Κατά βάθος, όλοι θέλατε να γίνει αυτό το τόπι(κ) κάποια στιγμή, αλλά κανένας σας δε μιλά.
Κατά δεύτερον, δικαιωματικά, αυτή τη στιγμή που ξεκινάει αυτό το θέμα, δε θα μπορούσε να μπει άλλο εξώφυλλο, πέραν του νέου Coroner.
Κατά τρίτον, θα παρακαλούσα, ιδιαίτερα κάποιους κρυφοπαικταράδες, να αναφερθούμε σε δίσκους/επιστροφές εντός μίας κατά φύσιν δισκογραφίας και όχι από μία παρά φύσιν, που βασίστηκε ο μύθος της μπάντας σε θρυλικά ντέμο και θυμήθηκαν να βγάλουν και ντεμπούτο (βλ. THORNS).
Θα ξεκινήσω μ’ ένα τοπ 5, κατά σειρά συναισθηματισμού/οπαδισμού και ατελεύτητης πόρωσης.
1. Fates Warning - “Darkness in A Different Light”: Μου είναι ακόμα αδιανόητο, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, το ότι δεν αναγράφεται εδώ το “Sympathetic Resonance”, αλλά τι να κάνεις. Ο Jim με κεκτημένη ταχύτητα και υπό την επήρεια του υλικού της συνεργασίας με τον Arch, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ένα σκληρό υλικό για συναισθηματίες, στίχοι που ξεσκονίζουν μία ακατάβλητη αγάπη ανάμεσα σε μουσικούς και οπαδούς κι ένα “Yet It Moves”, που φέρνει στο προσκήνιο την ατάκα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον προς τους βοηθούς του, όταν ο Μέσι τους έκανε τραμπάλα, “καθίστε κάτω και απολαύστε το ποδόσφαιρό τους”. Έτσι απλά.
2. Coroner - “Dissonance Theory”: Να είμαστε αντικειμενικοί. Κανένας, όπως και στις περισσότερες μεγάλες επιστροφές, δεν περίμενε αυτό που ήρθε και μας βρήκε. Κανένας. Και όποιος πει, πως ήταν υποψιασμένος, να φύγει από το forum και να πάει να καθίσει, να τα πει με τον εαυτό του. Ο Tommy το παίρνει κυριολεκτικά πάνω, μαζί και τον χρόνο για να υλοποιήσει κάτι, που θα τον έκανε να νιώθει χαρούμενος και άκρως ικανοποιημένος. Το αποτέλεσμα; Οι Coroner επανέρχονται στο προσκήνιο στην εποχή του 2025 με ένα υλικό, που δε νοσταλγεί και δεν επιχειρεί να αναπτύξει νεωτερισμούς, για να χαϊδευτεί από διάφορους περίεργους. Μόνοι τους ξεσκεπάσανε τα πάντα από τα λευκά σάβανα και βάλανε μπρος σε μία μηχανή, που δείχνει ότι δεν μπορεί να γεράσει. Καμία απώλεια, κανένα μείον, ένα κομψοτέχνημα ολκής.
3. Sieges Even - “The Art of Navigating by the Stars”: Η απόλυτη ενσάρκωση του “τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν και μπήκαν όλα στη θέση τους”. Το σημείο της μουσικής πορείας μιας μπάντας, αλλά και μιας ολόκληρης σκηνής, που έγινε θρόνος (κι ας φαίνεται ή ακούγεται υπερβολικό). Το να το τοποθετήσεις σε κατηγορίες (όπως ακριβώς συμβαίνει και με το “Monoheist”) είναι, όχι απλά δώρον άδωρον, αλλά κατάχρηση των σκέψεών σου, όταν το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να τις μετουσιώσεις σε βαρκούλες και να τις ρίξεις στα νερά αυτού του δίσκου. Αυτός ο Φάρος δε θα πάψει ποτέ να πλοηγεί. Πότε όμως.
4. Psychotic Waltz - “The God - Shaped Void”: Το περιμέναμε χρόνια και με καιρούς, και με χειμώνες και με καλοκαίρια. Ήρθε. Γράφτηκαν και ακούστηκαν διάφορα. Δε μας ενδιαφέρει. Κάτι άλλο μάς νοιάζει - αυτός ο δίσκος, έτσι όπως φτιάχτηκε, έτσι όπως κατέφτασε. Με αυτές τις ασίγαστες κιθάρες, που τραγουδάνε συνέχεια και με αυτόν τον ανήσυχο φλαουτίστα από τη Γιούμα της Αριζόνα, που με τη χροιά του χρωματίζει αναμνήσεις και παρόντα. Και αυτό το “In the Silence” , που κλείνει το δίσκο ρε παιδιά…
5. Sanctuary - “The Year the Sun Died”: H περίπτωση του “το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;”. Κοινώς, πως γίνεται ένα υλικό, υπό το όνομα των Sanctuary, ν’ ακούγεται κατά ένα βαθμό ως Nevermore… Αχρείατο ως θέμα συζήτησης. Ο δίσκος είναι μια χαρά Sanctuary, υπό όλες τις προϋποθέσεις, πλην των τσιρίδων. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, δε φαίνεται να είναι και αναγκαίες, ασχέτως του γεγονότος, πως ο Warrel δεν τις κατάφερνε. Μικρά δάνεια από Testament στο υπέροχο “I Am Low”, ενώ το ομότιτλο έχει το πιο αποθεωτικό σολάρισμα στην ιστορία (τη μικρή) αυτής της μπάντας.