Δώθε θα ποστάρουμε εμπειρίες που ανέβασαν τη μουσική μας σε ένα άλλο επίπεδο ή που μας έκαναν να καταλάβουμε τον πραγματικό λόγο που γράφτηκε.
_Να, π.χ., πριν κανά 2ωρο οδήγαγα στην εθνική γυρνώντας σπίτι. Σκοτάδι παντού κι έριχνε καρέκλες. Στα ηχεία ακουγόταν το Rage for Order στο τέρμα. Κλασικά η έκσταση και η πόρωση ήταν στο ζενίθ, οδηγούσα μηχανικά βυθισμένος στις μελωδίες, χωρίς να σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Σε μια φάση, ενώ έπαιζε το Surgical Strike πάνω στο ξέσπασμα του τραγουδιού συγχρονίζονται οι ουρανοί και όλος ο δρόμος φωτίζεται από μια αστραπή :!: Ε τα λόγια είναι περιττά, δεν μπορώ να το περιγράψω μα ήταν η απόλυτη πόρωση.
Κάποιες άλλες λιγότερο πρόσφατες είναι:
_Να είσαι στο καράβι του γυρισμού από Κρήτη, να βγαίνεις απ’ την καμπίνα όπου οι υπόλοιποι κοιμούνται, να πηγαίνεις στο κατάστρωμα χωρίς να είναι κανείς άλλος εκεί τριγύρω και να ακούς ξαπλωμένος σε έναν από τους σκληρούς πάγκους το third κοιτάζοντας ταυτόχρονα τα αστέρια, ενώ νιώθεις την αρμύρα στα χείλια σου απ’ τα κύματα που σκάνε.
_Να είσαι άγρια νευριασμένος με μια γκόμενα, να πηγαίνεις σπίτι της να κάνεις σαματά και σ’ όλη τη διαδρομή να ακούς στο αυτοκίνητο το Battery στο ρηπήτ. Και να το έχεις τόσο τέρμα που όσο δυνατά και να γκαρίζεις προσπαθώντας να ακουστείς που τραγουδάς να είναι αδύνατο, ώσπου στο τέλος όταν φτάνεις πονάει τρομερά ο λαιμός σου.
_Να περπατάς στον κεντρικό δρόμο της Ιου, (αυτόν που ενώνει τα χωριά, όπου δεν υπάρχει κανένα μαζαγί, ούτε φωτισμός, παρα μόνο αμάξια που πηγαινοέρχονται που και που, τα δέντρα στο δεξύ χέρι και η θάλασσα κάτω χαμηλά στο αριστερό) να ακούς every red heart shines towards the red dawn στο mp3 και να συνειδητοποιείς ότι όντως το φεγγάρι όντως έχει την ικανότητα να φωτίζει κάπως τα μέρη και οι παλιοί δε λέγανε βλακείες.
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι κάπου σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, ο καιρός συννεφιασμένος, στο mp3 το Gallows Hymn, και στο σημείο που γίνεται το χώσιμο, αρχίζει να φυσάει δυνατά.
Ομόνοια κέντρο, 3 χρόνια πριν. Σωρό άνθρωποι κάθε εθνηκότητας, ηλικίας, κοινωνικής και οικονομικής τάξης, θρησκείας, με εντελώς διαφορετική διάθεση και συμπεριφορά, άγνωστοι όλοι να περπατάνε γύρω μου, και εγώ λιώνω το What a wondreful World του Louis Armstrong στη πιο δυνατή ένταση στα ακουστικά μου. Πέρα απο το με έκανε κομμάτια (όπως κάθε φορά που το ακούω) πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ανήκω σε αυτή τη πόλη. Πρώτη φορά ότι την αγαπώ, όσο σκατά, απάνθρωποι, γκρίζα και αν είναι.
Το ίδιο κομμάτι περπατόντας στο δρόμο, κοντά μεσάνυχτα με τη κολλητή μου τραγουδώντας το ενώ περιμένουμε το λεωφορείο που θα τη πάει σπίτι, ενώ κάνει ψύχρα μέχρι το κόκαλο. Κάθε φορά που το τραγουδάω απο τότε, πάντα βρίσκομαι εκεί, εκείνες τις στιγμές. Πάντα.
Και βέβαια το να έχεις γυρίσει στο παλιό σου σχολείο μέσα στα μαύρα χαράματα, αυτό που στο λεύκωμα έγραφες ότι ελπίζεις να το βομβαρδίσει το ΝΑΤΟ, και εκείνη τη στιγμή να ακούς το The Wall των Pink Floyd. Και να θυμάσε συμμαθητές και φίλους, να θυμάσε κάθε στιγμή που μπορείς και να νοσταλγείς κάθε πρόσωπο, ακόμη και αυτά που μισούσες. Ήταν ανάγκη να είναι τόσος βαθής ο δίσκος αυτός που να σου θυμίζει τέτοια πράγματα? Ρητορική η ερώτηση
ήμουν 17 χρονών και γύριζα σπίτι απ το κόντινεντ (ή τι διάολο ήταν τότε) περιχαρής λόγω της αγοράς του νέου μου στερεοφωνικού :D. αποφασίζω να το τεστάρω to the limits βάζοντας σχεδόν στο τέρμα το ποτενσιόμετρο και περιμένοντας να ξεχυθεί απ τα ηχεία το tribute to the past των gamma ray (για όσους δε γνωρίζουν, ξεκινάει κάπως… δυναμικά). ξαφνικά αρχίζουν να κουνιούνται τα πάντα κι εγώ μουρμουράω χαζεμένος “πω ρε φίλε, πραγματικός δυναμίτης είναι αυτό το στέρεο!!!”. ήταν σεπτέμβρης του 1999 και μόλις μας είχε χτυπήσει ο εγκέλαδος…
Σχεδόν ίδια εμπειρία είχα κι εγώ!
