Επιστροφές - Καταστροφές. Κάθε που γύριζα, το πανηγύριζα

Κατά βάθος, όλοι θέλατε να γίνει αυτό το τόπι(κ) κάποια στιγμή, αλλά κανένας σας δε μιλά.
Κατά δεύτερον, δικαιωματικά, αυτή τη στιγμή που ξεκινάει αυτό το θέμα, δε θα μπορούσε να μπει άλλο εξώφυλλο, πέραν του νέου Coroner.
Κατά τρίτον, θα παρακαλούσα, ιδιαίτερα κάποιους κρυφοπαικταράδες, να αναφερθούμε σε δίσκους/επιστροφές εντός μίας κατά φύσιν δισκογραφίας και όχι από μία παρά φύσιν, που βασίστηκε ο μύθος της μπάντας σε θρυλικά ντέμο και θυμήθηκαν να βγάλουν και ντεμπούτο (βλ. THORNS).

Θα ξεκινήσω μ’ ένα τοπ 5, κατά σειρά συναισθηματισμού/οπαδισμού και ατελεύτητης πόρωσης.

1. Fates Warning - “Darkness in A Different Light”: Μου είναι ακόμα αδιανόητο, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, το ότι δεν αναγράφεται εδώ το “Sympathetic Resonance”, αλλά τι να κάνεις. Ο Jim με κεκτημένη ταχύτητα και υπό την επήρεια του υλικού της συνεργασίας με τον Arch, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Ένα σκληρό υλικό για συναισθηματίες, στίχοι που ξεσκονίζουν μία ακατάβλητη αγάπη ανάμεσα σε μουσικούς και οπαδούς κι ένα “Yet It Moves”, που φέρνει στο προσκήνιο την ατάκα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον προς τους βοηθούς του, όταν ο Μέσι τους έκανε τραμπάλα, “καθίστε κάτω και απολαύστε το ποδόσφαιρό τους”. Έτσι απλά.

2. Coroner - “Dissonance Theory”: Να είμαστε αντικειμενικοί. Κανένας, όπως και στις περισσότερες μεγάλες επιστροφές, δεν περίμενε αυτό που ήρθε και μας βρήκε. Κανένας. Και όποιος πει, πως ήταν υποψιασμένος, να φύγει από το forum και να πάει να καθίσει, να τα πει με τον εαυτό του. Ο Tommy το παίρνει κυριολεκτικά πάνω, μαζί και τον χρόνο για να υλοποιήσει κάτι, που θα τον έκανε να νιώθει χαρούμενος και άκρως ικανοποιημένος. Το αποτέλεσμα; Οι Coroner επανέρχονται στο προσκήνιο στην εποχή του 2025 με ένα υλικό, που δε νοσταλγεί και δεν επιχειρεί να αναπτύξει νεωτερισμούς, για να χαϊδευτεί από διάφορους περίεργους. Μόνοι τους ξεσκεπάσανε τα πάντα από τα λευκά σάβανα και βάλανε μπρος σε μία μηχανή, που δείχνει ότι δεν μπορεί να γεράσει. Καμία απώλεια, κανένα μείον, ένα κομψοτέχνημα ολκής.

3. Sieges Even - “The Art of Navigating by the Stars”: Η απόλυτη ενσάρκωση του “τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν και μπήκαν όλα στη θέση τους”. Το σημείο της μουσικής πορείας μιας μπάντας, αλλά και μιας ολόκληρης σκηνής, που έγινε θρόνος (κι ας φαίνεται ή ακούγεται υπερβολικό). Το να το τοποθετήσεις σε κατηγορίες (όπως ακριβώς συμβαίνει και με το “Monoheist”) είναι, όχι απλά δώρον άδωρον, αλλά κατάχρηση των σκέψεών σου, όταν το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να τις μετουσιώσεις σε βαρκούλες και να τις ρίξεις στα νερά αυτού του δίσκου. Αυτός ο Φάρος δε θα πάψει ποτέ να πλοηγεί. Πότε όμως.

4. Psychotic Waltz - “The God - Shaped Void”: Το περιμέναμε χρόνια και με καιρούς, και με χειμώνες και με καλοκαίρια. Ήρθε. Γράφτηκαν και ακούστηκαν διάφορα. Δε μας ενδιαφέρει. Κάτι άλλο μάς νοιάζει - αυτός ο δίσκος, έτσι όπως φτιάχτηκε, έτσι όπως κατέφτασε. Με αυτές τις ασίγαστες κιθάρες, που τραγουδάνε συνέχεια και με αυτόν τον ανήσυχο φλαουτίστα από τη Γιούμα της Αριζόνα, που με τη χροιά του χρωματίζει αναμνήσεις και παρόντα. Και αυτό το “In the Silence” , που κλείνει το δίσκο ρε παιδιά…

