τις 21 - 50:
L’Ultima Νotte di Amore Godland Blue Jean Banshees of Inisherin Suzume The Teachers’ Lounge Oppenheimer About Dry Grasses The Boy and the Heron Holy Spider
Έκπληξη χρονιάς Godzilla - Minus One
Ξεχάστε monster universe και λοιπά παιδικά που στήνει η Warner σε tv και σινεμά, εδώ μιλάμε για την ουσία του μύθου του kaiju - διακριτικό πολιτικό σχόλιο για τον πυρηνικό όλεθρο αλλά και τις αγωνίες/τύψεις της μετά-πολεμικής Ιαπωνίας για την εμπλοκή της στον Β’ Παγκόσμιο. Μαζί με το Oppenheimer, το blockbuster της χρονιάς (που κανείς δεν ζήτησε και όμως αυτό μας έλαχε -ευτυχώς)!
Απογοήτευση χρονιάς Indiana Jones: The dial of Destiny
Σχεδόν όλα λάθος - ο Indy ήταν, είναι και θα είναι ένας ήρωας της αναλογικής εποχής + παιδί των Spielberg και Lucas (των καλών ημερών του τελευταίου, σαν κορυφαίος storyteller του Hollywood). Όσα κουτάκια και να τίκαρε το τελευταίο ατόπημα της Disney στον άψυχο fun-service κατάλογο που συνεχίζει να χρησιμοποιεί για να επαναπλασάρει IP όπως το εν λόγω, τα Star Wars κτλ, έχοντας περάσει καιρός από τότε που το είδα στο σινεμά, μπορώ να πω δυστυχώς, ότι μάλλον ούτε καλύτερο από το Crystal Skull είναι, ούτε -όπως και το Crystal Skull από την άλλη- έχει καμία θέση στη μυθολογία του ήρωα με τη φενδόρα και το μαστίγιο.
(αν και, το υπερβατικό και θεοπάλαβο φινάλε του, συνεχίζει να μου αρέσει σαν ιδέα και, ελαφρώς, σαν εκτέλεση)
Ουφ, το κούρασα λίγο, αλλά ας μαζέψω και εγώ ένα άτυπο τοπ10 από όσα κράτησα φέτος, ως καλός padawan, αφού ο master @Lupin έριξε τον οβολό του και ο @_Dead παραδοσιακά άνοιξε το νήμα της μαύρης καρδούλας μας.
Κλασικά, συνεχίζω να είμαι υποχόνδριος (και) στο τι ταινίες βλέπω, και περιμένω κατά βάση εορτές και torrents για να κάνω γερό catch up, και, σε αντίθεση με τις μουσικές, μπορεί να μου πάρει και μήνες της επόμενης χρονιάς για να καλύψω την όλο και αυξανόμενη watchlist.
Κλασικά επίσης, λόγω της όχι και τόσο σφαιρικής εικόνας που έχω για το μέσο πλέον, αλλά και της παθητικής βόλεψης του streaming, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως η δεκάδα από ταινίες που κρατάω για φέτος είναι ενδεικτική της χρονιάς, μάλλον του bias και των γούστων μου. Άντε και του hype που συχνά έπεσα θύμα.
Προφανώς παρατηρώ πως απομακρύνομαι όλο και περισσότερο, όσο παραπάνω ασχολούμαι με το άθλημα, από το να εκτιμώ ταινίες που περιορίζονται στις καλές προθέσεις και μόνο, αλλά μάλλον αυτό γίνεται επειδή θεωρώ πως αυτό το μέσο έχει πολύ μεγάλη επίδραση για να νερώνουμε το κρασί μας. Μπορεί να λέω και μαλακίες.
Σε κάθε περίπτωση, από όσα είδα φέτος (το πως τα θεωρώ 2023 και όχι 2022 ή 2024 είναι πολυσύνθετο αλλά προτάσεις ρίχνουμε), this is the critical top 10, ενώ πιθανολογώ πως με το catch-up σε διάφορα που έχω να κάνω, θα το εμπλούτιζα:
**Banshees Of Inisherin την μετράω για 2022 (που χρωστάω λίστα, θα παναδωσω και εκεί), Poor Things για 2024, αλλά δεν θα έμπαινε στα αγαπημένα μου της χρονιάς όπως και να έχει.
honorable mentions:
Για μουσικές στο cine, τα είπαμε με τον @Ktn (γίνε καλά και έλα την Κυριακή να τα στάξεις) εδώ:
Προχωράμε.
