Πωωω λέει τόσες μαλακίες μαζεμένες ο Τσόμσκι σ’ αυτό το βίντεο που βαριέμαι ακόμα και να επιχειρηματολογήσω.
…τουλάχιστον για την ώρα. Επιφυλάσσομαι να ξεσκίσω τον υπερτιμημένο αυτό στοχαστή όταν θα χω λίγο παραπάνω χρόνο. Όχι εδώ όμως. Στις ιδεολογικές συζητήσεις!
σιγά μην σκίσεις και κανένα καλτσόν
You wait and see muthafucka.
Έχω την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να σχολιάσουμε “ορθώς” τίποτα αν δεν δούμε πώς ορίζει ο Chomsky την ιδεολογία.
Παραξενεύτηκα λίγο στην αρχή, αλλά η ρήση του γύρω στο 4ο λεπτό με ξεμπέρδεψε, για τον τρόπο με τον οποίο η ουτοπικότητα - και όχι η ιδεολογία- κινεί την ιστορία. Οπότε νομίζω ότι κατάλαβα (δεδομένου και του έργου του, τουλάχιστον αυτού που γνωρίζω) τι θέλει να πει.
Βασικά, χρειάζεται context το βίντεο. Αλλιώς μπορεί κανείς να το ερμηνεύσει όπως θέλει.
Κάποια βράδια μου ξυπνάει το αμπελοφιλοσοφικό ένστικτο με ολίγο απο ψυχολογία και γράφω αναρτήσεις όπως [U][B]αυτή[/B][/U] στο blog μου, σχετικά με τις απολαύσεις, τις ηδονές (βλέπε Επίκουρος), και την όλη φιλοσοφία τους…
Και πιστέψτε με, αυτά που γράφω προσπαθώ να τα εξασκώ. Μόλις παρήγγειλα σουβλάκια. :hippy:
Θα το διαβάσω κύριε Σοφέ.
Παρόλα αυτά θα ήθελα να με βοηθήσετε εσείς οι μεγαλύτεροι,και να με καθοδηγήσετε σωστά,αφού πρώτα θα έχετε βγάλει το σχετικό διάταγμα από το συμβούλιο των Σοφών.
Έχω μία πετριά με την Ηθική Φιλοσοφία.Έχω διαβάσει κάτι λίγα,όμως όπως γνωρίζετε είμαι αρκετά μικρός και αυτό δεν μου επιτρέπει να γνωρίζω και πολλά πάνω στον τομέα.
Θα επιθυμούσα να μου προτείνετε κάτι.
Θα κοιτάξω τον ουρανό στα ανατολικά αύριο το πρωί,λίγο πριν ξημερώσει,ελπίζω να φανεί η κόκκινη φωτιά που θα περιέχει τις προτάσεις σας μέσα.
Πλάτων, “Πρωταγόρας”
Αριστοτέλης, “Ηθικά Νικομάχεια”
kant, “Κριτική του πρακτικού Λόγου”
Μια εισαγωγή: http://bit.ly/ioWVsO
Ένα μεταπτυχιακό δίπλα σου: http://bioethics.fks.uoc.gr/MainFrameset.htm
Και οι στίχοι των Motorhead.
Ενίκε, γιατί προτείνεις Καντ και δεν προτείνεις (και) Σπινόζα?
Δάσκαλε Ενίκιε σε ευχαριστώ πάρα πολύ,θα τα τσεκάρω,και πρώτα από όλα τους Motorhead.
Άλλο έψαχνα, άλλο βρήκα, δύο άνθρωποι που υπεραγαπώ, είπα να κάνω κι ένα μπάμπ.
