Και πολύ άργησε βασικά.
Ξεκινάω με αυτό το τρομερό άλμπουμ που βγήκε σήμερα. Μελωδικό punk με pop-punk χαρακτηριστικά.
Εδώ και δυο κουβέντες.
3 Likes
Ρε συ αυτό είναι πολύ καλό!
2 Likes
Μας συστήθηκαν κιόλας, με δυο, τρεις κουβέντες που μας είπαν.
4 Likes
Ξεπεράσαμε το 1/4 της χρονιάς, κάποια άλμπουμ ξεχώρισαν ήδη για μένα.
Tower - Let There Be Dark Το female-fronted heavy metal που θέλουμε. Φωνάρα, hooks, κολλητικά leads. Δεν του λείπει τίποτα.
Deafheaven - Lonely People With Power Ξεκίνησα διστακτικά μιας και στο Infinite Granite τους έχασα. Τολμώ να πω πως το New Bermuda (και οχι το Sunbather) ήταν η αγαπημένη μου κυκλοφορία από δαύτους. Στη συνέχεια κάθε δίσκος τους με έπιανε και λίγο λιγότερο. Μέχρι σήμερα. Τα πρώτα δείγματα ήταν εξαιρετικά, η μέτρια σχετικά βαθμολογία του Pitchfork ένας ακόμα καλύτερος οιωνός. Εδώ έπιασαν το μήτο από το 2015 αλλά παράλληλα σχημάτισαν ένα ρήγμα στο χρόνο φέρνοντας τη Νορβηγία των mid 90s λίγο πιο κοντά στις ακτές της βόρεας Καλιφόρνια. Ο πιο βαρύς δίσκος τους εδώ και μια δεκαετία, αλλά παράλληλα με αρκετές και χρήσιμες δόσεις shoegaze, εμπνευσμένα ιντερλούδια που δίνουν το χώρο στο δίσκο (ή μηπως στον ακροατή; ) να αναπνεύσει και κυρίως προυπαντίζουν το μανιασμένο χάος που ακολουθεί. Μέχρι φυσικά να έρθει το σχεδόν απογυμνωμένο Incidental III με τα λιτά synth να λειτουργούν σαν χαλί στην απαγγελία του Paul Banks να οδηγήσει στο θριαμβευτικό φινάλε (που ίσως ήδη ξεκινάει από το δεύτερο μισό του Body Behaviour) με το Winona και The Marvelous Orange Tree–τις καλύτερες, ίσως, στιγμές της καριέρας τους.
Imperial Triumphant - Goldstar Έβαλαν μια τάξη στο χάος και έδωσαν ένα δίσκο λιγότερο στριφνό από τους προηγούμενους (που δεν με κέρδιζαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο), πιο προσβάσιμο και–εν τέλει–καλύτερο. Α, το Hotel Sphinx είναι το καλύτερο κομμάτι τους.
Havurkuunu - Tavastland O ήχος που περιμένεις από μια μπάντα που ο βασικός της συνθέτης λέγεται (Stefan) Sorghammer.
Από εκεί και πέρα μου αρέσουν πολύ οι Christian Mistress με το Children of the Earth, αλλά όχι όσο μου άρεσαν πριν 10 χρόνια. Sounds like a me problem. Οι Dream Theater είναι η καλύτερη έκδοση του εαυτού τους, αλλά ο LaBrie σταθερά η χειρότερη, οπότε απλή αναφορά. Οι Shepherds of Cassini είναι πολύ καλό άκουσμα αλλά πολύ Tool για να θεωρηθεί “καλύτερο” οποιασδήποτε χρονιάς μετά το 1993. Kαι όταν δεν ακούγονται αρκετά Tool ακούγονται αρκετά Mastodon. Παραδόξως μου είπε πραγματάκια το νέο Cradle Of Filth και μάλλον θα του δώσω κι άλλες ακροάσεις.
Eξαιρετικοί Naxatras επίσης δεν τους έδωσα αρκετές ακροάσεις ως τώρα αλλά είναι σοβαροί υποψήφιοι για τα κορυφαία της χρονιάς.
7 Likes
Το Havurkuunu - Tavastland έχει στιγμές απόλυτης Bathory μαγείας
1 Like
Probably. Εγώ ας πούμε τείνω να το θεωρήσω το κορυφαίο τους άλμπουμ!
(Και εύκολα το αγαπημένο μου φετινό άλμπουμ μέχρι στιγμής - αν και ομολογουμένως έχω να ακούσω αρκετά ακόμα)
2 Likes
Μουσικά το θεωρώ ανώτερο από τους προκατόχους, αυτό που μου λείπει είναι να ακούσω την Christine σε φωνητικές μελωδίες που τη φέρνουν μπροστά (αν γίνομαι κατανοητός). Βλέπε Desert Rose.
Παρόλα αυτά είναι σίγουρα ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλον.
1 Like
I hear you. Είναι όντως ελαφρώς διαφορετική σε σχέση με τα προηγούμενα η θέση των φωνητικών ως προς τη μουσική και αυτό μπορεί να θεωρηθεί μειονέκτημα για κάποιους.
Σε ό,τι με αφορά, δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, ίσα ίσα, σε κάθε φράση της Θεάς λιώνω πραγματικά. Είμαι ενθουσιασμένος με την επιστροφή των Christian Mistress όπως την έκαναν.
Btw τώρα ακούω πρώτη φορά το Havukruunu (το σκόπευα καιρό, παρατηρώντας τη γενική αποθέωση) και πραγματικά έχω ανατριχιάσει ε.
1 Like
Άλμπουμ για εδώ, ξεκάθαρα.
Και εδώ η άποψη του Νίκου που τα λέει σωστά και όμορφα.
4 Likes
Deafheaven, Lambrini girls, Daxx Riggs, DITZ μέχρι στιγμής τα αγαπημένα μου.