Ότι θα άνοιγα εγώ το νήμα μετά από τόσα χρόνια δεν το περίμενα, ότι θα είχα ως πρώτες δύο αναφορές τα σχετικά άλμπουμάκια το περίμενα ακόμα λιγότερο.
Παρολαυτά, το “Letter to Self” των SPRINTS ήταν βαρβάτη ένεση ενέργειας με μια (μεταξύ άλλων) υφέρπουσα 90ς indie αύρα ενώ τα τόσο to-the-point 80ς σύνθια στο “Burnout Codes” των HEAVE BLOOD AND DIE χτυπάνε ευαίσθητες χορδές στις οποίες δεν μπορώ να αντισταθώ.
Credits λοιπόν σε @Aldebaran και @Ktn για το πρώτο και σε @Kostas_L για το δεύτερο, καθότι οι αναρτήσεις τους ήταν που με παρακίνησαν σε αυτά.
Φανταστικό το Σπριντς, καθηλωτικό το The Chisel, μαγικό το Alkaline Trio. Σούπερ και το IDLES. Αυτά νομίζω πως έχω ψιλοσαπίσει από τα φετινά, περιμένουμε πολύ ομορφα πράγματα οσονούπω
Δεν έχω ακούσει Sprints ακόμη και από οτι καταλαβαίνω από τα σχόλια σας, πρέπει να το κάνω σύντομα.
Πέρα από Heave Blood And Die, τους 2 πρώτους μήνες έχω ακούσει πολύ τα άλμπουμς των Svdestada, Infant Island, Slift (χωρίς να είναι καθόλου ο ήχος μου, είναι τεράστιο μουσικό έργο) και Sleepytime Gorilla Museum.
Κομ σι κομ σα τα άλμπουμς από Chelsea Wolfe και Idles (επιφυλάσσομαι για κωλοτούμπες).
Λοιπόν, το Sprints είναι τεράστια αλμπουμαρα κι έχει ενδιαφέρον πως ακόμη δεν έχω βρει άνθρωπο λίγο εξοικειωμένο με τον ήχο που να μην του αρέσει.
Γενικώς ομως, παρά κάποιες συμφωνίες και διαφωνίες, φέτος, στο ευρύ αλτ έχουν βγει καλά πραγματακια. Chelsea, Sprints, Friko, Idles, Heave Blood And Die, Τhe Chisel και Folly Group είναι όλα πολύ αξιόλογα και παίζει σοβαρα τα περισσότερα από αυτά να είναι και στη λίστα μου για τη χρονιά.
…και να δεις που στο τέλος όλα αυτά θα τα καπακώσει η 70αρα Kim Gordon!
Έχω ξεχωρίσει κι εγώ 5 άλμπουμ ως τώρα, η χρονιά έχει πολλούς καλούς δίσκους αλλά, για μένα, τίποτα ακόμα τόσο συνταρακτικό που να το θεωρήσω υποψήφιο aoty.
Παρότι πάρα πολύ νωρίς, εκτός από το αναμενόμενο “γνωστό” των Νορβηγών, αυτό που βάζει υποψηφιότητα στα κατ’ ιδίαν μου είναι των The Obsessed (προς έκπληξήν μου) και αναμένεται το μεγάλο ΜΠΑΜ των Spaced. Να χτυπήσει καμπανάκια.
Δύσκολο. Στο μυαλό της (και στο δικό μας ίσως) θα ήθελε αλλά νομίζω θα είναι σαν το προηγούμενο αλλά λίγο πιο κανονικό.
Aoty ούτε εγώ έχω αλλά προτιμώ να έχω πολλούς contenders από το περσινό χάλι που είχα από Φεβρουάριο aoty και δεν έβρισκα άλλο δισκο να μου αρέσει!
Sprints έχει άνετα την κορυφή για μένα μέχρι τώρα, Ty Segall και The Smile ακολουθούν. Idles και The Amazing όσο περισσότερο τα ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσουν κι ας απέχουν από τις καλύτερες δουλειές τους.
Fire! και Nascimento/Gendel στα μη ροκ που έχω ξεχωρίσει για την ώρα. Το ολόφρεσκο Mildlife (αν και απομονωμένο από το παρελθόν του παραμένει πολύ ελκυστικό) είναι εμφανώς κατώτερο των προηγούμενων αριστουργημάτων οπότε μένει πίσω. Δεν ξέρω αν περισσότερες ακροάσεις μου αλλάξουν γνώμη.
Μωρέ έχει Peppers, Faith no More και Infectious Grooves από τη μια και Bad Brains, Soul Glo, και τέτοια από την άλλη.
Άμα αυτά τα πράγματα σου αρέσουν, είναι δύσκολο να μην σου αρέσει και αυτό.
Επίσης ενώ ακούγεται σαν 90s revival, η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να έχει βγει στα 90ιζ. Δηλαδή είναι προϊόν της εποχής του κάτι που το κάνει ένα τσικ καλύτερο.