Μόλις έχω γυρίσει σπίτι με την καινούρια μου αγορά (Μεταχειρισμένο βινύλιο hypocrisy) το βάζω να παίζει, και μετά από λίγο, αρχίζει να χοροπηδάει η βελόνα. “Οχι ρε πούστη, γρατζουνισμένο βινύλιο μου έδωσαν!!!” Σε λίγο "χόρευε"όλο το κτίριο… #-o
Μεταμουσικές εμπειρίες μου συμβαίνουν όταν γράφω μουσική. Για παράδειγμα μπορεί να είμαι σε μια συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση και να γράψω μια μελωδία και προσωρινά να μην μπορώ να την προχωρήσω περισσότερο. Μετά από αρκετούς μήνες, ενώ έχω ξεχάσει την αρχική μελωδία μου συμβαίνει κάτι άσχετο που με βάζει σε παρόμοια συναισθηματική φόρτιση, κάθομαι να γράψω μουσική, βγαζω ασυναίσθητα μια ιδέα η οποιά μου θυμίζει την παλιά και η όποια ταιριάζει 100% σαν συνέχεια της άλλης…είναι αρκετά περίεργο feeling…
Σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεις κάτι σαν εσωτερική απάντηση (όχι απαραίτητα “ορθολογική”) για πράγματα που σου συμβαίνουν…Νοιώθεις σαν όλα τα φαινομενικά τυχαία και αδιάφορα συμβάντα που συμβαίνουν στην μικρή καθημερινότητα σου ότι μετουσιόνονται σε κάτι βαθύτερο, σαν ένα πεδίο συναισθημάτων - σκέψεων - εμπειριών που ενυπάρχει στα πάντα, σαν μια φευγαλέα ματιά στο υποσυνείδητο που τροφοδοτεί τη ζωή με νόημα…Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Μάνο, πολύ ωραία η διασκευή. Για αυτό ακριβώς το λόγο με στεναχωρεί αυτό το κομμάτι. Είναι τόσο όμορφο, που συνειδητοποιείς πόσο λίγο το εκτιμάμε κάθε φορά αυτό που ζούμε. Είναι αυτό που λέμε, τα πιο όμορφα και φωτεινά πράγματα πονάνε περισσότερο απο αυτά που αντιπαθούμε.
Άλλες εμπειρίες
-κάνεις ένα χαλαρό πρωινό περίπατο και ξαφνικά μπαίνει το All these things I’ve done απο The killers. Ε, μόλις μπεί το σημείο I’ve got a soul but I am not a soilder, έχω φύγει σε φουλ ταχύτητα και δε σταματάω να τρέχω μέχρι το τέλος του κομματιού, αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδεύει. Πάλι καλά που δε πέτυχα καμία κολώνα
-Υπάρχει ένα τραγούδι που έψαχνα εδώ και χρόνια. Πραγματικά το λατρεύω, αλλά ποτέ δεν έχω μάθει το τίτλο. Ένας φίλος μου έχει δώσει μια συλλογή με πολύ καψούρικα κομμάτια αλλά δεν την έχω ακούσει. Μια μέρα λοιπόν που δεν ήμουν και στη καλύτερη συναισθηματική φάση, τη βάζω να παίξει, απλά να υπάρχει κάτι στο background και ξαφνικά ακούω τις μελωδίες που έψαχνα τόσο καιρό. Τίτλος κομματιου: Yesterday once more - The Carpenters.
Τους Tool για κάποιο λόγο τους έχω συνδυάσει με έντονα καιρικά φαινόμενα. Συγκεκριμένα, από τις χειρότερες καταιγίδες των τελευταίων χρόνων στην Αθήνα, το παράθυρο τέντα ανοιχτό και το Parabola να συναγωνίζεται σε ένταση τους κεραυνούς που έπεφταν σε απόσταση αναπνοής (νά 'ναι καλά το UPS…).
Fear of a blank planet επί σχεδόν 5 μήνες κάθε πρωί στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη σχολή. Έχει όρια η δημιουργικότητα αυτού του ανθρώπου(?) ;
Ανάσταση και εκμεταλλεύεσαι το ότι λείπουν όλοι στην εκκλησία για να βάλεις Absolution στο τέρμα και να καταλάβεις για ν-οστή φορά γιατί κάποια πράγματα είναι ανάμεσα στα πιο σημαντικά στη ζωή σου.
-Μετά από χωρισμό το Last Flowers των Radiohead στο αυτοκίνητο…
Songs for the deaf και Welcome to sky valley τα αφόρητα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια (κυρίως στο αυτοκίνητο χωρίς A/C).
Πρόσφατα, If these trees could talk στο τέρμα, ποδηλατώντας στους άδειους δρόμους των γύρω περιοχών στις 4μιση το πρωί…
Μη γελάς καθόλου 3 φίλοι, πριν χρόνια μπηκαν σε ενα Peugeot rally 106 μόλις το είχε πάρει ένα απο αυτούς, μπαίνουν μέσα βάζουν το dead by dawn και στην επομενή στροφή, γύριζει το αμάξι κολοτούμπες. Πως έγινε αυτο σε έναν αρκετά περπατημένο δρόμο και με λίγα χιλιόμετρα…
Απο τότε κανείς δε τολμά να παίξει deicide στο αμαξι τους. Μην το κάνετε ποτέ !
βαριεμαι να ποσταρω συγκεκριμενα,αλλα οι μεταμουσικες εμπειριες εχουν να κανουν αμεσα με το καιρο.Συνηθως οταν ειναι ο καιρος συνεφιασμενος η βρεχει εχω τις πιο εντονες στιγμες…
