Δεν βλέπω το λόγο να δαβάσει κανείς Χέγκελ ή Καντ ή Χιούμ στο πρωτότυπο, στα 18-19, αν δεν σπουδάζει το αντικείμενο, ή άντε, αν δεν έχει να γράψει εργασία ή κάτι εξ’ίσου πεζό.
Στα 18 πας και μεθάς ας πούμε.
Υπάρχει χρόνος ουουουουου για όλα τούτα τα διαβάσματα ουουουου, μη βρεθείς να λες από τότε δεν μπορώ να διαβάσω [I]πια[/I], γιατί έχει πολύ πράμα που έρχεται.
Και για του λόγου το αληθές, για να μην τρέχει κανείς να διαβάζει πουχου Φουκώ ή Βιριλό ή Νέγκρι αν δεν έχει πραγματική καούρα για το θέμα, όποιος ενδιαφέρεται:
[B]Gilles Deleuze - H κοινωνία του ελέγχου[/B]
εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα
σελίδες 46
ευρώ 2.10 (νομίζω)
Με αρθράκια των Deleuze, Guattari, Negri, Agamben, Berardi “Bifo”
Eιδικά το πρώτο άρθρο του Ντελέζ είναι το πληρέστερο, πιο συμπυκνωμένο και πιο κατανοητό κείμενο που έχω διαβάσει για το τι εστί κοινωνία ελέγχου.
Η θεωρία του πλωτινου για το σκεπτεσθαι: κάθε ύπαρξη σκέπτεται. Κάθε ύπαρξη είναι μια σκέψη, ναι, επίσης και τα ζώα, μέχρι και τα φυτά (με εξαίρεση τους ανθρώπους και τους σκύλους, θα προσθέταμε, που είναι ζώα μελαγχολικα, δίχως χαρά).
Του agamben, απο το παραπάνω βιβλίο. Πόσο τέλειο είναι?:D:D:D
Sum ergo cogito
και συνειδητοποιώ ότι ΠΑΠΙΑ ΙΖ ΜΠΑΚ ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
αγάπες λουλούδια, έρωτες, πάω να ποστάρω τον ενθουσιασμό μου, διπλό, και διπλά χεσμένη, ξαναβλέπω
το τελευταίο ποστ του παπιού
και το επικείμενο δικό μου
Ortega y Gasset also stepped out of Descartes’ cogito ergo sum and asserted “I live therefore I think”
οπότε καταλήγω σ ένα άπειρα μπερδεμένο ποστ, με μπλεγμένα μπούτια και τα ρέστα. Με λίγα λόγια, παπάκι, if fate goes on striking, θα καταλήξω να πιστεύω ότι είμαστε κάποιο είδος soulmates με δυσανάλογα αναντίκρυστα μεγέθη σουτιέν, και
στο θέμα μας, τσεκάρετε τον Ortega y Gasset όσοι ενδιαφέρεστε, έχω μείνει μαλάκας με τις απόψεις του ανθρώπου.
Χιχιχι ήξερα όταν έκανα το ποστ οτι μόνο το φυστικι θα το εκτιμουσε, πόσο χαιρομαι που έπεσα μεσα:D
Λοιπόν, ο πελεγρινης κάθε Τρίτη το παίζει ηθοποιός και κανει κάτι σαν θεατρικοφιλοσοφικους μονολόγους (:? :-s: :?) σε ένα εστιατόριο jfk η κάτι τέτοιο στο κωλονακι.πάρε πρύτανη σοβαρού πανεπιστημίου σοβαρής χώρας…
Έχω μια απορία,αν γνωρίζει κανείς ας βοηθήσει λίγο
Πώς λέγεται το επιχείρημα τύπου ‘δε μπορώ να σου αποδείξω ότι το χ δεν υπάρχει,αλλά δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει,άρα σύμφωνα με τα δεδομένα εκ προεπιλογής το χ δεν υπάρχει’?
απλοϊκό παράδειγμα
[SPOILER]Αν μου πει κάποιος ότι υπάρχουν νεράιδες,δεν μπορώ να του αποδείξω ότι δεν υπάρχουν,αλλά μπορώ να θεωρήσω παράλογη την υπόθεση διότι δεν υπάρχουν ενδείξεις,πόσω μάλλον απόδειξη.Άρα μπορώ να ισχυριστώ ότι κάνει λάθος[/SPOILER]
Το έχει χρησιμοποιήσει κανείς για θέματα πάνω στη φιλοσοφία?
