Κρίμα.
1 Like
Αρχικά το πίστεψα 
Μετά κατάλαβα ότι έχει σχέση με το video αποπάνω! Πάλι καλά, γιατί από όσο ξέρω ο Alice Cooper τη στιγμή που μιλάμε παίζει γκολφ.
1 Like
Ο Alice Cooper είναι born-again Christian ρε !
1 Like
μη μου πειτε οτι παει το κινγκντομ ληκς
Λοιπόν… Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω κάποια διάσπαρτα πραγματάκια τα οποία στο μυαλό μου ενώνουν κάπως με μία υποτυπώδη μουσική γραμμή το φετινό μου καλοκαίρι. Πρόκειται για προσωπικές εμπειρίες και αποσπάσματα χωρίς συνοχή, που δεν άπτονται όλα απαραιτήτως του θρεντ, αλλά που δεν θα τα σπάσω για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου. Κάνω το ντισκλειμερ επίσης για να γλιτώσω από τώρα όσους βαριούνται να πάνε παρακάτω. ;p
Ας πούμε ότι γενικά το καλοκαίρι δεν ακούω πολλή μουσική ή τουλάχιστον δεν ακούω καινούρια (σε εμένα) μουσική. Φέτος πήγε κάπως διαφορετικά το πράγμα, αλλά και σχετικοποιημένα, διότι ήμουν συνεχώς με παρέες πολυσυλλεκτικού μουσικού γούστου κι ως εκ τούτου πήγαινα κάπως με τα νερά του πράγματος. (Σοου φαρ, σοου γκουντ, κανένα νόημα ;p) Παρ’όλα αυτά, χαίρομαι, έχοντας επιστρέψει, να διαπιστώνω ότι έγινε λίγη δουλίτσα και ότι κάποια πράγματα θα τα θυμάμαι για πάντα σαν μία αδιάσπαστη ενότητα εικόνας και ήχου.
Στο πρώτο σέσσιον διακοπών, που έλαβε χώρα στην Κρήτη, δεν συνέβη τίποτα το μουσικά ή μεταμουσικά αξιοσημείωτο, πλην του ότι κατά την διάρκεια της παραμονής μου, οι φίλες μου με κορόιδευαν συνεχώς για τον ήχο κλήσης μου (που είναι εδώ και χρόνια το Peaches en Regalia), λέγοντάς μου ότι μοιάζει με μπουζούκια, ρέμο/βέρτη/οικονομόπουλο κτλ. Ατάραχη εγώ, επί μία βδομάδα, υπέμενα καρτερικά τα σχόλια, λέγοντας ότι αφενός το τηλέφωνο χτυπάει έτσι για μένα, αφετέρου ότι αυτός που ξέρει περί τίνος πρόκειται… ξέρει και θα το αναγνωρίσει. Έτσι λοιπόν, ενώ περιμένω να επιβιβαστώ στο αεροπλάνο της επιστροφής κι ενώ είμαι δίπλα σε μία οικογένεια βγαλμένη από περιοδικό ή κάποια ταινία τρόμου (ξανθοί με γαλανά μάτια, ψηλοί, αδύνατοι, ντυμένοι στα λευκά και τα ροζ και οι τέσσερίς τους), χτυπάει το τηλέφωνό μου και στη μιάμιση περίπου νότα πετάγεται ο μεσιέ και μου λέει σε κάτι σαν ολλανδικά «σηδεθρνφισνφ Frank Zappa»! Χαμογελάω κι εγώ, χαμογελάει κι αυτός, το λέει στην γυναίκα του κατενθουσιασμένος (δεν φάνηκε βέβαια να συμμερίζεται την χαρά του), παίρνω κι εγώ τηλ την φιλενάδα να της πω ένα πασίγλυκο «φακ γιου, ορίστε δικαιώθηκα» και συνεχίσαμε όλοι τις ζωές μας.
