…το τελευταίο Gojira και το Dark Nova - Sivillia:):!:
Δίσκος που βγάζει μια έντονα πομπώδη, επική ατμόσφαιρα με τα φοβερά πλήκτρα που είναι διάσπαρτα παντού και το βασικό όργανο του δίσκου να πλέκει τον δίσκο, τα black φωνητικά να εναλλάσσονται με μια βαθιά, ασταμάτητη φωνή να αφηγείται τα χρονικά της ιστορίας του δίσκου, drums που ελαττώνουν ταχύτητα μόνο σε φάσεις που χρειάζεται να αποδοθεί η ατμόσφαιρα του τραγουδιού και κιθάρες που στο μεγαλύτερο μέρος τους εκτοξεύουν περισσότερο heavy ή power riffs παρά τυπικά black metal-ικά riffs. Γενικά δεν είναι τυπικό δείγμα ούτε για κάποιον που ακούει black metal ούτε για κάποιον που αρέσκεται στο epic metal, αλλά χρήζει πολλής αγάπης.
Το playlist καλοκαιριού είχε ως εξής:
[B]Old Man Gloom[/B] - No
[B]Voivod[/B] - Katorz
[B]Fugazi[/B] - Repeater
[B]Baroness[/B] - Yellow & Green
[B]Tom Waits[/B] - Blue Valentine
[B]A Forest of Stars[/B] - A Shadowplay for yesterdays
[B]Βuilt to Spill[/B] - There Is no Enemy
απο χθες με καταστρεφει γλυκα
ποση ομορφια μπορει να χωρεσει σε ενα δισκο?μπορει να ειναι ο ενθουσιασμος της στιγμης αλλα παει καρφι για νουμερο 1 της χρονιας.
8O8O8O
Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ δισκος ο αποπανω.Δεν υπάρχουν λόγια.Γεμισε ενα καλοκαιρι
εγω γμτ χθες τον ακουσα πρωτη φορα.αλλα ταιριαζει πιστευω στο τελος του καλοκαιριου.βλεπω και την εκδοση του βινυλιου και μου πεφτουν τα σαλια=P~
αν δεν κανω λάθος τελευταία φορά που τον άκουσα πρέπει να ήταν σε σκοπιά. οπότε 9+ χρονιά πριν
*και φυσικά έκανα λάθος…πάλι… στο δίσκους που ξεθάψατε παει. δεν πειράζει. ας τον λιώσω λοιπόν
Οντως αδικημένος δίσκος, το [I]After Dark I Feel [/I] το ξέρουν όλοι, αλλά κάποιες άλλες κομματάρες όπως [I]Thine is thy Kingdom[/I], [I]Cold Colours[/I] πρέπει να τις ακούσουν και αυτές!
Το καταπληκτικό “A Shadowplay For Yesterdays” από Α Forest of Stars. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το όλο feeling που βγάζει αυτό το album.
Επίσης βάρος ακροάσεων έχει πέσει σε Pendulum τους οποίους εδώ και ένα μήνα περίπου άρχισα να ακούω και τους έχω λατρέψει ήδη. Έψαξα και λίγο dnb αλλά και dubstep.
Τέλος με ενθουσίασε και η δουλειά του Maraveyas αν και ξεφεύγει από το rock ή γενικά το είδος που ακούω. Ευχάριστα πάντα περιμένω να τον δω και ζωντανά στο Ark Festival.
Η συνεχεια στο ‘‘The Fighting Man’’ παραμενει στ ιδια μουσικα κυματα και η αγαπη για τους Bathory παραμενει τρισμεγιστη.Με κερδισε και αυτος ο δισκος οπως και το ντεμπουτο τους.Παμε για τα επομενα:D
Hell - Human Remains:):!:
^^^ Eτσι μωρη αρρωστια!!
Ειναι η εποχη του.
In the morning mist by the waning moon
through the woods she set on foot
With a sacred blade cut the berries down
Dug up the dreaded mandrake root
Tread my path to summer’s end
This bequest I leave you she says
You will see what could be evergreen
Turn to copper and fade to gray
By the standing stones
Atropine eyes smiled at me
Sitting in a sluggish vertigo
Sands of time form another dream
No love without sacrifice
No lige springs without decay
The final kiss is a wormy one
In soils cold caress to rest we’ll lay
Tread my path to summer’s end
This bequest I leave you she says
You will see what could be evergreen
Turn to copper and fade to gray
Πέρασε πολύ εύκολα το τεστ του διαδόχου του θρυλικού Thundersteel. Ένας δίσκος με πολύ μεγαλύτερη ποικιλία στους ήχους του, δεν διακατέχεται τόσο από το επιθετικό speed στοιχείο όσο ο προηγούμενος. Με αρκετή διάθεση για χαβαλέ, πιασάρικα ρεφρέν παντού να σπέρνουν ευφορία, είτε ως τις εμπορικές αν μπορούμε να το πούμε έτσι στιγμές του(“Runaway”, “Maryanne”, “Little Miss Death” ), είτε ως χεβιμεταλλικοί ύμνοι(“On Your Knees”, “Metal Soldiers” ή το υπερτεράστιο και αγαπημένο μου “Dance of Death”) και τον Mark Reale(R.I.P.) με την μπάντα σε διάθεση για πειραματισμούς(το κόρνο στο “On Your Knees” και το σχεδόν ποζεράδικο και απίστευτα feelgood “Killer”, όπου δανείζει και την φωνή του ο Joe Lynn Turner, η επιλογή για διασκευή στο "Racing With The Devil on a Spanish Highway(!), του Al DiMeola). Γενικά το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να δω στον δίσκο είναι τα αποσπάσματα πριν την έναρξη σχεδόν κάθε κομματιού, που αποοροφούν λίγη από την ροή του δίσκου.
Το soundtrack του καλοκαιριου μου ειχε στο μεγαλυτερο ποσοστο του Red Hot Chili Peppers.
Ελιωσα ολη την δισκογραφια τους και καποιοι δισκοι ηταν η πρωτη φορα που τους ακουγα ολοκληρους. Μια μπαντα που ακουγα απο παντα, αλλα ποτε δεν τους ειχα ακουσει οπως “πρεπει”, δηλαδη πληρη δισκογραφια, b-sides κτλ… Τι να λεμε τωρα, μεγαλη μπαντα με τρομερους μουσικους, feel-good κομματαρες και τους αξιζει που εφτασαν εκει που εφτασαν. Ανυπομονω για την συναυλια…
Paradise Lost - Gothic…λιώνει κιαυτός ο δίσκαρος, και ο dvdαρος που κουβαλάει η επανακυκλοφορία του:):!:
Για να αποκατασταθεί η αλήθεια
[SPOILER]
[/SPOILER]
Σχεδόν κάθε ζεστό απόγευμα από το στερεοφωνικό μου ακουγόταν το symbol of life (paradise lost). Χωρίς να προσπερνω κανένα κομμάτι στις ακροάσεις σίγουρα αυτή την εποχή αποτελεί τη δική μου επιλογή για χαλάρωση και παράλληλα εκτόνωση αφηνωντας για λίγο το γοτθικό παρελθόν των pl.
[B]Joy Division - Unknown Pleasures[/B]
[B]Pearl Jam - Ten[/B]
εναλλάξ και συνεχώς.