Ουπς!!! Να’σου ΕΝΑ ΘΕΜΑ για καινούργιο ΘΡΕΝΤ!!!
:lol::lol::lol:
Πιάσε ένα κιλό [B]Νίτσε[/B], αγαπητέ, κι λίγο χύμα [B]Ουμπέρτο Έκο[/B]. Μισό λίτρο [B]Γιανναρά[/B] και ένα πιάτο [B]Μπερντιάεφ[/B]!!! [SIZE=“3”]Γερό τραπέζι, λέμεεεεεεεε[/SIZE]…
Χαχαχαχαχαχαχαχα,και μόνο του ότι αναφέρεις Γιανναρά μέσα,πάει να πει ότι ξέρεις μπαλίτσα!
Μιλάμε για επικά ξεκατινιάσματα:lol:
Δεν ξέρω,μου βγαίνουν τρελά γούστα,κάθομαι και θάβω με καθηγητές διάφορους φιλοσόφους:-s,και φυσικά το hot θέμα είναι οι “γυναίκες”,και ποια ήταν οι σχέση τους με αυτές:lol:
Ειδικά αυτός ο Χέγκελ έχει φάει πολύ θάψιμο σε αυτόν τον τομέα:roll:
Εν τω μεταξύ σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος είχε πει το εξής επικό για τον Χέγκελ:
“Ο Χέγκελ θα ήταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος στον κόσμο,αν είχε μία μικρή υποσημείωση στο τέλος των βιβλίων του που θα έλεγε [I]δεν εννοώ στα σοβαρά τίποτα από όσα γράφω[/I]”
Α και μιας και είπες Γιανναρά μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο του “Πολιτιστική Διπλωματία” και εν συνεχεία μου ήρθε ο συγχωρεμένος ο Κονδύλης και η διαμάχη που είχε με τον Ριχάρδο Σωμερίτη το 1997,πάνω στο επίμετρο που είχε γράψει ο πρώτος για την “Θεωρία Του Πολέμου” σχετικά με τις Ελληνοτουρκικές παραμέτρους.
Τα άρθρα του Κονδύλη όπου εξηγεί τις θέσεις του στον Σωμερίτη είναι απολαυστικά θα έλεγα,αρκεί και μόνο η πρώτη παράγραφος της πρώτης απάντησής του για να πάρει κάποιος μία γερή δόση
[SPOILER][I]Στο λιβελογράφημα που μου αφιέρωσε ο Ρ. Σωμερίτης («Το Βήμα», 28.11) έκανε δύο ατοπήματα που ακόμη και στη * ραγδαία εξευρωπαϊζόμενη και πάντα βλαχοφέρνουσα * Ελλάδα μας θα έπρεπε να θεωρούνται βαρύτατα: παρεβίασε τον κώδικα τιμής των ευπρεπών συζητήσεων και μίλησε από καθέδρας για πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή ιδέα. Τον ευχαριστώ ωστόσο γιατί με αποζημίωσε πλουσιοπάροχα κάνοντας και τον πικραμένο να γελάσει. Επειδή τα υφολογικά του επιτεύγματα τα απήλαυσαν, όπως μαθαίνω, πολλοί αναγνώστες, δεν χρειάζεται να τα σχολιάσω. Αλλά έχω την υποχρέωση απέναντι στο κοινό μας να αναλύσω λεπτομερέστερα τα ατοπήματά του.
[/I]
[/SPOILER]
:lol::lol:
Φυσικά η όλη διαμάχη είναι για κλάματα καθώς βλέπουμε πως “οι διανοούμενοι δημοσιογράφοι” αντιμετωπίζουν με λαϊκισμό σοβαρές θεωρητικές θέσεις(που δυστυχώς επαληθεύονται:roll: ),αλλά εμείς,προς χάριν του “ξεκατινιάσματος”,ας το δούμε πιο χαλαρά και ελαφρά και ας μην ασχοληθούμε με τους…“πνευματικούς νάνους”-χαρακτηριστική φράση γνωστού καθηγητή,τον οποίο αν θέλουμε να συμπεριλάβουμε στα “ξεκατινιάσματα” θέλουμε τρεις τόμους για να χωρέσουν:lol: .