5. Sanctuary - “The Year the Sun Died”: H περίπτωση του “το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;”. Κοινώς, πως γίνεται ένα υλικό, υπό το όνομα των Sanctuary, ν’ ακούγεται κατά ένα βαθμό ως Nevermore… Αχρείατο ως θέμα συζήτησης. Ο δίσκος είναι μια χαρά Sanctuary, υπό όλες τις προϋποθέσεις, πλην των τσιρίδων. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, δε φαίνεται να είναι και αναγκαίες, ασχέτως του γεγονότος, πως ο Warrel δεν τις κατάφερνε. Μικρά δάνεια από Testament στο υπέροχο “I Am Low”, ενώ το ομότιτλο έχει το πιο αποθεωτικό σολάρισμα στην ιστορία (τη μικρή) αυτής της μπάντας.

13 Likes

Νόμιζα ότι επέστρεψε ο anisixos2… :joy:

19 Likes

Συμφωνώ φυσικά για τα Coroner και Sieges Even, μάλλον όχι τόσο για τα άλλα τρία: Τα μεν Psychotic Waltz και Sanctuary ήταν καλά αλλά κατά τη γνώμη μου απείχαν ποιοτικά αρκετά έως πολύ από τα παλιά των συγκροτημάτων, όσο δε για το Fates Warning, είναι άψογο προφανώς αλλά 1ον θεωρώ ότι οι ίδιοι οι Fates το ξεπέρασαν στη συνέχεια (δεν είμαι σίγουρος γιατί έχει σημασία αυτό, αλλά για κάποιο λόγο τέλος πάντων μου φαίνεται ότι έχει) και 2ον δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε ακριβώς για “επιστροφή”, ΟΚ είχαν περάσει 9 χρόνια από το FWX αλλά στο κόντεξτ μιας δισκογραφίας που ήδη εκτεινόταν σε δύο δεκαετίες μέχρι το τελευταίο έχω την αίσθηση ότι ήταν απλά μια ανάπαυλα, έστω μεγαλύτερη του συνηθισμένου. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε δεν θα έβαζα σ’ αυτήν την κατηγορία και το Fear Inoculum των Tool, που άργησε ακόμα περισσότερο. Βασικά και χάρη σας κάνω που δεν το βάζω. Μόνο Tool ρε μνιά. Anyway. Ακολουθούν τα δικά μου αγαπημένα:

Έτσι κι αλλιώς, κατά τη γνώμη μου, το reunion των Satan είναι το κορυφαίο στην ιστορία του heavy metal, λαμβάνοντας υπόψη και τα άλμπουμ που ακολούθησαν. Δικαιωματικά λοιπόν μπαίνει εδώ το Life Sentence, το πρώτο άλμπουμ της ένδοξης αυτής νέας εποχής τους.

Για κάποια χρόνια και οι Accept έκαναν ό,τι και οι αποπάνω, δηλαδή με άφησαν με ανοιχτό το στόμα με το πόσο απίθανα ποιοτική ήταν η επιστροφή τους (είχαν να βγάλουν δίσκο από τα 90s και γενικά για χρόνια ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας). Άρα, και το Blood of the Nations δεν γίνεται να μην μπει.

Για τους αδαείς, είναι το Surgical Steel των Carcass. Ένας δίσκος που ήρθε και πραγματικά τα έκανε όλα πουτάνα. Κάπως σαν τους Coroner φέτος δηλαδή.

Καλά, οι Possessed κι αν ισοπέδωσαν, σε μια επιστροφή/καταστροφή που νομίζω δεν περίμενε ούτε ο πιο φανατικός οπαδός τους.

Και, βέβαια...

Απλά δεν γινόταν να μην αναφερθεί. Για τη μεγάλη πλειοψηφία άλλωστε είναι ο κορυφαίος δίσκος - επιστροφή στη metal ιστορία, για κάποιους δε και μέσα στα κορυφαία metal άλμπουμ όλων των εποχών! Ό,τι πιο βαρύ και σκοτεινό έχω ακούσει στη ζωή μου.

15 Likes

Δεν έχω εντρυφήσει στο θέμα, αλλά το Monotheist είναι συμπαντικό all-time classic… το καλύτερο comeback από την αρχή του χρόνου (ψύχραιμη τοποθέτηση). Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο αντάξιό του…

6 Likes

Ναι μεν, αλλά… οι Fates δεν ξέραμε ποτέ, αν μετά το “FWX” θα κυκλοφορούσαν άλλο δίσκο. Μία αοριστία μπορεί να υπήρχε, οπότε, νομίζω, μπορούμε να το υπολογίζουμε.