[B]Giorgio Agamben - Βεβηλώσεις (Άγρα)[/B]
[I]
“Βεβηλώνω σημαίνει αποδίδω εκ νέου στην κοινοχρηστία ό,τι είχε διαχωριστεί στη σφαίρα του ιερού”. Αυτός ο ορισμός συνιστά τον μίτο της Αριάδνης που προσανατολίζει τον αναγνώστη στο ταξίδι του μέσα από τις εννέα σύντομες πρόζες, που κινούνται με επιτυχία μεταξύ φιλοσοφικής γραφής και λογοτεχνίας, στις οποίες ο Αγκάμπεν σταχυολόγησε τα πλέον επείγοντα και επίκαιρα σημεία της σκέψης του. Από τη θεωρία του υποκειμένου, επαναδιατυπωμένη ως μύχια σχέση μεταξύ Genius και Εγώ, έως το πρόβλημα του μεσσιανικού χρόνου, όπως προβάλλει σε συγκεκριμένες μορφές και εμπειρίες. Από την παρωδία ως μοντέλο της λογοτεχνίας μέχρι τη μαγεία ως κανόνα της ηθικής. Από τη θεωρία της επιθυμίας έως εκείνη του gestus και της έκφρασης. Μέχρι το μακροσκελέστερο κείμενο, εκείνο που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή, όπου η βεβήλωση αναδεικνύεται σε πολιτικό καθήκον του καιρού μας. Και όπως η βεβήλωση συνιστά μία πράξη αντίστασης σε κάθε μορφή διάζευξης, έτσι και ο συγγραφέας βρίσκει σε αυτό το βιβλίο έναν νέο τρόπο σκέψης, μία καινούργια διαύγεια, η οποία απορρίπτει τον διαχωρισμό μεταξύ φιλοσοφίας και λογοτεχνίας.[/I]
Πρόκειται για 9 μικροσκοπικά δοκιμιάκια, πολύ εύκολα και όμορφα γραμμένα, στα οποία ο Agamben εκφράζει κάποιες από τις “κεντρικές” του έννοιες/ ιδέες. Το πιο γνωστό κείμενο, και αυτό το οποίο έψαχνα αρχικά, είναι το τελευταίο - [I]Εγκώμιο της βεβήλωσης[/I]. Κάπως μπακάλικα, η βεβήλωση θεωρείται θρησκευτικός όρος. Ο καπιταλισμός (κατά τον Μπένγιαμιν, τον οποίο χρησιμοποιεί ο Αgamben, παραθέτεται κομμάτι στη συνέχεια) είναι θρησκευτική κατηγορία. Ιχνογραφώντας έναν παραλληλισμό Κράτους/ Θρησκείας - Βεβήλωσης/ Εκκοσμίκευσης, ο Agamben βασικά προβάλει την βεβήλωση ως πολιτικό καθήκον.
Σε spoiler κομμάτια του κειμένου
[SPOILER]Ο καπιταλισμός ως θρησκεία (Kapitalismus als Religion) είναι ο τίτλος ενός από τα διευσδυτικότερα θραύσματα, που δημοσιεύθηκαν μετά θάνατον, του Μπένγιαμιν. Κατά τον Μπένγιαμιν, ο καπιταλισμός δεν αντιπροσωπεύει μόνο, όπως στον Max Weber, μία εκκοσμίκευση της προτεσταντικής πίστης, αλλά αυτός ο ίδιος συνιστά ουσιαστικώς ένα θρησκευτικό φαινόμενο, που αναπτύσσεται παρασιτικώς αρχής γενομένης από τον χριστιανισμό. Ως τέτοιος, ως θρησκεία της νεωτερικότητας, αυτός προσδιορίζεται από τρία χαρακτηριστικά: (1) Είναι μια λατρευτική θρησκεία,ίσως η πιο ακραία και απόλυτη που υπήρξε ποτέ. Τα πάντα σε αυτήν έχουν νόημα μόνο όταν αναφέρονται στην επιτέλεση μιας λατρείας, όχι εν σχέσει πρός ένα δόγμα ή μια ιδέα. (2) Αυτή η λατρεία είναι διηνεκής, είναι ?ο εορτασμός και η ιερουργία μιας λατρείας sans treve et sans merci?*. Δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε εδώ μεταξύ ημερών εορτής και ημερών εργασίας, αλλά υφίσταται μια μοναδική, ατελεύτητη ημέρα γιορτής, όπου η εργασία ταυτίζεται με τον εορτασμό της λατρείας. (3) [B]Η καπιταλιστική λατρεία δεν αποβλέπει στη λύτρωση, ή στην εξιλέωση για μια ενοχή, αλλά στην ίδια την ενοχή[/B]. (?)