A. Ειδική τοποθέτηση γιατί θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα:
Barbie
ΟΚ, δεν είναι και τόσο hot το take μου, αλλά εγώ περίμενα πολύ χειρότερα από μια ταινία που θα έκανε η Mattel, και εν τέλει εκτίμησα σε διαολεμένο βαθμό την πλήρη αυτογνωσία και του τσεκαρίσματος που κάνει η ταινία ως προς το ρόλο που επιτελεί σε μέσο, μορφή και περιεχόμενο ως καπιταλιστικό προϊόν. Επίσης, σε μερικά σημεία, πανέξυπνα, μες τη χαζομάρα και τη σουρρεάλ παλαβομάρα της στρέφεται άψογα ενάντια σε lifestyle φιλελεύθερες φεμινιστικές αναλύσεις (Λάνθιμε μάθε μπαλίτσα) και στην τελική, η Μπάρμπι έκανε ρικλέιμ την κοινωνική της θέση συλλογικά, όχι ατομικιστικά, οπότε πόνος. Επίσης, έχει και το τραγούδι της χρονιάς.
Summary
Ποιό Oppenheimer τώρα μου λέτε εσείς.
+1 γιατί έτσι. Unrueh (Unrest)
Δεν θα προχωρήσω σε πολιτικό μανιφέστο, που ήταν και ο λόγος που αγάπησα την ταινία (ίσως πριν τη δω), αλλά σε αντίθεση με το Young Karl Marx ασούμε, εδώ τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα, με το νεαρό Κροπότκιν να περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή επιστήμονα και τα μέσα να αναδεικνύουν το σκοπό με ενδιαφέροντα τρόπο, αλλά όχι τόσο προφανώς για ένα απλό σινεφίλ. Έχουμε αδυναμίες, οπότε αφήνω αυτό το αρθράκι που τα λέει καλύτερα από μένα:
10. Vanskabte land (Godland)
Πολλοί θα ισχυριστούν πως σεναριακά δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον, αλλά είναι η σκηνοθεσία που αποτυπώνει άψογα όχι μόνο όσα έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε pilgrimage στην Ισλανδία για εκχριστιανισμό, αλλά ξεφεύγει από τη δυτικοκεντρική, οριακά μικροαστική ματιά της κλειδαρότρυπας και των θρησκευτικών κλισέ. Εντάσεις, κάδρα, ψύχος, εσωτερική σύγκρουση θρησκευτικής πίστης και θεσμού, ύβρις. Το απόλαυσα και το ξανάβλεπα (και δε το κάνω ποτέ).
9. Spider-Man: Across the Spider-Verse
OK, θα μπορούσε να είναι 30-40 λεπτά συντομότερη από άποψη πλοκής, άργησε πολύ να πάρει μπρος. Ναι, τεχνικά και μόνο είναι επίτευγμα του μέσου. Κάπως, έκτισαν και επεκτάθηκαν με all-out επίθεση των αισθήσεων πάνω στα εντυπωσιακά τους κεκτημένα και το έκοψαν σε επικό cliffhanger, και γενικά δεν ξέρω πως γίνεται να δεις αυτή την ταινία και να την θαυμάσεις, ειδικά σε μια εποχή που σε μικρή και μεγάλη οθόνη το superhero genre (και σε animations) επιδίδεται ή σε νοσταλγία, ή σε μηδενισμό παραίτησης, ή απλά σε διαφημιστική καμπάνια. Όχι, μπράβο.