Honourable mentions:

ANGEL WITCH “As Above So Below” (αν και “Angel of Light” ακόμα καλύτερο)
AUTOPSY “The Tomb Within”/“Macabre Eternal”
MASTER’S HAMMER “Mantras”

14 Likes

ΟΚ, το ακούω

1 Like

Μετανοείτε:

16 Likes

Τους έχεις αναφέρει τόσο πολύ αυτούς κ πάντα αμελούσα να τους ακούσω. Τώρα το έβαλα να παίξει, δεν ξέρω αν φταίει η προφορά των Ιταλικών αλλά μου έρχονται στο μυαλό οι Master’s Hammer με το που τραγουδάει ο τύπος.

1 Like

Το γιατί και πως το έχω αναλύσει εδώ: Καλύτερες Κυκλοφορίες 2023 - #38 by martian

Και παραμένω αμετανόητος.

8 Likes

Σωστός ο παίκτης, μου διέφυγε.

1 Like

Συγγνώμη, κλαπατσίμπαλα δεν ακούει κανείς δω μέσα; Μιλάμε για πράγματα που δεν σκεφτήκαμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα από επιστροφές, μόνο αν πιάσεις τα φετινά.

image

Βέβαια, η πιο στοιχειωμένη όλων, ήταν η περσινή των Shellac, ήρθε κι έφυγε.
image

Δεν γράφω περισσότερα, σας δίνω τα κείμενα φρέσκα από το φούρνο :Ρ

4 Likes

Εγω να πω αυτο που περιμενα πως κ πως κ τελικα ηταν οντως καταστροφη😂?
Το State of Deception των Conception. Μεγαλη απογοητευση συνθετικα κ σε υφος συγκριτικα με τα 4 παλια.

Κατα τα αλλα νομιζω κ γω οτι το Monotheist ειναι κορυφη οσο θυμαμαι στα γρηγορα

3 Likes

Ισχύει. Βασικά εμένα μαρέσει αρκετά αλλά ειναι τοσο πολύ υψηλό το επιπεδο των αλλων δίσκων που αυτο μένει στην αφάνεια τελικά.
Αλλά ήταν επιστροφή που την περίμενα πως κ πως…

1 Like

Ο τίτλος του θέματος είναι ανοιχτός σε κάθε ερμηνεία, όμως αν δεχτούμε ότι ψάχνουμε μια επιστροφή μετά από επίσημη ή ημιεπίσημη διάλυση, που να είναι αντάξια/ισάξια με τα καλύτερα έργα, αυτά χάρη στα οποία ήταν πολυαναμενόμενη αυτή η επιστροφή τότε το παρακάτω πληροί όλα τα κριτήρια στο ακέραιο

Από εκεί και πέρα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μια επιστροφή που την περίμεναν πολλοί και… πολύ ήταν το

και αντίστοιχα μια επιστροφή που την περίμεναν πολύ΄αλλά… λίγοι

Atheist jupiter

5 Likes

εαν λεγαμε για την περιπτωση που μετα απο χρονια κυκλοφορησαν album θα ελεγα το

εαν ομως μετα απο μια μεγαλη καταστροφη που βρηκε μια μπαντα και επεστρεψε δισκογραφικα -αμεσα- δεν υπαρχει αμφιβολια για το

9 Likes

Οκ, ουτε ειχαν διαλυθει (αν και κοντεψαν), ουτε ηταν ανενεργοι επι δεκαετιες, ουτε ειχαν να βγαλουν δισκο 20 χρονια (για καποιους βεβαια ειχαν να βγαλουν δισκο σχεδον 30 χρονια, αλλο αυτο), αλλα το HTSD ηταν φανταστικη επιστροφη σε τετοιο επιπεδο για τους Metallica. Κατ’εμε ειναι ο μοναδικος δισκος τους τα τελευταια 25 χρονια που στεκεται ισαξια διπλα στα πρωτα τους 7.

5 Likes

μου αρεσει το Hardwired, ακομα και τωρα το ακουω και το προτιμω απο το 72 Seasons.

1 Like

Ευκολάκι. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα που ταιριάζει απόλυτα στην περιγραφή είναι οι Deep Purple.

Διαλυμένοι από το 1976 μετά από έντονες εσωτερικές εντάσεις και αλλαγές μελών. Παρέμειναν “νεκροί” για σχεδόν 8 χρόνια, με τα μέλη να ακολουθούν σόλο καριέρες ή άλλα projects, και πολλοί πίστευαν ότι δεν θα ξαναπαίξουν μαζί.

Ε και επανενώνεται η κλασσική σύνθεση το 1984 και σκάει αυτό το έπος!

Perfect_Strangers_(Deep_Purple_album_-_cover_art)

7 Likes

Λίγο in και πιο πολύ off topic, αλλά η φετινή συνυλία των Candlemass, θα μπορούσε να τερματίσει την συζήτηση…

Κατά τ΄άλλα μπήκα στο θρεντ, για να δω τον ανήσυχο να σολάρει…

1 Like