Στην συνέχεια βρέθηκα κάποια στιγμή στην Μάνη, όπου έπαιξε το τασκ «μπητλιάδα» στο αμάξι, με χρονολογική σειρά και ευλαβική αφοσίωση. Δεν έχω ξανακούσει δισκογραφία Beatles συνεχόμενα ομολογώ, κάπου κάηκε το μυαλό μου, αλλά εν τέλει ήταν απολαυστικό και θέλω να το δοκιμάσω και από την ανάποδη (χρονολογικά). Το μεταμουσικό του πράγματος βρίσκεται στο πώς συνδυάζονται οι νότες με τα τοπία, όταν είσαι στο αμάξι κι εν κινήσει, και η αντίθεση της ρομαντικότητας των Beatles με την κατά βάση άγρια ομορφιά του τόπου (έπαιξαν εκδρομές σε όλο το πόδι, από Στούπα μέχρι Γύθειο), αλλά και η προοδευτική εξέλιξη στο στυλ και στον ήχο τους που ερχόταν να αγκαλιάσει κάπως την εναλλαγή των εικόνων σε ύφος, από Μεσσηνία μέχρι Λακωνία που πράγματι διαφοροποιείται αρκετά το τοπίο. Δεν μπορώ να το αποτυπώσω καλύτερα σε λέξεις, αλλά στο κεφάλι μου την δεδομένη στιγμή κόλλαγε απόλυτα. Μπονους, όλο αυτό το σπάγαμε στο τέλος της κάθε εκδρομής με αμερικανίλες για να ισιώσουμε (για μένα ό,τι καλύτερο να ακούς καλοκαίρι στο αυτοκίνητο), οπότε και έπαιξε ψιλοαφιερωματική σε Black Crowes και JJ Grey & Mofro (ΤΙ ΜΠΑΝΤΑΡΑ Ω ΘΕΟΙ).
Στο ίδιο σκηνικό, μια μέρα νοικιάσαμε ποδήλατα στην Καλόγρια, για κανένα τρίωρο, μιας κι έχει και σπηλιές να χαζέψεις και ψιλοκρυμμένες μικρές παραλίες ολούθε, και το ζήσαμε φουλ χατζη- και κλαρινο-, απ’την άποψη του ότι φορτώσαμε μπύρες, ηχειάκια, μέιντεν και ενοχλούσαμε -μάλλον ;p- τους συνθαλασσοπόρους. Έπαιξε λοιπόν το Piece of Mind, που φυσικά ταίριαζε πάρα πολύ στην περιπέτεια (λολ) και στην εξερεύνηση και το Powerslave επειδή δεν γινόταν αλλιώς κι έπρεπε στον γυρισμό να το ζήσουμε με το rime. Σε εκείνη την φάση κιόλας ήμασταν κάπου στην μέση του πουθενά, ψιλοψόφιοι και γυρνάγαμε αργά προς τα πίσω. Φυσικά δεν τραβήξαμε το δράμα της ιστορίας, αλίμονο ;p, αλλά οκ, τα λόγια είναι περιττά, και όταν ντύνεις και την απλή βολτούλα με το ποδηλατάκι της θάλασσας, αλλά και μία συγκλονιστική θάλασσα, με ΤΑ χρώματα, ΤΟΝ βυθό, ΤΑ τοπία με τέτοιες νότες, λυγάει λίγο η καρδιά σου βρε παιδί μου. Έξτρα πόντος για το σημείο με το άλμπατρος, όπου πέταγε από πάνω μας ένας γλάρος και είχαμε λυθεί στα γέλια κάνοντας τις -ανύπαρκτες- συνδέσεις.
Και τέλος, πήγα και στην Ελαία για κατασκήνωση σαν όλα τα παιδάκια ;p, όπου τρελάθηκα με το πόσο όμορφα μπορείς να αφήνεις τον χρόνο να κυλάει και να φεύγει μέσα από τα χέρια σου, χωρίς όμως να σε νοιάζει ή να έχει σημασία. Εκεί λοιπόν είναι που στην ουσία συνέβησαν όλα τα μετα-μουσικά, καθώς ήμασταν μέσα σε ένα πανέμορφο πευκόδασος, είχαμε από πάνω μας έναν τεράστιο και ξάστερο ουρανό και μία ατελείωτη και φαρδιά αμμουδερή ακτογραμμή, κατά μήκος της οποίας μπορεί και να έβγαζε νόημα όλη η μουσική όλου του κόσμου (sic).
