Βάσει όσων τέθηκαν, Hall…αν και το πρώτο που σκέφτηκα ήτανε το Perfect Strangers των Purple. Δεν πάει ο νους μου σε μεγαλύτερο comeback. Και θα διαπράξω και μία μικρή ύβρι. Δεν περίμενα με τίποτα το Painkiller, μετά το Turbo…
Aγαπημένη στονερ μπάντα: Μετάλλικα.
Αγαπημένη έπικ μπάντα: Μετάλλικα.
Αγαπημένη ντεθ μπάντα: Μετάλλικα.
Αυτό μου θύμισε το ποστ σου. Μη βάζουμε σε κάθε θρεντ την αγαπημένη μας μπάντα ρε παιδιά!
- Το Neurosis & Jarboe δε θεωρείται κανονική Neurosis κυκλοφορία σε καμία περίπτωση. Στη θέση του θα μπορούσες να βάλεις το A Sun That Never Sets, που είναι στο ίδιο πάνω κάτω στυλ με το Eye of Every Storm.
- To θρεντ, όπως είπε και ο φίλος Deathster (μέσω μσν :P) μιλάει για πειραματισμό-απογοήτευση-επιστροφή. Σε έχει απογοητεύσει μέχρι τώρα κάποιος δίσκος Neurosis?
- Οι Neurosis δεν άλλαξαν ποτέ ήχο. Όλες τους οι κυκλοφορίες είναι NEUROSIS.
Bleedin History no offence α.
Back to topic!
Metallica - Death Magnetic
Μετα απο 20 χρονια πειραματισμων επεστρεψαν δυναμικα στο καθαροαιμο metal. 
Aποψη μου…
το καλυτερο θα ειναι το chinese democracy :!:
Το Hall! Το Fight for the rock μου φαίνεται κάπως radio friendly, καμία σχέση με Savatage δλδ… Ε, με το Hall ακολούθησαν τα Gutter Ballet, Streets κλπ κλπ.
Ημεθα φανμπούδες!
No offence taken
Απλά για μένα δεν σημαίνει απαραίτητα “πειραματικός δίσκος” = “κακός δίσκος” και γι αυτό το είπα. Χαρακτηριστική περίπτωση οι Entombed (ok, το same difference είναι μάπα, αλλά τα to ride…και uprising σπέρνουν!) και οι Napalm Death (Diatribes). 
Επίσης 2 συγκροτήματα που ακολούθησαν τη διαδρομή “καθιέρωση ενός στυλ -> πειραματισμός -> επιστροφή στις ρίζες”
Α! Από το πολλ λείπει και το Vanity/Nemesis των Celtic Frost. 8)
Εγώ θα πώ Hall Of The Mountain King. Εκτός από comeback είναι και ο κορυφαίος Savatage δίσκος (αν και γενικά αυτή η μπάντα δεν έχει βγάλει ούτε καν απλά καλό αλμπουμ, αν εξαιρεθεί το Fight For The Rock)
Σωστος ο Κρισπ!
το voivod θα ελεγα, αλλα δεν ειναι ακριβως γυρισμα, παντα ηταν ψηλα.
Νταξ το Light…ήρθε μετά από ένα (εξαιρετικά) πειραματικό album και όχι μια περίοδο ολόκληρη γενικά.
Όπως και να χει , δυνατό come-back.
μπα, η περιοδος 94-2001 δεν ήταν και η καλύτερη τους. Από την μία το είχαν γυρίσει και σε πιο industrial καταστάσεις, και από την άλλη δεν ηταν και ο Snake στα φωνητικά. Και βέβαια οδηγήθηκαν στην διάλυση. Ασχετα από το αν βγάζαν δισκάρες και τότε (όπως και σε άλλες μπάντες ισχύει αυτό, βλέπε kreator, rage και paradise lost, απλά στην εκτίμηση του παλιού κοινού είχαν πέσει).
Ενταξει το accident of birth δεν υπαρχει και ειναι τρελος δισκος αλλα μου αρεσουν πολυ και οι 2 πρωτοι του δισκοι(ειδικα το balls) οποτε για αυτο το περιεργο λογο δεν το ψηφιζω:p…Το skunkworks ακομα δεν εχω καταφερει να το ακουσω ολοκληρωμενα…
Ετσι ψηφιζω το voivod που ειναι παρα πολυ καλος δισκος και πολυ πιο βατος απο τα 2 ινταστριαλο τετοια που βγαλαν στα 90ς(αν και το phobos το γουσταρω)…
ΜΕΤΑ ΤΟ FIGHT FOR THE ROCK TO HALL ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ!!!
ΟΧΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…
Στα Angel… και Like Gods… οι MDB είχαν αποβάλλει εντελώς τα brutal φωνητικά και τα death περάσματα τα οποία επανέφεραν στο Light. Οπότε μιλάμε για μια ολόκληρη περίοδο.
Α τότε ναι , έχεις δίκιο περί brutal.
Εγώ νόμιζα έλεγες περί της γεμάτο μελαγχολία και θλίψης ατμόσφαιρας που ενώ χαρακτηρίζει τους προκατόχους του , δεν υπάρχει στο 34,788% Complete.
Οπότε δεν το θεώρησα περίοδο.
Σωστός.
Μάλλον το Archetype των Fear Factory είναι το πρώτο που μου έρχεται στο νού, μιάς και μιλάμε για δισκάρα που ήρθε μετά το (πολύ καλό) αμφιλεγόμενο και σίγουρα πειραματικό Digimortal. Απο τους καλύτερους δίσκους να ακούσεις γενικά στο είδος του.
Εγς θεωρώ πως γαμάτο comeback και υποτιμημένο αρκετα ήταν αυτό των U.F.O με το Walk on water.
Ένα πολυαναμενόμενο comeback θα μπορούσε να θεωρηθεί και το Crucible Of Man από τους Iced Earth με τον Barlow. Δυστυχώς όμως τελικά δεν ήταν και πολύ επιτυχημένο κατά τη γνώμη μου…
Paradise Lost θα εβαζα το In Requiem παντως
Επισης μια μπαντα που δεν υπαρχει στο πολλ και εκανε comeback που σκοτωνε ηταν οι Θεοι My Dying Bride με το απιστευτο the Light At The End Of The World!
Και να μην ξεχασουμε και το Death Magnetic που μας παει καμια 20αρια χρονια πισω απο αποψη feeling!