(?)Γι? αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο καπιταλισμός αποσκοπεί με όλες τις δυνάμεις του όχι στη λύτρωση, αλλά στην ενοχή, όχι στην ελπίδα, αλλά στην απελπισία. Ο καπιταλισμός ως θρησκεία δεν στοχεύει στον μετασχηματισμό του κόσμου, αλλά στον αφανισμό του, στον όλεθρο. Και η κυριαρχία του στην εποχή μας είναι σε τέτοιο βαθμό ολοκληρωτική, ώστε ακόμη και οι τρεις μεγάλοι προφήτες της νεωτερικότητας (Νίτσε, Μάρξ και Φρόυντ) συνωμοτούν, σύμφωνα με τον Μπένγιαμιν, μαζί του, είναι αλληλέγγυοι, κατά κάποιο τρόπο πρός τη θρησκεία της απόγνωσης.
(σλ. 131-133 - http://nosferatos.blogspot.com/2011/03/giorgio-agamben.html)
[/SPOILER]
Όσον αφορά τώρα στη τι ορίζεται ως βεβήλωση - ως ιερά ή θρησκευτικά, κατ’ αρχάς, ορίζονται τα πράγματα που ανήκουν στους θεούς και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν/ γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης/ αγοραπωλησίας κλπ από τους ανθρώπους. Βέβηλο λέγεται ό,τι “από ιερό ή θρησκευτικό που ήταν, αποδίδεται εκ νέου στη χρήση και στην κυριότητα των ανθρώπων” (σ.122).
Για να περάσουμε λοιπόν στην πολιτική/καταναλωτική σημασία της βεβήλωσης
"…Αν σήμερα στις μαζικές κοινωνίες οι καταναλωτές είναι δυστυχισμένοι, αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι καταναλώνουν αντικείμενα τα οποία έχουν ενσωματώσει εντός τους την ίδια την ακαταλληγλότητά τους προς χρήση, αλλά επίσης και πρωτίστως γιατί πιστεύουν ότι ασκούν πάνω σε αυτά τα αντικείμενα το δικό τους δικαίωμα κυριότητας, γιατί έχουν καταστεί ανίκανοι να τα βεβηλώσουν" (σ.137)
Εντάξει απομόνωσα το σημείο που μου άρεσε, δεν εξηγεί όμως τόσο καλά την πολιτική διάσταση/ ανάγκη της βεβήλωσης. Επίσης, στο υπόλοιπο κείμενο υπάρχει λίγο πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση του τι θεωρείται “κυριότητα σε”, σε αντιπαραβολή με την “χρήση”. Ε, τέλος πάντως, διαβάστε το!
Τρία βιβλιογραφικού τύπου σχόλια:
Όσον αφορά στα [I]αντικείμενα τα οποία έχουν ενσωματώσει εντός τους την ίδια την ακαταλληγλότητά τους προς χρήση[/I] - πρόκειται όμως για έναν από τους κεντρικούς άξονες του Αντι-Οιδίπποδα-Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια των Deleuze/Guattari, που έχει αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ
Όσον αφορά στην έννοια του Ιερού στον Agamben, δεν είναι αποκλειστικά θρησκευτική, είναι νομικο-θρησκευτική. Οι έννοιες του βέβηλου ανθρώπου και του ιερού ανθρώπου (homo sacer) είναι αλληλένδετες και αποτελούν νομικές και ηθικές κατηγορίες. Η διαμόρφωση της έννοιας του homo sacer προηγείται στη σκέψη του Agamben κατά 10+ χρόνια του συγκεκριμένου κειμένου. Μπακάλικα, επίσης http://en.wikipedia.org/wiki/Homo_sacer
Εστίασα στο “πολιτικό” κειμενάκι γιατί αυτό είναι το πιο επίκαιρο και υπέθεσα πως θα ενδιέφερε περισσότερο κόσμο, ωστόσο είναι όλα τα κείμενα απολαυστικά, για τη Μαγεία, την Παρωδία, και είναι πολύ όμορφο και εύκολο και μικρό βιβλιαράκι, αξίζει!