Σε μία άσχετη αναφορά, ας πω ότι εκεί συνέβη αρχικά το εξής καταπληκτικό, ότι δηλαδή στο ένα σημείο πολιτισμού, που ήταν η καντίνα στην παραλία, έπαιζε εξαιρετική μουσική τα βράδια ένας μαν που έβαλε μεταξύ άλλων (και μεταξύ όλων των ημερών ;p) κι άφησε και ολόκληρο μάλιστα, το Maggot Brain. Δεν μου είχε ξανατύχει, ενθουσιάστηκα, χάρηκα μόνη μου και θα το μνημονεύω για χρόνια. ;p Ξάπλωσα για την ακρίβεια σε μία κατασκευή που είχαν φτιάξει εκεί, σαν τραπεζάκι-καραβάκι με κάτι ντιβάνια γύρω γύρω, μπλόκαρα όλο τον περιρρέοντα θόρυβο και αφέθηκα σε αυτό το ανυπέρβλητο μουσικό συνονθύλευμα χαζεύοντας αστέρια/πεφταστέρια/γαλαξίες κτλ…ομορφχιές.
Κατά τα άλλα, η κατάσταση εκεί κυλούσε σε συνθήκες σχεδόν φασιστικές ;p, διότι η φίλη μου και οι φίλοι της και οι φίλοι των φίλων της κτλ κτλ, όποτε βάζαμε μουσική από κανένα ηχειάκι-κινητό, μόνο εμένα δεν άφηναν να διαλέγω κομμάτια (ΜΑ ΓΙΑΤΙ?! ;P). Γενικά το κέντρο βάρους έπεφτε στα έντεχνα και ακόμα πιο γενικά καθόλου δεν παραπονιόμουν, μα κατάφερα να πάρω το αίμα μου πίσω σε δύο περιπτώσεις. Η μία ήρθε ένα χαλαρό μεσημεράκι, εκεί που σκάει (κυριολεκτικά) ο τζίτζικας και σε έχει υπνωτίσει αυτή η μεταμεσημβρινή ραστώνη και σκέφτεσαι σοβαρά πράγματα όπως «να φτιάξω ελληνικό, να πιω μπύρα ή να μην κάνω βήμα» - φυσικά κερδίζει, πάντα, η μπύρα αν αναρωτιέται κανείς ;p . Ε εκεί λοιπόν είχαν τελειώσει οι μπαταρίες και τα ίντερνετς* ολωνών και η μόνη λύση ήταν η μουσική που είχα μέσα στο τηλέφωνό μου. Τους κέρασα λοιπόν με αγάπη ό,τι πιο ήπιο είχα και αυτό ήταν το American Beauty των Grateful Dead, που τυχαίνει να είναι και ο μάλλον αγαπημενότερός μου μουσικός δίσκος. Δεν ξέρω πώς τα πέρασαν οι υπόλοιποι, για μένα όμως αυτές οι συνθήκες ακρόασης μέσα στα πεύκα και στην ραθυμία, στην αιώρα με την μπυρίτσα μου, ήταν ιδανικές και σαν αίσθηση, ίσως, ήταν η επιτομή των διακοπών μου.
