Δεν ξέρω αν υπάρχει σχετικό τόπικ και βαριέμαι να ψάχνω…
Χθες το μεσημέρι αποκοιμήθηκα και άκουγα μες στο κεφάλι μου αυτό.
Όλη μέρα χθες και σήμερα έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου και ξαναπαιζόταν σε λούπα η σκηνή από τα “Εγκλήματα” που η Σωσώ πλησιάζει με μια θηλιά στο κρεβάτι την ώρα που κοιμάται ο Αλέκος… Για να μην τα πολυλογώ, ξαναθυμήθηκα τον διάλογο Σωσώς-Πέπης, στο επεισόδιο που ο γιος τους, ο Τέλης, αφηγείται τις ιστορίες των πρωταγωνιστών…
Επεισόδιο 57 (36:02). -Τον αγαπώ. Τον θέλω νεκρό ή, έστω, ζωντανό, να γερνάει δίπλα μου και να τον βλέπω να γερνάει, να παίρνω εκδίκηση που γερνάω κι εγώ.
^Για μένα η πιο στενάχωρη φράση που έχει ειπωθεί ποτέ γενικά, σε τηλεόραση και κινηματογράφο.
Και, ακόμα, το “Μιχαλάκη” της Σωσώς τη στιγμή που ψυχορραγεί…
Η πιο πετυχημένη σειρά που παίχτηκε ποτέ στην ελληνική tv, με τις καλύτερες ερμηνείες! Θα μπορούσα να αναφέρω αμέτρητες σκηνές, αλλά η αποπάνω αιμορραγεί τη μικρή καρδούλα μου όσο καμία άλλη και είμαι σίγουρη ότι έχει περάσει απαρατήρητη από πολλούς, ενώ είναι από τις λιγοστές -αν όχι η μοναδική- “κατάθεση ψυχής” της αγαπημένης μας villain… Το γεγονός ότι η ηθοποιός “έφυγε” πρόσφατα με κάνει να στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο, γιατί τελικά δεν γέρασε, ούτε στο σήριαλ ούτε στην πραγματικότητα.
Θα επανέλθω και με άλλες αγαπημένες σκηνές από σειρές και ταινίες.
Ειναι παρα πολλες οι αγαπημενες μου σκηνες αλλα μονο μια με συγκλονιζει ΚΑΘΕ φορα που την βλεπω και κλαιω ΚΑΘΕ φορα οπως οταν την πρωτοειδα:
Στο 0:41’’ γυρναει και κοιταζει πισω του τον δρομο,συνειδητοποιει οτι κανεις δεν τον κυνηγα,οτι μπορει να αφησει πισω του ολο του το παρελθον εχοντας κανει full circle και να συνεχισει να ζει.To Homecoming του Jerry Goldsmith που συνοδευει την σκηνη συγκλονιζει ακομα και τον πιο ανιωθο θεατη…
Θα ξεκινήσω κάπως “ανορθόδοξα” και θα βάλω την τελική σκηνή από το “Δεσποινίς Ετών 39” του '54, του θρυλικού διδύμου των Σακελλαρίου - Γιαννακόπουλου, σε σκηνοθεσία του πρώτου.
Επειδή κατάφερα σχετικά πρόσφατα (πριν 2-3 χρόνια δηλαδή) να τη δω ολόκληρη, το τέλος με άφησε πραγματικά άφωνο, κολλημένο στον τοίχο, όχι μόνο από την εξαιρετική ηθοποιία του Λογοθετίδη (ο κορυφαίος Έλληνας ηθοποιός μέχρι σήμερα για εμένα) και της Στεφανίδου, αλλά -κυρίως- από το πόσο απίστευτα τολμηρό ήταν ένα τέτοιο τέλος σε ελληνική ταινία πριν 70+ χρόνια, βάσει των ηθών και των κοινωνικών συνθηκών της εποχής.
Χαρακτηριστικό είναι ότι -όπως αναφέρεται- υπήρξαν τέτοιες αντιδράσεις από το κοινό της εποχής για το πεσσιμιστικο τέλος, που ο Σακελλάριος ξαναγύρισε την ταινία, με άλλον τίτλο (Ο Ρωμιός Έχει Φιλότιμο) σχεδόν 15 χρόνια μετά με τον Κωνσταντάρα.
Κάπου πριν το 01:28:00, ο Λογοθετίδης κουβαλάει όλη την τραγωδία μόνος του, αλλά συστήνω να την δείτε όλη, αν αρέκεστε στον παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο, γιατί έχει τρομερό ενδιαφέρον το όλο (κάπως απότομο, μάλιστα) πέρασμα από την ευτράπελη κομεντί στο τελικό δράμα.
Στην τρίλεπτη πρόποση του Χρήστου οι συνδαιτημόνες βρίσκονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της χαμένης νιότης και των χρόνων της οργής που είναι πλέον παρελθοντικοί. Όσο δύσκολο κι αν είναι να το να το αποδεχτούμε. Όπως και το ότι η Βέρα (κάποια Βέρα τέλος πάντων) δεν ήρθε ποτέ.
