Fugazi-In On The Kill Taker
Το συγκεκριμμενο αλμπουμ τρωει τον τελευταιο καιρο ενα υπερτατο λιωσιμο.Δεν μπορω να καταλαβω πως ενας δισκος γινεται να βγαζει κατι που ταυτοχρονα ειναι ξεσηκωτικο και μελαγχολικο.Το γαματο εξωφυλλο συνδιαζεται με ενα ακομα πιο γαματο περιεχομενο ενω δε νομιζω οτι μπορεις να βρεις μετριο κομματι στο δισκο.
Επειδη απο τον τροπο που γραφεις, παιρνω οτι ο δισκος αυτος ηταν η πρωτη επαφη με τους Fugazi, κανε ενα κοπο να τσεκαρεις και τα κλασικα “13 Songs” και "Repeater.
Θεωρουνται τα κλασικα τους, ας πουμε, κι αφου σ’ αρεσουν θα γουσταρεις εγγυημενα.
Aφου ανεφερες και ταμπελες, δεν ξερω κατα ποσο θεωρουνται alternative rock, ο βασικος χαρακτηρισμος αφορα το post-hardcore, του οποιου (αν δεν κανω λαθος, επειδη δεν εχω ψαξει απειρα το ειδος), θεωρουνται θεμελιωτες.
Ισχυει αυτο που λες.Υπαρχουν πολλα συγκροτηματα απο τον post-hardcore και οχι μονο χωρο που δηλωνουν επηρεασμενοι απο τους fugazi.(Καπως ετσι μου ηρθε να τους ψαξω)
Δεν ειναι η πρωτη μου επαφη απο τους Fugazi.Η πρωτη μου επαφη ειναι το End Hits το οποιο εχει φαει κι αυτο τρελο λιωσιμο.Σιγα σιγα θα τσεκαριστει ολη η δισκογραφια των Fugazi με το Repeater να εχε προτεραιοτητα.
To λιωνω και επειδη, οπως και να 'χει, ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΙΣΚΟΣ WIPERS, αλλα και επειδη χρειαστηκα καιρο για να σχηματισω εμπεριστατωμενη αποψη.
Πολυ καλο ξεκινημα με το Just A Dream Away, αλλα γενικοτερα το πρωτο μισο σε κανει να συνειδητοποιησεις οτι τα πρωτα 3 επη αποτελουν παρελθον.
Οχι επειδη δεν εχουμε κομματαρες εδω, αλλα επειδη τα προηγουμενα ανηκουν στο πανθεον.
Ωστοσο, απο το ομωνυμο κομματι και μετα, επαναφερεσαι στην καταθλιπτικη πραγματικοτητα των Wipers.
To μελαγχολικο πανκ απογειωνεται ξανα απο το μαστορα του ειδους.
Πιο αργα κομματια (ισως εδω να θυμιζει Youth Of America, χωρις να εχει τις δυναμικες του), αλλα, πανω απο ολα, απλες και ταυτοχρονα πανεξυπνες συνθεσεις, με τον πολυ ευκολο τροπο που διεθετε ο Greg Sage.
Στο λινκ, το υπεροχο τελειωμα του δισκου, που ανετα θα μπορουσε να ειναι παρμενο απο καποιο προηγουμενο αλμπουμ.
Απλα, ξεκινησες αναποδα (συνηθως ολοι τσεκαρουν αυτα τα 2), οποτε για να σ’ αρεσαν αυτα, φανταζομαι οτι με τα “Repeater” και “13 Songs”, θα γουσταρεις τη ζωη σου. 
Παρε ενα δειγμα κι απο τα δυο.
[B]Vinterland - Welcome My Last Chapter[/B]
Τι απίστευτο διαμάντι είναι αυτό. Ούτε θυμάμαι για πόσο καιρό το έχω στον υπολογιστή, αλλά ποτέ δεν έτυχε να το ακούσω μέχρι χτες. Έπαθα πλάκα. Απίστευτες κιθαριστικές μελωδίες, τρομερές αλλαγές, ατμόσφαιρα, τα πάντα. Αν το πουλάει κανένας το θέλω, γιατί στο ίντερνετ το βρίσκω πολύ ακριβά 
Μαζι με τα Host και Symbol of Life, νομιζω πως ειναι ο δισκος που εχει τα περισσοτερα πλεηζ μεχρι στιγμης. Εκαναν ενα σερι εκει απιστευτο.
Και η παραγωγη του ειναι μια χαρα. Ισα - ισα που βοηθα στο να μην ακουγεται τετριμμενο με τις ακροασεις.
και έχει και το world pretending, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει.
Παρεμπίπτοντος χθες άκουγα το host. Πραγματικά μέχρι το symbol of life δεν παιζόταν οι άνθρωποι. προσωπικά και τα μετέπειτα άλμπουμ δεν με αφήνουν αδιάφορο. Στην εμμηνόπαυση έχουμε δει πολύ χειρότερα αποτελέσματα από άλλες μπάντες, απλά οι lost είχαν έντονο το στοιχείο της διαφοροποίησης από δίσκο σε δίσκο που το πισωγύρισμα δεν σου κάθεται τόσο καλά, γιατί κομματάρες γράφουν ακόμα.