Η δεύτερη ευκαιρία «εκδίκησης» προέκυψε ένα σκοτεινό βράδυ αραγματικής στην παραλία, όπου απλά είχαμε ξαπλώσει και βλέπαμε τα αστέρια. Σε αυτό το σκηνικό, είχε πράγματι ο καθένας μια επιλογή τραγουδιού και το γενικότερο μουντ χαρακτηριζόταν από σταυρό του νότου/μικρούτσικους κτλ. Που, να μην παρεξηγηθώ, τα γουστάρω όλα αυτά αρκούντως και ταίριαζαν κιόλας, απλώς ήθελα να βάλω στο μυαλό μου τον ουρανό και με διαφορετικό μουσικό χαλί. Κι έτσι μέσω του «Μικρόκοσμου» δια στόματος Δημητριάδη (Η αγαπημένη μου ελληνική γυναικεία φωνή btw), έβαλα χωρίς κανένα νόημα, Astronomy Domine, Set the Controls for the Heart of the Sun, Shooting Stars, The Ocean και τελοσπάντων τέτοια υπέροχα πράγματα με τα οποία σαν υπόβαθρο μέτραγα πεφταστέρια (δεκαέξι βγήκαν, ούτε παγωτά ή μπάνια να απαριθμούσα ;p) και ανάσαινα, υπό τον πολεμικό θόρυβο των κυμάτων, αλάτι, σε ένα μαγευτικό σκηνικό με ξαστεριά χωρίς φεγγάρι, με τόσες λάμψεις πάνω στον ουρανό που με την ώρα γίνονταν και περισσότερες και περισσότερες και περισσότερες… Πάλι τα λόγια είναι περιττά και πάλι χαίρομαι που μπλέχτηκαν οι εικόνες με τις νότες, τους ήχους και τις σκέψεις. Νηφάλια ήμουν btw να δηλώσω, σε περίπτωση που κάποιος κακεντρεχής πάει να πει ότι έβλεπα πράγματα. ;p
Και τέλος, ας πω και αυτό για το οποίο ξεκίνησα το ρημαδοποστ, αλλά μου πήρε χίλιες λέξεις μέχρι να φτάσω να το προσεγγίσω… ;p Το χαιλαιτ της Ελαίας ήταν το ηλιοβασίλεμα. Για ρομαντικούς και μη, αυτό το πράγμα που ο ήλιος βουτάει μέσα στη θάλασσα, όπου θάλασσα είναι ό,τι πιάνει το μάτι σου, είναι κάπως εκπληκτικό όπως και να έχει. Επίσης, κατά κανόνα την ώρα του ηλιοβασιλέματος η θάλασσα σα να αγρίευε προοδευτικά κι αυτό έδινε μια κλιμακούμενη ένταση στην όλη εμπειρία.
Ε, μια μέρα λοιπόν κι ενώ κολυμπάω, ξεμυτίζω και βλέπω μπροστά μου έναν τέτοιο ήλιο που κάπως με συγκίνησε βαθιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε αυτό (οποία έκπληξις! ;p), όμως βγήκα σχεδόν τρέχοντας έξω, άρπαξα κινητό και ακουστικά και πήγα κι έκατσα εκεί που σκάει το κύμα και έβαλα… ΑΥΤΟ. Για τα επόμενα δωδεκάμιση λεπτά σχεδόν δεν κουνήθηκα, έβλεπα μόνο ήλιο, χρώματα και κύματα και κατέληξα χωρίς να το καταλάβω αφενός να κλαίω, αφετέρου προς το τέλος του κομματιού, εκεί που πια είναι μόνο ινστρουμενταλ, και μετά το πέρας της δύσης, να έχω μπει μέχρι τα γόνατα μέσα στο νερό και να κοιτάω στο κενό με κενό μυαλό και δακρυσμένα μάτια. Θεϊκό ταιμινγκ το ότι ο ήλιος βούτηξε στην θάλασσα ακριβώς την ώρα που ο Μεγάλος Quorthon έφτυνε, την δεύτερη φορά,
And so the sun is low again: along horizon a crimson blaze
Soon the dusk us all embrace: the shadows long as life itself
But in the light of moon and stars above be sure yee everyone
Tomorrow new a day will dawn: none stay can the course of the wheel of sun
Το επόμενο πράγμα που είδα ήταν ένα αχνό σχήμα, που νόμιζα ότι απλώς το βλέπω εξαιτίας της ώρας που κοίταγα τόσο έντονα το φως, αλλά τελικά ήταν η πρώτη φλοίδα φεγγαριού που μας έκανε την τιμή εκείνη την ημέρα. Δεν έχω ξαναδεί τόσο λεπτό φεγγάρι, ούτε τέτοιο ουρανό, ο οποίος για μία ώρα μετά είχε έναν καταπορτοκαλί ορίζοντα, πεντακάθαρο και χωρίς σύννεφο πουθενά. Α π ί σ τ ε υ τ ο και απερίγραπτο. Συγκινήθηκα με έναν τόσο όμορφο και αβίαστο τρόπο, κάποια πράγματα μας ξεπερνούν τόσο πολύ που μπορούμε μόνο να τα κοιτάμε άναυδοι και με δέος. Αυτό το ηλιοβασίλεμα θα το θυμάμαι όντως για πάντα, όπως και όλες αυτές τις εικόνες, όπως και αυτούς τους άτιμους τους στίχους που τόσο αγαπώ και που τόσο με στοιχειώνουν, γιατί για μένα λένε τα πάντα για τον κύκλο της ζωής.