8. Fallen Leaves
Μπέσα, πρέπει να είχα φάει μεγάλο μπλακάου με τον Aki Kaurismäki, γιατί δεν μου έλεγε τίποτα το όνομα μέχρι που είδα τι έχει γυρίσει. ΟΚ, λατρεμένο ανθρώπινο κοινωνικό σινεμά από παλαίουρα της φάσης, μέρος Α’: Πλοκή που φαντάζει το ισοδύναμο ενός όμορφου μαύρου τσαγιού πλούσιου σε αρώματα που σε ζεσταίνει όταν θες κάτι απλό αλλά όχι λιτό για να φτιάξει η διάθεσή σου, αλλά ταυτόχρονα και παράθυρο σε πράγματα που καταλαβαίνεις πως στη κοινωνική βάση, παίζουν μεγαλύτερη σημασία από όση οι αφ’ υψηλού προσεγγίσεις τους δίνουν κρέντιτ. Κοίτα να δεις.
7. The Holdovers
Προτάθηκε από φίλο που περιμένουμε να αποκαλυφθεί μόνος του με τη δική του λιστάρα, με κέρδισε μονομιάς (λόγω επαγγέλματος) η πλοκή, αλλά η εκτέλεση, η γνήσια ψυχαγωγία που αναδύεται, όλα συντελούν στο ότι κάπως έτσι θα έμοιαζε μια ατόφια κινηματογραφική εμπειρία αν υπήρχε αντικειμενικά ως κατηγορία. Φανφάρες γράφω, αλλά είναι ταινιάρα η άτιμη.
6. The Zone Of Interest
Μην τα ξαναλέμε. Αν η κινηματογραφική τέχνη (όπως και όλες πιθανώς) μπορεί να ερμηνευθεί ως οι υποσχέσεις που αφήνει πως μπορεί να πληρώσει, και οι δυνατότητες που μπορεί να πραγματώσει σε αντίθεση με όσα απτά κάνει, τότε τα όσα υποννοεί και σκιαγραφεί αυτή η ταινία, με όλα τα μέσα που αξιοποιεί, το καθιστούν σε ένα σκηνοθετικό επίτευγμα, που καταπιάνεται με πτυχές ενός ζητήματος που παραμερίζονται σε δημόσιο διάλογο γιατί δεν σοκάρουν τόσο, ακόμη και γύρω από σοκαριστικά ζητήματα, ή έτσι πιστεύω.
5. Killers Of The Flower Moon
Θα επαναλάβω από το αρθράκι μας, τι έκανες ρε αλήτη Σκορτσέζε; Μπράβο, όχι μπράβο. Δεν έπιασε απλά ένα ζόρικο θέμα (με αγάπη, κρίνοντας από τις συζητήσεις που είχε με εκπροσώπους των Osage και της ενεργής παρέμβασης τους κατά την υλοποίησή του), αλλά στην πορεία αφού άλλαξε οπτική, το δικαίωσε σκηνοθετικά και σεναριακά,σε μια ταινία που όσο κλισεδούρα και αν είχε μέσα, άλλο τόσο είχε και καρδιά. Το τελευταίο 10λεπτο, μάλλον είναι ό,τι πιο συντριπτικό είδα φέτος. Πραγματική σύγκρουση μορφής και περιεχομένου. Η οξυδέρκεια και η κατανόηση του μέσου που απαιτείται για να το κάνεις σε τέτοιο επίπεδο, ας μην πω καμιά φανφάρα ακόμη.
4. A Thousand And One
Gentrification, κοινωνικός ρατσισμός, περιθώριο, και μια ταινία με συγκεκριμένη στόχευση και απεύθυνση, για μια ιστορία γκρίζα, που τεστάρει την ηθική, σε αστικό φόντο, σε φτωχές γειτονιές που αλλάζουν και καταστρέφουν με την εχθρική τους αρχιτεκτονική τα όνειρα των ανθρώπων. Η Teyana Taylor, έχοντας ήδη διαπρέψει στη μουσική, δίνει ρεσιτάλ από όλα τα πόστα, και αποτελεί την έκπληξη της χρονιάς. Πολλές ταινίες πρόσφατα πάνε να πιάσουν τέτοια θέματα στο κάδρο, λίγες το καταφέρνουν για μένα. Τα έχουμε ξαναπει, η αποστασιοποιημένη οπτική δεν είναι απαραίτητα αντικειμενική, μπορεί κάλλιστα να είναι και ελλειπής.