Μου θύμισες τη μικρή συζήτηση που έγινε λίγες σελίδες πίσω για τον Πελεγρίνη και το Λεξικό Φιλοσοφίας που έχει συντάξει. Λοιπόν, κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση το Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge, από τις εκδόσεις Κέδρος. Η ελληνική μετάφραση βασίστηκε στη δεύτερη πιο ενημερωμένη έκδοση του έργου και διήρκεσε μια δεκαετία. Νομίζω ότι πρόκειται για το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς που φεύγει.
Το “Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ” θεωρείται το πλέον έγκυρο λεξικό φιλοσοφίας στον κόσμο. Γραμμένο από μια διεθνή ομάδα τετρακοσίων σαράντα συγγραφέων-επιστημόνων, προσφέρει στον αναγνώστη την πλουσιότερη, πληρέστερη και πιο επικαιροποιημένη μελέτη των σημαντικότερων ιδεών και θεωριών που ανέπτυξαν μείζονες φιλόσοφοι στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος, καθώς και των φιλοσοφικών ρευμάτων που έχουν αναδυθεί από την εποχή της αρχαιότητας έως τις μέρες μας.
Το “Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ” καλύπτει όλο το φάσμα της Φιλοσοφίας, από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία έως και τα αναπτυσσόμενα πεδία της Φιλοσοφίας του Νου και της Εφαρμοσμένης Ηθικής.
Ταυτόχρονα, το λεξικό δεν περιορίζεται μόνο στην παρουσίαση της δυτικής φιλοσοφίας, αλλά στις σελίδες του περιλαμβάνονται εκτενή λήμματα και για την αραβική, την ισλαμική, την αφρικανική, την ιαπωνική και τη νοτιοαμερικανική φιλοσοφία.
Το “Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ” συγκροτείται από 4727 λήμματα φιλοσοφίας, γραμμένα από 440 κορυφαίους συγγραφείς-επιστήμονες και μεταφρασμένα από 16 Έλληνες ειδικούς.
Ωραία.Αν και δε νομίζω ότι είναι τόσο απλό,καθώς δεν βασιζόμαστε αποκλειστικά στις αποδείξεις αλλά και στις ενδείξεις που προσφέρονται.
Όπως και να χει,πάμε στο πραχτικό
Σου λέω ότι υπάρχουν οι Κένταυροι.Δεν μπορείς να μου αποδείξεις ότι δεν υπάρχουν.
Είναι λογική πλάνη να μου πεις ότι επειδή δεν μπορώ να σου δώσω ούτε ένδειξη περί τούτου η κουβέντα είναι άτοπη-παράλογη?
Αν ναι,τότε πώς μπορείς να την αποφύγεις (αν δεν μπορείς να την αποφύγεις δεν είναι θεμιτή σε ορισμένες περιπτώσεις?)?
Αν όχι τότε τι είναι?
Καταρχήν, ενδείξεις=χειροπιαστές αποδείξεις. Το ίδιο πράμα δλδ.
Στο πρακτικό σου απαντάει ωραιότατα το κομμάτι ‘‘Κριτική’’ από το λινκ που σου έστειλα παραπάνω. Ενδεικτικά:
Γενικά, η δεύτερη μορφή της προσφυγής στην άγνοια είναι αποδεκτή στην επιστημονική μέθοδο, λόγω της αδυναμίας να αποδείξουμε μία αρνητική δήλωση και λόγω της μη διαψευσισμότητας των θετικών δηλώσεων. Οι επιστημολόγοι υποδεικνύουν ότι μία θετική δήλωση είναι αδύνατο να διαψευσθεί, κάτι το οποίο θα απαιτούσε παντογνωσία, ενώ μία αρνητική δήλωση είναι σαφώς ευκολότερο, με την υπόδειξη της ύπαρξης της εν λόγω αμφισβητούμενης οντότητας. Άρα, σε συνδυασμό με το ξυράφι του Όκαμ, η επιστημονική μέθοδος δεν υποθέτει την ύπαρξη οντοτήτων χωρίς κάποια απόδειξη, αν και η ύπαρξή τους είναι πιθανή λογικά.