Και τέλος,όπως έχει πει και ο ίδιος ο Κονδύλης:
[I]Οι θεωρητικές αναμετρήσεις μεταξύ φιλοσόφων γίνονται ειλικρινείς μόνο όταν καταλήγουν σε προσωπικές ύβρεις[/I]
[I]μπαλίτσα;; [/I]Ρε τι μου θύμησες; Το ανεπανάληπτο μίνι-σποτάκι των περίφημων [B]Μόντυ Παϊθον, με τον…ποδοσφαιρικό αγώνα [/B]μεταξύ αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων εναντίον διανοούμενων διαφωτισμού-ύστερων αιώνων!!!χαχαχα πολύ γέλιο μιλάμε! :lol: [B]όλα τα λεφτάααααα…[/B]
Ειδικά αυτός ο Χέγκελ έχει φάει πολύ θάψιμο σε αυτόν τον τομέα
Εν τω μεταξύ σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος είχε πει το εξής επικό για τον Χέγκελ:
“Ο Χέγκελ θα ήταν ο μεγαλύτερος φιλόσοφος στον κόσμο,αν είχε μία μικρή υποσημείωση στο τέλος των βιβλίων του που θα έλεγε [I]δεν εννοώ στα σοβαρά τίποτα από όσα γράφω[/I]”
[I]Μαρξ:[/I] Ο Θεός είναι νεκρός…
[I]Σοπενάουερ[/I]: Επ! Μη με κλέβεις τώρα.
[I]Μαρξ[/I]: Μα δεν το έγραψες εσύ αυτό!
[I]Δαρβίνος:[/I] όπως τα πάντα στη Φύση, και η φιλοσοφία εξελίσεται…
[I]Σοπενάουερ[/I]: Που κολλάει αυτό κε. Δαρβίνε;
[I]Χέγκελ[/I]: Η φιλοσοφία εξελίσεται με την προυπόθεση ότι καταπιάνεται με την υλιστική θεώρηση του κόσμου…
[I]Μαρξ[/I]: τον χαβά σου και συ…
[I]Χέγκελ[/I]: Μιλάς εσύ, που όλο κάνεις αναφορά σε φαντάσματα;
[I]Μαρξ[/I]: εγώ μιλάω συμβολικά! Έπρεπε να βρώ τρόπο να ξεκινάει πιασάρικα το Μανιφεστό μου…
[I]Καντ[/I]: Εννοείς να “βρείτε”. Μόνος σου το 'γραψες, κρυφοκαπιτάλα;
[I]Μαρξ[/I]: Άλλο ο κολλητός μου Ένγκελς, άλλο εγώ.
[I]Σίλλερ[/I]: Ώχου! Δεν μιλάμε για τίποτα άλλο; Τόση ομορφιά έχει ο κόσμος…
[I]Δαρβίνος[/I]: …Ομορφιά σαν τα μούτρα σου! Το “Περί Αισθητικής” είναι χάλια βιβλίο.
[I]Μαρξ[/I]: χΑΧΑΧΑ Κόλλα το φιλαράκι -δώσε πέντε!!!*
[COLOR=“Olive”]*έτσι λοιπόν, κυρίες και κύριοι, εάν το μάθημα Φιλοσοφίας στο σχολείο διενεργούνταν με τη βοήθεια ζώντων φιλοσόφων/διανοούμενων, αμφιβάλλω αν θα απουσίαζε έστω ένας μαθητής![/COLOR]
Φυσικά η όλη διαμάχη είναι για κλάματα καθώς βλέπουμε πως “οι διανοούμενοι δημοσιογράφοι” αντιμετωπίζουν με λαϊκισμό σοβαρές θεωρητικές θέσεις(που δυστυχώς επαληθεύονται),αλλά εμείς,προς χάριν του “ξεκατινιάσματος”,ας το δούμε πιο χαλαρά και ελαφρά και ας μην ασχοληθούμε με τους…“πνευματικούς νάνους”-χαρακτηριστική φράση γνωστού καθηγητή,τον οποίο αν θέλουμε να συμπεριλάβουμε στα “ξεκατινιάσματα” θέλουμε τρεις τόμους για να χωρέσουν .