Χμμμ… Τα σχόλια του Μπένγιαμιν περί καπιταλισμού ως θρησκεία ομολογώ με προβλημάτισαν… Το γεγονός οτι αντιστρέφει την εκκοσμίκευση του προτεσταντισμού του Weber δηλαδή και θέτει τον ίδιο τον καπιταλισμό με όρους θρησκευτικούς… Αυτό που δεν κατάλαβα απο το πάνω απόσπασμα είναι το εξής: ποιό είναι το αντικείμενο λατρείας του καπιταλισμού? Το “ιερό”?
Πρόκειται για το χρήμα? Για την πίστη στην δυνατότητα εξιλέωσης της εργασίας?? (το δεύτερο φανερά προτεσταντική εφεύρεση την οποία ενστερνίστηκαν [U]και[/U] οι παλιοί σοσιαλιστές ανάμεσα σε άλλους).
Πρόκειται μήπως για ένα γενικότερο ανορθολογικό, σχεδόν μαγικό θα λεγε κανείς, πλαίσιο, που περιβάλλει τον καπιταλισμό και ειδικότερα, της κοινωνίας των μέσων? (δε νομίζω πως ο Μπένγιαμιν είχε ειδικά το τελευταίο στο νου του, μια που έδρασε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα ουσιαστικά, ενώ οι έντονες κριτικές για την κοινωνία των μέσων κλπ άρχισαν πιο μετά). Έχει να κάνει με την κατανάλωση? (και το ενδιαφέρον μεν, πρέπει-να-κάτσω-να-το-σκεφτώ δε, σχόλιο περί βεβήλωσης του Agamben, τον οποίο δεν γνώριζα ως τώρα).
(1) Είναι μια λατρευτική θρησκεία,ίσως η πιο ακραία και απόλυτη που υπήρξε ποτέ. Τα πάντα σε αυτήν έχουν νόημα μόνο όταν αναφέρονται [B]στην επιτέλεση μιας λατρείας[/B], όχι εν σχέσει πρός ένα δόγμα ή μια ιδέα. (2) Αυτή η λατρεία είναι [B]διηνεκής[/B], είναι ?ο εορτασμός και η ιερουργία μιας λατρείας sans treve et sans merci?*
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι πως η “θρησκευτικότητα” του καπιταλισμού συνίσταταί στις λειτουργίες του, στη δομή του, στις διαδικασίες. Δεν έχει λατρευτικό αντικείμενο καθ’εαυτό, εξ’ού και “αναπτύσσεται παρασιτικώς αρχής γενομένης από την χριστιανισμό”. Ίσως το “μυστικό” του καπιταλισμού, η μαγκιά του, είναι ακριβώς αυτό, ότι δεν έχει αντικείμενο, είναι όλος μία λειτουργία, ένα κενό σημαίνον, που μπορεί να αντιστοιχεί/μετατραπεί σε whatever works right now. Ένα είδος ευφυιούς συστήματος που αναστοχάζεται και αναπροσαρμόζεται (αυτή τη λειτουργία του reflexivity την έχω πάρει από τον Giddens, δική μου σύνδεση είναι, ενδέχεται να είναι και χαζομάρα)
Στο κάτω κάτω, και στις θρησκείες σημαντικότερες είναι οι τέλετές/ τα μέσα από την εκάστοτε Ανώτερη Δύναμη.