να μαι ειλικρινης δε νομιζω πως ειναι στην εμμηνοπαυση γιατι αυτο που βλεπω ειναι οτι τα καλα τους κομματια στους τελευταιους δισκους εξακολουθουν (με ελαχιστες εξαιρεσεις) να ειναι περισσοτερο σημπολ παρα 90ς. καλο θα ηταν δλδ να γραψουν ξανα εναν ολοκληρο δισκο σε αυτο το υφος μπας και δουμε τη διαφορα επιτελους
Napalm Death - Utilitarian, Time Waits For No Slave,The Code Is Red…Long Live The Code:):!:
Το Psychodelicus Decibeli από τους Unipolar Manic-Depressive Psychosis και τα δύο EP των Wonderland Syndrome.
αν και τους βριζω, αυτος ο δισκος ειναι απ΄τις πιο καλογραμμενες ψυχεδελειες που υπαρχουν εκει εξω.
…πολύ Sodom τελευταία…μια χαρά είναι:):!:
S.O.B-dont be swindle
:eek::eek:
o:bow2::bow2::bow2::bow2::bow2:
[B]Saturnus - For the Loveless Lonely Nights[/B]
[B]Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαράβαλες Καρδιές[/B]
[B]Saturnus - Marytyre[/B]
[B]Blazing Eternity - A World to Drown in[/B] (Angmar Θεέ, πάρε την ΠΑΕ)
Ναι, είναι 4, αλλά ξεκίνησα σταδιακά να ακούω το καθένα και πλέον δεν μπορώ να τα κόψω.
Χαρούμενες ημέρες 
Ρε βρέχει σήμερα:!::bounce:
Dead Can Dance - Aion
Κρίμα που στο setlist αυτής της περιοδείας δεν υπάρχει τίποτα από δω…
[B]Dephosphorus ‘‘Night sky transform’’[/B]
Ακρόαση με την ακρόαση φαίνεται όλο και μεγαλύτερο. Τα riff είναι καταπληκτικά- σου μένουν. Και γουστάρω που πολλά από αυτά είναι πάνω σε ανατολίτικες κλίμακες. Από εκεί και πέρα οι τύποι έχουν πηγαίο ταλέντο στο να βάζουν όλους τους σύγχρονους extreme ήχους στο mixer και να βγάζουν ένα δικό του, προσωπικό ήχο.
[B]Leviathan ‘‘The tenth sub level of suicide’’[/B]
‘’[I]You belong to us…[/I]’’, τίποτε άλλο. Τρομαχτικό. Τα ατμοσφαιρικά περάσματα, τα riffs, οι απόκοσμες φωνές που σου φέρνουν απόγνωση.
[B]Kickback ‘‘Et le diable rit avec nous’’[/B]
‘‘The devil laughs at us’’. Είχα αφήσει τους Kickback στο (κλασικό) ‘‘Forever war’’, οπότε φαντάζεστε την έκπληξη μου όταν άκουσα τα ‘‘No surrender’’ και ‘‘Et le diable rit avec nous’’. Black metal hardcore; Με καθαρά φωνητικά που και που; Και γαμάτες noise διασκευές; Και γενικά νια νιώθεις μία διαστροφή όσο το ακούς; Οι τύποι στον τελευταίο δίσκο ηχογράφησαν κάτι εξωπραγματικό είναι η γνώμη μου. Είναι η απίστευτη δουλειά στις κιθάρες που κάνει τη διαφορά. Οι δυσαρμονίες, οι (ηθελημένα) φάλτσες μελωδίες, τα black metal riffs πάνω από hardcore beatdowns. Αν με το ‘‘No surrender’’ διαφοροποίησαν τον ήχο τους με το ‘‘Et le diable rit avec nous’’ τον τελειοποίησαν και εφεύραν κάτι καινούριο.
[B]The Velvet Underground ‘‘The Velvet Underground & Nico’’[/B]
Φαίνεται ‘‘φλώρικο’’ σε σχέση με τα παραπάνω, αλλά ένα ‘‘Venus in furs’’ είναι ικανό να κάνει τα πάντα σκόνη. Το σκοτάδι πριν το heavy metal, πριν το hard rock, πριν από τα πάντα.
Τωρα το δα αυτο. Aperi δεν τα παω καλα με τα κοπλιμαν να το ξερεις :oops: μαλλον εχω συνηθισει ν’ ακουω παναγιες στη ζωη μου. Και το πρωτο Blazing Eternity ειναι τρομερο αν και αλλη φαση, εκαναν reunion προσφατα κι εχουν ξεκινησει τα live. (Λογικα) θα πρεπει να περιμενουμε νεο δισκο καποια στιγμη.
Τις τελευταιες μερες παιζει πολυ αυτο, αλλα ενταξει ειναι για Warrior Soul fans, καθαρα λογω της μιξης / παραγωγης. Τα περισσοτερα κομματια ακουγονται λες και εχουν γραφτει με κασσετοφωνακι και η φωνη ειναι τετοια που σε κανει να λες, δεν παιζει, τα περισσοτερα πρεπει να ειναι παλια demos (υποθεση που θα το εξηγουσε) καθοτι φερνει περισσοτερο στο στυλ φωνητικων εποχης Space Age Playboys. Δεν ξερω αν εχει συμπεριλαβει κανενα κομματι απο τη μπαντα που εκανε μετα τη διαλυση των WS υπο αυτο τον τιτλο, εχω πολυ καιρο ν ακουσω αυτο το album, αλλα οπως και να 'χει μουσικα γαμαει υπενθυμιζοντας τις πολυ καλες εποχες του.
