Μια πολύ συνηθισμένη κουβέντα που έχω με την παρέα μου είναι “που είναι όλοι οι μεταλλάδες/ροκάδες από τα μαγαζιά” και αναφέρομαι στην Αθήνα
Πάμε στα live και στα καλοκαιρινά φεστιβάλ και βλέπουμε χιλιάδες κόσμο αλλά στα μαγαζιά δεν είναι το ίδιο.
Και θα ξεδιπλώσω εδώ τις σκέψεις μας
Αρχικά το δικαιολογούσαμε ότι κάποιοι είναι από επαρχία κάποιοι άλλοι από το εξωτερικό κλπ. Με ένα υποθετικό νούμερο ότι σε ένα μεγάλο όνομα τύπου Priest, Manowar που μαζεύουν 10.000+ άτομα αν πούμε ότι οι μισοί είναι εκτός Αθήνας πάλι το νούμερο που μένει (5000 άτομα) είναι εξαιρετικά μεγάλο.
Στην αρχή λοιπόν τις κουβέντας μας λέγαμε ότι είναι το οικονομικό κομμάτι και ότι δεν γίνετε να βγαίνει κάποιος συνέχεια αλλά ακόμα και έτσι αν πούμε ότι από τους 5000 αποφασίζουν να βγουν 150-200 διαφορετικά άτομα κάθε σουκου (μιλάμε για περίπου 3% με 5% πολύ μικρό ποσοστό) και προστεθούν στον κόσμο που ήδη βγαίνει αυτό σημαίνει ότι όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα και πιθανόν να γεννηθούν και άλλα .
Από ένα μικρό πέρασμα που έκανα σε διάφορα φόρουμ διάβαζα ότι το ένα μαγαζί βρομάει και το άλλο ξινίζει και έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο μεταλλοροκάς σήμερα προτιμάει να μην παει στο μαγαζί που παίζει την μουσική του αλλά θα προτιμήσει να πάει κάπου άλλου άσχετα και εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω.
Δηλαδή τι; Τα κάνει ντα επειδή δεν παίζει το καπρίτσιο του ή δεν έχει το ποτό του και προτιμάει να πάει σε μαγαζιά που δεν έχουν σχέση με το άθλημα;;;;
Επίσης άλλο ένα συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι μια μεγάλη μερίδα κόσμου θα βγει για να πει ότι πήγε και ότι του έφταιγε το ένα και το άλλο κλπ κλπ
Θυμάμαι ότι πότε τα μαγαζιά δεν ήταν κομμένα και ραμμένα στα μετρά μας οποίο και να πιάσεις Αγκάθι, Χωρίς Ανάσα, Revenge of Rock, Rock Dragon, Wizard και αλλά, κυριολεκτικά όλα. Όλα αυτά τα θρυλικά μαγαζιά ποτέ κανένα δεν ήταν τέλειο, οι πελάτες το έκαναν.
Πιστεύω βεβαία ότι παλιότερα πονούσαμε την μουσική αυτή περισσότερο και ήταν σε μεγάλο μέρος κομμάτι του πως μεγαλώναμε και τι βιώματα είχαμε δεν θα “ξεπουλιόμασταν” εύκολα στο όνομα της φάσς ήταν η ταυτότητα μας. Και σε καμιά περίπτωσή δεν λέω να φοράμε παρωπίδες και να είμαστε ουγκ.
Εσείς τι λέτε; πού είναι οι μεταλλάδες από τα μεταλλάδικα;
Νομιζω οτι το μεταλ πλεον δεν εχει τα χαρακτηριστικα υποκουλτουρας που ειχε στα 80-90 αντε και αρχες 00. Αυτο σημαινει οτι τον μεταλλα, εκτος συναυλιας δεν θα τον δεις πλεον προβλεπε, με μαυρα ρουχα, μαλλι και μεταλλομπλουζα και συνηθως σε παρεα με αλλους μεταλλαδες, το μεσημερι στην μεταλ καφετερια και το βραδυ στο μεταλ κλαμπ, οπως καναμε εμεις που μεγαλωσαμε τοτε. Απο την στιγμη που εχει φυγει αυτο το στοιχειο ο μεταλλας ειναι να ‘νορμαλ’ ατομο που η αγαπημενη του μουσικη ειναι το μεταλ και οταν βγαινει να διασκεδασει η να πιει καφε, θα βγει με τους (μη-μεταλλαδες) φιλους του σε οποιο μαγαζι τους φανει καλο εκεινη την στιγμη (και η αληθεια ειναι πως ειναι πολυ πιο ευκολο για εναν μεταλλα να παει σε ενα μη-μεταλ κλαμπ, παρα το αντιστροφο), εχει χαθει το στοιχειο του ανηκειν σε ενα γκρουπ δηλαδη, γι’αυτο και ατονουν αυτα τα μαγαζια (Αληθεια, ποσα αμιγως μεταλλαδικα, οχι ροκαδικα, εχουν μεινει πλεον στην Αθηνα?).