Πάντως πράγματι το θέμα θέλει περισσότερο ψάξιμο. Χαίρομαι που το ποστ μου βρήκε απήχηση, ακριβώς μάλιστα στο ίδιο ζήτημα που μου έκανε κι εμένα εντύπωση 
Εχω μία απορία που πιστεύω η λύση της θα είναι κομβική για την κατανόηση κάποιων κομματιών της φιλοσοφίας και αυτό το θρεντ είναι το πιο κατάλληλο.
Υπάρχει ακριβής ορισμός του υποκειμένου και του αντικειμένου στη φιλοσοφία?Στην αρχή μου φαίνονταν προφανή (υποκείμενο=άνθρωπος,κοινωνία κλπ )αλλά τώρα συναντώ λέξεις όπως υποκειμενικότητα και τέτοιες και δεν νομίζω ότι κατανοώ πολύ καλά.Μπορεί κάποιος να φωτίσει?
@ otinane
Όπως μου είχε πει κάποτε ένας καθηγητής στο σχολείο, “Εξαιρετικό ερώτημα, και τα εξαιρετικά ερωτήματα, δεσποινίς, δεν έχουν απάντηση”
Σαφή ορισμό ίσως βρεις στην Ψυχολογία, ας πούμε. Αλλά θα είναι τόσο ρευστός όσο και όλοι οι υπόλοιποι.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για τόσο κεντρικό ζήτημα ώστε σχολές φιλοσοφικές να δημιουργούνται (και) γύρω από αυτό. Μία σωστή φιλοσοφική αναδρομή του πώς ορίζεται το υποκείμενο και το αντικείμενο θα όφειλε να έχει μέσα από 1-2 σελίδες για κάθε μεγάλο και λιγότερο μεγάλο θεωρητικό τα τελευταία 500 χρόνια - τουλάχιστον.
Πάντως, αν το κοιτάξεις ετυμολογικά, μπορείς να βγάλεις όμορφα συμπεράσματα.
Το υποκείμενο πάντως, σχετίζεται με την έννοια της συνείδησης.
Το αντικείμενο αντί-κειται, είναι πάντα έξω, απέναντι.
Η έννοια της υποκειμενικότητας/ αντικειμενικότητας μπορεί να σε πάει αλλού, στο αν υπάρχει πραγματική πραγματικότητα ή όχι, αν ο κόσμος είναι κατασκεύασμα του υποκειμένου ή αν υπάρχει αφ’εαυτού κλπ. Πολύ μπακάλικα, “οπτική γωνία”. Αν ξέρεις φυσική, μπορείς να την προσεγγίσεις και μέσω της θεωρίας της σχετικότητας.
Από εκεί και πέρα, δώσε θεωρίες να σου δώσω ορισμούς 
Άριστο παράδειγμα ενός τραβηγμένου στα άκρα στρουκτουραλισμού (ψήγματα θα βρεις σε όλες τις “συστημικές” προσεγγίσεις, κοινωνικολογικές, φιλοσοφικές, ψυχολογικές, πολύ της μόδας από το '50 και μετά)
Το ?υποκείμενο? δεν είναι το όνομα μιας έννοιας, αλλά μιας αντίληψης, δηλαδή, το σημάδι κάποιου ανύπαρκτου πράγματος. Δεν υπάρχει κανένα υποκείμενο, αφού υπάρχουν μόνο διαδικασίες.
(από κείμενο του '72)
Πάντως τούτος εδώ είναι καθαρά τομέας Ενίκου, ε.
Αυτό στο κουόουτ είναι κατά κάποιο τρόπο μία υλιστική προσέγγιση?Έτσι όπως το διαβάζω κάτι τέτοιο καταλαβαίνω:p.Βασικά η θεωρία που μελετάω και το συναντάω είναι ο μαρξισμός και κυρίως σε κείμενα των μπαντιού και ζίζεκ όπου στην αρχή ψιλοκαταλαβαίνω τι θέλει να εννοήσει λέγοντας υποκείμενο αλλά μετά νιώθω ότι άλλο πράγμα εννοούσε από αυτό που καταλάβαινα εγώ.