Φυσικά και παίζει Wu-Tang, μετά από αυτό:
η ταινία φαίνεται απλά σαν φυσική προέκταση.
3. The Old Oak
Τι θα απογίνει το πολιτικό σινεμά όταν σταματήσει ο Ken Loach; Για να δανειστώ μια ερώτηση αιχμή… Όταν αυτός ο άνθρωπος μπορεία κόμα να βάζει τόση αγάπη, καρδιά, αλληλεγγύη, συμπόνοια, λαϊκότητα (γνήσια, αντί για μικροαστική αποψάρα) και ανθρωπιά σε τόσο ζοφερά θέματα, όταν αφήνει τους διαλόγους και τις διαπροσωπικές σχέσεις όχι να γίνουν λαϊκά δικαστήρια αλλά να λειτουργήσουν αφηγηματικά ως εστίες ενσυναίσθησης και αντίληψης, όταν, όταν. Ο Ken Loach μάλλον τα τελευταία χρόνια είναι ο μόνος που σταθερά με κάνει να κλαίω όταν βλέπω ταινίες του. Και όσο ατελής ή απλοϊκή και να είναι η μάλλον τελευταία του, δεν παύει να είναι και ένα τεράστιο mic drop. Αν είναι να το λήξει έτσι, τότε φεύγει με ένα κρότο. Υπόκλιση.
2. Anatomy Of A Fall
Ρε, ούτε μια αναφορά κανείς στον τοπ ρόλο της Jenny Beth των Savages ή μου διαφεύγει τίποτα; Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς αυτό δεν ήταν ένα δικαστικό δράμα, ήταν ένα φεμινιστικό ψυχογράφημα του τι εστί πατριαρχική δόμηση της εξουσίας, του συστήματος, της θέασης του κοινωνικού ρόλου του φύλου, του τι σημαίνει προδιάθεση, ενοχή, τι σημαίνει ουδετερότητα, ανοχή, συνενοχή. Πιθανώς το τελειότερο σενάριο, σε θέμα συνοχής, πλούτου, οπτικής, που έχω δει. Και ένα τετράποδο που σε κερδίζει και σε κάνει να χαμογελάς και να πανηγυρίζεις. Μερικές φορές σημασία έχει η πίστη στον άνθρωπο. Και αρκεί. Όχι, μπράβο.
1. Godzilla Minus One
Every hollywood studio is a gangsta untill Toho enters the room…
Τα πράγματα είναι απλά. Εκτιμώ απεριόριστα το reboot του Monsterverse, αλλά όταν σκέφτομαι Godzilla έχω συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτικές, οικολογικές και μεταφυσικές προεκτάσεις που επιθυμώ να τον συνδυάζω. Η Ιαπωνία είναι στο 0, ήρθε ή ωρα να παει στο -1, και από εκείνη τη νύχτα που στο Τόκιο έπεφτε το θηρίο που λένε και οι Στίχοιμα, μέχρι το atomic breath, όλα όσα ήταν, είναι και θα είναι ο Godzilla, μακριά από τα εγκλήματα δήθεν επανοικειοποίησης (που απλά απολαμβάνουμε σαν ένα καλό delivery) του mainstream cinema (αλλά και σειρών πρόσφατα) συμπυκνώνονται εδώ.
Είναι μετά το πρώτο, το καλύτερο Godzilla film; Μάλλον ναι…
Ο τρόμος, οι συμβολισμοί, το δράμα, οι ιστορίες αυτών κάτω από το ζυγό του πελώριου βηματισμού της ισοπέδωσης, η ουσία της αλληγορίας, η σημασία της ιστορίας, το βάρος και το τίμημα όσων μετενσαρκώνει ο thicc nuclear lizard boi της καρδιάς μας, ο ρόλος του απλού ανθρώπου απέναντι στο παράλογο, όλα εδώ.