Αχχχχ…και να’ξεραν τη τύχη των δημοσιευμένων “φιλοσοφικών” άρθρων τους οι δημοσιογράφοι! Πλέον οι δημόσιες τουαλέτες της χώρας στερούνται χαρτιού υγείας.
[I]Αλλά ας είμεθα αισθόδοξοι ημών: οι κώλοι μας τουλάχιστον επιμορφώνονται τσάμπα…[/I]:lol3::naughty::ban:
[quote)
Και τέλος,όπως έχει πει και ο ίδιος ο Κονδύλης:
[I]Οι θεωρητικές αναμετρήσεις μεταξύ φιλοσόφων γίνονται ειλικρινείς μόνο όταν καταλήγουν σε προσωπικές ύβρεις[/I][/QUOTE]
Δυστυχώς, μας έφαγε αυτό το πολυφορεμένο “[I]σεμνά και ταπεινά[/I]”…:yesmaster:
Πάντα θεωρούσα τον Πελεγρίνη ευφυή (εκ)λαϊκιστή, και γι αυτό πρότεινα τα εισαγωγικά του βιβλία σε όσους πρωτοψάχνονται με φιλοσοφία, αλλά έτυχε και τον άκουσα χθες να δίνει μία διάλεξη για το Νίτσε και αναθεώρησα.
Είναι παντελώς άσχετος.
Σαν 15χρονος που έχει διαβάσει μία φορά το Ζαρατούστρα κι έχει ψυχανεμιστεί το πέραν του καλού και του κακού (χωρίς να το έχει διαβάσει). Επανέλαβε όλα τα κλισαρισμένα Νιτσεϊκά τσιτάτα κατά γράμμα, ακολουθώντας πιστά (φυσικά) τις παραποιήσεις που έχουν υποστεί. Αυτά είναι.
Δε ξερω τι λες εσυ, αυτό το λεξικό φιλοσοφίας που έγραψε με γλυκοκοιτάει τελευταία…
και όμως, από τους λίγους καθηγητές που είχαμε τη διάθεση να πούμε και κάτι εκτός μαθημάτων στη σχολή…
Το έχω ξαναπεί για τον Πελεγρίνη. Θεωρώ τα βιβλία του από τα πλέον κατάλληλα για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει με τη φιλοσοφία και δεν θέλει να πνιγεί στο χάος των πληροφοριών. Δε ξέρω τι μπορεί να λέει ο ίδιος στις διαλέξεις του, οι πληροφορίες που έχει δώσει πάντως στις “Πέντε Εποχές της Φιλοσοφίας” για παράδειγμα δεν θα τις έλεγε κανείς άσχετες - κάθε άλλο, μου έλυσε πολλές απορίες όταν είχα πρωταρχίσει να τα ψάχνω αυτά παλιά.
ΥΓ: Μια που το ανέφερες πάντως, προτείνω το βιβλίο “Νίτσε: Η Ζωή Σαν Λογοτεχνία” (εκδ. Αλεξάνδρεια), του Αλέξανδρου Νεχαμά. Πλούσιο σε πληροφορίες, γλαφυρό και και από εκείνα τα έργα που πραγματικά εμβαθύνουν στη φιλοσοφία του, πέρα από στερεότυπες αντιλήψεις.
Δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι για τον πρύτανή σου;
Διάβασε μια ωραία κριτική του Τερζάκη που θα βρεις [U]εδώ μέσα[/U] πριν δώσεις τα 60+ ευρώ…
Ξέρει καλή μπάλα και φοράει σκουλαρίκι.
Είναι και Carlo Ancelotti look alike.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Eξαιρετικό λινκ.
Εδώ αποκάλεσε το Νίτσε ελάσσονα φιλόσοφο, που ουδεμία επίδραση είχε στον 20ο αιώνα, και του οποίου το φριχτό σταυροδρόμι ήταν, λέει, Υπεράνθρωπος vs Αιώνια Επιστροφή. Και θέλετε να ξέρει και για το χρόνο και το dasein.
Κατά όλα τ’άλλα συμπαθέστατος είναι, και μιλώ σοβαρά. Απλώς ξέρει επιδερμικά φιλοσοφία.
Ξαναδιάβασα επ’ευκαιρία και τη Φούγκα του Θανάτου του Celan. Τι αριστούργημα όμως.
(στη δουλειά τα κάνω όλα αυτά, btw:roll: )
Αυτά είναι όντως μαλακίες, απλά δεν αναιρούν πως στο θέμα της [U]γραπτής εισαγωγής[/U], μια χαρά είναι. Τι να κάνουμε, δε μπορεί ο μέσος νέος που δεν έχει ιδέα από φιλοσοφία να ξεκινήσει να διαβάζει Ντεκάρτ και Χέγκελ, ούτε το Είναι και Χρόνος του Χαιντέγκερ. Ευτυχώς όσα λέει στις διαλέξεις του δεν τα έχει γράψει στα βιβλία του! (αυτά τα 2 τουλάχιστον που έτυχε να διαβάσω).
Από κει και πέρα ευτυχώς υπάρχουν και άλλες, ακόμα καλύτερες εισαγωγές στο αντικείμενο.
Έτυχε να έχω κι εγώ τον Πελεγρίνη σε δύο μαθήματα (επιλογής) Φιλοσοφίας στη σχολή κι έρχομαι να συμφωνήσω με τον Ellanor. Δύο βιβλία του που έχω (οι 5 εποχές της φιλοσοφίας, νεοπλατωνισμός) είναι αρκετά καλογραμμένα, απλά και κατανοητά, χωρίς φαμφάρες και κουραστικές λεπτομέρειες. Από κοντά όμως, σαν καθηγητής ήταν από τους χειρότερους ever, δυστυχώς. Σπανιότατα πάταγε το πόδι του στο μάθημα και θυμάμαι κιόλας ότι την πρώτη φορά (το 2006-2007) είχε χάσει τα γραπτά στις εξετάσεις και είχε γίνει χαμός.Όχι βέβαια ότι αυτός τα διόρθωνε, όλα από τα χέρια του βοηθού του περνούσαν (να’ναι καλά ο άνθρωπος) αλλά είχε κι ένα σνομπ υφάκι από πάνω που με εκνεύριζε. Τώρα πια είναι (κο)πρύτανης και σε κάθε ορκομωσία πετάει κι από ένα ρητό δανεισμένο είτε από τον Σοπενάουερ είτε από τον Νίτσε. Ελπίζω να μην τον πιάσει λογοδιάρροια και στην δική μου…
Πίτι που λες λοιπόν σήμερα, λέω να διαβάσω λίγο φιλοσοφία - μια κι έχω ήδη skipped enough of these philosophy classes at uni, όπου το μάθημα κάνει μια χοντρή ανιαρή σκατόγρια που μου θυμίζει υπεύθυνη τμήματος αλλαντικών σε σουπερμάρκετ.
Aesthetics λοιπόν το θέμα, πως αντιλαμβανόμαστε το ωραίο, beauty through the ages και τέτοια. Ανοίγω την πολυπόθητη τομάρα ‘‘Αισθητική’’, Ιμάνιουελ Καντ. Ναι, καλά, κοιμήσου. Την ξανακλείνω.