Όσο για την ετυμολογία,όταν λες σχετίζεται με τη συνείδηση μήπως εννοείς ότι ορίζεται σαν μία ολότητα που δρα συνειδητά,δηλαδή εν γνώσει του?(τη λέξη συνείδητη την αντιλαμβάνομαι σαν γνώση του τι κάνεις και κατά κάποιο τρόπο ένα σχεδιασμό,δεν ξέρω αν και εκεί κάνω λάθος:p).Για δώσε λίγο τα φώτα σου
Λοιπόν, και για τους δύο τυπάδες που ανέφερες, η βιβλιογραφική αναφορά είναι ο Λακάν και τί ορίζει αυτός ως υποκείμενο, εκεί πρέπει να ανατρέξεις. Μέχρι εκεί μπορώ να σε πάω, αυτή τη στιγμή, αλλιώς πρέπει να ανοίξω κανά βιβλίο, και δεν είναι της ώρας:p
Υλιστικό δεν το λες… δομικο/σχεσιακό το λες. Γι αυτό ανέφερα πιο πάνω θεωρίες συστημάτων. Πλαίσια και πεδία και τέτοια πράγματα, και τι ρόλο παίζει εκεί μέσα το υποκείμενο - οέο? Νομίζω, ο Badiou λέει καμία, μεταφράζοντας τα πάντα όλα σε θέσεις και ρόλους μέσα σε σχεσιακά δίκτυα. Το όμορφο εντωμεταξύ είναι πως το κουόουτ είναι από κείμενο του ίδιου του Badiou, οπότε μία χαρά κάθεται σε αυτό που ψάχνεις!
http://nicomedia.math.upatras.gr/sm/Badiou_Althusser-YpokeimenikotitaXwrisYpokeimeno.pdf
Έψαχνα και βρήκα και αυτό επίσης
από το οποίο, μεταξύ μας, δεν κατάλαβα και πολλά, οπότε σε συμπονώ απεριόριστα. Λακάν, βασικά. Αυτό.
Έγραψα “σχετίζεται” για να αφήσω ασαφή τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται Ακριβώς γιατί δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση!
Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά στο θέμα της συνείδησης ως θεμέλιο της υποκειμενικότητας, πας σε Καρτέσιο.
Καρτέσιος, Λακάν και υποκείμενο είναι χοντρικά το θέμα του διδακτορικού του ενίκου, γι’αυτό και δεν θέλω να επεκταθώ πολύ, δεν μπαίνω πιο βαθιά στα νερά του. Αν ψάχνεσαι σοβαρά στείλτου κανα μήνυμα.
Πάντως, αφορμή για πολύ καλό βιβλίο
[B]Εντγκάρ Μορέν: Η Μέθοδος - Η ανθρωπινότητα της ανθρωπότητας, η ανθρώπινη ταυτότητα [/B]
Ωχ,ωχ Μαρξιστική Θεωρία βλέπω μελετά ο otinane,περιμένω σκληρή αντιπαράθεση ιδεών μετά το καλοκαίρι,όπου θα την έχει κατανοήσει και αυτός σχετικά και εγώ θα λαμβάνω σχετικά μαθήματα8)
Θυμάστε που σας έλεγα για Ηθική και τέτοια,μμμ,Συμβούλιο των Σοφών;;
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβα τόσο να ασχοληθώ με αυτήν αλλά επειδή είχα υποχρεώσεις με τα μαθήματα ασχολήθηκα με την Πολιτική Φιλοσοφία των νεοτέρων χρόνων,με θεωρητικούς του Φυσικού Δικαίου,κυρίως δηλαδή από Μακιαβέλι έως και Ρουσσώ μέσα σε άκρες.
Μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα!!:bounce:
Γκχχχχχμ πρέπει να σοβαρευτώ,στο θρεντ της Φιλοσοφίας γράφω και φοβάμαι την τιμωρία του Συμβουλίου(όμως επειδή ο φόβος είναι έλλογη διαδικασία τουλάχιστον είμαι λογικός!Χα!)
“Γκκρρρ” ακούω τα σκυλιά στην θύρα να νιώθουν πεινασμένα,πρέπει να κόψω τους παλιμπαιδισμούς.
Όμως για να επιστρέψω στην Ηθική,δυστυχώς έμπλεξα με Σκοτικό(ή Σκωτικό;)Διαφωτισμό…
Και λέω “δυστυχώς” επειδή από την μία πλευρά η όλη σύλληψη και θεματολογία μου αρέσει επικίνδυνα,για να καταλάβετε δηλαδή η γοητεία που μου ασκεί είναι ίσης ισχύος με μία όμορφη κοπέλα που θέλω να παντρευτώ,να είναι τέτοιο πράγμα δηλαδή,όμως μου φάνηκε πολύ δύσκολη για να την κατανοήσω σαν σκέψη γενικά(το λέω και παρακάτω),δεν ξέρω ίσως είμαι μικρούλης ακόμα,θα ξαναπροσπαθήσω σίγουρα-τώρα που το σκέφτομαι και σε αυτό ταυτίζεται με την κοπέλα που θέλω για παντρειά,χμμμ:-s
Μήπως είναι όλα μέρος του Μεγάλου Σχεδίου;
Σχετικά με τον Σκοτικό(ή Σκωτικό;)Διαφωτισμό κατάλαβα κάποια πράγματα,και όπως είπα με γοήτευσαν.
Αφήστε που διάβασα και λίγο Hume στο “A Treatise Of Human Nature” και είδα το,γνωστό,
[I]“Η ανθρωπότητα είναι τόσο ίδια σ’όλους τους καιρούς και τους τόπους,ώστε η ιστορία δεν μας διδάσκει τίποτα νέο ή παράξενο.Η κύρια χρησιμότητά της είναι να ανακαλύψει τις σταθερές και καθολικές αρχές της ανθρώπινης φύσης”[/I]
το οποίο και το βρήκα εξαιρετικό.
Από ότι διάβασα ο Hume είναι σημαντική μορφή,μαζί με άλλους καθώς επίσης είδα ότι όλοι αυτοί ποτέ δεν έγιναν Σχολή με ένα Δόγμα και Αρχηγό.
Λίγο Άνταμ Σμιθ ξέρω επίσης,θυμάστε πόσο βάρος είχα δώσει στο “Θεωρία Των Ηθικών Συναισθημάτων”-αχ,αχ από τότε φαινόμουν Ηθικό Στοιχείο-.
Και λέω με μία σιγουριά,που είμαι σίγουρος ότι ήταν εφάμιλη με την αυτήν που ένιωθε ο Comte(πωωω τι ψώνιο και αυτός εν τω μεταξύ)όταν πίστευε στην “εγκεφαλική υγιεινή” του,"αφού κάτι έπιασα από τον Σκοτικό(ή Σκωτικό)Διαφωτισμό και μου άρεσε,ας μπω και στην ευρύτερη έννοια της Ηθικής.
Και ήρθε το μεγάλο μπέρδεμα όταν προσπάθησα να “κολυμπήσω” μέσα στην ευρύτερη δεοντολογική κοινωνική επιστήμη που λέγεται “Ηθική” όπου πραγματικά ένιωσα σαν τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ(τις “καλές” εποχές).
Χάθηκα σε ορισμούς,έννοιες,αξίες,κανόνες,μεταηθικές οφσαϊντ-ώπα λάθος,κεκτημένη ταχύτητα από τον Ολυμπιακό-τι να πω,ειλικρινά ένιωσα χαζός…
-“Μα αφού είσαι…”
-Εεε το εννοούσα λίγο αλλιώς:(
Εν τέλει ποιο είναι το σωστό,“Σκοτικός” ή “Σκωτικός”;
Σκοτούρα που είχατε και εσείς τώρα ε να μου εξηγείτε…:roll:
Τοκ, τοκ, έκανε το σφυράκι πάνω στο ξύλινο έδρανο, άρχεται η συνεδρίασις του Συμβουλίου!
Σας έχει βαρέσει η ζέστη ε. Ζέστη και φιλοσοφία δύσκολο, επικίνδυνο πράγμα, να το έχετε κατά νου αυτό!
@ Σχετικά με υποκείμενα-αντικείμενα κλπ: Όντως μεγάλο θέμα, με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προεκτάσεις καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας της σκέψης, όλο το θέμα με τη συνείδηση γενικώς και τη σχέση της με τον “εξωτερικό κόσμο”.
Για να είμαι σύντομος όμως, θα πω δύο πράγματα: 1) Δε παλεύω με τίποτα στρουκτουραλισμούς και τα συναφή. Είναι εκεί που απλά χάνω τη μπάλα. 2) Η γνώμη μου στο θέμα είναι περισσότερο επηρεασμένη απο την Ψυχολογία και απο θέματα όπως η ανάπτυξη της συνείδησης κατά την πρώιμη παιδική ηλικία κλπ. Και συνοπτικά η άποψη αυτή θα μπορούσε να είναι: “δεν υπάρχει υποκείμενο χωρίς αντικείμενο, δεν υπάρχει εγώ χωρίς εσύ”.
@ Όσο αφορά τους σκώτους ηθικούς, δύο είναι οι βασικοί, Χιούμ και (κατά δεύτερο λόγο) Άνταμ Σμιθ (ήταν και φιλαράκια). Και η ουσία της σκέψης του Χιούμ είναι πως τα πάθη καθοδηγούν τις ηθικές επιλογές μας, όχι η λογική. To συναίσθημα κρίνει αν θεωρούμε κάτι σωστό ηθικά ή όχι… (γι’αυτό και μια ακραία εγκληματική πράξη πχ μπορεί να πούμε οτι είναι “αδίστακτη”, ή “απαίσια” κλπ, αλλά δε θα πούμε οτι είναι “παράλογη”)… Άποψη που κατά τη γνώμη μου έχει μεγάλη βάση…
Είναι και με ω και με ο το “σκο/ωτικός”. Όπως το Μανώ/όλης. Μεγάλη σκωτούρα ναι (ουπς, σκοτούρα, λάθος).
Δε τη παλεύεις.
Εντελώς τυχαία και σε εντελώς άλλο πλαίσιο, έπεσα σε ένα μικρό κειμενάκι του Benjamin για την εκβιομηχάνιση και τις βάσεις του καπιταλισμού. Μιλώντας για την φαντασμαγορία του εμπορεύματος, ανατρέχει στη Μαρξιστική φράση “θεολογική παραξενιά του προϊόντος”.
Ο Μάρξ είναι η εκκίνηση της σκέψης και του Benjamin και του Weber, από εκεί και πέρα, θα έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς εξελίχθηκε η σκέψη του καθένα. Και βέβαια να βρει το κομμάτι του Μάρξ με την αρχική αναφορά. Θα ρωτήσω αυτούς που ξέρουν καλύτερα και θα επανέλθω
Λοιπόν με τη φιλοσοφία δεν έχω καμία σχέση,άρχισα όμως να ασχολούμαι μέσω της μελέτης του μαρξισμού και ομολογώ ότι τα έχω βρει σκούρα με έννοιες όπως ο ιδεαλισμός,ο υλισμός ,η διαλεκτική κτλ. καθώς δεν έχω ξαναέρθει σε επαφή μαζί τους .Θα μπορούσε κάποιος να μου προτείνει κάποιο βιβλίο ώστε να αρχίσω το ταξίδι μου στον κόσμο της φιλοσοφίας ;