Αφενός υπάρχουν πολλά μαγαζιά οπότε υπάρχει σημαντική διασπορά κόσμου αφετέρου προσωπικά μιλώντας πάντα , έχω σιχαθεί να πηγαίνω σε μαγαζιά και να μην παίζουν ποτέ μέταλ μουσική από το 2010 και μετα
Για να μην πω ότι κάτι Rainbow κλπ παίζουν πριν το 2000
Θέλω να πάω σε μεταλλαδικο/ροκαδικο και να ακούσω μουσική του σήμερα
Αυτό που παρατήρησα εγώ τις τελευταίες φορές που πήγα σε μεταλλάδικο είναι και ότι δεν είχε κόσμο και ότι κυρίως μαζεύει μεγαλύτερες ηλικίες.
Για μένα, το να βγω για ποτό και μόνο είναι περιττή έξοδος, προτιμώ να το συνδυάσω με φαί και κουβέντα, ειδικά σε κάποια μπυραρία που παίζει ροκ, αν παίζει και μεταλ ακόμα καλύτερα αλλά δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ πλέον. Μεγαλώνοντας ζητάμε πιο ποιοτικά πράγματα και όχι μπουγαδομπύρες που προσφέρουν ορισμένα μεταλλάδικα.
Εγώ θα πρόσθετα και το “πού είναι τα μεταλάδικα”, γιατί έχουν μειωθεί αισθητά, Αντιθέτως, τα χιπστεροκαφέ/χιπστερομπαρ αυξάνονται. Προσωπικά, με τις επιλογές που υπάρχουν, προτιμώ να πάω να πιω μπύρες βλέποντας μία μπάντα να παίζει κάτι που μου αρέσει στο αυτί, παρά να πάω σε μεταλάδικο ν’ ακούω χιλιοακουσμένα πράγματα, ειδικά όταν δεν είναι όλες μου οι παρέες μεταλάδες. Θα πάω, αλλά ελάχιστες φορές και με καλή παρέα.
Εχουν μεγαλωσει κ δεν πολυβγαινουν βασικα. Η πλειοψηφια των μεταλλαδων ειναι 40+.
Βλεπω ακομα αρκετα παιδια κ νεους με μεταλ μπλουζακια κτλ, αλλα σιγουρα ειναι λιγοτερα απο οτι πριν 20-30 χρονια που το μεταλ ηταν μια δηλωση ας πουμε αντιδραστικοτητας. Λογικα γι αυτο δεν υπαρχουν κ μεταλλομαγαζα πλεον.
Στον Μονοκερο που ειναι στην πλατεια Νεας Σμυρνης κ παιζω κ καμια φορα ο μεσος ορος ηλικιας πρεπει να ειναι αρκετα πανω απο τα 40. Ακομα κ τις βραδιες που μαζευεται κοσμος. Κ μιλαμε για μια πλατεια που μεχρι τα λεητ ζηροους εβλεπες συνεχως μεταλλοπαρεες. Θυμαμαι βραδια που αραζαμε 30-40 ατομα κ γινοταν ωραιο μπουγιο. Πανε αυτα. Πλεον μας βρισκεις σε μεζεδοπωλεια
Καθώς δεν υπάρχει νέο αίμα για να συντηρήσει αυτά τα μαγαζιά, επόμενο είναι το ένα μετά το άλλο να κλείσουν ή να αλλάξουν χαρακτηριστικά. Για τους σαράντα και, αυτός ο κυκλος εχει κλείσει.
Εγώ πάντως παίδες μπορώ να σκεφτώ 5-6 (τουλάχιστον) μαγαζιά που έχουν κατεξοχήν ή κατά κύριο λόγο μέταλ πρόγραμμα και ποτέ δεν τα θυμάμαι άδεια. Στην καλύτερη μισογεμάτα βασικά τα έχω στο νου μου. Οκ, δεν είναι πως πάω κάθε βδομάδα και ίσως να μην έχω σαφή εικόνα, αλλά από την άλλη δεν είναι πως τα επισκέπτομαι μια φορά το χρόνο.
Για πες μερικα γτ δεν εχω ιδεα τι παιζει περα απο Rainbow, Rock Dragon κ Μονοκερο. Το τελευταιο μεταλλοστεκι μας ας πουμε ηταν το Ragnarok στα Εξαρχεια, αλλα πανε χρονια που χει κλεισει
Rainbow, Rock Dragon, Μονοκερος, Excalibur, το Johnny στη Φιλαδέλφεια παίζει συχνά μέταλ, En Vivo στο Μπουρνάζι, Dreamquest στου Γκύζη, Εσκέλετο Εξάρχεια, Τρυποκάρυδος Πανόρμου.
Αν υπάρχουν τόσες επιλογές μια χαρά είστε Αθήνα! Θεσσαλονίκη εκτός από eightball δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
Φυσικά και εκεί για να τα βγάλουν πέρα έχουν καθιερώσει βραδιές ντίσκο, καλτ 80s και λοιπά.
