“Του παιδιού μου το παιδί, είναι 2 φορές η χοληστερίνη μου” by karvou
Ξυπνούσα στις 14:00, βρωμούσα αλκοόλ, το κεφάλι πόναγε και η τόσο γλυκιά γιαγιά μου, με περίμενε στην κουζίνα με ένα πιάτο που περιείχε 2 τηγανισμένα αυγά (μάτια), μπέηκον τηγανισμένο και λουκάνικο ντόπιο. Το μεσημέρι (για μένα μεσημέρι), επειδή “το παιδί δε τρώει μπριαμ”, με περίμενε μία φουρτάλια (παραδοσιακό Ανδριώτικο φαγητό, όπου πατάτες, αυγά, λουκάνικα, μπαχαρικά, λούζες, κουκιά και ό,τι άλλο θέλει η νοικοκυρά μπαίνει στο τηγάνι). Το βράδυ, όταν με έπιανε και εμένα μια λιγούρα πριν φύγω, ένα πιάτο τηγανητές πατάτες με περίμενε. Όταν από το πολύ τηγανητό λάδι γκρίνιαξα στη γιαγιά, αφού στεναχωρέθηκε η καημένη και φοβούταν πως δε μου άρεσε το φαγητό που μου μαγείρεψε, μου απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια:
“Το λάδι είναι δικό μας. Καθαρό. Και έβαζα τις πατάτες πάνω σε χαρτοπετσέτα που ρούφηξε το λάδι τους!”
Κάθε καλοκαίρι γυρίζω με πολλή περισσότερη χοληστερίνη και 2 κιλά πάνω. Αλλά είναι αξιολάτρευτη! Ξεκινώ με ιστορία από τη γιαγιά μου, γιατί α) είναι εν ζωή, β) γιατί οι ιστορίες του παππού μου είναι για μυθιστόρημα
Μιλήστε για τους δικούς σας παππούδες και γιαγιάδες και μόνο τότε θα επανέλθω με ιστορίες από τον τιτανομεγιστοτεράστιο παππού μου, που έκανε 7 χρόνια θητεία από τις φυλακές και τις τιμωρίες που μάζεψε!!!