…Και μετά από όλα αυτά, που τόσο αδιάφορα μπορεί να είναι για οποιονδήποτε άλλον πέρα από εμένα, το ηθικό δίδαγμα ίσως να είναι ότι είμαστε τόσο… μικροί, τόσο τιποτένιοι, αστερόσκονη μπροστά στο χαώδες μέγεθος του χώρου και του χρόνου… ευχάριστα πράγματα δηλαδή. ;p Γι αυτό να κάνετε διακοπές ρε, να περνάτε όμορφα, η ζωή είναι μικρή (duh…) και τα καλοκαίρια λίγα. Κι αν αυτά τα λίγα τα κάνουμε να αξίζουν κι αν μπορούμε και να τα ποτίζουμε με ωραίες μουσικές, νότες και πράγματα που αγαπάμε, τα πράγματα μπορούν να γίνονται μόνο πιο ωραία.
*27 μέρες σχεδόν δεν άνοιξα κινητό να ενημερωθώ για τίποτα και σχεδόν ούτε επικοινωνούσα. Αυτό είναι τελικά διακοπές, πλήρης απελευθέρωση και πλέον στην εποχή που ζούμε, σχεδόν επαναστατική πράξη. ;p Άντε και του χρόνου.
11 Likes
Παντρέψου με.
5 Likes
Ηλιοβασίλεμα στην παραλία της Ελαίας + Bathory = άχαστος συνδυασμός μπορώ να πω, εδώ και χρόνια.
Αν και φέτος το καλοκαίρι αντιστράφηκε το σκηνικό, αφού έζησα στην ίδια παραλία και ανατολή ηλίου + Bathory.
Γενικά, καλό είναι να ακούμε Bathory παντού, πιστεύω.
5 Likes
@koumpaki_konsolas
1.Γιατί ; ;p 2. Έχεις προίκα?!
@apostolisza8
Τελικά όλοι την ήξεραν αυτή την παραλία εκτός απο μένα!
Και πώς είναι η ανατολή; Ήθελα να έχω πετύχει, αλλά δεν μου βγήκε (και γενικά, μετράνε οι ανατολές, καθότι πιο σπάνια τις βλέπουμε…)
Bathory παντού, σαφώς, αυτό είναι αξίωμα
4 Likes
Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά γνωστή, ειδικά για τους οπαδούς του ελεύθερου, εγώ βέβαια έχω χωριό εκεί δίπλα οπότε την επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι (απόδραση στην απόδραση δηλαδή).
Ανατολή πέτυχα γιατί αυτό το καλοκαίρι έφτασα μετά από περιπετειώδη μέρα στις 5 το πρωί εκεί, οπότε, δεν χάνεις την ευκαιρία, δεν κοιμάσαι.
Πας στο σημείο που εκβάλλει η Νέδα, Bathory στα ακουστικά, κάθεσαι στο μικρό δέλτα που σχηματίζεται, σκωτσέζικη εναλλαγή κρύου- ζεστού νερού, “Shores In Flames” και βλέπεις σιγά σιγά τα πάντα να φωτίζονται και αλλάζει όλο το τοπίο. Ίσως απότομα και ενοχλητικά, αλλά με τέτοια υπόκρουση χάνεται η αίσθηση του χρόνου.
Ανατολές σε παραλίες ίσως ήταν η αγαπημένη μου ασχολία αυτό το καλοκαίρι.
7 Likes
Ενώ το καλοκαίρι άκουγα πάντοτε αρκετή μουσική ελέω και ελεύθερου χρόνου κάθε χρονιά με πετυχαίνει στιγματισμένο από κάτι ελαφρύ… φέτος ήταν η σειρά αυτού του έπους…
Υ.Γ. τελειες οι εμπειρίες σου λύκαινα
2 Likes