Η λογικά πιθανή ύπαρξη χρίζει ιδιαίτερης προσοχής για το τι ακριβώς θεωρεί η επιστήμη λογικό και άρα πιθανό. Παραδείγματος χάριν εάν κάποιος ρίξει ένα νόμισμα 1.000.000 φορές η επιστήμη δεν θεωρεί παράλογο τον ισχυρισμό ούτε θεωρεί ότι είναι «σχεδόν βέβαιο» ότι δεν θα έρθει 1.000.000 φορές γράμματα. Η πιθανότητα να έρθει 1.000.000 φορές γράμματα είναι 2−1.000.000, αριθμός μεγαλύτερος του μηδενός άρα όχι απίθανο και ούτε παράλογο να το ισχυριστεί κάποιος. Η αδυναμία της επιστήμης να αποδείξει ως απίθανο αυτόν τον ισχυρισμό δεν σημαίνει φυσικά ότι θα βρεθεί ποτέ άνθρωπος που θα στοιχηματίσει στο σενάριο του 1.000.000 φορές γράμματα. Αντίθετα η ύπαρξη θεϊκών οντοτήτων, όπως του Ρα, Θωρ, Δία και άλλων αρχαίων ή σύγχρονων θεών γίνεται αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων και η αδυναμία της επιστήμης να αποδείξει την «μη ύπαρξη τους» απετέλεσε και αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα των θεϊστών διαχρονικά.
Είναι λογική πλάνη γιατί δεν αποτελεί επιχείρημα…ένα επιχείρημα θέλει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. Και αν για ένα θέμα όπως οι μονόκεροι (ή οι κένταυροι, το squirrel aids και η θεά Γουαζαμπανίτα), δεν έχουμε ούτε ενδείξεις ούτε αποδείξεις, όσο και να μιλάμε, πάντα θα καταλήγουμε στο τι μπορεί να είναι ΠΙΘΑΝΟ. Χωρίς αποδείξεις μόνο για το πιθανό μπορείς να μιλάς, ούτε για το αληθές, ούτε για το μη αληθές.
Γι αυτό άλλωστε λέγεται και λογική πλάνη.
Μπορείς να την αποφύγεις σταματώντας την κουβέντα για θέματα που δεν ξέρεις και τραβώντας να ψάξεις γι αποδείξεις.
Σε μια συζήτηση με κάποιον που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη λογική πλάνη (πχ τον εφημέριο της γειτονιάς σου που προσπαθεί να σε πείσει ότι υπάρχει θεός…ή το φασιστάκι του σχολείου, που το χρησιμοποιεί για να σου αποδείξει ότι το Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε ποτέ και όλα είναι ψέματα των εβραίων)-
απλά πάρε απόφαση ότι αυτή η κουβέντα δε βγάζει πουθενά και απλά, άλλαξε θέμα.
Πρόσφατα συζητούσα κάτι παρόμοιο! Είναι σα να κάνεις ότι δεν ξέρεις βασικά, κάτι σαν τη σωκρατική μέθοδο. Μου θυμίζει το “νίπτω τας χείρας μου” της ιδεαλιστικής πορείας της σκέψης. Μ’ έναν παρόμοιο τρόπο περιγράφει τον ιδεαλισμό ο Ράσσελ, όπου αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει τραπέζι πχ. Τέλος πάντων. Εγώ θεωρώ και ονομάζω τέτοια επιχειρήματα “φιλολογίες” και αχρείαστα παράδοξα.
Ο ήλιος δύει κάθε μέρα, αλλά ποιος μου εγγυάται ότι θα το κάνει και αύριο; Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αξίζει να στεκόμαστε σε τέτοια σκεπτικά που αναζητούν τον δογματισμό και το απόλυτο. Δεν χρειάζεται (και δε νομίζω ότι ισχύει δηλαδή) να βρίσκουμε παντού τον κανόνα, τη λογική και το “τέλειο”.
Edit @ comealot - να ξέρεις πάντως, αρνούμαι να συμμετάσχω σε οτιδήποτε καταλήξει στη νομιμοποίηση της μη ύπαρξης κενταυρων και χρυσών βουνών, Ε!!!