Μάλλον το μυαλό μου δε θα συνέλθει ποτές από το 12ετές αναγνωστικό γαμήσι του σχολείου - στην παρούσα φάση, το μόνο βιβλίο που μπορώ να διαβάσω είναι το A tree grows in Brooklyn, κι αυτό γιατί στις μισές σελίδες μιλάει για φαγητά και στις άλλες μισές για βρώμικο κόσμο σαν κι αυτό που βλέπω το πρωί στα λεωφορεία. Τέσπα -
καταφεύγω στα αγαπημένα ίντερνετς για να κορέσω την πείνα μου και βρίσκω τούτο:
[B][U]The Philosophy of Beauty[/U][/B]
Ο τίτλος είναι γιουτουμπικός - πρόκειται για ντοκιουμένταρι του BBC, originally entitled ‘‘Why Beauty Matters’’. Ο φιλόσοφος κύριος Roger Scruton, σκαλωμένος από το τι στον πούτσο θεωρείται ‘‘όμορφο’’ στον 21ο αιώνα (όπου βάζουμε ένα κωλόχαρτο σε προθήκη, το ονομάζουμε ‘‘ελέφαντα’’ και μας χειροκροτούν οι χίπστερς), αυτοσχεδιάζει ένα δοκίμιο επί του θέματος.
Δεν έει δύσκολες λέξεις, όπως φαίνεται κι απ τον τίτλο. Έει ωραίες εικόνες, στρωτή αφήγηση και το μισό soundtrack του pride n prejudice να ντουμπλάρει τα λόγια του κυρίου φιλοσόφου.
Είναι ευχάριστο και σε βάζει να κάνεις περίεργες σκέψεις, μ’ άρεσε πολύ.
Αυτή ναι η μαλακία με την contemporary εκπαίδευση, δεν είναι καθόλου contemporary. Αντί να μαθαίνουμε απ την εποχή μας, παπαγαλίζουμε το γερο-Καντ, είκοσι χρόνια ξανά και ξανά. Fix it people.
Ναι όμως άλλο πράγμα ένα βίντεο,που όσο και διασκεδαστικό και να είναι,δεν παύει να είναι ένα ντοκιμαντέρ και φυσικά δεν πρόκειται να μορφωθείς σοβαρά μόνο από αυτό.
Καλό δηλαδή αλλά απλώς για να περνά η ώρα,ευχάριστα ομολογουμένως.
Τώρα το αν βαριόμαστε να διαβάζουμε εμείς τον Καντ,το αν θα τον παπαγαλίσει κάποιος άλλο θέμα,ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά που γέννησε ο μάταιος τούτος κόσμος(με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ματιές ακόμα και στα όρια της ίδιας του της θεωρίας-κάτι πάαααρα πολύ δύσκολο),είναι και αυτό ξεχωριστό πράγμα.
Εγώ τώρα παιδεύομαι λίγο μαζί του και έχω χαθεί μέσα σε κάτι “die Formen der Regierungsart”.
Τι ζωάκι που είμαι
Η Αισθητική είναι του Χιουμ, όι του Καντ. Κι έχω το βιβλίο μπροστά μου καμιά βδομάδα τώρα. Και κλειστό.
Floydie, αν είναι να σου παραδεχτώ κάτι, είναι ότι σαι γνήσιος θεωρητικός. Και δεν ειν κακό, δεν ειν κακό.
Κι ομολογώ πως κι εγώ θα διάβαζα και Χιουμ και Καντ και όλους τούτους τους νεκρούς σκατόγερους αν το άντεχα. Είναι για τη σκέψη ό,τι οι Φλόιντ για τη μουσική.
Ποτέ.Δεν.την.πάλευα.Τόσο.λίγο.όσο.τώρα.
