Katatonia - dead end kings
Ξεκίνησα από χθες και όπως όλα δείχνουν θα κολλήσει για αρκετές μέρες μέσα. Προς το παρόν σίγουρα καλύτερο από το, καλό πάντως, night is the new day.
^7 φορές απο χθες το μεσημέρι.
και αργεί και η νύχτα
edit. 8 λεει στο last fm
…πολύ Cradle Of Filth τελευταία…και είναι ωραία:):!:
…and it was good!
Εγώ δισκογραφία Dire Straits,αρρώστια.
A ρε Σουηδία, δοξασμένo το όνομά σου…
ελα εδω είμαι… ααα.οκ. λάθος…
εκτός απο Mayfair, katatonia , αυτες τις μέρες εχω λιώσει κυριολεκτικά τα Mezmerize/Hypnotize των system. ενα δίσκο βγάλτε ακομη σε τέτοιο επίπεδο, να σας κάνουμε τατουάζ στα μούτρα
malakian στη μάπα δλδ?
ετσι.:!:
edit. με έψησε ο moon
Τα Ηypnotize / Mezmerize είναι μνημεία!
Το Toxicity είναι το σημείο αναφοράς, αυτά τα 2 όμως ήρθαν από άλλον πλανήτη.
Πιστεύω από την μεριά του Μαλακιαν τουλάχιστον αν ξαναποφασίσουν για δίσκο θα βγάλουν κάτι πολύ πολύ καλό.
Εγώ λιώνω αυτό:
[I]Still we’re marching on[/I][SIZE=“1”][/SIZE]
Το ανέφερα εν συντομία και στο θρεντ των Primordial για άλλους λόγους.
Υποθέτω λοιπόν ότι λίγο ή πολύ, όλοι μας είμαστε familiar με εκείνη την κατηγορία (δύσκολων) δίσκων που ο δημιουργός τα πράττει σχεδόν μόνος του - αυτός κι ο πόνος του. Δεν εννοώ ούτε ότι απαραίτητα παίζει όλα τα όργανα, ούτε ότι είναι απαγκιστρωμένος από την εκάστοτε μπάντα και κάνει solo προσπάθειες. Εννοώ μια κατάθεση συναισθήματος τόσο προσωπική, που πραγματικά όλα τα άλλα, όσο σημαντικά και καλοφτιαγμένα να είναι στο δίσκο, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Παραδείγματα: In the Wee Small Hours (καλά εδώ τι να πει κανείς; Μιλάμε για τον άνθρωπο που τον χώρισε η Ava Gardner. Heartbreak level: overload), And Close as This, Nebraska, For Emma Forever Ago κλπ.
Η εισαγωγή γίνεται για τον εξής απλό λόγο: γιατί μπορεί η εν λόγω κατηγορία δίσκων να περιέχει αριστουργήματα αλλά το Songs of Love & Hate είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς αυτής της κατηγορίας. Ένας ανυπολόγιστα σημαντικός τραγουδοποιός και ποιητής σε μια ανατριχιαστικό ξεγύμνωμα εν είδει εξομολογήσεων. Δε θέλει και πολύ δηλαδή η μαγεία για να γίνει - it’s all on the inside. Τα ραγίσματα που προκαλούνται στην καρδιά σου είναι μόνιμα, μην ελπίζεις να τα ξεχάσεις. Ούτε κι εκείνος τα ξέχασε από το 1971, είμαι σίγουρος. Κι αν είσαι και πολύ σκληρός για να ακούσεις Leonard Cohen, μπορείς να ρωτήσεις και τον “metal brother heathen δεν ξερω γω τι” Alan να σου πει πόσες φορές έχει (προφανώς) σκούξει σαν κοριτσάκι με το album.
Αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι να υποστεί η ίδια μια υπέρβαση, νομίζω δε θα κάνουμε και πολύ λάθος. Το ζήτημα είναι ότι όταν αυτή η υπέρβαση μπορεί να πηγάσει και τελικά να επιτευχθεί από κάτι πολύ μικρό ή και μικροπρεπές ακόμα - τότε μπορούμε να σταθούμε λίγο ευλαβικά σιωπηλοί και να αναλογιστούμε για το τι είμαστε ικανοί. Όλοι, ανεξαιρέτως. Γιατί όλοι ανεξαιρέτως (φαντάζομαι) έχουμε καψουρευτεί αλλά θέλει πραγματικά μεγάλο θάρρος να χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το τούνελ και να της ψιθυρίσεις “it is your flesh that I wear”. Γιατί σε όλους μας (φαντάζομαι), κάποιος ήρθε και του “πήρε” μια γυναίκα, αλλά θέλει πραγματικά μεγάλη ψυχή, ίσαμε τριάντα λίτρα whiskey και δυο τόνους αρχίδια να γυρίσεις και να του πεις “I guess I forgive you, I’m glad that you stood in my way”.
Λοιπόν, πόσο συναίσθημα, πόσο τσαλάκωμα αντέχεις μέσα στη μουσική σου φιλαράκο, πόση λάσπη αντέχεις να βγάλεις από τα δάχτυλα σου μέχρι να βγάλεις έστω κι ένα διαμάντι σε μέγεθος ρυζιού;
[SPOILER]Προς θεού μαλάκες, μακριά από ερωτευμένους:!:[/SPOILER]
μας έψησες.μισό να μαζέψω κοφτερά αντικείμενα(και να τελειώσει και το μποστον-μιαμι)
Κι εμένα με έψησες αλλά το κρατάω στα υπ’όψην για όταν πρέπει.
Είσαι ωραίος ρε νέιμλες. Αν και λογικά το έχεις κάνει ήδη, άκου και το Over του Peter Hammill αν θες
I saw her wince, I saw her cry
I saw the glory in her eye
Myself I long, I long for love and light
[B][I] But must it come so cruel, and must it must it be so very bright?[/I][/B]
μπράβο νειμλες.τα κατάφερες…
[SPOILER]…μας γάμησες…:!:[/SPOILER]
…το τελευταίο My Dying Bride:):!:
φιλε νειμλεσ ΟΧΙ.! ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ!!
ΑΛΗΤΗ DECKARD ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΗΝΥΣΗ!! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ? ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΣΠΙΡΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΑΚΙ
Από Hammill κατέχω μόνο το And Close as This. Περιττό να πω ότι είναι από τους μεγάλους πόνους της ζωής μου - ειδικά δυο κομμάτια του. Δεν είναι του παρόντος αυτό. Όμως με έψησες τρομακτικά για Over. Και καθ’ότι και λίγο μαζόχα (τι λίγο ρε πάρταλε), φίλε crimson, ΤΩΡΑ είναι που θα το ακούσω. Λόγω επικινδυνότητας.
Τώρα για τον Cohen, νομίζω προειδοποίησα αρκετά. Ένας από τους πιο heartbreaking δίσκους που έγιναν ποτέ. Ραγίσματα ρε κανονικά - όχι “αχ μωρέ γλυκιά μελαγχολία και απόψε”. Λέμε φάση “if you ever come by here for Jane or for me”. Σε γάμησα ίσως με την πρόταση, αλλά κάπως φετιχιστικά κι εσύ ξέρω ότι κατά βάθος μπορεί και να το φχαριστήθηκες. Οπότε κοιμάμαι ήσυχος.
καλη τυχη.:!: προσπαθώ να ακούσω κατι άλλο εγω και 2,5 ωρες, αλλά δεεεενν
[B][I]Only writing love songs when it’s gone and dead;
only paying words out: strings of half-forgotten sentiments…[/I][/B]
[B][SIZE=“4”]The first time that we met I said ‘I bet that she’s the one’,
but I was talking to myself then, as always.
As time went by our steps entwined, unwritten lines drew taut
and I tried to find a way to make it all safe…[/SIZE][/B]
Κατάλαβα, αύριο το πρωΐ τον ήπιαμε πανηγυρικά. Θα φάμε Βατερλώ για βούτημα στον καφέ :!:
ναι μου άρεσε πολυ.! αν και δεν ειναι εύκολος οπως νόμιζα.
[COLOR=“White”]κατα τα άλλα γελάω με στίχο. ο θεός εχει χιούμορ[/COLOR]
ψυχή στο μπρίκι θα έλεγα!