Προσπάθησα να βρω σαφεις αναφορές για το θέμα των φανταστικων αντικειμένων, έκανα μέτρια δουλειά, αλλα βρήκα ένα όμορφο λινκ.
Τα βασικαπου ξέρω εγώ:
Brentano - τα όσα σκέφτεται το μυαλό, που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά (με τον όρο πραγματικά εννοούμε υπάρχοντα μέσα σε ορισμενο χρόνο, temporal) αντικείμενα, τα ονομάζει non real entities, insubstantial, mentally immanent
Meinong - τα ονομάζει, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να αποδειχθεί η μη ύπαρξη τους, non existent possible things. Σε αντιδιαστολή με έναν τετραγωνισμενο κύκλο, πχ, που είναι impossible thing. Αυτού του είδους τα “πράγματα” θεωρεί οτι εχουν ένα ειδος ύπαρξης, being-thus, δηλαδή οτι εχουν κατηγορηματα, εχουν την ιδιότητα της ύπαρξης, παρόλο που δεν υπάρχουν πραγματικά.
Husserl - αποκαλει τετοιου ειδους νοητικές κατασκευές counter sensical. Εκφράσεις που εχουν νόημα αλλα όχι πραγματικο αντικειμενο αναφοράς.
Χωρίς να είμαι σίγουρη, ο russel νομιζωθεωρει αυτα τα επιχειρήματα καθαρα λογικά.
Τέλος πάντων, Βρήκα το λινκ nonexistent objects του Stanford encyclopedia of philosophy, που λεει πολλά επι του θέματος. Σοφή που δεν το βάζω απευθείας, γράφω απο άβολο ipad
Δε πειράζει,το βρήκα
Θα το ρίξω 2 ματιές.Και 3 άμα λάχει
Ποια επιχειρήματα θεωρεί ο Russell λογικά? :-s
Κοίτα,κι εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν οι Κένταυροι,και τα χρυσά βουνά,αλλά υπάρχουν κάτι τυχάρπαστοι που πιστεύουν κάτι πράγματα…άστα να πάνε,μη τα συζητάς
Σορυ που διακοπτω τη συζητηση
Ψαχνομουν αυτο τον καιρο για να βρω κανενα καλο βιβλιο να διαβασω και οταν ειδα αυτο το θρεντ στην κορυφη ειπα να γραψω.Σκεφτηκα να αγοραζα καποιο βιβλιο του Σαρτρ αλλα επειδη δεν εχω και καμια ιδιαιτερη σχεση με το θεμα ειπα μηπως μου δωσετε τα φωτα σας.Διαβαζοντας και το θρεντ απο την αρχη και απο κατι σκορπια πραγματα που εχω ακουσει-διαβασει θα μου προτεινατε να αρχισω με Nietzsche,Kant,Russell,Sartr κτλπ και με ποια βιβλια?Η μονη μου επαφη ειναι τα βιβλια του Camus που εχω διαβασει,και που μου αρεσουν απιστευτα,και καποια σκορπια πραγματα απο Σαρτρ.Για πειτε…
Αφού έχεις διαβάσει Καμύ και αφού το έχεις ψάξει το θέμα, τότε πιάσε τον Σαρτρ(“ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός” <3). Ίδια σχολή είναι. Απλά είναι ζόρικος ο Σαρτρ, όπως και ο Καμύ στα δοκίμιά του. Αν θες κάτι πιο πίσω, τότε Νίτσε(κλασικότερο είναι ο Ζαρατούστρα). Αν δεν έχεις ασχολήθει όμως καθόλου με φιλοσοφία θα τα βρεις λίγο παλούκια σε κάποια σημεία. Ο Ράσσελ είναι για όλες τις ώρες, για όλες τις περιστάσεις, κυλάει πιο ευχάριστα απ’ όλους(“τα προβλήματα της φιλοσοφίας”).
Αν δεις πως κάτι σου ταίριαζε όπως το ξεφύλλισες όμως, απλά πιάστο και διαβάσέ το, μην περιμένεις πολλά πολλά από τρίτους, γιατί ο καθένας μας έχει άλλη ηλικία, άλλη προϋπηρεσία στο θέμα κλπ.
