Mid-year λίστα αφιερωμένη στον Όζζαρο.
SIDE SATAN:
Το μοναδικό άλμπουμ μέχρι στιγμής που μου πήρε τα μυαλά και τα έκανε κόμπο είναι προφανώς το “From the Visceral Abyss” των μυθικών TEITANBLOOD. Το ότι ταυτόχρονα είναι ένα υπερβίαιο χάος αλλά έχει κι έναν καρα-traditional metal χαρακτήρα κατευθείαν απ’ τις εποχές των early SLAYER,MORBID ANGEL και δε συμμαζεύται συνιστά κολοσσιαίο κατόρθωμα.
Από κει και πέρα δέος ξανά με τους EREB ALTOR και το “Hälsingemörker”, ιδίως την τριπλέτα που κλείνει τον δίσκο και ξεριζώνει σωθικά. Φανατισμός και κοπάνημα με το “Reviving Tehom” των ELEVENTH RAY που κοινωνεί το νέκταρ των απαρχών του μαυρομεταλλικού ήχου (βλ. CELTIC FROST και σία).
Κερδισμένο το στοίχημα της επιστροφής των NO HAND PATH, καθώς ο “Μυστικισμός της Ενηλικίωσης” ακούγεται τόσο αγχωτικός όσο είναι και στην πραγματικότητα. Σταθερά ποιοτικός ο ONIRIK, εμφανίζεται πιο λυρικός στο “Curling Serpents Under Stone”, ενώ οι WARLOGHE παραμένουν στην σωστή (aka όχι ξεφτιλέ) πλευρά του φινλανδικού, ξερακιανού bm με το “Logos of All that Ends”. Για να γηπεδικούς οπαδούς οι δίσκοι των REVENGE (“Violation.Strife.Abominate”) και WULKANAZ (“Luftuz”), μπορεί να μην παθαίναμε και κάτι αν δεν κυκλοφορούσαν ποτέ αλλά είπαμε, είμαστε ultras. Άλλη φάση, ίδια κατηγορία (οπαδική) και το “Under the Eternal Shadow” των FINAL DOSE οι οποίοι και ηχητικά παραδίδουν τα σκοτάδια που υπόσχεται η γενικότερη αισθητική τους.
Στο death metal, εξαιρετικά τρίτα άλμπουμ τόσο από τους πιο τεχνικούς DEVILPRIEST (“Where I Am The Chalice, Be Thou The Blood”), όσο και από τους τίγκα ολντ-σκουλ PYRE (“Where Obscurity Sways”). Ευχάριστο σφηνάκι και το 7’'EP των DESEKRYPTOR (“Sarcophagal Corridors”). Τέλος, αναμενόμενα ποιοτικός ο “Planetoktonos” των DEPHOSPHORUS.
SIDE LUCIFER:
Σε πιο ήπιες φόρμες τώρα, οι NAEVUS, τους οποίους ξαναπιάνω μετά το ‘12, στο “Raise your Puppet” μας χαρίζουν ένα εξαιρετικό μείγμα neofolk, post-punk έως και indie φορμών και μέσα σ’ όλα παραδίδουν και μια “ραδιοφωνική χιτάρα” με το “Going South”.
Σε άλλα νέα, έχω περάσει πολύ καλά και θα συνεχίσω να το κάνω με το indie/punk των PUP (“Who Will Look After the Dogs”), το post-punk των PREOCCUPATIONS (“Ill at Ease”) και το gothic/darkwave του THIS ETERNAL DECAY (“Spettro”).
Για πιο περίεργα, “πειραματικά” αν το θέλετε, πραγματάκια με κέρδισαν οι NEPTUNIAN MAXIMALISM στο “Le Sacre Du Soleil Invaincu”, το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς παίζει στο όριο της φασεΐλας αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο δεν το ξεπερνάει. Αντίστοιχα και οι YHWH NAILGUN στο “45 Pounds” είναι στο “τόσο όσο” (σε διάρκεια αλλά και σε εκτέλεση) ως προς την ιδιαίτερη προσέγγισή τους στο post-punk. Τέλος, ειδική κατάσταση (για μένα) το “Wasteland” του JIM GHEDI -ενώ αναγνωρίζω ότι είναι δισκάρα και ενώ έχει πάρα πολλά στοιχεία που θεωρητικά αναζητώ, κάτι με κρατάει από το να αφεθώ στη ροή του, τοπ κυκλοφορία όπως και να έχει.