[B]εδιτ.ω θε μου, ούτε του Χιουμ. Του Χέγκελ είναι. Γουερζμαμάιντ - [/B]
Ναι ουυυ,ξεκινάς να γράφεις και δεν βάζεις τελεία,τι να σου πω,πολύ καλό:lol::lol:
Άλλο θεωρητικός, άλλο παρλαπίπας. Μη μπλέκουμε τα μπούτια μας.
Reddish, ασχολείσαι δηλαδή με νεώτερους συγγραφείς ή με βίντεο; Γιατί στην πρώτη περίπτωση, καλό είναι να ξέρεις και κάποια πράγματα γι’ αυτούς που τους ενέπνευσαν επειδή συνήθως οι δεσμοί αυτοί αποσαφηνίζουν τις ίδιες τις ιδέες των νεώτερων, τους καταλαβαίνεις καλύτερα δηλαδή, και στην δεύτερη, διακινδυνεύεις την πληρότητα. Όχι ότι (η θεωρία της) φιλοσοφία(ς) και το “σπρώξιμο” είναι μόνο τα βιβλία, αλλά εκεί την βρίσκεις πληρέστερη κατά κανόνα. Δε το λέω επικριτικά.
Kαλά λες,θα πάω να δω κάνα βίντεο
Την πρώτη περίπτωση την έπιασα, σωστά μιλάεις Ρετς. Καταλαβαίνεις καλύτερα τους νεώτερους βλέποντάς τους μαζί μ αυτούς που τους ενέπνευσαν. Το δεύτερο το έχασα όμως…’‘διακινδυνεύεις την πληρότητα?’’
Δεν ξέρω αν τσεκάρατε το βιντεάκι που πόσταρα…Κάνει αναδρομή στην ιστορία των Αισθητικών ιδεών. Διερευνά τον τρόπο που η εποχή μας αντιλαμβάνεται το ωραίο (συγχρονική προσέγγιση της Αισθητικής, για τους θεωρητικούς). Θέτει ερωτήματα. Ένα πλήρες μάθημα φιλοσοφίας δηλαδή - η εικόνα, ο ήχος, η αφήγηση, απλά το κάνουν πιο ευχάριστο.
Αγαπώ τη φιλοσοφία και τους στοχαστές, παλιούς και νέους, αλλά διάολε, [U]δεν μπορώ πια να διαβάσω[/U]. Θα ψάξω τη γνώση μ άλλο τρόπο - γι αυτό με κάνουν και χαίρομαι τόσο τα βίντεο.
Ίσως να μη μάθω ακριβώς, μέσα απ αυτά, πώς ο Ντεκάρτ δόμησε έναν έναν τους συλλογισμούς του. Elementary πράματα μόνο. Τρου, δεν ενδείκνυνται για κάποιον που θέλει να εντρυφήσει τόσο. Αλλά στη φάση που είμαι τώρα, μ ενδιαφέρει περισσότερο το δάσος και λιγότερο το δέντρο…αντιιντελέκτσουαλ δήλωση, αλλά τι να γίνει.
Το βιντεο δε το είδα, μιλάω γενικά. Μπορεί να είναι πολύ καλό, δεν αντιλέγω. Πληρότητα λέγοντας την (πιο) ολοκληρωμένη γνώση που παρέχουν τα βιβλία, το συγγραφικό έργο. Ντοκυμαντερ, συνεντέυξεις, ρεπορτάζ βλέπουμε όλοι, αλλά δε σου επιτρέπουν όσο οι μελέτες να εμβαθύνεις σ’ ένα φιλοσοφικό θέμα, εκ των πραγμάτων. Αυτό που είπε και πιο πάνω ο Floydized αλλιώς. Ντάξει, η φάση που περνάει ο καθένας, δεν με/μας πολυαπασχολεί εν προκειμένω, δεν χρειάζεται να εξηγήσεις, καθένας όπως βολεύεται, θεωρητικά λέω.