Nα δείτε και το εσθονικό Savvusanna Sõsarad / Smoke Sauna Sisterhood της Άννα Χιντς (εδώ παίχτηκε ως "Η αδελφότητα της καπνιστής σάουνας) https://www.imdb.com/title/tt23640230/
Είναι μια θεραπευτική ταινία-ντοκιμαντέρ που βασισμένη στην αυτόχθονη κουλτούρα των Σάμι (με την οποία μεγάλωσε η σκηνοθέτιδα) προβάλλει ένα παραδοσιακό έθιμο της Εσθονίας και πραγματεύεται την απόλυτη ανάγκη των γυναικών να μοιράζονται τα τραύματά τους. Πραγματικά μια σπουδή του τι σημαίνει safe space, καταλήγοντας να το δημιουργεί και για τα άτομα που την παρακολουθούν. Για μένα σίγουρα στις καλύτερες του 23.
τουλάχιστον συγκινητικό tag από Red_Rum, μια ολόκληρη εποχή μετά :')
To Smoke Sauna Sisterhood το έχω στην ευρύτερη 50άδα μου, το είδα πριν μερικούς μήνες και συμφωνώ σε όλα, τουλάχιστον συγκλονιστική η ενσυναίσθηση της Χίντς στο τρόπο που προσεγγίζει τις πρωταγωνίστριες - προτείνεται με κλειστά μάτια.
Μάλλον θα ρίξω και θέσεις 21 - 50 εντός εβδομάδας
Δύσκολο το 2023 για το Hollywood. Η τάση του να ανακυκλώνει πράγματα και να αντιγράφει τον εαυτό του πλέον κουράζει επικίνδυνα όπως επίσης και τα στούντιο που δίνουν υπερβολική βάση στο political correctness παραγκωνίζοντας θεμελιώδη στοιχεία του κινηματογράφου όπως το καλό σενάριο η τα καλοδουλεμένα εφέ κλπ. Βέβαια ταινίες βγαίνουν άπειρες κάθε χρόνο και έχει για όλους ο μπαχτσες. Δεν θα κάνω λίστα (ποτέ δεν έκανα μέχρι το παιχνίδι με τους δίσκους) αλλά θα αρκεστω σε μια πρόταση για όσες ταινίες θυμηθώ
Τα ΝΑΙ
The Holdovers: Η ταινία της χρονιάς κατ εμέ
Past lives: Η αναπληρωματική ταινία της χρονιάς
Poor Things: Δεν περίμενα να γελάσω τόσο. Ούτε να απολαύσω την γλοιώδη/over the top ερμηνεία του Ruffalo στο μέγιστο. Μπράβο Yiorgos.
M3GAN: Τίμιο sci fi χορορακι
Knock at the Cabin: Αξία πρωταθλήτρια στο horror για το 23
Cocaine Bear: Πήγα να δω ένα μελλοντικό so bad it’s good και αυτό ακριβώς είδα. Αγαπάω τέτοιες ταινίες ειδικά αν είναι διασκεδαστικές στην σούμα.
Creed 3: Συμπαθητικό franchise δεν απογοήτευσε. Πολύ καλός και ο (τελειωμένος;;;; ) Jonathan Majors
John Wick 4: Παίζει να ναι η πρώτη ταινία που είπα φτάνει με το ξύλο βάλτε και λίγο μπλα μπλα μέσα . Αγαπάμε Κιάνου και John Wick οπότε τα οποία ατοπήματα παραβλέπονται
Tetris: Η έκπληξη της χρονιάς
Air: Τρομερό sports drama
Renfield: Γουσταρα με το πόσο γουσταρε ο Κέιτζ να γυρίζει αυτή την ταινία
Guardians Of The Galaxy vol 3: Τόλμησε το MCU να μας κάνει να νιώσουμε άβολα. Ας είναι καλά ο James Gunn
Spider Man across The Spider-Verse: Μια κάποια φρεσκάδα στο είδος. Και ρισπεκτ για την δουλειά που έριξαν στο animation
Asteroid City: Γιατί είμαι Wes Fanboy
Extraction 2: Είχα περάσει μια χαρά με την πρώτη, το ίδιο και με την 2η
Mission Impossible dead reckoning: Κλασικός τρελός Τομ Κρουζ δεν απογοητεύει
Barbie: Κάτι το διαφορετικό μωρέ. Και έξυπνος σχολιασμός κάποιων κοινωνικών θεμάτων.
