#-o:lol::lol::lol:
Kαλα που δεν ακουω Deicide! Παρεπιπτωντως ο συνδυασμος οδηγηση+μουσικη ειναι απο τους καλυτερους της ζωης.
Χμ… να μπαίνω σε εκκλησία ακούγοντας Dimmu Borgir στο mp3… και να στέκομαι στην πρύμνη του καραβιού, γυρίζοντας από Σαντορίνη και ν’ ακούω Rime of the ancient mariner… η τρίχα κάγκελο…
Στον δρόμο Βόλος - Τσαγγαράδα (πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο) ανάμεσα στα δέντρα, σκοτάδι, με Moonsorrow.
Βράδυ με σβηστά φώτα και Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas
Όλο το μπαλκόνι γεμάτο με χιόνια και να ακούω τέρμα Rotting Christ - Non Serviam…
Λιγο πριν ανατολη του ηλιου σε παραλια στο πορτο ραφτη μετα απο βραδινο μπανιο κ εχοντας αναψει φωτια ακουω High Hopes - Pink Floyd…
Λιγο πριν ανατολη του ηλιου σε παραλια στο πορτο ραφτη μετα απο βραδινο μπανιο κ εχοντας αναψει φωτια ακουω High Hopes - Pink Floyd…
Βλέπουμε ενα σολο του Donati με τον Στελιο (τον καθηγητη μου) και σε καποια φαση παιζει ενα 4αρι απλο beat ο Donati και ο ανεμηστηρας που ειχαμε στο δωματιο ετριξε 4-5 συνεχομενες φορες και ηταν επανω στο beat σε 3ηχα 4ων!!!
Ορθιος στο τρενο(διαδρομη απο λιβαδεια προς λειανοκλαδι που ειναι πανεμορφη) να κοιταζω εξω απ το παραθυρο και να βρεχει και mother north τερμα!!!
δεν ξυρίζεσαι? :-s
:D:D:D Όχι και στα χέρια :lol::lol:
_Nα ακούς το Ok Computer αργά το βράδυ, μόνος στο σπίτι. Το αλκοόλ που τρέχει στις φλέβες να προσδίδει μια πανέμορφη θολάδα στις αισθήσεις σου, στην αντίληψή σου. Να αισθάνεσαι χάλια. Να βγαίνεις στο μπαλκόνι και να παρατηρείς τους λιγοστούς πεζούς που προσπερνούν το σπίτι σου ανά μεγάλα διαστήματα. Να χαμογελάς καθώς παρατηρείς τα φώτα από τα μπαλκόνια των τριγύρω πολυκατοικιών. Να ξέρεις ότι η ζωή συνεχίζεται παντού στον κόσμο, όπως πρέπει να γίνει και με σένα.
Να είσαι στο κρεβάτι ξαπλωμένος και ν’ ακούς floyd (τα instrumental) κάτω από τα σκεπάσματα ή το jerusalem των sleep (ανάλογα τα κέφια).
Σε λεωφορείο/αμάξι σε κεντρικό δρόμο και ν’ ακούς isis, jesu, pelican κτλ.
Και μια θεική φάση: Σε μια εκδρομή έπαιξε από το ράδιο το stairway to heaven και όπως είχαμε πορωθεί και τραγουδάγαμε, το πούλμαν μπήκε σε ένα τούνελ (σκοτάδι, ιστορίες, γκαζώματα :Ρ) κι εκείνη την στιγμή μπήκε το χώσιμο (and as we’re walking down the road):!:
Plant στο ΟΑΚΑ, Ιούλιος 2001. Ήταν μία τυπική ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα και κανείς μας δεν αντιλήφθηκε την αλλαγή του καιρού μετα την δύση. Ο Plant ξεκινά την διασκευή του στο Hey Joe με την εισαγωγή “…a song that has always haunted me” και στην διάρκεια του αρχίζουμε να βλέπουμε αστραπές! Ειδικά εφέ από τη μητέρα-φύση… 8)
Είσαι στη δουλειά, όλα μαμιούνται, τρέχεις και δε προφταίνεις, νιώθεις σκουπίδι και όλα πήγαν στραβά. Το ηθικό εννοείται στο 0 και ύστερα απο 10 ώρες κούρασης μπαίνεις σπίτι σου και βάζεις έτσι με αξιοθρήνιτες κινήσεις την εισαγωγή του Cutey Honey. Ε, για πότε το χόρευα δε το κατάλαβα ούτε εγώ. Απο τις πολύ καλές μουσικές εμπειριες μου
Διαδρομή Θεσσαλονίκη-Σέρρες 06.00 το πρωί να πηγαίνω στην αγαπημένη μου, σημερινή γυναίκα μου, και να ακούω το Άστρο Θαμπό Του Πρω’ι’νού του Θανάση Παπακωνσταντίνου…απόλαυση,ανατριχίλα,ομορφιά.