Οι Απόντες
Ξαναβλέποντας την ταινία πρόσφατα (ξέρετε εσείς) για ν-οστή φορά, εστίασα περισσότερο στο πρώτο μισό, το φαινομενικά “φωτεινό”. Στην σύντομη σκηνή που η παρέα παίζει μπάσκετ (την πρώτη απ’ τις δύο) υπάρχει το πρώτο συμβολικό σημάδι της επερχόμενης διάλυσης. Είναι ο γεμάτος καταφρόνηση τρόπος που ο Ανδρέας κοιτάει τον Αντώνη, με την προοδευτική ένταση μεταξύ των δύο στη συνέχεια της ταινίας να λειτουργεί ως καταλύτης.
Ας Περιμένουν οι Γυναίκες
Ναι είναι κάργα basic, αλλά είναι εν πολλοίς και όλη ουσία του τίτλου. Αναφέρομαι προφανώς στον δήθεν καβγά Πάνου και Αντώνη που θα καταλήξει στην ιστορική ατάκα “ο ορισμός του πέναλτι κυρία μου”, κατά τον οποίο παρελαύνει μια σειρά ασήμαντα καφενειακά θέματα (ποδόσφαιρο, μικροπολιτικά, τοπικισμοί) ξέρετε αυτά για τα οποία ολόκληρες γενιές τσακώνονταν στα καφενεία, κυρίως επειδή ήθελαν να καθυστερήσουν όσο γίνεται την επιστροφή στο σπίτι.
Όλα Είναι Δρόμος: Η Τελευταία Νανόχηνα
ΟΚ, ξέρω, Βιετνάμ, Ηλία ρίχτο και τα σχετικά (βέβαια το ότι και αυτή η σκηνή έχει υποβιβαστεί από περαστικούς του ελληνικού σινεμά σε κάτι “αστείο” και “καλτ” είναι σοβαρό λάθος), αλλά το φινάλε τη Νανόχηνας πολύ απλά παγώνει το αίμα διότι το να μεταμορφωθεί ένας ηθοποιός σαν τον Βέγγο απ’ τη μια στιγμή στην άλλη σε αγνή Οργή Θεών συνιστά υπερβατική στιγμή του εγχώριου κινηματογράφου.
2001: A Space Odyssey
Μέσα σε όλο του το μεγαλείο, το δημιούργημα του Κιούμπρικ, χωρίς να μπορώ να πω κατά πόσον ήταν εξαρχής σκοπός του, παίζει απίστευτα με αποκρυφιστικά concept περί altered/higher consciousness. Ο μονόλιθος είναι το divine spark που θα οδηγήσει στο επόμενο στάδιο. Μένει τώρα η απενεργοποίηση της Λογικής (HAL shutdown και ακολούθως Stargate sequence) άρα και του φόβου που μας αποτρέπει από το να εξερευνήσουμε το άγνωστο “παραπέρα”.
Luzzu
Στη μάλλον αγαπημένη μου ταινία της τρέχουσας δεκαετίας, η σκηνή στο νεκροταφείο καϊκιών (πρέπει να δείτε τα μαλτέζικα καΐκια για να καταλάβετε, είναι σαν ζωντανά) όπου ο παλιός κόσμος περιμένει να πεθάνει, είναι το μεγαλύτερο σφίξιμο που έχω νιώσει ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα.
Θα έρθει μια μέρα, που θα φύγει ο Woody Allen. Και παρ’όλα τα σκαμπανεβάσματά του και τις copy/paste ταινίες του, εκεινη τη μερα, ο κινηματογράφος θα γίνει πιο φτωχός.
Την τελευταία φορά που τόλμησε να βγει από την πεπατημένη του, το 2005, μας έδωσε και το τελευταίο αριστούργημά του. To Matchpoint, στο οποίο και βλέπουμε τη σκηνή με την Scarlett, ετών 21 (η οποία παρεπιπτόντως θεωρώ πως ειναι κάπως υποτιμημένη, αν και βολεύτηκε και αυτή με τη μαρβελ και τις αηδίες).
Συνυπογράφω φαρδιά πλατιά αυτή την εκτίμηση! Ο Βασίλης Λογοθετίδης ήταν ο επιφανέστερος, αυτός που κατάφερνε ιδανικά να συνταιριάζει στον ίδιο ρόλο το κωμικό με το τραγικό στοιχείο - και όχι μόνο στο “Δεσπονίς ετών 39”, ποιος ξεχνά τον “Ήρωα με Παντούφλες” την “Σάντα Τσικίτα” κ.α., με αποκορύφωμα, εννοείται, την κορυφαία ελληνική ταινία, την “Κάλπικη Λίρα”, η θέαση της οποίας αντενδείκνυται αν κάποιος είναι από πριν σε κακή ψυχολογική κατάσταση!
Πρακτικά ενσάρκωνε την ιδιοσυγκρασία του λαού μας, που επέμενε (κάτι που διατηρείται σε ικανοποιητικό βαθμό) να διακωμωδεί τις δυσκολίες της ζωής και να επιβιώνει. Γι’ αυτό και οι πολλές καλές ταινίες εκείνης της εποχής βλέπονται πολύ ευχάριστα και σήμερα μετά από τόσες και τόσες επαναλήψεις.