Oppenheimer: Το blockbuster της χρονιάς.
Gran turismo: Δεν περίμενα να περάσω τόσο καλά
Equalizer 3: Δεν χάνεις με ταινία δράσης και Ντένζελ
A Haunting in Venice: Καλύτερη απ’ την 2η και επίσης πάντα αγαπώ την μίξη του υπερφυσικού σε ντετέκτιβικες ταινίες
The Creator: Επιτέλους κάτι φρέσκο και στο sci fi
Saw X: Άλλη μια μεγάλη έκπληξη και σε franchise που είχα ψηλό χάσει ελπίδα
Totally Killer: συμπαθητικό και διασκεδαστικό μιξαρισμα scream κ back to the future
Killers of the flower moon: Α ρε Σκορτσέζε άρχοντα. Την ένιωσα λίγο την διάρκεια αλλά χαλάλι
The Killer: David Fincher οεοεοε
Ferrari: Εξιλέωση για τον Adam Driver
Aquaman 2: Καλα πέρασα στην 1η καλά πέρασα και εδώ.
The night of the 12th: τίμια μυστηρίου εκ Γαλλίας
Society of the snow: γνωστή και φρικτή ιστορία πολύ καλά αποτυπωμένη σε αυτή την ταινία
Anatomy of a Fall: τρομερή κινηματογράφηση, έξυπνο δράμα και με murder mystery για να γίνει πιο νόστιμο.
Ant Man and the Wasp: Quantumania: Έχεις χαρισματικό Paul Rudd, έχεις θρύλους όπως Michael Douglas κ Michelle Pfeiffer αλλά αυτό το μπαχαλο δεν σώζεται με τίποτα
Scream Vi: Δεν έχουμε απαιτήσεις για σενάριο από τέτοιες ταινίες αλλά λίγη λογική ρε γμτ
65: Adam Driver + Δεινόσαυροι και αντί να χύνω δάκρυα χαράς κλαίω τα λεφτά μου…
Shazam 2: DCEU φιλάκια και αντίο
Fast X: Όλοι έχουμε έναν φίλο που ξέρει ότι θα είμαστε μέσα για σινεμά no matter what. Ε ο δικός μου με τράβηξε εδώ. Βιν σε παρακαλώ σταμάτα ρε φίλε
The little mermaid: εκτός από φίλο έχω και την αδερφή μου για αυτή τη δουλειά. Ντίσνεϊ επίσης σε παρακαλώ σταμάτα. Φωναρα και πoλύ καλή γενικότερα η πρωταγωνίστρια αλλά τι να το κάνω την μαγεία του animation δεν την έχει
The flash: DCEU φιλάκια και αντίο vol 2. Επίσης πάντα μου την έσπαγε ο Έζρα Μίλερ ακόμα και πριν μάθουμε τι νούμερο είναι
Indiana Jones 5: Ευαίσθητη χορδή γιατί με Ford και Indiana μεγάλωσα. Disney δεν με ενδιαφέρει το CGI fest σου, ούτε να δω τον αγαπημένο μου χαρακτήρα γερό και ανήμπορο ούτε τα ρηχά μυνήματα της Phoebe Waller Bridge
Meg 2: ήλπιζα σε σενάριο so bad it’s good πάλι αλλά ήταν απλά μη διασκεδαστική
Expend4bles: Σταλόνε σταματαααα
The Exorcist: Beliver: Τραγικό μπαχαλο. Ένας να μου πει γιατί είχε βουντού αυτή η ταινία γιατί;
The Marvels: μάλλον η ταφόπλακα του MCU
Napoleon: η μέρα με την νύχτα αυτή η ταινία με τις άλλες που αναφέρω αλλά μεγάλη απογοήτευση. Έχεις σκηνοθεταρα, έχεις ηθοποιαρες, έχεις τρομερή κινηματογράφηση και πρακτικά εφέ αλλά μου το χαλάς με μέτριο σενάριο. Χάθηκε ευκαιρία για άλλο ένα ιστορικό έπος