Η πρωτη (και ισως μοναδικη μεταμουσικη εμπειρια) ειναι ενα φθινοπωρινο βραδυ, μονος στο σπιτι, στο δωματιακι μου, με ανοιχτη την μπαλκονοπορτα και αρκετη δροσια και στο στερεο να φωναζει ο King Diamond το Sleepless Nights…
[B]Ενα πρωι του Απριλιου, περπαταω στην λιακαδα.
Το κεφαλι ψηλα κοιταζει το πυκνο φως απο τον ουρανο.
Στα ακουστικα το ‘‘Mountains’’ των Θεων ΜΑΝOWAR.[/B]
[I]So tall silent against the sky
Up through the clouds where eagles fly
Wind and rain beat down on one so strong
They cut but never changed what stood so long
Tall as a mountain
I’m gonna tear through the sky
Life’s for the taking
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you it’s all inside
Just climb
I am in the ground I am in the air
I am all, I live in the hearts of men
I am the call to greatness not all can hear
I awaken the creator in those who dare
And the day will come when we all must die
And enter the mountainside
Tall as a mountain
I’m gonna tear through the sky
Life’s for the taking
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you it’s all inside
Just climb
I have no fear
Death and glory
Both draw near
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you it’s all inside
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you it’s all inside
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you it’s all inside
Just climb[/I]
[B]
Ο χρονος νιωθω οτι σταματαει.
Ειμαι ενα με το φως.
Πληροτητα.[/B]
Αυτη τη μερα θα την θυμαμαι για παντα.
Κολλημένη φάτσα στο παράθυρο του λεωφορείου καπου εκει στην αγια ελεουσα εξω απο το αγρίνιο…ομίχλη παντου και πανω στην κορυφη στα βράχια και στο mp3 μπαίνει απο τυχαία σειρά misty mountain hop…μαγεια ειλικρινα δεν περιγραφεται…
με το που λέει ο Vincent:Angelica με πιάνουν κάτι κλάματα μέχρι το τέλος του κομματιού…:(
Now playing: Anathema - Shroud Of Frost
via FoxyTunes
πάνε 7-8 χρόνια στα σίγουρα.
είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου χωρίς να κάνω τπτ απολύτως, παρά να κοιτάζω το ταβάνι ενώ έχω βυθιστεί στο elizium των fields. ενώ ο δίσκος πλησιάζει προς το τέλος σιγά σιγά, αρχίζω και χάνομαι ενώ νιώθω πως ξεκολλάω απ το κρεβάτι και ανεβαίνω προς τα πάνω…
δε μου χει συμβεί ποτέ ξανά κάτι τόσο έντονο, από τότε νιώθω διαρκώς μια αδιόρατη απειλή να πλανάται στην ατμόσφαιρα όποτε ακούω fields ή το zoon.
__Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-! Απίστευτο, έχω να πω την ίδια ακριβώς ιστορία!! ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΣΑ περιγράφεις, απλά προσθέτω πως είχα παρόλα αυτά τα συναισθήματα μία αίσθηση πραότητας και συνειδητότητας, μελαγχολικής μεν, πραότητας δε. Κι ενώ κοιτώ ακριβώς αυτά που περιγράφεις και η μουσική χαϊδεύει τους τοίχους του δωματείου και σε αγγαλιάζει και πέρα απ’ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα, εύθραστος και, και ασφαλής θαρρείς μέσα στον εναγκαλισμό της, πιάνεσαι απ’ τα κάγκελα και πριν το καταλάβεις είσαι έξω απ’ αυτά… Οχι για να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει. Απλά για να τον αφήσεις να γευτεί λίγη ακόμη ελευθερία, άτρωτος και ασφαλής μέσα στην αγκαλιά των στοίχων και τον ήχων. Ηρεμος και πράος. Τώρα, όλα όσα σκεφτόσουν και παρατηρούσες, φαντάζουν λίγο πιο μεγενθυμένα πιο ξεκάθαρα, πιο φωναχτά, καθώς τα βλέπεις από λίγο πιο κοντά και λίγο πιο γυμνός και ευάλλωτος. Τα χέρια τραβούν το σώμα σου κοντά στα κάγκελα μα η σκέψη σου μένει εκεί, λίγο πιο πέρα από εκεί που τελειώνει το περβάζι σου. Χαμένος ακόμα μέσα σε σκέψεις, νότες, ιδέες… σε όλα και σε τίποτα την ίδια στιγμή καβαλάς το κάγκελο και κάθεσαι πάνω του για μια τελευταία στιγμή ενδοσκόπισης… Ενδοσκόπιση; Μπα, δε το βλέπεις έτσι, είσαι πολύ χαλαρός για να το δεις ως κάτι τέτοιο. Μια τελευταία τζούρα από το φούμο και τα αρώματα της πόλης. Ξεκαβαλάς και κατευθείνεσαι από το μπαλκόνι στο δωμάτειο και το κρεβάτι σου ενώ η μουσική ακόμα σου κρατάει το χέρι. Την μπαλκονόπορτα την αφήνεις ανοιχτή. Την αφήνεις ανοιχτή και έτσι θα αφεθείς να σε πάρει ο ύπνος ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν μέχρι το πρωί οι σκέψεις και η συναισθηματική μνήμη που αφήνεις εκεί… Μάτια και μουσική τα αφήνεις να σβήσουν μόνα τους. Τα βλέφαρά σου κλείνουν μα το αύριο δε θα είναι ποτέ ποια το ίδιο.
__Δεν υπάρχουν λόγια για όσα μου έχει προσφέρει η μουσική. Ισως γι’ αυτό οι πρόγονοί μας την τοποθετούσαν πάνω από τις επιστήμες, ακόμη πιο πάνω και από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά.
__Την επομένη το βράδυ, βγήκα στο μπαλκόνι μου και θυμήθηκα το τι έκανα…! Προσπάθησα με πολλά πισωπατήματα να ανεβάσω το ένα πόδι μου πάνω στα κάγκελα και φυσικά δεν μπόσεσα ούτε καν να καβαλήσα τα κάγκελα, πόσο μάλλον να τα αφήσω ξανά πίσω μου. Πραγματικά, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβει χθες. Δεν πάμε καλά…! Μα έγώ έχω και υψοφοβία!! . . .
__Σορτσάκια, έριξα τρελό γέλιο, αυτή η ιστορία είναι για ντράμερς όμως πιο πολύ! Γαμάτη! Είχα ένα φίλο ντράμερ που είχε εκπαιδεύσει τον σκύλο του και είχε το λυκόσκυλο και άποψη (όταν δεν έπαιζε καλά ο φίλος μου εκείνο έφευγε απ’ το δωμάτειο! :D), αλλά ο καθηγητής σου είναι θεός -φαντάσου πόσες ώρες μελετάει τη μέρα που εκπαίδευσε τον ανεμιστήρα του! :lol:
__Και μία ακόμα ιστορία από το παλιό μου δωματειάκι (και ηχοσύστημα) της Θεσσαλονίκης…:
__Εχω αγοράσει ένα ηχοσύστημα που σκοτώνει [ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΒΑΡΕΤΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΟΝΟ ΠΩΣ ΤΟ ΗΧΟΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΡΟΚ-ΜΕΤΑΛ ΚΑΙ ΤΑ ΗΧΕΙΑ ΕΠΑΡΚΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΠΑΡΤΥ ΣΕ ΧΩΡΟ 200 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΩΝ ΜΕ ΤΣΙΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗ][SIZE=“1”] 1500 ευρώ μόλις είχαμε αλλάξει από δραχμές (δηλαδή σεβαστό ποσόν, όχι όπως σήμερα…). από 500 σε sacd player, 450 σε ενισχυτή και 550 σε ελληνικά ηχεία (Roister, κάτι τέρατα με ειδικό τουίτερ για συχνότητες sacd, 8 ίντσες για μεσαία και 2 12ιντσα για τα μπάσα το κάθε ηχείο! ύψος γύρω στο 1,30 και 50Χ70 περίπου τα υπόλοιπα -τέρατα και επειδή ήταν ελληνικά είχαν πολύ καλό κόστος και value for money. πολύ καλό για τα λεφτά του, αν η ενίσχυση ήταν ένα βαρβάτος προ και ένας βαρβάτος τελικό θα ήταν το απόλυτο). Αυτά σε χώρο μόλις 15 τετραγωνικα! Ισως και δώδεκα (αλλά με πολύ καλή ακουστική, πολλά βιβλία, όχι ακάληπτες γωνίες με στάσημα, βαριές κουρτίνες και μοκέτα και όλα τα αντικείμενα κολλημένα προς τους τοίχους, στη μέση ήταν άδειος ο χώρος -ήταν η θέση ακρόασης 8)) και τοποθετημένα όχι με κλίση, αλλά παράλληλα ώστε να έχω ικανοποιητική “εικόνα” σε τέτοιο μικρό χώρο αλλά και γιατί γεμίζαν υπεράνετα όλο το χώρο και ήταν όλος σχεδόν ένα sweet spot αλλά με πολύ ικανοποιητική εικόνα ορχήστρας. Οκ, σκοτώνει εννοώ για hi-fi, όχι και γιαhi-end… πάντως τα έσπαγε![/SIZE]
__Βάζω sacd best των Police και αφού παθαίνω από την ποιότητα ήχου και λεπτομεριών που πρώτη φορά ακούω στο Message In A Bottle (και αφού τραβάω μία υπόκληση και στον ντραμερ !!), κάθομαι και χαλαρώνω στην καρέκλα μου ενώ μπαίνει το “Walking On The Moon”… μετά από λίγα δευτεόλεπτα και ενώ έχω χαθεί μέσα σε ήχους και λεπτομέρεις που πρώτη φορά ακούω… ο χρόνος λες και αρχίζει να διαστέλλεται, ξέχασα πως βρίσκομαι στο δωμάτειο και ακούω μουσική… ακούω μια μπαγκέτα να χτυπάει πάνω στο σίδερο του σνερ και την ηχώ της να ταξιδεύει μακριά και να χάνεται (στο σαν σολάκι της ντραμς στη μέση μερίπου του τραγουδιού). Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ο χρόνος και με χτύπημα εκείνο της μπαγκέτας, “ξαναθυμάμαι” πως ακουώ μουσική, μα όλα κυλούν πλεόν αργά, λες και είμαι στο διάστημα, λες και “περπατώ στο φεγγάρι”. Ούτε που θυμάμαι πώς κύλησε ο χρόνος, δε σκεφτόμουν τίποτα, ο ρυθμός της αναπνοής μου είχε πέσει αισθητότατα και η αίσθηση αυτή με ακολούθησε μέχρι να ακουστεί το “ι-ο, ι-ο-γιο-γιο-γιο-γιο” από τα χείλη του Sting ενώ τελειώνει το κομμάτι. Με το που τελείωσε, σηκώθηκα και πάτησα το στοπ. Δεν ήθελα να μπει το επόμενο κομμάτι. Για λίγο δεν ήθελα να ακούσω μουσική. Ημουν γεμάτος… Απλά ήμουν. Και για λίγο, αυτό ήταν όλα όσα χρειαζόμουν, όλα όσα ήθελα.
Υ.Γ. 1 πολλές τέτοιες και παρόμοιες ιστορίες με μέταλ σεισμούς και συναισθήματα, με blues (λευκά και μαύρα), με ύμνους όπως το enjoy the silence των DM ή το Estrainged των GnR (αυτή ίσως σας την πω αύριο)…
Υ.Γ. 2 χίλια συγνώμη για τα ορθογραφικά, τώρα που κάνω τις διορθώσεις τα είδα, αλλά είναι πολύ αργά για να το ξαναδιαβάσω όλο αυτά και να το κάνω ανθρώπινο και όχι νυσταγμένο (έως και μαύρα μεσάνυχτά -χαχα) όπως είναι τώρα σε σύνταξη και ορθογραφία…